Wat hielp jou tijdens rouw

Ik herken het moeilijk weggooien ook heel erg. Heb nog verjaardagskaarten waarin mijn vader, met zijn handschrift, ‘papa’ heeft geschreven liggen en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het weg te doen. Uiteindelijk wil ik het woordje ‘papa’ in zijn handschrift nog laten tatoeëren, dus de kaarten mogen nog wel even blijven..
Verder hebben wij zijn oud-eiken kast ook overgenomen. Kast is eigenlijk net niks meer, maar ik kan hem niet wegdoen.. Gaan hem over een tijdje opknappen, want ik weiger om hem weg te doen..

Morgen ga ik voor het eerst weer naar school, zie er enorm tegen op maar het is natuurlijk wel goed om weer te gaan. Contact met de decaan heb ik al gehad, maar dat viel enorm tegen.. Als ik het zo moeilijk vond, kon ik ook altijd nog stoppen met mijn studie zei ze. Beetje jammer, want ik kwam daar voor hulp..niet om te horen dat je zonder problemen kunt stoppen. Voelde wat raar.

Mijn tattoo komt er over twee weken, zoals ze altijd haar kaartjes en briefjes ondertekende in haar handschrift: veel liefs, Ma
Verder gaat het best goed, ik wandel veel beide kids zijn deze week thuis, mooi weer. Ik denk wel heel veel aan haar, soms ook met een traan.
Ik ben bang dat ik na deze week in een diep gat ga vallen...

Ik heb die site voor whats app berichten te bundelen meteen opgeslagen, wat goed dit. Mijn vriendin is vorig jaar overleden na een ziekbed van bijna twee jaar en daarmee appte ik behoorlijk wat af. Alles terugscrollen is niet te doen maar het is me wel dierbaar om terug te lezen als ik daar behoefte aan heb. Ze zou mijn getuige zijn op mijn huwelijk vorig jaar maar helaas heeft ze het niet gered, een week of 7 ervoor is ze overleden.
Mijn moeder was daarna mijn enige getuige. Ik had tijdens de ceremonie een stoel leeg gelaten met een foto erop van mijn vriendin en mij en een bosje bloemen erop. Toen mijn moeder als getuige kwam tekenen pakte ze het fotolijstje en zette dat naast haar neer. Zo tekenden ze toch samen. Niet afgesproken vooraf maar ik vond het een superlief gebaar.
En zo besef ik me dat allebei mijn getuigen er niet meer zijn, de mensen die het meest voor mij betekenen naast mijn man en kinderen. En mijn vader maar dat is 'anders'

Ik heb het idee dat ik al heel lang in een rouwproces zit. Vanaf het moment dat mijn vriendin vertelde dat ze kanker had en opgegeven was, tot en met nu drie jaar later waarbij ik nog bijna elke dag aan haar denk. Totdat mijn mam pas geleden overleed en er een nog veel heftiger verdriet naar boven kwam. En nog veeeel meer emoties en gedachtes. Na de dood van mijn vriendin had ik al het gevoel dat dingen ineens niet meer belangrijk waren en bepaalde (werkgerelateerde) keuzes gemaakt, nog wel zoekende naar 'wat dan' en vooral het leven weer wat leuker maken voor jezelf. Ik heb het gevoel dat ik nu dat mijn mam dood is ergens knetterhard een richting ben opgeduwd die ik zelf misschien niet had gekozen of gedurfd of gezien heb. Nog meer bevestiging dat we er allemaal maar zo kort zijn en dat we zo ongelofelijk tijd verspillen met geneuzel om niks. Ik zet steeds vaker de tv uit omdat het me irriteert al dat non-nieuws.
En vooral nu..
Ik probeer er maar iets positiefs van te maken, mijn verdriet word er toch niet minder om maar het geeft me wel rust. Kiezen voor jezelf ipv die eeuwige druk van het moeten op je schouders.

Grappig dat iedereen vraagt, al een paar dagen na de crematie of ik alweer aan het werk ben (herkenbaar?). Nee, ik kan namelijk niet na een paar uur besluiten dat het toch niet gaat of rustig opbouwen. Ik maak altijd lange en intensieve dagen die veel energie vragen en dat heb ik op dit moment niet. Gelukkig werk ik in een flexpool en kan ik dat zelf regelen. Volgende week ga ik weer beginnen. Met de belofte aan mezelf om weer wat vaker nee te zeggen tegen extra diensten.

Een vraag aan jullie; wat hebben jullie als herinnering in de huiskamer staan van je overleden dierbare? Ikzelf heb een houten wandbord met daarop een plankje met een foto van mijn vriendin, foto van mijn moeder met een kaarsje ernaast en een engelendame die een hartje vasthoud.
En wat hebben jullie evt. met de as gedaan indien gecremeerd? Mijn moeder wilde graag haar as in een rotsje voor in de tuin. één bij mijn broer en één bij mij. Later is het de bedoeling dat mijn vader daar bij komt. Ik weet eigenlijk nog niet wat ik verder zou willen ermee. Ik draag nu een ring van haar en een ketting. Misschien een assierraad maar ik heb nog niet echt iets gezien wat ik mooi vind. Ik weet ook nog niet of ik iets in een beeldje laat verwerken ofzo, ik vind het rotsje voor in de tuin eigenlijk mooi genoeg. Mijn vader wil overigens niets, die heeft er helemaal niks mee wat ik ook wel weer begrijp.

Die tattoo's vind ik ook leuk, zeker die in het eigen handschrift. Dat ga ik onthouden.

Ik heb een groot bord met foto's, nadat mijnoeder overleed heb ik een aantal recente vakantiefoto's vervangen voor foto's van haar/ons. Daarnaast staat er een lijstje op de boekenplank met foto en een met de (foto)kaart van een goede vriend. Mijn vader heeft een automatische elektrische kaars van de action naast het fotolijstje staan. Hij vind het een fijn idee dat er altijd een lichtje brand.

Mijn oma is afgelopen jaar overleden, ze verzamelde vogels, en ik heb 2 vogeltjes uit haar collectie gekregen die op de plank staan.

@jynk, wat vervelend dat de decaan zo reageerde. Spannend, voor het eerst weer naar de universiteit/school. Als het tegenvalt gewoon naar huis gaan, als je aanwezig bent maar niks opslaat dat mag, als het meevalt/fijn is gewoon blijven. Probeer te doen waar jij je het fijnste voelt (en soms is alles k*t).
Volg je momenteel veel vakken tegelijk?

Ik heb geen foto van mijn zus in de woonkamer. Ze zag er de laatste 2,5 jaar heel anders uit door alle behandelingen en daar baalde ze flink van, ze wou heel begrijpelijk ook niet op de foto. Er zijn wel hele mooie foto's van net voor de behandeling, maar mijn eigen dochtertje herkend haar niet, zij was toen nog geen half jaar. Heb nu haar rouwkaart staan met een bloemetje erbij, voor mij is dat genoeg.
Ik wil wel nog heel graag een sieraad met haar vinger afdruk, maar wil nog even een paar maanden wachten om te kijken of ik dat mooi blijf vinden wat ik heb uitgezocht.

Cateye schreef: ↑

14-10-2018 17:02

Ik heb dit met een chat met een vriendin van mij gedaan rond het overlijden van mijn vader en dat is zo fijn om af en toe terug te lezen. Knuffel voor iedereen hier... Ik mis mijn vader ook nog zo, hij is 4 jaar geleden overleden (longkanker).

Goed idee die link! Ik ben al bijna klaar met mn eigen manier maar bewaar t voor n volgende keer

Lady_Day schreef: ↑

14-10-2018 18:40

Ik heb gisteren een koffertje met allerlei kaarten en brieven aangepakt. Dat vind ik dan wel moeilijk om weg te doen, een verjaardagskaart van mijn ouders, of van mijn opa en oma. Ik kan niet alles bewaren, ook al is het nog zo klein.

Je kan t nog altijd inscannen en bewaren op n usb ofzo. Dan neemt het minder plek in. Heb ik eens gedaan met bakken kindertekeningen van mezelf...

koekie1980 schreef: ↑

15-10-2018 07:27

Je kan t nog altijd inscannen en bewaren op n usb ofzo. Dan neemt het minder plek in. Heb ik eens gedaan met bakken kindertekeningen van mezelf...

Daar heb ik nog wel even over nagedacht, maar toch bewust niet voor gekozen. Ik vind het al heel moeilijk om enthousiast te zijn/worden over het heden en de toekomst. Voor mij is het niet bewaren van alles (heb dus 1 kaart ipv 20) juist belangrijk in het proces van loslaten. Hij zit toch wel in mijn hart en dat zal altijd zo blijven. Helemaal los kan nooit, daarvoor zijn we letterlijk en figuurlijk te veel verweven, maar mijn grootste angst is dat ik teveel vast blijf hangen aan het verleden, aan wat was, en daarmee saboteer ik mijn eigen (toekomst) geluk.

Niet dat het me makkelijk afgaat... in de eerste paar maanden last ik continu whatsappgesprekken/mails met mijn moeder terug (mijn vader was niet van de digi), ik kon uren naar zijn foto's kijken maar het wordt er niet anders op. Hij komt niet meer terug.

Iedereen heeft zo zijn eigen manier. Geen enkele manier is hetzelfde. Het kan ook niet 'goed' of 'fout' zijn.

Het is zoals iemand hier onlangs benoemde... zij is nu een jaar verder en haar conclusie was 'niets helpt tijdens rouw'. En zo ervaar ik het ook.

Ik heb destijds haar telefoon leeggehaald en opgeslagen op de pc. In de woonkamer staat een foto met een kaarsje die zij zelf uitgekozen heeft. Verder heb ik ergens in huis wat as en haar parfum staan. Voor haar dood heb ik al een aantal sieraden gekregen van haar.

Ik wilde eerst ook een assierraad, maar nu ik een aantal maanden verder ben voel ik die behoefte niet meer. Ik voelde ineens niet goed om haar altijd bij me te dragen, bij leven heb ik haar ook niet altijd bij me. Wat dat betreft zou ik ook een aantal maanden wachten voor je keuzes maakt voor de as, maar ook een tattoo. In het begin verzon ik ook van alles, maar nu de emoties een beetje zijn gaan liggen, denk ik er toch anders over.

Ik ben het wel met Tinkel eens... ik ben blij dat ik in de eerste maanden geen grote beslissingen heb genomen, maar nu 9 maanden verder vind ik dat de tijd wel rijp is. Ik had eerst allemaal foto's staan, maar heb er nu maar eentje (is ook zijn overlijdenskaart maar dat zie je niet) in een lijstje. Ik heb een klein beetje as er naast staan en zijn bril heb ik op de mantel liggen.

In het begin had ik altijd als ik thuis was een kaarsje branden voor hem, maar ook dat doe ik niet meer. De eerste keer dat ik dat bewust niet deed vond ik heel moeilijk, maar als ik het niet doe laat ik nooit los.

In het algemeen gaat het wel wat beter met mij. Dat zie ik nu eigenlijk pas. In het begin was ik ook nog zo ontzettend bezig met zijn ziekte en hoe lang het er al gezeten zou hebben etc. en nu vind ik dat totaal niet belangrijk meer.

De paniek is er ook niet meer. 'Hoe moet het nu?'... sja, zoals het nu gaat.

Bij vlagen komt nog wel heel veel verdriet terug over hoe hij geleden heeft. Het was zo onnodig en daar kan ik echt nog wel last van hebben, maar het is niet meer continu aanwezig.

Het gemis, ja, dat lijkt wel erger te worden. Het lijkt ook wel alsof mijn leven in 2-en is gehakt... toen mijn vader er nog was en nu hij er niet meer is. Ik heb ook last van grote onrust. Alles moet anders, drastisch anders.

Ik heb een bedelarmband met een naamplaatje van mijn zoon, daar wilde ik een assieraad aan. Ik heb die armband dag en nacht om. En ik bedacht me ineens dat ik dan lekker lig te vrijen met mijn man en dat ik mijn moeder dan bij me heb.

Daarna was ik van plan om een beeldje te maken, maar ook dat weet ik niet. Ik heb een foto dus staan. Misschien komt het wel doordat ik me altijd heel erg beoordeeld voelde door haar in mijn leven, ik wil haar niet te dichtbij hebben of zo. Dat voelt gewoon niet goed, alsof ze toch weer mijn leven binnendringt. Saillant detail. De foto en de kaars heeft zij zelf geregeld en gegeven aan ons. Ze heeft dus zelf al bepaald op wat voor manier wij haar nog bij ons hebben.

Ik denk wel dat jouw je bij leven tegenover elkaar stond uitmaakt in hoe je herdenkt. Ik heb wel een assieraad van mijn dochtertje. Ik draag het eigenijk altijd (alleen af bij douchen/zwemmen/slapen), maar bij leven waren wij ook nog daadwerkelijk 1.dat ze altijd zo dichtbij is voelt juist heel fijn. Ik kan niet zonder haar eigenlijk.
Verder staat haar urn met een zelfgemaakt knuffeltje en twee schilderijtjes in de woonkamer en ik dat is fijn.

Van mijn zoontje had ik niets. Van hem staat er een bijzondere naamstempel in dezelfde laat als wat de as van zijn zusje staat.

Ik heb een tatoeage laten zetten met papa zijn geboorte datum erop en de letters papa. Deze heb ik al laten zetten toen hij nog leefde maar toen het wel al bekend was dat hij niet lang meer had.
Volgende week komt er de sterfdatum bij en zijn vingerafdruk.
Verder had ik een boek gekocht ; papa vertel eens.
Deze hadden we bijna volgeschreven.

Ik ga nog een fotoboek laten maken want hadden 2 weken voor dat hij overleed nog een fotoshoot laten doen. Dit alles komt op een plankje in de woonkamer met rouwkaart en bidprentje. En een kaarsje.

Oh en askettingen worden gemaakt.

Mijn moeder had oma vertel eens gekocht, maar ze is ze kwijtgeraakt.

hartjeJynx schreef: ↑

14-10-2018 20:12

Ik herken het moeilijk weggooien ook heel erg. Heb nog verjaardagskaarten waarin mijn vader, met zijn handschrift, ‘papa’ heeft geschreven liggen en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het weg te doen. Uiteindelijk wil ik het woordje ‘papa’ in zijn handschrift nog laten tatoeëren, dus de kaarten mogen nog wel even blijven..
Verder hebben wij zijn oud-eiken kast ook overgenomen. Kast is eigenlijk net niks meer, maar ik kan hem niet wegdoen.. Gaan hem over een tijdje opknappen, want ik weiger om hem weg te doen..

Morgen ga ik voor het eerst weer naar school, zie er enorm tegen op maar het is natuurlijk wel goed om weer te gaan. Contact met de decaan heb ik al gehad, maar dat viel enorm tegen.. Als ik het zo moeilijk vond, kon ik ook altijd nog stoppen met mijn studie zei ze. Beetje jammer, want ik kwam daar voor hulp..niet om te horen dat je zonder problemen kunt stoppen. Voelde wat raar.

Dat is niet een goeie manier van meedenken en je steunen nee.. tegenvaller.

Van die tattoos wat ik lees, mooi idee.
Ik heb er al jaren een klaar liggen maar ik durfde niet. Maar t komt hier steeds hoger op de agenda omdat ik denk, tja anders gebeurt het nooit. Nu toch maar wat lef bij elkaar rapen, waarschijnlijk diurt de pijn toch maar n half uurtje

stimpy77 schreef: ↑

15-10-2018 00:50

Na de dood van mijn vriendin had ik al het gevoel dat dingen ineens niet meer belangrijk waren en bepaalde (werkgerelateerde) keuzes gemaakt, nog wel zoekende naar 'wat dan' en vooral het leven weer wat leuker maken voor jezelf. Ik heb het gevoel dat ik nu dat mijn mam dood is ergens knetterhard een richting ben opgeduwd die ik zelf misschien niet had gekozen of gedurfd of gezien heb. Nog meer bevestiging dat we er allemaal maar zo kort zijn en dat we zo ongelofelijk tijd verspillen met geneuzel om niks. Ik zet steeds vaker de tv uit omdat het me irriteert.

(....)

Een vraag aan jullie; wat hebben jullie als herinnering in de huiskamer staan van je overleden dierbare?

Over de 1e alinea, herkenbaar. Zou het zo zelf geschreven kunnen hebben.


In de huiskamer heb ik een ingelijste foto met n kaarsje. Op de binnenkant van mn toiletdeur hangen allerlei kaartjes vanuit vakantie, verjaardagswensen enz enz.
Verder n foto in mn portomonnee.
Ben al ruime tijd bezig met t maken van een izzi kn de woonkamer en die wil ik nu nog iets aanpassen met fotos van mn moeder.

Oja die vertel eens boekjes had ik al 2 jaar ingevuld liggen maar zelf niet ingekeken. In de laatste 3 weken dat ik thuis logeerde en mee zorgde hebben we ze doorgenomen en wat antwoorden heb ik gefilmd. Heel bijzonder zo'n kado. Ik geef zo ook graag als kraamkado weg, al heeft t dan een andere lading natuurlijk.

HartjeJynx hoe ging het op school vandaag?
Bij mij op de universiteit werd ook ongeveer zo gereageerd. Er was zeker wel begrip, maar de studieadviseur had ook de mening dat als ik het er zo moeilijk mee had ik beter geen vakken kon doen of een tussenjaar kon nemen of gewoon stoppen. Ik heb dat niet gedaan, had dat laatste restje 'gewoon' leven veel te hard nodig.

Ik bedenk me ineens dat ik tijdens mijn studie een opdracht moest doen over de carriere van een persoon, dat heb ik toen over mijn moeder gedaan. Ik heb haar heel lang geïnterviewd hiervoor. Ging toen ook over haar jeugd en school. Mijn vader was er ook bij en het was echt urenlang herinneringen ophalen aan vroeger. Ze was toen al ziek, ik ben toen heel veel te weten gekomen wat ik niet wist.

Ik deed veel opdrachten in groepjes, vanuit mijn groep is er wel eens iets opgepakt voor me. Dat was heel fijn. Vanuit de opleiding werd er wel gezegd dat ik de ruimte kon krijgen, maar in de praktijk kon ik er weinig mee.

Wat een idioot advies, om dan maar te stoppen. Alsof thuis onder een dekentje liggen alles oplost. Ik vond het juist fijn om de routine en afleiding van het werk te hebben. Ik werk heel veel thuis en alleen en soms kwamen de muren echt op me af als ik een paar dagen niemand gezien had.

Ik ging soms alleen naar kantoor om met iemand te lunchen of koffie te drinken. Even iets wat niet met rouw te maken had.

Toen mijn vader ziek was en te veel pijn had om te kunnen slapen hebben we nachten lang gepraat. Heel veel dingen kan ik me ook niet herinneren want ik was zelf heel moe (overdag werkte ik 'gewoon'), maar hij vond het heel fijn om over zijn leven te praten en ik vond het fijn om hem te horen vertellen. Dat had hij nog nooit eerder zo gedaan. Hij had geen makkelijk leven (geboren in een ander land, als tiener, zonder ouders, naar Nederland gekomen en tot aan zijn dood gebleven) maar hij vond wel dat hij een mooi leven had gehad.

Hij was wel klaar om te sterven en dat vond ik wel moeilijk, want hoe kan je de dood verkiezen boven het leven met je gezin... maar het was op. Hij kon echt niet meer.

Het is niet 'beter' zo, maar het is wel 'okay' ook al mis ik hem elke seconde van de dag.

Het opruimen van spullen, alle apps.. de apps met mijn zus voor haar overlijden eierstokkanker wat zo vreselijk hard ging, onze zussen app in de zorg om onze ouders, heb ze uitgeprint en opgeslagen..

En heb de trouwringen van mijn ouders en mijn grootouders aan vaders kant. Wil ze gebruiken en er drie ringen van laten maken voor ons (overgebleven) drie zussen..

Op voor mij belangrijke dagen draag ik een sieraad van mijn moeder. Is ze er toch een beetje bij.

Ben dit warme mooie weer zo zat.. ik verlang naar storm regen en donker.. wil met een dekentje op de bank en de gordijnen dicht.. sinds het sterfbed van mijn moeder is het mooi weer en ik die er normaal van hou, haat het, het vloekt met mijn stemming..

Vermijd verjaardagen en feestjes heb er geen zin in..

Christiana schreef: ↑

15-10-2018 21:43

Vermijd verjaardagen en feestjes heb er geen zin in..

Heb hetzelfde. Ik zie heel erg op tegen de feestdagen. Ik word alleen al agressief bij het idee van een kerstbal. Ik zit er aan te denken om de eerste week van januari vrij te nemen. Hoef ik ook niemand een gelukkig nieuw jaar te wensen. Dat vond ik vorig jaar zo verschrikkelijk... 'gelukkig nieuwjaar' terwijl mijn vader, letterlijk, doodziek was. Ik kon die gelukwensende mensen wel sláán.

Oh bah jou op daar zie ik ook zoo tegenop.
Ik was daar totaaaal nog niet mee bezig en heb daarom ook geen vrij gevraagd voor 31 december. Dan gaan alle patiënten je van alles wensen waar je dan ook nog een beetje leuk op moet reageren. Bah bah bah maar mag dus fijn de hele dag werken. Met een dankjewel voor het inlevingsvermogen van de planner

Ik ben het warme weer ook helemaal zat. Het donkere past veel beter bij mijn stemming. Ik voel me dan echt blijer dan met mooi weer op het moment. Mooi weer kost me meer energie of zo. Terwijl het vroeger zo was dat mooi weer me energie gaf.

Ik zie (nog) niet op tegen de feestdagen. Kerst was de afgelopen jaren sowieso al wat moeilijker, omdat mijn moeder toen al ziek was. Daarom regelde ik steeds alles. Vorig jaar kerst is de laatste keer dat ze bij mij thuis was en dat ze nog normaal aanspreekbaar was, daarna was ze niet meer voor rede vatbaar voor de kanker. Ik denk dat ik dat wel moeilijk ga vinden. Maar ik wil eigenlijk juist wel dat het gewoon doorgaat, een soort houvast. Door de banden in de familie lag alles sowieso al een beetje ingewikkeld die dagen.

Sinterklaas weet ik nog niet. Afgelopen jaren hebben we dat met mijn ouders gedaan, zodat wij en mijn moeder het sinterklaas als oma kon meemaken. Ik weet niet wat we nu doen. Als ik er over nadenk vier ik het het liefst met ons gezin alleen.