Psyche
alle pijlers
Waarom willen mensen geen pillen?
zondag 22 juni 2008 om 19:26
Dat vraag ik me dus af. Heel vaak lees ik dat mensen kampen met (ernstige) psychische problemen, maar dat ze het toch zonder pillen willen doen. Elke psychiater zou eerst met pillen willen beginnen, om je zo te motiveren voor therapie of sport en andere zaken. Je bent ziek, en als je ziek bent, neem je toch ook pillen? De bijwerkingen vallen vaak ook wel mee, kijk maar eens op een bijsluiter van aspirine en wat je allemaal kunt krijgen. Ok, met sommige bijwerkingen is niet te leven, maar er komen steeds betere medicamenten met minimale of zelfs geen bijwerkingen. Ik heb zelf een psychiater en ook gesprekstherapie bij hem, maar ik slik wel 5 verschillende medicamenten, gewoon omdat ik anders een ontzettend enge zelfdestructieve borderliner ben. Zonder die pillen was ik allang dood geweest, da's een ding dat zeker is.
Waarom die angst voor pillen?
Waarom die angst voor pillen?
maandag 23 juni 2008 om 08:26
Antonio, dat begrijp ik prima. Ik heb veel pillen gekregen en van de helft werd ik kotsmisselijk en door de Prozac raakte ik in een psychose. Ik durf ook niet meer aan die straffe antidepressiva, maar ik heb wel een antipsychoticum en geloof me, dat is echt nodig. Ik kom er niet enkel uit met gesprekstherapie, en mijn psychiater heeft veel kennis van zaken. Hij gaf me meteen een middel dat eindelijk echt werkte. Wat ik gewoon bedoel, is dat sommige mensen echt niet zonder medicatie kunnen. Toen ik 17 was, kreeg ik een AD voorgeschreven. Na de eerste dag mee gestopt, werd er kotsmisselijk van. Op mijn 22ste begon ik er pas weer mee. Het was broodnodig en na 2,5 jaar zoeken, heb ik het juiste middel gevonden. Met alle ellende die erbij hoorde, want ik heb mezelf en anderen nog al wat aangedaan omdat ik niet de juiste pillen had. Ik zie het als een ziekte, en voor een longontsteking slikte ik ook antbiotica. Zo simpel is het voor mij.
maandag 23 juni 2008 om 09:27
Kan het niet zo zijn, dat het nemen van AD of een pammetje een soort placebo-effect heeft? Natuurlijk heeft het zijn werking, maar ik bedoel dat mensen zich al beter voelen puur vanwege het idee dat ze zo'n pil achter de hand hebben?
Je voelt je rot, wordt al wat rustiger bij het idee dat je zometeen een pil inneemt en hup, je voelt je al wat rustiger worden.
Ik ben geen voorstander van AD. Neem zelfs bij hoofdpijn niet snel iets in, vind het te makkelijk. Als het ontstaat, gaat het ook weer weg. Nu is paracetamol onschuldig, maar AD is gewoon chemische troep. Niet voor niets dat je je zo enorm ellendig voelt als je ermee begint. Dat wil ik nooit meer, dacht dat ik ter plekke doodging van ellende. En ik voelde me net een robot, was altijd enorm enthousiast en blij en dat gevoel had ik nooit meer. Ik geloof erin dat je door verandering van eet en leefpatroon al veel kunt doen, maar bij sommigen zal er heel veel verandering moeten plaatsvinden. En je kunt niet verwachten dat je je na een week al stukken beter voelt, je moet er hard aan werken. Dat doe ik liever dan weer AD slikken. Bovendien is niet bekend wat voor gevolgen het voor je lichaam kan hebben op de lange termijn. Nee, voor mij liever op de natuurlijk manier, mbv mijn eigen kracht. En ja, het is lastig als je depressief bent, om actie te ondernemen. Maar heeft mi ook een stuk met wilskracht te maken. Ik heb het hier nu niet over die mensen die een aantoonbare zware psychiatrische stoornis hebben, of die echt op alle vlakken compleet vast zitten in hun leven. Maar bij een (lichte) depressie moet het zonder medicatie mogelijk zijn om jezelf met wat hulp, beter te maken.
Ik krijg ook gesprekken met een psycholoog en er wordt iedere keer gesproken over medicatie, waarbij gesteld wordt dat het praktisch onmogelijk is om te herstellen, zonder.
En ik blijf weigeren. Ik weet waarom ik me zo voel, en ik weet dus ook wat ik moet veranderen. Dat lijkt me stap 1, inzicht verkrijgen in je problematiek en vervolgens komt de uitvoering. En dan niet een beetje, maar een rigoreuze verandering.
Maar dat moet je wel willen en het kost moeite.Een pil slikken is makkelijker.
Je voelt je rot, wordt al wat rustiger bij het idee dat je zometeen een pil inneemt en hup, je voelt je al wat rustiger worden.
Ik ben geen voorstander van AD. Neem zelfs bij hoofdpijn niet snel iets in, vind het te makkelijk. Als het ontstaat, gaat het ook weer weg. Nu is paracetamol onschuldig, maar AD is gewoon chemische troep. Niet voor niets dat je je zo enorm ellendig voelt als je ermee begint. Dat wil ik nooit meer, dacht dat ik ter plekke doodging van ellende. En ik voelde me net een robot, was altijd enorm enthousiast en blij en dat gevoel had ik nooit meer. Ik geloof erin dat je door verandering van eet en leefpatroon al veel kunt doen, maar bij sommigen zal er heel veel verandering moeten plaatsvinden. En je kunt niet verwachten dat je je na een week al stukken beter voelt, je moet er hard aan werken. Dat doe ik liever dan weer AD slikken. Bovendien is niet bekend wat voor gevolgen het voor je lichaam kan hebben op de lange termijn. Nee, voor mij liever op de natuurlijk manier, mbv mijn eigen kracht. En ja, het is lastig als je depressief bent, om actie te ondernemen. Maar heeft mi ook een stuk met wilskracht te maken. Ik heb het hier nu niet over die mensen die een aantoonbare zware psychiatrische stoornis hebben, of die echt op alle vlakken compleet vast zitten in hun leven. Maar bij een (lichte) depressie moet het zonder medicatie mogelijk zijn om jezelf met wat hulp, beter te maken.
Ik krijg ook gesprekken met een psycholoog en er wordt iedere keer gesproken over medicatie, waarbij gesteld wordt dat het praktisch onmogelijk is om te herstellen, zonder.
En ik blijf weigeren. Ik weet waarom ik me zo voel, en ik weet dus ook wat ik moet veranderen. Dat lijkt me stap 1, inzicht verkrijgen in je problematiek en vervolgens komt de uitvoering. En dan niet een beetje, maar een rigoreuze verandering.
Maar dat moet je wel willen en het kost moeite.Een pil slikken is makkelijker.
maandag 23 juni 2008 om 10:07
Ik vind wel dat je gelijk hebt, Julus. Maar dan wel bij mildere depressies of andere mildere aandoeningen. Met een zware depressie kom je je bed niet eens meer uit, ik denk dat er genoeg mensen hier zijn om dat te kunnen beamen. Dan is zo'n pil die motiveert echt nodig. En voor BPS, wat ik heb, is het ook nodig. Ik heb de 'echte' BPS, met alle kenmerken en dat is nogal heftig. Daar ben ik niet trots op, maar dat is helaas de werkelijkheid. Natuurlijk wil ik zonder pillen, maar het is gebleken dat dat niet kan. Dan verval ik in mijn zelfdestructieve gedrag en suicideneigingen. Dat nooit meer, dus: pillen. En ze werken! Dat is het mooiste eraan. Het is zeker geen placebo-effect, want i kheb ook genoeg geslikt wat niet hielp.
maandag 23 juni 2008 om 11:15
Je houdt wel erg een promo-praatje Digi. Ik geloof best dat jij je pillen nodig hebt en dat het voor heel veel anderen goed is om medicijnen te nemen. Maar ook voor heel veel mensen niet. Dat is van geval tot geval en van mens tot mens anders en moet ook per geval en persoon bekeken worden. Je kunt niet zomaar een uitspraak doen als "medicatie is fantastisch, waarom gebruikt iedereen het niet." Je zou een beetje meer moeten nuanceren.
maandag 23 juni 2008 om 11:33
Digi, voor jou werkt het en dan is het fijn dat het voorhanden is.
En in geval van ernstige depressie is het ook fijn, dat je net even een zetje krijgt wat nodig is om actie te ondernemen. Voor de mildere aandoeningen is het mi al voldoende om je kracht te verzamelen zodat je actie gaat ondernemen. Mij hielp het enorm dat er mensen om me heen waren, die mij de ogen hebben geopend en me de kracht gaven om actie te ondernemen. Als ik niks zou doen, dan zou het erger worden.
Er is bij mij ook eea geconstateerd aan stoornissen, maar ik weet waar het vandaan komt. Aan mij de eer om er iets mee te doen, wil ik prettiger in mijn vel zitten. Met de juiste coaching kom je al een heel eind, is mijn ervaring. Van twee kanten, want ik coach/motiveer ook mensen die in de shit zitten en het resultaat is gebleken. Nu heb ik het zelf even nodig en met de juiste mensen werkt het bij mij ook. Je moet ahw terug naar de kern. Als je een hoop tegenslag hebt, of je zit niet lekker in je vel, dan is dat een teken dat je een leven leidt waar je je ongelukkig bij voelt. Dat moet je dan veranderen, soms met kleine veranderingen, soms rigoreus.
En in geval van ernstige depressie is het ook fijn, dat je net even een zetje krijgt wat nodig is om actie te ondernemen. Voor de mildere aandoeningen is het mi al voldoende om je kracht te verzamelen zodat je actie gaat ondernemen. Mij hielp het enorm dat er mensen om me heen waren, die mij de ogen hebben geopend en me de kracht gaven om actie te ondernemen. Als ik niks zou doen, dan zou het erger worden.
Er is bij mij ook eea geconstateerd aan stoornissen, maar ik weet waar het vandaan komt. Aan mij de eer om er iets mee te doen, wil ik prettiger in mijn vel zitten. Met de juiste coaching kom je al een heel eind, is mijn ervaring. Van twee kanten, want ik coach/motiveer ook mensen die in de shit zitten en het resultaat is gebleken. Nu heb ik het zelf even nodig en met de juiste mensen werkt het bij mij ook. Je moet ahw terug naar de kern. Als je een hoop tegenslag hebt, of je zit niet lekker in je vel, dan is dat een teken dat je een leven leidt waar je je ongelukkig bij voelt. Dat moet je dan veranderen, soms met kleine veranderingen, soms rigoreus.
maandag 23 juni 2008 om 11:35
Ps ik heb ook een tijd gehad dat ik mijn bed niet meer uit wilde. Ik sliep bij wijze van spreken de hele dag. Heb het zonder pillen weten om te zetten, en het gaat steeds beter.
Omdat ik nu weet waar de onvrede vandaan komt. Is dit echt wat ik wil, doe ik echt de dingen waar ik gelukkiger van word? En zo niet, wat wil ik dan en hoe bereik ik dat? Het was al een opluchting dat er hulp was, ik had echt toen al een opleving.
Nog steeds zonder pillen.
Omdat ik nu weet waar de onvrede vandaan komt. Is dit echt wat ik wil, doe ik echt de dingen waar ik gelukkiger van word? En zo niet, wat wil ik dan en hoe bereik ik dat? Het was al een opluchting dat er hulp was, ik had echt toen al een opleving.
Nog steeds zonder pillen.
maandag 23 juni 2008 om 11:38
"Heel vaak lees ik dat mensen kampen met (ernstige) psychische problemen, maar dat ze het toch zonder pillen willen doen."
Of dat nu zo 'heel vaak' voorkomt, is nog maar de vraag. (Dat mensen pillen weigeren.)
"Elke psychiater zou eerst met pillen willen beginnen, om je zo te motiveren voor therapie of sport en andere zaken. "
Zoals hier al is opgemerkt: pillen worden veelvuldig voorgeschreven door huisartsen. Die patienten hebben dan niet eens een psychiater gesproken. Een diagnose is dan slechts door een huisarts gesteld. En niet elke psychiater wil meteen met pillen beginnen. Soms willen juist patienten dat graag, in de hoop dat klachten dan snel verdwijnen.
"Je bent ziek, en als je ziek bent, neem je toch ook pillen? "
Grappig, want in Nederland probeert men op het gebied van fysieke klachten juist ook veelvuldig te vermijden om medicijnen te gebruiken. 'Ziek het maar even uit' is een vaak gehoord advies. Zo terughoudend als het beleid is t.a.v. anti-biotica en dergelijke, zo gemakkelijk schrijft men bijvoorbeeld weer antidepressiva voor.
"De bijwerkingen vallen vaak ook wel mee, kijk maar eens op een bijsluiter van aspirine en wat je allemaal kunt krijgen."
Bijwerkingen van bijvoorbeeld antipsychotica en antidepressiva vallen nu niet bepaald 'vaak wel mee'.
De bijwerkingen die kunnen voorkomen bij diverse anti-psychotica, zijn mogelijk o.a.:
Het versterken van de centrale effecten van alcohol, kalmerende middelen, anesthetica, hypnotica, analgetica, MAO inhibitoren en antihistaminica; het hypotensief effect van antihypertensiva; de toxiciteit van lithium.
Geheugenverlies voor een periode na inname medicatie.
Afhankelijkheid van medicatie kan ontstaan.
Bij het staken van een behandeling een voorbijgaand syndroom optreden, waarbij de symptomen die leiden tot de behandeling met een benzodiazepine, of een op benzodiazepine gelijkende stof, in verhevigde vorm terugkomen.
Grote terughoudendheid is vereist bij het gebruik bij alcohol- en/of drugsmisbruik in verband met het optreden of voortzetten van lichamelijke afhankelijkheid.
Reacties zoals rusteloosheid, agitatie, geïrriteerdheid, agressie, waanvoorstellingen, woede-uitbarstingen, nachtmerries, hallucinaties, psychosen, onaangepast gedrag en andere gedragsstoornissen kunnen voorkomen bij het gebruik van benzodiazepines en benzodiazepine-achtige stoffen.
Na herhaald gebruik gedurende enkele weken kan het hypnotisch effect van benzodiazepinen verminderen
Extra oplettendheid is geboden bij een combinatie met middelen, die het centraal zenuwstelsel dempen. Versterking van het dempende effect op het centrale zenuwstelsel kan voorkomen in gevallen waarbij gelijktijdig antipsychotische middelen (neuroleptica), hypnotica, anxiolytica/sedativa, antidepressiva, narcotische analgetica, anti-epileptica, anaesthetica en sederende antihistaminica worden gebruikt.
Uiteraard is het mogelijk dat iemand geen greintje last heeft van deze bijverschijnselen. Maar dat men die mogelijke bijverschijnselen serieus neemt, lijkt mij niet onlogisch.
"Ok, met sommige bijwerkingen is niet te leven, maar er komen steeds betere medicamenten met minimale of zelfs geen bijwerkingen."
Er zijn mensen die de pech hebben dat zij een eindeloos traject doorlopen van wisselende medicatie, met bijverschijnselen die het middel erger maken dan de kwaal. Dat zij op een gegeven moment besluiten om geen middelen meer te gebruiken, kan ik wel begrijpen.
"Ik heb zelf een psychiater en ook gesprekstherapie bij hem, maar ik slik wel 5 verschillende medicamenten, gewoon omdat ik anders een ontzettend enge zelfdestructieve borderliner ben."
Dat kan heel goed gelden voor jou. Ieder individu is anders en generaliseren in deze heeft niet zo veel zin.
"Waarom die angst voor pillen?"
Vanwege de vraag of het beoogde effect daadwerkelijk bereikt wordt? Vanwege de mogelijke bijwerkingen? Omdat de ervaring uitwijzen kan dat pillen niet altijd de oplossing zijn?
Of dat nu zo 'heel vaak' voorkomt, is nog maar de vraag. (Dat mensen pillen weigeren.)
"Elke psychiater zou eerst met pillen willen beginnen, om je zo te motiveren voor therapie of sport en andere zaken. "
Zoals hier al is opgemerkt: pillen worden veelvuldig voorgeschreven door huisartsen. Die patienten hebben dan niet eens een psychiater gesproken. Een diagnose is dan slechts door een huisarts gesteld. En niet elke psychiater wil meteen met pillen beginnen. Soms willen juist patienten dat graag, in de hoop dat klachten dan snel verdwijnen.
"Je bent ziek, en als je ziek bent, neem je toch ook pillen? "
Grappig, want in Nederland probeert men op het gebied van fysieke klachten juist ook veelvuldig te vermijden om medicijnen te gebruiken. 'Ziek het maar even uit' is een vaak gehoord advies. Zo terughoudend als het beleid is t.a.v. anti-biotica en dergelijke, zo gemakkelijk schrijft men bijvoorbeeld weer antidepressiva voor.
"De bijwerkingen vallen vaak ook wel mee, kijk maar eens op een bijsluiter van aspirine en wat je allemaal kunt krijgen."
Bijwerkingen van bijvoorbeeld antipsychotica en antidepressiva vallen nu niet bepaald 'vaak wel mee'.
De bijwerkingen die kunnen voorkomen bij diverse anti-psychotica, zijn mogelijk o.a.:
Het versterken van de centrale effecten van alcohol, kalmerende middelen, anesthetica, hypnotica, analgetica, MAO inhibitoren en antihistaminica; het hypotensief effect van antihypertensiva; de toxiciteit van lithium.
Geheugenverlies voor een periode na inname medicatie.
Afhankelijkheid van medicatie kan ontstaan.
Bij het staken van een behandeling een voorbijgaand syndroom optreden, waarbij de symptomen die leiden tot de behandeling met een benzodiazepine, of een op benzodiazepine gelijkende stof, in verhevigde vorm terugkomen.
Grote terughoudendheid is vereist bij het gebruik bij alcohol- en/of drugsmisbruik in verband met het optreden of voortzetten van lichamelijke afhankelijkheid.
Reacties zoals rusteloosheid, agitatie, geïrriteerdheid, agressie, waanvoorstellingen, woede-uitbarstingen, nachtmerries, hallucinaties, psychosen, onaangepast gedrag en andere gedragsstoornissen kunnen voorkomen bij het gebruik van benzodiazepines en benzodiazepine-achtige stoffen.
Na herhaald gebruik gedurende enkele weken kan het hypnotisch effect van benzodiazepinen verminderen
Extra oplettendheid is geboden bij een combinatie met middelen, die het centraal zenuwstelsel dempen. Versterking van het dempende effect op het centrale zenuwstelsel kan voorkomen in gevallen waarbij gelijktijdig antipsychotische middelen (neuroleptica), hypnotica, anxiolytica/sedativa, antidepressiva, narcotische analgetica, anti-epileptica, anaesthetica en sederende antihistaminica worden gebruikt.
Uiteraard is het mogelijk dat iemand geen greintje last heeft van deze bijverschijnselen. Maar dat men die mogelijke bijverschijnselen serieus neemt, lijkt mij niet onlogisch.
"Ok, met sommige bijwerkingen is niet te leven, maar er komen steeds betere medicamenten met minimale of zelfs geen bijwerkingen."
Er zijn mensen die de pech hebben dat zij een eindeloos traject doorlopen van wisselende medicatie, met bijverschijnselen die het middel erger maken dan de kwaal. Dat zij op een gegeven moment besluiten om geen middelen meer te gebruiken, kan ik wel begrijpen.
"Ik heb zelf een psychiater en ook gesprekstherapie bij hem, maar ik slik wel 5 verschillende medicamenten, gewoon omdat ik anders een ontzettend enge zelfdestructieve borderliner ben."
Dat kan heel goed gelden voor jou. Ieder individu is anders en generaliseren in deze heeft niet zo veel zin.
"Waarom die angst voor pillen?"
Vanwege de vraag of het beoogde effect daadwerkelijk bereikt wordt? Vanwege de mogelijke bijwerkingen? Omdat de ervaring uitwijzen kan dat pillen niet altijd de oplossing zijn?
maandag 23 juni 2008 om 12:35
Mee eens. Ik heb drie weken in de ziektewet wet gezeten en moest snel weer aan de slag. Ok, logisch, heeft veel voordelen. Maar nu MOET ik ook binnen 6 weken gereïntegreerd zijn en mijn volledige takenpakket weer opgepakt hebben.
Ik heb er in overleg voor gekozen om geen medicijnen te slikken omdat het bij mij inderdaad geen zeer ernstige depressie is. Maar toch zeker ernstig genoeg om daar zorgvuldig mee om te gaan. Nu is de situatie zo dat ik vanaf ziekmelding na 9 weken weer vol aan de slag moet zijn, terwijl gezien de wachttijden in de zorg, de echte hulp pas start.
Overigens was mijn huisarts niet zo happig om mij direct aan de AD te helpen, maar de bedrijfsarts wel. Nu ben ik dus EN hard aan het werk met mijn depressie plus hard aan het werk om voor mijzelf op te komen en dat is meestal niet zo'n sterke combinatie
maandag 23 juni 2008 om 13:23
Een goede bekende van mij had nogal wat problemen. Zeer nare ouders, dientengevolge een jeugd die je niemand gunt (inclusief gedwongen familieprostitutie door de moeder) en had daardoor wel e.e.a. op haar bordje liggen dus.
Een prachtpersoon, sterk en krachtig. Maar wel had ze te kampen met veel zaken die ze op een rijtje wilde krijgen. Ze wilde leren om goed in het leven te staan. En ze wilde af van haar zware depressie.
Ze bezocht een psycholoog en een psychiater. Er werd medicatie voorgeschreven. Anti-depressiva.
Alhoewel aarzelend, ging ze de medicatie toch gebruiken.
Na twee maanden was zij veranderd in een onverschillige jonge vrouw. Emotioneel vervlakt, alle strijdlust verdwenen. Niets kon haar meer schelen.
Na vier maanden gebruikte ze haar voorraad medicatie om er een eind aan te maken.
De psychiater, huisarts en psycholoog wisten alleen maar te melden dat deze jonge vrouw 'helaas' last had gekregen van de negatieve bijwerkingen van de anti-depressiva. 'Kon voorkomen.'
En dat was dat.
Een prachtpersoon, sterk en krachtig. Maar wel had ze te kampen met veel zaken die ze op een rijtje wilde krijgen. Ze wilde leren om goed in het leven te staan. En ze wilde af van haar zware depressie.
Ze bezocht een psycholoog en een psychiater. Er werd medicatie voorgeschreven. Anti-depressiva.
Alhoewel aarzelend, ging ze de medicatie toch gebruiken.
Na twee maanden was zij veranderd in een onverschillige jonge vrouw. Emotioneel vervlakt, alle strijdlust verdwenen. Niets kon haar meer schelen.
Na vier maanden gebruikte ze haar voorraad medicatie om er een eind aan te maken.
De psychiater, huisarts en psycholoog wisten alleen maar te melden dat deze jonge vrouw 'helaas' last had gekregen van de negatieve bijwerkingen van de anti-depressiva. 'Kon voorkomen.'
En dat was dat.
maandag 23 juni 2008 om 13:28
Erg zeg....dat terwijl de strijdlust echt aanwezig was in de kern. Eeuwig zonde dit. Maar ja, de kennis in jouw verhaal had strijdlust, was van zichzelf een sterke persoonlijkheid.
Misschien hebben diegenen die dit missen, die AD nodig om ergens kracht vandaan te halen.
Ik denk dat je die kracht sowieso uit je tenen moet halen, als je er zo enorm doorheen zit dat het niet meer leefbaar is.
Dat wil je toch niet, je wilt toch een beter leven? Dan is de enige oplossing daadkracht en hulp zoeken om die kracht om te zetten in acties.
Misschien hebben diegenen die dit missen, die AD nodig om ergens kracht vandaan te halen.
Ik denk dat je die kracht sowieso uit je tenen moet halen, als je er zo enorm doorheen zit dat het niet meer leefbaar is.
Dat wil je toch niet, je wilt toch een beter leven? Dan is de enige oplossing daadkracht en hulp zoeken om die kracht om te zetten in acties.
maandag 23 juni 2008 om 13:31
Mijn huisarts heeft me vorig jaar al AD willen voorschrijven. Dit i.v.m. klachten zoals zwaarmoedigheid, overmatig piekeren, angsten. Mijn klachten komen door mijn werk in de zorg. Ik kan het eigenlijk niet aan, voel me er hondsberoerd door. De medicijnen heb ik geweigerd, durfde het niet aan, juist door de bijwerkingen. Ik ben al vaak duizelig, dit komt door een aandoening aan evenwichtsorgaan en veel med. hebben als bijwerking duizeligheid.
Ik zei nog tegen de huisarts: als je nou voor ander werk kon zorgen dan heb ik geen medicijnen nodig. Ondertussen worden de klachten steeds erger, ik slaap slecht en wordt een paar keerper nacht angstig wakker en dan schiet mijn werk in mijn gedachten. Soms denk ik zal ik dan toch maar medicijnen gaan slikken, dan kan ik mijn werk misschien beter aan.
Krijg ik misschien toch wat plezier in mijn leven, maar als ik bovenstaand verhaal van omen lees schrikt het me toch af.
Ik zei nog tegen de huisarts: als je nou voor ander werk kon zorgen dan heb ik geen medicijnen nodig. Ondertussen worden de klachten steeds erger, ik slaap slecht en wordt een paar keerper nacht angstig wakker en dan schiet mijn werk in mijn gedachten. Soms denk ik zal ik dan toch maar medicijnen gaan slikken, dan kan ik mijn werk misschien beter aan.
Krijg ik misschien toch wat plezier in mijn leven, maar als ik bovenstaand verhaal van omen lees schrikt het me toch af.
maandag 23 juni 2008 om 13:58
Maar Iammy... je hebt zelf al ontdekt dat je werk niet bij jou past. Is het dan een goed idee om te gaan zoeken naar de mogelijkheden voor ander werk?
In jouw situatie heb je een duidelijke aanleiding voor je zwaarmoedigheid en angsten. Door blijven gaan met de oorzaak en de consequenties bestrijden door pillen te slikken... Dat klinkt mij zo onlogisch in de oren.
Ander werk vinden kan wel ingewikkeld zijn, maar wanneer je nieuw en passender werk vindt, heb je nog een heel leven voor je met leuker werk en bovendien zonder de zwaarmoedigheid. Dat kan beslist de moeite van de inspanningen waard zijn, toch?
In jouw situatie heb je een duidelijke aanleiding voor je zwaarmoedigheid en angsten. Door blijven gaan met de oorzaak en de consequenties bestrijden door pillen te slikken... Dat klinkt mij zo onlogisch in de oren.
Ander werk vinden kan wel ingewikkeld zijn, maar wanneer je nieuw en passender werk vindt, heb je nog een heel leven voor je met leuker werk en bovendien zonder de zwaarmoedigheid. Dat kan beslist de moeite van de inspanningen waard zijn, toch?
maandag 23 juni 2008 om 14:42
Ik ben 20 en heb ADHD, heb concerta geprobeerd maar dat zette allerlei deurtjes open naar andere vervelende gevoelens. (Plus dat het mijn persoonlijkheid beïnvloedde en eigenlijk alles weg was wat leuk aan mij schijnt te zijn haha). Daar wilde ze me dan weer antidepressiva voor dr bij geven. Maar daar heb ik in mijn omgeving dan weer negatieve ervaringen mee en ik vind dat ik het niet nodig heb. Nu doe ik het 2 jaar zonder beide en het gaat super..gewoon mn eigen manier van leven gecreëerd met allerlei maniertjes en oplossingen. Bij de instelling waar ik liep verplichtte ze me medicatie te slikken, toen ik zei dat ik niet meer wilde kon ik ook gelijk opzouten "bij suikerziekte heb je ook insuline nodig" zeiden ze.
maandag 23 juni 2008 om 14:48
Pff hou op schei uit, zo vermoeiend dat een psychiater denkt dat de oplossing per definitie alleen zit in het slikken van medicatie. Misschienis dat omdat ze zelf niet capabel genoeg zijn om hun clienten afdoende te begeleiden middels gesprekken?
Goed van je lizzie, je bent het bewijs dat het dus wel degelijk kan zonder medicatie. Je hebt waarschijnlijk wat dingetjes aangepast in je dagelijkse leven en alleen daarom voel je je beter.
Lammy, bij jou is het al duidelijk waar het probleem zit. Medicatie lost je probleem niet op, het zwakt symptomen af, die je veel beter zou kunnen weghalen door een andere baan te zoeken. Geeft mi ook veel meer voldoening, je hebt het dan echt zelf opgelost en dat kan je dan trots maken, wat je uiteindelijk ook weer sterker maakt. Gewoon de wetenschap dat jij het zelf kunt, zonder medicatie.
Goed van je lizzie, je bent het bewijs dat het dus wel degelijk kan zonder medicatie. Je hebt waarschijnlijk wat dingetjes aangepast in je dagelijkse leven en alleen daarom voel je je beter.
Lammy, bij jou is het al duidelijk waar het probleem zit. Medicatie lost je probleem niet op, het zwakt symptomen af, die je veel beter zou kunnen weghalen door een andere baan te zoeken. Geeft mi ook veel meer voldoening, je hebt het dan echt zelf opgelost en dat kan je dan trots maken, wat je uiteindelijk ook weer sterker maakt. Gewoon de wetenschap dat jij het zelf kunt, zonder medicatie.
