Psyche
alle pijlers
Wat geeft het leven nut?
maandag 24 september 2018 om 13:10
Hoi,
ik ben een jonge vrouw, tegen de 30 aan. Al 6 jaar afgekeurd en sinds dit najaar duurzaam afgekeurd wegens psychische handicaps. Ik heb ASS, terugkerende depressies, PTSS.
Momenteel zit ik een depressie, al maanden naar toe aan het glijden, maar viel niet te stoppen zoals elke keer (ik heb per jaar ongeveer 3 ''goede'' maanden).
Ik ben aan het wachten op hulp, de gespecialiseerde GGZ waar ik zat, kon me niet de ondersteuning bieden die ik nodig heb omdat hun vakgebied bij andere diagnoses ligt. Ik sta op de wachtlijst bij een gespecialiseerd autsime-centrum. Dit gaat nog 1 jaar duren.
Afgelopen jaar heb ik in sneltreinvaart dromen/wensen echt op moeten geven:
- studeren (ik deed ooit hbo tot eerste langdurige opname) zit er niet meer in, alle mogelijkheden die er zijn, kan ik niet.
- werken. Ik doe 4 uur per week vrijwilligerswerk op vrijblijvende basis, 4 uur is het streven maar als ik 2 uur maak zonder meltdown ben ik al heel blij. Bedrijf waar ik werk gelukkig ook. Meer zit er niet, zeker niet betaald etc. Ik heb traject met jobcoach gehad van 18 maanden en dat was de algemene conclusie van UWV uiteindelijk waarna de duurzame afkeuring volgde.
- kinderwens. Dat is echt geen optie, maar is wel iets wat ik op aan het geven ben.
Mijn man werkt fulltime, heeft laatst contract voor onbepaalde tijd binnengehaald. Financieel zit het allemaal prima. We wonen heerlijk.
Ik zorg voor het huishouden, ik ben toch thuis. En dat vind ik ook wel prima, ik leef graag schoon, dus het huis is altijd opgeruimd/schoon/netjes.
Maar is dit mijn leven?
Depressie in, depressie uit. Meltdown in, meltdown uit.
Ik zorg voor rust/regelmaat/reinheid.
Dat het voor mijn man fijn is om thuis te komen (dus dat hij weinig meekrijgt van hoe ik me voel en gewoon het fijn heeft). We gaan regelmatig op vakantie, weekendjes weg, midweekjes etc.
Familie woont dichtbij en komen we veel.
Maar hoe maak ik mijn leven nuttig, nu alle dingen die ik altijd als nuttig en logisch had beschouwd er niet zijn en niet komen?
Heel veel is niet mogelijk door mijn beperkingen. Ik kan niet meer vrijwilligerswerk gaan doen, dan ik nu doe. Ik kan heel veel niet.
Wat geeft het leven nut? Is eigenlijk de vraag.
ik ben een jonge vrouw, tegen de 30 aan. Al 6 jaar afgekeurd en sinds dit najaar duurzaam afgekeurd wegens psychische handicaps. Ik heb ASS, terugkerende depressies, PTSS.
Momenteel zit ik een depressie, al maanden naar toe aan het glijden, maar viel niet te stoppen zoals elke keer (ik heb per jaar ongeveer 3 ''goede'' maanden).
Ik ben aan het wachten op hulp, de gespecialiseerde GGZ waar ik zat, kon me niet de ondersteuning bieden die ik nodig heb omdat hun vakgebied bij andere diagnoses ligt. Ik sta op de wachtlijst bij een gespecialiseerd autsime-centrum. Dit gaat nog 1 jaar duren.
Afgelopen jaar heb ik in sneltreinvaart dromen/wensen echt op moeten geven:
- studeren (ik deed ooit hbo tot eerste langdurige opname) zit er niet meer in, alle mogelijkheden die er zijn, kan ik niet.
- werken. Ik doe 4 uur per week vrijwilligerswerk op vrijblijvende basis, 4 uur is het streven maar als ik 2 uur maak zonder meltdown ben ik al heel blij. Bedrijf waar ik werk gelukkig ook. Meer zit er niet, zeker niet betaald etc. Ik heb traject met jobcoach gehad van 18 maanden en dat was de algemene conclusie van UWV uiteindelijk waarna de duurzame afkeuring volgde.
- kinderwens. Dat is echt geen optie, maar is wel iets wat ik op aan het geven ben.
Mijn man werkt fulltime, heeft laatst contract voor onbepaalde tijd binnengehaald. Financieel zit het allemaal prima. We wonen heerlijk.
Ik zorg voor het huishouden, ik ben toch thuis. En dat vind ik ook wel prima, ik leef graag schoon, dus het huis is altijd opgeruimd/schoon/netjes.
Maar is dit mijn leven?
Depressie in, depressie uit. Meltdown in, meltdown uit.
Ik zorg voor rust/regelmaat/reinheid.
Dat het voor mijn man fijn is om thuis te komen (dus dat hij weinig meekrijgt van hoe ik me voel en gewoon het fijn heeft). We gaan regelmatig op vakantie, weekendjes weg, midweekjes etc.
Familie woont dichtbij en komen we veel.
Maar hoe maak ik mijn leven nuttig, nu alle dingen die ik altijd als nuttig en logisch had beschouwd er niet zijn en niet komen?
Heel veel is niet mogelijk door mijn beperkingen. Ik kan niet meer vrijwilligerswerk gaan doen, dan ik nu doe. Ik kan heel veel niet.
Wat geeft het leven nut? Is eigenlijk de vraag.
maandag 1 oktober 2018 om 15:57
Mogelijk mis je gewoon een bepaald stofje in je hersenen dat jou dit depressieve gevoel geeft. En dat maakt dan dat jij die negatieve gedachten krijgt. Ik denk dat je namelijk verstandelijk best weet dat je niets minder bent dan een ander, we hebben daarvoor ook genoeg argumenten aangevoerd.
Maar gevoel is ondefinieerbaar, dat kun je niet vangen. Het is er of het is er niet.
Maar gevoel is ondefinieerbaar, dat kun je niet vangen. Het is er of het is er niet.
maandag 1 oktober 2018 om 16:19
Dat zou kunnen. Ik denk ook wel dat ik het weet.iones schreef: ↑01-10-2018 15:57Mogelijk mis je gewoon een bepaald stofje in je hersenen dat jou dit depressieve gevoel geeft. En dat maakt dan dat jij die negatieve gedachten krijgt. Ik denk dat je namelijk verstandelijk best weet dat je niets minder bent dan een ander, we hebben daarvoor ook genoeg argumenten aangevoerd.
Maar gevoel is ondefinieerbaar, dat kun je niet vangen. Het is er of het is er niet.
Ik heb alleen genoeg van antidepressiva/antipsyhotica/stemmingsstabilisators dus ga ze niet meer vrijwilliger slikken. Ik merk gewoon dat het me afvlakt, een zombie maakt (en kilo's en kilo's laat aankomen, die ik nu weer kwijt ben gelukkig).
Het is nu zwaar, zal t altijd wel zijn, maar nu kan ik wel soort van genieten van kleine dingen, lukt me niet met medicijnen.
tja
maandag 1 oktober 2018 om 16:24
Dan denk ik dat je een goede keuze gemaakt hebt door die medicijnen niet meer te slikken. Mogelijk slikte je ook te hoge doseringen.
Anti depressiva zijn ontworpen voor mannen en ook afgestemd voor mannen. Dat houdt in dat ze voor vrouwen niet werken, of anders werken, of te hoog voorgeschreven worden. Wist je dat?
Niet dat je daar iets aan hebt. Heel goed van je dat je probeert te leven in het moment en het mooie daarvan kunt zien. Ik denk dat dit een kunst is die sowieso veel mensen NIET beheersen.
Veel mensen leiden een jachtig bestaan. Maar ze staan er niet bij stil of ze zich daar nu wel of niet gelukkig bij voelen en kennelijk doe jij dat wel. Dit maakt dat je wat bewuster bent. Is op zich niet verkeerd. Je kunt het misschien in de toekomst ombuigen naar een meer positief gevoel.
Anti depressiva zijn ontworpen voor mannen en ook afgestemd voor mannen. Dat houdt in dat ze voor vrouwen niet werken, of anders werken, of te hoog voorgeschreven worden. Wist je dat?
Niet dat je daar iets aan hebt. Heel goed van je dat je probeert te leven in het moment en het mooie daarvan kunt zien. Ik denk dat dit een kunst is die sowieso veel mensen NIET beheersen.
Veel mensen leiden een jachtig bestaan. Maar ze staan er niet bij stil of ze zich daar nu wel of niet gelukkig bij voelen en kennelijk doe jij dat wel. Dit maakt dat je wat bewuster bent. Is op zich niet verkeerd. Je kunt het misschien in de toekomst ombuigen naar een meer positief gevoel.
maandag 1 oktober 2018 om 16:30
Ja, dat wist ik. Ik heb ook een lever die medicatie snel afbreekt (ofzo; is onderzoek naar gedaan op een moment want ik kreeg steeds hogere doseringen (900mg seroquel deed bijvoorbeeld nog niks; elke andere vrouw zou omvallen, ik ging ''vrolijk'' door... en zo zijn er wel meer voorbeelden met idiote doseringen van medicatie bij mij; heb ongeveer alles wel geprobeerd) zonder resultaat in mijn hoofd zeg maar waardoor bloedspiegels vaak onjuiste weergave gaven.iones schreef: ↑01-10-2018 16:24Dan denk ik dat je een goede keuze gemaakt hebt door die medicijnen niet meer te slikken. Mogelijk slikte je ook te hoge doseringen.
Anti depressiva zijn ontworpen voor mannen en ook afgestemd voor mannen. Dat houdt in dat ze voor vrouwen niet werken, of anders werken, of te hoog voorgeschreven worden. Wist je dat?
Niet dat je daar iets aan hebt. Heel goed van je dat je probeert te leven in het moment en het mooie daarvan kunt zien. Ik denk dat dit een kunst is die sowieso veel mensen NIET beheersen.
Veel mensen leiden een jachtig bestaan. Maar ze staan er niet bij stil of ze zich daar nu wel of niet gelukkig bij voelen en kennelijk doe jij dat wel. Dit maakt dat je wat bewuster bent. Is op zich niet verkeerd. Je kunt het misschien in de toekomst ombuigen naar een meer positief gevoel.
Ik heb vanochtend een mooi artikel gevonden, en daar kan ik me wel in vinden:
https://www.fortior.info/mensen-met-aut ... -intenser/
maandag 1 oktober 2018 om 16:41
Maar het punt met veel medicatie is ook dat je er aan went en dan heb je óók een steeds hogere dosis er van nodig, omdat het anders niet meer werkt.
Ik heb een tijdlang ritalin geslikt. Eerst drie x één pilletje en ik eindigde met 3 x 3 pilletjes op een dag. Omdat ik er aan wende. De psycholoog zei dat dit eigenlijk niet kon maar dat dit niet de eerste keer was dat hij dat hoorde.
Maar van al die ritalin, die ze werking verloor, kreeg ik wel hartritme stoornissen. Mijn hart begon te fibrilleren. Ik ben er al jaren geleden mee gestopt. Maar heel, heel soms begint mij hart nog te fibrilleren.
Ik heb alleen in bepaalde dingen te heftige emoties, maar gelukkig niet in alles. Voor jou lijkt het me niet goed om grote gezelschappen op te zoeken. Te veel prikkels die je niet kunt verwerken.
Ik merk bij mezelf dat ik grote feesten haat. Deze maand hebben we er wéér een en ik zie er heel erg tegenop. Het is een hele zware verplichting voor mij. En je kunt mensen niet uitleggen waarom je het zo haat. Ze snappen het niet.
Ik heb een tijdlang ritalin geslikt. Eerst drie x één pilletje en ik eindigde met 3 x 3 pilletjes op een dag. Omdat ik er aan wende. De psycholoog zei dat dit eigenlijk niet kon maar dat dit niet de eerste keer was dat hij dat hoorde.
Maar van al die ritalin, die ze werking verloor, kreeg ik wel hartritme stoornissen. Mijn hart begon te fibrilleren. Ik ben er al jaren geleden mee gestopt. Maar heel, heel soms begint mij hart nog te fibrilleren.
Ik heb alleen in bepaalde dingen te heftige emoties, maar gelukkig niet in alles. Voor jou lijkt het me niet goed om grote gezelschappen op te zoeken. Te veel prikkels die je niet kunt verwerken.
Ik merk bij mezelf dat ik grote feesten haat. Deze maand hebben we er wéér een en ik zie er heel erg tegenop. Het is een hele zware verplichting voor mij. En je kunt mensen niet uitleggen waarom je het zo haat. Ze snappen het niet.
maandag 1 oktober 2018 om 16:47
Ja, maar dat was nog in opbouwende fase (allemaal in opname-setting).
Grote gezelschappen doe ik inderdaad niet aan. Feesten ook niet. Vrienden zien we 1 op 1 en begrijpen het prima als man anders alleen gaat of als we komen voor de rest komt en dan weg zijn voor het druk word. Dat kan gelukkig allemaal.
Mijn man heeft soms dingen van werk en ik ga eigenlijk nooit mee. Al was het maar omdat ik dan toch 'verpest' door dan op weg naar huis alsnog een meltdown te krijgen, is mans avond ook verpest door de afloop.
Het is ook trail and error hoor, sommige dingen doe ik wel en accepteer ik de gevolgen want anders kan ik echt bijna niks. En ik heb nu wel de luxe de gevolgen te dragen omdat ik niet hoef te werken. Ik kan nu een week me terugtrekken om na een groot ding bij te komen.
Grote gezelschappen doe ik inderdaad niet aan. Feesten ook niet. Vrienden zien we 1 op 1 en begrijpen het prima als man anders alleen gaat of als we komen voor de rest komt en dan weg zijn voor het druk word. Dat kan gelukkig allemaal.
Mijn man heeft soms dingen van werk en ik ga eigenlijk nooit mee. Al was het maar omdat ik dan toch 'verpest' door dan op weg naar huis alsnog een meltdown te krijgen, is mans avond ook verpest door de afloop.
Het is ook trail and error hoor, sommige dingen doe ik wel en accepteer ik de gevolgen want anders kan ik echt bijna niks. En ik heb nu wel de luxe de gevolgen te dragen omdat ik niet hoef te werken. Ik kan nu een week me terugtrekken om na een groot ding bij te komen.
vrijdag 5 oktober 2018 om 17:21
Beginnen met yoga is niet gelukt.
Ik ben wel begonnen met hardlopen (met schema enzo, ben niet zomaar iets aan het doen)!
Ik ben wel beetje trots want voel me erg bekeken als ik deur uitga in renkleding en bezweet binnenkom (en zit echt in mijn hoofd, er kijkt echt niemand). Maar ik ga wel.
Het voelt goed.
Ik ben wel begonnen met hardlopen (met schema enzo, ben niet zomaar iets aan het doen)!
Ik ben wel beetje trots want voel me erg bekeken als ik deur uitga in renkleding en bezweet binnenkom (en zit echt in mijn hoofd, er kijkt echt niemand). Maar ik ga wel.
Het voelt goed.
maandag 15 oktober 2018 om 07:53
Vandaag staat training nummer 5 op het programma!
Ik vind het echt heerlijk, merk ook echt dat het sporten me goed doet.
Mijn zus is zwanger van de tweede, ben blij voor haar. Dan merk ik wel even mijn wankel evenwicht, dat wil ik ook ervaren, zwanger zijn...
Maar ik merk dat een huilbui en daarna een nacht goed slapen het goed relativeert. Dat is wel fijn.
Deze week zijn we 1 jaar getrouwd!
We gaan ook een mid-week weg samen om het te vieren.
En verder aftellen naar de zon-vakantie in december.
Ik merk dat de wanhoop beetje weg is, zeker nog wel aanwezig maar niet overheersend.
Zou het sporten zoveel verschil maken dan?
Ik vind het echt heerlijk, merk ook echt dat het sporten me goed doet.
Mijn zus is zwanger van de tweede, ben blij voor haar. Dan merk ik wel even mijn wankel evenwicht, dat wil ik ook ervaren, zwanger zijn...
Maar ik merk dat een huilbui en daarna een nacht goed slapen het goed relativeert. Dat is wel fijn.
Deze week zijn we 1 jaar getrouwd!
We gaan ook een mid-week weg samen om het te vieren.
En verder aftellen naar de zon-vakantie in december.
Ik merk dat de wanhoop beetje weg is, zeker nog wel aanwezig maar niet overheersend.
Zou het sporten zoveel verschil maken dan?
maandag 15 oktober 2018 om 20:20
Hardlopen maakt dat er endorfinen vrij komen en dat kan je een prettig gevoel geven. Maar je schijnt je er ook beter door te voelen.
Ik zelf haat hardlopen. Ik doe het alleen bij het tennissen als ik de bal wil halen. Ik vind hardlopen namelijk afzien. Maar heel goed van je dat je dit volhoudt. Het begin valt sowieso niet mee, als je nog geen conditie hebt.
Blijf dit maar eens een tijdje volhouden. Hou rekening met een terugval. Dingen gaan namelijk nooit simpel of gemakkelijk.
Ik zelf haat hardlopen. Ik doe het alleen bij het tennissen als ik de bal wil halen. Ik vind hardlopen namelijk afzien. Maar heel goed van je dat je dit volhoudt. Het begin valt sowieso niet mee, als je nog geen conditie hebt.
Blijf dit maar eens een tijdje volhouden. Hou rekening met een terugval. Dingen gaan namelijk nooit simpel of gemakkelijk.
maandag 15 oktober 2018 om 21:51
Ik doe het bij badminton. Maar verder haat ik hardlopen. Heb er de conditie niet voor (van nature minder longinhoud). En de discipline ontbreekt ook.iones schreef: ↑15-10-2018 20:20Hardlopen maakt dat er endorfinen vrij komen en dat kan je een prettig gevoel geven. Maar je schijnt je er ook beter door te voelen.
Ik zelf haat hardlopen. Ik doe het alleen bij het tennissen als ik de bal wil halen. Ik vind hardlopen namelijk afzien. Maar heel goed van je dat je dit volhoudt. Het begin valt sowieso niet mee, als je nog geen conditie hebt.
Blijf dit maar eens een tijdje volhouden. Hou rekening met een terugval. Dingen gaan namelijk nooit simpel of gemakkelijk.
maandag 15 oktober 2018 om 22:18
Toevallig zeg. Je had als kind ook al een slechte/mindere conditie? Bij fietsen heb ik er ook last van. Als er maar een stevige bries staat en ik fiets, ga ik enorm zweten. Trouwens mijn liefde voor honden kwam pas na mijn 18e. Daarvoor was ik panisch voor ze.
hondenmens wijzigde dit bericht op 15-10-2018 22:24
27.91% gewijzigd
dinsdag 16 oktober 2018 om 19:27
Als kind al ja. Heel genant. IK was degene die op tennisles zat en hard moest werken bij conditietraining. Meisjes uit mijn klas die astma hadden en NOOIT aan sport deden, hadden een betere conditie dan ik. Heel frustrerend. Misschien komt het omdat mijn ouders zoveel rookten? Ik weet het niet. En ook met fietsen kan ik niet mee komen en dat kon ik als kind ook al niet.hondenmens schreef: ↑15-10-2018 22:18Toevallig zeg. Je had als kind ook al een slechte/mindere conditie? Bij fietsen heb ik er ook last van. Als er maar een stevige bries staat en ik fiets, ga ik enorm zweten. Trouwens mijn liefde voor honden kwam pas na mijn 18e. Daarvoor was ik panisch voor ze.
Nu heb ik een elektrische fiets.
Mijn liefde voor honden is er altijd geweest. Omdat ik opgegroeid bent met hond, van de wieg af aan. Als je honden werkelijk kent, dan kun je niet begrijpen waar mensen bang voor zijn. Ofwel mensen begrijpen niet waar ze bang voor zijn, als ze bang zijn voor honden.
dinsdag 16 oktober 2018 om 23:17
Ik had het ook als kind al. De oorzaak weet ik niet. Wel was ik prematuur bij de geboorte en dan kan het zijn dat je longen minder goed gerijpt zijn. Wat ik echt vreselijk vond bij gym was duurlopen en de piepjestest. Ik haalde nooit het gewenste aantal. Ook bij onderwater zwemmen moest ik altijd meer oefenen dan anderen. De vetgedrukte zin heb ik met kracht. Ken mensen met een spierziekte, maar die meer kunnen tillen dan ik. Geloof dat ik gewoon niet zo fysiek ben.iones schreef: ↑16-10-2018 19:27Als kind al ja. Heel genant. IK was degene die op tennisles zat en hard moest werken bij conditietraining. Meisjes uit mijn klas die astma hadden en NOOIT aan sport deden, hadden een betere conditie dan ik. Heel frustrerend. Misschien komt het omdat mijn ouders zoveel rookten? Ik weet het niet. En ook met fietsen kan ik niet mee komen en dat kon ik als kind ook al niet.
Nu heb ik een elektrische fiets.
Mijn liefde voor honden is er altijd geweest. Omdat ik opgegroeid bent met hond, van de wieg af aan. Als je honden werkelijk kent, dan kun je niet begrijpen waar mensen bang voor zijn. Ofwel mensen begrijpen niet waar ze bang voor zijn, als ze bang zijn voor honden.
hondenmens wijzigde dit bericht op 16-10-2018 23:23
2.97% gewijzigd
woensdag 17 oktober 2018 om 17:05
Dat zwemles is mij bespaard gebleven maar duurloop of wel de coopertest vond ik ook vreselijk. Het is mee één x gelukt hem uit te lopen maar meestal lukte het me niet. Het was altijd over mijn grens. Vanavond ga ik echter weer tennissen. Dan kan ik ook buiten adem raken hoor. En ook sneller dan de anderen. Maar ik laat dat niet merken. De instructeur heeft het wel in de gaten.
donderdag 25 oktober 2018 om 14:23
Nog steeds loop ik 3x in de week hard. Nu alweer een maand ermee bezig, ik vind het erg leuk.
Ik heb nog zat moeilijke dagen, maar ook prima dagen.
Huil-dagen vol van rouw en het hoort er gewoon nu maar even bij.
Ik merk dat ik niet zeker weet of ik een kinderwens heb, of vooral kinderen wil omdat ik denk dat het hoort/moet.
Het neigt meer naar het tweede merk ik.
En dat geeft lucht.
Want het moet helemaal niet, in mijn geval is geen sowieso beter natuurlijk
maar hormonen zijn maar lastig.
Al ben ik na paar uur doorbrengen met kind van zus wel weer genezen
Laat de herfst maar komen, ik vind alle seizoenen leuk!
(en bijna op vakantie, ook leuk!)
Nu alweer een maand ermee bezig, ik vind het erg leuk.Ik heb nog zat moeilijke dagen, maar ook prima dagen.
Huil-dagen vol van rouw en het hoort er gewoon nu maar even bij.
Ik merk dat ik niet zeker weet of ik een kinderwens heb, of vooral kinderen wil omdat ik denk dat het hoort/moet.
Het neigt meer naar het tweede merk ik.
En dat geeft lucht.
Want het moet helemaal niet, in mijn geval is geen sowieso beter natuurlijk
maar hormonen zijn maar lastig.Al ben ik na paar uur doorbrengen met kind van zus wel weer genezen
Laat de herfst maar komen, ik vind alle seizoenen leuk!
(en bijna op vakantie, ook leuk!)
donderdag 25 oktober 2018 om 20:59
Je klinkt in ieder geval goed. En verstandig. Goed dat je een beetje zelfinzicht hebt. Ik heb ook nooit een kinderwens gehad en ik mis ze niet. Ik ben inmiddels 48 en ik heb nog altijd geen spijt. Ik vind het wel best zo. Ik zoek mijn heil in andere dingen en mijn leven is toch rijkelijk gevuld. En zeer zeker niet oppervlakkig.
Toevallig zit ik ook in de rouw. Mijn hond overleed 2 juli jl. maar vóór die tijd begon het grote verdriet al omdat ik wist dat ik haar ging verliezen. En ook nu nog steeds huilbuien. Een bepaald liedje van Coldplay kan ik niet horen want dan breek ik weer.
Toevallig zit ik ook in de rouw. Mijn hond overleed 2 juli jl. maar vóór die tijd begon het grote verdriet al omdat ik wist dat ik haar ging verliezen. En ook nu nog steeds huilbuien. Een bepaald liedje van Coldplay kan ik niet horen want dan breek ik weer.
zaterdag 27 oktober 2018 om 21:31
Als ik jou was zou ik me gaan verdiepen in meditatie. Je hebt ideale omstandigheden om je daarin te gaan bekwamen, te onderzoeken en leren over leven en bewustzijn. Lees er wat over, kies een techniek. En het hoeft niet je einddoel te zijn maar ik denk wel dat het nieuwe openingen voor je gaat geven.
woensdag 14 november 2018 om 11:30
Ik loop nog steeds 3x in de week hard.
Heerlijk. Het is een verslaving geworden.
Verder ben ik bijna jarig, maar ik vier het niet, maar is altijd even slikken om te beseffen dat ik ''alweer zo oud word'' en nog niks heb bereikt of bereiken ga.
Dat moment gaat wel weer voorbij.
En langzaam aan het voorbereiden op de zon-vakantie van december, hardloop-spul mee. Ik blijf doortrainen, want dat is goede methode tegen spanning/overprikkeling.
Heerlijk. Het is een verslaving geworden.
Verder ben ik bijna jarig, maar ik vier het niet, maar is altijd even slikken om te beseffen dat ik ''alweer zo oud word'' en nog niks heb bereikt of bereiken ga.
Dat moment gaat wel weer voorbij.
En langzaam aan het voorbereiden op de zon-vakantie van december, hardloop-spul mee. Ik blijf doortrainen, want dat is goede methode tegen spanning/overprikkeling.
