Psyche
alle pijlers
Waarom willen mensen geen pillen?
zondag 22 juni 2008 om 19:26
Dat vraag ik me dus af. Heel vaak lees ik dat mensen kampen met (ernstige) psychische problemen, maar dat ze het toch zonder pillen willen doen. Elke psychiater zou eerst met pillen willen beginnen, om je zo te motiveren voor therapie of sport en andere zaken. Je bent ziek, en als je ziek bent, neem je toch ook pillen? De bijwerkingen vallen vaak ook wel mee, kijk maar eens op een bijsluiter van aspirine en wat je allemaal kunt krijgen. Ok, met sommige bijwerkingen is niet te leven, maar er komen steeds betere medicamenten met minimale of zelfs geen bijwerkingen. Ik heb zelf een psychiater en ook gesprekstherapie bij hem, maar ik slik wel 5 verschillende medicamenten, gewoon omdat ik anders een ontzettend enge zelfdestructieve borderliner ben. Zonder die pillen was ik allang dood geweest, da's een ding dat zeker is.
Waarom die angst voor pillen?
Waarom die angst voor pillen?
dinsdag 24 juni 2008 om 10:18
Zoals jij het voorstelt Julus, dan ben ik het met je eens. Erkennen dat je een probleem hebt, is de eerste stap. Dan naar de hulpverlening. Het is niet iets om je voor te schamen. Ik begrijp je ook wel wat betreft die keuzes. Ik heb ook verkeerde keuzes gemaakt die me steeds verder van mijn pad afbrachten. Misschien dat ik daarom wel een ernstiger geval ben. Ik heb ook BPS, en dit soort mensen maken vaak impulsieve, vaak irrationele keuzes. Gelukkig onderdrukken al die medicijnen dat gedoe.
Mijn tante trouwens, functioneert prima met pillen. Maar haar pillen zijn uit de handel gehaald, en nu is ze knettergek. Helemaal niet goed zelfs, regelmatig telefoontjes met de raarste vragen, alsof ze niet weet wat ze doet. Dat vind ik dan zo erg voor haar, want met medicatie deed ze het goed en was ze normaal. Nu is ze een wrak.
Mijn tante trouwens, functioneert prima met pillen. Maar haar pillen zijn uit de handel gehaald, en nu is ze knettergek. Helemaal niet goed zelfs, regelmatig telefoontjes met de raarste vragen, alsof ze niet weet wat ze doet. Dat vind ik dan zo erg voor haar, want met medicatie deed ze het goed en was ze normaal. Nu is ze een wrak.
dinsdag 24 juni 2008 om 11:01
In heb blijkbaar ook BPS (weet ik sinds kort) en ADHD. En bedankt. Dus voor mij geldt ook dat ik nogal makkelijk keuzes maak die eigenlijk (achteraf) niet goed voor mij zijn. Op dat moment leek het echter een goed idee en gaf ik gewoon toe aan dat impulsieve. Maar dat staat dan weer haaks op het feit dat ik normaliter alles rationaliseer..onbegrijpelijk.
Veel chaos in mijn hoofd, daardoor door de bomen het bos niet meer zien en dan in paniek raken. Schijnt door medicatie stukken minder te worden, maar daar tegenover staat dat het bij sommige mensen niet werkt. Dus wat is wijsheid?
Ik wil gewoon dat mijn hersens zichzelf kunnen aansturen. Ik moet mezelf een andere manier van denken inprogrammeren, klinkt wel heel idealistisch maar toch.
Zijn er voor je tante geen vervangende pillen?
Zitten psychiatrische aandoeningen in je familie? Bij mij wel, volgens mij is echt niemand helemaal normaal. Ze hebben allemaal wel wat, met als grote koploper bps. Oma die zelfmoord pleegde, mijn moeder ook. Ik ontkom er haast niet aan om gek te worden, haha. Maar ik weiger om me gek te laten maken!
Veel chaos in mijn hoofd, daardoor door de bomen het bos niet meer zien en dan in paniek raken. Schijnt door medicatie stukken minder te worden, maar daar tegenover staat dat het bij sommige mensen niet werkt. Dus wat is wijsheid?
Ik wil gewoon dat mijn hersens zichzelf kunnen aansturen. Ik moet mezelf een andere manier van denken inprogrammeren, klinkt wel heel idealistisch maar toch.
Zijn er voor je tante geen vervangende pillen?
Zitten psychiatrische aandoeningen in je familie? Bij mij wel, volgens mij is echt niemand helemaal normaal. Ze hebben allemaal wel wat, met als grote koploper bps. Oma die zelfmoord pleegde, mijn moeder ook. Ik ontkom er haast niet aan om gek te worden, haha. Maar ik weiger om me gek te laten maken!
dinsdag 24 juni 2008 om 12:43
Dat vind ik oprecht knap van je. Alleen kan ik het zelf echt niet, ik heb mezelf al te veel aangedaan, om over mijn omgeving maar te zwijgen.
Mijn tante kreeg andere pillen om uit te proberen, maar ze is nog steeds labiel. Zo ontzettend sneu dat ze haar pillen van de markt hebben gehaald. Ik moet er niet aan denken dat mijn pillen uit de handel werden gehaald, ik doe het er juist erg goed op en voel me beter dan toen ik 10 was. En da's toch 14 jaar terug. Sneu eigenlijk.
Mijn tante kreeg andere pillen om uit te proberen, maar ze is nog steeds labiel. Zo ontzettend sneu dat ze haar pillen van de markt hebben gehaald. Ik moet er niet aan denken dat mijn pillen uit de handel werden gehaald, ik doe het er juist erg goed op en voel me beter dan toen ik 10 was. En da's toch 14 jaar terug. Sneu eigenlijk.
dinsdag 24 juni 2008 om 12:45
Julus, je kunt je eigen hersenen niet aansturen. Je kunt positief denken, dan gebeurt er geloof ik ook wel iets in je hersenen. Maar met die warboel in je kop (en geloof me, ik herken het volkomen) lukt dat niet eens. Ik heb het idee dat je je schaamt dat je het misschien weleens niet alleen zou kunnen, is dat correct? Ik schaamde me ook altijd, maar nu ben ik blij dat er mogelijkheden zoals medicatie bestaan die mij weer op de rails hebben gezet. Zonder die pillen had ik mijn eigen begrafenis mogen bijwonen zeg maar.
dinsdag 24 juni 2008 om 14:55
Digitalis, je hoeft je niet te schamen dat je hulp hebt gezocht, toch? Je erkent dat je een probleem hebt en dat je gedragingen daaruit voortkomen. En je doet er iets mee. Mijn nichtje is borderliner, op zich weet ze dat ze dat heeft, maar erkennen dat het vooral bij haar ligt en niet aan de omgeving, dat is heel lastig. Ze gaat voor ieder wissewasje naar de dokter(ze heeft last van hypochondrie), maar naar een psychiater, nee, ho maar. Ondertussen is ze vaak een ramp voor haar omgeving, maar vooral voor zichzelf. Altijd hebben anderen het namelijk gedaan. Baantjes houden lukt niet, ze wordt of ontslagen of neemt zelf ontslag, maar het lag allemaal nooit aan haar. Moeilijk om daarmee om te gaan. Voor relaties geldt eigenlijk hetzelfde. Mijn zus hoopt dat haar dochter nu eindelijk eens goede behandeling gaat krijgen, maar ja, de stap moet wel door dochter gezet worden, dat kan niemand anders voor haar doen.
Ik zal zelf wel heel zwak zijn dat ik niet op eigen houtje uit een depressie weet te komen. Bij een mildere depressie zou ik gaan voor enkel therapie of misschien wel Sint Janskruid(heb dat ook een lange tijd geprobeerd: gaf geen resultaat). Maar omdat ik eigenlijk wel door moet, heb ik voor mezelf geen andere keuze dan AD. Niet eens zozeer voor mezelf, maar ik heb wel een gezin en een partner. Die willen mij niet kwijt.
Ik zal zelf wel heel zwak zijn dat ik niet op eigen houtje uit een depressie weet te komen. Bij een mildere depressie zou ik gaan voor enkel therapie of misschien wel Sint Janskruid(heb dat ook een lange tijd geprobeerd: gaf geen resultaat). Maar omdat ik eigenlijk wel door moet, heb ik voor mezelf geen andere keuze dan AD. Niet eens zozeer voor mezelf, maar ik heb wel een gezin en een partner. Die willen mij niet kwijt.
anoniem_65153 wijzigde dit bericht op 24-06-2008 14:57
Reden: typefoutje
Reden: typefoutje
% gewijzigd
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
dinsdag 24 juni 2008 om 17:28
Julus en anderen,
Bij mij is een licht bi polaire stoornis( een rotwoord) vastgesteld. En ja, ik herkende het omdat mijn moeder het had en andere familieleden. Ik heb zelf hulp gezocht omdat mijn angst is dat ik net zo word als mijn moeder. Nergens inderdaad meer zin in hebben, steeds verder wegglijden en ook werd zij schizofreen. Maar ik ben heel mijn leven angsig geweest dat ik net zo zou worden als mijn moeder. Maar ik dacht ook dat ik dit ' gedrag' vertoonde omdat ik mijn hele leven niet anders gewend was. Nou ja, moeilijk verhaal en ik wil ook niet teveel uitwijden hierover. Gisteravond voelde ik mij k** en nu weer best. Er is mee te leven, so far zonder pillen. Ik voel de dalen, ook de pieken, echt wel aankomen. Ik kan het niet afwenden maar ik heb zeker een goed vangnet( meest vriendinnen). Ik kan bellen, dat was ik ook van plan, maar ik verlegde ieder uur de grens. Het is uiteindelijk prima gegaan vandaag. Ik heb een paar besluiten genomen en daar sta ik zo achter, die sterken mij nu enorm. Deels is het door de afgelopen paar jaar getriggerd, denk ik. En deels ben ik zo en daar ga ik een weg in zien te vinden. In de eerste plaats zonder medicatie.
Bij mij is een licht bi polaire stoornis( een rotwoord) vastgesteld. En ja, ik herkende het omdat mijn moeder het had en andere familieleden. Ik heb zelf hulp gezocht omdat mijn angst is dat ik net zo word als mijn moeder. Nergens inderdaad meer zin in hebben, steeds verder wegglijden en ook werd zij schizofreen. Maar ik ben heel mijn leven angsig geweest dat ik net zo zou worden als mijn moeder. Maar ik dacht ook dat ik dit ' gedrag' vertoonde omdat ik mijn hele leven niet anders gewend was. Nou ja, moeilijk verhaal en ik wil ook niet teveel uitwijden hierover. Gisteravond voelde ik mij k** en nu weer best. Er is mee te leven, so far zonder pillen. Ik voel de dalen, ook de pieken, echt wel aankomen. Ik kan het niet afwenden maar ik heb zeker een goed vangnet( meest vriendinnen). Ik kan bellen, dat was ik ook van plan, maar ik verlegde ieder uur de grens. Het is uiteindelijk prima gegaan vandaag. Ik heb een paar besluiten genomen en daar sta ik zo achter, die sterken mij nu enorm. Deels is het door de afgelopen paar jaar getriggerd, denk ik. En deels ben ik zo en daar ga ik een weg in zien te vinden. In de eerste plaats zonder medicatie.
woensdag 25 juni 2008 om 09:25
Isabelle, ook mijn moeder heeft schizofrenie en ik herken die angst om ook zo te worden. Vandaar dat ik net als jij, heel alert ben op hoe ik me voel en ook genegen ben om er alles aan te doen om het niet zover te laten komen.
Wat Digitalis ook zegt, hulp zoeken bij een psycholoog/iater is geen slecht idee, al was het maar om het gevoel te krijgen dat er hulp voorhanden is indien nodig. Je bent dan in beeld en mocht er wat zijn, dan kun je diegene gewoon bellen.
Dat vangnet is heel belangrijk, of beter gezegd, een GOED vangnet, van mensen die jou energie geven en wellicht de juiste richting in kunnen praten. Ik heb ook het geluk dat ik allemaal pientere en nuchter denkende mensen om me heen heb. Dat had mijn moeder niet, haar situatie was in alle opzichten vrij uitzichtloos en dat is iets wat ik me heel goed realiseer. Voor mij betekent het nu dat ik gebruik maak van de middelen die mij beter kunnen laten voelen; gezond eten, bewegen, een goed vangnet, psychische hulp. Alles, behalve dus die medicatie.
En ja, mocht het nou echt niet werken zonder, dan ben ik ook bereid om het te willen proberen.
Digi, bedankt voor je medeleven. Mijn moeder heeft vele pogingen gedaan maar allemaal mislukt. Ze zit nu nog in een psychiatrische instelling waar ze nooit meer uit komt maar ik heb geen contact meer met haar. Heb het zwaar genoeg om zelf het hoofd boven water te houden en zij trekt me naar beneden, hoe hard het ook klinkt. Heb nooit iets aan haar gehad, alleen maar ellende, geldt ook voor mijn vader.
We zijn hier allemaal erg sterk, het is al een goed iets dat we ervoor knokken en ons niet klein willen laten krijgen door zo'n stom defect in de hersenen.
Wat Digitalis ook zegt, hulp zoeken bij een psycholoog/iater is geen slecht idee, al was het maar om het gevoel te krijgen dat er hulp voorhanden is indien nodig. Je bent dan in beeld en mocht er wat zijn, dan kun je diegene gewoon bellen.
Dat vangnet is heel belangrijk, of beter gezegd, een GOED vangnet, van mensen die jou energie geven en wellicht de juiste richting in kunnen praten. Ik heb ook het geluk dat ik allemaal pientere en nuchter denkende mensen om me heen heb. Dat had mijn moeder niet, haar situatie was in alle opzichten vrij uitzichtloos en dat is iets wat ik me heel goed realiseer. Voor mij betekent het nu dat ik gebruik maak van de middelen die mij beter kunnen laten voelen; gezond eten, bewegen, een goed vangnet, psychische hulp. Alles, behalve dus die medicatie.
En ja, mocht het nou echt niet werken zonder, dan ben ik ook bereid om het te willen proberen.
Digi, bedankt voor je medeleven. Mijn moeder heeft vele pogingen gedaan maar allemaal mislukt. Ze zit nu nog in een psychiatrische instelling waar ze nooit meer uit komt maar ik heb geen contact meer met haar. Heb het zwaar genoeg om zelf het hoofd boven water te houden en zij trekt me naar beneden, hoe hard het ook klinkt. Heb nooit iets aan haar gehad, alleen maar ellende, geldt ook voor mijn vader.
We zijn hier allemaal erg sterk, het is al een goed iets dat we ervoor knokken en ons niet klein willen laten krijgen door zo'n stom defect in de hersenen.
woensdag 25 juni 2008 om 14:04
Julus en Digitalis,
Ik zie een psychiater. Elke week 1 keer en het kan uitgebreid worden. En dat heb ik zelf in werking gezet. Herkenning maar ook erkennen dat ik teveel pieken/dalen heb. Dat is voorlopig, zonder medicatie, prima. Soms wil ik weleens een slaappil nemen om mijn hoofd tot rust te brengen.
Julus, wat verschrikkelijk van je moeder. Ik denk dat wij een beetje dezelfde achtergrond hebben met ouders. Ouders die het heel moeilijk hebben of hebben gehad wegens een defect in de hersenen.
Ik zie een psychiater. Elke week 1 keer en het kan uitgebreid worden. En dat heb ik zelf in werking gezet. Herkenning maar ook erkennen dat ik teveel pieken/dalen heb. Dat is voorlopig, zonder medicatie, prima. Soms wil ik weleens een slaappil nemen om mijn hoofd tot rust te brengen.
Julus, wat verschrikkelijk van je moeder. Ik denk dat wij een beetje dezelfde achtergrond hebben met ouders. Ouders die het heel moeilijk hebben of hebben gehad wegens een defect in de hersenen.
woensdag 25 juni 2008 om 15:21
Isabelle, ik vrees het ook. We hebben dus echt de Jackpot gevangen, maar niet heus. Neemt niet weg dat wij het helemaal anders gaan doen, toch?
Zij zijn voor mij het perfecte voorbeeld van hoe ik het NIET wil, als ik later groot ben
Volgens de psych die mij coacht, zijn er in de afgelopen jaren wat nieuwe AD op de markt gekomen, weet iemand welke en wat dan het grote verschil is met de vorige generatie pillen?
Want ik neem aan dat de werking of bijwerking dan ook anders is, anders hoef je geen nieuwe soort op de markt te brengen.
Misschien moeten wij wat harder knokken vanwege onze achtergrond, maar ook dat maakt je sterker. Stijdlust komt altijd van pas, het heeft mij best ver gebracht maar diezelfde strijdlust kan ook heeel vermoeiend zijn. En dat breekt zo nu en dan op, dat is mijn huis tuin en keuken wijsheid.
Zij zijn voor mij het perfecte voorbeeld van hoe ik het NIET wil, als ik later groot ben
Volgens de psych die mij coacht, zijn er in de afgelopen jaren wat nieuwe AD op de markt gekomen, weet iemand welke en wat dan het grote verschil is met de vorige generatie pillen?
Want ik neem aan dat de werking of bijwerking dan ook anders is, anders hoef je geen nieuwe soort op de markt te brengen.
Misschien moeten wij wat harder knokken vanwege onze achtergrond, maar ook dat maakt je sterker. Stijdlust komt altijd van pas, het heeft mij best ver gebracht maar diezelfde strijdlust kan ook heeel vermoeiend zijn. En dat breekt zo nu en dan op, dat is mijn huis tuin en keuken wijsheid.
woensdag 25 juni 2008 om 15:22
Ja ik denk dat dat een goede samenvatting is voor het hoe en waarom ik er soms compleet doorheen zit; alles is een strijd, kost moeite en dat zuigt je leeg. Tegelijkertijd levert het ook een hoop mensenkennis en zelfkennis op en daardoor kan ik mijn werk zo goed doen. Jaja, ben bezig met een peptalk, laten we elkaar inspireren.
woensdag 25 juni 2008 om 16:16
:
Isabelle, ik vrees het ook. We hebben dus echt de Jackpot gevangen, maar niet heus. Neemt niet weg dat wij het helemaal anders gaan doen, toch?
Zij zijn voor mij het perfecte voorbeeld van hoe ik het NIET wil, als ik later groot ben
Volgens de psych die mij coacht, zijn er in de afgelopen jaren wat nieuwe AD op de markt gekomen, weet iemand welke en wat dan het grote verschil is met de vorige generatie pillen?
Want ik neem aan dat de werking of bijwerking dan ook anders is, anders hoef je geen nieuwe soort op de markt te brengen.
Misschien moeten wij wat harder knokken vanwege onze achtergrond, maar ook dat maakt je sterker. Stijdlust komt altijd van pas, het heeft mij best ver gebracht maar diezelfde strijdlust kan ook heeel vermoeiend zijn. En dat breekt zo nu en dan op, dat is mijn huis tuin en keuken wijsheid.
Hey Julus,
Allereerst nog een knuffel voor je. Ik dacht dat je moeder zelfmoord had gepleegd, maar ze zit dus in een inrichting. Da's net zo erg eigenlijk he. Volgens mij zijn de nieuwe generatie pillen doeltreffender, spitsen zich meer op 1 neurotransmitter ofzo. Zoiets heb ik weleens gehoord van een psychiater. Ik slik overigens naast mijn antipsychoticum een tricyclische AD, van de oude soort zeg maar. Vanuit mijn studie weet ik dat dat goed helpt bij mensen met BPS. En volgens mij werkt het ook wel, want voel me best goed.
woensdag 25 juni 2008 om 16:19
Heel goed dat je je onder controle laat houden! Heel verantwoordelijk. Hoe zit het met die pieken en dalen? Moet ik dat voorstellen in een maand goed en een maand fout? Ikzelf heb zonder pillen zulke extreme stemmingswisselingen dat het binnen de minuut kan omslaan. Daar valt niet mee te leven, of misschien voor sterkere personen maar zeker niet voor mij.
Bij mij zit het ook in de familie, mijn nicht (die altijd vanalles wil hebben om de aandacht te trekken) schijnt ook BPS te hebben (al geloof ik niet dat ze zichzelf wat zou aandoen, ze wil enkel aandacht), mijn tante heeft toen ze net zo oud was als ik nogal in de problemen gezeten, mijn oma is een narcist en een alcoholist, mijn oom heeft denk ik een sociale fobie en mijn broer heeft op z'n minst een paniekstoornis. En dan heb ik nog niet eens alle familieleden opgenoemd! Het zat er dus wel in dat ik ook mesjogge zou zijn
woensdag 25 juni 2008 om 16:44
Ik reageer gewoon eventjes op de topictitel en ook omdat Digitalis hier schrijft. Ik denk persoonlijk dat iemand heel goed weet wanneer hij of zij medicijnen nodig heeft. Toen ik wat jonger was heb ik ook 3 keer antidepressiva genomen, de eerste en tweede keer heeft dit geholpen, de derde keer niet. Heb toen die medicijnen in 't wc doorgespoeld en het op eigen houtje geprobeerd. We zijn nu 10 jaar later en genezen heeft ook vaak met emotioneel groeien te maken. Eenmaal je boven de 30 bent vind je een bepaalde rust in jezelf die je toch niet hebt als je een twintiger bent. Hoe ouder je wordt hoe meer je ook weet wat goed voor je is en wat niet. Hoop nooit meer antidepressiva meer te moeten nemen maar als mijn functioneren echt in 't gedrag zou komen dan zou ik het wel opnieuw te doen. Mijn natuurlijk antidepressiva is vooral rust en de natuur. De natuur doet wonderen en ook rust, veel tijd met jezelf doorbrengen waar je contact hebt met je diepe ik. (Dit is het moment waar mijn vriend er vandoor gaat ) Maar ik besef ook dat in tijden van zware depressie je vaak op de loop gaat voor die diepe ik. Dus beetje proberen voorkomen dan genezen. Trouwens 1 op 4 komt ooit in aanraking met één of andere psychische ziekte dus laat het ons vooral niet in de doofpot steken.
@mijn lieve Digitalis. Jouw tijd komt nog wel dat je met opgeheven armen en hoofd naar de hemel zal kijken, zeker weten!
) Maar ik besef ook dat in tijden van zware depressie je vaak op de loop gaat voor die diepe ik. Dus beetje proberen voorkomen dan genezen. Trouwens 1 op 4 komt ooit in aanraking met één of andere psychische ziekte dus laat het ons vooral niet in de doofpot steken.@mijn lieve Digitalis. Jouw tijd komt nog wel dat je met opgeheven armen en hoofd naar de hemel zal kijken, zeker weten!
woensdag 25 juni 2008 om 17:52
Zo ervaar ik dat ook.
De laatste keer dat ik er niet onder medicijngebruik uitkwam, heeft me niet veel verder geholpen. Hell, ik ben zelfs slechter af door de vele bijwerkingen die mijn hele lijf hebben uitgeput.
Hoe nodig medicijngebruik soms misschien ook is, ik ga liever niet voor drugs als ik de luxe heb om te kiezen voor drugloos...
woensdag 25 juni 2008 om 18:44
Ik heb geen idee wat die nieuwe a.d. pillen voor bijwerkingen hebben. Ik weet er helemaal niks van eigenlijk. Toen lithium werd genoemd gingen wel alarmbellen rinkelen bij mij. Het is een zwaar middel. En wellicht, is het met mijn lichte b.p. stoornis, een goed middel om te slikken. En zal het best ook veel goeds kunnen doen. Maar toen ik bezwaar aantekende was hij het met mij eens dat het zonder medicatie, wel gesprekstherapie voortzetten, toch voorlopig wel te doen is voor mij. Mijn weerstand is daardoor alleen maar toegenomen. Vrij vlot iets voorschrijven en net zo makkelijk het met mij eens zijn dat het, voorlopig of miss. slik ik ze wel nooit, zonder ook te leven is. Morgen zie ik een andere psychiater. Ik had wat moeite met het feit dat hij dingen op ging zoeken in boeken en internet. En maar vragen of ik zelfmoordplannen heb.
Enfin, ik herken dingen en het ermee ( leren) omgaan dat is wat ik wil bereiken.
Enfin, ik herken dingen en het ermee ( leren) omgaan dat is wat ik wil bereiken.
woensdag 25 juni 2008 om 20:25
Maar wat als je echt ernstig ziek bent? Ik noem mijn aandoening geestelijke kanker, en mijn medicatie is mijn chemokuur. Ik KAN niet kiezen voor drugsloos, want dan kun je me binnen no-time van de rails afschrapen. Sorry voor de wat misselijkmakende omschrijving, maar het is gewoon zo. Hoofdpijn is niet gevaarlijk, een depressie of persoonlijkheidsstoornis is dat wel. Voor jezelf EN voor anderen.
donderdag 26 juni 2008 om 22:08
Hoi Digitalis,
Ik zag van de week deze topictitel voorbij komen en moet sindsdien steeds denken aan een boek dat ik ooit gelezen heb, geschreven door een Nederlandse psychiater. In mijn herinnering heet het "Ver heen", maar ik weet niet zeker of het klopt.
In ieder geval, hij was altijd een fel tegenstander van medicijnen bij depressies. Tot hij zelf in een heel zware depressie raakte en alleen maar baat bleek te hebben bij de medicijnen die hijzelf altijd zo fel bestreden heeft...
Zijn verhaal dekt eigenlijk dit hele topic, als je erover nadenkt, toch?
Ik zag van de week deze topictitel voorbij komen en moet sindsdien steeds denken aan een boek dat ik ooit gelezen heb, geschreven door een Nederlandse psychiater. In mijn herinnering heet het "Ver heen", maar ik weet niet zeker of het klopt.
In ieder geval, hij was altijd een fel tegenstander van medicijnen bij depressies. Tot hij zelf in een heel zware depressie raakte en alleen maar baat bleek te hebben bij de medicijnen die hijzelf altijd zo fel bestreden heeft...
Zijn verhaal dekt eigenlijk dit hele topic, als je erover nadenkt, toch?
vrijdag 27 juni 2008 om 15:45
Ok Spammie, maar het is vaak zoeken naar het juiste medicijn. In het topic 'ik wil rust' word ik echt naar van de TO. Ze heeft dezelfde kenmerken als ik toen ik mezelf van kant wilde maken, en haar medicatie helpt niet, de mijne maakte mij destijds compleet mesjogge. Dan moet je eigenlijk meteen stoppen, zij slikt het overigens al twee maanden zonder resultaat. Helaas bestaan er geen pillen die voor iedereen werken. Maar zonder pillen terwijl je dood wil....nee, dat vind ik heel erg onverantwoord.
vrijdag 27 juni 2008 om 17:31
Na mijn weten is het absoluut niet waar dat elke psychiater eerst wil dat een patient medicijnen gaat slikken. Bij verschillende instellingen voor psychotherapie is het juist zo dat de medicatie eerst helemaal afgebouwd wordt, om te onderzoeken wat de "natuurlijke staat" van de client is (dus hoe gaat het met de client, wanneer hij/zij geen medicatie slikt). Ik heb niets tegen medicijnen, in sommige gevallen is het nodig of zelfs noodzakelijk (bijvoorbeeld bij mensen met een psychose) of is het een goede ondersteuning bij de beginfase bij een behandeling. Maar ik schrik van hoeveelheid mensen er medicijnen slikken en het grote aantal dat medcijnen slikt en daarbij niet een passend (therapeutisch) traject volgt en onder regelmatige controle van de huisarts staat.
En er is 1 ding waar ik het meest "bang" voor ben. Ik hoop niet dat je je aangevallen voelt, maar het is een gedachte die bij me opkomt. Ik lees hier al lang mee en als ik jou topics/reacties soms lees, schrik ik er soms van. Je komt bij mij over als iemand die duidelijk hulp nodig heeft. En als ik dan lees hoeveel medicijnen je slikt en je daarnaast zegt dat het goed met je gaat en je volgens mij ambulante therapie hebt, is dat wat ik tegen medicijnen heb. Er zijn mensen die duidelijk hulp nodig hebben, maar wat lijken te worden "opgelapt" met medicijnen en zich weer enigzins staande kunnen houden en daardoor lijkt het alsof ze verder geen hulp nodig hebben.
Nogmaals het kan als ondersteuning. Maar als jouw bps zo erg is als jij schrijft, dan moet je een hele intensieve behandeling gaan volgen (en dan kan het nog zo zijn dat je je leven lang bepaalde medicijnen moet slikken, maar dan is die beslissing gegrond). Ik vind het ongelovelijk dat een psychiater dit toestaat, of iig jou niet voor een intensieve behandeling indiceert. En ik vraag me ook af waarom jij deze keuze maakt (geen aanval, gewoon interesse). Medicatie mag nooit een vervanger van een behandeling zijn en bps is te behandelen (ik zeg niet dat je er vanaf kan komen, maar in de meeste gevallen is het hanteerbaar te maken).
En er is 1 ding waar ik het meest "bang" voor ben. Ik hoop niet dat je je aangevallen voelt, maar het is een gedachte die bij me opkomt. Ik lees hier al lang mee en als ik jou topics/reacties soms lees, schrik ik er soms van. Je komt bij mij over als iemand die duidelijk hulp nodig heeft. En als ik dan lees hoeveel medicijnen je slikt en je daarnaast zegt dat het goed met je gaat en je volgens mij ambulante therapie hebt, is dat wat ik tegen medicijnen heb. Er zijn mensen die duidelijk hulp nodig hebben, maar wat lijken te worden "opgelapt" met medicijnen en zich weer enigzins staande kunnen houden en daardoor lijkt het alsof ze verder geen hulp nodig hebben.
Nogmaals het kan als ondersteuning. Maar als jouw bps zo erg is als jij schrijft, dan moet je een hele intensieve behandeling gaan volgen (en dan kan het nog zo zijn dat je je leven lang bepaalde medicijnen moet slikken, maar dan is die beslissing gegrond). Ik vind het ongelovelijk dat een psychiater dit toestaat, of iig jou niet voor een intensieve behandeling indiceert. En ik vraag me ook af waarom jij deze keuze maakt (geen aanval, gewoon interesse). Medicatie mag nooit een vervanger van een behandeling zijn en bps is te behandelen (ik zeg niet dat je er vanaf kan komen, maar in de meeste gevallen is het hanteerbaar te maken).
vrijdag 27 juni 2008 om 19:25
