Psyche
alle pijlers
Wat geeft het leven nut?
maandag 24 september 2018 om 13:10
Hoi,
ik ben een jonge vrouw, tegen de 30 aan. Al 6 jaar afgekeurd en sinds dit najaar duurzaam afgekeurd wegens psychische handicaps. Ik heb ASS, terugkerende depressies, PTSS.
Momenteel zit ik een depressie, al maanden naar toe aan het glijden, maar viel niet te stoppen zoals elke keer (ik heb per jaar ongeveer 3 ''goede'' maanden).
Ik ben aan het wachten op hulp, de gespecialiseerde GGZ waar ik zat, kon me niet de ondersteuning bieden die ik nodig heb omdat hun vakgebied bij andere diagnoses ligt. Ik sta op de wachtlijst bij een gespecialiseerd autsime-centrum. Dit gaat nog 1 jaar duren.
Afgelopen jaar heb ik in sneltreinvaart dromen/wensen echt op moeten geven:
- studeren (ik deed ooit hbo tot eerste langdurige opname) zit er niet meer in, alle mogelijkheden die er zijn, kan ik niet.
- werken. Ik doe 4 uur per week vrijwilligerswerk op vrijblijvende basis, 4 uur is het streven maar als ik 2 uur maak zonder meltdown ben ik al heel blij. Bedrijf waar ik werk gelukkig ook. Meer zit er niet, zeker niet betaald etc. Ik heb traject met jobcoach gehad van 18 maanden en dat was de algemene conclusie van UWV uiteindelijk waarna de duurzame afkeuring volgde.
- kinderwens. Dat is echt geen optie, maar is wel iets wat ik op aan het geven ben.
Mijn man werkt fulltime, heeft laatst contract voor onbepaalde tijd binnengehaald. Financieel zit het allemaal prima. We wonen heerlijk.
Ik zorg voor het huishouden, ik ben toch thuis. En dat vind ik ook wel prima, ik leef graag schoon, dus het huis is altijd opgeruimd/schoon/netjes.
Maar is dit mijn leven?
Depressie in, depressie uit. Meltdown in, meltdown uit.
Ik zorg voor rust/regelmaat/reinheid.
Dat het voor mijn man fijn is om thuis te komen (dus dat hij weinig meekrijgt van hoe ik me voel en gewoon het fijn heeft). We gaan regelmatig op vakantie, weekendjes weg, midweekjes etc.
Familie woont dichtbij en komen we veel.
Maar hoe maak ik mijn leven nuttig, nu alle dingen die ik altijd als nuttig en logisch had beschouwd er niet zijn en niet komen?
Heel veel is niet mogelijk door mijn beperkingen. Ik kan niet meer vrijwilligerswerk gaan doen, dan ik nu doe. Ik kan heel veel niet.
Wat geeft het leven nut? Is eigenlijk de vraag.
ik ben een jonge vrouw, tegen de 30 aan. Al 6 jaar afgekeurd en sinds dit najaar duurzaam afgekeurd wegens psychische handicaps. Ik heb ASS, terugkerende depressies, PTSS.
Momenteel zit ik een depressie, al maanden naar toe aan het glijden, maar viel niet te stoppen zoals elke keer (ik heb per jaar ongeveer 3 ''goede'' maanden).
Ik ben aan het wachten op hulp, de gespecialiseerde GGZ waar ik zat, kon me niet de ondersteuning bieden die ik nodig heb omdat hun vakgebied bij andere diagnoses ligt. Ik sta op de wachtlijst bij een gespecialiseerd autsime-centrum. Dit gaat nog 1 jaar duren.
Afgelopen jaar heb ik in sneltreinvaart dromen/wensen echt op moeten geven:
- studeren (ik deed ooit hbo tot eerste langdurige opname) zit er niet meer in, alle mogelijkheden die er zijn, kan ik niet.
- werken. Ik doe 4 uur per week vrijwilligerswerk op vrijblijvende basis, 4 uur is het streven maar als ik 2 uur maak zonder meltdown ben ik al heel blij. Bedrijf waar ik werk gelukkig ook. Meer zit er niet, zeker niet betaald etc. Ik heb traject met jobcoach gehad van 18 maanden en dat was de algemene conclusie van UWV uiteindelijk waarna de duurzame afkeuring volgde.
- kinderwens. Dat is echt geen optie, maar is wel iets wat ik op aan het geven ben.
Mijn man werkt fulltime, heeft laatst contract voor onbepaalde tijd binnengehaald. Financieel zit het allemaal prima. We wonen heerlijk.
Ik zorg voor het huishouden, ik ben toch thuis. En dat vind ik ook wel prima, ik leef graag schoon, dus het huis is altijd opgeruimd/schoon/netjes.
Maar is dit mijn leven?
Depressie in, depressie uit. Meltdown in, meltdown uit.
Ik zorg voor rust/regelmaat/reinheid.
Dat het voor mijn man fijn is om thuis te komen (dus dat hij weinig meekrijgt van hoe ik me voel en gewoon het fijn heeft). We gaan regelmatig op vakantie, weekendjes weg, midweekjes etc.
Familie woont dichtbij en komen we veel.
Maar hoe maak ik mijn leven nuttig, nu alle dingen die ik altijd als nuttig en logisch had beschouwd er niet zijn en niet komen?
Heel veel is niet mogelijk door mijn beperkingen. Ik kan niet meer vrijwilligerswerk gaan doen, dan ik nu doe. Ik kan heel veel niet.
Wat geeft het leven nut? Is eigenlijk de vraag.
dinsdag 4 december 2018 om 08:28
Ik ben jarig vandaag.
Nieuwe mijlpaal..
Ik heb mezelf 4 kilo gewichtsverlies gegeven, door het hardlopen, erg blij mee.
Nu kom mijn streefgewicht in zicht (nog kilo of 8 te gaan), stond lange tijd stil met afvallen.
Verder vind ik het moeilijk hoofd boven water te houden, ik sleep me door de dagen door.
Vanmiddag afspraak met POH, even ventileren.
En bijna op vakantie, waar ik naar uitkijk en gigantisch tegenop zie, maar dat doe ik altijd als ik van huis weg ga. Dat komt wel goed.
Nieuwe mijlpaal..
Ik heb mezelf 4 kilo gewichtsverlies gegeven, door het hardlopen, erg blij mee.
Nu kom mijn streefgewicht in zicht (nog kilo of 8 te gaan), stond lange tijd stil met afvallen.
Verder vind ik het moeilijk hoofd boven water te houden, ik sleep me door de dagen door.
Vanmiddag afspraak met POH, even ventileren.
En bijna op vakantie, waar ik naar uitkijk en gigantisch tegenop zie, maar dat doe ik altijd als ik van huis weg ga. Dat komt wel goed.
dinsdag 4 december 2018 om 14:03
Wat geeft het leven nut? Is eigenlijk de vraag.
[/quote]
Hoi,
Je stelt hier een hele mooie vraag . Zelf vind ik dat een belangrijke vraag. Maar een nog belangrijkere vraag die daar aan vooraf gaat is, hoe is überhaupt het leven ontstaan ? Ik zou graag jouw antwoord/gedachte daarover willen weten.
Met vriendelijke groeten,
Medemens
[/quote]
Hoi,
Je stelt hier een hele mooie vraag . Zelf vind ik dat een belangrijke vraag. Maar een nog belangrijkere vraag die daar aan vooraf gaat is, hoe is überhaupt het leven ontstaan ? Ik zou graag jouw antwoord/gedachte daarover willen weten.
Met vriendelijke groeten,
Medemens
woensdag 5 december 2018 om 11:09
Het idee dat ik geen ademruimte heb. Ik zie tegen alles op. Ik zou moeten uitkijken naar de vakantie (vliegen eind volgende week) maar het idee van op vakantie gaan is zo vermoeiend, terwijl juist dan niks meer hoeft. Ik ben alleen bang voor alle prikkels van de reis, de verandering van omgeving etc, wegvallen van structuur. etc.
Gister wel goed gesprek gehad met POH, erg vermoeiend wel, ben er ook nog van overprikkeld/gespannen van. (zag die persoon voor het eerst, nieuwe mensen ontmoeten vind ik vreselijk spannend). Ik heb een huiswerk-opdracht meegekregen, voor de volgende afspraak, maar eerst even het gesprek verwerken (tot op detail herhalen in mijn hoofd en dan uitpluizen).
donderdag 6 december 2018 om 08:00
Dat vond POH & huisarts niet, depressieve symptomen en gewoon mijn autisme.
't Naampje maakt verder ook niet veel uit.
Eindelijk weer een nacht redelijk geslapen, op de nachtmerrie na, vandaag weer vol goede moed hardlopen.
(ik zou normaal gister, maar darmen waren het er niet mee eens, dus dagje verschoven).
donderdag 6 december 2018 om 22:01
Darmen kunnen echte rotzakken zijn. Dat zijn die van mij ook nogal eens.
Toch verkeren mensen met een burn out vaak in dezelfde situatie zoals jij. Ik heb dezelfde beschrijvingen er over gehoord. Alles te veel, kost te veel energie, moe, snel overprikkeld, dat soort dingen.
Maar kan inderdaad te maken hebben met autisme en zo. Eigenlijk zou je moeten leren om bepaalde dingen langs je af te laten gaan.
Toch verkeren mensen met een burn out vaak in dezelfde situatie zoals jij. Ik heb dezelfde beschrijvingen er over gehoord. Alles te veel, kost te veel energie, moe, snel overprikkeld, dat soort dingen.
Maar kan inderdaad te maken hebben met autisme en zo. Eigenlijk zou je moeten leren om bepaalde dingen langs je af te laten gaan.
maandag 10 december 2018 om 15:40
Ja.
Vrijdag gaan we op vakantie. Eindelijk.
Ik probeer mijn reis-stress beetje los te laten, kleine oefening van POH. Te accepteren dat er een verandering komt en ik lang van huis ben en dat ik niet de prikkels van buiten (die gaan komen door Schiphol etc) kan wegtoveren maar wel hoe ik ermee omga. Dus noise canceling headphone is opgeladen, boek is ingepakt en sudoko-boek ook + tangle toy en knuffeltje die gebruik om te ontprikkelen liggen klaar. Evenzo mijn sportspullen. Ik blijf ook met vakantie gewoon hardlopen, moet kunnen.
Uit onmacht voor deze verandering reageer ik vaak chagrijnig/boos op man terwijl ik echt zin heb samen op vakantie te gaan, dus ik doe nu om de dag kookwekker zetten en dan mag ik die tijd er chagrijnig/boos om zijn zodat man het 's avonds niet voelt. Zo kan hij ook met minder stress op vakantie. Best goede oefening.
Grootste voordeel is dat we nu alle kerst en oud/nieuw dingen ontlopen. Plus man vind het nu niet erg dat we het huis niet versierd hebben. (ik raak overprikkeld van lichtjes/prulletjes in huis, en dat vind man soms jammer. Al is zijn studeerkamer dus voor mijn idee echt een rommelhok (al valt het in perspectief nog wel mee denk ik), maar zijn kamer en als hij er blij van wordt. Ik stof het wel af.
)
Vrijdag gaan we op vakantie. Eindelijk.
Ik probeer mijn reis-stress beetje los te laten, kleine oefening van POH. Te accepteren dat er een verandering komt en ik lang van huis ben en dat ik niet de prikkels van buiten (die gaan komen door Schiphol etc) kan wegtoveren maar wel hoe ik ermee omga. Dus noise canceling headphone is opgeladen, boek is ingepakt en sudoko-boek ook + tangle toy en knuffeltje die gebruik om te ontprikkelen liggen klaar. Evenzo mijn sportspullen. Ik blijf ook met vakantie gewoon hardlopen, moet kunnen.
Uit onmacht voor deze verandering reageer ik vaak chagrijnig/boos op man terwijl ik echt zin heb samen op vakantie te gaan, dus ik doe nu om de dag kookwekker zetten en dan mag ik die tijd er chagrijnig/boos om zijn zodat man het 's avonds niet voelt. Zo kan hij ook met minder stress op vakantie. Best goede oefening.
Grootste voordeel is dat we nu alle kerst en oud/nieuw dingen ontlopen. Plus man vind het nu niet erg dat we het huis niet versierd hebben. (ik raak overprikkeld van lichtjes/prulletjes in huis, en dat vind man soms jammer. Al is zijn studeerkamer dus voor mijn idee echt een rommelhok (al valt het in perspectief nog wel mee denk ik), maar zijn kamer en als hij er blij van wordt. Ik stof het wel af.
)
maandag 10 december 2018 om 16:19
Ik vind het ook heel moeilijk om weg te gaan met vakantie. Ik zit dan altijd onderweg met aankomende hoofdpijn in de auto en probeer mijn nek steeds op te rekken om het weg te houden. Zal ook wel een soort van stress zijn.
Het is vooral moeilijk voor mij om alles in andere handen achter te laten. Vooral mijn dieren. Vooral met Bobbes was dat moeilijk maar die is nu overleden dus dat scheelt wel weer bij het weg gaan. De andere honden kunnen er beter mee om gaan en ik denk de kat ook.
Het is vooral moeilijk voor mij om alles in andere handen achter te laten. Vooral mijn dieren. Vooral met Bobbes was dat moeilijk maar die is nu overleden dus dat scheelt wel weer bij het weg gaan. De andere honden kunnen er beter mee om gaan en ik denk de kat ook.
woensdag 12 december 2018 om 14:53
Herkenbaar met die vakanties! Dit jaar was het echter anders, ging naar een plek waar ik me thuis voel, had alles zelf geregeld, iets meer geld uitgegeven aan reiscomfort. Was echt super relaxed.
Alleen mijn hond miste ik ontzettend! Voortaan gaat hij mee! Was hier onmogelijk.
Hoop dat je wel gaat genieten van je vakantie!
Vervelend om te lezen dat je het nog steeds zo moeilijk hebt. Heeft het weer ook invloed hierop bij jou?
Alleen mijn hond miste ik ontzettend! Voortaan gaat hij mee! Was hier onmogelijk.
Hoop dat je wel gaat genieten van je vakantie!
Vervelend om te lezen dat je het nog steeds zo moeilijk hebt. Heeft het weer ook invloed hierop bij jou?
woensdag 12 december 2018 om 15:48
Ik hoop het ook.
Als er aantal dagen helemaal geen zon te vinden is (grauw/vies regenweer), vind ik het wel nog lastiger ja (maar ik slik vitamine D bij, helpt wel iets), maar dagen met zulke mooie wolkenluchten en de zon die erdoor piept vind ik prachtig. En ik kan genieten van kou/vriesweer, krijg ik helder hoofd van en gaat het nadenken nog soepeler zeg maar.. Dus nee, ik denk niet dat het invloed heeft.
donderdag 26 september 2019 om 08:10
Ik weet eindelijk antwoord op deze vraag.
Ikzelf geef het leven nut.
Er is nogal wat veranderd afgelopen jaar:
hardlopen doe ik nog steeds en dat heeft alles veranderd. Ik ben in februari voor het eerst mee gaan doen met een prestatieloop en hoewel het mega spannend was, vond ik de ervaring een verrijking.
Kort daarna ben ik lid geworden van een atletiekvereniging.
Ik train nu veel bewuster naar wedstrijden toe, ben veel socialer en geniet ervan. Ondertussen ben ik 20kg afgevallen (spiermassa toegenomen, vetpercentage afgenomen tot krap 20%), ben ik geheel gestopt met alcohol drinken en heb ik nul depressieve klachten meer en kan ik prikkels veel beter handelen. Tuurlijk ben ik nog wel eens overprikkeld of in meltdown maar echt niet vergelijkbaar met voorheen.
We zijn terug naar basics gegaan en gestart met kamperen, wat goed bevalt. Ik houd het simpel.
Hardlopen gaat me goed af en vanuit de vereniging ga ik werk/leer-traject starten in oktober tot hardlooptrainer-assistent en daarna paar dagdelen bij hun aan de slag.
Ook krijgen we een eigen hond waarmee ik de hondensport in wil en opleiden tot eigen hulphond, ga ik volgend jaar de marathon lopen, wil ik mijn persoonlijk record op de 10km onder de 45min krijgen, wil ik toch gaan voor dat rijbewijs, zoveel doelen; komt goed!
Kinderwens blijft een grote twijfel maar ik neig naar ''dat wil ik niet'' en dat voelt nu prima dus daar doen we even niks meer mee. Prima.
Zo zie je maar wat een jaar kan doen...
Ikzelf geef het leven nut.
Er is nogal wat veranderd afgelopen jaar:
hardlopen doe ik nog steeds en dat heeft alles veranderd. Ik ben in februari voor het eerst mee gaan doen met een prestatieloop en hoewel het mega spannend was, vond ik de ervaring een verrijking.
Kort daarna ben ik lid geworden van een atletiekvereniging.
Ik train nu veel bewuster naar wedstrijden toe, ben veel socialer en geniet ervan. Ondertussen ben ik 20kg afgevallen (spiermassa toegenomen, vetpercentage afgenomen tot krap 20%), ben ik geheel gestopt met alcohol drinken en heb ik nul depressieve klachten meer en kan ik prikkels veel beter handelen. Tuurlijk ben ik nog wel eens overprikkeld of in meltdown maar echt niet vergelijkbaar met voorheen.
We zijn terug naar basics gegaan en gestart met kamperen, wat goed bevalt. Ik houd het simpel.
Hardlopen gaat me goed af en vanuit de vereniging ga ik werk/leer-traject starten in oktober tot hardlooptrainer-assistent en daarna paar dagdelen bij hun aan de slag.
Ook krijgen we een eigen hond waarmee ik de hondensport in wil en opleiden tot eigen hulphond, ga ik volgend jaar de marathon lopen, wil ik mijn persoonlijk record op de 10km onder de 45min krijgen, wil ik toch gaan voor dat rijbewijs, zoveel doelen; komt goed!
Kinderwens blijft een grote twijfel maar ik neig naar ''dat wil ik niet'' en dat voelt nu prima dus daar doen we even niks meer mee. Prima.
Zo zie je maar wat een jaar kan doen...
vrijdag 27 september 2019 om 19:57
Dat is iets wat ik tijdens mijn depressies heel zwaar vind. Het leven heeft geen nut. Over 500 jaar weet niemand meer dat je er ooit bent geweest. Het is wat het is en dit is het. Maar iedereen kan tijdelijk nuttig zijn voor een ander. Naar een vriendin luisteren als ze het moeilijk heeft, een kletspraatjes maken met de buren etc.
vrijdag 27 september 2019 om 19:59
Heb jij geen medicatie?Thuis-in-eigen-huis schreef: ↑06-12-2018 08:00Dat vond POH & huisarts niet, depressieve symptomen en gewoon mijn autisme.
't Naampje maakt verder ook niet veel uit.
Eindelijk weer een nacht redelijk geslapen, op de nachtmerrie na, vandaag weer vol goede moed hardlopen.
(ik zou normaal gister, maar darmen waren het er niet mee eens, dus dagje verschoven).
zaterdag 28 september 2019 om 19:48
Al dik 2 jaar niet meer. En ook absoluut niet meer nodig.
zondag 29 september 2019 om 11:35
dinsdag 16 juni 2020 om 16:26
Ik vind het interessant dat er nog steeds groei/verandering in me zit, dus weer een update.
Iones, er bestaat bij mij zeker een verband bij mijn fysieke constitutie en mijn mentale gesteldheid.
Een heel groot verband zelfs, daarom is gezond leven en sporten voor mij heel belangrijk. Gelukkig vind ik dat leuk en is het niet heel lastig om vol te houden. Ook alweer 1,5 jaar geheelonthouder betreft alcohol.
Begin dit jaar heb ik herkeuring bij UWV betreft mijn wajong gehad, de uitslag is dat ik duurzaam ben afgekeurd en geen arbeidsvermogen heb.
De uitslag geeft wel rust en erkenning die ik zocht, toch vind ik het wel heftig. Ik wil altijd zo graag maar ik kan het niet.
Gelukkig mag ik wel bij atletiekvereniging actief blijven als vrijwilliger, dat is ook heel los-vast want als ik stress/spanning heb, lukt het me niet sociaal te doen en ben ik er zo een paar weken niet.
Ik ben wel bijna klaar met mijn opleiding tot trainer, dat is wel echt iets waar ik trots op ben als het me lukt te halen. Samen met vereniging gaan we dan een invulling zoeken die haalbaar is.
Hardlopen (en andere sporten) gaan echt meer dan prima, het is echt een stuk therapie maar ook echt iets voor mezelf. Ik heb wat doelen (die 10km in 45min heb ik al gehaald, dus die staat weer op een andere tijd), maar het doel is vooral door blijven gaan, ervan genieten, blessurevrij lopen.
Ook hebben we een pup, inmiddels is die 9 maanden oud. In begin vond ik het echt kei zwaar, maar kan hem echt niet meer wegdenken.
Betreft kinderwens; ik wil het wel, maar kan het niet (een hond hebben bevestigde dat wel even goed) dus heb keus gemaakt.
Inmiddels is traject richting sterilisatie in gang gezet, hoop snel op groen licht.
Over algemeen ben ik vrij positief en soms zijn dingen wel zwaar en heftig maar heb gelukkig goede copings om ermee om te gaan nu.
Iones, er bestaat bij mij zeker een verband bij mijn fysieke constitutie en mijn mentale gesteldheid.
Een heel groot verband zelfs, daarom is gezond leven en sporten voor mij heel belangrijk. Gelukkig vind ik dat leuk en is het niet heel lastig om vol te houden. Ook alweer 1,5 jaar geheelonthouder betreft alcohol.
Begin dit jaar heb ik herkeuring bij UWV betreft mijn wajong gehad, de uitslag is dat ik duurzaam ben afgekeurd en geen arbeidsvermogen heb.
De uitslag geeft wel rust en erkenning die ik zocht, toch vind ik het wel heftig. Ik wil altijd zo graag maar ik kan het niet.
Gelukkig mag ik wel bij atletiekvereniging actief blijven als vrijwilliger, dat is ook heel los-vast want als ik stress/spanning heb, lukt het me niet sociaal te doen en ben ik er zo een paar weken niet.
Ik ben wel bijna klaar met mijn opleiding tot trainer, dat is wel echt iets waar ik trots op ben als het me lukt te halen. Samen met vereniging gaan we dan een invulling zoeken die haalbaar is.
Hardlopen (en andere sporten) gaan echt meer dan prima, het is echt een stuk therapie maar ook echt iets voor mezelf. Ik heb wat doelen (die 10km in 45min heb ik al gehaald, dus die staat weer op een andere tijd), maar het doel is vooral door blijven gaan, ervan genieten, blessurevrij lopen.
Ook hebben we een pup, inmiddels is die 9 maanden oud. In begin vond ik het echt kei zwaar, maar kan hem echt niet meer wegdenken.
Betreft kinderwens; ik wil het wel, maar kan het niet (een hond hebben bevestigde dat wel even goed) dus heb keus gemaakt.
Inmiddels is traject richting sterilisatie in gang gezet, hoop snel op groen licht.
Over algemeen ben ik vrij positief en soms zijn dingen wel zwaar en heftig maar heb gelukkig goede copings om ermee om te gaan nu.
dinsdag 16 juni 2020 om 16:45
Sorry, ik ben erg voor positief zijn en een hart onder de riem, maar huisvrouw de mooiste baan die je als vrouw kunt hebben? Nee, echt niet.minouska schreef: ↑24-09-2018 14:20Wat ga je (morgen) doen wanneer alles al schoon is en je niets meer te ruimen hebt, TO?
Huisvrouw zijn is ook heel nuttig, misschien wel de mooiste baan die je als vrouw kunt hebben. Veel moeders wensen thuis te kunnen zijn. Lekker toch dat je vandaag lekker hebt kunnen poetsen? Dat kun je vanavond al aan je man vertellen. Morgen misschien dat je even een ommetje gemaakt hebt, of een lekkere taart.
Je mag er echt wel wezen
De zin van het leven is de zin die je er zelf aan geeft. Dat geldt voor alle mensen. Of je nu werkt of niet.
Ik zou in geval van TO adviseren: probeer je leven leuk te maken in plaats van zinvol. Uiteindelijk weet niemand op welk moment je iets hebt gedaan of gezegd dat het leven van een ander positief beïnvloed heeft.
Edit: ik zie dat het bericht van jaren terug is. Voor mijn gevoel was de vrouwenemancipatie toen ook al in volle gang, maar toch
dinsdag 16 juni 2020 om 22:14
Wat leuk!rozemarijn123 schreef: ↑16-06-2020 17:40Wat leuk om jouw updates te lezen, TO!
Ik vind het geweldig dat het zo goed met je gaat.
Zelf ben ik een groot voorstander van gezond leven: gezond eten, veel beweging / sporten, veel in de natuur zijn, en de drie r's.
Mooi om te zien dat dit bij jou ook zo goed werkt!
Ja, door op die manier te leven kan ik mijn autisme en terugkerende depressie best goed handelen! Als een ding niet goed lukt (meestal iets met r's) dan ga ik sneller uit balans, maar tegenwoordig let ik echt goed op dat ik genoeg slaap/weinig stress heb/gezond eet en veel beweeg.
dinsdag 16 juni 2020 om 23:20
Die hond zal jouw goed doen. Veel mensen ervaren de puppytijd als pittig of intensief. Ik zelf overigens niet, ik ben te gek op puppies.
Fijn dat je het sporten leuk vindt. Ik vind bepaalde sporten leuk, zoals tennis en paardrijden. Maar sport voor mijn conditie vind ik absoluut niet leuk. Toch ga ik per 1 juli weer naar de sportschool die dan weer open is. Ik doe dat vanaf vorig jaar februari. IK zie het als een plicht, ik moet mijn lichaam onderhouden. Maar ik vind het dus echt niet leuk.
Ik denk dat jij met het ouder worden jezelf beter zult leren kennen en daardoor kan anticiperen, en leren hoe je met jezelf op bepaalde momenten moet omgaan. Het zal gemakkelijker worden. Maar ik denk dat je goed bezig bent.
De zin in het leven is, dat iemand zich goed voelt, lekker in z'n vel zit. Daar moet je je op richten.
Fijn dat je het sporten leuk vindt. Ik vind bepaalde sporten leuk, zoals tennis en paardrijden. Maar sport voor mijn conditie vind ik absoluut niet leuk. Toch ga ik per 1 juli weer naar de sportschool die dan weer open is. Ik doe dat vanaf vorig jaar februari. IK zie het als een plicht, ik moet mijn lichaam onderhouden. Maar ik vind het dus echt niet leuk.
Ik denk dat jij met het ouder worden jezelf beter zult leren kennen en daardoor kan anticiperen, en leren hoe je met jezelf op bepaalde momenten moet omgaan. Het zal gemakkelijker worden. Maar ik denk dat je goed bezig bent.
De zin in het leven is, dat iemand zich goed voelt, lekker in z'n vel zit. Daar moet je je op richten.
