Psyche
alle pijlers
wat een nare ouders... of niet?
donderdag 8 december 2016 om 12:34
Beste allemaal,
ik zit er op z'n zachts gezegd nogal doorheen. dit komt door mijn familie, ik weet even niet meer of dit wat er allemaal is gebeurd "normaal is"en of dit vaker voor komt. Graag geen opmerkingen als "jij hebt ook moeite met loslaten"want dat is het nu dus niet meer... ik ben er klaar mee... echter heb ik wel moeite met het een plekje te geven... ik zit met onbeantwoorde vragen over alles wat gebeurd is.
ik ben (schrik niet) 36 en woon al ruim 15jaar op mijzelf. mijn ouders hebben, nogal, moeite om mij los te laten. ze zijn zeer zeer negatief ingesteld (werkelijk niemand deugd, ze hebben geen vrienden en er komt daar bijna nooit iemand over de vloer.
ze kraken werkelijk AL mijn kennisen en vriendinnen af (zelfs al hebben ze deze nog nooit ontmoet). Als ik een vriendje heb (zijn hoog opgeleide zeer nette (nederlandse) mannen die netjes ja en amen zeggen als ze op bezoek zijn bij mijn ouders en hebben een goede baan. zijn lief voor me en gewoon netjes (niet veel op aan te merken) maar dan na een paar weken (dan geef ik mijn ouders niet genoeg aandacht zo van ik kom dan te weinig langs) en dan begint de ellende: zeuren over mijn relatie, dattie niet serieus met me is... zn familie deugt niet (hebben ze nooit ontmoet en willen ze ook niet ontmoeten) kortom: dwarsliggen om maar dwars te liggen. Ik vind dat dan moeilijk om dit soort negatieve shit te melden aan mijn vriend... dus dan gaan we gewoon niet meer naar mijn ouders... vervolgens krijg ik berichtjes op mijn telefoon "je levert de sleutel maar in, wij hoeven "pietje of klaasje"niet meer te zien. je bent pas welkom als je het uit gemaakt hebt. En dan zwijgen ze me helemaal dood. (vele mannen zijn al afgehaakt want niemand heeft zin in zulke kut schoonouders). Mijn huidige vriend is anders, hij steunt me en hij wil ze enkel nog zien als het echt "moet"(kerst bijvoorbeeld... maar zelfs dat moet natuurlijk niet he). bij mijn huidige vriend zijn ze iets anders, ze accepteren hem wel maar geven enorm af pp zijn familie (ze zijn van de kerk en ze hebben geen tweede vakantiehuis) - mijn ouders zijn rijk en vinden zichzelf echt enorm machtig en geweldig, ze kijken neer op mensen die het minder hebben,
in het verleden was de controle dwang van mijn ouders zo groot dat ze zelfs mijn auto sleutels afpakten zodat ik in het weekend niet naar mijn vriendje kon of uit kon gaan, of ze hielden de kilometer stand bij.
als ik niet luisterde kon ik de sleutels inleveren, flink pak slaag en maanden van negeren. ik ben weggelopen, was ruim 3 jaar weg van huis (op kamers tijdens mijn studie) mijn ouders deden er toen alles aan om mij weer terug te winnen voor ze. ik wilde zo graag familie, en ik heb ze toen weer toegelaten.
ik ben er zo onderhand helemaal klaar mee, ik wil verder zonder familie. gewoon echt geen contact meer, verder gaan met mijn vriend, schoonfamilie en hopelijk... ooit als dat lukt een kindje.
Praten met mn ouders heeft geen zin, ze zijn in zekere zin narcistisch, het ligt nooit aan hun want zij hebben het beste met me voor... ik word ouder en ouder en ze doen er werkelijk alles aan om de macht over me te houden. als ze hun zin niet krijgen dreigen ze met onterven, in het verleden hebben ze me heel vaak geslagen.
Toen ik 18 was mocht mijn pa niet meer gemachtigd zijn op mijn rekening, ik ben toen naar de bank gegaan om deze machtiging eraf te halen, ik was volwassen en kon (en kan nog steeds) goed met geld om gaan. een volledig uit de hand gelopen woede aanval was het gevolg. Ik merk dat ik in de afgelopen jaren erg emotioneel afhankelijk geworden ben, ik dacht in alles het zal wel mijn schuld zijn dat ze zo doen... dus ik ging ze nog meer pleasen (hier heb ik nu therapie voor) maar toch zit ik met een hele grote vraag,.. is dit allemaal normaal dat ouders (zelfs op deze leeftijd nog) zo'n houding aannemen tegenover hun kind?
als kind heeft mijn moeder me in de kelder opgesloten met een schoolbordje en ik moest voor straf het ABC opschrijven (ik was 4 ofzo) en ik kon niet schrijven... ik blokkeerde. vervolgens na een kwartier (ik janken en slaan op de deur) haalde ze me eruit met de woorden "jah dit is ook een beetje zot he, ga maar naar je kamer" als ze mijn haar borstelde sloeg ze aan het eind een paar keer hard met de borstel, het was altijd janken dat haren kammen. ik weet dat deze gebeurtenissen gewoon niet normaal zijn, hoe overspannen je als moeder ook bent. het is nooit een excuus om je kind zo te behandelen. mijn vader was vaak werken, maar als hij thuis was had hij met mijn ma vaak slaande ruzie.
ik heb verder geen familie (ik praat er niet over met vrienden, mensen hebben allemaal hun eigen problemen tegenwoordig, merk dat zoveel contacten in het verleden kapot gemaakt zijn door deze shit. als ik een vriendin of vriendje mee naar huis nam gingen ze me altijd afzeiken in het bijzijn van mijn vriend/ vriendin. "je moest eens weten hoe Angela is" of: "nou je bent de zoveelste kerel al hoor die ze meeneemt"
momenteel loop ik bij een psychologe om dit allemaal te verwerken want ik ben het vertrouwen in alles en iedereen om me heen kwijt, ik slaap amper, voel me depri en heel erg moe. Psychologe wil niet zeggen of dit normaal is... maar vooral mij laten inzien hoe ik mij voel en die probeert mij vooral lichtpuntjes in het leven in te laten zien. ze geeft me geen advies over wel of niet breken met familie (ik neig meer naar wel breken dan niet, want ik kan niet meer)
ik heb nog talloze voorbeelden van dingen die gebeurd zijn, maar ik hoop op dit forum gewoon het laatste zetje te krijgen wat er wel en niet "normaal"is want ik voel me nogal "gehersenspoeld"door mijn jeugd...
ik zit er op z'n zachts gezegd nogal doorheen. dit komt door mijn familie, ik weet even niet meer of dit wat er allemaal is gebeurd "normaal is"en of dit vaker voor komt. Graag geen opmerkingen als "jij hebt ook moeite met loslaten"want dat is het nu dus niet meer... ik ben er klaar mee... echter heb ik wel moeite met het een plekje te geven... ik zit met onbeantwoorde vragen over alles wat gebeurd is.
ik ben (schrik niet) 36 en woon al ruim 15jaar op mijzelf. mijn ouders hebben, nogal, moeite om mij los te laten. ze zijn zeer zeer negatief ingesteld (werkelijk niemand deugd, ze hebben geen vrienden en er komt daar bijna nooit iemand over de vloer.
ze kraken werkelijk AL mijn kennisen en vriendinnen af (zelfs al hebben ze deze nog nooit ontmoet). Als ik een vriendje heb (zijn hoog opgeleide zeer nette (nederlandse) mannen die netjes ja en amen zeggen als ze op bezoek zijn bij mijn ouders en hebben een goede baan. zijn lief voor me en gewoon netjes (niet veel op aan te merken) maar dan na een paar weken (dan geef ik mijn ouders niet genoeg aandacht zo van ik kom dan te weinig langs) en dan begint de ellende: zeuren over mijn relatie, dattie niet serieus met me is... zn familie deugt niet (hebben ze nooit ontmoet en willen ze ook niet ontmoeten) kortom: dwarsliggen om maar dwars te liggen. Ik vind dat dan moeilijk om dit soort negatieve shit te melden aan mijn vriend... dus dan gaan we gewoon niet meer naar mijn ouders... vervolgens krijg ik berichtjes op mijn telefoon "je levert de sleutel maar in, wij hoeven "pietje of klaasje"niet meer te zien. je bent pas welkom als je het uit gemaakt hebt. En dan zwijgen ze me helemaal dood. (vele mannen zijn al afgehaakt want niemand heeft zin in zulke kut schoonouders). Mijn huidige vriend is anders, hij steunt me en hij wil ze enkel nog zien als het echt "moet"(kerst bijvoorbeeld... maar zelfs dat moet natuurlijk niet he). bij mijn huidige vriend zijn ze iets anders, ze accepteren hem wel maar geven enorm af pp zijn familie (ze zijn van de kerk en ze hebben geen tweede vakantiehuis) - mijn ouders zijn rijk en vinden zichzelf echt enorm machtig en geweldig, ze kijken neer op mensen die het minder hebben,
in het verleden was de controle dwang van mijn ouders zo groot dat ze zelfs mijn auto sleutels afpakten zodat ik in het weekend niet naar mijn vriendje kon of uit kon gaan, of ze hielden de kilometer stand bij.
als ik niet luisterde kon ik de sleutels inleveren, flink pak slaag en maanden van negeren. ik ben weggelopen, was ruim 3 jaar weg van huis (op kamers tijdens mijn studie) mijn ouders deden er toen alles aan om mij weer terug te winnen voor ze. ik wilde zo graag familie, en ik heb ze toen weer toegelaten.
ik ben er zo onderhand helemaal klaar mee, ik wil verder zonder familie. gewoon echt geen contact meer, verder gaan met mijn vriend, schoonfamilie en hopelijk... ooit als dat lukt een kindje.
Praten met mn ouders heeft geen zin, ze zijn in zekere zin narcistisch, het ligt nooit aan hun want zij hebben het beste met me voor... ik word ouder en ouder en ze doen er werkelijk alles aan om de macht over me te houden. als ze hun zin niet krijgen dreigen ze met onterven, in het verleden hebben ze me heel vaak geslagen.
Toen ik 18 was mocht mijn pa niet meer gemachtigd zijn op mijn rekening, ik ben toen naar de bank gegaan om deze machtiging eraf te halen, ik was volwassen en kon (en kan nog steeds) goed met geld om gaan. een volledig uit de hand gelopen woede aanval was het gevolg. Ik merk dat ik in de afgelopen jaren erg emotioneel afhankelijk geworden ben, ik dacht in alles het zal wel mijn schuld zijn dat ze zo doen... dus ik ging ze nog meer pleasen (hier heb ik nu therapie voor) maar toch zit ik met een hele grote vraag,.. is dit allemaal normaal dat ouders (zelfs op deze leeftijd nog) zo'n houding aannemen tegenover hun kind?
als kind heeft mijn moeder me in de kelder opgesloten met een schoolbordje en ik moest voor straf het ABC opschrijven (ik was 4 ofzo) en ik kon niet schrijven... ik blokkeerde. vervolgens na een kwartier (ik janken en slaan op de deur) haalde ze me eruit met de woorden "jah dit is ook een beetje zot he, ga maar naar je kamer" als ze mijn haar borstelde sloeg ze aan het eind een paar keer hard met de borstel, het was altijd janken dat haren kammen. ik weet dat deze gebeurtenissen gewoon niet normaal zijn, hoe overspannen je als moeder ook bent. het is nooit een excuus om je kind zo te behandelen. mijn vader was vaak werken, maar als hij thuis was had hij met mijn ma vaak slaande ruzie.
ik heb verder geen familie (ik praat er niet over met vrienden, mensen hebben allemaal hun eigen problemen tegenwoordig, merk dat zoveel contacten in het verleden kapot gemaakt zijn door deze shit. als ik een vriendin of vriendje mee naar huis nam gingen ze me altijd afzeiken in het bijzijn van mijn vriend/ vriendin. "je moest eens weten hoe Angela is" of: "nou je bent de zoveelste kerel al hoor die ze meeneemt"
momenteel loop ik bij een psychologe om dit allemaal te verwerken want ik ben het vertrouwen in alles en iedereen om me heen kwijt, ik slaap amper, voel me depri en heel erg moe. Psychologe wil niet zeggen of dit normaal is... maar vooral mij laten inzien hoe ik mij voel en die probeert mij vooral lichtpuntjes in het leven in te laten zien. ze geeft me geen advies over wel of niet breken met familie (ik neig meer naar wel breken dan niet, want ik kan niet meer)
ik heb nog talloze voorbeelden van dingen die gebeurd zijn, maar ik hoop op dit forum gewoon het laatste zetje te krijgen wat er wel en niet "normaal"is want ik voel me nogal "gehersenspoeld"door mijn jeugd...
donderdag 8 december 2016 om 14:39
Ik zeg het niet vaak van mensen, zie altijd wel het goede. Maar bij jouw ouders is toch iets flink misgegaan. Zo bizar ook dat ze allebei zo zijn. Ze hebben elkaar dan wel gevonden. Realiseer je dat het een zegen is dat jij niet op ze lijkt. En neem afstand, want ze zijn niet goed voor je. Je wil ook niet dat ze hun negativiteit aan jou doorgeven. Je bent niet de eerste die breekt met disfunctionele ouders en helaas ben je ook niet de laatste. Twijfel niet aan jezelf. Isoleer je niet en praat. Jij bent het belangrijkste. Wees blij met jezelf. Zij zijn niet blij met zichzelf...ze missen iets. Neem dat niet over. Dan is het einde zoek.
?
donderdag 8 december 2016 om 14:43
quote:ohhelp schreef op 08 december 2016 @ 14:27:
[...]
ok dank voor de tip. ga ik doen. ik zet alle communicatie gewoon op nul
Soms is het wel iets makkelijker gezegd dan gedaan, mijn man is vorig jaar de hele kerst als straf genegeerd door zijn ouders. Met oud en nieuw wou hij de telefoon pakken om ze te bellen, ik heb toen aan hem gevraagd waarom hij mensen die hem in de stront hebben laten zitten met kerst in godsnaam een gelukkig nieuw jaar wilde wensen.
Ik heb hem altijd gesteund in zijn wens om contact te houden met zijn ouders, maar ik had ergens een voorgevoel dat als hij ze zou bellen dat zij dan zouden doen alsof er nooit iets was gebeurd. Ik heb hem gezegd dat hij eerst maar eens moest afwachten of zij hem zouden bellen, je raad het al de telefoon bleef stil…
Dat is wel het punt geweest waarop we eindelijk bevrijd zijn van zijn ouders, hij ziet nu in dat hij de macht heeft of ze hem kunnen kwetsen of niet. Het is wel een moeilijke knop om om te draaien als je je hele leven een schuldgevoel wordt aangepraat.
Jij hebt het recht om jezelf te beschermen tegen hun gedrag, het gaat om jouw leven en jouw geluk. Voor mijn man was het een keuze om ongelukkig te zijn met zijn ouders in ons leven of gelukkig te zijn zonder hen. Kies voor je eigen geluk dat ben je echt waard...
Als je dit soort mensen de toegang tot je leven ontzegt dan kunnen ze je ook niet meer kwetsen.
[...]
ok dank voor de tip. ga ik doen. ik zet alle communicatie gewoon op nul
Soms is het wel iets makkelijker gezegd dan gedaan, mijn man is vorig jaar de hele kerst als straf genegeerd door zijn ouders. Met oud en nieuw wou hij de telefoon pakken om ze te bellen, ik heb toen aan hem gevraagd waarom hij mensen die hem in de stront hebben laten zitten met kerst in godsnaam een gelukkig nieuw jaar wilde wensen.
Ik heb hem altijd gesteund in zijn wens om contact te houden met zijn ouders, maar ik had ergens een voorgevoel dat als hij ze zou bellen dat zij dan zouden doen alsof er nooit iets was gebeurd. Ik heb hem gezegd dat hij eerst maar eens moest afwachten of zij hem zouden bellen, je raad het al de telefoon bleef stil…
Dat is wel het punt geweest waarop we eindelijk bevrijd zijn van zijn ouders, hij ziet nu in dat hij de macht heeft of ze hem kunnen kwetsen of niet. Het is wel een moeilijke knop om om te draaien als je je hele leven een schuldgevoel wordt aangepraat.
Jij hebt het recht om jezelf te beschermen tegen hun gedrag, het gaat om jouw leven en jouw geluk. Voor mijn man was het een keuze om ongelukkig te zijn met zijn ouders in ons leven of gelukkig te zijn zonder hen. Kies voor je eigen geluk dat ben je echt waard...
Als je dit soort mensen de toegang tot je leven ontzegt dan kunnen ze je ook niet meer kwetsen.
Just when the caterpillar thought the world was over, it became a butterfly
donderdag 8 december 2016 om 14:48
quote:hanke321 schreef op 08 december 2016 @ 14:31:
Geen brood halen in de ijzerhandel.
Uitleggen, verklaren, lief zijn...het heeft geen zin. In hun optiek ben je niet een persoon maar een instrument (een ding hard gezegd). Dus je speelt mee of je speelt niet. Een ding stuurt geen briefjes hoe hij zich voelt. Die geeft rood of groen of helemaal geen sjoege. Al het andere wordt niet begrepen en geeft van hen uit reacties van krenking en machtsvertoon.
Dit helaas. Kort aangeven dat je niet komt met kerst. Hoe en waarom heeft geen zin. Kost jou alleen maar energie.
Misschien dat je op de site van Iris Koops - het verdwenen zelf, wat herkenning vind. Maar losmaken en jezelf als het ware opnieuw uitvinden, kost tijd met heel gevoelens van verdriet, woede en ook opluchting.
Geen brood halen in de ijzerhandel.
Uitleggen, verklaren, lief zijn...het heeft geen zin. In hun optiek ben je niet een persoon maar een instrument (een ding hard gezegd). Dus je speelt mee of je speelt niet. Een ding stuurt geen briefjes hoe hij zich voelt. Die geeft rood of groen of helemaal geen sjoege. Al het andere wordt niet begrepen en geeft van hen uit reacties van krenking en machtsvertoon.
Dit helaas. Kort aangeven dat je niet komt met kerst. Hoe en waarom heeft geen zin. Kost jou alleen maar energie.
Misschien dat je op de site van Iris Koops - het verdwenen zelf, wat herkenning vind. Maar losmaken en jezelf als het ware opnieuw uitvinden, kost tijd met heel gevoelens van verdriet, woede en ook opluchting.
donderdag 8 december 2016 om 14:53
Nee jouw jeugd is niet normaal geweest. Je ouders hebben je mishandeld en emotioneel verwaarloosd.
Ik begrijp dat je therapeut geen uitspraak wil doen omdat ze vindt dat jij dat dat uit jouzelf moet komen.
Dat is een prima manier van werken: het geeft mensen hun vertrouwen in zichzelf terug.
Alleen denk ik dat dat bij jou niet lukt omdat je therapeut een beroep doet op iets wat je niet hebt: een eigen ‘ik’.
Ik denk dat je therapeut probeert je iksterkte uit te bouwen maar eerlijk gezegd denk ik dat je daar te beschadigd voor bent. Die basis moet nog gevormd worden. Daar moet eerst aan gewerkt worden en daar heb je juist haar bevestiging voor nodig.
Mensen kunnen zeggen: ‘geef je grenzen aan’, maar dan moet je wel weten waar je grenzen liggen en ik kan me bij jouw opvoeding zomaar voorstellen dat je geen idee hebt. Dan valt er dus ook niets aan te geven en krijg je alleen maar meer het gevoel dat je het dus niet goed doet.
Vergelijk het met leren lezen: je hebt de leeftijd voor groep 8, je kunt rekenen als een achtstegroeper, je bent gebekt, alleen heb je nooit goed leren spellen. Dan zul je toch, wat dat betreft, met de lesstof van groep 3 moeten beginnen en als je die basis goed legt, kun je daarop voortborduren en steeds meer ontwikkelen.
Ik begrijp dat je therapeut geen uitspraak wil doen omdat ze vindt dat jij dat dat uit jouzelf moet komen.
Dat is een prima manier van werken: het geeft mensen hun vertrouwen in zichzelf terug.
Alleen denk ik dat dat bij jou niet lukt omdat je therapeut een beroep doet op iets wat je niet hebt: een eigen ‘ik’.
Ik denk dat je therapeut probeert je iksterkte uit te bouwen maar eerlijk gezegd denk ik dat je daar te beschadigd voor bent. Die basis moet nog gevormd worden. Daar moet eerst aan gewerkt worden en daar heb je juist haar bevestiging voor nodig.
Mensen kunnen zeggen: ‘geef je grenzen aan’, maar dan moet je wel weten waar je grenzen liggen en ik kan me bij jouw opvoeding zomaar voorstellen dat je geen idee hebt. Dan valt er dus ook niets aan te geven en krijg je alleen maar meer het gevoel dat je het dus niet goed doet.
Vergelijk het met leren lezen: je hebt de leeftijd voor groep 8, je kunt rekenen als een achtstegroeper, je bent gebekt, alleen heb je nooit goed leren spellen. Dan zul je toch, wat dat betreft, met de lesstof van groep 3 moeten beginnen en als je die basis goed legt, kun je daarop voortborduren en steeds meer ontwikkelen.
donderdag 8 december 2016 om 15:10
quote:ohhelp schreef op 08 december 2016 @ 12:43:
[...]
maar ook mijn zus in alles voortrekken "kijk naar je zus, kijk naar Sanne die verdient zoveel geld"
en alles wat ik doe hebben ze commentaar op.
vroeger toen ik zakgeld kreeg, ik mocht er niets van kopen. als ik dat wel deed en ze kwamen er achter dat ik er wat van kocht, kreeg ik er flink van langs... bont en blauw... daarnaast werd het gekochte speelgoed afgepakt en voor mijn neus kapot gemaakt.
ik vind dat harteloos... en echt eerlijk gezegd gestoordJeetje. Het verdrietigste vind ik dat jij je nu afvraagt of dit wel erg genoeg is om met hen te breken. Dit zijn geen ouders, wat mij betreft.
[...]
maar ook mijn zus in alles voortrekken "kijk naar je zus, kijk naar Sanne die verdient zoveel geld"
en alles wat ik doe hebben ze commentaar op.
vroeger toen ik zakgeld kreeg, ik mocht er niets van kopen. als ik dat wel deed en ze kwamen er achter dat ik er wat van kocht, kreeg ik er flink van langs... bont en blauw... daarnaast werd het gekochte speelgoed afgepakt en voor mijn neus kapot gemaakt.
ik vind dat harteloos... en echt eerlijk gezegd gestoordJeetje. Het verdrietigste vind ik dat jij je nu afvraagt of dit wel erg genoeg is om met hen te breken. Dit zijn geen ouders, wat mij betreft.
Life is short. Eat dessert first.
maandag 15 januari 2018 om 19:27
Lieve schat, dit is al meer dan een jaar na dato. Wat een lef heb je om het op te schrijven!
Als ik het lees, raakt het me. Het zou mijn eigen verhaal kunnen zijn over mijn ouders.
Ik ken je niet, maar mocht ik iets voor je kunnen doen....soms is het fijn om tegen een vreemde te kletsen...mail me: bouwjaar1975 met dan gmail erachter
Liefs!
Als ik het lees, raakt het me. Het zou mijn eigen verhaal kunnen zijn over mijn ouders.
Ik ken je niet, maar mocht ik iets voor je kunnen doen....soms is het fijn om tegen een vreemde te kletsen...mail me: bouwjaar1975 met dan gmail erachter
Liefs!
