Psyche
alle pijlers
wat een nare ouders... of niet?
donderdag 8 december 2016 om 12:34
Beste allemaal,
ik zit er op z'n zachts gezegd nogal doorheen. dit komt door mijn familie, ik weet even niet meer of dit wat er allemaal is gebeurd "normaal is"en of dit vaker voor komt. Graag geen opmerkingen als "jij hebt ook moeite met loslaten"want dat is het nu dus niet meer... ik ben er klaar mee... echter heb ik wel moeite met het een plekje te geven... ik zit met onbeantwoorde vragen over alles wat gebeurd is.
ik ben (schrik niet) 36 en woon al ruim 15jaar op mijzelf. mijn ouders hebben, nogal, moeite om mij los te laten. ze zijn zeer zeer negatief ingesteld (werkelijk niemand deugd, ze hebben geen vrienden en er komt daar bijna nooit iemand over de vloer.
ze kraken werkelijk AL mijn kennisen en vriendinnen af (zelfs al hebben ze deze nog nooit ontmoet). Als ik een vriendje heb (zijn hoog opgeleide zeer nette (nederlandse) mannen die netjes ja en amen zeggen als ze op bezoek zijn bij mijn ouders en hebben een goede baan. zijn lief voor me en gewoon netjes (niet veel op aan te merken) maar dan na een paar weken (dan geef ik mijn ouders niet genoeg aandacht zo van ik kom dan te weinig langs) en dan begint de ellende: zeuren over mijn relatie, dattie niet serieus met me is... zn familie deugt niet (hebben ze nooit ontmoet en willen ze ook niet ontmoeten) kortom: dwarsliggen om maar dwars te liggen. Ik vind dat dan moeilijk om dit soort negatieve shit te melden aan mijn vriend... dus dan gaan we gewoon niet meer naar mijn ouders... vervolgens krijg ik berichtjes op mijn telefoon "je levert de sleutel maar in, wij hoeven "pietje of klaasje"niet meer te zien. je bent pas welkom als je het uit gemaakt hebt. En dan zwijgen ze me helemaal dood. (vele mannen zijn al afgehaakt want niemand heeft zin in zulke kut schoonouders). Mijn huidige vriend is anders, hij steunt me en hij wil ze enkel nog zien als het echt "moet"(kerst bijvoorbeeld... maar zelfs dat moet natuurlijk niet he). bij mijn huidige vriend zijn ze iets anders, ze accepteren hem wel maar geven enorm af pp zijn familie (ze zijn van de kerk en ze hebben geen tweede vakantiehuis) - mijn ouders zijn rijk en vinden zichzelf echt enorm machtig en geweldig, ze kijken neer op mensen die het minder hebben,
in het verleden was de controle dwang van mijn ouders zo groot dat ze zelfs mijn auto sleutels afpakten zodat ik in het weekend niet naar mijn vriendje kon of uit kon gaan, of ze hielden de kilometer stand bij.
als ik niet luisterde kon ik de sleutels inleveren, flink pak slaag en maanden van negeren. ik ben weggelopen, was ruim 3 jaar weg van huis (op kamers tijdens mijn studie) mijn ouders deden er toen alles aan om mij weer terug te winnen voor ze. ik wilde zo graag familie, en ik heb ze toen weer toegelaten.
ik ben er zo onderhand helemaal klaar mee, ik wil verder zonder familie. gewoon echt geen contact meer, verder gaan met mijn vriend, schoonfamilie en hopelijk... ooit als dat lukt een kindje.
Praten met mn ouders heeft geen zin, ze zijn in zekere zin narcistisch, het ligt nooit aan hun want zij hebben het beste met me voor... ik word ouder en ouder en ze doen er werkelijk alles aan om de macht over me te houden. als ze hun zin niet krijgen dreigen ze met onterven, in het verleden hebben ze me heel vaak geslagen.
Toen ik 18 was mocht mijn pa niet meer gemachtigd zijn op mijn rekening, ik ben toen naar de bank gegaan om deze machtiging eraf te halen, ik was volwassen en kon (en kan nog steeds) goed met geld om gaan. een volledig uit de hand gelopen woede aanval was het gevolg. Ik merk dat ik in de afgelopen jaren erg emotioneel afhankelijk geworden ben, ik dacht in alles het zal wel mijn schuld zijn dat ze zo doen... dus ik ging ze nog meer pleasen (hier heb ik nu therapie voor) maar toch zit ik met een hele grote vraag,.. is dit allemaal normaal dat ouders (zelfs op deze leeftijd nog) zo'n houding aannemen tegenover hun kind?
als kind heeft mijn moeder me in de kelder opgesloten met een schoolbordje en ik moest voor straf het ABC opschrijven (ik was 4 ofzo) en ik kon niet schrijven... ik blokkeerde. vervolgens na een kwartier (ik janken en slaan op de deur) haalde ze me eruit met de woorden "jah dit is ook een beetje zot he, ga maar naar je kamer" als ze mijn haar borstelde sloeg ze aan het eind een paar keer hard met de borstel, het was altijd janken dat haren kammen. ik weet dat deze gebeurtenissen gewoon niet normaal zijn, hoe overspannen je als moeder ook bent. het is nooit een excuus om je kind zo te behandelen. mijn vader was vaak werken, maar als hij thuis was had hij met mijn ma vaak slaande ruzie.
ik heb verder geen familie (ik praat er niet over met vrienden, mensen hebben allemaal hun eigen problemen tegenwoordig, merk dat zoveel contacten in het verleden kapot gemaakt zijn door deze shit. als ik een vriendin of vriendje mee naar huis nam gingen ze me altijd afzeiken in het bijzijn van mijn vriend/ vriendin. "je moest eens weten hoe Angela is" of: "nou je bent de zoveelste kerel al hoor die ze meeneemt"
momenteel loop ik bij een psychologe om dit allemaal te verwerken want ik ben het vertrouwen in alles en iedereen om me heen kwijt, ik slaap amper, voel me depri en heel erg moe. Psychologe wil niet zeggen of dit normaal is... maar vooral mij laten inzien hoe ik mij voel en die probeert mij vooral lichtpuntjes in het leven in te laten zien. ze geeft me geen advies over wel of niet breken met familie (ik neig meer naar wel breken dan niet, want ik kan niet meer)
ik heb nog talloze voorbeelden van dingen die gebeurd zijn, maar ik hoop op dit forum gewoon het laatste zetje te krijgen wat er wel en niet "normaal"is want ik voel me nogal "gehersenspoeld"door mijn jeugd...
ik zit er op z'n zachts gezegd nogal doorheen. dit komt door mijn familie, ik weet even niet meer of dit wat er allemaal is gebeurd "normaal is"en of dit vaker voor komt. Graag geen opmerkingen als "jij hebt ook moeite met loslaten"want dat is het nu dus niet meer... ik ben er klaar mee... echter heb ik wel moeite met het een plekje te geven... ik zit met onbeantwoorde vragen over alles wat gebeurd is.
ik ben (schrik niet) 36 en woon al ruim 15jaar op mijzelf. mijn ouders hebben, nogal, moeite om mij los te laten. ze zijn zeer zeer negatief ingesteld (werkelijk niemand deugd, ze hebben geen vrienden en er komt daar bijna nooit iemand over de vloer.
ze kraken werkelijk AL mijn kennisen en vriendinnen af (zelfs al hebben ze deze nog nooit ontmoet). Als ik een vriendje heb (zijn hoog opgeleide zeer nette (nederlandse) mannen die netjes ja en amen zeggen als ze op bezoek zijn bij mijn ouders en hebben een goede baan. zijn lief voor me en gewoon netjes (niet veel op aan te merken) maar dan na een paar weken (dan geef ik mijn ouders niet genoeg aandacht zo van ik kom dan te weinig langs) en dan begint de ellende: zeuren over mijn relatie, dattie niet serieus met me is... zn familie deugt niet (hebben ze nooit ontmoet en willen ze ook niet ontmoeten) kortom: dwarsliggen om maar dwars te liggen. Ik vind dat dan moeilijk om dit soort negatieve shit te melden aan mijn vriend... dus dan gaan we gewoon niet meer naar mijn ouders... vervolgens krijg ik berichtjes op mijn telefoon "je levert de sleutel maar in, wij hoeven "pietje of klaasje"niet meer te zien. je bent pas welkom als je het uit gemaakt hebt. En dan zwijgen ze me helemaal dood. (vele mannen zijn al afgehaakt want niemand heeft zin in zulke kut schoonouders). Mijn huidige vriend is anders, hij steunt me en hij wil ze enkel nog zien als het echt "moet"(kerst bijvoorbeeld... maar zelfs dat moet natuurlijk niet he). bij mijn huidige vriend zijn ze iets anders, ze accepteren hem wel maar geven enorm af pp zijn familie (ze zijn van de kerk en ze hebben geen tweede vakantiehuis) - mijn ouders zijn rijk en vinden zichzelf echt enorm machtig en geweldig, ze kijken neer op mensen die het minder hebben,
in het verleden was de controle dwang van mijn ouders zo groot dat ze zelfs mijn auto sleutels afpakten zodat ik in het weekend niet naar mijn vriendje kon of uit kon gaan, of ze hielden de kilometer stand bij.
als ik niet luisterde kon ik de sleutels inleveren, flink pak slaag en maanden van negeren. ik ben weggelopen, was ruim 3 jaar weg van huis (op kamers tijdens mijn studie) mijn ouders deden er toen alles aan om mij weer terug te winnen voor ze. ik wilde zo graag familie, en ik heb ze toen weer toegelaten.
ik ben er zo onderhand helemaal klaar mee, ik wil verder zonder familie. gewoon echt geen contact meer, verder gaan met mijn vriend, schoonfamilie en hopelijk... ooit als dat lukt een kindje.
Praten met mn ouders heeft geen zin, ze zijn in zekere zin narcistisch, het ligt nooit aan hun want zij hebben het beste met me voor... ik word ouder en ouder en ze doen er werkelijk alles aan om de macht over me te houden. als ze hun zin niet krijgen dreigen ze met onterven, in het verleden hebben ze me heel vaak geslagen.
Toen ik 18 was mocht mijn pa niet meer gemachtigd zijn op mijn rekening, ik ben toen naar de bank gegaan om deze machtiging eraf te halen, ik was volwassen en kon (en kan nog steeds) goed met geld om gaan. een volledig uit de hand gelopen woede aanval was het gevolg. Ik merk dat ik in de afgelopen jaren erg emotioneel afhankelijk geworden ben, ik dacht in alles het zal wel mijn schuld zijn dat ze zo doen... dus ik ging ze nog meer pleasen (hier heb ik nu therapie voor) maar toch zit ik met een hele grote vraag,.. is dit allemaal normaal dat ouders (zelfs op deze leeftijd nog) zo'n houding aannemen tegenover hun kind?
als kind heeft mijn moeder me in de kelder opgesloten met een schoolbordje en ik moest voor straf het ABC opschrijven (ik was 4 ofzo) en ik kon niet schrijven... ik blokkeerde. vervolgens na een kwartier (ik janken en slaan op de deur) haalde ze me eruit met de woorden "jah dit is ook een beetje zot he, ga maar naar je kamer" als ze mijn haar borstelde sloeg ze aan het eind een paar keer hard met de borstel, het was altijd janken dat haren kammen. ik weet dat deze gebeurtenissen gewoon niet normaal zijn, hoe overspannen je als moeder ook bent. het is nooit een excuus om je kind zo te behandelen. mijn vader was vaak werken, maar als hij thuis was had hij met mijn ma vaak slaande ruzie.
ik heb verder geen familie (ik praat er niet over met vrienden, mensen hebben allemaal hun eigen problemen tegenwoordig, merk dat zoveel contacten in het verleden kapot gemaakt zijn door deze shit. als ik een vriendin of vriendje mee naar huis nam gingen ze me altijd afzeiken in het bijzijn van mijn vriend/ vriendin. "je moest eens weten hoe Angela is" of: "nou je bent de zoveelste kerel al hoor die ze meeneemt"
momenteel loop ik bij een psychologe om dit allemaal te verwerken want ik ben het vertrouwen in alles en iedereen om me heen kwijt, ik slaap amper, voel me depri en heel erg moe. Psychologe wil niet zeggen of dit normaal is... maar vooral mij laten inzien hoe ik mij voel en die probeert mij vooral lichtpuntjes in het leven in te laten zien. ze geeft me geen advies over wel of niet breken met familie (ik neig meer naar wel breken dan niet, want ik kan niet meer)
ik heb nog talloze voorbeelden van dingen die gebeurd zijn, maar ik hoop op dit forum gewoon het laatste zetje te krijgen wat er wel en niet "normaal"is want ik voel me nogal "gehersenspoeld"door mijn jeugd...
donderdag 8 december 2016 om 12:55
quote:ohhelp schreef op 08 december 2016 @ 12:44:
[...]
ik ga voor mijzelf kiezen, maar de weg er naartoe is best pijnlijk (verwerken van en ook een plekje geven wat is normaal en niet...ik heb nooit anders gekend)
Je vraagt ook nog heel lief 'of niet?' in je topictitel.
Jawel. Nare ouders heb je. En zoals anderen ook al schrijven, heel begrijpelijk als je het contact wil verbreken.
Hopelijk geeft een breuk met je ouders je rust en vrede.
Ik vind dat je dat enorm verdiend hebt.
[...]
ik ga voor mijzelf kiezen, maar de weg er naartoe is best pijnlijk (verwerken van en ook een plekje geven wat is normaal en niet...ik heb nooit anders gekend)
Je vraagt ook nog heel lief 'of niet?' in je topictitel.
Jawel. Nare ouders heb je. En zoals anderen ook al schrijven, heel begrijpelijk als je het contact wil verbreken.
Hopelijk geeft een breuk met je ouders je rust en vrede.
Ik vind dat je dat enorm verdiend hebt.
donderdag 8 december 2016 om 12:55
quote:MarindaH schreef op 08 december 2016 @ 12:52:
[...]
Oh dear, wat extreem. Hoe kan je je afvragen of dit normaal is?? Waarom kan je psycholoog dat niet bevestigen?ja dat vraag ik mij ook af... maar die wil niet praten in "wat is normaal en niet"maar meer in de zin van "ja wat heeft dit met jou gedan""... je jezus mina man, ik zit hier niet voor niks te janken, ben onzeker, krijg achtervolgingswaan, depri... wtf
[...]
Oh dear, wat extreem. Hoe kan je je afvragen of dit normaal is?? Waarom kan je psycholoog dat niet bevestigen?ja dat vraag ik mij ook af... maar die wil niet praten in "wat is normaal en niet"maar meer in de zin van "ja wat heeft dit met jou gedan""... je jezus mina man, ik zit hier niet voor niks te janken, ben onzeker, krijg achtervolgingswaan, depri... wtf
donderdag 8 december 2016 om 12:56
Het is in ieder geval tijd om zonder ze verder te gaan. Je hoeft je niet te schamen voor hun gedrag, dat is jou namelijk niet aan te rekenen. Zij zijn zo en dat is hun probleem, al zien ze dat zelf niet zo. Dat jij er niks meer mee te maken wil hebben, is je volste recht.
Je klinkt overigens hartstikke sterk.
Je klinkt overigens hartstikke sterk.
donderdag 8 december 2016 om 12:58
quote:ohhelp schreef op 08 december 2016 @ 12:55:
[...]
ja dat vraag ik mij ook af... maar die wil niet praten in "wat is normaal en niet"maar meer in de zin van "ja wat heeft dit met jou gedan""... je jezus mina man, ik zit hier niet voor niks te janken, ben onzeker, krijg achtervolgingswaan, depri... wtf
Zoek alsjeblieft een andere psycholoog. Wat jouw ouders hebben gedaan en nog steeds doen, is gewoon psychische én lichamelijke mishandeling. Dat mag zo iemand best benoemen.
Ik sta er ook van te kijken dat je je ook nog afvraagt of het normaal is (zie je topictitel). Je zus is dus niet de enige die is gehersenspoeld, jij bent dat in zekere zin ook.
[...]
ja dat vraag ik mij ook af... maar die wil niet praten in "wat is normaal en niet"maar meer in de zin van "ja wat heeft dit met jou gedan""... je jezus mina man, ik zit hier niet voor niks te janken, ben onzeker, krijg achtervolgingswaan, depri... wtf
Zoek alsjeblieft een andere psycholoog. Wat jouw ouders hebben gedaan en nog steeds doen, is gewoon psychische én lichamelijke mishandeling. Dat mag zo iemand best benoemen.
Ik sta er ook van te kijken dat je je ook nog afvraagt of het normaal is (zie je topictitel). Je zus is dus niet de enige die is gehersenspoeld, jij bent dat in zekere zin ook.
donderdag 8 december 2016 om 13:03
donderdag 8 december 2016 om 13:04
quote:milouda schreef op 08 december 2016 @ 13:02:
Ik moet spontaan janken , als ik aan het kleine meisje van 4 denk, dat door haar moeder voor straf is opgesloten in een kelder, en het alfabet moet opschrijven, terwijl ze het alfabet nog niet machtig is.
Wat een nare moeder..
ja ziek he. en ik heb jarenlang dit weggestopt. ik zie mijzelf nog slaan tegen de deur "mama mama open deur open" ijskoud die kelder. ik keek naar het schoolbordje en begon te huilen ik wist niet wat ik kon doen.
ik heb er toch onbewust jarenlang last van gehad: ik heb door al deze gebeurtenissen heel veel faalangst gekregen. ik krimp ineen als ik een fout maak.
Ik moet spontaan janken , als ik aan het kleine meisje van 4 denk, dat door haar moeder voor straf is opgesloten in een kelder, en het alfabet moet opschrijven, terwijl ze het alfabet nog niet machtig is.
Wat een nare moeder..
ja ziek he. en ik heb jarenlang dit weggestopt. ik zie mijzelf nog slaan tegen de deur "mama mama open deur open" ijskoud die kelder. ik keek naar het schoolbordje en begon te huilen ik wist niet wat ik kon doen.
ik heb er toch onbewust jarenlang last van gehad: ik heb door al deze gebeurtenissen heel veel faalangst gekregen. ik krimp ineen als ik een fout maak.
donderdag 8 december 2016 om 13:04
donderdag 8 december 2016 om 13:05
De onzekerheid van de een is de macht van een ander heeft iemand me ooit geleerd. En zoals iemand anders hier al aangaf, jij bent de gene die bepaalt hoeveel macht je een ander over jou geeft.
Wat ik probeer te zeggen is, als jij nu bepaalt tot hoever je ouders mogen gaan bij jou dan komen ze ook niet verder dan jij toelaat. Jij bepaalt wat je grens ligt, jij bepaalt wat je toelaatbaar vind en zodra je ouders daar overheen gaan stop je ze. Door ze letterlijk te zeggen dat het nu genoeg is of door het contact te stoppen.
En als je bang bent dat ze bij vrienden herrie gaan schoppen dan informeer je je vrienden alvast zonder alles te vertellen. Tenzij je dat wilt natuurlijk.
Wat ik probeer te zeggen is, als jij nu bepaalt tot hoever je ouders mogen gaan bij jou dan komen ze ook niet verder dan jij toelaat. Jij bepaalt wat je grens ligt, jij bepaalt wat je toelaatbaar vind en zodra je ouders daar overheen gaan stop je ze. Door ze letterlijk te zeggen dat het nu genoeg is of door het contact te stoppen.
En als je bang bent dat ze bij vrienden herrie gaan schoppen dan informeer je je vrienden alvast zonder alles te vertellen. Tenzij je dat wilt natuurlijk.
donderdag 8 december 2016 om 13:07
Ik snap die psycholoog wel.
Het gaat erom dat je leert zélf waar te nemen en je conclusies te trekken. Anders is er het gevaar dat je je vooral gaat focussen op het pleasen van je 'peut. En dan in de brave ik doe mijn best modus schiet.
Deze verwarring hoort erbij. Jezelf leren geloven is een taai proces met allerlei hobbels. Maar wel esentieel om als volwassene je autonoom te voelen en er naar te kunnen handelen.
Het gaat erom dat je leert zélf waar te nemen en je conclusies te trekken. Anders is er het gevaar dat je je vooral gaat focussen op het pleasen van je 'peut. En dan in de brave ik doe mijn best modus schiet.
Deze verwarring hoort erbij. Jezelf leren geloven is een taai proces met allerlei hobbels. Maar wel esentieel om als volwassene je autonoom te voelen en er naar te kunnen handelen.
donderdag 8 december 2016 om 13:09
quote:gelderka schreef op 08 december 2016 @ 13:06:
Ongelofelijk. Bijna te pijnlijk om in één keer te lezen.
Nee, dit is niet normaal. Totaal niet normaal.
Wat mij raakt is je vraag of dit normaal is. Dat geeft aan van hoe ver jij moet komen...
ik heb nooit anders meegemaakt he. iedere dag slaag en straf, ik heb van jongs af aan moeten horen wat voor een lomp kind ik was, dat ik niets kon. (ik heb wel het HBO afgemaakt ondanks dit alles)
en mijn ma riep altijd "alles wat binnen deze muren gebeurd blijft tussen deze 4 muren, goed begrepen??? nou kijk me es aan (en dan met dat vingertje) en dan kneep ze me hard met dr nagels in mn bovenarm)
Ongelofelijk. Bijna te pijnlijk om in één keer te lezen.
Nee, dit is niet normaal. Totaal niet normaal.
Wat mij raakt is je vraag of dit normaal is. Dat geeft aan van hoe ver jij moet komen...
ik heb nooit anders meegemaakt he. iedere dag slaag en straf, ik heb van jongs af aan moeten horen wat voor een lomp kind ik was, dat ik niets kon. (ik heb wel het HBO afgemaakt ondanks dit alles)
en mijn ma riep altijd "alles wat binnen deze muren gebeurd blijft tussen deze 4 muren, goed begrepen??? nou kijk me es aan (en dan met dat vingertje) en dan kneep ze me hard met dr nagels in mn bovenarm)
donderdag 8 december 2016 om 13:11
Alleen jij bent diegene die je laat raken door hun nu nog, geef je grenzen aan, laat zien dat het je niet meer raakt, dat je het niet meer pikt dat ze zo met je omgaan.
Ga niet meer in op hun commentaar en volg gewoon je eigen weg.
Sta op als het te gortig word en vertrek..
Jij zult moeten laten zien dat je sterk bent en dit niet meer accepteert.
En als de band verbreken daarbij hoort dan zij dat zo.
Kies voor je eigen geluk nu.
Ga niet meer in op hun commentaar en volg gewoon je eigen weg.
Sta op als het te gortig word en vertrek..
Jij zult moeten laten zien dat je sterk bent en dit niet meer accepteert.
En als de band verbreken daarbij hoort dan zij dat zo.
Kies voor je eigen geluk nu.
donderdag 8 december 2016 om 13:13
quote:hanke321 schreef op 08 december 2016 @ 13:07:
Ik snap die psycholoog wel.
Het gaat erom dat je leert zélf waar te nemen en je conclusies te trekken. Anders is er het gevaar dat je je vooral gaat focussen op het pleasen van je 'peut. En dan in de brave ik doe mijn best modus schiet.
Deze verwarring hoort erbij. Jezelf leren geloven is een taai proces met allerlei hobbels. Maar wel esentieel om als volwassene je autonoom te voelen en er naar te kunnen handelen.Ja, daar zit ook wel wat in. Maar ja, je hebt doorgaans maar één setje ouders en het kan lang duren voor je doorhebt dat er bij jou thuis dingen gebeurden die eigenlijk niet normaal waren. Want je weet niet hoe het er bij anderen aan toe gaat.
Ik snap die psycholoog wel.
Het gaat erom dat je leert zélf waar te nemen en je conclusies te trekken. Anders is er het gevaar dat je je vooral gaat focussen op het pleasen van je 'peut. En dan in de brave ik doe mijn best modus schiet.
Deze verwarring hoort erbij. Jezelf leren geloven is een taai proces met allerlei hobbels. Maar wel esentieel om als volwassene je autonoom te voelen en er naar te kunnen handelen.Ja, daar zit ook wel wat in. Maar ja, je hebt doorgaans maar één setje ouders en het kan lang duren voor je doorhebt dat er bij jou thuis dingen gebeurden die eigenlijk niet normaal waren. Want je weet niet hoe het er bij anderen aan toe gaat.
donderdag 8 december 2016 om 13:14
quote:ohhelp schreef op 08 december 2016 @ 13:06:
[...]
dankje..
het is gewoon heel naar als mensen vragen waarom je geen contact meer hebt met je ouders
Leer zeggen: 'daarom niet', of, als je er iets meer over wil zeggen 'daar heb ik voor mij prima redenen voor'.
En als je wil volstaan met 'daar praat ik liever niet over' is het ook goed.
Je hoeft namelijk niks uit te leggen.
Ik hoop dat je dat tot je door laat dringen lieve meid. Het is al moeilijk genoeg zonder de vragen en oordelen van anderen.
[...]
dankje..
het is gewoon heel naar als mensen vragen waarom je geen contact meer hebt met je ouders
Leer zeggen: 'daarom niet', of, als je er iets meer over wil zeggen 'daar heb ik voor mij prima redenen voor'.
En als je wil volstaan met 'daar praat ik liever niet over' is het ook goed.
Je hoeft namelijk niks uit te leggen.
Ik hoop dat je dat tot je door laat dringen lieve meid. Het is al moeilijk genoeg zonder de vragen en oordelen van anderen.
donderdag 8 december 2016 om 13:15
Het is zeker niet normaal!
Ik kan me alleen voorstellen hoe moeilijk het is om te breken.
Ik weet er alles van; mijn moeder is heel dominant, schreeuwde altijd en sloeg me ook en nu schreeuwt ze ook nog regelmatig tegen me als iets haar niet aan staat (ben 33), of als ik haar eeuwige adviezen niet opvolg .. over de onbenulligste dingen ... Ik probeer dan heel rustig te blijven en te vragen of ze weg wil gaan, maar ben dan wel de hele dag van slag.. ook voel ik me dan vaak schuldig, terwijl ik eigenlijk niks fout heb gedaan.
Tegen beter weten in, probeer ik het steeds maar weer te lijmen, want ze doet ook goede dingen voor me..
Ieder kind is loyaal naar z'n ouders toe, wil gehoord worden en liefde krijgen.
Onthoud 1 ding; je ouders gaan echt niet veranderen, jij kunt alleen wel bepalen hoe ver je ze door laat gaan en hoe je er zelf mee omgaat.
Ik kan me alleen voorstellen hoe moeilijk het is om te breken.
Ik weet er alles van; mijn moeder is heel dominant, schreeuwde altijd en sloeg me ook en nu schreeuwt ze ook nog regelmatig tegen me als iets haar niet aan staat (ben 33), of als ik haar eeuwige adviezen niet opvolg .. over de onbenulligste dingen ... Ik probeer dan heel rustig te blijven en te vragen of ze weg wil gaan, maar ben dan wel de hele dag van slag.. ook voel ik me dan vaak schuldig, terwijl ik eigenlijk niks fout heb gedaan.
Tegen beter weten in, probeer ik het steeds maar weer te lijmen, want ze doet ook goede dingen voor me..
Ieder kind is loyaal naar z'n ouders toe, wil gehoord worden en liefde krijgen.
Onthoud 1 ding; je ouders gaan echt niet veranderen, jij kunt alleen wel bepalen hoe ver je ze door laat gaan en hoe je er zelf mee omgaat.
