Psyche
alle pijlers
wat een nare ouders... of niet?
donderdag 8 december 2016 om 12:34
Beste allemaal,
ik zit er op z'n zachts gezegd nogal doorheen. dit komt door mijn familie, ik weet even niet meer of dit wat er allemaal is gebeurd "normaal is"en of dit vaker voor komt. Graag geen opmerkingen als "jij hebt ook moeite met loslaten"want dat is het nu dus niet meer... ik ben er klaar mee... echter heb ik wel moeite met het een plekje te geven... ik zit met onbeantwoorde vragen over alles wat gebeurd is.
ik ben (schrik niet) 36 en woon al ruim 15jaar op mijzelf. mijn ouders hebben, nogal, moeite om mij los te laten. ze zijn zeer zeer negatief ingesteld (werkelijk niemand deugd, ze hebben geen vrienden en er komt daar bijna nooit iemand over de vloer.
ze kraken werkelijk AL mijn kennisen en vriendinnen af (zelfs al hebben ze deze nog nooit ontmoet). Als ik een vriendje heb (zijn hoog opgeleide zeer nette (nederlandse) mannen die netjes ja en amen zeggen als ze op bezoek zijn bij mijn ouders en hebben een goede baan. zijn lief voor me en gewoon netjes (niet veel op aan te merken) maar dan na een paar weken (dan geef ik mijn ouders niet genoeg aandacht zo van ik kom dan te weinig langs) en dan begint de ellende: zeuren over mijn relatie, dattie niet serieus met me is... zn familie deugt niet (hebben ze nooit ontmoet en willen ze ook niet ontmoeten) kortom: dwarsliggen om maar dwars te liggen. Ik vind dat dan moeilijk om dit soort negatieve shit te melden aan mijn vriend... dus dan gaan we gewoon niet meer naar mijn ouders... vervolgens krijg ik berichtjes op mijn telefoon "je levert de sleutel maar in, wij hoeven "pietje of klaasje"niet meer te zien. je bent pas welkom als je het uit gemaakt hebt. En dan zwijgen ze me helemaal dood. (vele mannen zijn al afgehaakt want niemand heeft zin in zulke kut schoonouders). Mijn huidige vriend is anders, hij steunt me en hij wil ze enkel nog zien als het echt "moet"(kerst bijvoorbeeld... maar zelfs dat moet natuurlijk niet he). bij mijn huidige vriend zijn ze iets anders, ze accepteren hem wel maar geven enorm af pp zijn familie (ze zijn van de kerk en ze hebben geen tweede vakantiehuis) - mijn ouders zijn rijk en vinden zichzelf echt enorm machtig en geweldig, ze kijken neer op mensen die het minder hebben,
in het verleden was de controle dwang van mijn ouders zo groot dat ze zelfs mijn auto sleutels afpakten zodat ik in het weekend niet naar mijn vriendje kon of uit kon gaan, of ze hielden de kilometer stand bij.
als ik niet luisterde kon ik de sleutels inleveren, flink pak slaag en maanden van negeren. ik ben weggelopen, was ruim 3 jaar weg van huis (op kamers tijdens mijn studie) mijn ouders deden er toen alles aan om mij weer terug te winnen voor ze. ik wilde zo graag familie, en ik heb ze toen weer toegelaten.
ik ben er zo onderhand helemaal klaar mee, ik wil verder zonder familie. gewoon echt geen contact meer, verder gaan met mijn vriend, schoonfamilie en hopelijk... ooit als dat lukt een kindje.
Praten met mn ouders heeft geen zin, ze zijn in zekere zin narcistisch, het ligt nooit aan hun want zij hebben het beste met me voor... ik word ouder en ouder en ze doen er werkelijk alles aan om de macht over me te houden. als ze hun zin niet krijgen dreigen ze met onterven, in het verleden hebben ze me heel vaak geslagen.
Toen ik 18 was mocht mijn pa niet meer gemachtigd zijn op mijn rekening, ik ben toen naar de bank gegaan om deze machtiging eraf te halen, ik was volwassen en kon (en kan nog steeds) goed met geld om gaan. een volledig uit de hand gelopen woede aanval was het gevolg. Ik merk dat ik in de afgelopen jaren erg emotioneel afhankelijk geworden ben, ik dacht in alles het zal wel mijn schuld zijn dat ze zo doen... dus ik ging ze nog meer pleasen (hier heb ik nu therapie voor) maar toch zit ik met een hele grote vraag,.. is dit allemaal normaal dat ouders (zelfs op deze leeftijd nog) zo'n houding aannemen tegenover hun kind?
als kind heeft mijn moeder me in de kelder opgesloten met een schoolbordje en ik moest voor straf het ABC opschrijven (ik was 4 ofzo) en ik kon niet schrijven... ik blokkeerde. vervolgens na een kwartier (ik janken en slaan op de deur) haalde ze me eruit met de woorden "jah dit is ook een beetje zot he, ga maar naar je kamer" als ze mijn haar borstelde sloeg ze aan het eind een paar keer hard met de borstel, het was altijd janken dat haren kammen. ik weet dat deze gebeurtenissen gewoon niet normaal zijn, hoe overspannen je als moeder ook bent. het is nooit een excuus om je kind zo te behandelen. mijn vader was vaak werken, maar als hij thuis was had hij met mijn ma vaak slaande ruzie.
ik heb verder geen familie (ik praat er niet over met vrienden, mensen hebben allemaal hun eigen problemen tegenwoordig, merk dat zoveel contacten in het verleden kapot gemaakt zijn door deze shit. als ik een vriendin of vriendje mee naar huis nam gingen ze me altijd afzeiken in het bijzijn van mijn vriend/ vriendin. "je moest eens weten hoe Angela is" of: "nou je bent de zoveelste kerel al hoor die ze meeneemt"
momenteel loop ik bij een psychologe om dit allemaal te verwerken want ik ben het vertrouwen in alles en iedereen om me heen kwijt, ik slaap amper, voel me depri en heel erg moe. Psychologe wil niet zeggen of dit normaal is... maar vooral mij laten inzien hoe ik mij voel en die probeert mij vooral lichtpuntjes in het leven in te laten zien. ze geeft me geen advies over wel of niet breken met familie (ik neig meer naar wel breken dan niet, want ik kan niet meer)
ik heb nog talloze voorbeelden van dingen die gebeurd zijn, maar ik hoop op dit forum gewoon het laatste zetje te krijgen wat er wel en niet "normaal"is want ik voel me nogal "gehersenspoeld"door mijn jeugd...
ik zit er op z'n zachts gezegd nogal doorheen. dit komt door mijn familie, ik weet even niet meer of dit wat er allemaal is gebeurd "normaal is"en of dit vaker voor komt. Graag geen opmerkingen als "jij hebt ook moeite met loslaten"want dat is het nu dus niet meer... ik ben er klaar mee... echter heb ik wel moeite met het een plekje te geven... ik zit met onbeantwoorde vragen over alles wat gebeurd is.
ik ben (schrik niet) 36 en woon al ruim 15jaar op mijzelf. mijn ouders hebben, nogal, moeite om mij los te laten. ze zijn zeer zeer negatief ingesteld (werkelijk niemand deugd, ze hebben geen vrienden en er komt daar bijna nooit iemand over de vloer.
ze kraken werkelijk AL mijn kennisen en vriendinnen af (zelfs al hebben ze deze nog nooit ontmoet). Als ik een vriendje heb (zijn hoog opgeleide zeer nette (nederlandse) mannen die netjes ja en amen zeggen als ze op bezoek zijn bij mijn ouders en hebben een goede baan. zijn lief voor me en gewoon netjes (niet veel op aan te merken) maar dan na een paar weken (dan geef ik mijn ouders niet genoeg aandacht zo van ik kom dan te weinig langs) en dan begint de ellende: zeuren over mijn relatie, dattie niet serieus met me is... zn familie deugt niet (hebben ze nooit ontmoet en willen ze ook niet ontmoeten) kortom: dwarsliggen om maar dwars te liggen. Ik vind dat dan moeilijk om dit soort negatieve shit te melden aan mijn vriend... dus dan gaan we gewoon niet meer naar mijn ouders... vervolgens krijg ik berichtjes op mijn telefoon "je levert de sleutel maar in, wij hoeven "pietje of klaasje"niet meer te zien. je bent pas welkom als je het uit gemaakt hebt. En dan zwijgen ze me helemaal dood. (vele mannen zijn al afgehaakt want niemand heeft zin in zulke kut schoonouders). Mijn huidige vriend is anders, hij steunt me en hij wil ze enkel nog zien als het echt "moet"(kerst bijvoorbeeld... maar zelfs dat moet natuurlijk niet he). bij mijn huidige vriend zijn ze iets anders, ze accepteren hem wel maar geven enorm af pp zijn familie (ze zijn van de kerk en ze hebben geen tweede vakantiehuis) - mijn ouders zijn rijk en vinden zichzelf echt enorm machtig en geweldig, ze kijken neer op mensen die het minder hebben,
in het verleden was de controle dwang van mijn ouders zo groot dat ze zelfs mijn auto sleutels afpakten zodat ik in het weekend niet naar mijn vriendje kon of uit kon gaan, of ze hielden de kilometer stand bij.
als ik niet luisterde kon ik de sleutels inleveren, flink pak slaag en maanden van negeren. ik ben weggelopen, was ruim 3 jaar weg van huis (op kamers tijdens mijn studie) mijn ouders deden er toen alles aan om mij weer terug te winnen voor ze. ik wilde zo graag familie, en ik heb ze toen weer toegelaten.
ik ben er zo onderhand helemaal klaar mee, ik wil verder zonder familie. gewoon echt geen contact meer, verder gaan met mijn vriend, schoonfamilie en hopelijk... ooit als dat lukt een kindje.
Praten met mn ouders heeft geen zin, ze zijn in zekere zin narcistisch, het ligt nooit aan hun want zij hebben het beste met me voor... ik word ouder en ouder en ze doen er werkelijk alles aan om de macht over me te houden. als ze hun zin niet krijgen dreigen ze met onterven, in het verleden hebben ze me heel vaak geslagen.
Toen ik 18 was mocht mijn pa niet meer gemachtigd zijn op mijn rekening, ik ben toen naar de bank gegaan om deze machtiging eraf te halen, ik was volwassen en kon (en kan nog steeds) goed met geld om gaan. een volledig uit de hand gelopen woede aanval was het gevolg. Ik merk dat ik in de afgelopen jaren erg emotioneel afhankelijk geworden ben, ik dacht in alles het zal wel mijn schuld zijn dat ze zo doen... dus ik ging ze nog meer pleasen (hier heb ik nu therapie voor) maar toch zit ik met een hele grote vraag,.. is dit allemaal normaal dat ouders (zelfs op deze leeftijd nog) zo'n houding aannemen tegenover hun kind?
als kind heeft mijn moeder me in de kelder opgesloten met een schoolbordje en ik moest voor straf het ABC opschrijven (ik was 4 ofzo) en ik kon niet schrijven... ik blokkeerde. vervolgens na een kwartier (ik janken en slaan op de deur) haalde ze me eruit met de woorden "jah dit is ook een beetje zot he, ga maar naar je kamer" als ze mijn haar borstelde sloeg ze aan het eind een paar keer hard met de borstel, het was altijd janken dat haren kammen. ik weet dat deze gebeurtenissen gewoon niet normaal zijn, hoe overspannen je als moeder ook bent. het is nooit een excuus om je kind zo te behandelen. mijn vader was vaak werken, maar als hij thuis was had hij met mijn ma vaak slaande ruzie.
ik heb verder geen familie (ik praat er niet over met vrienden, mensen hebben allemaal hun eigen problemen tegenwoordig, merk dat zoveel contacten in het verleden kapot gemaakt zijn door deze shit. als ik een vriendin of vriendje mee naar huis nam gingen ze me altijd afzeiken in het bijzijn van mijn vriend/ vriendin. "je moest eens weten hoe Angela is" of: "nou je bent de zoveelste kerel al hoor die ze meeneemt"
momenteel loop ik bij een psychologe om dit allemaal te verwerken want ik ben het vertrouwen in alles en iedereen om me heen kwijt, ik slaap amper, voel me depri en heel erg moe. Psychologe wil niet zeggen of dit normaal is... maar vooral mij laten inzien hoe ik mij voel en die probeert mij vooral lichtpuntjes in het leven in te laten zien. ze geeft me geen advies over wel of niet breken met familie (ik neig meer naar wel breken dan niet, want ik kan niet meer)
ik heb nog talloze voorbeelden van dingen die gebeurd zijn, maar ik hoop op dit forum gewoon het laatste zetje te krijgen wat er wel en niet "normaal"is want ik voel me nogal "gehersenspoeld"door mijn jeugd...
donderdag 8 december 2016 om 13:16
Ik geloof echt wel dat je er komt, het is al heel sterk dat je je in gedachten los kan maken en dat je doorhebt dat het dus niet oke is wat je ouders deden. En dat je daar dus niet mee verder hoeft.
Zoveel mensen hebben (helaas) geen contact meer met hun ouders. Ook dat hoef je jezelf niet aan te rekenen. Als mensen ernaar vragen, en je wil het niet vertellen, kan je dat altijd aangeven. Dat het persoonlijk is, dat je er liever niet over praat. Of gewoon dat het schijtouders zijn die je liever kwijt dan rijk bent
Zoveel mensen hebben (helaas) geen contact meer met hun ouders. Ook dat hoef je jezelf niet aan te rekenen. Als mensen ernaar vragen, en je wil het niet vertellen, kan je dat altijd aangeven. Dat het persoonlijk is, dat je er liever niet over praat. Of gewoon dat het schijtouders zijn die je liever kwijt dan rijk bent
donderdag 8 december 2016 om 13:18
quote:Evda2016 schreef op 08 december 2016 @ 13:15:
Het is zeker niet normaal!
Ik kan me alleen voorstellen hoe moeilijk het is om te breken.
Ik weet er alles van; mijn moeder is heel dominant, schreeuwde altijd en sloeg me ook en nu schreeuwt ze ook nog regelmatig tegen me als iets haar niet aan staat (ben 33), of als ik haar eeuwige adviezen niet opvolg .. over de onbenulligste dingen ... Ik probeer dan heel rustig te blijven en te vragen of ze weg wil gaan, maar ben dan wel de hele dag van slag.. ook voel ik me dan vaak schuldig, terwijl ik eigenlijk niks fout heb gedaan.
Tegen beter weten in, probeer ik het steeds maar weer te lijmen, want ze doet ook goede dingen voor me..
Ieder kind is loyaal naar z'n ouders toe, wil gehoord worden en liefde krijgen.
Onthoud 1 ding; je ouders gaan echt niet veranderen, jij kunt alleen wel bepalen hoe ver je ze door laat gaan en hoe je er zelf mee omgaat.net alsof ik mijn eigen verhaal zit te lezen! dat schreeuwen en agressieve gedrag als je niet exact doet wat er gevraagd (ge eist) wordt... my god my god.
Het is zeker niet normaal!
Ik kan me alleen voorstellen hoe moeilijk het is om te breken.
Ik weet er alles van; mijn moeder is heel dominant, schreeuwde altijd en sloeg me ook en nu schreeuwt ze ook nog regelmatig tegen me als iets haar niet aan staat (ben 33), of als ik haar eeuwige adviezen niet opvolg .. over de onbenulligste dingen ... Ik probeer dan heel rustig te blijven en te vragen of ze weg wil gaan, maar ben dan wel de hele dag van slag.. ook voel ik me dan vaak schuldig, terwijl ik eigenlijk niks fout heb gedaan.
Tegen beter weten in, probeer ik het steeds maar weer te lijmen, want ze doet ook goede dingen voor me..
Ieder kind is loyaal naar z'n ouders toe, wil gehoord worden en liefde krijgen.
Onthoud 1 ding; je ouders gaan echt niet veranderen, jij kunt alleen wel bepalen hoe ver je ze door laat gaan en hoe je er zelf mee omgaat.net alsof ik mijn eigen verhaal zit te lezen! dat schreeuwen en agressieve gedrag als je niet exact doet wat er gevraagd (ge eist) wordt... my god my god.
donderdag 8 december 2016 om 13:22
Ja in jouw verhaal kwamen ook veel herkenbare dingen naar boven zeg!!
Merk je ook dat je op volwassen leeftijd nog steeds moeite hebt zelf keuzes te maken? Ik heb dat namelijk wel..
Het heeft mij ook heel lang geduurd voordat ik door had dat het gedrag niet helemaal normaal is.
Je hoort niet te schreeuwen als iets je niet aan staat ... En je hoort je kind gewoon als een gelijke te behandelen als ze volwassen zijn..
Merk je ook dat je op volwassen leeftijd nog steeds moeite hebt zelf keuzes te maken? Ik heb dat namelijk wel..
Het heeft mij ook heel lang geduurd voordat ik door had dat het gedrag niet helemaal normaal is.
Je hoort niet te schreeuwen als iets je niet aan staat ... En je hoort je kind gewoon als een gelijke te behandelen als ze volwassen zijn..
donderdag 8 december 2016 om 13:23
quote:MarindaH schreef op 08 december 2016 @ 13:13:
[...]
Ja, daar zit ook wel wat in. Maar ja, je hebt doorgaans maar één setje ouders en het kan lang duren voor je doorhebt dat er bij jou thuis dingen gebeurden die eigenlijk niet normaal waren. Want je weet niet hoe het er bij anderen aan toe gaat.
Daarom is het slim om beide te doen...blijven vragen als je het niet weet en tegelijk dat taaie proces waar ik over praat aangaan.
Toen ikzelf in die fase zat heb ik geleerd om mijn kaarten te spreiden en bij verschillende mensen andere dongen te vragen/af te kijken. Want wat is normaal en hoe moet dat dan...daar had ik veel vragen over. Ook veel gevoelens erbij. Tough shit.
[...]
Ja, daar zit ook wel wat in. Maar ja, je hebt doorgaans maar één setje ouders en het kan lang duren voor je doorhebt dat er bij jou thuis dingen gebeurden die eigenlijk niet normaal waren. Want je weet niet hoe het er bij anderen aan toe gaat.
Daarom is het slim om beide te doen...blijven vragen als je het niet weet en tegelijk dat taaie proces waar ik over praat aangaan.
Toen ikzelf in die fase zat heb ik geleerd om mijn kaarten te spreiden en bij verschillende mensen andere dongen te vragen/af te kijken. Want wat is normaal en hoe moet dat dan...daar had ik veel vragen over. Ook veel gevoelens erbij. Tough shit.
donderdag 8 december 2016 om 13:24
donderdag 8 december 2016 om 13:24
quote:Evda2016 schreef op 08 december 2016 @ 13:22:
Ja in jouw verhaal kwamen ook veel herkenbare dingen naar boven zeg!!
Merk je ook dat je op volwassen leeftijd nog steeds moeite hebt zelf keuzes te maken? Ik heb dat namelijk wel..
Het heeft mij ook heel lang geduurd voordat ik door had dat het gedrag niet helemaal normaal is.
Je hoort niet te schreeuwen als iets je niet aan staat ... En je hoort je kind gewoon als een gelijke te behandelen als ze volwassen zijn..maar dat is ook gewoon de reden dat ik het er met anderen niet over kan hebben: mensen veroordelen heel makkelijk: OF je hebt het aan jezelf te danken "ouders hebben het beste met je voor"(vaak vanuit hun iegen perspectief beoordeeld) of men zegt doodleuk "waarom heb je nog niet gebroken"... nou omdat dat een heel proces is en als je nooit anders hebt meegemaakt denk je 1 dat et aan jezelf ligt en 2 je gaat weg uit je comfort zone die helemaal geen comfort is... je weet namelijk niet wat normaal is en niet... heel verwarrend en ja ik voel me vaak heel vaak schuldig
Ja in jouw verhaal kwamen ook veel herkenbare dingen naar boven zeg!!
Merk je ook dat je op volwassen leeftijd nog steeds moeite hebt zelf keuzes te maken? Ik heb dat namelijk wel..
Het heeft mij ook heel lang geduurd voordat ik door had dat het gedrag niet helemaal normaal is.
Je hoort niet te schreeuwen als iets je niet aan staat ... En je hoort je kind gewoon als een gelijke te behandelen als ze volwassen zijn..maar dat is ook gewoon de reden dat ik het er met anderen niet over kan hebben: mensen veroordelen heel makkelijk: OF je hebt het aan jezelf te danken "ouders hebben het beste met je voor"(vaak vanuit hun iegen perspectief beoordeeld) of men zegt doodleuk "waarom heb je nog niet gebroken"... nou omdat dat een heel proces is en als je nooit anders hebt meegemaakt denk je 1 dat et aan jezelf ligt en 2 je gaat weg uit je comfort zone die helemaal geen comfort is... je weet namelijk niet wat normaal is en niet... heel verwarrend en ja ik voel me vaak heel vaak schuldig
donderdag 8 december 2016 om 13:25
donderdag 8 december 2016 om 13:26
Jij staat momenteel op het punt een belangrijke stap te maken in je leven. Jij gaat kiezen voor jezelf. Iets dat heel beangstigend, echter na verloop van tijd ontzettend bevrijdend zal zijn. Jij mag trots op jezelf zijn. Kijk eens in een spiegel en zeg die woorden letterlijk tegen jezelf: Ik mag trots zijn op mijzelf!
Echt, jij mag er zijn. Je hebt een berg bagage, en toch sta je hier. Met beide benen op de grond. Je doorziet dat het niet goed is wat er is gebeurd. Je bent er onzeker over, echter je doorziet het. De eerste stap naar geluk en herstel.
Echt, jij mag er zijn. Je hebt een berg bagage, en toch sta je hier. Met beide benen op de grond. Je doorziet dat het niet goed is wat er is gebeurd. Je bent er onzeker over, echter je doorziet het. De eerste stap naar geluk en herstel.
donderdag 8 december 2016 om 13:26
quote:Yggdrasil- schreef op 08 december 2016 @ 13:01:
Onterven kan niet. Dat scheelt.
En verder: deur dícht. Geen kier maar potdicht.
Wat een gladiolen die verwekkers van jou.
Weet je wat een leuke grap is? Dat je als kind je ouders wel volledig kan onterven.
Het verhaal van TO klinkt precies zoals dat van mijn man en zijn ouders. Op een gegeven moment kom je achter het besef dat het gewoon slecht voor je eigen welzijn is om een band te willen onderhouden met dat soort mensen. Mijn man heeft echt wel een soort rouwproces moeten doorstaan omdat het niet makkelijk is om tot het besef te komen dat je eigenlijk nooit echte ouders hebt gehad.
Onterven kan niet. Dat scheelt.
En verder: deur dícht. Geen kier maar potdicht.
Wat een gladiolen die verwekkers van jou.
Weet je wat een leuke grap is? Dat je als kind je ouders wel volledig kan onterven.
Het verhaal van TO klinkt precies zoals dat van mijn man en zijn ouders. Op een gegeven moment kom je achter het besef dat het gewoon slecht voor je eigen welzijn is om een band te willen onderhouden met dat soort mensen. Mijn man heeft echt wel een soort rouwproces moeten doorstaan omdat het niet makkelijk is om tot het besef te komen dat je eigenlijk nooit echte ouders hebt gehad.
Just when the caterpillar thought the world was over, it became a butterfly
donderdag 8 december 2016 om 13:27
quote:ohhelp schreef op 08 december 2016 @ 12:55:
[...]
ja dat vraag ik mij ook af... maar die wil niet praten in "wat is normaal en niet"maar meer in de zin van "ja wat heeft dit met jou gedan""... je jezus mina man, ik zit hier niet voor niks te janken, ben onzeker, krijg achtervolgingswaan, depri... wtf
Niet om je ervan te weerhouden om een andere psycholoog te zoeken, maar het is wel verstandig om te kijken naar wat het gedrag en de houding van je ouders voor invloed heeft gehad op jou: op de keuzes die je maakt in het leven, op de relaties die je hebt, op schuldgevoelens en zelfverwijt, enz.
Zelfs al zouden je ouders 'normaal' bevonden worden... daar gaat het helemaal niet om: het gaat erom dat jij last hebt van de manier waarop je bent opgevoed en opgegroeid.
[...]
ja dat vraag ik mij ook af... maar die wil niet praten in "wat is normaal en niet"maar meer in de zin van "ja wat heeft dit met jou gedan""... je jezus mina man, ik zit hier niet voor niks te janken, ben onzeker, krijg achtervolgingswaan, depri... wtf
Niet om je ervan te weerhouden om een andere psycholoog te zoeken, maar het is wel verstandig om te kijken naar wat het gedrag en de houding van je ouders voor invloed heeft gehad op jou: op de keuzes die je maakt in het leven, op de relaties die je hebt, op schuldgevoelens en zelfverwijt, enz.
Zelfs al zouden je ouders 'normaal' bevonden worden... daar gaat het helemaal niet om: het gaat erom dat jij last hebt van de manier waarop je bent opgevoed en opgegroeid.
donderdag 8 december 2016 om 13:27
Meestal ben ik een 'meelezer', maar voelde dat ik even moest reageren.
Graag wil ik tegen je zeggen dat wat je hebt meegemaakt ab-so-luut niet normaal is! Verder wens ik je heel veel sterkte toe om dit alles een plekje te geven. Hier is niets van goed te praten. Triest, maar waar.
Ik wens je alle geluk voor de toekomst en dat jullie toekomstige kindje een heerlijke jeugd mag hebben samen met jou, je man en je schoonfamilie. Ga genieten in het NU, en laat je 'ouders' geen invloed meer op je hebben. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar goed, daar ga je nu voor naar een psycholoog
Graag wil ik tegen je zeggen dat wat je hebt meegemaakt ab-so-luut niet normaal is! Verder wens ik je heel veel sterkte toe om dit alles een plekje te geven. Hier is niets van goed te praten. Triest, maar waar.
Ik wens je alle geluk voor de toekomst en dat jullie toekomstige kindje een heerlijke jeugd mag hebben samen met jou, je man en je schoonfamilie. Ga genieten in het NU, en laat je 'ouders' geen invloed meer op je hebben. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar goed, daar ga je nu voor naar een psycholoog
donderdag 8 december 2016 om 13:28
quote:Curley schreef op 08 december 2016 @ 13:26:
[...]
Weet je wat een leuke grap is? Dat je als kind je ouders wel volledig kan onterven.
Het verhaal van TO klinkt precies zoals dat van mijn man en zijn ouders. Op een gegeven moment kom je achter het besef dat het gewoon slecht voor je eigen welzijn is om een band te willen onderhouden met dat soort mensen. Mijn man heeft echt wel een soort rouwproces moeten doorstaan omdat het niet makkelijk is om tot het besef te komen dat je eigenlijk nooit echte ouders hebt gehad.die laatste zin... klopt zo enorm: het is alsof je wees bent... je bent op zoek om een eindeloze leegte op te vullen. ieder kind wil waardering..
[...]
Weet je wat een leuke grap is? Dat je als kind je ouders wel volledig kan onterven.
Het verhaal van TO klinkt precies zoals dat van mijn man en zijn ouders. Op een gegeven moment kom je achter het besef dat het gewoon slecht voor je eigen welzijn is om een band te willen onderhouden met dat soort mensen. Mijn man heeft echt wel een soort rouwproces moeten doorstaan omdat het niet makkelijk is om tot het besef te komen dat je eigenlijk nooit echte ouders hebt gehad.die laatste zin... klopt zo enorm: het is alsof je wees bent... je bent op zoek om een eindeloze leegte op te vullen. ieder kind wil waardering..
donderdag 8 december 2016 om 13:29
Lieverd....
Normaal of niet normaal is niet de vraag die je jezelf zou moeten stellen.
Accepteer ik dit, of accepteer ik dit NOOIT MEER? Dat is de vraag.
Wat voor de 1 normaal is, is voor de ander niet normaal. Leer wat meer op je binnenste stem te vertrouwen. Dat knagende gevoel, over dat jouw ouders geen positieve invloed op je leven hebben.
Hopelijk lukt het je ook om jouw ouders te leren zien hoe ze zijn. Geen grote boze monsters die je kleinstampen en dat kleine meisje mishandelen.
Ja, dat hebben ze gedaan. Maar dat is niet hun 'zijn'.
Ze zijn namelijk klein. Miezerig. Angstig, onwetend en vooral onmachtig.
Want het kleineren van een kindje van 4, dat doet geen machtig groot mens.
Een machtig groot mens zal kleinere mensjes steunen, helpen ontwikkelen en leren om zichzelf te vertrouwen.
Lieve schat, als er zoveel negativiteit in jouw leven is - dan heb jij de keus om dat te verbannen uit je leven. Het is jouw leven.
Niet hun poging om een circushondje af te richten. Je bent geen klei die zij kunnen kneden.
Jij bent jij.
En jij bent sterk, want al die shit heb jij op je schouders, draag jij mee. Daar is ook kracht voor nodig.
Kracht die je nu beter in kunt zetten. Het meedragen van je ouders hoef je niet meer te doen.....
Normaal of niet normaal is niet de vraag die je jezelf zou moeten stellen.
Accepteer ik dit, of accepteer ik dit NOOIT MEER? Dat is de vraag.
Wat voor de 1 normaal is, is voor de ander niet normaal. Leer wat meer op je binnenste stem te vertrouwen. Dat knagende gevoel, over dat jouw ouders geen positieve invloed op je leven hebben.
Hopelijk lukt het je ook om jouw ouders te leren zien hoe ze zijn. Geen grote boze monsters die je kleinstampen en dat kleine meisje mishandelen.
Ja, dat hebben ze gedaan. Maar dat is niet hun 'zijn'.
Ze zijn namelijk klein. Miezerig. Angstig, onwetend en vooral onmachtig.
Want het kleineren van een kindje van 4, dat doet geen machtig groot mens.
Een machtig groot mens zal kleinere mensjes steunen, helpen ontwikkelen en leren om zichzelf te vertrouwen.
Lieve schat, als er zoveel negativiteit in jouw leven is - dan heb jij de keus om dat te verbannen uit je leven. Het is jouw leven.
Niet hun poging om een circushondje af te richten. Je bent geen klei die zij kunnen kneden.
Jij bent jij.
En jij bent sterk, want al die shit heb jij op je schouders, draag jij mee. Daar is ook kracht voor nodig.
Kracht die je nu beter in kunt zetten. Het meedragen van je ouders hoef je niet meer te doen.....
donderdag 8 december 2016 om 13:29
quote:ohhelp schreef op 08 december 2016 @ 13:24:
[...]
maar dat is ook gewoon de reden dat ik het er met anderen niet over kan hebben: mensen veroordelen heel makkelijk: OF je hebt het aan jezelf te danken "ouders hebben het beste met je voor"(vaak vanuit hun iegen perspectief beoordeeld) of men zegt doodleuk "waarom heb je nog niet gebroken"... nou omdat dat een heel proces is en als je nooit anders hebt meegemaakt denk je 1 dat et aan jezelf ligt en 2 je gaat weg uit je comfort zone die helemaal geen comfort is... je weet namelijk niet wat normaal is en niet... heel verwarrend en ja ik voel me vaak heel vaak schuldig
Ieder kind zoekt die comfort zone bij zijn ouders en dan is het heel vervelend en verwarrend om te ontdekken dat die comfort zone er niet is..
Wat iemand anders ook al zei; je bent echt helemaal niemand een verklaring schuldig...
En niemand mag of kan oordelen; het is jouw gevoel en je gevoel is altijd goed!
[...]
maar dat is ook gewoon de reden dat ik het er met anderen niet over kan hebben: mensen veroordelen heel makkelijk: OF je hebt het aan jezelf te danken "ouders hebben het beste met je voor"(vaak vanuit hun iegen perspectief beoordeeld) of men zegt doodleuk "waarom heb je nog niet gebroken"... nou omdat dat een heel proces is en als je nooit anders hebt meegemaakt denk je 1 dat et aan jezelf ligt en 2 je gaat weg uit je comfort zone die helemaal geen comfort is... je weet namelijk niet wat normaal is en niet... heel verwarrend en ja ik voel me vaak heel vaak schuldig
Ieder kind zoekt die comfort zone bij zijn ouders en dan is het heel vervelend en verwarrend om te ontdekken dat die comfort zone er niet is..
Wat iemand anders ook al zei; je bent echt helemaal niemand een verklaring schuldig...
En niemand mag of kan oordelen; het is jouw gevoel en je gevoel is altijd goed!
donderdag 8 december 2016 om 13:30
quote:ohhelp schreef op 08 december 2016 @ 12:43:
[...]
maar ook mijn zus in alles voortrekken "kijk naar je zus, kijk naar Sanne die verdient zoveel geld"
en alles wat ik doe hebben ze commentaar op.
vroeger toen ik zakgeld kreeg, ik mocht er niets van kopen. als ik dat wel deed en ze kwamen er achter dat ik er wat van kocht, kreeg ik er flink van langs... bont en blauw... daarnaast werd het gekochte speelgoed afgepakt en voor mijn neus kapot gemaakt.
ik vind dat harteloos... en echt eerlijk gezegd gestoord
Ik kan hier om huilen.
Kind toch, echt harteloos dit.
Ik gun je van harte veel cadeautjes.
Stuur ze naar een psychiater.
[...]
maar ook mijn zus in alles voortrekken "kijk naar je zus, kijk naar Sanne die verdient zoveel geld"
en alles wat ik doe hebben ze commentaar op.
vroeger toen ik zakgeld kreeg, ik mocht er niets van kopen. als ik dat wel deed en ze kwamen er achter dat ik er wat van kocht, kreeg ik er flink van langs... bont en blauw... daarnaast werd het gekochte speelgoed afgepakt en voor mijn neus kapot gemaakt.
ik vind dat harteloos... en echt eerlijk gezegd gestoord
Ik kan hier om huilen.
Kind toch, echt harteloos dit.
Ik gun je van harte veel cadeautjes.
Stuur ze naar een psychiater.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
donderdag 8 december 2016 om 13:30
maar ook dat verplicht uitmaken met een vriendje waar je zo van houd... gewoon emotionele chantage. als ik het niet wilde (na slaag en bedreiging) dan kon ik op straat gaan slapen en de sleutel inleveren en ik mocht er pas weer in als het uit was (ndaarna volgde er een hele tijd (maanden) van complete negering en boetedoening. en moest ik nogmaals aanhoren dat ik een waardeloos wijf was en ik geen vriendje waard was.
donderdag 8 december 2016 om 13:31
Nee, dit is niet normaal, verre van zelfs. Ik heb een niet al te fijne jeugd gehad en wat een psycholoog ooit tegen me zei, wil ik je meegeven: "het is een wonder dat je er zo uit bent gekomen". Geef ze niet de kans om je leven verder te verpesten, zet er een streep onder, breek met ze, probeer het achter je te laten, maar kies alsjeblieft nu voor jezelf. Beter geen familie dan zo'n familie.
donderdag 8 december 2016 om 13:32
quote:Izzy_ schreef op 08 december 2016 @ 13:31:
Nee, dit is niet normaal, verre van zelfs. Ik heb een niet al te fijne jeugd gehad en wat een psycholoog ooit tegen me zei, wil ik je meegeven: "het is een wonder dat je er zo uit bent gekomen". Geef ze niet de kans om je leven verder te verpesten, zet er een streep onder, breek met ze, probeer het achter je te laten, maar kies alsjeblieft nu voor jezelf. Beter geen familie dan zo'n familie.deze zin... serieus,.. ik zet deze op mijn spiegel in de badkamer, zodat ik dit zie als eerste in de morgen!!!!
Nee, dit is niet normaal, verre van zelfs. Ik heb een niet al te fijne jeugd gehad en wat een psycholoog ooit tegen me zei, wil ik je meegeven: "het is een wonder dat je er zo uit bent gekomen". Geef ze niet de kans om je leven verder te verpesten, zet er een streep onder, breek met ze, probeer het achter je te laten, maar kies alsjeblieft nu voor jezelf. Beter geen familie dan zo'n familie.deze zin... serieus,.. ik zet deze op mijn spiegel in de badkamer, zodat ik dit zie als eerste in de morgen!!!!
donderdag 8 december 2016 om 13:33
Het is niet normaal.
Er reageren hier veel vrouwen die zo hun eigen problemen met hun ouders gehad hebben (of nog hebben) en gelukkig zie ik dat het je helpt.
Zelf heb ik een fijne jeugd gehad. Met lieve ouders, en meid, ik herken helemaal niets in dit verhaal van jou.
Het is NIET normaal. En niets hiervan is jouw schuld of verantwoordelijk.
Je hebt volkomen gelijk wanneer je erover denkt je leven zonder je ouders te gaan leiden.
Er reageren hier veel vrouwen die zo hun eigen problemen met hun ouders gehad hebben (of nog hebben) en gelukkig zie ik dat het je helpt.
Zelf heb ik een fijne jeugd gehad. Met lieve ouders, en meid, ik herken helemaal niets in dit verhaal van jou.
Het is NIET normaal. En niets hiervan is jouw schuld of verantwoordelijk.
Je hebt volkomen gelijk wanneer je erover denkt je leven zonder je ouders te gaan leiden.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
donderdag 8 december 2016 om 13:36
Oh wat erg zeg niet normaal. Ban ze echt volledig uit je leven. Je hebt nu een vriend die je steunt, die weet hoe je echt bent. En dan maken ze je zwart bij andere familie, hoe erg is dat? Zijn die mensen erg belangrijk voor je? Wil je daar contact mee houden? Misschien beter om alles aan familie maar uit te wissen. Aan de andere kant weten die mensen waarschijnlijk ook al lang hoe ze zijn. Laat het maar gebeuren, je merkt het vanzelf. Ik zou gaan kijken of je naar een andere stad/dorp kunt verhuizen een paar kilometer verderop. Zorg ook dat je online niet meer vindbaar bent, neem desnoods een andere achternaam aan. Wis echt gewoon alles uit en begin opnieuw.
donderdag 8 december 2016 om 13:40
Weet je...het gaat om wat JIJ wilt. Wat JIJ aankan. Waar JOUW grenzen liggen..
Wat de rest van de wereld vindt doet er niet toe.
Lieve TO kun je waarnemen of je hen/hun gedrag nu eindelijk zo ontzettend zat bent? Of knal je tegen een muur op simpelweg omdat je het niet meer trekt?
Wat mij hielp was onvoorwaardelijk respect en steun krijgen. Dat wat ik ook deed of (nog) niet, mijn vrienden achter me stonden. Ik had geleerd altijd maar met andere mensen tekening te houden, voor hen te denken. Toen ik dat losliet vond ik dat zo ontzettend eng....
Wat de rest van de wereld vindt doet er niet toe.
Lieve TO kun je waarnemen of je hen/hun gedrag nu eindelijk zo ontzettend zat bent? Of knal je tegen een muur op simpelweg omdat je het niet meer trekt?
Wat mij hielp was onvoorwaardelijk respect en steun krijgen. Dat wat ik ook deed of (nog) niet, mijn vrienden achter me stonden. Ik had geleerd altijd maar met andere mensen tekening te houden, voor hen te denken. Toen ik dat losliet vond ik dat zo ontzettend eng....
donderdag 8 december 2016 om 13:41
quote:lattemachiato schreef op 08 december 2016 @ 13:36:
Oh wat erg zeg niet normaal. Ban ze echt volledig uit je leven. Je hebt nu een vriend die je steunt, die weet hoe je echt bent. En dan maken ze je zwart bij andere familie, hoe erg is dat? Zijn die mensen erg belangrijk voor je? Wil je daar contact mee houden? Misschien beter om alles aan familie maar uit te wissen. Aan de andere kant weten die mensen waarschijnlijk ook al lang hoe ze zijn. Laat het maar gebeuren, je merkt het vanzelf. Ik zou gaan kijken of je naar een andere stad/dorp kunt verhuizen een paar kilometer verderop. Zorg ook dat je online niet meer vindbaar bent, neem desnoods een andere achternaam aan. Wis echt gewoon alles uit en begin opnieuw.
dat is makkelijker gezegd dan gedaan. ik ben al eens eerder anonem elders naar verhuisd... en wat gebeurd er dan, (net alsof xe voor de AIVD werken) ze vinden me, via via... en staan op de stoep, ze vielen binnen in mijn gehuurde huisje en namen alles mee de huurkar op en ik werd "ontvoerd"terug naar huis. zij zeiden de huur op (ik moest tekenen onder dwang) en ik was weer terug bij af.
als mensen dit lezen komt het ongeloofwaardig over, want ja daar werk je toch niet aan mee?? maar ik was toen 23... nogmaals... een ander op die leeftijd heeft een eigen visie en wil leren ontwikkelen... ik had dat nog niet... en nog steeds ben ik nog niet zo sterk als een ander.
Oh wat erg zeg niet normaal. Ban ze echt volledig uit je leven. Je hebt nu een vriend die je steunt, die weet hoe je echt bent. En dan maken ze je zwart bij andere familie, hoe erg is dat? Zijn die mensen erg belangrijk voor je? Wil je daar contact mee houden? Misschien beter om alles aan familie maar uit te wissen. Aan de andere kant weten die mensen waarschijnlijk ook al lang hoe ze zijn. Laat het maar gebeuren, je merkt het vanzelf. Ik zou gaan kijken of je naar een andere stad/dorp kunt verhuizen een paar kilometer verderop. Zorg ook dat je online niet meer vindbaar bent, neem desnoods een andere achternaam aan. Wis echt gewoon alles uit en begin opnieuw.
dat is makkelijker gezegd dan gedaan. ik ben al eens eerder anonem elders naar verhuisd... en wat gebeurd er dan, (net alsof xe voor de AIVD werken) ze vinden me, via via... en staan op de stoep, ze vielen binnen in mijn gehuurde huisje en namen alles mee de huurkar op en ik werd "ontvoerd"terug naar huis. zij zeiden de huur op (ik moest tekenen onder dwang) en ik was weer terug bij af.
als mensen dit lezen komt het ongeloofwaardig over, want ja daar werk je toch niet aan mee?? maar ik was toen 23... nogmaals... een ander op die leeftijd heeft een eigen visie en wil leren ontwikkelen... ik had dat nog niet... en nog steeds ben ik nog niet zo sterk als een ander.
donderdag 8 december 2016 om 13:43
quote:ohhelp schreef op 08 december 2016 @ 13:28:
[...]
die laatste zin... klopt zo enorm: het is alsof je wees bent... je bent op zoek om een eindeloze leegte op te vullen. ieder kind wil waardering..
Mijn man wist pas dat het ook anders kon toen hij mijn familie leerde kennen, als je opgroeit zonder liefde weet je helaas niet anders. Ik hoop dat je veel steun hebt aan je vriend, onthoud gewoon dat jij er mag zijn ongeacht wat je ouders je ook proberen wijs te maken
Het enige wat mijn man ooit heeft verlangd van zijn ouders is dat ze 1x tegen hem zouden zeggen dat ze trots op hem zijn. Het maakt niet uit wat hij doet, het is of niet goed of een ander zal er altijd beter in zijn. Hij heeft bijvoorbeeld een neef en alles wat die neef doet is het meest fantastische ever, doet mijn man hetzelfde dan is het bij voorbaat niks. Ik heb me zo vaak afgevraagd hoe je in godsnaam zo harteloos kan zijn tegen je eigen kind.
Mijn man heeft trouwens het boek “Breken met je ouders” van Marloes Hospes gelezen om hem verder te helpen om alles een plekje te geven.
[...]
die laatste zin... klopt zo enorm: het is alsof je wees bent... je bent op zoek om een eindeloze leegte op te vullen. ieder kind wil waardering..
Mijn man wist pas dat het ook anders kon toen hij mijn familie leerde kennen, als je opgroeit zonder liefde weet je helaas niet anders. Ik hoop dat je veel steun hebt aan je vriend, onthoud gewoon dat jij er mag zijn ongeacht wat je ouders je ook proberen wijs te maken
Het enige wat mijn man ooit heeft verlangd van zijn ouders is dat ze 1x tegen hem zouden zeggen dat ze trots op hem zijn. Het maakt niet uit wat hij doet, het is of niet goed of een ander zal er altijd beter in zijn. Hij heeft bijvoorbeeld een neef en alles wat die neef doet is het meest fantastische ever, doet mijn man hetzelfde dan is het bij voorbaat niks. Ik heb me zo vaak afgevraagd hoe je in godsnaam zo harteloos kan zijn tegen je eigen kind.
Mijn man heeft trouwens het boek “Breken met je ouders” van Marloes Hospes gelezen om hem verder te helpen om alles een plekje te geven.
Just when the caterpillar thought the world was over, it became a butterfly
