Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
woensdag 24 oktober 2018 om 06:46
Het ouderlijk huis verkopen.... dat lijkt me zo moeilijk, Christiana. Mijn moeder woont nog in het huis. Het was eerst de bedoeling dat ze meteen zou verkopen en kleiner zou gaan wonen. Ze kon het niet. Ik snap dat. Ook al is het huis veel te groot voor haar, het zit vol herinneringen. We hebben besloten dat ze daar blijft wonen zo lang ze kan. We hebben wel afgesproken dat we naar de notaris gaan om het huis op naam van mijn zus en mij te zetten en, naar aanleiding van jouw verhalen, ervoor te zorgen dat ik beslissingen kan maken als zij dat niet meer kan.
Ik vind dat best lastig merk ik.... zo bezig zijn ook met haar einde. Ze is niet ziek en ook niet super oud of zo, maar goed, dat was mijn vader anderhalf jaar geleden ook niet. Dingen kunnen snel veranderen.
W.b. de psycholoog... ja, zelfde hier. Zal mijn eigen weg moeten vinden hierin. Ik heb dagen dat het wel okay is hoor, maar ook wel dagen dat ik bang ben dat het nooit beter wordt. Ik leef al een jaar in een soort bubble, eerst omhuld met heel veel zorgen, nu omhuld met verdriet. Ik heb in de zomer 1 dag gehad waarvan ik echt genoot. Om de rest van de dagen zit gewoon een randje.
Ik vind dat best lastig merk ik.... zo bezig zijn ook met haar einde. Ze is niet ziek en ook niet super oud of zo, maar goed, dat was mijn vader anderhalf jaar geleden ook niet. Dingen kunnen snel veranderen.
W.b. de psycholoog... ja, zelfde hier. Zal mijn eigen weg moeten vinden hierin. Ik heb dagen dat het wel okay is hoor, maar ook wel dagen dat ik bang ben dat het nooit beter wordt. Ik leef al een jaar in een soort bubble, eerst omhuld met heel veel zorgen, nu omhuld met verdriet. Ik heb in de zomer 1 dag gehad waarvan ik echt genoot. Om de rest van de dagen zit gewoon een randje.
woensdag 24 oktober 2018 om 09:10
Pas wel op met 'n huis op jullie namen in 't geval je in 'n uitkering zou komen.
Mijn moeder woont ook nog in mijn ouderlijk huis, ook te groot, vooral de tuin, maar zij wil ook definitief niet weg. Hopelijk is haar net als mijn vader gegund om te sterven in dat huis ipv in een of ander verzorgingstehuis.
Mijn moeder woont ook nog in mijn ouderlijk huis, ook te groot, vooral de tuin, maar zij wil ook definitief niet weg. Hopelijk is haar net als mijn vader gegund om te sterven in dat huis ipv in een of ander verzorgingstehuis.
woensdag 24 oktober 2018 om 09:21
Als ik nu onverhoopt in de bijstand zou moeten komen heb ik toch al een probleem, want ik heb nu ook al een koophuis.redbulletje schreef: ↑24-10-2018 09:10Pas wel op met 'n huis op jullie namen in 't geval je in 'n uitkering zou komen.
Mijn moeder woont ook nog in mijn ouderlijk huis, ook te groot, vooral de tuin, maar zij wil ook definitief niet weg. Hopelijk is haar net als mijn vader gegund om te sterven in dat huis ipv in een of ander verzorgingstehuis.
Ik ben ook blij dat mijn moeder nog in dat huis blijft. Ik weet niet of ik het aan zou kunnen als dat ook nog weg ging. Ik vond het al lastig toen mijn vaders gereedschap wegging en zijn auto verkocht werd. Ze heeft wel een klusjesman en iemand die haar in de tuin helpt.
woensdag 24 oktober 2018 om 09:56
Ik heb een boormachine van mijn vader. Geen idee wat ik er mee doen moet. Heb er ook geen ruimte voor, dus die staat bij mijn moeder.
Zijn auto.. ik heb nog even overwogen om die over te nemen, maar toch besloten om het niet te doen. Ik kan zonder en zijn auto was al een oudje.
Ik realiseer me goed dat mijn vader niet in spullen zit. Ik probeer dat ook steeds meer los te laten want we kunnen niet alles bewaren. Ik zeker niet, want ik woon al klein en wil nog kleiner wonen. Maar lastig is het wel.
Zijn auto.. ik heb nog even overwogen om die over te nemen, maar toch besloten om het niet te doen. Ik kan zonder en zijn auto was al een oudje.
Ik realiseer me goed dat mijn vader niet in spullen zit. Ik probeer dat ook steeds meer los te laten want we kunnen niet alles bewaren. Ik zeker niet, want ik woon al klein en wil nog kleiner wonen. Maar lastig is het wel.
woensdag 24 oktober 2018 om 10:28
Lijkt me ook een heftige herinnering Christiana...
Zit nu zelf in dat proces van het ouderlijk huis te koop zetten en ik vind het heftiger dan ik had verwacht.
Het is het huis waar ik het grootste deel van mijn jeugd ook heb doorgebracht en mijn moeder woonde daar nog al die tijd na het overlijden van mijn vader.
Het opruim proces hebben we grotendeels gehad maar wat is dat zwaar.. Zoveel herinneringen aan spullen. Ik was eigenlijk een huis vol met herinneringen van 3 mensen aan het opruimen want van mijn vader waren er de echte herinnering dingen nog over maar van mijn zus zat mijn moeder zelf nog in het proces van spullen uitzoeken.
Hoe heb jij dat gedaan met spullen? Vond het best lastig om tot keuzes te komen wat je bewaard en wat je weg doet, maar je moet want je kan tenslotte niet alles bewaren.
De makelaar is al geweest, de foto's zijn gemaakt en ergens deze of volgende week gaat de woning officieel te koop, vind het een heel bizar gevoel dat ik degene ben die de opdracht tot verkoop heeft gegeven..
Zit nu zelf in dat proces van het ouderlijk huis te koop zetten en ik vind het heftiger dan ik had verwacht.
Het is het huis waar ik het grootste deel van mijn jeugd ook heb doorgebracht en mijn moeder woonde daar nog al die tijd na het overlijden van mijn vader.
Het opruim proces hebben we grotendeels gehad maar wat is dat zwaar.. Zoveel herinneringen aan spullen. Ik was eigenlijk een huis vol met herinneringen van 3 mensen aan het opruimen want van mijn vader waren er de echte herinnering dingen nog over maar van mijn zus zat mijn moeder zelf nog in het proces van spullen uitzoeken.
Hoe heb jij dat gedaan met spullen? Vond het best lastig om tot keuzes te komen wat je bewaard en wat je weg doet, maar je moet want je kan tenslotte niet alles bewaren.
De makelaar is al geweest, de foto's zijn gemaakt en ergens deze of volgende week gaat de woning officieel te koop, vind het een heel bizar gevoel dat ik degene ben die de opdracht tot verkoop heeft gegeven..
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
woensdag 24 oktober 2018 om 12:38
Heftig hoor... mijn vader wil nog minstens 10 jaar in het huis blijven maar niet voor altijd. Het ligt achteraf in een dorp met 500 inwoners dus zonder supermarkt en openbaar vervoer. Tzt zien we wel waar hij dan wel heen wil. Al zal hij nooit zonder een tuin kunnen dus een appartementje gaat het dan ook niet worden.
Beetje bij beetje begint de opruimfase... ik wil ook meer bewaren dan wat mn vader wil houden. Kan ik ook niet goed tegen. Gisteren stonden er weer 2 dozen klaar voor de kringloop. Heb er doorheen gestruind en haar handtas zal er in. Doe die je toch niet weg denk ik dan???? dus nu gebruik ik em. Zo vreemd dat mn vader en ik een totaal verschillende manier hebben met het naar de dingen kijken.
Ik heb hem nu gevraagd om niks van mama weg te gooien voordat ik t gezien heb.
Beetje bij beetje begint de opruimfase... ik wil ook meer bewaren dan wat mn vader wil houden. Kan ik ook niet goed tegen. Gisteren stonden er weer 2 dozen klaar voor de kringloop. Heb er doorheen gestruind en haar handtas zal er in. Doe die je toch niet weg denk ik dan???? dus nu gebruik ik em. Zo vreemd dat mn vader en ik een totaal verschillende manier hebben met het naar de dingen kijken.
Ik heb hem nu gevraagd om niks van mama weg te gooien voordat ik t gezien heb.
woensdag 24 oktober 2018 om 12:45
Ik heb een sjaal van mijn vader en een overhemdje wat hij vaak droeg op zonnige dagen. Mijn moeder laat zijn jas aan de kapstok hangen. De meeste kleren zijn verder wel weg.
Lijkt mij ook 'n groot probleem om naderhand dat huis leeg te moeten ruimen, want daar zitten meer dan 50 jaar herinneringen in. Het huis is door mijn vader en opa gebouwd op voormalig bosgrond dus geen voorgaande bewoners die daar ooit gewoond hebben. Als ik de staatsloterij zou winnen zou het huis ook zeker gewoon in mijn bezit blijven in huidige staat, gewoon omdat ik er geen andere mensen in zou willen zien. Maar helaas zal het snel van de hand moeten als m'n moeder daar weg wil of dood gaat omdat ik geen geld heb om 2 huizen te onderhouden.
Lijkt mij ook 'n groot probleem om naderhand dat huis leeg te moeten ruimen, want daar zitten meer dan 50 jaar herinneringen in. Het huis is door mijn vader en opa gebouwd op voormalig bosgrond dus geen voorgaande bewoners die daar ooit gewoond hebben. Als ik de staatsloterij zou winnen zou het huis ook zeker gewoon in mijn bezit blijven in huidige staat, gewoon omdat ik er geen andere mensen in zou willen zien. Maar helaas zal het snel van de hand moeten als m'n moeder daar weg wil of dood gaat omdat ik geen geld heb om 2 huizen te onderhouden.
woensdag 24 oktober 2018 om 12:54
Koekie, oh haar handtas... ja, kan me voorstellen dat je die eruit hebt gehaald. Dat is ook wel een persoonlijk iets. Ik heb een paar truien van mijn vader. Ik weet niet goed wat ik ermee moet, want ze passen mij niet. Uiteindelijk gaat het wel weg, maar nu nog niet.
Van wat er nu nog over is vind ik zijn schoenen het lastigst. Wat moeten wij ermee? Niets! En toch moeten ze in de kast blijven staan. Soms vraag ik me af of het niet beter is om alles weg te doen. Vooral bij het zien van die schoenen word ik elke keer weer zo verdrietig.
In de eerste maanden na zijn dood kon ik nog wel troost vinden in het feit dat hij niet meer hoefde te lijden. Die vlieger gaat niet meer op. Ik merk dat ik zoekende ben naar iets waar ik me wel aan vast kan houden, maar dat heb ik momenteel even niet. In juli/augustus of zo had ik ook zo'n dip en uiteindelijk ging het vanzelf beter. Zo zal het nu ook wel weer gaan, maar ik zit momenteel wel weer 'diep'.
Van wat er nu nog over is vind ik zijn schoenen het lastigst. Wat moeten wij ermee? Niets! En toch moeten ze in de kast blijven staan. Soms vraag ik me af of het niet beter is om alles weg te doen. Vooral bij het zien van die schoenen word ik elke keer weer zo verdrietig.
In de eerste maanden na zijn dood kon ik nog wel troost vinden in het feit dat hij niet meer hoefde te lijden. Die vlieger gaat niet meer op. Ik merk dat ik zoekende ben naar iets waar ik me wel aan vast kan houden, maar dat heb ik momenteel even niet. In juli/augustus of zo had ik ook zo'n dip en uiteindelijk ging het vanzelf beter. Zo zal het nu ook wel weer gaan, maar ik zit momenteel wel weer 'diep'.
woensdag 24 oktober 2018 om 13:23
Ik heb een wollen jas van mijn moeder, die past mij niet. Dus die ligt nu in de vensterbank als slaapplek voor de katten.Lady_Day schreef: ↑24-10-2018 12:54Koekie, oh haar handtas... ja, kan me voorstellen dat je die eruit hebt gehaald. Dat is ook wel een persoonlijk iets. Ik heb een paar truien van mijn vader. Ik weet niet goed wat ik ermee moet, want ze passen mij niet. Uiteindelijk gaat het wel weg, maar nu nog niet.
Zelf heb ik op mijn bed een sprei die ze voor mij gebreid heeft. Die is meer waardevol dan haar eigen kleding.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 24 oktober 2018 om 13:33
Lambchop... oh, dat sprei... ja, dat kan ik me goed voorstellen. Fantastisch mooi om dat te hebben en nooit meer weg te doen 
Ik heb een paar boekenkasten die mijn vader voor mij gemaakt heeft, vlak voordat hij echt heel ziek werd. Het is het laatste grote wat hij gedaan heeft, want hij kon niet meer. Al mijn meubelen kunnen me gestolen worden, maar die boekenkasten, die zijn heilig voor mij.
Ik heb een paar boekenkasten die mijn vader voor mij gemaakt heeft, vlak voordat hij echt heel ziek werd. Het is het laatste grote wat hij gedaan heeft, want hij kon niet meer. Al mijn meubelen kunnen me gestolen worden, maar die boekenkasten, die zijn heilig voor mij.
woensdag 24 oktober 2018 om 13:41
woensdag 24 oktober 2018 om 13:44
woensdag 24 oktober 2018 om 19:27
Ik heb uit de kledingkast het spul gepakt wat ik leuk vond en ook nog pas. End at draag ik regelmatig met een goed gevoel. Mn moeder heeft stiekem al opruiming gehouden voordat we wisten dat het niet goed met haar ging. Heel bizar... dus de kledingkast was karig, een klein stapeltje shirtjes, 2 broeken en 2 rokken. Ze wist dat ze niet meer nodig zou hebben denk ik.
Verder gebruik ik ook haar portemonnee en nu heb ik dus de handtas.
En ik heb de handgeschreven kaarten enz opgehangen boven op 1 slaapkamermuur.
Meubels en zo, nee die heb ik niet. Maar inderdaad, zo'n jas gebruiken als sprei is een mooi idee!
Of inderdaad een sjaal oid bewaren, mooi.
Verder gebruik ik ook haar portemonnee en nu heb ik dus de handtas.
En ik heb de handgeschreven kaarten enz opgehangen boven op 1 slaapkamermuur.
Meubels en zo, nee die heb ik niet. Maar inderdaad, zo'n jas gebruiken als sprei is een mooi idee!
Of inderdaad een sjaal oid bewaren, mooi.
woensdag 24 oktober 2018 om 21:14
We hebben tot nu toe alleen haar kleding opgeruimd. Er was zoveel wat er nog goed uit zag. We hebben alles weg gedaan.
Mijn vader interesseert het allemaal niks. Van hem mag alles wel erg, alsof hij alles wil wissen uit zijn leven. Alsof ze er nooit geweest is. Ik vind dat heel moeilijk en verdrietig. Hij ruimte gelukkig niks op zonder te vragen en dus ligt het er maar. Dat vind ik misschien nog wel erger. Hij woont daar tussen al haar spullen en hem interesseert het niks.
Toen ze net overleden was toen ging hij door haar zakken heen en haalde hij haar portemonnee leeg. Hij begon direct met opruimen.
Ladyday: ik herken het wel. Alles heb ik wel gezegd en alles heb ik wel gedacht, wat kan ik er nu verder nog mee.
Ik ben de afgelopen dagen weer heel verdrietig. Alles komt weer terug en weer voorbij. Ik vind het zo moeilijk...
Mijn vader interesseert het allemaal niks. Van hem mag alles wel erg, alsof hij alles wil wissen uit zijn leven. Alsof ze er nooit geweest is. Ik vind dat heel moeilijk en verdrietig. Hij ruimte gelukkig niks op zonder te vragen en dus ligt het er maar. Dat vind ik misschien nog wel erger. Hij woont daar tussen al haar spullen en hem interesseert het niks.
Toen ze net overleden was toen ging hij door haar zakken heen en haalde hij haar portemonnee leeg. Hij begon direct met opruimen.
Ladyday: ik herken het wel. Alles heb ik wel gezegd en alles heb ik wel gedacht, wat kan ik er nu verder nog mee.
Ik ben de afgelopen dagen weer heel verdrietig. Alles komt weer terug en weer voorbij. Ik vind het zo moeilijk...
woensdag 24 oktober 2018 om 21:27
Tinkel, ondanks dat ik geen directe steun ervaar van mijn moeder, is ons verdriet wel gedeeld (al heeft zij geen idee hoe moeilijk ik het ermee heb). Ik vind het zo verdrietig dat jij daar zo alleen in staat.
Ik ben de afgelopen dagen ook heel verdrietig. Vandaag heb ik zelfs niet gewerkt. Ik heb de hele dag op de bank gelegen. Verschrikkelijk slecht, want dan ga ik malen en doemdenken en na uren negatief denken voel ik me nog slechter dan toen ik wakker werd vanochtend. Morgen toch maar naar mijn werk.
Ik ben de afgelopen dagen ook heel verdrietig. Vandaag heb ik zelfs niet gewerkt. Ik heb de hele dag op de bank gelegen. Verschrikkelijk slecht, want dan ga ik malen en doemdenken en na uren negatief denken voel ik me nog slechter dan toen ik wakker werd vanochtend. Morgen toch maar naar mijn werk.
woensdag 24 oktober 2018 om 21:33
Mijn vader heeft twee linkerhanden, hij heeft in mijn huidige huis het plafond zo goed als mogelijk gewit. Lees zo goed als mogelijk want het is niet egaal wit. Hij leeft nog, maar ik heb nu al besloten dat ik nooit meer iets aan het plafond doe. Dat is zijn trots 
Ja, Lady die sprei, ze wilde hem breien voor mijn neefje maar mijn schoonzus hoefde hem niet. Toen wilde ik hem wel, alleen wat groter. Dus dat heeft ze toen gedaan.
Nu ligt ie ter reparatie bij de moeder van mijn beste vriendinnetje. Aangezien er wat gaten in zijn gevallen. Dan blijft het iets moois, moeder beste vriendinnetje ken ik ook al bijna 30 jaar.
Ja, Lady die sprei, ze wilde hem breien voor mijn neefje maar mijn schoonzus hoefde hem niet. Toen wilde ik hem wel, alleen wat groter. Dus dat heeft ze toen gedaan.
Nu ligt ie ter reparatie bij de moeder van mijn beste vriendinnetje. Aangezien er wat gaten in zijn gevallen. Dan blijft het iets moois, moeder beste vriendinnetje ken ik ook al bijna 30 jaar.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 24 oktober 2018 om 21:48
donderdag 25 oktober 2018 om 08:08
Hoi, ik lees ook nog steeds mee. Fijn dat het topic doorloopt. Mooi dat van die sprei, Lambshop. Het zit hem in dat soort dingen, ja. De liefde en de aandacht. Zoiets koester je.
Het gaat iets beter de laatste weken, merk ik. Het is niet meer zo alles overheersend zoals het maandenlang is geweest. Ik denk ook dat het komt omdat we ineens weer actief plannen voor de toekomst aan het maken zijn. Mijn vader ook, dus dat is een heel goed teken. Na zo’n lange, verdrietige periode.
Terugkijkend kan ik mijn verdriet na het overleden in verschillende fases indelen: de eerste maand(en) totaal ongeloof, paniek en diepe, diepe wanhoop. In een duistere wolk. Letterlijk lichamelijk ziek soms.
Na 4 maanden een lichte verandering. De storm gaat wat liggen maar het gemis komt steeds meer naar boven. Het is echt zo, ze komt nooit meer terug.
Na zes maanden het besef dat het leven echt doorgaat, ook zonder haar. We hebben ook veel om voor te leven. Maar God, wat mis ik haar. Vele mooie herinneringen. Wat ben ik dankbaar dat ze mijn moeder was.
Negen maanden.... opnieuw een fase: gemis nog steeds in alles, veel flash-backs. Maar ook een soort berusting. Daar zit ik nu in.
Meestal voor zo’n omslagpunt heb ik een diepe terugval, soms wel een paar weken, maar ik herstel dan weer en ga door. Ik merk de veranderingen. Herken iemand dit?
Het gaat iets beter de laatste weken, merk ik. Het is niet meer zo alles overheersend zoals het maandenlang is geweest. Ik denk ook dat het komt omdat we ineens weer actief plannen voor de toekomst aan het maken zijn. Mijn vader ook, dus dat is een heel goed teken. Na zo’n lange, verdrietige periode.
Terugkijkend kan ik mijn verdriet na het overleden in verschillende fases indelen: de eerste maand(en) totaal ongeloof, paniek en diepe, diepe wanhoop. In een duistere wolk. Letterlijk lichamelijk ziek soms.
Na 4 maanden een lichte verandering. De storm gaat wat liggen maar het gemis komt steeds meer naar boven. Het is echt zo, ze komt nooit meer terug.
Na zes maanden het besef dat het leven echt doorgaat, ook zonder haar. We hebben ook veel om voor te leven. Maar God, wat mis ik haar. Vele mooie herinneringen. Wat ben ik dankbaar dat ze mijn moeder was.
Negen maanden.... opnieuw een fase: gemis nog steeds in alles, veel flash-backs. Maar ook een soort berusting. Daar zit ik nu in.
Meestal voor zo’n omslagpunt heb ik een diepe terugval, soms wel een paar weken, maar ik herstel dan weer en ga door. Ik merk de veranderingen. Herken iemand dit?
donderdag 25 oktober 2018 om 08:36
donderdag 25 oktober 2018 om 08:44
Teun, wat fijn dat je er bent op deze grijze ochtend (in Nederland dan). Ik vind altijd heel veel herkenning in wat je schrijft. Ik loop alleen wat achter op je. En dat geeft mij houvast. Hier ook 9 maanden nu maar ik zit zo diep momenteel. Ik heb het gevoel alsof ik gek word.
Ik heb vannacht maar 1 uur kunnen slapen omdat ik me zoveel zorgen maak om van alles en dan mis ik mijn vader zo ontzettend, mijn hart doet er letterlijk pijn van.
Ik herken dat van zo'n terugval. Enorm. Het ging de afgelopen paar maanden wel redelijk. Ik merkte dat de grote woede en het grote overheersende verdriet aan de kant ging voor het grote gemis. De laatste dagen is het echter weer helemaal mis. Ik slaap bijna niet, huilbuien vanuit mijn tenen, wanhoop, en angst dat ik me nooit meer gelukkig zal voelen.
De afgelopen paar maanden was ik met plannen bezig om een huisje te bouwen maar opeens lijkt dat als een kaartenhuis in duigen te vallen. Niet zozeer omdat de gemeente tegenwerkt, maar ik zie opeens allemaal beren op de weg. Allemaal dingen waar ik niet aan gedacht had die in mijn hoofd opeens onoverkomelijk zijn. Ik weet niet eens of dat echt zo is. Ik vind het moeilijk om helder na te denken als ik zo in paniek ben.
Ik houd me vast aan jouw tijdlijn, Teun Dankjewel.
Ik heb vannacht maar 1 uur kunnen slapen omdat ik me zoveel zorgen maak om van alles en dan mis ik mijn vader zo ontzettend, mijn hart doet er letterlijk pijn van.
Ik herken dat van zo'n terugval. Enorm. Het ging de afgelopen paar maanden wel redelijk. Ik merkte dat de grote woede en het grote overheersende verdriet aan de kant ging voor het grote gemis. De laatste dagen is het echter weer helemaal mis. Ik slaap bijna niet, huilbuien vanuit mijn tenen, wanhoop, en angst dat ik me nooit meer gelukkig zal voelen.
De afgelopen paar maanden was ik met plannen bezig om een huisje te bouwen maar opeens lijkt dat als een kaartenhuis in duigen te vallen. Niet zozeer omdat de gemeente tegenwerkt, maar ik zie opeens allemaal beren op de weg. Allemaal dingen waar ik niet aan gedacht had die in mijn hoofd opeens onoverkomelijk zijn. Ik weet niet eens of dat echt zo is. Ik vind het moeilijk om helder na te denken als ik zo in paniek ben.
Ik houd me vast aan jouw tijdlijn, Teun
Dankjewel.
donderdag 25 oktober 2018 om 09:10
Ja, dat verraderlijke inderdaad. Dat heeft me nu ook te pakken. Niet dat ik me goed voelde de afgelopen weken, maar er was geen wanhoop zoals ik die momenteel voel. En ik weet ook wel dat dit voorbij gaat, net als de vorige keren, maar wat ik ervoor terugkrijg is ook niet bepaald iets om juichend wakker van te worden.Tinkeltje33 schreef: ↑25-10-2018 08:36Ik herken het ook wel. Ik vind het dan verraderlijk om te denken dat dit het dan was. Ik word wel heel moe van iedere keer mezelf weer oppakken en doorgaan. Dat komt misschien ook wel van alle jaren die er aan vooraf gegaan zijn. Ik ben dit ellendig voelen zo zat.
Ook ik ben moe van het mezelf iedere keer weer oppakken. Ik verlang zo ontzettend naar de tijd dat ik het naar mijn zin had. Gewoon zorgeloos genieten. Het is nu al meer dan 4 jaar gedoe. Eerst mijn opa die ziek werd en overleed, toen mijn vader die ziek werd, en met tussenpozen wel beter was en toen vorig jaar precies om deze tijd dat ik voor het eerst dacht, en diep vanbinnen wist, dat ik mijn vader zou verliezen.
Ik ben moe van het rouwen.
donderdag 25 oktober 2018 om 09:12
Heb je een perceel gekocht/wil je dat kopen? Wel 'n leuk idee om zelf te laten bouwen zodat je iets helemaal naar je eigen smaak kunt laten wegzetten. Wat zijn die dingen waar je tegenaan loopt?Lady_Day schreef: ↑25-10-2018 08:44
De afgelopen paar maanden was ik met plannen bezig om een huisje te bouwen maar opeens lijkt dat als een kaartenhuis in duigen te vallen. Niet zozeer omdat de gemeente tegenwerkt, maar ik zie opeens allemaal beren op de weg. Allemaal dingen waar ik niet aan gedacht had die in mijn hoofd opeens onoverkomelijk zijn. Ik weet niet eens of dat echt zo is. Ik vind het moeilijk om helder na te denken als ik zo in paniek ben.
