Psyche
alle pijlers
Wat geeft het leven nut?
maandag 24 september 2018 om 13:10
Hoi,
ik ben een jonge vrouw, tegen de 30 aan. Al 6 jaar afgekeurd en sinds dit najaar duurzaam afgekeurd wegens psychische handicaps. Ik heb ASS, terugkerende depressies, PTSS.
Momenteel zit ik een depressie, al maanden naar toe aan het glijden, maar viel niet te stoppen zoals elke keer (ik heb per jaar ongeveer 3 ''goede'' maanden).
Ik ben aan het wachten op hulp, de gespecialiseerde GGZ waar ik zat, kon me niet de ondersteuning bieden die ik nodig heb omdat hun vakgebied bij andere diagnoses ligt. Ik sta op de wachtlijst bij een gespecialiseerd autsime-centrum. Dit gaat nog 1 jaar duren.
Afgelopen jaar heb ik in sneltreinvaart dromen/wensen echt op moeten geven:
- studeren (ik deed ooit hbo tot eerste langdurige opname) zit er niet meer in, alle mogelijkheden die er zijn, kan ik niet.
- werken. Ik doe 4 uur per week vrijwilligerswerk op vrijblijvende basis, 4 uur is het streven maar als ik 2 uur maak zonder meltdown ben ik al heel blij. Bedrijf waar ik werk gelukkig ook. Meer zit er niet, zeker niet betaald etc. Ik heb traject met jobcoach gehad van 18 maanden en dat was de algemene conclusie van UWV uiteindelijk waarna de duurzame afkeuring volgde.
- kinderwens. Dat is echt geen optie, maar is wel iets wat ik op aan het geven ben.
Mijn man werkt fulltime, heeft laatst contract voor onbepaalde tijd binnengehaald. Financieel zit het allemaal prima. We wonen heerlijk.
Ik zorg voor het huishouden, ik ben toch thuis. En dat vind ik ook wel prima, ik leef graag schoon, dus het huis is altijd opgeruimd/schoon/netjes.
Maar is dit mijn leven?
Depressie in, depressie uit. Meltdown in, meltdown uit.
Ik zorg voor rust/regelmaat/reinheid.
Dat het voor mijn man fijn is om thuis te komen (dus dat hij weinig meekrijgt van hoe ik me voel en gewoon het fijn heeft). We gaan regelmatig op vakantie, weekendjes weg, midweekjes etc.
Familie woont dichtbij en komen we veel.
Maar hoe maak ik mijn leven nuttig, nu alle dingen die ik altijd als nuttig en logisch had beschouwd er niet zijn en niet komen?
Heel veel is niet mogelijk door mijn beperkingen. Ik kan niet meer vrijwilligerswerk gaan doen, dan ik nu doe. Ik kan heel veel niet.
Wat geeft het leven nut? Is eigenlijk de vraag.
ik ben een jonge vrouw, tegen de 30 aan. Al 6 jaar afgekeurd en sinds dit najaar duurzaam afgekeurd wegens psychische handicaps. Ik heb ASS, terugkerende depressies, PTSS.
Momenteel zit ik een depressie, al maanden naar toe aan het glijden, maar viel niet te stoppen zoals elke keer (ik heb per jaar ongeveer 3 ''goede'' maanden).
Ik ben aan het wachten op hulp, de gespecialiseerde GGZ waar ik zat, kon me niet de ondersteuning bieden die ik nodig heb omdat hun vakgebied bij andere diagnoses ligt. Ik sta op de wachtlijst bij een gespecialiseerd autsime-centrum. Dit gaat nog 1 jaar duren.
Afgelopen jaar heb ik in sneltreinvaart dromen/wensen echt op moeten geven:
- studeren (ik deed ooit hbo tot eerste langdurige opname) zit er niet meer in, alle mogelijkheden die er zijn, kan ik niet.
- werken. Ik doe 4 uur per week vrijwilligerswerk op vrijblijvende basis, 4 uur is het streven maar als ik 2 uur maak zonder meltdown ben ik al heel blij. Bedrijf waar ik werk gelukkig ook. Meer zit er niet, zeker niet betaald etc. Ik heb traject met jobcoach gehad van 18 maanden en dat was de algemene conclusie van UWV uiteindelijk waarna de duurzame afkeuring volgde.
- kinderwens. Dat is echt geen optie, maar is wel iets wat ik op aan het geven ben.
Mijn man werkt fulltime, heeft laatst contract voor onbepaalde tijd binnengehaald. Financieel zit het allemaal prima. We wonen heerlijk.
Ik zorg voor het huishouden, ik ben toch thuis. En dat vind ik ook wel prima, ik leef graag schoon, dus het huis is altijd opgeruimd/schoon/netjes.
Maar is dit mijn leven?
Depressie in, depressie uit. Meltdown in, meltdown uit.
Ik zorg voor rust/regelmaat/reinheid.
Dat het voor mijn man fijn is om thuis te komen (dus dat hij weinig meekrijgt van hoe ik me voel en gewoon het fijn heeft). We gaan regelmatig op vakantie, weekendjes weg, midweekjes etc.
Familie woont dichtbij en komen we veel.
Maar hoe maak ik mijn leven nuttig, nu alle dingen die ik altijd als nuttig en logisch had beschouwd er niet zijn en niet komen?
Heel veel is niet mogelijk door mijn beperkingen. Ik kan niet meer vrijwilligerswerk gaan doen, dan ik nu doe. Ik kan heel veel niet.
Wat geeft het leven nut? Is eigenlijk de vraag.
maandag 24 september 2018 om 14:26
Of die ene mens die met een klap een einde aan de nacht van die vlieg kan maken.
Het mooiste wat we kunnen ervaren, is het mysterie. Het is de bron van alle ware kunst en wetenschap. Einstein ♡
maandag 24 september 2018 om 14:29
maandag 24 september 2018 om 14:37
Jouw leven heeft wel degelijk nut, hoe je het ook invult. Je hebt een man die van je houdt, familie die van je houdt, dus je mag er zijn.
Daarnaast hoef je niet te studeren of te werken of beide. Jij moet je leven invullen zoals dat past voor jou en je man. Over studeren gesproken, je kunt je toch ook verdiepen zonder dat het echt een studie is? Een cursus tekenen of boetseren. Fotografie, zangles, wat dan ook. En yoga is altijd een fijne!
Daarnaast hoef je niet te studeren of te werken of beide. Jij moet je leven invullen zoals dat past voor jou en je man. Over studeren gesproken, je kunt je toch ook verdiepen zonder dat het echt een studie is? Een cursus tekenen of boetseren. Fotografie, zangles, wat dan ook. En yoga is altijd een fijne!
maandag 24 september 2018 om 14:39
Op begeven moment komen de muren op je af hoor, leuk is anders.
TO, doen! Die yogales. Waarschijnlijk doe je er ook nog eens leuke nieuwe contacten op. Het is even héél eng maar wat ben jij blij wanneer je trots terug naar huis gaat met een brede glimlach op je gezicht. Je kunt morgen of eventjes het toppunt van je zenuwen doorstaan of je aan het einde van de dag ontzettend klote voelen omdat je het hebt laten schieten. Zo probeer ik altijd mijn opties te overwegen.
Probeer gewoon zoveel mogelijk bezig te blijven. Een nieuw recept uitproberen, tuinieren, winkelen, studeren. Het kan allemaal. Je kunt ook gewoon je eigen interessegebieden uitpluizen en bestuderen. Stilzitten, opgezadeld met je ziel onder je arm werkt niet.
Goed bezig hoor! Je moet het maar durven om je verhaal te delen. Ik denk dat jij vooral moet accepteren dat je al hartstikke nuttig bent. Je doet ook nog eens je stinkende best. Mensen die vinden dat jij niet telt omdat je geen HBOfunctie te overhandigen hebt zijn niet goed snik joh. Die weten niet waar het leven om gaat.
Veel plezier morgen!
anoniem_373274 wijzigde dit bericht op 24-09-2018 14:41
0.11% gewijzigd
maandag 24 september 2018 om 14:40
Komt het door VVD'er Dijkhoff dat jij je zo nutteloos voelt, to? Die stelt namelijk menselijke waarde gelijk aan economisch nut, zoals dat hoort als VVD'er.
Er blijven nog genoeg partijen over.
Er blijven nog genoeg partijen over.
Het mooiste wat we kunnen ervaren, is het mysterie. Het is de bron van alle ware kunst en wetenschap. Einstein ♡
maandag 24 september 2018 om 14:43
Jij verstaat de kunst van iemand nog meer deprimeren.sugarmiss schreef: ↑24-09-2018 14:12Wiens leven heeft nou wel echt nut?
We zijn allemaal maar een klein onderdeeltje van het grote geheel en de mensheid blijft gewoon bestaan als er eentje wegvalt.
Of jij wegvalt, de koning, de president de dalai lama of de winnaar van de Nobelprijs van de vrede alles draait gewoon door.
Draai het eens om: alles heeft nut. Hoe klein en hoe onbenullig iets ook lijkt. Alles is een schakel in het geheel.
Maar of je jezelf en hetgeen je doet nuttig vindt ligt aan je (zelf) perceptie.
Mijn mening is gestippeld.
maandag 24 september 2018 om 14:46
Mooie reactie! +1Pipostippels schreef: ↑24-09-2018 14:43Jij verstaat de kunst van iemand nog meer deprimeren.
Draai het eens om: alles heeft nut. Hoe klein en hoe onbenullig iets ook lijkt. Alles is een schakel in het geheel.
Maar of je jezelf en hetgeen je doet nuttig vindt ligt aan je (zelf) perceptie.
maandag 24 september 2018 om 14:50
Op een of andere manier is dit topic inspirerend, fijn.
Ik had vandaag wat gekocht in de aanbieding waarvan ik weet dat mijn zwager het graag lust, zij wonen op loop-afstand dus na het eten gaan man en ik dat even brengen. Gewoon als kleinigheidje en zijn we gelijk blokje om geweest. (en maar hopen dat het dan nog steeds droog is)
Volgend jaar gaan we roadtrip in Zweden doen, zijn we al vaker geweest, maar land is groot. Ik denk dat ik wat reisgidsen bij de bibliotheek ga huren om route uit te stippelen en bezienswaardigheden uit te zoeken. Dat lijkt me wel een leuke fiep, misschien kan ik mezelf ook wat Zweeds gaan aanleren?
Ik vind het fijn jullie opvattingen te lezen over dit onderwerp, ik denk dat iedereen daar namelijk wel over nadenkt.
Ik had vandaag wat gekocht in de aanbieding waarvan ik weet dat mijn zwager het graag lust, zij wonen op loop-afstand dus na het eten gaan man en ik dat even brengen. Gewoon als kleinigheidje en zijn we gelijk blokje om geweest. (en maar hopen dat het dan nog steeds droog is)
Volgend jaar gaan we roadtrip in Zweden doen, zijn we al vaker geweest, maar land is groot. Ik denk dat ik wat reisgidsen bij de bibliotheek ga huren om route uit te stippelen en bezienswaardigheden uit te zoeken. Dat lijkt me wel een leuke fiep, misschien kan ik mezelf ook wat Zweeds gaan aanleren?
Ik vind het fijn jullie opvattingen te lezen over dit onderwerp, ik denk dat iedereen daar namelijk wel over nadenkt.
maandag 24 september 2018 om 15:07
Ik zit momenteel ook in een (lichte) depressie. Het voorbeeld hierboven vind ik een goed voorbeeld op mijn punt.strikjemetstippels schreef: ↑24-09-2018 13:14Wat mij betreft geen enkel nut, maar toch denk ik dat je je dromen nu te snel op geeft.
Studeren hoeft niet volgens het kader aan de universiteit. Denk ook eens aan kortere studies/cursussen via Open Universiteit met eventueel aanvragen dat je wegens problematiek langer over bepaalde zaken mag doen.
En wie weet gaat het ooit wel beter met je zo dat je kunt werken. Niet om iets te bagatelliseren of om mij zelf op de borst te kloppen maar ik kwam uit een zeer diep dal en werk nu ook. Ik had destijds ook nooit gedacht dat het nog kon.
De vraag over wat het leven nut heeft is niet de vraag die je je moet stellen denk ik.
Ik weet dat het ontzettend moeilijk is maar een ding die ik geleerd heb is dat je niet alleen naar problemen moet gaan kijken maar naar oplossingen. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar het is toch iets wat je in je achterhoofd moet houden.
ik probeer het momenteel ook, ik schrijf al mijn problemen op en probeer zelf of samen met mijn psycholoog naar oplossingen te kijken.
Ik vind het erg vervelend voor je maar hoop dat je je snel weer beter gaat voelen!
maandag 24 september 2018 om 15:08
Het nut van werken wordt echt onderschat. Als je thuiszit komen inderdaad de muren op een gegeven moment op je af, je wereld voelt soms klein en als je iedereen om je heen ziet werken voelt dat echt kl*te. Wil niet zeggen dat je er niet het beste van kunt maken natuurlijk, maar werk kan een mens misschien slecht doen in het geval van stress maar kan een mens ook veel goeds brengen.
@TO sowieso goed dat je daarom vrijwilligerswerk doet! Ik denk dat het 'm inderdaad in de kleine dingen zit. Dingen voor anderen doen, hoe klein dan ook. En wie weet wat de toekomst nog brengt inderdaad! Aan jezelf werken met therapie kan ook na 6 jaar nog veel brengen. Sterkte
maandag 24 september 2018 om 15:24
Ja dat is waar. Voor mij is het een druppel op de gloeiende plaat, en voor dat ene dier is het alles: het is immers zijn leven.
Maar sinds kort hoor ik er weer bij: ik heb weer een baan. Dus ik heb weer nut.
Maar gelukkig was ik overigens wel al hoor. Ook al was ik nutteloos voor de maatschappij.
maandag 24 september 2018 om 15:37
Het leven heeft ook geen nut. Er naar blijven zoeken maakt dat je, je alleen maar slechter voelt. Je moet alleen zorgen dat je zo veel mogelijk doet waardoor jij je goed voelt, wat voor jou nut heeft.
Ik zoek ook een nut in het leven, een reden dat ik hier ben. Op goede dagen besef ik dat die er niet is en dat ik zelf een nut er aan moet geven. Dat ben ik dan ook aan t realiseren.
Op slechte dagen grijpt het mij allemaal naar de keel en heb ik een hond die mij uit bed krijgt en elke dag laat lachen.
Ik zoek ook een nut in het leven, een reden dat ik hier ben. Op goede dagen besef ik dat die er niet is en dat ik zelf een nut er aan moet geven. Dat ben ik dan ook aan t realiseren.
Op slechte dagen grijpt het mij allemaal naar de keel en heb ik een hond die mij uit bed krijgt en elke dag laat lachen.
maandag 24 september 2018 om 15:37
Ook mee eens hoor. Toen ik werkloos was zag ik al die mensen 's ochtends op de fiets en in de auto naar het werk. En daar stond ik dan, aan de zijlijn, alsof ik niet mee mocht doen. Werk is belangrijk, want het geeft structuur aan je dag, maar ik denk wel dat 'carriere maken' vaak wordt overschat. Ik zit wel eens te dagdromen over een baan bij een koffietent. Koffie maken, lekkere taartjes serveren. Zoiets heb ik al eens gedaan. Jaren geleden, maar ik vond het heerlijk zorgeloos. Maar ja, financieel is dat dan weer geen handige stap op dit moment.Bee_Kind schreef: ↑24-09-2018 15:08Het nut van werken wordt echt onderschat. Als je thuiszit komen inderdaad de muren op een gegeven moment op je af, je wereld voelt soms klein en als je iedereen om je heen ziet werken voelt dat echt kl*te. Wil niet zeggen dat je er niet het beste van kunt maken natuurlijk, maar werk kan een mens misschien slecht doen in het geval van stress maar kan een mens ook veel goeds brengen.
maandag 24 september 2018 om 15:40
Oude mensen werken ook niet meer, maar de meesten vinden het leven nog wel de moeite waard. Ze gaan dagjes weg, ontmoeten vrienden, lezen boeken, doen vrijwilligerswerk (bijv. koffie schenken in een verzorgingshuis of collecteren voor het goede doel etc.), zorgen voor een buurman of buurvrouw en maken er iedere dag weer een leuke dag van.
En als jij naar de bibliotheek gaat om boeken te lenen, zijn zij weer blij met jou. Want jij krikt de uitleencijfers omhoog
En als jij naar de bibliotheek gaat om boeken te lenen, zijn zij weer blij met jou. Want jij krikt de uitleencijfers omhoog
maandag 24 september 2018 om 15:44
Misschien heeft het ook wel met de leeftijd te maken?
Ik ben begin 20 uitgevallen, GGZ ingerold en kom er nooit meer uit, had al jaren, toen ik tiener was, eerder kunnen gebeuren maar ik ben blijkbaar goed in balanceren op een draadje.
Ik ben op een bepaalde manier opgevoed en heb lang en nu nog steeds het idee dat mijn ouders teleurgesteld zijn dat ik zo ben ''geëindigd''.
Al doe ik het op mijn manier misschien niet slecht, ik ben niet verslaafd, gebruik niet eens alcohol of medicatie (vorig jaar gestopt; inmiddels ook 30kilo kwijt). Ik heb een normaal dag/nacht-ritme en ben getrouwd heb een mooie woning.
Ik probeer het wel, maar voldoe voor mezelf niet aan het plaatje in mijn hoofd. Dat heb ik nooit gedaan, maar plaatje is halsstarrig.
Ik heb altijd veel gewild en niet gekund, ook voor ik afgekeurd werd etc.
Ik vind het ergens fijn om realistisch te kunnen zijn en te zeggen dat ik veel niet kan door mijn beperkingen die echt wel groot zijn. Al vergeet dat ik soms omdat ik een veilige wereld heb, door mijn man en mijn familie.
Zonder hun zou ik niet zelfstandig kunnen wonen/leven.
Je wordt ook niet zomaar duurzaam afgekeurd he, is ook een prestatie.
Ik ben begin 20 uitgevallen, GGZ ingerold en kom er nooit meer uit, had al jaren, toen ik tiener was, eerder kunnen gebeuren maar ik ben blijkbaar goed in balanceren op een draadje.
Ik ben op een bepaalde manier opgevoed en heb lang en nu nog steeds het idee dat mijn ouders teleurgesteld zijn dat ik zo ben ''geëindigd''.
Al doe ik het op mijn manier misschien niet slecht, ik ben niet verslaafd, gebruik niet eens alcohol of medicatie (vorig jaar gestopt; inmiddels ook 30kilo kwijt). Ik heb een normaal dag/nacht-ritme en ben getrouwd heb een mooie woning.
Ik probeer het wel, maar voldoe voor mezelf niet aan het plaatje in mijn hoofd. Dat heb ik nooit gedaan, maar plaatje is halsstarrig.
Ik heb altijd veel gewild en niet gekund, ook voor ik afgekeurd werd etc.
Ik vind het ergens fijn om realistisch te kunnen zijn en te zeggen dat ik veel niet kan door mijn beperkingen die echt wel groot zijn. Al vergeet dat ik soms omdat ik een veilige wereld heb, door mijn man en mijn familie.
Zonder hun zou ik niet zelfstandig kunnen wonen/leven.
Je wordt ook niet zomaar duurzaam afgekeurd he, is ook een prestatie.
maandag 24 september 2018 om 15:52
Ik begrijp je goed hoor. Ik ben nu een aantal jaar zonder baan vanwege afkeuring en ik merk nu wat structuur voor je doet. Met baan, gezin, enz is veel tijd al ingevuld. Soms zelfs zoveel dat je moet zoeken naar momenten om even rustig te zitten of iets te doen wat je leuk vindt. Maar het geeft wel het gevoel dat je leeft.
Als je tijd teveel hebt, doordat je die invulling mist, heb je heel veel tijd te vullen. Dat lijkt leuk, maar is ook best geestdodend. Je moet echt zoeken naar invulling van je dag. Vrijwilligerswerk geeft ook structuur en voldoening, maar dat doe je over het algemeen ook niet de hele dag en hele week (de arbeidsongeschiktheid is er tenslotte niet voor niets). Hoe meer vaste dingen je kunt inplannen (dat doen mensen met pensioen ook vaak) op bepaalde dagen en tijden, hoe meer je een gevoel kunt krijgen van nuttig zijn. De ene persoon vult "lege" tijd ook makkelijker in dan de ander. Juist met autisme is dat ook lastiger, dus is die eigen structuur juist goed.
Als je tijd teveel hebt, doordat je die invulling mist, heb je heel veel tijd te vullen. Dat lijkt leuk, maar is ook best geestdodend. Je moet echt zoeken naar invulling van je dag. Vrijwilligerswerk geeft ook structuur en voldoening, maar dat doe je over het algemeen ook niet de hele dag en hele week (de arbeidsongeschiktheid is er tenslotte niet voor niets). Hoe meer vaste dingen je kunt inplannen (dat doen mensen met pensioen ook vaak) op bepaalde dagen en tijden, hoe meer je een gevoel kunt krijgen van nuttig zijn. De ene persoon vult "lege" tijd ook makkelijker in dan de ander. Juist met autisme is dat ook lastiger, dus is die eigen structuur juist goed.
maandag 24 september 2018 om 15:56
maandag 24 september 2018 om 16:00
Ja precies wat jij omschrijft! Maar carriere maken is inderdaad iets anders. Maar gewoon een leuke baan met fijne collega's, hoeft niet hoogdravend of met dik maandloon te zijn, geeft inderdaad structuur en nut. Plus het is heel anders als je thuis zit omdat je daarvoor kiest dan wanneer je WW of ziektewet hebt. Zeker met een depressie kan thuis zitten en dutjes doen behoorlijk funest voor jezelf zijn.Lady_Day schreef: ↑24-09-2018 15:37Ook mee eens hoor. Toen ik werkloos was zag ik al die mensen 's ochtends op de fiets en in de auto naar het werk. En daar stond ik dan, aan de zijlijn, alsof ik niet mee mocht doen. Werk is belangrijk, want het geeft structuur aan je dag, maar ik denk wel dat 'carriere maken' vaak wordt overschat. Ik zit wel eens te dagdromen over een baan bij een koffietent. Koffie maken, lekkere taartjes serveren. Zoiets heb ik al eens gedaan. Jaren geleden, maar ik vond het heerlijk zorgeloos. Maar ja, financieel is dat dan weer geen handige stap op dit moment.
maandag 24 september 2018 om 16:44
En toch, je werk is wat je bent.
En ik kan het weten, want ik had geen werk. De eerste vraag bij een kennismaking die men stelt is je naam, en de tweede vraag is "wat doe je?"
Als je dan moet zeggen dat je geen werk hebt, voelt dat echt niet goed.
Maar het is niet dat ik geen structuur heb hoor. Ik heb mijn paarden en honden en zo waar ik voor zorg. Waar ik elke dag op tijd voor uit bed moet. En ik vul mijn dagen heus wel. Ik heb dat vervelende huishouden nog en daarna vind ik het leuk om te tennissen, en ik lees graag. Binnenkort hoop ik het paardrijden weer op te pakken. Er is genoeg om voor te leven.
En ik kan het weten, want ik had geen werk. De eerste vraag bij een kennismaking die men stelt is je naam, en de tweede vraag is "wat doe je?"
Als je dan moet zeggen dat je geen werk hebt, voelt dat echt niet goed.
Maar het is niet dat ik geen structuur heb hoor. Ik heb mijn paarden en honden en zo waar ik voor zorg. Waar ik elke dag op tijd voor uit bed moet. En ik vul mijn dagen heus wel. Ik heb dat vervelende huishouden nog en daarna vind ik het leuk om te tennissen, en ik lees graag. Binnenkort hoop ik het paardrijden weer op te pakken. Er is genoeg om voor te leven.
maandag 24 september 2018 om 16:51
Die dingen die jij op noemt dat je dat niet eens bent, was ik wel. Je hebt geen idee hoe veel mensen die wel werken met een absurd gestoord verleden zitten.Thuis-in-eigen-huis schreef: ↑24-09-2018 15:44Misschien heeft het ook wel met de leeftijd te maken?
Ik ben begin 20 uitgevallen, GGZ ingerold en kom er nooit meer uit, had al jaren, toen ik tiener was, eerder kunnen gebeuren maar ik ben blijkbaar goed in balanceren op een draadje.
Ik ben op een bepaalde manier opgevoed en heb lang en nu nog steeds het idee dat mijn ouders teleurgesteld zijn dat ik zo ben ''geëindigd''.
Al doe ik het op mijn manier misschien niet slecht, ik ben niet verslaafd, gebruik niet eens alcohol of medicatie (vorig jaar gestopt; inmiddels ook 30kilo kwijt). Ik heb een normaal dag/nacht-ritme en ben getrouwd heb een mooie woning.
Ik probeer het wel, maar voldoe voor mezelf niet aan het plaatje in mijn hoofd. Dat heb ik nooit gedaan, maar plaatje is halsstarrig.
Ik heb altijd veel gewild en niet gekund, ook voor ik afgekeurd werd etc.
Ik vind het ergens fijn om realistisch te kunnen zijn en te zeggen dat ik veel niet kan door mijn beperkingen die echt wel groot zijn. Al vergeet dat ik soms omdat ik een veilige wereld heb, door mijn man en mijn familie.
Zonder hun zou ik niet zelfstandig kunnen wonen/leven.
Je wordt ook niet zomaar duurzaam afgekeurd he, is ook een prestatie.
Aan de andere kant heb ik dan weer bijna geen sociaal leven of een partner. Dus wat de een wel heeft, zou de ander die dat niet heeft ook wel willen hebben, en vice versa. Het is niet een simpele optelsom dat achter de = 'nut' maakt. De meeste mensen doen ook maar wat joh.
maandag 24 september 2018 om 18:22
Oh ja vreselijk ik zag altijd zo op tegen die vraag. Zo erg dat ik het liefst geen nieuwe mensen meer ontmoette.iones schreef: ↑24-09-2018 16:44En toch, je werk is wat je bent.
En ik kan het weten, want ik had geen werk. De eerste vraag bij een kennismaking die men stelt is je naam, en de tweede vraag is "wat doe je?"
Als je dan moet zeggen dat je geen werk hebt, voelt dat echt niet goed.
Maar het is niet dat ik geen structuur heb hoor. Ik heb mijn paarden en honden en zo waar ik voor zorg. Waar ik elke dag op tijd voor uit bed moet. En ik vul mijn dagen heus wel. Ik heb dat vervelende huishouden nog en daarna vind ik het leuk om te tennissen, en ik lees graag. Binnenkort hoop ik het paardrijden weer op te pakken. Er is genoeg om voor te leven.
maandag 24 september 2018 om 19:07
