Psyche
alle pijlers
wat een nare ouders... of niet?
donderdag 8 december 2016 om 12:34
Beste allemaal,
ik zit er op z'n zachts gezegd nogal doorheen. dit komt door mijn familie, ik weet even niet meer of dit wat er allemaal is gebeurd "normaal is"en of dit vaker voor komt. Graag geen opmerkingen als "jij hebt ook moeite met loslaten"want dat is het nu dus niet meer... ik ben er klaar mee... echter heb ik wel moeite met het een plekje te geven... ik zit met onbeantwoorde vragen over alles wat gebeurd is.
ik ben (schrik niet) 36 en woon al ruim 15jaar op mijzelf. mijn ouders hebben, nogal, moeite om mij los te laten. ze zijn zeer zeer negatief ingesteld (werkelijk niemand deugd, ze hebben geen vrienden en er komt daar bijna nooit iemand over de vloer.
ze kraken werkelijk AL mijn kennisen en vriendinnen af (zelfs al hebben ze deze nog nooit ontmoet). Als ik een vriendje heb (zijn hoog opgeleide zeer nette (nederlandse) mannen die netjes ja en amen zeggen als ze op bezoek zijn bij mijn ouders en hebben een goede baan. zijn lief voor me en gewoon netjes (niet veel op aan te merken) maar dan na een paar weken (dan geef ik mijn ouders niet genoeg aandacht zo van ik kom dan te weinig langs) en dan begint de ellende: zeuren over mijn relatie, dattie niet serieus met me is... zn familie deugt niet (hebben ze nooit ontmoet en willen ze ook niet ontmoeten) kortom: dwarsliggen om maar dwars te liggen. Ik vind dat dan moeilijk om dit soort negatieve shit te melden aan mijn vriend... dus dan gaan we gewoon niet meer naar mijn ouders... vervolgens krijg ik berichtjes op mijn telefoon "je levert de sleutel maar in, wij hoeven "pietje of klaasje"niet meer te zien. je bent pas welkom als je het uit gemaakt hebt. En dan zwijgen ze me helemaal dood. (vele mannen zijn al afgehaakt want niemand heeft zin in zulke kut schoonouders). Mijn huidige vriend is anders, hij steunt me en hij wil ze enkel nog zien als het echt "moet"(kerst bijvoorbeeld... maar zelfs dat moet natuurlijk niet he). bij mijn huidige vriend zijn ze iets anders, ze accepteren hem wel maar geven enorm af pp zijn familie (ze zijn van de kerk en ze hebben geen tweede vakantiehuis) - mijn ouders zijn rijk en vinden zichzelf echt enorm machtig en geweldig, ze kijken neer op mensen die het minder hebben,
in het verleden was de controle dwang van mijn ouders zo groot dat ze zelfs mijn auto sleutels afpakten zodat ik in het weekend niet naar mijn vriendje kon of uit kon gaan, of ze hielden de kilometer stand bij.
als ik niet luisterde kon ik de sleutels inleveren, flink pak slaag en maanden van negeren. ik ben weggelopen, was ruim 3 jaar weg van huis (op kamers tijdens mijn studie) mijn ouders deden er toen alles aan om mij weer terug te winnen voor ze. ik wilde zo graag familie, en ik heb ze toen weer toegelaten.
ik ben er zo onderhand helemaal klaar mee, ik wil verder zonder familie. gewoon echt geen contact meer, verder gaan met mijn vriend, schoonfamilie en hopelijk... ooit als dat lukt een kindje.
Praten met mn ouders heeft geen zin, ze zijn in zekere zin narcistisch, het ligt nooit aan hun want zij hebben het beste met me voor... ik word ouder en ouder en ze doen er werkelijk alles aan om de macht over me te houden. als ze hun zin niet krijgen dreigen ze met onterven, in het verleden hebben ze me heel vaak geslagen.
Toen ik 18 was mocht mijn pa niet meer gemachtigd zijn op mijn rekening, ik ben toen naar de bank gegaan om deze machtiging eraf te halen, ik was volwassen en kon (en kan nog steeds) goed met geld om gaan. een volledig uit de hand gelopen woede aanval was het gevolg. Ik merk dat ik in de afgelopen jaren erg emotioneel afhankelijk geworden ben, ik dacht in alles het zal wel mijn schuld zijn dat ze zo doen... dus ik ging ze nog meer pleasen (hier heb ik nu therapie voor) maar toch zit ik met een hele grote vraag,.. is dit allemaal normaal dat ouders (zelfs op deze leeftijd nog) zo'n houding aannemen tegenover hun kind?
als kind heeft mijn moeder me in de kelder opgesloten met een schoolbordje en ik moest voor straf het ABC opschrijven (ik was 4 ofzo) en ik kon niet schrijven... ik blokkeerde. vervolgens na een kwartier (ik janken en slaan op de deur) haalde ze me eruit met de woorden "jah dit is ook een beetje zot he, ga maar naar je kamer" als ze mijn haar borstelde sloeg ze aan het eind een paar keer hard met de borstel, het was altijd janken dat haren kammen. ik weet dat deze gebeurtenissen gewoon niet normaal zijn, hoe overspannen je als moeder ook bent. het is nooit een excuus om je kind zo te behandelen. mijn vader was vaak werken, maar als hij thuis was had hij met mijn ma vaak slaande ruzie.
ik heb verder geen familie (ik praat er niet over met vrienden, mensen hebben allemaal hun eigen problemen tegenwoordig, merk dat zoveel contacten in het verleden kapot gemaakt zijn door deze shit. als ik een vriendin of vriendje mee naar huis nam gingen ze me altijd afzeiken in het bijzijn van mijn vriend/ vriendin. "je moest eens weten hoe Angela is" of: "nou je bent de zoveelste kerel al hoor die ze meeneemt"
momenteel loop ik bij een psychologe om dit allemaal te verwerken want ik ben het vertrouwen in alles en iedereen om me heen kwijt, ik slaap amper, voel me depri en heel erg moe. Psychologe wil niet zeggen of dit normaal is... maar vooral mij laten inzien hoe ik mij voel en die probeert mij vooral lichtpuntjes in het leven in te laten zien. ze geeft me geen advies over wel of niet breken met familie (ik neig meer naar wel breken dan niet, want ik kan niet meer)
ik heb nog talloze voorbeelden van dingen die gebeurd zijn, maar ik hoop op dit forum gewoon het laatste zetje te krijgen wat er wel en niet "normaal"is want ik voel me nogal "gehersenspoeld"door mijn jeugd...
ik zit er op z'n zachts gezegd nogal doorheen. dit komt door mijn familie, ik weet even niet meer of dit wat er allemaal is gebeurd "normaal is"en of dit vaker voor komt. Graag geen opmerkingen als "jij hebt ook moeite met loslaten"want dat is het nu dus niet meer... ik ben er klaar mee... echter heb ik wel moeite met het een plekje te geven... ik zit met onbeantwoorde vragen over alles wat gebeurd is.
ik ben (schrik niet) 36 en woon al ruim 15jaar op mijzelf. mijn ouders hebben, nogal, moeite om mij los te laten. ze zijn zeer zeer negatief ingesteld (werkelijk niemand deugd, ze hebben geen vrienden en er komt daar bijna nooit iemand over de vloer.
ze kraken werkelijk AL mijn kennisen en vriendinnen af (zelfs al hebben ze deze nog nooit ontmoet). Als ik een vriendje heb (zijn hoog opgeleide zeer nette (nederlandse) mannen die netjes ja en amen zeggen als ze op bezoek zijn bij mijn ouders en hebben een goede baan. zijn lief voor me en gewoon netjes (niet veel op aan te merken) maar dan na een paar weken (dan geef ik mijn ouders niet genoeg aandacht zo van ik kom dan te weinig langs) en dan begint de ellende: zeuren over mijn relatie, dattie niet serieus met me is... zn familie deugt niet (hebben ze nooit ontmoet en willen ze ook niet ontmoeten) kortom: dwarsliggen om maar dwars te liggen. Ik vind dat dan moeilijk om dit soort negatieve shit te melden aan mijn vriend... dus dan gaan we gewoon niet meer naar mijn ouders... vervolgens krijg ik berichtjes op mijn telefoon "je levert de sleutel maar in, wij hoeven "pietje of klaasje"niet meer te zien. je bent pas welkom als je het uit gemaakt hebt. En dan zwijgen ze me helemaal dood. (vele mannen zijn al afgehaakt want niemand heeft zin in zulke kut schoonouders). Mijn huidige vriend is anders, hij steunt me en hij wil ze enkel nog zien als het echt "moet"(kerst bijvoorbeeld... maar zelfs dat moet natuurlijk niet he). bij mijn huidige vriend zijn ze iets anders, ze accepteren hem wel maar geven enorm af pp zijn familie (ze zijn van de kerk en ze hebben geen tweede vakantiehuis) - mijn ouders zijn rijk en vinden zichzelf echt enorm machtig en geweldig, ze kijken neer op mensen die het minder hebben,
in het verleden was de controle dwang van mijn ouders zo groot dat ze zelfs mijn auto sleutels afpakten zodat ik in het weekend niet naar mijn vriendje kon of uit kon gaan, of ze hielden de kilometer stand bij.
als ik niet luisterde kon ik de sleutels inleveren, flink pak slaag en maanden van negeren. ik ben weggelopen, was ruim 3 jaar weg van huis (op kamers tijdens mijn studie) mijn ouders deden er toen alles aan om mij weer terug te winnen voor ze. ik wilde zo graag familie, en ik heb ze toen weer toegelaten.
ik ben er zo onderhand helemaal klaar mee, ik wil verder zonder familie. gewoon echt geen contact meer, verder gaan met mijn vriend, schoonfamilie en hopelijk... ooit als dat lukt een kindje.
Praten met mn ouders heeft geen zin, ze zijn in zekere zin narcistisch, het ligt nooit aan hun want zij hebben het beste met me voor... ik word ouder en ouder en ze doen er werkelijk alles aan om de macht over me te houden. als ze hun zin niet krijgen dreigen ze met onterven, in het verleden hebben ze me heel vaak geslagen.
Toen ik 18 was mocht mijn pa niet meer gemachtigd zijn op mijn rekening, ik ben toen naar de bank gegaan om deze machtiging eraf te halen, ik was volwassen en kon (en kan nog steeds) goed met geld om gaan. een volledig uit de hand gelopen woede aanval was het gevolg. Ik merk dat ik in de afgelopen jaren erg emotioneel afhankelijk geworden ben, ik dacht in alles het zal wel mijn schuld zijn dat ze zo doen... dus ik ging ze nog meer pleasen (hier heb ik nu therapie voor) maar toch zit ik met een hele grote vraag,.. is dit allemaal normaal dat ouders (zelfs op deze leeftijd nog) zo'n houding aannemen tegenover hun kind?
als kind heeft mijn moeder me in de kelder opgesloten met een schoolbordje en ik moest voor straf het ABC opschrijven (ik was 4 ofzo) en ik kon niet schrijven... ik blokkeerde. vervolgens na een kwartier (ik janken en slaan op de deur) haalde ze me eruit met de woorden "jah dit is ook een beetje zot he, ga maar naar je kamer" als ze mijn haar borstelde sloeg ze aan het eind een paar keer hard met de borstel, het was altijd janken dat haren kammen. ik weet dat deze gebeurtenissen gewoon niet normaal zijn, hoe overspannen je als moeder ook bent. het is nooit een excuus om je kind zo te behandelen. mijn vader was vaak werken, maar als hij thuis was had hij met mijn ma vaak slaande ruzie.
ik heb verder geen familie (ik praat er niet over met vrienden, mensen hebben allemaal hun eigen problemen tegenwoordig, merk dat zoveel contacten in het verleden kapot gemaakt zijn door deze shit. als ik een vriendin of vriendje mee naar huis nam gingen ze me altijd afzeiken in het bijzijn van mijn vriend/ vriendin. "je moest eens weten hoe Angela is" of: "nou je bent de zoveelste kerel al hoor die ze meeneemt"
momenteel loop ik bij een psychologe om dit allemaal te verwerken want ik ben het vertrouwen in alles en iedereen om me heen kwijt, ik slaap amper, voel me depri en heel erg moe. Psychologe wil niet zeggen of dit normaal is... maar vooral mij laten inzien hoe ik mij voel en die probeert mij vooral lichtpuntjes in het leven in te laten zien. ze geeft me geen advies over wel of niet breken met familie (ik neig meer naar wel breken dan niet, want ik kan niet meer)
ik heb nog talloze voorbeelden van dingen die gebeurd zijn, maar ik hoop op dit forum gewoon het laatste zetje te krijgen wat er wel en niet "normaal"is want ik voel me nogal "gehersenspoeld"door mijn jeugd...
donderdag 8 december 2016 om 12:40
Nee, dat is niet normaal. Maar de keuze is wel aan jou of dat jij ze nog zo veel macht in je leven wilt geven of niet. Je kan je ouders niet veranderen, het verleden ook niet, wel hoe je er mee gaat. Blijf je slachtoffer van hun gedrag, of ga je voor jezelf kiezen?
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 8 december 2016 om 12:43
quote:_Branwen_ schreef op 08 december 2016 @ 12:40:
Je ouders hebben je mi geestelijk en lichamelijk mishandeld. Hoe ze met je om zijn gegaan en nu nog steeds met je omgaan is niet normaal. Ik zou het volkomen begrijpen als je het contact met ze zou verbreken.
maar ook mijn zus in alles voortrekken "kijk naar je zus, kijk naar Sanne die verdient zoveel geld"
en alles wat ik doe hebben ze commentaar op.
vroeger toen ik zakgeld kreeg, ik mocht er niets van kopen. als ik dat wel deed en ze kwamen er achter dat ik er wat van kocht, kreeg ik er flink van langs... bont en blauw... daarnaast werd het gekochte speelgoed afgepakt en voor mijn neus kapot gemaakt.
ik vind dat harteloos... en echt eerlijk gezegd gestoord
Je ouders hebben je mi geestelijk en lichamelijk mishandeld. Hoe ze met je om zijn gegaan en nu nog steeds met je omgaan is niet normaal. Ik zou het volkomen begrijpen als je het contact met ze zou verbreken.
maar ook mijn zus in alles voortrekken "kijk naar je zus, kijk naar Sanne die verdient zoveel geld"
en alles wat ik doe hebben ze commentaar op.
vroeger toen ik zakgeld kreeg, ik mocht er niets van kopen. als ik dat wel deed en ze kwamen er achter dat ik er wat van kocht, kreeg ik er flink van langs... bont en blauw... daarnaast werd het gekochte speelgoed afgepakt en voor mijn neus kapot gemaakt.
ik vind dat harteloos... en echt eerlijk gezegd gestoord
donderdag 8 december 2016 om 12:43
Als jij wilt breken met je ouders is dat je goed recht. In mijn ogen is de situatie niet normaal. En ze zijn rijk. Nou en? Ze zijn uit hetzelfde gat gekropen als ieder ander hoor.
Dat ze geen vrienden hebben zegt meer over hen dan hun bankrekening. Ik zou lang geleden al gezegd hebben; onterven? Ga vooral je gang.
Dat ze geen vrienden hebben zegt meer over hen dan hun bankrekening. Ik zou lang geleden al gezegd hebben; onterven? Ga vooral je gang.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
donderdag 8 december 2016 om 12:44
quote:hamerhaai schreef op 08 december 2016 @ 12:40:
Nee, dat is niet normaal. Maar de keuze is wel aan jou of dat jij ze nog zo veel macht in je leven wilt geven of niet. Je kan je ouders niet veranderen, het verleden ook niet, wel hoe je er mee gaat. Blijf je slachtoffer van hun gedrag, of ga je voor jezelf kiezen?ik ga voor mijzelf kiezen, maar de weg er naartoe is best pijnlijk (verwerken van en ook een plekje geven wat is normaal en niet...ik heb nooit anders gekend)
Nee, dat is niet normaal. Maar de keuze is wel aan jou of dat jij ze nog zo veel macht in je leven wilt geven of niet. Je kan je ouders niet veranderen, het verleden ook niet, wel hoe je er mee gaat. Blijf je slachtoffer van hun gedrag, of ga je voor jezelf kiezen?ik ga voor mijzelf kiezen, maar de weg er naartoe is best pijnlijk (verwerken van en ook een plekje geven wat is normaal en niet...ik heb nooit anders gekend)
donderdag 8 december 2016 om 12:45
donderdag 8 december 2016 om 12:48
Zeker niet normaal. Klinkt alsof je juist goed bezig bent door je los te maken en je vriend klinkt ook echt als een steun. Misschien is het makkelijker als je het niet als 'harde breuk' ziet, maar je laat het wat gaan... neemt geen contact meer op, je gaat niet meer langs.. Of werkt dat niet?
Sterkte in ieder geval. Echt rot dat je zulke ouders hebt!
Edit: ik lees nu wat je nog meer over ze schrijft. Misschien is harde breuk dan wel beter. Ik denk dat het te vergelijken is met een rouwproces, met het verdriet dat je nooit 'normale' ouders hebt gehad.
Sterkte in ieder geval. Echt rot dat je zulke ouders hebt!
Edit: ik lees nu wat je nog meer over ze schrijft. Misschien is harde breuk dan wel beter. Ik denk dat het te vergelijken is met een rouwproces, met het verdriet dat je nooit 'normale' ouders hebt gehad.
donderdag 8 december 2016 om 12:49
quote:Pretzel66 schreef op 08 december 2016 @ 12:45:
Hoe is de band met je zus ?slecht... die zegt in alles "jamaar pa en ma hebben echt het beste met ons voor hoor"(dat wijf is zo gehersenspoeld die weet echt niet beter, is 31 en nog nooit een vriend gehad langer dan 3 weken - ook omdat als pa of moe het niets vonden, moest ze het uitmaken... of werd ze gehint dat ze die gast maar beter kon dumpen... en dat deed ze braaf. ze word in alles op een voetstuk gezet.. komt 4x per week eten bij hun... loopt emotioneel echt ver achter (is 31... denkt als 14)
Hoe is de band met je zus ?slecht... die zegt in alles "jamaar pa en ma hebben echt het beste met ons voor hoor"(dat wijf is zo gehersenspoeld die weet echt niet beter, is 31 en nog nooit een vriend gehad langer dan 3 weken - ook omdat als pa of moe het niets vonden, moest ze het uitmaken... of werd ze gehint dat ze die gast maar beter kon dumpen... en dat deed ze braaf. ze word in alles op een voetstuk gezet.. komt 4x per week eten bij hun... loopt emotioneel echt ver achter (is 31... denkt als 14)
donderdag 8 december 2016 om 12:49
quote:ohhelp schreef op 08 december 2016 @ 12:44:
[...]
ik ga voor mijzelf kiezen, maar de weg er naartoe is best pijnlijk (verwerken van en ook een plekje geven wat is normaal en niet...ik heb nooit anders gekend)Het lijkt me ook heel moeilijk om het een plekje te geven. Focus je op het leven nu en daar horen jouw ouders niet (meer) in thuis.
[...]
ik ga voor mijzelf kiezen, maar de weg er naartoe is best pijnlijk (verwerken van en ook een plekje geven wat is normaal en niet...ik heb nooit anders gekend)Het lijkt me ook heel moeilijk om het een plekje te geven. Focus je op het leven nu en daar horen jouw ouders niet (meer) in thuis.
donderdag 8 december 2016 om 12:49
Ik zou een andere psycholoog zoeken, want deze klinkt erg zweverig. Je bent nota bene je hele jeugd lichamelijk en geestelijk mishandeld door je ouders. En zelfs nu gaat de ellende nog door. Natuurlijk is dat niet normaal. Je verdient een psycholoog die praktisch met je aan de slag gaat om je nare jeugd te verwerken en met het zieke gedrag van je ouders om te gaan. Niet eentje die het alleen maar over 'jouw gevoel' heeft zonder zelf duidelijke uitspraken te durven doen.
Serieus hoor, er bestaan psychologen met de meest uiteenlopende manieren van werken. Van superpraktisch tot heel zweverig. Van eindeloos graven in het verleden, tot alleen praten over het hier en nu. En dan heeft iedere psycholoog natuurlijk ook nog z'n eigen persoonlijkheid, waarmee het wel of niet kan klikken.
Zoek een psycholoog die qua persoon bij jou past en die jou optimaal kan helpen.
Serieus hoor, er bestaan psychologen met de meest uiteenlopende manieren van werken. Van superpraktisch tot heel zweverig. Van eindeloos graven in het verleden, tot alleen praten over het hier en nu. En dan heeft iedere psycholoog natuurlijk ook nog z'n eigen persoonlijkheid, waarmee het wel of niet kan klikken.
Zoek een psycholoog die qua persoon bij jou past en die jou optimaal kan helpen.
donderdag 8 december 2016 om 12:50
quote:MarindaH schreef op 08 december 2016 @ 12:48:
Zeker niet normaal. Klinkt alsof je juist goed bezig bent door je los te maken en je vriend klinkt ook echt als een steun. Misschien is het makkelijker als je het niet als 'harde breuk' ziet, maar je laat het wat gaan... neemt geen contact meer op, je gaat niet meer langs.. Of werkt dat niet?
Sterkte in ieder geval. Echt rot dat je zulke ouders hebt! dan staan ze op de stoep te krijsen of ze gaan (hebben ze in het verleden ook gedaan bij andere vriendinnen naar hun ouders) langs bij zijn familie om daar mij zwart te maken (koekoek)
Zeker niet normaal. Klinkt alsof je juist goed bezig bent door je los te maken en je vriend klinkt ook echt als een steun. Misschien is het makkelijker als je het niet als 'harde breuk' ziet, maar je laat het wat gaan... neemt geen contact meer op, je gaat niet meer langs.. Of werkt dat niet?
Sterkte in ieder geval. Echt rot dat je zulke ouders hebt! dan staan ze op de stoep te krijsen of ze gaan (hebben ze in het verleden ook gedaan bij andere vriendinnen naar hun ouders) langs bij zijn familie om daar mij zwart te maken (koekoek)
donderdag 8 december 2016 om 12:52
quote:ohhelp schreef op 08 december 2016 @ 12:50:
[...]
dan staan ze op de stoep te krijsen of ze gaan (hebben ze in het verleden ook gedaan bij andere vriendinnen naar hun ouders) langs bij zijn familie om daar mij zwart te maken (koekoek)
kortom: als ze geen maximale controle hebben worden ze "gevaarlijk en onberekenbaar" die mensen kennen geen grenzen zeg maar.
mensen kunnen wel voor me opkomen op dat moment maar op lange termijn denkt men... "ja doehoeiiii dit wil ik er niet bij hebben in mijn leven... zoonlief zoek aub even een andere meid".
[...]
dan staan ze op de stoep te krijsen of ze gaan (hebben ze in het verleden ook gedaan bij andere vriendinnen naar hun ouders) langs bij zijn familie om daar mij zwart te maken (koekoek)
kortom: als ze geen maximale controle hebben worden ze "gevaarlijk en onberekenbaar" die mensen kennen geen grenzen zeg maar.
mensen kunnen wel voor me opkomen op dat moment maar op lange termijn denkt men... "ja doehoeiiii dit wil ik er niet bij hebben in mijn leven... zoonlief zoek aub even een andere meid".
donderdag 8 december 2016 om 12:52
quote:ohhelp schreef op 08 december 2016 @ 12:50:
[...]
dan staan ze op de stoep te krijsen of ze gaan (hebben ze in het verleden ook gedaan bij andere vriendinnen naar hun ouders) langs bij zijn familie om daar mij zwart te maken (koekoek)Oh dear, wat extreem. Hoe kan je je afvragen of dit normaal is?? Waarom kan je psycholoog dat niet bevestigen?
[...]
dan staan ze op de stoep te krijsen of ze gaan (hebben ze in het verleden ook gedaan bij andere vriendinnen naar hun ouders) langs bij zijn familie om daar mij zwart te maken (koekoek)Oh dear, wat extreem. Hoe kan je je afvragen of dit normaal is?? Waarom kan je psycholoog dat niet bevestigen?
donderdag 8 december 2016 om 12:53
quote:ohhelp schreef op 08 december 2016 @ 12:44:
[...]
ik ga voor mijzelf kiezen, maar de weg er naartoe is best pijnlijk (verwerken van en ook een plekje geven wat is normaal en niet...ik heb nooit anders gekend)probeer het niet dood te analyseren. Alles wat je aandacht geeft dat bloeit en groeit. Je moet het verleden niet negeren, maar ook niet te veel in blijven hangen en aandacht geven. Misschien moet je eerst leren om te genieten en voor jezelf te kiezen. En heb je over een aantal jaren wel de rust en vertrouwen om er zonder te veel pijn er naar terug te kijken en het goed te verwerken.
[...]
ik ga voor mijzelf kiezen, maar de weg er naartoe is best pijnlijk (verwerken van en ook een plekje geven wat is normaal en niet...ik heb nooit anders gekend)probeer het niet dood te analyseren. Alles wat je aandacht geeft dat bloeit en groeit. Je moet het verleden niet negeren, maar ook niet te veel in blijven hangen en aandacht geven. Misschien moet je eerst leren om te genieten en voor jezelf te kiezen. En heb je over een aantal jaren wel de rust en vertrouwen om er zonder te veel pijn er naar terug te kijken en het goed te verwerken.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 8 december 2016 om 12:54
quote:MarindaH schreef op 08 december 2016 @ 12:52:
[...]
Oh dear, wat extreem.ja en weet je wat het erge is? is dat ik mijzelf ga isoleren. ik schaam me zo dood voor dit agressieve en controlerende gedrag dat ik mensen gewoon niet wil belasten met hun. want deze mensen dringen zich binnen no time op aan anderen in negatieve zin.
[...]
Oh dear, wat extreem.ja en weet je wat het erge is? is dat ik mijzelf ga isoleren. ik schaam me zo dood voor dit agressieve en controlerende gedrag dat ik mensen gewoon niet wil belasten met hun. want deze mensen dringen zich binnen no time op aan anderen in negatieve zin.
