Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
woensdag 10 oktober 2018 om 18:39
Ik heb maar een paar dagen gehad dat ik mn bed niet uit kwam. En die waren niet in de eerste weken na overlijden. Ik ging vaak wandelen en keek programma's zoals masterchef waar ik niet bij na hoefde denken maar die toch iets vertrouwds en huiselijks hadden.neweve schreef: ↑10-10-2018 18:34Mensen om me heen vond ik soms ook irritant maar een vaste routine vond ik wel fijn. Of in ieder geval een reden te hebben om wakker te worden.
Colleges volgen of een huisgenoot vragen je wakker te maken is een mogelijkheid, maar je kan ook gewoon je wekker zetten en thuis niks doen of iedere dag je plantjes watergeven.
meld het op je opleiding en neem even rust.. zo kort na het overlijden van je vader, er zullen zaken geregeld moeten worden, neem daar tijd voor..
woensdag 10 oktober 2018 om 23:12
Ik lees al een tijdje mee maar het voelde nooit goed om wat te posten. Nu ben ik er wel aan toe.
Mijn moeder is nu enkele maanden geleden overleden. Ze had kanker en ze is lang ziek geweest. Ik hield zo ontzettend veel van haar en het is zo verschrikkelijk dat je er helemaal niks aan kan doen dat ze steeds slechter en slechter werd en zo veel pijn had. Nadat ze is overleden heb ik ook nooit het idee kunnen hebben van “het is beter zo.” Ze had die rotziekte sowieso al nooit moeten krijgen... Het is helemaal niet beter zo, de liefste vrouw van de wereld is er niet meer.
Ik ben vrij snel weer gaan werken, dacht dat het wel ging maar ik kreeg last van een angststoornis. Angst is nogal een sterke emotie dus maandenlang heeft dat al m’n andere emoties weg geduwd. Er was alleen maar angst voor vanalles. Geen tranen, geen verdriet, alleen maar stress. Nu is dmv therapie en medicijnen de angst een eind weg en is er weer ruimte voor verdriet. Ik ben blij dat ik af en toe een enorme pot kan gaan zitten huilen, vanuit m’n tenen en dat op die manier de spanning een beetje vertrekt uit mijn lichaam.
Ik droom de laatste weken ook heel veel over haar. Meestal wel heel fijn, ze is gezond en blij. Ik besef in mijn dromen ook dat het een droom is en dat ze niet meer leeft, dus dan neem ik het ervan en geef haar een dikke knuffel. Best wel mooi eigenlijk. Herkennen jullie dat? Dromen jullie ook over degene die je bent kwijt geraakt?
Mijn moeder is nu enkele maanden geleden overleden. Ze had kanker en ze is lang ziek geweest. Ik hield zo ontzettend veel van haar en het is zo verschrikkelijk dat je er helemaal niks aan kan doen dat ze steeds slechter en slechter werd en zo veel pijn had. Nadat ze is overleden heb ik ook nooit het idee kunnen hebben van “het is beter zo.” Ze had die rotziekte sowieso al nooit moeten krijgen... Het is helemaal niet beter zo, de liefste vrouw van de wereld is er niet meer.
Ik ben vrij snel weer gaan werken, dacht dat het wel ging maar ik kreeg last van een angststoornis. Angst is nogal een sterke emotie dus maandenlang heeft dat al m’n andere emoties weg geduwd. Er was alleen maar angst voor vanalles. Geen tranen, geen verdriet, alleen maar stress. Nu is dmv therapie en medicijnen de angst een eind weg en is er weer ruimte voor verdriet. Ik ben blij dat ik af en toe een enorme pot kan gaan zitten huilen, vanuit m’n tenen en dat op die manier de spanning een beetje vertrekt uit mijn lichaam.
Ik droom de laatste weken ook heel veel over haar. Meestal wel heel fijn, ze is gezond en blij. Ik besef in mijn dromen ook dat het een droom is en dat ze niet meer leeft, dus dan neem ik het ervan en geef haar een dikke knuffel. Best wel mooi eigenlijk. Herkennen jullie dat? Dromen jullie ook over degene die je bent kwijt geraakt?
donderdag 11 oktober 2018 om 03:25
Welkom Taivalkoski en anderen, sterkte voor jullie en de rest.
Mijn moeder had ineens uit het niets kanker, werd zieker en zieker en stierf uiteindelijk binnen een half jaar. Mijn familie en ik waren machteloos en konden alleen toekijken hoe ze langzaam wegglipte uit ons leven. We steunden haar en elkaar zo goed als mogelijk, niet wetende wat ons echt nog te wachten stond.
Mijn moeder was een sterke vrouw en leefde met de dag. Klaagde nooit, bleef tot het einde toe positief en, gek genoeg, nog redelijk vrolijk. Ze had het nooit over de dood. Nog steeds vind ik dat bewonderenswaardig maar ergens voel ik ook soort een gat. Een soort van ontkenning. De laatste fase ging ook ineens zo snel. Iedereen dacht dat we nog tijd genoeg hadden.
Ik woon in het buitenland en ze was helaas net gestorven toen ik in NL aankwam om afscheid te nemen. Gelukkig had ik haar een paar dagen daarvoor nog telefonisch gesproken en dat was een fijn, liefdevol en bijzonder gesprek geweest. Waar ik eeuwig dankbaar voor ben. Dus ik heb wel vrede met de situatie. De dag van dat gesprek was sowieso haar laatste goede dag geweest, dat ze nog redelijk aanspreekbaar was. Ook naar anderen toe. Dus al was ik een dag eerder aangekomen in NL en haar nog levend meegemaakt, dan had dat niet heel veel uitgemaakt. Gevoelsmatig misschien wel, maar ik maak er geen drama van. Het is hoe het is. Consequentie van ver weg wonen.
Mijn moeder begreep dat als geen ander en heeft ons altijd ondersteund. Onze diepe band is nooit veranderd. Ik was op tijd om haar lichaam nog te verzorgen, mijn vader en familie te steunen en de uitvaart mede te organiseren, en op die manier heb ik waardig afscheid van haar genomen.
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik haar in levende lijve heb gezien en gevoeld. Dus ook voor mij weer een gevoelige tijd waarin de film weer afgedraaid wordt en alles weer wordt herbeleefd. We hebben in die mooie weken samen veel gedeeld en uitgesproken. Haar naderende dood was echter zo ongrijpbaar en daar hielden ons destijds niet mee bezig.
Over dromen: wat fijn dat je mooie dromen over haar hebt, taivalkoski. Dan moet ze toch heel dichtbij voelen en dat moet een rust geven. Ik wacht ook op dat moment. Helaas tot nu toe nog geen dromen over haar. Één keer een afschuwelijke nachtmerrie dat ze in mijn armen stierf en dat ik in totale paniek was. Dat hoop ik niet meer mee te maken.
Maar ik ben geduldig en weet zeker dat er straks mooie dromen over haar zullen komen. Als de tijd rijp is en ik er klaar voor ben. Iemand zei dat laatst hier in dit topic en daar hou ik mij aan vast. Wel droom ik nu vaak over mijn jeugd en de omgeving waarin opgroeide. Ik denk dat mijn moeder daar wel een keertje voorbij gaat komen.
Lang verhaal. Fijn dat ik hier af en toe wat kwijt kan over het verlies van mijn moeder. Voor mij is dit topic al vele maanden een houvast geweest. Dank jullie allemaal xx
Mijn moeder had ineens uit het niets kanker, werd zieker en zieker en stierf uiteindelijk binnen een half jaar. Mijn familie en ik waren machteloos en konden alleen toekijken hoe ze langzaam wegglipte uit ons leven. We steunden haar en elkaar zo goed als mogelijk, niet wetende wat ons echt nog te wachten stond.
Mijn moeder was een sterke vrouw en leefde met de dag. Klaagde nooit, bleef tot het einde toe positief en, gek genoeg, nog redelijk vrolijk. Ze had het nooit over de dood. Nog steeds vind ik dat bewonderenswaardig maar ergens voel ik ook soort een gat. Een soort van ontkenning. De laatste fase ging ook ineens zo snel. Iedereen dacht dat we nog tijd genoeg hadden.
Ik woon in het buitenland en ze was helaas net gestorven toen ik in NL aankwam om afscheid te nemen. Gelukkig had ik haar een paar dagen daarvoor nog telefonisch gesproken en dat was een fijn, liefdevol en bijzonder gesprek geweest. Waar ik eeuwig dankbaar voor ben. Dus ik heb wel vrede met de situatie. De dag van dat gesprek was sowieso haar laatste goede dag geweest, dat ze nog redelijk aanspreekbaar was. Ook naar anderen toe. Dus al was ik een dag eerder aangekomen in NL en haar nog levend meegemaakt, dan had dat niet heel veel uitgemaakt. Gevoelsmatig misschien wel, maar ik maak er geen drama van. Het is hoe het is. Consequentie van ver weg wonen.
Mijn moeder begreep dat als geen ander en heeft ons altijd ondersteund. Onze diepe band is nooit veranderd. Ik was op tijd om haar lichaam nog te verzorgen, mijn vader en familie te steunen en de uitvaart mede te organiseren, en op die manier heb ik waardig afscheid van haar genomen.
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik haar in levende lijve heb gezien en gevoeld. Dus ook voor mij weer een gevoelige tijd waarin de film weer afgedraaid wordt en alles weer wordt herbeleefd. We hebben in die mooie weken samen veel gedeeld en uitgesproken. Haar naderende dood was echter zo ongrijpbaar en daar hielden ons destijds niet mee bezig.
Over dromen: wat fijn dat je mooie dromen over haar hebt, taivalkoski. Dan moet ze toch heel dichtbij voelen en dat moet een rust geven. Ik wacht ook op dat moment. Helaas tot nu toe nog geen dromen over haar. Één keer een afschuwelijke nachtmerrie dat ze in mijn armen stierf en dat ik in totale paniek was. Dat hoop ik niet meer mee te maken.
Maar ik ben geduldig en weet zeker dat er straks mooie dromen over haar zullen komen. Als de tijd rijp is en ik er klaar voor ben. Iemand zei dat laatst hier in dit topic en daar hou ik mij aan vast. Wel droom ik nu vaak over mijn jeugd en de omgeving waarin opgroeide. Ik denk dat mijn moeder daar wel een keertje voorbij gaat komen.
Lang verhaal. Fijn dat ik hier af en toe wat kwijt kan over het verlies van mijn moeder. Voor mij is dit topic al vele maanden een houvast geweest. Dank jullie allemaal xx
donderdag 11 oktober 2018 om 06:57
Ik ben er nog, lees wel mee, maar merk dat ik even helemaal 'rouwmoe' ben of zo. Ik zoek afleiding in andere topics. Niet dat ik er 'overheen' ben of zo, maar er is zo veel verdriet. Het voelt momenteel heel zwaar allemaal.
Mijn moeder gaat nog steeds niet lekker. Ik trof haar deze week weer helemaal in tranen aan. Dat vind ik nog het moeilijkst momenteel. Plus dat vorig jaar om deze tijd de ellende begon. Ik heb gisteren een heel stuk whatsapp geschiedenis terug gelezen.... ik was helemaal van slag.
Voor iedereen die het nodig heeft een dikke
Mijn moeder gaat nog steeds niet lekker. Ik trof haar deze week weer helemaal in tranen aan. Dat vind ik nog het moeilijkst momenteel. Plus dat vorig jaar om deze tijd de ellende begon. Ik heb gisteren een heel stuk whatsapp geschiedenis terug gelezen.... ik was helemaal van slag.
Voor iedereen die het nodig heeft een dikke
donderdag 11 oktober 2018 om 08:16
Welkom nieuwe schrijvers en ook gecondoleerd.
voor iedereen.
Ik lees wel mee, maar het lukt me niet om te reageren. Het is nu bijna 7 maanden geleden en ik voel me heel neerslachtig. Alles is me te veel. Gisteren een akkefietje op het werk en dan ben ik helemaal van slag. Mijn hele incasseringsvermogen is weg. Is het herkenbaar dat er rond 6-7 maanden weer een dip is?
voor iedereen.Ik lees wel mee, maar het lukt me niet om te reageren. Het is nu bijna 7 maanden geleden en ik voel me heel neerslachtig. Alles is me te veel. Gisteren een akkefietje op het werk en dan ben ik helemaal van slag. Mijn hele incasseringsvermogen is weg. Is het herkenbaar dat er rond 6-7 maanden weer een dip is?
donderdag 11 oktober 2018 om 08:31
donderdag 11 oktober 2018 om 13:58
Hallo allemaal,
Het is al een tijdje geleden dat ik hier geschreven heb. Hier tikken we bijna de 9 maand aan. 9 maanden zonder mijn lieve papa. Ik kan er bij vlagen nog steeds niet bij. Het belachelijkste wat ik ooit heb gehoord. Ook ik moet niet denken aan mijn afstuderen, evt trouwen en toekomstige kindjes. Het maakt mij misselijk.
Ik heb inmiddels wel een goede balans voor mezelf gevonden om verder te kunnen. Ik leer omgaan met het verdriet. Soms zit er gewoon een kutdag tussen. De meningen van anderen hoe ik mij zou moeten voelen of gedragen? Daar vecht ik ook niet meer tegen. Dat heeft veel rust gegeven. Ik heb hierdoor een aantal vrienden verloren. Maar dat is wat het is. Ik neem ze niks kwalijk. Hoe zou ik ook kunnen, ze hebben allemaal hun ouders nog.
Wat een aantal van jullie vertellen over weerbaarheid herken ik heel erg ja. Ja, ik zoek het positieve op en probeer te leven volgens de drie R’s...maar er hoeft maar iets te gebeuren wat stress oplevert en ik merk het gelijk.
Rouwen is zo Vermoeiend! Waar je het ene moment in berusting zit kun je 10 minuten later janken alsof je gek wordt om vervolgens daarna een gezellig wijntje te gaan drinken op het terras. Bizar.
Het is al een tijdje geleden dat ik hier geschreven heb. Hier tikken we bijna de 9 maand aan. 9 maanden zonder mijn lieve papa. Ik kan er bij vlagen nog steeds niet bij. Het belachelijkste wat ik ooit heb gehoord. Ook ik moet niet denken aan mijn afstuderen, evt trouwen en toekomstige kindjes. Het maakt mij misselijk.
Ik heb inmiddels wel een goede balans voor mezelf gevonden om verder te kunnen. Ik leer omgaan met het verdriet. Soms zit er gewoon een kutdag tussen. De meningen van anderen hoe ik mij zou moeten voelen of gedragen? Daar vecht ik ook niet meer tegen. Dat heeft veel rust gegeven. Ik heb hierdoor een aantal vrienden verloren. Maar dat is wat het is. Ik neem ze niks kwalijk. Hoe zou ik ook kunnen, ze hebben allemaal hun ouders nog.
Wat een aantal van jullie vertellen over weerbaarheid herken ik heel erg ja. Ja, ik zoek het positieve op en probeer te leven volgens de drie R’s...maar er hoeft maar iets te gebeuren wat stress oplevert en ik merk het gelijk.
Rouwen is zo Vermoeiend! Waar je het ene moment in berusting zit kun je 10 minuten later janken alsof je gek wordt om vervolgens daarna een gezellig wijntje te gaan drinken op het terras. Bizar.
donderdag 11 oktober 2018 om 16:35
Hier ook bijna 9 maanden. Ja, dit inderdaad. Ik kan zo van het ene op het andere moment helemaal omslaan. Ik blijf het ook een heel gek idee vinden dat ik mijn vader nooit meer zal zien. Nooit meer! Dat kan toch niet? Dat duurt veel te lang!
donderdag 11 oktober 2018 om 21:48
Ik heb ook al even niet geschreven en gelezen hier. Soms vind ik het troostend, soms te confronterend ofzo.
Het was gister een jaar geleden dat mijn moeder stierf. Wat een rotdag maar ook een mooie middag gehad uiteindelijk.
Ik las nog eens de vraag van de topicnaam ‘wat hielp jou tijdens rouw?’, nou, nu ik het eerste jaar erop heb zitten kan ik zeggen; helemaal niets. Niks helpt. Het is klote en heftig en je moet het ondergaan.
Het was gister een jaar geleden dat mijn moeder stierf. Wat een rotdag maar ook een mooie middag gehad uiteindelijk.
Ik las nog eens de vraag van de topicnaam ‘wat hielp jou tijdens rouw?’, nou, nu ik het eerste jaar erop heb zitten kan ik zeggen; helemaal niets. Niks helpt. Het is klote en heftig en je moet het ondergaan.
donderdag 11 oktober 2018 om 22:33
Ja ik was de ochtend alleen thuis, ik heb eigenlijk me rot zitten voelen op de bank, veel gehuild. Toen ben ik ‘s middags met de kinderen naar het bos gegaan en heb ik daar mooie blaadjes, kastanjes, eikels, paddenstoelen enzo gezocht. En thuis een mooie schaal ermee gemaakt en er een kaarsje bij aangestoken.
En heel bijzonder: ze was gek op vlinders, ik heb een tattoo van een vlinder ter ere van haar en op haar rouwkaart stond een vlinder (dat had ze zelf nog bedacht) en vaak als er een vlinder langs komt, dan zeg ik ‘hoi mama, kom je even kijken?’. Gister in het bos vloog er een vlinder recht op mijn zoon af, vervolgens vloog de vlinder naar mij toe en toen naar mijn dochter een eindje verderop. Toen ging de vlinder even op de grond zitten bij ons en toen vloog ze weer weg. De kinderen zeiden ‘o dat is oma!’, dat was heel speciaal!
En heel bijzonder: ze was gek op vlinders, ik heb een tattoo van een vlinder ter ere van haar en op haar rouwkaart stond een vlinder (dat had ze zelf nog bedacht) en vaak als er een vlinder langs komt, dan zeg ik ‘hoi mama, kom je even kijken?’. Gister in het bos vloog er een vlinder recht op mijn zoon af, vervolgens vloog de vlinder naar mij toe en toen naar mijn dochter een eindje verderop. Toen ging de vlinder even op de grond zitten bij ons en toen vloog ze weer weg. De kinderen zeiden ‘o dat is oma!’, dat was heel speciaal!
vrijdag 12 oktober 2018 om 06:37
Wat mooi lente van die vlinder! En ik ben het met je eens, niks helpt.
Ik had laatst ook zoiets met en vlinder. Er zat een vlinder op het voorraam in de woonkamer. Ik vond het wel bijzonder dat hij daar zo bleef zitten. Na een paar uur ging ik met zoon naar buiten om te fietsen en stonden we in de voortuin. Fladderde die vlinder ineens vanaf het raam weg. Hij heeft daar dus uren op het raam gezeten. Vervolgens vloog hij een stukje weg en kwam hij weer terug en fladderde een paar rondjes om ons heen, heel dicht in de buurt. En toen ging op het kozijn bij de voordeur zitten.
Ik had laatst ook zoiets met en vlinder. Er zat een vlinder op het voorraam in de woonkamer. Ik vond het wel bijzonder dat hij daar zo bleef zitten. Na een paar uur ging ik met zoon naar buiten om te fietsen en stonden we in de voortuin. Fladderde die vlinder ineens vanaf het raam weg. Hij heeft daar dus uren op het raam gezeten. Vervolgens vloog hij een stukje weg en kwam hij weer terug en fladderde een paar rondjes om ons heen, heel dicht in de buurt. En toen ging op het kozijn bij de voordeur zitten.
vrijdag 12 oktober 2018 om 10:28
tvp... want ik was em in mn favorieten kwijt.
moeder 3 mnd geleden overleden en daarna nog 2 bekenden waarvan 1 dichtbij me die een eigen keuze maakte om uit het leven te stappen. Heftige tijd, het lukte me zogenaamd prima. ik ben zo sterk en ik weet wel hoe ik het rouwen het beste zou moeten aan pakken... dus not blijkt nu.
Mijn gedachten zijn vooral dat ik niet zo moet klagen, mijn moeder was al lang ziek en we hebben dus uitgebreid kansen gehad om mooie herinneringen te maken. En om goeie gesprekken te voeren en om afscheid te nemen. Nabestaanden die met een plotseling overlijden te maken hebben, die hebben het vast lastiger dan ik. Of ouders van overleden kinderen hebben t pas erg, mijn moeder heeft in ieder geval nog 60 jaar geleefd.
Oja en degene van de zelfmoord, die wilde het al jaren. Goed voorbereid en eindelijk gelukt, dus dat moet ik maar accepteren. Want het was juist haar wens
Ik vond dus dat ik sneller moest doorgaan dan wat lukte. Ben dus ook naar professionele hulp gaan zoeken. Over 3 weken start ik met een rouwverwerkings/lotgenoten-clubje en kijk daar wel naar uit
heb me nu voor t eerst in jaren ziekgemeld om ruim een week in bed te liggen janken. Ook de 5 seizoenen Over mn lijk gekeken, dat durfde ik eerder niet aan maar vind het nu rete-interessant.
Ik zal de rest later eens lezen en reageren..
moeder 3 mnd geleden overleden en daarna nog 2 bekenden waarvan 1 dichtbij me die een eigen keuze maakte om uit het leven te stappen. Heftige tijd, het lukte me zogenaamd prima. ik ben zo sterk en ik weet wel hoe ik het rouwen het beste zou moeten aan pakken... dus not blijkt nu.
Mijn gedachten zijn vooral dat ik niet zo moet klagen, mijn moeder was al lang ziek en we hebben dus uitgebreid kansen gehad om mooie herinneringen te maken. En om goeie gesprekken te voeren en om afscheid te nemen. Nabestaanden die met een plotseling overlijden te maken hebben, die hebben het vast lastiger dan ik. Of ouders van overleden kinderen hebben t pas erg, mijn moeder heeft in ieder geval nog 60 jaar geleefd.
Oja en degene van de zelfmoord, die wilde het al jaren. Goed voorbereid en eindelijk gelukt, dus dat moet ik maar accepteren. Want het was juist haar wens
Ik vond dus dat ik sneller moest doorgaan dan wat lukte. Ben dus ook naar professionele hulp gaan zoeken. Over 3 weken start ik met een rouwverwerkings/lotgenoten-clubje en kijk daar wel naar uit
heb me nu voor t eerst in jaren ziekgemeld om ruim een week in bed te liggen janken. Ook de 5 seizoenen Over mn lijk gekeken, dat durfde ik eerder niet aan maar vind het nu rete-interessant.
Ik zal de rest later eens lezen en reageren..
vrijdag 12 oktober 2018 om 12:41
Ik kom mij ook aanmelden hier, mijn moeder is heel plotseling overleden door een hersenbloeding ruim twee weken geleden. Ik had haar een week of vier niet gezien of gesproken omdat mijn ouders op vakantie waren en de dag dat ze terug naar huis zouden komen gebeurde dit. Gelukkig waren ze op dat moment al in Nederland (met de camper) Het was een enorm zware en heftige dag in het ziekenhuis waar mijn mam door een orgaandonatie procedure heenging, en wij als naasten nog heel veel tijd bij haar konden zijn. We hadden allemaal het idee dat ze ondanks dat ze in coma lag op ieder van ons reageerde en daardoor het gevoel dat we toch afscheid hebben kunnen nemen. Ik was met mijn vader,broer en mijn zoon bij mijn moeder toen ze afgekoppeld werd van de beademing en overleed. Daarna werd mijn mam direct meegenomen voor orgaandonatie.
Mijn moeder was niet ziek, ze had al wel op vrij jonge leeftijd heel veel last van artrose in haar lichaam en dagelijks veel pijn. Ook veel pech gehad, bijv een operatie aan haar voet om gewrichten vast te zetten leverde een ziekenhuisbacterie op waardoor ze heel slecht kon lopen, doof aan één oor door een verkoudheid en staar aan beide ogen. Een simpele operatie tegenwoordig voor staar maar bij haar mislukt en mega bloeduitstortingen. Ze had altijd wel wat. Maar ze klaagde amper. Gehard door het leven een manier gevonden om toch een beetje aan te keutelen op haar manier. Ze genoot van haar kleinkinderen en haar hobby's. Maar ik zag altijd die struggeling in haar ogen en dat raakte me zo...
Haar onverwachte dood op deze manier kan ik nog wel accepteren want nu is ze in elk geval van haar pijn verlost. Maar ik vind het zo gek dat ze deze keer niet meer terug komt van vakantie. Dat ik haar sieraden om heb en er kaarten op de kast staan die voor mij bedoeld zijn omdat ik mijn moeder heb verloren. Dat ik haar foto alleen nog maar in een mooi lijstje kan doen en neerzetten naast de foto van mijn lieve vriendin die vorig jaar veel te jong aan kanker is overleden. Ik besef het allemaal heel goed maar ik vind het zo bizar. Het valt als een zware deken over me heen en ik voel erg de behoefte om lotgenoten te lezen. Hoe ervaart iedereen dit? Ik praat de hele dag door tegen mijn moeder in mijn hoofd, alsof ze er nog is ofzo.
Iedereen hier wens ik heel veel sterkte toe
Mijn moeder was niet ziek, ze had al wel op vrij jonge leeftijd heel veel last van artrose in haar lichaam en dagelijks veel pijn. Ook veel pech gehad, bijv een operatie aan haar voet om gewrichten vast te zetten leverde een ziekenhuisbacterie op waardoor ze heel slecht kon lopen, doof aan één oor door een verkoudheid en staar aan beide ogen. Een simpele operatie tegenwoordig voor staar maar bij haar mislukt en mega bloeduitstortingen. Ze had altijd wel wat. Maar ze klaagde amper. Gehard door het leven een manier gevonden om toch een beetje aan te keutelen op haar manier. Ze genoot van haar kleinkinderen en haar hobby's. Maar ik zag altijd die struggeling in haar ogen en dat raakte me zo...
Haar onverwachte dood op deze manier kan ik nog wel accepteren want nu is ze in elk geval van haar pijn verlost. Maar ik vind het zo gek dat ze deze keer niet meer terug komt van vakantie. Dat ik haar sieraden om heb en er kaarten op de kast staan die voor mij bedoeld zijn omdat ik mijn moeder heb verloren. Dat ik haar foto alleen nog maar in een mooi lijstje kan doen en neerzetten naast de foto van mijn lieve vriendin die vorig jaar veel te jong aan kanker is overleden. Ik besef het allemaal heel goed maar ik vind het zo bizar. Het valt als een zware deken over me heen en ik voel erg de behoefte om lotgenoten te lezen. Hoe ervaart iedereen dit? Ik praat de hele dag door tegen mijn moeder in mijn hoofd, alsof ze er nog is ofzo.
Iedereen hier wens ik heel veel sterkte toe
vrijdag 12 oktober 2018 om 16:07
Stimpy. ik herken het gelijk... je weet dat het zo is, en toch besef je het niet.
Dat is vooral in de eerste weken zo maar ik heb het nu na 3 maanden nog steeds.
Nu pas besef ik me dat we echt echt echt niks meer tegen elkaar kunnen zeggen. Nooit meer. Dat er dingen gebeuren hier die ik normaal meteen zou appen of even bellen. Maar ze maakt het niet meer mee....
Soms wordt ik wakker en denk ik, het was een slechte droom, dit kan toch niet waar zijn. Maar ja, het is wel zo. Dar ongeloof blijft nog wel even denk ik.
Dat is vooral in de eerste weken zo maar ik heb het nu na 3 maanden nog steeds.
Nu pas besef ik me dat we echt echt echt niks meer tegen elkaar kunnen zeggen. Nooit meer. Dat er dingen gebeuren hier die ik normaal meteen zou appen of even bellen. Maar ze maakt het niet meer mee....
Soms wordt ik wakker en denk ik, het was een slechte droom, dit kan toch niet waar zijn. Maar ja, het is wel zo. Dar ongeloof blijft nog wel even denk ik.
zondag 14 oktober 2018 om 16:50
Vandaag bezig om de gehele whatsapp conversatie met mn moeder vanaf dat ze een smartfoon heeft aan het screenprinten. De provider zei dat je prepaid 06 nummer naar een ander gaat na een half jaar dus ik wil zeker zijn dat ik alles nog kan teruglezen. Dus mooi aan elkaar aant plakken in photoshop. Hele klus maar ik heb het er graag voor over.
En ik bedenk nu, dit is de eerste keer dat ik terugdenk aan mn moeder zonder ellendig jankgevoel maar met vrolijke herinneringen door wat ze schreef naar mij.
Hebben jullie ook "last" van het alles willen bewaren, zelfs de handgeschreven boodschappenlijstjes e.a. onzin, gewoon omdat diegene dat nou eenmaal geschreven of gemaakt heeft?
En ik bedenk nu, dit is de eerste keer dat ik terugdenk aan mn moeder zonder ellendig jankgevoel maar met vrolijke herinneringen door wat ze schreef naar mij.
Hebben jullie ook "last" van het alles willen bewaren, zelfs de handgeschreven boodschappenlijstjes e.a. onzin, gewoon omdat diegene dat nou eenmaal geschreven of gemaakt heeft?
zondag 14 oktober 2018 om 16:58
https://www.googleadservices.com/pagead ... Q0Qx6BAgME
Misschien is dit een idee, hier kan je WhatsApp chats als een boekje laten maken, of bv een ebook.
Misschien is dit een idee, hier kan je WhatsApp chats als een boekje laten maken, of bv een ebook.
zondag 14 oktober 2018 om 17:02
zondag 14 oktober 2018 om 18:40
Ja, dat had ik eerst wel. Mijn vader hield erg van koken en hij kookte heel vaak voor mij omdat ik er wat minder van ben. Elke week kreeg ik een tas met 'bakjes' mee. Ik heb nog maandenlang een bakje hutspot n de vriezer bewaard. Ik kon me er niet toe zetten om dat op te eten, want het was het laatste maaltje. Uiteindelijk toch maar opgegeten want als het kapot ging was het helemaal sneu geweest. Ik heb het wel met de tranen over de wangen opgegeten. Ik vond dat heel erg.koekie1980 schreef: ↑14-10-2018 16:50
Hebben jullie ook "last" van het alles willen bewaren, zelfs de handgeschreven boodschappenlijstjes e.a. onzin, gewoon omdat diegene dat nou eenmaal geschreven of gemaakt heeft?
Ik heb ook nog steeds een glazen pot kikkererwten in de kast staan. Dat had hij bij de Turkse winkel gekocht, vlak voordat hij ziek werd. Zelfs zoiets stoms vind ik moeilijk om te gebruiken, want hij heeft dit nog in zijn handen gehad.
Ik ga volgend jaar verhuizen (is het plan) en ik ga een stuk kleiner wonen dan nu, dus ik ben al flink aan het ontspullen. Ik heb gisteren een koffertje met allerlei kaarten en brieven aangepakt. Dat vind ik dan wel moeilijk om weg te doen, een verjaardagskaart van mijn ouders, of van mijn opa en oma. Ik kan niet alles bewaren, ook al is het nog zo klein. Ik wil er ook niet emotioneel aan blijven hangen, dus ik heb er een paar bewaard en de rest is weg. Ik vind dit echt heel erg moeilijk, maar ik weet ook dat het zo 'goed' is.
Er hangt hier nog een jasje van hem, die had hij altijd aan als hij aan het klussen was. Het jasje ruikt ook nog naar hem. Dat kan ik dan niet weg doen, dat voelt gewoon niet goed. Nog niet.
zondag 14 oktober 2018 om 20:07
