Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
woensdag 3 oktober 2018 om 20:46
Ja, kan me voorstellen dat je een heel dubbel gevoel erover hebt. Mijn vader ging de palliatieve sedatie in, en ondanks dat dat heel zwaar was, vond ik het ook zo mooi dat ik de nacht er voor bij hem mocht zijn. Hij lag voornamelijk te slapen want hij kreeg al wat morfine en slaappillen, maar ik vond het heel mooi dat hij zo rustig was, en dat ik zijn hand kon vast houden en hem kon vertellen dat het okay was om te gaan.
Dat je dat nog voor iemand kan doen, dat is ook heel waardevol. Heel veel sterkte morgen
Dat je dat nog voor iemand kan doen, dat is ook heel waardevol. Heel veel sterkte morgen
zaterdag 6 oktober 2018 om 20:44
Ik moet zeggen dat het zonnetje me goed doet.
Lekker buiten zijn zorgt voor afleiding.
Wel merk ik dat ik nu in de boze fase zit van de rouw. Ik ben boos op mijn familie, omdat ze bepaalde dingen wel of niet doen (ivm de afwikkeling van alles) terwijl ik normaal alles veel beter zou relativeren.... nog twee fase volgens ‘het boekje’
Lekker buiten zijn zorgt voor afleiding.
Wel merk ik dat ik nu in de boze fase zit van de rouw. Ik ben boos op mijn familie, omdat ze bepaalde dingen wel of niet doen (ivm de afwikkeling van alles) terwijl ik normaal alles veel beter zou relativeren.... nog twee fase volgens ‘het boekje’
zaterdag 6 oktober 2018 om 21:11
Als ik een ding heb geleerd, er zijn zeker rouwfases maar sommige fases komen keihard terug. Schrik dus niet als je inneens weer een 'terugval' hebt. Het hoort er helaas allemaal bij.
Wat fijn dat je van het zonnetje kan genieten. Dat soort kleine dingen maken het leven gelukkig een stukje fijner.
Wat fijn dat je van het zonnetje kan genieten. Dat soort kleine dingen maken het leven gelukkig een stukje fijner.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
zaterdag 6 oktober 2018 om 21:34
Eens met neweve... Ik had het daar in het begin wel moeite mee. Dan dacht ik 'het eind is in zicht' en dan werd het ineens weer erger. Ik ben er nu aan gewend. Ik bekijk het ook meer over een langere periode.
Het gaat hier i.h.a. steeds wel iets beter, maar deze tijd van het jaar is zo raar. Een jaar geleden begon mijn vader te kwakkelen. Ik heb het momenteel erg druk op het werk dus genoeg afleiding. Ik heb ook minder momenten van ongeloof maar het gemis lijkt steeds groter te worden. Dat blijft echt pijn doen.
En dan de glansloze dagen. Ik zit veel op de automatische piloot. Ik kan wel van kleine momenten genieten, maar echt heel goede dagen... nee... het leven hangt als een grijze deken over mij heen. Ik vind er nog steeds niet heel veel aan.
Het gaat hier i.h.a. steeds wel iets beter, maar deze tijd van het jaar is zo raar. Een jaar geleden begon mijn vader te kwakkelen. Ik heb het momenteel erg druk op het werk dus genoeg afleiding. Ik heb ook minder momenten van ongeloof maar het gemis lijkt steeds groter te worden. Dat blijft echt pijn doen.
En dan de glansloze dagen. Ik zit veel op de automatische piloot. Ik kan wel van kleine momenten genieten, maar echt heel goede dagen... nee... het leven hangt als een grijze deken over mij heen. Ik vind er nog steeds niet heel veel aan.
zondag 7 oktober 2018 om 04:39
Ja, die rouwfases blijven komen en gaan. Ik herken het voor mijzelf ook steeds beter en beweeg er maar een beetje in mee. Dagenlang gaat het goed, heel goed zelfs, lekker veel afleiding en dan ineens slaat het verdriet, de onmacht, de boosheid weer toe.
Ik merk dat vooral als ik moe en gestresst ben, of na een drukke tijd, werk of privé. Dan betaal ik de rekening en trek ik mij terug. Ook de hormonen hebben veel invloed. Gek he, ik ben nu een ervaringsdeskundige van mijn eigen rouw. Ik probeer het allemaal maar te realitiveren.
Als ik mijzelf vergelijk met een jaar geleden ben ik flink veranderd. Een huismus, weinig initiatief om er op uit te gaan of vrienden te bezoeken. Beetje thuis aanklooien met het gezin, zo min mogelijk drama. Gelaten, maar zeker niet neerslachtig. En mocht er iets gezelligs op mijn pad komen, dan doe ik zeker mee. Ik zoek het alleen niet op. Ik geniet ook zeker van de kleine dingen om mij heen, maar met een diep gat in mijn hart. Wat nooit meer weg gaat.....
Ach, het verlies van mijn moeder is nog steeds kort geleden, ruim 9 maanden nu. Pffff, wat zijn we inmiddels wijzer geworden in het leven, is het niet?
Ik merk dat vooral als ik moe en gestresst ben, of na een drukke tijd, werk of privé. Dan betaal ik de rekening en trek ik mij terug. Ook de hormonen hebben veel invloed. Gek he, ik ben nu een ervaringsdeskundige van mijn eigen rouw. Ik probeer het allemaal maar te realitiveren.
Als ik mijzelf vergelijk met een jaar geleden ben ik flink veranderd. Een huismus, weinig initiatief om er op uit te gaan of vrienden te bezoeken. Beetje thuis aanklooien met het gezin, zo min mogelijk drama. Gelaten, maar zeker niet neerslachtig. En mocht er iets gezelligs op mijn pad komen, dan doe ik zeker mee. Ik zoek het alleen niet op. Ik geniet ook zeker van de kleine dingen om mij heen, maar met een diep gat in mijn hart. Wat nooit meer weg gaat.....
Ach, het verlies van mijn moeder is nog steeds kort geleden, ruim 9 maanden nu. Pffff, wat zijn we inmiddels wijzer geworden in het leven, is het niet?
zondag 7 oktober 2018 om 04:42
Hebben jullie deze colom gelezen?
Heel herkenbaar.
Zij schrijft trouwens hele mooie stukken over haar verdriet en verwerking.
https://www.parool.nl/opinie/verdubbeld ... ~a4605601/
Heel herkenbaar.
Zij schrijft trouwens hele mooie stukken over haar verdriet en verwerking.
https://www.parool.nl/opinie/verdubbeld ... ~a4605601/
zondag 7 oktober 2018 om 04:44
Het is nu bijna 2 weken geleden sinds mijn vader is overleden. Heb nog niet gerouwd. Ja wel eventjes gehuild de eerste week. Maar voor de rest voel ik helemaal niks.
Misschien heb ik er meteen vrede mee en weet dat het beter zo is en dat veel pijn bespaard is gebleven. Misschien komt het nog wel. Maar vind ook dat het nog moet komen zeg maar.
Misschien heb ik er meteen vrede mee en weet dat het beter zo is en dat veel pijn bespaard is gebleven. Misschien komt het nog wel. Maar vind ook dat het nog moet komen zeg maar.
zondag 7 oktober 2018 om 07:54
Inderdaad kwam per toeval deze topic tegen bij actieve topics. Ga deze zeker in de gaten houden. Bedankt voor je condolances.
zondag 7 oktober 2018 om 08:34
Ik heb je andere topic gevolgd. Wat ging het uiteindelijk snel he?Yongpeople schreef: ↑07-10-2018 04:44Het is nu bijna 2 weken geleden sinds mijn vader is overleden. Heb nog niet gerouwd. Ja wel eventjes gehuild de eerste week. Maar voor de rest voel ik helemaal niks.
Misschien heb ik er meteen vrede mee en weet dat het beter zo is en dat veel pijn bespaard is gebleven. Misschien komt het nog wel. Maar vind ook dat het nog moet komen zeg maar.
Rouwen is heel persoonlijk, dus wat ik mee heb gemaakt hoeft niet te betekenen dat jij dit ook zo gaat ervaren. Ik voelde de eerste week een soort 'euforie'. Dat kwam omdat ik zo blij was voor mijn vader. Hij heeft ontzettend veel geleden en dat hoefde niet meer. Bij mij kwam de grote klap een aantal weken later, toen zijn beste vriend ook kwam te overlijden. En toen begon het pas voor mij. Want ja, er was hem heel veel pijn bespaard gebleven maar ik vond het niet 'beter zo'. Nog steeds niet.
Sterkte
zondag 7 oktober 2018 om 08:48
Modulex, ja, ik lees haar columns. Zo herkenbaar. Kleine tegenslagen worden hier ook al snel drama's. Ik merk dat ik een stuk minder weerbaar ben. In alles.
Teun, ik heb precies hetzelfde. Ik ben ook een huismus. Het is dat mijn vriend me op sleeptouw neemt, anders zou ik alleen maar thuis zitten. Ik heb dit jaar ook alle verjaardagen en feestjes afgezegd. Ik heb er gewoon geen zin in. Een op een is nog wel okay, maar grote groepen mensen trek ik niet.
Dit jaar wil ik ook nul gedoe met sinterklaas en kerst. Ik ben daar sowieso niet zo van, maar dit jaar wil ik helemaal niks.
Teun, ik heb precies hetzelfde. Ik ben ook een huismus. Het is dat mijn vriend me op sleeptouw neemt, anders zou ik alleen maar thuis zitten. Ik heb dit jaar ook alle verjaardagen en feestjes afgezegd. Ik heb er gewoon geen zin in. Een op een is nog wel okay, maar grote groepen mensen trek ik niet.
Dit jaar wil ik ook nul gedoe met sinterklaas en kerst. Ik ben daar sowieso niet zo van, maar dit jaar wil ik helemaal niks.
zondag 7 oktober 2018 om 10:44
Ja het ging in een keer erg snel! Zagen al dat ie sneller moe werd maar hij had één op de andere dag zoveel pijn.
Was erg heftig om te zien en daarom ben ik juist 'blij' dat hij rustig in zijn slaap is gegaan. Wie weet wat voor pijn hij de volgende dag zou hebben en of hij dan een keuze ging maken voor een speciale pil.
Iedereen rouwt inderdaad op zijn eigen manier maar ik heb helemaal niet het gevoel dat ik aan het rouwen ben. Dus vind dat beetje raar. Bedoel het gaat om me vader.. Daar moet je toch veel verdriet van hebben
zondag 7 oktober 2018 om 10:49
Yongpeople, gecondoleerd!!
Houd bij rouw vooral in je achterhoofd dat niets moet. Misschien voel je nu geen verdriet omdat je blij bent dat hij niet meer hoeft te lijden. Of heb je er vandaag vrede mee.
Morgen dan je hele gevoel weer anders zijn. Dat hele idee van je moet verdrietig zijn of huil ik wel genoeg legt je uiteindelijk alleen maar onnodige zorgen en of schuldgevoelens op.
En die zijn nergens voor nodig, iedereen rouwt op zijn of haar eigen manier en tempo.
Sterkte met jouw proces
Houd bij rouw vooral in je achterhoofd dat niets moet. Misschien voel je nu geen verdriet omdat je blij bent dat hij niet meer hoeft te lijden. Of heb je er vandaag vrede mee.
Morgen dan je hele gevoel weer anders zijn. Dat hele idee van je moet verdrietig zijn of huil ik wel genoeg legt je uiteindelijk alleen maar onnodige zorgen en of schuldgevoelens op.
En die zijn nergens voor nodig, iedereen rouwt op zijn of haar eigen manier en tempo.
Sterkte met jouw proces
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 7 oktober 2018 om 12:30
Hallo Allemaal.
Een half jaar geleden,vertelde ik dat mn moeder plotseling was overleden aan een griep.
En dat ik er alleen voor sta,mijn ouders en mn broer zijn er niet meer.
ik mis mijn moeder ook erg,ik kan niet meer bellen,en dat is erg vreemd.
Maar ik moet wel zeggen,dat ik me er goed door heen kan slaan.
Ik was erg bang dat ik depri zou worden,maar hoe dan ook,je moet verder.
Ik denk iedere dag aan mijn moeder.
Mijn moeder stierf op 7 april,wat gaat die tijd snel.
Maar ik zie heel erg op tegen de maand december,omdat mijn moeder op 1 dec jarig is,ze belde ook niet op mn verjaardag en dat is ook heel raar.
Ik heb niets met sinterklaas,en die kerst,ik had al hekel aan kerst en nu HAAT IK KERST.
Ik hoop dat ik die dagen wel door kan komen.
Maar ondanks dat gaat het wel goed,maar natuurlijk mis ik haar,iedereen zeg dat ik zo sterk ben,je heb geen keus je moet verder,en dat weten jullie ook.
Er komt een tijd dat iedereen zijn of haar ouders gaan verliezen,maar op een manier hoe,is dat niet altijd eerlijk.
Ik denk dat iemand er meer vrede mee heeft als een ouder heeft op een latere leeftijd tijd zal sterven en niet jong aan een ziekte of zo.
Maar ik wil iedereen alsnog veel sterkte wensen in deze periode.
Een half jaar geleden,vertelde ik dat mn moeder plotseling was overleden aan een griep.
En dat ik er alleen voor sta,mijn ouders en mn broer zijn er niet meer.
ik mis mijn moeder ook erg,ik kan niet meer bellen,en dat is erg vreemd.
Maar ik moet wel zeggen,dat ik me er goed door heen kan slaan.
Ik was erg bang dat ik depri zou worden,maar hoe dan ook,je moet verder.
Ik denk iedere dag aan mijn moeder.
Mijn moeder stierf op 7 april,wat gaat die tijd snel.
Maar ik zie heel erg op tegen de maand december,omdat mijn moeder op 1 dec jarig is,ze belde ook niet op mn verjaardag en dat is ook heel raar.
Ik heb niets met sinterklaas,en die kerst,ik had al hekel aan kerst en nu HAAT IK KERST.
Ik hoop dat ik die dagen wel door kan komen.
Maar ondanks dat gaat het wel goed,maar natuurlijk mis ik haar,iedereen zeg dat ik zo sterk ben,je heb geen keus je moet verder,en dat weten jullie ook.
Er komt een tijd dat iedereen zijn of haar ouders gaan verliezen,maar op een manier hoe,is dat niet altijd eerlijk.
Ik denk dat iemand er meer vrede mee heeft als een ouder heeft op een latere leeftijd tijd zal sterven en niet jong aan een ziekte of zo.
Maar ik wil iedereen alsnog veel sterkte wensen in deze periode.
zondag 7 oktober 2018 om 12:34
@Yongpeople: Welkom in dit topic en nog gecondoleerd met het verlies van je vader. Ik herken het gevoel dat je hebt wel sterk van de eerste weken na het verlies van mijn vader. Het voelde heel erg alsof de echte klap nog moest komen en ik wist ook niet zo goed hoe ik daar dan ruimte aan moest geven. Zelf ben ik binnen een week na de begrafenis weer aan het werk gegaan omdat ik de behoefte had om bezig te zijn. Daarbij zou het alternatief zijn om thuis op de bank voor me uit te zitten staren en dat leek mij nu ook niet bepaald gezond.
Ondertussen is het voor mij nu ruim 5 maanden geleden dat mijn vader is overleden. 'De klap' is nooit echt gekomen, ik merk veel meer dat het verdriet en gemis er in vlagen is. Ook alsof ik het me elke keer weer opnieuw besef dat hij er echt niet meer is. De eerste periode huilde ik vaak in de auto na mijn werk als ik naar huis reed. Nu zijn er momenten dat ik het 's avonds moeilijk heb of wanneer ik in bed lig, het 'filmpje' van de laatste dagen blijft dan voorbij komen.
Ik merk dat ik het ook belangrijk vind om over mijn vader te praten, om te bedenken wat hij van een bepaalde situatie zou vinden of wat hij gedaan zou hebben. Daarin merk ik ook dat mensen in mijn omgeving daar misschien wat huiverig tegenover staan, het is niet 'normaal' om over een overleden persoon te praten, het gesprek slaat dan ook al snel dood. Terwijl het voor mij erg belangrijk is om hem op deze manier ook wel bij mijn leven te betrekken. Naar mijn idee is daar niks geks aan, maar voor anderen is dat misschien meer beladen.
Ondertussen is het voor mij nu ruim 5 maanden geleden dat mijn vader is overleden. 'De klap' is nooit echt gekomen, ik merk veel meer dat het verdriet en gemis er in vlagen is. Ook alsof ik het me elke keer weer opnieuw besef dat hij er echt niet meer is. De eerste periode huilde ik vaak in de auto na mijn werk als ik naar huis reed. Nu zijn er momenten dat ik het 's avonds moeilijk heb of wanneer ik in bed lig, het 'filmpje' van de laatste dagen blijft dan voorbij komen.
Ik merk dat ik het ook belangrijk vind om over mijn vader te praten, om te bedenken wat hij van een bepaalde situatie zou vinden of wat hij gedaan zou hebben. Daarin merk ik ook dat mensen in mijn omgeving daar misschien wat huiverig tegenover staan, het is niet 'normaal' om over een overleden persoon te praten, het gesprek slaat dan ook al snel dood. Terwijl het voor mij erg belangrijk is om hem op deze manier ook wel bij mijn leven te betrekken. Naar mijn idee is daar niks geks aan, maar voor anderen is dat misschien meer beladen.
zondag 7 oktober 2018 om 12:44
Ondersteboven
Ik denk dat ik een maand geleden al begonnen ben rouwen toen het bekend was dat het echt niet meer goed kwam. Toen heb ik heel veel gehuild en wist niet wat ik moest gaan denken over de toekomst. Aan elke mijlpaal wat ik nu nog ga bereiken, zit een verdrietige ondertoon aan want papa is er niet bij.
Zelf ben ik deze week weer begonnen met werken. Heb 1 week vrij genomen om alles te regelen.
Merk dat ik niet graag alleen ben en concentratie is ver te zoeken. Ben ook wel erg moe. Maar kniezen in een hoekje op de bank dat kan ik niet.
Ik praat wel veel over papa en over hoe alles is gelopen tegen vrienden. Maar vertel dat eigenlijk vrij nuchter. Rest krijgt dan tranen in zijn ogen, behalve ik.
Nog gecondoleerd! Niet verkeerd bedoeld maar jou reactie voelt erg fijn. Heb al meerdere pagina's gelezen en tot nu toe had iedereen heel veel verdriet. Wat natuurlijk heel erg begrijpelijk is en erg. Maar in die verhalen kon ik me niet verplaatsen.
Ik denk dat ik een maand geleden al begonnen ben rouwen toen het bekend was dat het echt niet meer goed kwam. Toen heb ik heel veel gehuild en wist niet wat ik moest gaan denken over de toekomst. Aan elke mijlpaal wat ik nu nog ga bereiken, zit een verdrietige ondertoon aan want papa is er niet bij.
Zelf ben ik deze week weer begonnen met werken. Heb 1 week vrij genomen om alles te regelen.
Merk dat ik niet graag alleen ben en concentratie is ver te zoeken. Ben ook wel erg moe. Maar kniezen in een hoekje op de bank dat kan ik niet.
Ik praat wel veel over papa en over hoe alles is gelopen tegen vrienden. Maar vertel dat eigenlijk vrij nuchter. Rest krijgt dan tranen in zijn ogen, behalve ik.
Nog gecondoleerd! Niet verkeerd bedoeld maar jou reactie voelt erg fijn. Heb al meerdere pagina's gelezen en tot nu toe had iedereen heel veel verdriet. Wat natuurlijk heel erg begrijpelijk is en erg. Maar in die verhalen kon ik me niet verplaatsen.
zondag 7 oktober 2018 om 14:24
Dit heb ik ook meer gehad dat rouwen achteraf. Bij mij is het nu 8 jaar geleden dat mijn moeder overleed. We hadden nooit heel veel contact, eens in de maand bellen en eens in de twee maanden zagen we elkaar. Bij mij duurde het dus ook een tijdje voordat ik dacht van he, wat ik heb ik mijn moeder lang niet meer gesproken.Yongpeople schreef: ↑07-10-2018 12:44Ondersteboven
Ik denk dat ik een maand geleden al begonnen ben rouwen toen het bekend was dat het echt niet meer goed kwam. Toen heb ik heel veel gehuild en wist niet wat ik moest gaan denken over de toekomst.
Bij mijn moeder was het moment van het ontdekken van de kanker ook het moment van het begin van het afscheid nemen. Ze was meteen opgegeven en heeft het nog een half jaar volgehouden. Ze wilde toen ook zelf niet meer, niet alleen vanwege de kanker maar ook vanwege andere dingen. Ze had een moeilijk leven gehad en was blij dat ze niet meer hoefde te vechten.
Dit heeft het voor mij een stuk makkelijker gemaakt om het allemaal te accepteren. Wat ook scheelde volgens veel mensen was dat ik er tijdens de laatste dagen met mijn neus boven op heb gestaan. Alles heb gezien, meegemaakt en meegeholpen.
Zoals ik al zei, iedereen is anders in emoties en gevoelens. Mijn moeder wist hoe ik in elkaar zit, dus dat ik niet superveel gehuild heb na haar overlijden zal zij niet raar gevonden hebben. Dat is voor mij het belangrijkste.
Zij had gewild dat ik leuke dingen doe en plezier heb in het leven, dus daar ga ik voor
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
