Psyche
alle pijlers
Vroeger cor. tik gehad, ouders ontkennen nu,ik een fantast!?
vrijdag 4 januari 2008 om 13:09
Hallo,
ik zou graag willen weten of ik de enige ben met het volgende verhaal, ik zal het kort houden.
Ik weet 100 procent zeker dat ik vroeger, dan heb ik het over dat ik ongeveer 4 jaar en ouder was, geslagen ben, oftewel de corrigerende tik. Ik heb dit altijd onthouden, weet zelfs nog details, van wáár het was en dat ik 'schichtig' was.
Mijn ouders ontkennen dit, zeggen dat ik een fantast ben en gewoon een interessant verhaal probeer te verzinnen om een 'bijzonder verleden' te hebben.
Ze zijn er 100 % van overtuigd dat ze dit nooit gedaan hebben.
Ik weet nog dat ik een tijd geleden met mijn moeder GTST aan het kijken was, waarin Morris dacht dat hij door Barbara was geslagen vroeger, maar later bleek dat hij dit alleen dacht en fantaseerde. Toen ik samen met mijn moeder deze scene bekeek, ging ze er diep op in met opmerkingen als 'dat zou ik nooit doen'en 'hij fantaseert het gewoon'(toen nog niet uitgekomen was dat hij dit fantaseerde of alleen maar 'dacht').
Vandaag liep het net hoog op. Het is gewoon absoluut niet waar zeggen ze en ik ben gek in mijn hoofd.
Ik weet zeker dat dit wel waar is, een kind vergeet dat niet.
Wie heeft dit ook meegemaakt?
Heel erg bedankt.
ik zou graag willen weten of ik de enige ben met het volgende verhaal, ik zal het kort houden.
Ik weet 100 procent zeker dat ik vroeger, dan heb ik het over dat ik ongeveer 4 jaar en ouder was, geslagen ben, oftewel de corrigerende tik. Ik heb dit altijd onthouden, weet zelfs nog details, van wáár het was en dat ik 'schichtig' was.
Mijn ouders ontkennen dit, zeggen dat ik een fantast ben en gewoon een interessant verhaal probeer te verzinnen om een 'bijzonder verleden' te hebben.
Ze zijn er 100 % van overtuigd dat ze dit nooit gedaan hebben.
Ik weet nog dat ik een tijd geleden met mijn moeder GTST aan het kijken was, waarin Morris dacht dat hij door Barbara was geslagen vroeger, maar later bleek dat hij dit alleen dacht en fantaseerde. Toen ik samen met mijn moeder deze scene bekeek, ging ze er diep op in met opmerkingen als 'dat zou ik nooit doen'en 'hij fantaseert het gewoon'(toen nog niet uitgekomen was dat hij dit fantaseerde of alleen maar 'dacht').
Vandaag liep het net hoog op. Het is gewoon absoluut niet waar zeggen ze en ik ben gek in mijn hoofd.
Ik weet zeker dat dit wel waar is, een kind vergeet dat niet.
Wie heeft dit ook meegemaakt?
Heel erg bedankt.
vrijdag 4 januari 2008 om 20:22
Ben ook zeer zeer teleurgesteld, wil nou wel es weten of het mishandeling is geweest of niet..
Daarbij wil ik nog wel toevoegen dat als TO in real life zo over de top zou reageren in een discussie, ik haar waarschijnlijk ook een corrigerende tik zou verkopen
Al was het maar om de hysterie te stoppen!
vrijdag 4 januari 2008 om 20:25
Jongens jongens,
Ik word een beetje nijdig als dit topic doorscroll;
Als pubermeisje ben ik tot 2 a 3 keer toe flink door mijn vader aangepakt. In die mate dat toen hij door bleef slaan en door bleef schoppen, ik me stil heb gehouden en heb gebeden dat het stopte. En die keer dat ik op de bank zat, iets zei wat verkeerd viel en hij als een dolle stier op me af kwam rennen (ik plaste van schrik in mijn broek :'()...dat vergeet ik niet. Sterker nog, ik zit er voor in therapie. Behoorlijke therapie, want ik ben doodsbang voor mijn vader. Nog steeds heb ik veel met hem van doen, omdat het t tóch mijn vader is (ik weet het ik weet het) maar die klappen hebben toch wel een invloed gehad op mijn verdere leven. Nooit heb ik hier excuses voor gehad en dus ook geen erkenning. Inmiddels geloof ik ook niet dat ik die krijg. En wat zou het voor een meerwaarde hebben. Zeggen dat ie spijt heeft? Wat moet ik daar mee? Alsof mijn gevoel dan 180 graden veranderd. Spijt is zinloos en met die zin ben ik aan de slag gegaan. Ik moet de klappen vergeten, ik moet de harde woorden en een veroordelingen vergeten...ik moet verder en daar kan niemand anders mij helpen dan alleen ik. Mijn psychologen zijn er voor de handvaten, het tot me nemen van die handvaten en de uitvoering daarvan is voor mezelf. Ik kan mijn vader niet veranderen. Zijn houding naar mij is onvermogen, mijn houding naar hem is PTSS (gediagnostiseerd overigens)
En dan lees ik hier een topic over een meisje wat vroeger weleens een corrigerende tik heeft gehad. En eerlijk waar..hoe meer ik lees van TO, het lijkt alsof ze zout op mijn wonden gooit. Een corrigerende tik...eigenlijk, laten we nu eerlijk zijn, niets mis mee. Ieder kind heeft in zijn jeugd wel eens een veeg gehad en ik denk dat geen enkel kind er slechter door is geworden. Maar Madelief gedraagt zich als een oorlogsslachtoffer die keer op keer is gefolterd en nu bij de tribunaal haar gelijk probeert te krijgen. Grow up, Madelief. Gedraag je als een vrouw van 25 jaar en zie onder ogen dat je niet de enige bent. Je haat voor je vader, dát is niet normaal..maar ik vind in deze je houding naar hem ook weer heel apart. Hij KAN het niet veranderen dat jij ongewenst bent. Het is ZIJN onvermogen. Jij kunt het gevoel veranderen wat hierdoor bij je opkomt borrelen. Deze woede dus. Deze woede is blijkbaar oud zeer, anders kwam hij niet zulke gradaties naar boven. Leer je woede herkennen en reguleren..Door die lading en die woede die je nú voelt, wordt de herinnering ook veel ernstiger. Waarschijnlijk heb je vroeger eens een pak voor je broek gehad en handel je nu alsof de sigarettenpeuken op je tong werden uitgedrukt. Probeer reeel te blijven en ga ook geen gelijk halen bij je ouders. Ze geven het je niet, wat je ook doet...accepteer dat maar!
sterkte!
Ik word een beetje nijdig als dit topic doorscroll;
Als pubermeisje ben ik tot 2 a 3 keer toe flink door mijn vader aangepakt. In die mate dat toen hij door bleef slaan en door bleef schoppen, ik me stil heb gehouden en heb gebeden dat het stopte. En die keer dat ik op de bank zat, iets zei wat verkeerd viel en hij als een dolle stier op me af kwam rennen (ik plaste van schrik in mijn broek :'()...dat vergeet ik niet. Sterker nog, ik zit er voor in therapie. Behoorlijke therapie, want ik ben doodsbang voor mijn vader. Nog steeds heb ik veel met hem van doen, omdat het t tóch mijn vader is (ik weet het ik weet het) maar die klappen hebben toch wel een invloed gehad op mijn verdere leven. Nooit heb ik hier excuses voor gehad en dus ook geen erkenning. Inmiddels geloof ik ook niet dat ik die krijg. En wat zou het voor een meerwaarde hebben. Zeggen dat ie spijt heeft? Wat moet ik daar mee? Alsof mijn gevoel dan 180 graden veranderd. Spijt is zinloos en met die zin ben ik aan de slag gegaan. Ik moet de klappen vergeten, ik moet de harde woorden en een veroordelingen vergeten...ik moet verder en daar kan niemand anders mij helpen dan alleen ik. Mijn psychologen zijn er voor de handvaten, het tot me nemen van die handvaten en de uitvoering daarvan is voor mezelf. Ik kan mijn vader niet veranderen. Zijn houding naar mij is onvermogen, mijn houding naar hem is PTSS (gediagnostiseerd overigens)
En dan lees ik hier een topic over een meisje wat vroeger weleens een corrigerende tik heeft gehad. En eerlijk waar..hoe meer ik lees van TO, het lijkt alsof ze zout op mijn wonden gooit. Een corrigerende tik...eigenlijk, laten we nu eerlijk zijn, niets mis mee. Ieder kind heeft in zijn jeugd wel eens een veeg gehad en ik denk dat geen enkel kind er slechter door is geworden. Maar Madelief gedraagt zich als een oorlogsslachtoffer die keer op keer is gefolterd en nu bij de tribunaal haar gelijk probeert te krijgen. Grow up, Madelief. Gedraag je als een vrouw van 25 jaar en zie onder ogen dat je niet de enige bent. Je haat voor je vader, dát is niet normaal..maar ik vind in deze je houding naar hem ook weer heel apart. Hij KAN het niet veranderen dat jij ongewenst bent. Het is ZIJN onvermogen. Jij kunt het gevoel veranderen wat hierdoor bij je opkomt borrelen. Deze woede dus. Deze woede is blijkbaar oud zeer, anders kwam hij niet zulke gradaties naar boven. Leer je woede herkennen en reguleren..Door die lading en die woede die je nú voelt, wordt de herinnering ook veel ernstiger. Waarschijnlijk heb je vroeger eens een pak voor je broek gehad en handel je nu alsof de sigarettenpeuken op je tong werden uitgedrukt. Probeer reeel te blijven en ga ook geen gelijk halen bij je ouders. Ze geven het je niet, wat je ook doet...accepteer dat maar!
sterkte!
vrijdag 4 januari 2008 om 20:26
:
[...]
Ben ook zeer zeer teleurgesteld, wil nou wel es weten of het mishandeling is geweest of niet..
Daarbij wil ik nog wel toevoegen dat als TO in real life zo over de top zou reageren in een discussie, ik haar waarschijnlijk ook een corrigerende tik zou verkopen
Tsja.. ik vind ook dat ze behoorlijk overdreven reageert.
Jammer dat ze weigert de goed bedoelde postings eens goed te lezen én te reageren.
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 4 januari 2008 om 20:32
vrijdag 4 januari 2008 om 20:37
Ik kreeg van mijn moeder vroeger regelmatig een flinke pak rammel. Zo in mn tienerjaren tot begin twintig. Ik kan me herinneren dat ze me het laatst probeerde te meppen toen ik 24 was. Toen dreigde ik haar terug te slaan en sinds dien heeft ze het niet meer gedaan. Of het mishandeling was weet ik niet, mijn band was destijds gewoon niet goed met mijn moeder. Nu gaat het wel goed/beter.
Dit slaan ben ik echter nooit vergeten en ik heb me ook heel vaak afgevraagd waarom. Mijn moeder ontkend dus ook. Of zwakt het af dat het gewoon maar een tik was omdat ik nou eenmaal vroeger het bloed onder haar nagels vandaan haalde. Een tik was het echt niet. Het ging van aan mn haar naar mn kamer trekken tot aan schoppen en krabben. Volgens mijn moeder is dit niet waar maar misschien schaamt ze zich ook wel en geeft ze daarom niet toe. Ik vond het echt verschrikkelijk, niet alleen het slaan maar vooral het minderwaardige eraan. Ik voelde me zo klein en wilde erg graag een goede band met mn moeder, in een goed boekje staan bij haar. Dat wil ik nog steeds, een overblijfsel.
Nou ja, wat ik eigenlijk zeggen wilde is dat ik je gevoelens dus wel herken, het kwaad zijn om het ontkennen. Ik haat mn moeder overigens niet en denk nu bij mezelf; ze wist niet beter en ik was idd n niet zo'n lieverdje waarschijnlijk(volgens mn moeder was ik vaak brutaal tegen haar. het gekke is dat ik nu juist heel stil ben en timide zelfs).
Dit slaan ben ik echter nooit vergeten en ik heb me ook heel vaak afgevraagd waarom. Mijn moeder ontkend dus ook. Of zwakt het af dat het gewoon maar een tik was omdat ik nou eenmaal vroeger het bloed onder haar nagels vandaan haalde. Een tik was het echt niet. Het ging van aan mn haar naar mn kamer trekken tot aan schoppen en krabben. Volgens mijn moeder is dit niet waar maar misschien schaamt ze zich ook wel en geeft ze daarom niet toe. Ik vond het echt verschrikkelijk, niet alleen het slaan maar vooral het minderwaardige eraan. Ik voelde me zo klein en wilde erg graag een goede band met mn moeder, in een goed boekje staan bij haar. Dat wil ik nog steeds, een overblijfsel.
Nou ja, wat ik eigenlijk zeggen wilde is dat ik je gevoelens dus wel herken, het kwaad zijn om het ontkennen. Ik haat mn moeder overigens niet en denk nu bij mezelf; ze wist niet beter en ik was idd n niet zo'n lieverdje waarschijnlijk(volgens mn moeder was ik vaak brutaal tegen haar. het gekke is dat ik nu juist heel stil ben en timide zelfs).
vrijdag 4 januari 2008 om 20:41
Pierot, je verhaal is heel herkenbaar voor me. Ook het nog steeds bang zijn, hoewel daar nu geen reden meer voor is, ben ik nog steeds wel bang dat mijn moeder boos op me wordt. En dan vooral ook voor haar harde woorden die ze vroeger naar m n hoofd gooide. En dan te bedenken dat ik inmiddels 34 ben en zij bijna 80...
vrijdag 4 januari 2008 om 20:41
Ik vind ook dat TO buitenproportioneel reageert, maar ik denk dan ook dat er meer aan de hand is dan die tikken.
Als je problemen in je jeugd hebt gehad (en we weten niet precies wat er wel en niet gebeurd is, maar wel wat moeder bv bang voor vader was, in elk geval in de perceptie van TO) kun je als jongvolwassene opnieuw problemen krijgen. Je moet dan mentaal op eigen benen leren staan en ook psychisch goed voor jezelf gaan zorgen.
Dat kan een moeizaam proces zijn. Been there, done that, got the t-shirt.
Daar kan bijhoren dat je bepaalde gebeurtenissen een heel dramatische lading meegeeft, omdat je zelf zowat stikt in de emoties en je zelf nog niet goed overziet wat nu wel en niet heel erg is geweest.
Jullie zien: ik probeer het maar een beetje vriendelijk te interpreteren
. Kennelijk zit TO ergens heftig middenin, en hopelijk trekt het later wat bij.
Als je problemen in je jeugd hebt gehad (en we weten niet precies wat er wel en niet gebeurd is, maar wel wat moeder bv bang voor vader was, in elk geval in de perceptie van TO) kun je als jongvolwassene opnieuw problemen krijgen. Je moet dan mentaal op eigen benen leren staan en ook psychisch goed voor jezelf gaan zorgen.
Dat kan een moeizaam proces zijn. Been there, done that, got the t-shirt.
Daar kan bijhoren dat je bepaalde gebeurtenissen een heel dramatische lading meegeeft, omdat je zelf zowat stikt in de emoties en je zelf nog niet goed overziet wat nu wel en niet heel erg is geweest.
Jullie zien: ik probeer het maar een beetje vriendelijk te interpreteren
. Kennelijk zit TO ergens heftig middenin, en hopelijk trekt het later wat bij.
vrijdag 4 januari 2008 om 21:28
Het is jammer dat er van van uitgegaan wordt dat allelei processen bewust en met een bepaalde bedoeling gebeuren (denk aan opmerkingen als fantast), terwijl er heel veel onbewuste dingen zijn. Hier is het zo dat TO zegt dat ze geslagen is en ouders zeggen van niet. TO denkt dus dat haar ouders het bewust ontkennen; ouders denken dat ze het verzint. Maar ons geheugen is zeer onbetrouwbaar. Je kunt mensen allerlei herinneringen aanpraten, en allerlei gebeurtenissen laten vergeten.
Laten we er nou eens vanuit gaan dat zowel TO als ouders oprecht geloven dat ze gelijk hebben, en dat niemand de boel bewust voorliegt. Meest waarschijnlijke scenario is dan als volgt. TO heeft wel eens een corrigerende tik gehad, zoals gebruikelijk in die tijd. Ouders herinneren zich dit niet meer omdat het voor hun mogelijk weinig voorstelde en dus niet is blijven hangen. TO heeft nu een probleem in de relatie met haar ouders. Zij denkt over haar jeugd na, herinnert zich de corrigerende tik wel (ze was natuurlijk ook de minder machtige partij dus het zal op haar waarschijnlijk meer indruk hebben gemaakt), en zal die gezien haar huidige gevoelens veel gewicht toekennen en herinterpreteren. En dan kom je op de situatie uit de TO beschrijft.
En dan denk ik ook dat TO beter hulp kan zoeken. Want je kunt het verleden niet veranderen, en je kunt ook de herinneringen van je ouders niet veranderen. Maar je kunt wel zorgen dat je er zelf minder last van hebt, en dat kan alleen door zelf hulp te zoeken.
Laten we er nou eens vanuit gaan dat zowel TO als ouders oprecht geloven dat ze gelijk hebben, en dat niemand de boel bewust voorliegt. Meest waarschijnlijke scenario is dan als volgt. TO heeft wel eens een corrigerende tik gehad, zoals gebruikelijk in die tijd. Ouders herinneren zich dit niet meer omdat het voor hun mogelijk weinig voorstelde en dus niet is blijven hangen. TO heeft nu een probleem in de relatie met haar ouders. Zij denkt over haar jeugd na, herinnert zich de corrigerende tik wel (ze was natuurlijk ook de minder machtige partij dus het zal op haar waarschijnlijk meer indruk hebben gemaakt), en zal die gezien haar huidige gevoelens veel gewicht toekennen en herinterpreteren. En dan kom je op de situatie uit de TO beschrijft.
En dan denk ik ook dat TO beter hulp kan zoeken. Want je kunt het verleden niet veranderen, en je kunt ook de herinneringen van je ouders niet veranderen. Maar je kunt wel zorgen dat je er zelf minder last van hebt, en dat kan alleen door zelf hulp te zoeken.
vrijdag 4 januari 2008 om 21:55
Helemaal eens met Nippo.
TO heeft iets meegemaakt in haar jeugd waar ze heel veel last van heeft. Of er nu ergere dingen bestaan of niet, zij heeft er last van.
Dat is geen keus. Sommige kinderen die een dramatische jeugd hebben gehad, overleven dit wonderwel goed. Terwijl andere kinderen minder zware dingen meemaken maar daar wel door getraumatiseerd raken. Dat heeft met veel factoren te maken. Met persoonlijkheid, maar ook met wat ze noemen beschermende factoren. Hel lijkt me niet dat wij hier een oordeel moeten of kunnen gaan vellen of TO zich aanstelt of niet en gelukkig doen velen dat ook niet. Er zit haar duidelijk iets heel erg dwars en het gebrek aan erkenning doet haar veel verdriet.
TO, ik hoop dat je nog meeleest, want er zijn veel goede adviezen gegeven. Ook ik denk dat je het moet zoeken in de richting van leren leven met je pijn. Je kunt een ander niet veranderen en het verleden al helemaal niet. Het is gebeurd, de mensen die erbij betrokken waren herinneren zich het anders. Het enige wat je dan kunt doen, is proberen jou rugzak recht te hangen, zodat hij goed te dragen is voor je. En hulp daarbij lijkt me niet onverstandig.
TO heeft iets meegemaakt in haar jeugd waar ze heel veel last van heeft. Of er nu ergere dingen bestaan of niet, zij heeft er last van.
Dat is geen keus. Sommige kinderen die een dramatische jeugd hebben gehad, overleven dit wonderwel goed. Terwijl andere kinderen minder zware dingen meemaken maar daar wel door getraumatiseerd raken. Dat heeft met veel factoren te maken. Met persoonlijkheid, maar ook met wat ze noemen beschermende factoren. Hel lijkt me niet dat wij hier een oordeel moeten of kunnen gaan vellen of TO zich aanstelt of niet en gelukkig doen velen dat ook niet. Er zit haar duidelijk iets heel erg dwars en het gebrek aan erkenning doet haar veel verdriet.
TO, ik hoop dat je nog meeleest, want er zijn veel goede adviezen gegeven. Ook ik denk dat je het moet zoeken in de richting van leren leven met je pijn. Je kunt een ander niet veranderen en het verleden al helemaal niet. Het is gebeurd, de mensen die erbij betrokken waren herinneren zich het anders. Het enige wat je dan kunt doen, is proberen jou rugzak recht te hangen, zodat hij goed te dragen is voor je. En hulp daarbij lijkt me niet onverstandig.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 4 januari 2008 om 22:22
Een corrigerende tik heb ik ook wel eens gehad jah....En ik weet nog goed(ik was jonger dan 7, maar weet niet meer exact hoe oud)dat mijn vader van nijd eens een keer wat naar mijn hoofd had geslingerd, dit kwam goed aan en leverde mij een bloedneus op. Ik herinner me dit nog zeer levendig, mijn vader weet er niks meer van en mijn moeder ook niet. Ik neem ze dit beslist niet kwalijk. Zeker nu ik weet hoe het is als een (eigen)kind het bloed onder je nagels vandaan kan halen 
Ik heb er persoonlijk niks aan over gehouden en ben er naar mijn weten ook niet slechter van geworden.
Ik ben het wel eens met diverse posters hier, dat TO hulp nodig heeft. De manier waarop je hier je reacties verwoord vind ik niet normaal. Meid....de wanhoop, frustratie en boosheid stralen er vanaf. Blijf niet langer zitten waar je zit, maar zoek hulp....
Groetjes, Josje
Ik heb er persoonlijk niks aan over gehouden en ben er naar mijn weten ook niet slechter van geworden.
Ik ben het wel eens met diverse posters hier, dat TO hulp nodig heeft. De manier waarop je hier je reacties verwoord vind ik niet normaal. Meid....de wanhoop, frustratie en boosheid stralen er vanaf. Blijf niet langer zitten waar je zit, maar zoek hulp....
Groetjes, Josje
vrijdag 4 januari 2008 om 23:48
Weet je, zoiets heb ik laatst ook zitten denken. Dat ouders een blinde vlek kunnen hebben voor de dingen die (te) erg zijn voor hen. En ze misschien echt niet zien of doorhebben wat zij hun kind aandoen of wat hun kind doormaakt, uit zelfbescherming.
Wat ook kan is dat die tik zo normaal is/was voor hen, dat ze het inderdaad niet meer weten. Als iemand tegen mij zou zeggen 'woensdag 4 januari 1999 heb ik andijvie bij jou gegeten' zou ik me dat niet herinneren. Voor mij niet bijzonder (ook niet heel normaal hoor
). Heb iemand ook wel 'trut' genoemd zonder me dat te herinneren. Bij mij thuis vroeger normaal tijdens ruzies, bij de desbetreffende vriendin niet. Zij vatte het daardoor veel zwaarder op dan mijn bedoeling was. Ik ontkende het eerst ook, maar bedacht me daarna dat het best had gekund...
zaterdag 5 januari 2008 om 00:02
Voor het geval je dit nog leest. Want bovenstaande is heel erg Madelief, en volgens mij draait het hier om. Is de tik slechts een symptoom van het gevoel wat je bij je vader hebt.
En het kan heel moeilijk zijn dat gevoel (ongewenstheid) te verwoorden. En misschien ben je bang dat mensen dat niet geloven? Omdat 'woorden' en 'je niet gewenst voelen' zo vaag zijn, en niet te bewijzen, en voor jou mss minder erg lijken dan een fysieke tik? En die tik voor jou het ultieme bewijs van ongewenstheid is?
zaterdag 5 januari 2008 om 00:28
Dit gaat echte niet om het slaan.
en To, door de manier waarop jij hier reageert merk ik dat ik ook behoorlijk agressief wordt. jij bent het zielige slachtoffer jij hebt perse gelijk. Maar helaas voor jou, je gaat t niet krijgen.
Kun je twee dingen doen de rest van je leven blijven boehoe-en en huilen omdat je zo zielig bent met van die gemene rotouders,
of idd verwerken, eventueel met hulp en proberen om ondanks je verleden een gelukkige toekomst te hebben.
Want weet je iemand die verkracht is voelt dat ook nog steeds als de dader gepakt is. Daarmee is de gebeurtenis niet ongedaan gemaakt.
Als jij denkt dat je ouders niet van je houden kun je de rest van je leven om hun erkenning en aandacht blijven smeken. Ga je daar gelukkig van worden?
Ik vond die vergelijking van dat gipsbeen heel erg treffend. Zolang jij weigert om jezelf te laten genezen, zul je pijn blijven voelen. En ooka, heeft een ander het je aangedaan, het s jopuw pijn.
Leven is soms niet eerlijk, maar je moet ermee dealen. Of niet natuurlijk..
En waarschijnlij zijn je ouders die tik vergeten.
en To, door de manier waarop jij hier reageert merk ik dat ik ook behoorlijk agressief wordt. jij bent het zielige slachtoffer jij hebt perse gelijk. Maar helaas voor jou, je gaat t niet krijgen.
Kun je twee dingen doen de rest van je leven blijven boehoe-en en huilen omdat je zo zielig bent met van die gemene rotouders,
of idd verwerken, eventueel met hulp en proberen om ondanks je verleden een gelukkige toekomst te hebben.
Want weet je iemand die verkracht is voelt dat ook nog steeds als de dader gepakt is. Daarmee is de gebeurtenis niet ongedaan gemaakt.
Als jij denkt dat je ouders niet van je houden kun je de rest van je leven om hun erkenning en aandacht blijven smeken. Ga je daar gelukkig van worden?
Ik vond die vergelijking van dat gipsbeen heel erg treffend. Zolang jij weigert om jezelf te laten genezen, zul je pijn blijven voelen. En ooka, heeft een ander het je aangedaan, het s jopuw pijn.
Leven is soms niet eerlijk, maar je moet ermee dealen. Of niet natuurlijk..
En waarschijnlij zijn je ouders die tik vergeten.
zaterdag 5 januari 2008 om 00:39
De nare gevoelens die TO oproept moet je bij jezelf zoeken Kreng, niet bij TO. Madelief heeft blijkbaar een reden om zich zo te presenteren. En daar moet ze iets mee doen. Wat dat met jou doet, daar heeft TO niet veel aan.
Soundpost, ik denk dat jij een goed end in de richting komt van waar de zere plek zit.
Soundpost, ik denk dat jij een goed end in de richting komt van waar de zere plek zit.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 5 januari 2008 om 01:00
Ik ben halverwege dit topic en zat net een reactie in mijn hoofd op te stellen toen ik de reactie van Americagirl las. Hier staat dus precies in wat ik wilde zeggen. Dit klink naar alsof er meer aan de hand is dan die tik want wát een aggressiviteit zit in jouw postigs TO. Niet alleen naar je ouders maar ook (onterecht) naar anderen hier. Wat doe je hier? Je moet hulp zoeken.
Ik ben mijn eigen bananenschil
zaterdag 5 januari 2008 om 01:18
Het zou mij ook irriteren als ik mijn ouders ergens mee confronteer en er wordt glashard ontkent dat het überhaupt heeft plaats gevonden.
Als haar ouders nu gewoon hadden toegegeven dat ze dat hadden gedaan, was het misschien voor madelief helemaal niet zo groot geworden.
Als jij zeker weet dat iets is gebeurt, voelt het heel erg klote als je voor fantast wordt uitgemaakt of dat je niet goed snik bent. Wie weet ben ik dan ook erg temperamentvol maar dan zou ik ook boos worden hoor.
Ik denk niet dat het er om gaat dát ze tikken heeft gehad wat in wezen wel degelijk een vorm van slaan is. Wat dat betreft had madelief m.i. gelijk dat slaan slaan is. De mate waarin of waarop valt te bediscussiëren maar het is wel slaan. Al is het dan een milde vorm en opvoedkundig bedoeld. Alhoewel ik ondertussen allang van mening ben dat tikken uitdelen niet opvoedkundig is maar slechts een manier om aan te geven dat je iets niet accepteert of uit onmacht. Opvoeden doe je toch anders hoor. Dan leg je uitentreure uit waarom iets niet mag of pak je het kind weg bij wat het niet aan mag raken etc. Slaan is gewoon de makkelijkste manier om iets duidelijks te maken en opvoeden is níet makkelijk.
In elk geval vind ik niet alle posters hier lief overkomen hoor wat sommige andere posters madelief wel willen meegeven. Sommigen komen echt niet aardig over en het is niet eens mijn verhaal. Ik kan me wel voorstellen dat als je begrip zoekt, een luisterend oor en mensen die een schouder kunnen bieden om eens lekker op uit te huilen je inderdaad niet zit te wachten op de rest van het ongevraagde. Alles wat je ongevraagd aanbiedt kán nu eenmaal je niet in dank afgenomen worden. Daar kun je heel verongelijkt over zijn, dat die 'stomme' madelief dat niet wil horen maar ze vroeg toch heel duidelijk in haar openingspost om mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en hetzelfde er van vinden.
Blijkbaar vond ze het te moeilijk om de minder leuke berichten te negeren en oversneeuwden die de rest. Dat kan en dat is jammer want nu heeft ze nog niet wat ze zoekt.
Als haar ouders nu gewoon hadden toegegeven dat ze dat hadden gedaan, was het misschien voor madelief helemaal niet zo groot geworden.
Als jij zeker weet dat iets is gebeurt, voelt het heel erg klote als je voor fantast wordt uitgemaakt of dat je niet goed snik bent. Wie weet ben ik dan ook erg temperamentvol maar dan zou ik ook boos worden hoor.
Ik denk niet dat het er om gaat dát ze tikken heeft gehad wat in wezen wel degelijk een vorm van slaan is. Wat dat betreft had madelief m.i. gelijk dat slaan slaan is. De mate waarin of waarop valt te bediscussiëren maar het is wel slaan. Al is het dan een milde vorm en opvoedkundig bedoeld. Alhoewel ik ondertussen allang van mening ben dat tikken uitdelen niet opvoedkundig is maar slechts een manier om aan te geven dat je iets niet accepteert of uit onmacht. Opvoeden doe je toch anders hoor. Dan leg je uitentreure uit waarom iets niet mag of pak je het kind weg bij wat het niet aan mag raken etc. Slaan is gewoon de makkelijkste manier om iets duidelijks te maken en opvoeden is níet makkelijk.
In elk geval vind ik niet alle posters hier lief overkomen hoor wat sommige andere posters madelief wel willen meegeven. Sommigen komen echt niet aardig over en het is niet eens mijn verhaal. Ik kan me wel voorstellen dat als je begrip zoekt, een luisterend oor en mensen die een schouder kunnen bieden om eens lekker op uit te huilen je inderdaad niet zit te wachten op de rest van het ongevraagde. Alles wat je ongevraagd aanbiedt kán nu eenmaal je niet in dank afgenomen worden. Daar kun je heel verongelijkt over zijn, dat die 'stomme' madelief dat niet wil horen maar ze vroeg toch heel duidelijk in haar openingspost om mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en hetzelfde er van vinden.
Blijkbaar vond ze het te moeilijk om de minder leuke berichten te negeren en oversneeuwden die de rest. Dat kan en dat is jammer want nu heeft ze nog niet wat ze zoekt.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 5 januari 2008 om 01:27
~[quote]:
[fgcolor=#0099FF]De nare gevoelens die TO oproept moet je bij jezelf zoeken Kreng, niet bij TO. Madelief heeft blijkbaar een reden om zich zo te presenteren. En daar moet ze iets mee doen. Wat dat met jou doet, daar heeft TO niet veel aan.
Daar heb je op zich gelijk in. maar als ze zo ook naar haar ouders zo reageert als hier,, dan vrees ik dat actie= reactie en dat haar ouders alleen maar in de verdediging schieten en dat ze dan helemaal niet gaat krijgen wat ze zo hard nodig heeft. Mss heeft ze er wel iets aan om zich te realisreen dat ze voor een gedeelte ook zelf in de hand heeft welke reacties ze kan oproepen bij mensen. Dat kan heel verhelderend zijn.
En idd denk ik ook dat het geveol van afgewezen en niet van gehouden te zijn belangrijker is dan de vraag of ze wel of niet geslagen is. maar ook dat is iets waarmee TO uityeindelijk zelf in het reine moet komen, en blijven boos worden op haar ouders en zichzelf slachtoffer voelen gaan daar niet bij helpen. Daar wordt je alleen doodongelukkig van.
]
[fgcolor=#0099FF]De nare gevoelens die TO oproept moet je bij jezelf zoeken Kreng, niet bij TO. Madelief heeft blijkbaar een reden om zich zo te presenteren. En daar moet ze iets mee doen. Wat dat met jou doet, daar heeft TO niet veel aan.
Daar heb je op zich gelijk in. maar als ze zo ook naar haar ouders zo reageert als hier,, dan vrees ik dat actie= reactie en dat haar ouders alleen maar in de verdediging schieten en dat ze dan helemaal niet gaat krijgen wat ze zo hard nodig heeft. Mss heeft ze er wel iets aan om zich te realisreen dat ze voor een gedeelte ook zelf in de hand heeft welke reacties ze kan oproepen bij mensen. Dat kan heel verhelderend zijn.
En idd denk ik ook dat het geveol van afgewezen en niet van gehouden te zijn belangrijker is dan de vraag of ze wel of niet geslagen is. maar ook dat is iets waarmee TO uityeindelijk zelf in het reine moet komen, en blijven boos worden op haar ouders en zichzelf slachtoffer voelen gaan daar niet bij helpen. Daar wordt je alleen doodongelukkig van.
]
zaterdag 5 januari 2008 om 11:24
Madelief, ik heb je proberen te helpen. Ik heb empathie met je proberen te hebben. Maar zo te zien heb ik in je ogen van die Nederlandse gebrek aan empathie in de afgelopen 14 jaar. Jij hebt grote problemen. Zo lang je gefocusd blijft op wat je ouders wel of niet hebben gedaan en je alleen met de verkeerde ogen de wereld kijkt, is er geen redding mogelijk voor je. Ik denk niet dat het de moeite waard is nog meer woorden eraan te besteden. You take it or you leave it: ga echte hulp zoeken, naar je huisarts of de RIAG. Veel succes.
