Psyche
alle pijlers
Waarom willen mensen geen pillen?
zondag 22 juni 2008 om 19:26
Dat vraag ik me dus af. Heel vaak lees ik dat mensen kampen met (ernstige) psychische problemen, maar dat ze het toch zonder pillen willen doen. Elke psychiater zou eerst met pillen willen beginnen, om je zo te motiveren voor therapie of sport en andere zaken. Je bent ziek, en als je ziek bent, neem je toch ook pillen? De bijwerkingen vallen vaak ook wel mee, kijk maar eens op een bijsluiter van aspirine en wat je allemaal kunt krijgen. Ok, met sommige bijwerkingen is niet te leven, maar er komen steeds betere medicamenten met minimale of zelfs geen bijwerkingen. Ik heb zelf een psychiater en ook gesprekstherapie bij hem, maar ik slik wel 5 verschillende medicamenten, gewoon omdat ik anders een ontzettend enge zelfdestructieve borderliner ben. Zonder die pillen was ik allang dood geweest, da's een ding dat zeker is.
Waarom die angst voor pillen?
Waarom die angst voor pillen?
vrijdag 27 juni 2008 om 21:35
de titel trok ook mijn aandacht!
ik ben nu ong. 2,5 jaar depressief & gebruik ook AD (cymbalta).
ben begonnen met bezoek aan de huisarts, die me doorverwees naar een psycholoog. daar kreeg ik veel handvaten om me staande te houden, en hoewel ik ze begreep kon ik er toch niets mee in mijn dagelijkse leven omdat mijn dalen me totaal verlamde.
zo ben ik terecht gekomen bij een psychiater, en na vraag van mijn kant, ook in een groepstherapie op de PAAZ (met o.a. cognitieve gedragstherapie) geweest.
De AD die ik nu slik is mijn 5e soort, maar werkt nog niet naar mijn tevredenheid. tuurlijk weet ik dat je zelf ook moet investeren voor je herstel, en ik verwacht ook echt geen "wonderpil" maar voor mijn gevoel zitten er nog veel scherpe randjes aan mijn gevoel.
mijn depressie is niet te verklaren door een gebeurtenis o.i.d., men gaat er meer vanuit dat het bij mij voornamelijk in mijn genen & karakter zit, dit o.a. omdat mijn biologische vader (die ik niet ken) manisch depressief is.
mijn psychiater bezoek ik nog steeds, maar mijn programma van groepstherapie is afgelopen sinds een maand & dat vind ik best eng. vooral omdat ik het gevoel heb dat ik er echt nog niet "ben".
wat mij ook tegenwerkt, is dat ik niet de steun in mijn omgeving vind die ik wel hard nodig heb. in plaats daarvan word mijn depressie als een soort taboe vermeden & krijg ik verwijten. in het begin van de depressie had ik daardoor ook een gevoel van schaamte, over dat ik depressief ben & pillen slik. vind het nog altijd moeilijk om te moeten vermelden dat ik depressief ben, maar het schamen is al minder geworden. ik besef al te goed, dat ondanks dat ik niet tevreden ben over de werking van de medicijnen dat ik ze wél moet blijven slikken, no matter wat de omgeving er van vind.
nog meer van jullie die het gevoel van schaamte, schuldgevoelens & mislukking herkennen?
ik ben nu ong. 2,5 jaar depressief & gebruik ook AD (cymbalta).
ben begonnen met bezoek aan de huisarts, die me doorverwees naar een psycholoog. daar kreeg ik veel handvaten om me staande te houden, en hoewel ik ze begreep kon ik er toch niets mee in mijn dagelijkse leven omdat mijn dalen me totaal verlamde.
zo ben ik terecht gekomen bij een psychiater, en na vraag van mijn kant, ook in een groepstherapie op de PAAZ (met o.a. cognitieve gedragstherapie) geweest.
De AD die ik nu slik is mijn 5e soort, maar werkt nog niet naar mijn tevredenheid. tuurlijk weet ik dat je zelf ook moet investeren voor je herstel, en ik verwacht ook echt geen "wonderpil" maar voor mijn gevoel zitten er nog veel scherpe randjes aan mijn gevoel.
mijn depressie is niet te verklaren door een gebeurtenis o.i.d., men gaat er meer vanuit dat het bij mij voornamelijk in mijn genen & karakter zit, dit o.a. omdat mijn biologische vader (die ik niet ken) manisch depressief is.
mijn psychiater bezoek ik nog steeds, maar mijn programma van groepstherapie is afgelopen sinds een maand & dat vind ik best eng. vooral omdat ik het gevoel heb dat ik er echt nog niet "ben".
wat mij ook tegenwerkt, is dat ik niet de steun in mijn omgeving vind die ik wel hard nodig heb. in plaats daarvan word mijn depressie als een soort taboe vermeden & krijg ik verwijten. in het begin van de depressie had ik daardoor ook een gevoel van schaamte, over dat ik depressief ben & pillen slik. vind het nog altijd moeilijk om te moeten vermelden dat ik depressief ben, maar het schamen is al minder geworden. ik besef al te goed, dat ondanks dat ik niet tevreden ben over de werking van de medicijnen dat ik ze wél moet blijven slikken, no matter wat de omgeving er van vind.
nog meer van jullie die het gevoel van schaamte, schuldgevoelens & mislukking herkennen?
vrijdag 27 juni 2008 om 22:28
Hey melodii,
Ja, ik schaam mij ook. Ik heb wel een grote bek maar een klein hartje. Ik slik maar liefst 5 middelen om mijzelf in toom te houden (Borderline). Maar: het werkt! En daar gaat het uiteindelijk om. Ik heb zichtbare tekens van mijn aandoening, namelijk littekens van automutilatie en zelfmoordpoging. Natuurlijk schaam ik me helemaal kapot nu. Maar ja, er is nu eenmaal niets meer aan te doen. Ik verberg het ook niet meer, ik vertel mensen een verhaal en als ze dat verhaal niet geloven, mij best. Ik heb bijna 3 jaar gezocht daar een middel dat hielp, en deze pillencombinatie werkt echt het beste. Ik voel me gelukkiger dan toen ik tien was. Ik heb weleens terugvallen, natuurlijk, maar het is allemaal niet meer zo achterlijk zware diepe dalen. Helaas is het met pillen net als met therapeuten: soms 'klikt' het, soms niet. Ik heb nu eindelijk geluk met beide aspecten: en de pillen, en de psychiater. Gun ik jou ook, sterkte!
Knuffel,
Digi
Ja, ik schaam mij ook. Ik heb wel een grote bek maar een klein hartje. Ik slik maar liefst 5 middelen om mijzelf in toom te houden (Borderline). Maar: het werkt! En daar gaat het uiteindelijk om. Ik heb zichtbare tekens van mijn aandoening, namelijk littekens van automutilatie en zelfmoordpoging. Natuurlijk schaam ik me helemaal kapot nu. Maar ja, er is nu eenmaal niets meer aan te doen. Ik verberg het ook niet meer, ik vertel mensen een verhaal en als ze dat verhaal niet geloven, mij best. Ik heb bijna 3 jaar gezocht daar een middel dat hielp, en deze pillencombinatie werkt echt het beste. Ik voel me gelukkiger dan toen ik tien was. Ik heb weleens terugvallen, natuurlijk, maar het is allemaal niet meer zo achterlijk zware diepe dalen. Helaas is het met pillen net als met therapeuten: soms 'klikt' het, soms niet. Ik heb nu eindelijk geluk met beide aspecten: en de pillen, en de psychiater. Gun ik jou ook, sterkte!
Knuffel,
Digi
woensdag 2 juli 2008 om 13:43
heeej digitalis!
sorry voor mijn late reactie ... & bedankt voor jouw reactie!
dat van klein hartje & grote bek herken ik wel ... vooral de laatste tijd: hoe kleiner me hartje word, hoe groter mijn bek *bloos* maar het is een goed verdedigingmechanisme
wat is automutilatie (heb even een blond moment)?
ik heb nooit een zelfmoordpoging gedaan, maar wel de gedachtes erover, mijn psych noemde dit zelfmoord uitingen.
gelukkig ben ik nu een stuk minder met de dood bezig ... klinkt stom, maar komt voornamelijk omdat ik nu op mezelf woon (na een periode van samenwonen) en heb een hond van 1 jaar & heb heel sterk het gevoel dat ik er voor haar moet zijn, ze is mijn soulmate (niet dat ik geen vrienden heb hoor, haha).
en misschien dat deze pillen dan voor mij voor nu toch goed zijn, want herken wat je zegt dat je nog wel terugvallen hebt. en ik ben licht perfectionistisch aangelegd *bloos* en mss dat ik daardoor het gevoel snel krijg dat de medicijnen niet werken naar behoren.
het is iig fijn hier te praten!!!
knuff terug!
melodii
sorry voor mijn late reactie ... & bedankt voor jouw reactie!
dat van klein hartje & grote bek herken ik wel ... vooral de laatste tijd: hoe kleiner me hartje word, hoe groter mijn bek *bloos* maar het is een goed verdedigingmechanisme
wat is automutilatie (heb even een blond moment)?
ik heb nooit een zelfmoordpoging gedaan, maar wel de gedachtes erover, mijn psych noemde dit zelfmoord uitingen.
gelukkig ben ik nu een stuk minder met de dood bezig ... klinkt stom, maar komt voornamelijk omdat ik nu op mezelf woon (na een periode van samenwonen) en heb een hond van 1 jaar & heb heel sterk het gevoel dat ik er voor haar moet zijn, ze is mijn soulmate (niet dat ik geen vrienden heb hoor, haha).
en misschien dat deze pillen dan voor mij voor nu toch goed zijn, want herken wat je zegt dat je nog wel terugvallen hebt. en ik ben licht perfectionistisch aangelegd *bloos* en mss dat ik daardoor het gevoel snel krijg dat de medicijnen niet werken naar behoren.
het is iig fijn hier te praten!!!
knuff terug!
melodii
dinsdag 8 juli 2008 om 23:37
Ik heb 2 jaar lang hard dood gewild. Inclusief elke dag de prettige fantasien hoe ik het ging doen. De lonkende blikken die ik wierp naar scheermesjes en mijn messenblok. Op het perron staan en denken: hmm.... Me realiseren dat slaappillen wrs te langzaam zouden werken en dat de mislukkingskans te groot is. Ik vond het zo lullig om in de douche gevonden te worden met al dat bloed voor diegene die het zou aantreffen. Ophangen is ook nogal traumatisch in dat opzicht en niet mijn ding. Misschien van iets hoogs afspringen? Maar dan liever van een klif, dat je het water instuitert. Zo'n locatie valt hier niet makkelijk te vinden. En van een gebouw, ik voelde me bij voorbaat schuldig voor wederom trauma's en dat ik misschien een ander zou raken. Enz.
En toch zijn AD pillen nooit een optie voor mij geweest. Ik heb altijd het idee gehouden dat ik zelf in die shit terecht was gekomen en er ook weer zelf uit zou moeten kunnen klimmen op de een of andere manier.
Daarmee raad ik het een ander niet af, ik vind dat iedereen dat soort keuzes zelf moet maken en dat in een aantal gevallen het ontzettend fijn is dat er steeds betere medicatie komt. Het was ook niet uit trots of zo. Ik wilde het gewoon niet. Ik wilde het zelf doen.
Misschien stom, ik zal het nooit weten. Ik ben er nu iig gelukkig alweer heel wat jaartjes uit.
Mijn scheermesjes hebben niets te vrezen dan haar op mijn benen![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
.
En toch zijn AD pillen nooit een optie voor mij geweest. Ik heb altijd het idee gehouden dat ik zelf in die shit terecht was gekomen en er ook weer zelf uit zou moeten kunnen klimmen op de een of andere manier.
Daarmee raad ik het een ander niet af, ik vind dat iedereen dat soort keuzes zelf moet maken en dat in een aantal gevallen het ontzettend fijn is dat er steeds betere medicatie komt. Het was ook niet uit trots of zo. Ik wilde het gewoon niet. Ik wilde het zelf doen.
Misschien stom, ik zal het nooit weten. Ik ben er nu iig gelukkig alweer heel wat jaartjes uit.
Mijn scheermesjes hebben niets te vrezen dan haar op mijn benen
.
woensdag 9 juli 2008 om 07:12
Feliciaatje, zo denk ik er ook over. Ik wil het zelf doen, want zoals je zegt; door bepaalde keuzes te maken voel ik mij nu minder happy. En niet zo'n beetje ook. En dat betekent dat ik door kritisch naar die keuzes te kijken en er iets aan te veranderen, ik erin geloof dat ik dus ook weer gelukkiger kan worden. Dat jij er zo in staat geeft aan dat je ergens toch nog heel veel wilskracht hebt gehad, de kracht om er zelf iets aan te doen. En ja,dat kost heeel veel moeite en energie en wellicht hulp van buitenaf. Maar wel zonder die pillen.
Zo te lezen is het je gelukt, dus je hebt (voor jezelf) aangetoond dat je gelooft in je eigen kracht en kunnen. En daar mag je trots op zijn! Niets is zo erg dan het niet meer willen leven, of je jaar in jaar uit ongelukkig te voelen. We hebben allemaal recht op geluk, omdat we er maar zo kort zijn.
Zo te lezen is het je gelukt, dus je hebt (voor jezelf) aangetoond dat je gelooft in je eigen kracht en kunnen. En daar mag je trots op zijn! Niets is zo erg dan het niet meer willen leven, of je jaar in jaar uit ongelukkig te voelen. We hebben allemaal recht op geluk, omdat we er maar zo kort zijn.
woensdag 9 juli 2008 om 07:16
Digi, je kunt nooit, helemaal nooit voor een ander bepalen in hoeverre diegene last heeft van de situatie. We beleven allemaal op onze eigen manier pijn, ik kan niet voelen wat jij voelt. Dus kun je ook geen vergelijkingen maken mbt gradaties in depressiviteit. Je kunt niet zeggen; jantje heeft drie zelfmoordpogingen gedaan en ik maar twee, dus hij is er slechter aan toe. Dus met dat soort uitspraken moet je voorzichtig zijn.
woensdag 9 juli 2008 om 07:52
:
Wel, als je als zielig hoopje ellende enkel nog dood wil, dat je dan een pilletje ook wel neemt, zelfs als het kwaadaardig is. Je wil toch niet meer leven. Zoiets. Zo heb ik het ervaren.
Inderdaad, zo heb JIJ het ervaren. Mijn ervaring komt dichterbij dat wat Felicia schrijft. Jarenlang heb ik mezelf doodgewenst, met een mes aan mijn arm staan frutten om te voelen hoe dat voelt en msischien vast een beginnetje te maken, als ik langs een winkelruit liep waarvan de glazen scherven een meter omhoog staken dat ik dacht; als ik me daar nu eens op laat vallen, of dat ik langs de spoorbaan fietste en dacht; als ik hier nu en van de brug spring en voor de trein kan springen tegelijk, dan zou het over moeten zijn toch?
Maar pillen zijn geen optie geweest. Ik wilde geen antidepressiva. Ik wilde sowieso geen medicatie meer. Geen anticonceptie, geen melatonine, geen een of andere anti-migrainepil, niks. Ik wilde het allemaal op eigen kracht doen. Een pilletje kon mijn gevoel niet verbeteren. Een pilletje wat ik zou slikken zou mijn ex-moeder niet doen "genezen" en kon mij niet uit de vreselijke situaties halen waar ik steeds in terecht kwam. Dat was iets wat ikzelf moest doen. Ik moest de keuze maken, ik zou stappen moet ondernemen. En na lang vechten om dat te durven, heb ik dat gedaan.
Het is fijn dat jij je beter voelt door je medicatie, jij hebt die keuze gemaakt en het werkt voor je. Maar dat betekent niet dat een ander diezelfde keuze moet maken. Even heel makkelijk gezegd, ik ben directiesecretaresse en vind dat geweldig werk, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat jij je bij datzelfde werk net zo goed voelt.
Wel, als je als zielig hoopje ellende enkel nog dood wil, dat je dan een pilletje ook wel neemt, zelfs als het kwaadaardig is. Je wil toch niet meer leven. Zoiets. Zo heb ik het ervaren.
Inderdaad, zo heb JIJ het ervaren. Mijn ervaring komt dichterbij dat wat Felicia schrijft. Jarenlang heb ik mezelf doodgewenst, met een mes aan mijn arm staan frutten om te voelen hoe dat voelt en msischien vast een beginnetje te maken, als ik langs een winkelruit liep waarvan de glazen scherven een meter omhoog staken dat ik dacht; als ik me daar nu eens op laat vallen, of dat ik langs de spoorbaan fietste en dacht; als ik hier nu en van de brug spring en voor de trein kan springen tegelijk, dan zou het over moeten zijn toch?
Maar pillen zijn geen optie geweest. Ik wilde geen antidepressiva. Ik wilde sowieso geen medicatie meer. Geen anticonceptie, geen melatonine, geen een of andere anti-migrainepil, niks. Ik wilde het allemaal op eigen kracht doen. Een pilletje kon mijn gevoel niet verbeteren. Een pilletje wat ik zou slikken zou mijn ex-moeder niet doen "genezen" en kon mij niet uit de vreselijke situaties halen waar ik steeds in terecht kwam. Dat was iets wat ikzelf moest doen. Ik moest de keuze maken, ik zou stappen moet ondernemen. En na lang vechten om dat te durven, heb ik dat gedaan.
Het is fijn dat jij je beter voelt door je medicatie, jij hebt die keuze gemaakt en het werkt voor je. Maar dat betekent niet dat een ander diezelfde keuze moet maken. Even heel makkelijk gezegd, ik ben directiesecretaresse en vind dat geweldig werk, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat jij je bij datzelfde werk net zo goed voelt.
woensdag 9 juli 2008 om 10:02
:
[...]
Wel, als je als zielig hoopje ellende enkel nog dood wil, dat je dan een pilletje ook wel neemt, zelfs als het kwaadaardig is. Je wil toch niet meer leven. Zoiets. Zo heb ik het ervaren. Maar ik moet nuanceren, daar heb jij dan gelijk in
Ik sluit me aan bij mijn voorgangsters. Ik heb hele lange tijd mezelf doodgewenst, een zelfmoordpoging gedaan die mislukte (anders schreef ik hier nu niet
), mezelf van alles aangedaan en aan laten doen, want het deed er allemaal toch niet meer toe. En toch wilde ik geen medicijnen. Ik voelde al niets meer, behalve leegte, en al zo lang niet meer, dus iets langer kon er ook nog wel even bij.Ik wilde het zelf doen, het probleem aanpakken, de oorzaak weghalen en het niet afvlakken en verstoppen onder pillen. Ik heb gekozen voor een hele confronterende therapievorm waarbij ik weer in mijn gevoel kon komen. Het is keihard werken, maar nu, na een half jaar intensieve therapie ben ik niet depressief meer. Ookal vind ik het niet altijd een pretje, en vind ik het leven soms gewoon echt zwaar, ik sta er wel weer. Kan weer genieten van dingen, van mensen, en soms zelfs van mezelf.
Dit is de weg voor mij. Voor een ander is een andere weg de weg. Maar geen enkele weg is "minder" of "meer". En een waardeoordeel hangen aan iemands gevoel vind ik ontzettend arrogant.
woensdag 9 juli 2008 om 10:17
Voor mij was het zo dat ik de medicatie geweigerd heb omdat ik ontdekt had dat de enige plek waar ik rust in mijn hoofd kon vinden, dat dat onder water was. Medicatie zou een duikverbod inhouden en me daarmee de enige manier ontnemen waarin ik nog normaal functioneerde.
En het is me op die manier gelukt, ik functioneer nu ook weer boven water. Ik heb daar overigens wel begeleiding bij gehad.
Overigens ben ik al helemaal niet van de pillen, als ik hoofdpijn heb ga ik liever vroeg naar bed dan dat ik een pijnstiller neem. De enige pillen die ik wel slik zijn hooikoortstabletten.
En het is me op die manier gelukt, ik functioneer nu ook weer boven water. Ik heb daar overigens wel begeleiding bij gehad.
Overigens ben ik al helemaal niet van de pillen, als ik hoofdpijn heb ga ik liever vroeg naar bed dan dat ik een pijnstiller neem. De enige pillen die ik wel slik zijn hooikoortstabletten.
woensdag 9 juli 2008 om 10:57
Ik ben blij om te lezen dat het dus echt kán, je beter voelen zonder pillen. Al die ervaringen hier bevestigen waar ik ook in geloof, al ben ik er nog niet. Maar ik blijf erin geloven dat ik het kán, en dat ik die troep niet nodig heb. Ik geef mijn geest opdrachten en die heeft maar te luisteren 
als dat niet zou kunnen, dan heeft een therapie toch ook geen nut? Dan zouden mensen toch ook niet geindoctrineerd kunnen worden? Feit ligt er dat het kan.
als dat niet zou kunnen, dan heeft een therapie toch ook geen nut? Dan zouden mensen toch ook niet geindoctrineerd kunnen worden? Feit ligt er dat het kan.
woensdag 9 juli 2008 om 10:59
Even copy paste; posting van mijzelf op een ander topic.
Ik slikte ooit Efexor en weet nog hoe ontzettend beroerd ik me daarvan voelde. Ik zag groen van ellende, misselijk en draaierig. Alsof ik in een waas leefde. Ik ben van nature enthousiast maar daar was niks meer van over. Na die ervaring weet ik dat ik dus geen ad meer wil slikken. Ik blijf erin geloven dat ik het op eigen kracht kan redden, misschien duurt het langer, maar dat heb ik ervoor over.
Ik blijf tegen mezelf zeggen dat ik er zelf over kan beslissen hoe ik me voel. Als ik me zielig en somber voel, dan zeg ik tegen mezelf; kom op, het is mooi weer, ga actie ondernemen en leuke dingen doen. Stel je niet aan, er zijn genoeg positieve dingen. En dat lijkt wel te werken. Als ik de neiging heb om in een rotgevoel te blijven hangen, dan spreek ik mezelf toe. It's all in the mind, en onze geest haalt gekke trucjes met ons uit. Maar ik weiger om mezelf te zien als zielig, of als moeilijk geval. Hoe ik nu leef is het resultaat van de door mij zelf gemaakte keuzes. En daar moet ik het mee doen, of ik moet het veranderen. Ik geloof niet dat een pil mij kan leren om andere keuzes te maken, om anders in het leven te staan. En daar heeft het mi voor een gedeelte mee te maken.
Ik slikte ooit Efexor en weet nog hoe ontzettend beroerd ik me daarvan voelde. Ik zag groen van ellende, misselijk en draaierig. Alsof ik in een waas leefde. Ik ben van nature enthousiast maar daar was niks meer van over. Na die ervaring weet ik dat ik dus geen ad meer wil slikken. Ik blijf erin geloven dat ik het op eigen kracht kan redden, misschien duurt het langer, maar dat heb ik ervoor over.
Ik blijf tegen mezelf zeggen dat ik er zelf over kan beslissen hoe ik me voel. Als ik me zielig en somber voel, dan zeg ik tegen mezelf; kom op, het is mooi weer, ga actie ondernemen en leuke dingen doen. Stel je niet aan, er zijn genoeg positieve dingen. En dat lijkt wel te werken. Als ik de neiging heb om in een rotgevoel te blijven hangen, dan spreek ik mezelf toe. It's all in the mind, en onze geest haalt gekke trucjes met ons uit. Maar ik weiger om mezelf te zien als zielig, of als moeilijk geval. Hoe ik nu leef is het resultaat van de door mij zelf gemaakte keuzes. En daar moet ik het mee doen, of ik moet het veranderen. Ik geloof niet dat een pil mij kan leren om andere keuzes te maken, om anders in het leven te staan. En daar heeft het mi voor een gedeelte mee te maken.
woensdag 9 juli 2008 om 11:08
Julus, natuurlijk kan het, maar het kost wel wat. Pillen kunnen je misschien een steuntje in de rug geven, en dat hoeft niet verkeerd te zijn.
Ik heb soms het idee dat ik het misschien wat moeilijker voor mezelf gemaakt heb (ik verdoofde immers de pijn niet), maar dat ik daardoor wel beter in contact stond met mijn gevoel en dat was wel nodig om beter te worden.
Een beetje zoals de huisarts vroeger ooit eens zei: je kunt een asperine nemen als je griep hebt, maar dat onderdrukt de koorts en dan duurt het wel langer. Dus liever niet.
Ik heb gewoon heel veel gehad aan die momenten waarin ik rust had in mijn hoofd, daar kon ik toch best lang op teren. Je kon het ook aan me merken als ik een week niet had kunnen duiken. En heel langzaam kwam daar naast de rust plezier bij en merkte ik dat er weer iets in mijn leven was waar ik plezier aan beleefde.
Ik heb soms het idee dat ik het misschien wat moeilijker voor mezelf gemaakt heb (ik verdoofde immers de pijn niet), maar dat ik daardoor wel beter in contact stond met mijn gevoel en dat was wel nodig om beter te worden.
Een beetje zoals de huisarts vroeger ooit eens zei: je kunt een asperine nemen als je griep hebt, maar dat onderdrukt de koorts en dan duurt het wel langer. Dus liever niet.
Ik heb gewoon heel veel gehad aan die momenten waarin ik rust had in mijn hoofd, daar kon ik toch best lang op teren. Je kon het ook aan me merken als ik een week niet had kunnen duiken. En heel langzaam kwam daar naast de rust plezier bij en merkte ik dat er weer iets in mijn leven was waar ik plezier aan beleefde.
woensdag 9 juli 2008 om 11:18
:
Ik ben blij om te lezen dat het dus echt kán, je beter voelen zonder pillen. Al die ervaringen hier bevestigen waar ik ook in geloof, al ben ik er nog niet. Maar ik blijf erin geloven dat ik het kán, en dat ik die troep niet nodig heb. Ik geef mijn geest opdrachten en die heeft maar te luisteren
als dat niet zou kunnen, dan heeft een therapie toch ook geen nut? Dan zouden mensen toch ook niet geindoctrineerd kunnen worden? Feit ligt er dat het kan.
Het kan Julus, echt. Ik besefte later dat ik van kinds af aan depressief ben geweest. Ik wist gewoon niet meer beter. Door aan blokkades te werken, door mezelf te confronteren met pijnpunten en vooral ook door positieve risico's te nemen (sociale contacten vond ik doodeng) loste het langzaam maar zeker op.
De conclusie voor mij is dat ik moest leren mijn leven hoe dan ook ontzettend de moeite waard te vinden. Dit is mijn leven, ik heb er maar 1. Om mijzelf ontzettend de moeite waard te vinden, dit is wie ik ben, ik moet het ermee doen en ik vind mezelf verdorie leuk, inclusief onhebbelijkheden, problemen, onzekerheden en andere complicerende factoren.
Alles is veel simpeler geworden. En veel meer hier en nu. Probeer jezelf weer te leren oprecht te genieten. Dan wordt elke dag zonniger en fijner. En plots merkte ik dat mijn leven nu zo is en dat dat niet toeval is of door omstandigheden maar puur door mijn mindset. En dat neem ik overal mee naartoe en zal bij me blijven.
Ik weet vrij zeker dat ik nooit meer depressief zal worden. Ik ben me bewust van mijn gevoeligheid ervoor maar ik weet nu ook wat te doen als ik ga dippen. Daardoor kom ik niet meer op dat punt.
woensdag 9 juli 2008 om 11:28
Feliciaatje, dat wat jij hebt toegepast met succes, dat ben ik nu aan het doen. Gewoon die knop om, veel beter nadenken over de consequenties van mijn keuzes, uberhaupt me afvragen of ik iets moet veranderen. En inderdaad, positief blijven denken. Ik kan hier vertellen wat er allemaal tegenzit, waar ik tegenaan loop maar er zijn ook zoveel leuke dingen, dingen die echt goed gaan. Dingen die ik wel even heb bereikt. En dan weet ik weer, ja, ik kan dingen voor elkaar krijgen. Maar ik moet er wat voor doen. Als ik hoofpijn heb, masseer ik een bepaalde spier en dan is het vaak al snel weg. Ik neem liever niet die pil, dat is symptoombestrijding. Bovendien komtdie hoofdpijn weer terug als mijn nekspier vastzit. Kan ik beter die spier even masseren.
woensdag 9 juli 2008 om 11:32
JWB, dat is een hele goeie; je had iets waaraan je plezier beleefde. Ik ben hard bezig om iets te zoeken waar ik mijn plezier uit kan halen. Als mijn werk me niet bevalt en ik word er ongelukkig (en depri) van, dan moet ik dus een andere baan zoeken. Vaak worden we geleid door onze angsten en angst is een slechte raadgever. Ik wil niet door mijn angsten worden geleid, ik wil die angst de baas zijn. Ook zekerheid is soms schijnzekerheid. Ja ik heb inkomen waardoor ik de hypotheek kan betalen. Maar ik kan er ook voor kiezen om die hypotheek te betalen met geld wat ik verdien in een baan waarin ik me happy voel. En volgens mij is het vaak ook zo, dat als je het los kunt laten, de oplossing zich toch wel aandient.
woensdag 9 juli 2008 om 11:52
woensdag 9 juli 2008 om 12:02
Ik ken ook BPS'ers die het wel redden zonder medicatie. Dus ook deze opmerking is wat kort door de bocht Digitalis
Elke situatie en omstandigheden zijn anders, elke persoonlijkheid is anders en ieder kiest wat het beste bij hem of haar past. Dat maakt het ene niet beter of noodzakelijker dan het andere.
Wel vind ik dat medicatie zoals bijv. AD heel snel en makkelijk voorgeschreven worden door de ha.
Ik ben sowieso geen snelle pillenslikker, maar als ik zie en hoor hoe snel er AD voorgeschreven worden, dan schrik ik wel eens.
Wat mij ook erg helpt is de dips accepteren. Ze horen nu eenmaal bij me. Door er niet tegen te vechten zet ik mezelf niet vast in het gevecht waardoor ik mezelf alleen maar verder de modder in worstel. Ik accepteer het, voel het, mag een avondje me heel verdrietig voelen en dan stroomt het vanzelf weer voorbij. Ik heb weer het vertrouwen dat het voorbij gaat en dat geeft best wat zelfvertrouwen
Elke situatie en omstandigheden zijn anders, elke persoonlijkheid is anders en ieder kiest wat het beste bij hem of haar past. Dat maakt het ene niet beter of noodzakelijker dan het andere.
Wel vind ik dat medicatie zoals bijv. AD heel snel en makkelijk voorgeschreven worden door de ha.
Ik ben sowieso geen snelle pillenslikker, maar als ik zie en hoor hoe snel er AD voorgeschreven worden, dan schrik ik wel eens.
Wat mij ook erg helpt is de dips accepteren. Ze horen nu eenmaal bij me. Door er niet tegen te vechten zet ik mezelf niet vast in het gevecht waardoor ik mezelf alleen maar verder de modder in worstel. Ik accepteer het, voel het, mag een avondje me heel verdrietig voelen en dan stroomt het vanzelf weer voorbij. Ik heb weer het vertrouwen dat het voorbij gaat en dat geeft best wat zelfvertrouwen
woensdag 9 juli 2008 om 12:11
Ja Ivy, ik vind het ook eng dat huisartsen zoveel voorschrijven. Dat zou enkel een psychiater mogen doen. Geloof me, ik slik die pilletjes ook liever niet maar ik red het gewoon niet zonder. Nu weet ik pas weer hoe het is om je gelukkig te voelen, dat gevoel heb ik eigenlijk al 13 jaar lang niet meer gehad. Dus voor mij is het een uitkomst. Ik ben wel de 'typische' BPS-er, met snijden enzo. Ik ben een redelijk zwaar geval en misschien ontbreekt het mij aan kracht om het zonder die pillen te kunnen. Elk persoon heeft een andere draagkracht en pathologie.
woensdag 9 juli 2008 om 21:21
Hoi allemaal, Ha Digi,
IvyRosa, jij zegt dat je ook BPS'ers kent die het redden zonder medicatie. Daar twijfel ik niet aan. Ik weet sinds vandaag 'officieel' (dus na onderzoek & advies van GGZ) dat ik 'full-score' ben volgens de DSM-IV. Ik heb tot nu toe geen medicatie gekregen wegens mijn verslavingsgevoeligheid, maar denk dat veruit de meeste Borderliners gebaat zijn bij medicatie, in ieder geval om de fase voor en in het begin van de behandeling door te komen. Een beetje 'chemische' stabiliteit in ons chaotische, wanordelijke wereldje kan helpen de moeilijke, boze buitenwereld recht in het gezicht te kijken en het gevecht aan te gaan...
IvyRosa, jij zegt dat je ook BPS'ers kent die het redden zonder medicatie. Daar twijfel ik niet aan. Ik weet sinds vandaag 'officieel' (dus na onderzoek & advies van GGZ) dat ik 'full-score' ben volgens de DSM-IV. Ik heb tot nu toe geen medicatie gekregen wegens mijn verslavingsgevoeligheid, maar denk dat veruit de meeste Borderliners gebaat zijn bij medicatie, in ieder geval om de fase voor en in het begin van de behandeling door te komen. Een beetje 'chemische' stabiliteit in ons chaotische, wanordelijke wereldje kan helpen de moeilijke, boze buitenwereld recht in het gezicht te kijken en het gevecht aan te gaan...
