Psyche
alle pijlers
Vroeger cor. tik gehad, ouders ontkennen nu,ik een fantast!?
vrijdag 4 januari 2008 om 13:09
Hallo,
ik zou graag willen weten of ik de enige ben met het volgende verhaal, ik zal het kort houden.
Ik weet 100 procent zeker dat ik vroeger, dan heb ik het over dat ik ongeveer 4 jaar en ouder was, geslagen ben, oftewel de corrigerende tik. Ik heb dit altijd onthouden, weet zelfs nog details, van wáár het was en dat ik 'schichtig' was.
Mijn ouders ontkennen dit, zeggen dat ik een fantast ben en gewoon een interessant verhaal probeer te verzinnen om een 'bijzonder verleden' te hebben.
Ze zijn er 100 % van overtuigd dat ze dit nooit gedaan hebben.
Ik weet nog dat ik een tijd geleden met mijn moeder GTST aan het kijken was, waarin Morris dacht dat hij door Barbara was geslagen vroeger, maar later bleek dat hij dit alleen dacht en fantaseerde. Toen ik samen met mijn moeder deze scene bekeek, ging ze er diep op in met opmerkingen als 'dat zou ik nooit doen'en 'hij fantaseert het gewoon'(toen nog niet uitgekomen was dat hij dit fantaseerde of alleen maar 'dacht').
Vandaag liep het net hoog op. Het is gewoon absoluut niet waar zeggen ze en ik ben gek in mijn hoofd.
Ik weet zeker dat dit wel waar is, een kind vergeet dat niet.
Wie heeft dit ook meegemaakt?
Heel erg bedankt.
ik zou graag willen weten of ik de enige ben met het volgende verhaal, ik zal het kort houden.
Ik weet 100 procent zeker dat ik vroeger, dan heb ik het over dat ik ongeveer 4 jaar en ouder was, geslagen ben, oftewel de corrigerende tik. Ik heb dit altijd onthouden, weet zelfs nog details, van wáár het was en dat ik 'schichtig' was.
Mijn ouders ontkennen dit, zeggen dat ik een fantast ben en gewoon een interessant verhaal probeer te verzinnen om een 'bijzonder verleden' te hebben.
Ze zijn er 100 % van overtuigd dat ze dit nooit gedaan hebben.
Ik weet nog dat ik een tijd geleden met mijn moeder GTST aan het kijken was, waarin Morris dacht dat hij door Barbara was geslagen vroeger, maar later bleek dat hij dit alleen dacht en fantaseerde. Toen ik samen met mijn moeder deze scene bekeek, ging ze er diep op in met opmerkingen als 'dat zou ik nooit doen'en 'hij fantaseert het gewoon'(toen nog niet uitgekomen was dat hij dit fantaseerde of alleen maar 'dacht').
Vandaag liep het net hoog op. Het is gewoon absoluut niet waar zeggen ze en ik ben gek in mijn hoofd.
Ik weet zeker dat dit wel waar is, een kind vergeet dat niet.
Wie heeft dit ook meegemaakt?
Heel erg bedankt.
vrijdag 4 januari 2008 om 18:01
Meave, op zich ben ik het wel eens met je onderscheid, maar...
mijn moeder heeft mij één keer met vlakke hand behoorlijk hard in mijn gezicht gemept, nadat ik weggelopen was en ze vreselijk had zitten stressen om mij. Ook al is het 'not done' in het gezicht en 'erger' dan een veeg over het hoofd, ik neem dit mijn moeder absoluut niet kwalijk. En vind ook absoluut níet dat ze me ooit 'mishandeld' heeft. Ze was gewoon hartstikke in paniek, en ze reageerde vanuit dat gevoel. Dus zelfs een sporadische volle klap in het gezicht kan ik eigenlijk niet direct mishandeling noemen hoor.
mijn moeder heeft mij één keer met vlakke hand behoorlijk hard in mijn gezicht gemept, nadat ik weggelopen was en ze vreselijk had zitten stressen om mij. Ook al is het 'not done' in het gezicht en 'erger' dan een veeg over het hoofd, ik neem dit mijn moeder absoluut niet kwalijk. En vind ook absoluut níet dat ze me ooit 'mishandeld' heeft. Ze was gewoon hartstikke in paniek, en ze reageerde vanuit dat gevoel. Dus zelfs een sporadische volle klap in het gezicht kan ik eigenlijk niet direct mishandeling noemen hoor.
vrijdag 4 januari 2008 om 18:31
T kan best zo zijn dat haar vader niet respectvol met haar omgaat maar dat geft ze in de openingspost niet duidelijk aan. Daar gaat het over een corrigerende tik die zij denkt te hebben gekregen en haar ouders zeggen van niet.
Vervolgens spreekt ze later al over 'geslagen door mijn ouders' wat ik nogal ver vind gaan en valt ze mensen aan met hysterische woede-aanvallen.
Ja sorry maar hoe moeten wij dat begrijpen??
Er is hier duidelijk veel meer aan de hand en DAT had madelief in de openingspost wel moeten vermelden want in 1e instantie denk je toch: "meid waar maak je je druk om?"
Vervolgens spreekt ze later al over 'geslagen door mijn ouders' wat ik nogal ver vind gaan en valt ze mensen aan met hysterische woede-aanvallen.
Ja sorry maar hoe moeten wij dat begrijpen??
Er is hier duidelijk veel meer aan de hand en DAT had madelief in de openingspost wel moeten vermelden want in 1e instantie denk je toch: "meid waar maak je je druk om?"
vrijdag 4 januari 2008 om 18:44
Ik ben vroeger ook gemept. Geheel terecht, eerlijk gezegd. Ik was een vervelend kind, ook al zat ik met mezelf in de knoop enzovoorts, ik heb het bloed onder de nagels van mijn ouders vandaan gehaald. Ik neem hen absoluut niets kwalijk. Als je een corrigerende tik hebt gehad, vind ik dat je extreem overdrijft. En herinneringen, zoals wel vaker aangetoond in talloze experimenten, kunnen totaal onwaar zijn, vervormd of wat dan ook. Zowel in jouw geval, als dat van je ouders. Wat maakt het nog uit? Ga je daar echt nog over zeuren? Zonde van je tijd, richt je liever op de toekomst.
vrijdag 4 januari 2008 om 18:47
Iets is mishandeling als diegene die het ondergaat het als mishandeling ervaart. Heel erg persoonlijk dus. Mijn broers en ik zijn vroeger thuis regelmatig geslagen; meestal met een klap op het hoofd, soms een trap tegen je reet of benen. Ik weet dat mijn broertje nooit bang is geweest, maar ikzelf weet nog dat ik juist de angst die door dit soort acties ontstond (ik voelde me als kind niet veilig in mijn eigen huis, voelde me totaal niet geborgen) heel erg eng vond. En dat ik huilend toekeek hoe mijn oudste broer een hengst tegen zijn hoofd kreeg. Voor mij was het dus mishandeling, maar mijn jongere broer heeft het anders ervaren.
Madelief, mijn ouders hebben gelukkig nooit ontkent dat zij ons geslagen hebben, en hebben later ook, toen wij met hen hierover in discussie gingen, hun oprechte spijt betuigt. Ik heb het hen al lang vergeven, omdat ik nu als volwassene zie dat zij niet beter wisten en zelf zo gefrustreert en in de knoop waren met zichzelf dat zij op dat moment ook gewoonweg niet beter konden. Dat is geen excuus om je kind te slaan, maar ik zie wel dat ze het niet met opzet deden maar uit machteloosheid.
Ik denk dat jouw vader niett (of in iig geval niet in de nabije toekomst) zal toegeven dat hij je niet goed behandeld heeft en dat hij minder van je houdt dan van zijn andere dochter. Wat je voor jezelf wel moet beseffen is dat deze man niet beter weet en niet anders kan. Het is eigenlijk triest dat een volwassen persoon zo met zijn kind om gaat. Je moet het dus in perspectief zetten. Dat maakt niet dat alles wat gebeurd is weggevaagd wordt (ik herken heel sterk het schichtig zijn en verdacht zijn op iedere armbeweging omdat het wel eens een klap zou kunnen zijn), maar dat maakt wel dat jij er mee om leert te gaan en hopelijk jezelf beter zult voelen.
Madelief, mijn ouders hebben gelukkig nooit ontkent dat zij ons geslagen hebben, en hebben later ook, toen wij met hen hierover in discussie gingen, hun oprechte spijt betuigt. Ik heb het hen al lang vergeven, omdat ik nu als volwassene zie dat zij niet beter wisten en zelf zo gefrustreert en in de knoop waren met zichzelf dat zij op dat moment ook gewoonweg niet beter konden. Dat is geen excuus om je kind te slaan, maar ik zie wel dat ze het niet met opzet deden maar uit machteloosheid.
Ik denk dat jouw vader niett (of in iig geval niet in de nabije toekomst) zal toegeven dat hij je niet goed behandeld heeft en dat hij minder van je houdt dan van zijn andere dochter. Wat je voor jezelf wel moet beseffen is dat deze man niet beter weet en niet anders kan. Het is eigenlijk triest dat een volwassen persoon zo met zijn kind om gaat. Je moet het dus in perspectief zetten. Dat maakt niet dat alles wat gebeurd is weggevaagd wordt (ik herken heel sterk het schichtig zijn en verdacht zijn op iedere armbeweging omdat het wel eens een klap zou kunnen zijn), maar dat maakt wel dat jij er mee om leert te gaan en hopelijk jezelf beter zult voelen.
vrijdag 4 januari 2008 om 18:49
En jij bent overempathisch door een verkrachting te vergelijken met een corrigerende tik? Christus man, doe eens normaal. Heel rot voor je dat je kennelijk geen leuke band hebt met je vader, maar dat staat los van wat je hier allemaal de ether inslingert. Sorry hoor, maar je komt erg kinderachtig over.
En ja, ik ben ook 'slet' door m'n pa genoemd, in elkaar geslagen, genegeerd en weetikveelwat, maar toen ik eenmaal begreep wat mijn eigen aandeel (99% ofzo) hierin was, verbeterde de relatie tot behoorlijk goed nowadays. Mijn ouders nemen mijn uitspattingen niet meer kwalijk, en ik neem hen niets meer kwalijk. Natuurlijk ben ik nooit misbruikt of stelselmatig voor niets in elkaar gemept, maar dit soort dingen kan ik makkelijk vergeven.
vrijdag 4 januari 2008 om 18:50
Hoi Madelief,
Je schrijft een paar postings geleden dat je vader wel van zijn andere gehandicapte dochter houdt. Ben jij ook gehandicapt of begrijp ik dat verkeerd?
Weet je ook waarom hij meer van haar houdt, wat is het verschil tussen jullie denk je? En hoe vaak zie je je ouders, woon je nog thuis?
Je schrijft een paar postings geleden dat je vader wel van zijn andere gehandicapte dochter houdt. Ben jij ook gehandicapt of begrijp ik dat verkeerd?
Weet je ook waarom hij meer van haar houdt, wat is het verschil tussen jullie denk je? En hoe vaak zie je je ouders, woon je nog thuis?
vrijdag 4 januari 2008 om 18:53
Een kind is niet verantwoordelijk voor zijn eigen daden, Digitalis. Pas als je volwassen bent ben je in staat om je eigen aandeel in je gedrag te kunnen zien en daar verantwoording voor te nemen. Wat een kind ook doet, het verdient het nooit om in elkaar geslagen te worden en uitgescholden te worden. Lijkt mij een erg ongezonde gedachtengang.
vrijdag 4 januari 2008 om 19:02
Sja, tot wanneer ben je een kind. Als ik in een puisterige puberbui mijn moeder en vader tot op het bot toe uitscheldt, en mijn broer ook, en dit heel vaak (maakt niet uit waarom, feit is dat het gebeurde), dan begrijp ik mijn ouders perfect. Ik zie wel vaker verschijnen 'als mijn kind dit zou doen, dan....' en dat heeft vaak met seks te maken,of 'slettengedrag' op te jonge leeftijd, enzovoorts. Als je uitgescholden wordt voor 'kankerlijer' of iets dergelijks, dan meppen er veel mensen hoor. En dan was ik nog braaf, broerlief kwetste en pestte tot mijn moeder ervan moest huilen. Dan vind ik een tik nog mild.
vrijdag 4 januari 2008 om 19:06
Ja,ik heb ook meer dan eens een corrigerende tik gehad en ook niet geheel onterecht.
Zoals Roosvrouw prachtig omschreef en m.i. psychologisch zeer verantwoord, zie ik het wel in de tijdsgeest.In mijn geval praten we over de jaren 70 en ja het was toen heel gewoon dat je een oorvijg (ouderwets woord)riskeerde als je niet luisterde.
Ik neem dat mijn ouders niet kwalijk.Mijn vader was ook een dominante man, zijn wil was wet.Dat vind ik nu,als volwassene,hooguit jammer.Ik ben niet meer boos,verdrietig o.i.d.
Zijn dominantie heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik als 20 jarige met ruzie het huis verliet.(ruzie ging over beroepskeuze)
Na 3 maanden ben ik het gesprek aangegaan en heb ik mijn ouders uitgelegd dat ik ruimte nodig had mijn eigen beslissingen te nemen.
Op hun beurt legden zij mij uit zo gehandeld te hebben omdat ze bang waren dat ik de verkeerde beslissingen zou nemen.Dat kan best zo zijn, maar dat waren dan wel mijn fouten geweest!
Na dit gesprek waren we het erover eens dat het beter was dat ik op mezelf bleef wonen, maar dat ik altijd bij hen terecht kon in geval van nood.
Dus ja ik heb ervaring met een dominante vader en een corrigerende tik.
Maar nee,ik ben niet boos,ik heb het hem namelijk kunnen vergeven.
Zoals Roosvrouw prachtig omschreef en m.i. psychologisch zeer verantwoord, zie ik het wel in de tijdsgeest.In mijn geval praten we over de jaren 70 en ja het was toen heel gewoon dat je een oorvijg (ouderwets woord)riskeerde als je niet luisterde.
Ik neem dat mijn ouders niet kwalijk.Mijn vader was ook een dominante man, zijn wil was wet.Dat vind ik nu,als volwassene,hooguit jammer.Ik ben niet meer boos,verdrietig o.i.d.
Zijn dominantie heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik als 20 jarige met ruzie het huis verliet.(ruzie ging over beroepskeuze)
Na 3 maanden ben ik het gesprek aangegaan en heb ik mijn ouders uitgelegd dat ik ruimte nodig had mijn eigen beslissingen te nemen.
Op hun beurt legden zij mij uit zo gehandeld te hebben omdat ze bang waren dat ik de verkeerde beslissingen zou nemen.Dat kan best zo zijn, maar dat waren dan wel mijn fouten geweest!
Na dit gesprek waren we het erover eens dat het beter was dat ik op mezelf bleef wonen, maar dat ik altijd bij hen terecht kon in geval van nood.
Dus ja ik heb ervaring met een dominante vader en een corrigerende tik.
Maar nee,ik ben niet boos,ik heb het hem namelijk kunnen vergeven.
vrijdag 4 januari 2008 om 19:17
Jeetje, wat een topic.. Ik wil er niet teveel tijd aan spenderen daar de TO niet meer reageert maar wil toch even mijn ervaring delen, daar werd tenslotte naar gevraagd..
Heb niet zo'n heel fantastische jeugd gehad, ik laat de details weg want dan wordt het zo'n kommer en kwel en vooral lang verhaal
Mijn ouders hebben heel veel verkeerd gedaan en hebben dat altijd ontkend. Met 17 ben ik uit huis gegaan, omdat het 'thuis' niet meer ging. Ik heb hier heel veel verdriet van gehad, temeer omdat ik lang heb gedacht dat de verstoorde verhouding met mijn ouders aan mij heeft gelegen. Echter, wat al de posters voor mij ook al hebben proberen aan te geven, ik heb dit verwerkt, achter me gelaten en ben een heel gelukkig mens! Sinds ik met mijn ouders gekapt ben, is er veel meer rust en kan ik alles beter relativeren. Mijn moeder houdt van maar een persoon en dat is zijzelf en dus ook niet van mij. Helaas, vette pech voor haar en mij, want ik ben een hartstikke leuk iemand! Jammer dat het zo gelopen is, maar ja, elk nadeel heeft zijn voordeel; ik ben er veel veel sterker van geworden! Ik heb ze inmiddels vijf jaar niet meer gezien of gesproken; en dat bevalt me nog steeds prima.
Mijn ongevraagde advies, waar je, zo blijkt uit je eerdere reacties op voorgaande postings, niet op zit te wachten: Je zou kunnen proberen om in plaats van je gram te halen, te gaan zoeken naar een oplossing. Geloof me, daar wordt je veel gelukkiger van.
Succes!
Heb niet zo'n heel fantastische jeugd gehad, ik laat de details weg want dan wordt het zo'n kommer en kwel en vooral lang verhaal
Mijn ouders hebben heel veel verkeerd gedaan en hebben dat altijd ontkend. Met 17 ben ik uit huis gegaan, omdat het 'thuis' niet meer ging. Ik heb hier heel veel verdriet van gehad, temeer omdat ik lang heb gedacht dat de verstoorde verhouding met mijn ouders aan mij heeft gelegen. Echter, wat al de posters voor mij ook al hebben proberen aan te geven, ik heb dit verwerkt, achter me gelaten en ben een heel gelukkig mens! Sinds ik met mijn ouders gekapt ben, is er veel meer rust en kan ik alles beter relativeren. Mijn moeder houdt van maar een persoon en dat is zijzelf en dus ook niet van mij. Helaas, vette pech voor haar en mij, want ik ben een hartstikke leuk iemand! Jammer dat het zo gelopen is, maar ja, elk nadeel heeft zijn voordeel; ik ben er veel veel sterker van geworden! Ik heb ze inmiddels vijf jaar niet meer gezien of gesproken; en dat bevalt me nog steeds prima. Mijn ongevraagde advies, waar je, zo blijkt uit je eerdere reacties op voorgaande postings, niet op zit te wachten: Je zou kunnen proberen om in plaats van je gram te halen, te gaan zoeken naar een oplossing. Geloof me, daar wordt je veel gelukkiger van.
Succes!
anoniem_56795 wijzigde dit bericht op 04-01-2008 19:21
Reden: Stukkie vergeten...
Reden: Stukkie vergeten...
% gewijzigd
vrijdag 4 januari 2008 om 19:26
Maar dat is het hele punt toch niet? Het punt is de ontkénning van nu over gebeurtenissen van toen. Of die gebeurtenissen dan meppen of corrigerende tikken inhielden doet er helemaal niet toe.
Tenzij Madelief het tegen haar ouders heeft over in elkaar geslagen worden en haar ouders vinden dat er corrigerende tikken uitgedeeld zijn. Beide partijen moeten het wel over hetzelfde hebben natuurlijk.
Maar als Madelief tegen haar ouders zegt dat zij bang was voor die tik die ze af en toe kreeg en haar ouders beweren dat dat nooit gebeurd is, kunnen er twee dingen aan de hand zijn:
* Madelief verzint het inderdaad
* Ouders wíllen het niet weten
Maar afgezien daarvan lijkt dit probleem me meer een symptoom dan een oorzaak. De relatie is natuurlijk al volledig verziekt door de manier van omgang tussen vader en dochter. Dus hoe dan ook, probeer een manier te vinden om het los te laten.
Tenzij Madelief het tegen haar ouders heeft over in elkaar geslagen worden en haar ouders vinden dat er corrigerende tikken uitgedeeld zijn. Beide partijen moeten het wel over hetzelfde hebben natuurlijk.
Maar als Madelief tegen haar ouders zegt dat zij bang was voor die tik die ze af en toe kreeg en haar ouders beweren dat dat nooit gebeurd is, kunnen er twee dingen aan de hand zijn:
* Madelief verzint het inderdaad
* Ouders wíllen het niet weten
Maar afgezien daarvan lijkt dit probleem me meer een symptoom dan een oorzaak. De relatie is natuurlijk al volledig verziekt door de manier van omgang tussen vader en dochter. Dus hoe dan ook, probeer een manier te vinden om het los te laten.
vrijdag 4 januari 2008 om 19:31
Eens met Evidenza.
Ik kan me voorstellen dat het kwetsend is voor haar dat haar ouders iets wat iig in haar beleving heel naar is geweest ontkennen. Daar zou ik denk ik ook niet tegen kunnen en heel frusterend vinden. Maar je moet je realiseren Madelief dat je anderen niet kunt veranderen. Alleen jijzelf kan iets aan de situatie doen en voor jezelf het proberen op te lossen.
Ik kan me voorstellen dat het kwetsend is voor haar dat haar ouders iets wat iig in haar beleving heel naar is geweest ontkennen. Daar zou ik denk ik ook niet tegen kunnen en heel frusterend vinden. Maar je moet je realiseren Madelief dat je anderen niet kunt veranderen. Alleen jijzelf kan iets aan de situatie doen en voor jezelf het proberen op te lossen.
vrijdag 4 januari 2008 om 19:32
Half eens, half oneens.. Als ik terugkijk naar hoe ik was in mijn puberjaren, kan ik me best voorstellen dat je als ouder je soms zo gefrustreerd raakt, dat je een corrigerende tik uitdeelt. Ik praat het niet goed, maar kan het me voorstellen. Maar als ouder zijnde je kind toetakelen, is not done en voor mij totaal onvoorstelbaar.
vrijdag 4 januari 2008 om 19:38
Niet om slaan goed te praten, maar....
Ik kan herinneren dat ik zelf - en dat is dan zeg maar een jaar of 35 geleden - ook regelmatig een tik te pakken had.
Dat ging dan op de manier van dat mijn moeder waarschuwde dat ik moest ophouden anders zou zij mijn vader roepen, en zo ging dat dan als ik niet ophield (waarmee, ik heb geen flauw idee...dat ben ik dan vergeten), dat ik een pak op mijn sodemieter, zo werd dat bij ons genoemd, kreeg.
Echt over de knie, een paar flinke petsen op mijn billen.
Ik weet echt nog wel hoe dat voelde.
Ik zelf zou het bij mijn kinderen niet in mijn hóófd halen, vind het absurd dat mijn moeder mijn vader daarvoor inschakelde.
Maar ik denk, wanneer ik mijn kinderen zou slaan, mijn ouders de eersten zouden zijn die hiertegen protesteerden.
En als ik dan zou zeggen: dat deden jullie vroeger zelf ook, dan denk ik ook dat ze dat niet meer zouden weten, zich het ook niet meer zouden kunnen voorstellen.
Wat dat betreft past het gewoon niet meer in het tijdsbeeld van nu.
In mijn tijd was je nog kind van je ouders.
Mijn kinderen zijn opgevoed met de boodschap, dat hun lichaam van hunzelf is, en dat niemand er recht toe heeft om, met welke reden dan ook, dat lichaam aan te raken, of dat nou om te slaan is, of dat dat meer om intieme dingen gaat. Daardoor hebben ze een houding die respect afdwingt, ik zou ze niet eens kúnnen slaan.
Slaan is in mijn ogen een ouderwets opvoedkundig onderdeel.
Mishandeling is echter wat anders.
Voor wat betreft dit topic, heb ik het gevoel dat het om hele andere dingen gaat dan het slaan.
Perel.
Ik kan herinneren dat ik zelf - en dat is dan zeg maar een jaar of 35 geleden - ook regelmatig een tik te pakken had.
Dat ging dan op de manier van dat mijn moeder waarschuwde dat ik moest ophouden anders zou zij mijn vader roepen, en zo ging dat dan als ik niet ophield (waarmee, ik heb geen flauw idee...dat ben ik dan vergeten), dat ik een pak op mijn sodemieter, zo werd dat bij ons genoemd, kreeg.
Echt over de knie, een paar flinke petsen op mijn billen.
Ik weet echt nog wel hoe dat voelde.
Ik zelf zou het bij mijn kinderen niet in mijn hóófd halen, vind het absurd dat mijn moeder mijn vader daarvoor inschakelde.
Maar ik denk, wanneer ik mijn kinderen zou slaan, mijn ouders de eersten zouden zijn die hiertegen protesteerden.
En als ik dan zou zeggen: dat deden jullie vroeger zelf ook, dan denk ik ook dat ze dat niet meer zouden weten, zich het ook niet meer zouden kunnen voorstellen.
Wat dat betreft past het gewoon niet meer in het tijdsbeeld van nu.
In mijn tijd was je nog kind van je ouders.
Mijn kinderen zijn opgevoed met de boodschap, dat hun lichaam van hunzelf is, en dat niemand er recht toe heeft om, met welke reden dan ook, dat lichaam aan te raken, of dat nou om te slaan is, of dat dat meer om intieme dingen gaat. Daardoor hebben ze een houding die respect afdwingt, ik zou ze niet eens kúnnen slaan.
Slaan is in mijn ogen een ouderwets opvoedkundig onderdeel.
Mishandeling is echter wat anders.
Voor wat betreft dit topic, heb ik het gevoel dat het om hele andere dingen gaat dan het slaan.
Perel.
vrijdag 4 januari 2008 om 19:45
Nou TO, volgens mij zijn er een heleboel mensen die gereageerd hebben op je vraag of zij dat herkennen. Zij hebben veelal ook verteld hoe ze ermee omgegaan zijn. De meeste hebben hun ouders vergeven, anderen hebben het contact verbroken. De rode lijn is: als jij dat nare gevoel kwijt wilt, zul jij er iets aan moeten doen. Je kunt namelijk het gevoel van een ander niet veranderen, hoe graag je dat ook wilt.
Ik heb in mijn jeugd ook wel eens een stevige tik gehad, maar daar ging altijd gedrag van mij aan vooraf waardoor ik die tik wel aan had kunnen zien komen. Niet dat dat het goed maakt, maar we zijn wel in een tijd opgegroeid waar grenzen - meer dan nu - ook fysiek werden aangegeven. Ik had het er pas nog over met mijn vader, die mij een keer achterna had gezeten met mijn kindergitaar en hem boven aan de trap vlak naast me kapot geslagen had. Ik wist het héél zeker, kon ook nog zó het gevoel van de trap opvlíegen herinneren. Na enige tijd begon het een beetje te dagen bij mijn vader, die mij toen zijn versie vertelde. Die gitaar is wel kapot gegaan, maar hij wist zeker dat dat pas gebeurde toen ik al op mijn kamer zat. Mijn zusje wist zich ook nog wel zoiets te herinneren. Kennelijk heb ik het als kind een stuk meer gedramatiseerd dan het feitelijk was. Mijn pa wist het dus ook niet meer. En echt niet omdat hij er niet meer aan herinnerd wilde worden, toen ik bleef aandringen (wilde nu wel eens weten wat er klopte van mijn herinnering) ging hem vaag een lichtje branden. Mijn zusje heeft het ook wel eens over dingen die ik me volstrekt niet kan herinneren. Kennelijk vergeten mensen dingen die ze het onthouden niet waard vinden.
Ik neem het mijn ouders zeker niet kwalijk dat ze mij af en toe binnen hun grenzen gehouden hebben met een fysieke correctie. Wel had ik in mijn jeugd te maken met een vorm van geestelijke mishandeling door mijn moeder. Nooit was ik goed genoeg, altijd was er wel iemand beter, mooier of slimmer dan ik. Ik voelde me doodongelukkig, tot ik inzag dat de enige die wat aan mijn gevoel kon veranderen, ikzelf ben. Tuurlijk wil ik dat mijn moeder haar excuus maakt. Maar dat doet ze niet, want in haar beleving heeft ze niks misdaan. Maar ik heb er wel last van! Ik heb na hard nadenken besloten om het contact met mijn moeder te verbreken totdat het moment komt dat ik haar kan accepteren zoals ze is. Want veranderen kan ik haar niet, wel de manier waarop ik met haar om ga.
Ik snap heel goed dat je boos bent en je misschien ook wel een slachtoffer voelt. Maar als je daarin blijft 'hangen' doe je jezelf tekort. Gun het jezelf om trots op jezelf te zijn en boven mensen te staan die proberen je negatief te beinvloeden.
Ik heb in mijn jeugd ook wel eens een stevige tik gehad, maar daar ging altijd gedrag van mij aan vooraf waardoor ik die tik wel aan had kunnen zien komen. Niet dat dat het goed maakt, maar we zijn wel in een tijd opgegroeid waar grenzen - meer dan nu - ook fysiek werden aangegeven. Ik had het er pas nog over met mijn vader, die mij een keer achterna had gezeten met mijn kindergitaar en hem boven aan de trap vlak naast me kapot geslagen had. Ik wist het héél zeker, kon ook nog zó het gevoel van de trap opvlíegen herinneren. Na enige tijd begon het een beetje te dagen bij mijn vader, die mij toen zijn versie vertelde. Die gitaar is wel kapot gegaan, maar hij wist zeker dat dat pas gebeurde toen ik al op mijn kamer zat. Mijn zusje wist zich ook nog wel zoiets te herinneren. Kennelijk heb ik het als kind een stuk meer gedramatiseerd dan het feitelijk was. Mijn pa wist het dus ook niet meer. En echt niet omdat hij er niet meer aan herinnerd wilde worden, toen ik bleef aandringen (wilde nu wel eens weten wat er klopte van mijn herinnering) ging hem vaag een lichtje branden. Mijn zusje heeft het ook wel eens over dingen die ik me volstrekt niet kan herinneren. Kennelijk vergeten mensen dingen die ze het onthouden niet waard vinden.
Ik neem het mijn ouders zeker niet kwalijk dat ze mij af en toe binnen hun grenzen gehouden hebben met een fysieke correctie. Wel had ik in mijn jeugd te maken met een vorm van geestelijke mishandeling door mijn moeder. Nooit was ik goed genoeg, altijd was er wel iemand beter, mooier of slimmer dan ik. Ik voelde me doodongelukkig, tot ik inzag dat de enige die wat aan mijn gevoel kon veranderen, ikzelf ben. Tuurlijk wil ik dat mijn moeder haar excuus maakt. Maar dat doet ze niet, want in haar beleving heeft ze niks misdaan. Maar ik heb er wel last van! Ik heb na hard nadenken besloten om het contact met mijn moeder te verbreken totdat het moment komt dat ik haar kan accepteren zoals ze is. Want veranderen kan ik haar niet, wel de manier waarop ik met haar om ga.
Ik snap heel goed dat je boos bent en je misschien ook wel een slachtoffer voelt. Maar als je daarin blijft 'hangen' doe je jezelf tekort. Gun het jezelf om trots op jezelf te zijn en boven mensen te staan die proberen je negatief te beinvloeden.
vrijdag 4 januari 2008 om 19:46
Niet om het ontkennen van ouders goed te praten, maar ik zit me door dit topic wel af te vragen waarom mijn ouders dat altijd deden en doen. Ik had daar eigenlijk nooit zo over nagedacht (ik dacht dat alleen mijn ouders zo waren). Het voordeur-incidentje dat ik net noemde bijvoorbeeld, was nog wat uitgebreider dan dat. Mijn moeder ontkende in dat gesprek namelijk dat ik uberhaupt ooit gepest was. Dat had ik me maar ingebeeld. Dus dat ze de deur nooit opendeed was onzin. (Vond ik heel erg toen, inmiddels vind ik mijn moeder gewoon een beetje zielig.)
Maar om door te gaan, ik bedacht net het volgende: misschien is ontkennen een bepaald reflex van ouders dat intreedt als ze horen dat hun kind iets erg is overkomen. Het moet afschuwelijk zijn voor een ouder om te ontdekken dat je kind heeft geleden door iets dat jij veroorzaakt hebt dan wel hebt laten gebeuren. Dus misschien is het een soort cognitieve dissonantie reductie om dan maar te besluiten dat het nooit gebeurt is. Dan hoef je als ouder niet te denken dat je gefaald hebt en je kind een trauma(atje) bezorgd hebt. Dan heeft je kind alleen maar een wat overijverige fantasie, en dat is makkelijk weg te wuiven. Zou dat kunnen?
Maar om door te gaan, ik bedacht net het volgende: misschien is ontkennen een bepaald reflex van ouders dat intreedt als ze horen dat hun kind iets erg is overkomen. Het moet afschuwelijk zijn voor een ouder om te ontdekken dat je kind heeft geleden door iets dat jij veroorzaakt hebt dan wel hebt laten gebeuren. Dus misschien is het een soort cognitieve dissonantie reductie om dan maar te besluiten dat het nooit gebeurt is. Dan hoef je als ouder niet te denken dat je gefaald hebt en je kind een trauma(atje) bezorgd hebt. Dan heeft je kind alleen maar een wat overijverige fantasie, en dat is makkelijk weg te wuiven. Zou dat kunnen?
vrijdag 4 januari 2008 om 19:56
Eigenlijk zit ik hier een beetje te gniffelen in mijn eentje...ik lees steeds terwijl ik over het forum surf aan de rechterkant je topictitel verkeerd: denk steeds, wat staat dáár nou, oh, nee dat staat er niet...'Probleem met besneden buurman'.
...maar grote kans dacht ik, toen ik je topic ging lezen, dat het wél zo is.....
In ieder geval een vervelende situatie.
Ik zou als ik jou was zodra dit weer kan je woningbouwvereniging bellen en zeggen dat al je radiatoren pasgeleden ontlucht zijn, en dat je weinig zin hebt om voor de problemen van je buurman verantwoordelijk gesteld te worden.
Het is toch te gek dat de oorzaak van de reden dat zijn kinderen naar zijn ex moeten, terug te brengen is naar de toestand van de radiatoren in jouw huis.
Voor het onderhoud van de installatie is het beter dat het systeem eens in de zoveel tijd ontlucht wordt, maar je bent toch niet contractueel verplicht om dat te doen.
En bovendien, je hebt het toch gedaan?
Ik zou kijken of ik iemand te spreken kan krijgen die op technisch gebied werkt, en geen genoegen nemen met een standaard-baliemedewerker, want die zijn er alleen maar om te sussen en je weer voor even naar huis te sturen.
(Klinkt misschien kort door de bocht voor baliemedewerkers, maar dit is mijn ervaring)
Perel.
DIT HOORT HIER HELEMAAL NIET, dus verhuist naar 'benedenbuurman
...maar grote kans dacht ik, toen ik je topic ging lezen, dat het wél zo is.....
In ieder geval een vervelende situatie.
Ik zou als ik jou was zodra dit weer kan je woningbouwvereniging bellen en zeggen dat al je radiatoren pasgeleden ontlucht zijn, en dat je weinig zin hebt om voor de problemen van je buurman verantwoordelijk gesteld te worden.
Het is toch te gek dat de oorzaak van de reden dat zijn kinderen naar zijn ex moeten, terug te brengen is naar de toestand van de radiatoren in jouw huis.
Voor het onderhoud van de installatie is het beter dat het systeem eens in de zoveel tijd ontlucht wordt, maar je bent toch niet contractueel verplicht om dat te doen.
En bovendien, je hebt het toch gedaan?
Ik zou kijken of ik iemand te spreken kan krijgen die op technisch gebied werkt, en geen genoegen nemen met een standaard-baliemedewerker, want die zijn er alleen maar om te sussen en je weer voor even naar huis te sturen.
(Klinkt misschien kort door de bocht voor baliemedewerkers, maar dit is mijn ervaring)
Perel.
DIT HOORT HIER HELEMAAL NIET, dus verhuist naar 'benedenbuurman
anoniem_8669 wijzigde dit bericht op 04-01-2008 20:00
Reden: letterlijk misplaatste reactie, stom stom, zal hem wel zetten waar-ie hoort
Reden: letterlijk misplaatste reactie, stom stom, zal hem wel zetten waar-ie hoort
% gewijzigd
vrijdag 4 januari 2008 om 20:03
Ik kan me voorstellen dat zoiets heel erg naar is als het over iets 'groots' gaat. Maar als Madelief 3 keer in haar leven een tik heeft gekregen, dan vind ik het nogal overdone om er zo'n ophef over te maken.
Zoals hier al door diverse personen gezegd, er lijkt veel meer aan de hand. En dan is het misschien wel raadzaam er professionele hulp bij te halen om de relatie tussen ouders en dochter te verbeteren. Of anders Madelief wat realiteitszin bij te brengen.
vrijdag 4 januari 2008 om 20:09
