Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 8 oktober 2018 om 19:32
Hoi allemaal,
Mag ik hier meeschrijven? Het is nog niet 'zover'. Maar net het telefoontje gekregen dat man zijn oma niet meer wil leven. 6 weken terug heeft ze haar heup gebroken en daar dan weer een infectie bij gekregen, weer 2 operaties etc etc.
In ieder geval, de familie moest vandaag met spoed bij de arts komen . Morgen wordt ze overgebracht naar de hospice.
Ze eet al niet meer en is al behoorlijk verzwakt.
En het valt me zo ineens behoorlijk zwaar. Ik had haar nog graag willen zien, maar ze wil geen bezoek meer. Ze wil dit alleen doen. En dat vind ik lastig.
Mag ik hier meeschrijven? Het is nog niet 'zover'. Maar net het telefoontje gekregen dat man zijn oma niet meer wil leven. 6 weken terug heeft ze haar heup gebroken en daar dan weer een infectie bij gekregen, weer 2 operaties etc etc.
In ieder geval, de familie moest vandaag met spoed bij de arts komen . Morgen wordt ze overgebracht naar de hospice.
Ze eet al niet meer en is al behoorlijk verzwakt.
En het valt me zo ineens behoorlijk zwaar. Ik had haar nog graag willen zien, maar ze wil geen bezoek meer. Ze wil dit alleen doen. En dat vind ik lastig.
maandag 8 oktober 2018 om 20:03
maandag 8 oktober 2018 om 20:09
Ik ben begonnen aan m'n depressie maand, oktober de borstkanker maand is de maand dat m'n zus 3 Jr geleden haar diagnose kreeg. Het zag er zeker niet goed uit, maar ze heeft zich zo dapper door de eerste behandelingen heen geslagen en de vooruitzichten werden zo veel beter. Niet te beseffen dat ze er nu hier meer is.
Een aantal can de dingen die zij altijd deed 'neem ik nu van haar over' en dat is zo'n gek gevoel. Mooi dat ik bepaalde dingen kan doen maar zooo confronterend omdat ik die dingen nooit deed en eigenlijk ook nooit had willen doen.
Ik kan af en toe ook zo bang zijn voor de toekomst. Dat als mijn ouders oud zijn, misschien gaan kwakkelen en uiteindelijk overlijden ik dat allemaal alleen ga moeten doen. En dat stel dat hun leven gewoon klaar is en het afscheid oké is ik dan niet die week samen kan beleven en mooie herinderingen kan ophalen.
Dat gewoon een groot deel van mijn jeugd nu ook weg is.
Een aantal can de dingen die zij altijd deed 'neem ik nu van haar over' en dat is zo'n gek gevoel. Mooi dat ik bepaalde dingen kan doen maar zooo confronterend omdat ik die dingen nooit deed en eigenlijk ook nooit had willen doen.
Ik kan af en toe ook zo bang zijn voor de toekomst. Dat als mijn ouders oud zijn, misschien gaan kwakkelen en uiteindelijk overlijden ik dat allemaal alleen ga moeten doen. En dat stel dat hun leven gewoon klaar is en het afscheid oké is ik dan niet die week samen kan beleven en mooie herinderingen kan ophalen.
Dat gewoon een groot deel van mijn jeugd nu ook weg is.
maandag 8 oktober 2018 om 20:46
Boheme, tuurlijk mag je meeschrijven. Wat verdrietig dat oma niet meer wil. En ik snap dat het lastig is dat ze geen bezoek meer wil en ik sluit me aan bij Lalize. Wellicht is dit de enige manier voor haar om dit aan te kunnen. Veel sterkte.
Lalize, wat vreselijk van je zus. Mijn hoofd is een vergiet, dus wellicht heb je je verhaal al eens eerder gedaan, maar is het op dit moment even 'nieuw' voor mij. Het klinkt wel mooi, dat jij het stokje overgepakt hebt van haar voor bepaalde dingen. Die angst voor de toekomst snap ik ook goed. Als iemand die zo dichtbij je staat komt te overlijden kan het je leven echt fundamenteel doen veranderen. En er is niets dat je kunt doen om je voor te bereiden. Dat is het lastige...
Lalize, wat vreselijk van je zus. Mijn hoofd is een vergiet, dus wellicht heb je je verhaal al eens eerder gedaan, maar is het op dit moment even 'nieuw' voor mij. Het klinkt wel mooi, dat jij het stokje overgepakt hebt van haar voor bepaalde dingen. Die angst voor de toekomst snap ik ook goed. Als iemand die zo dichtbij je staat komt te overlijden kan het je leven echt fundamenteel doen veranderen. En er is niets dat je kunt doen om je voor te bereiden. Dat is het lastige...
maandag 8 oktober 2018 om 21:33
maandag 8 oktober 2018 om 21:48
Wat heftig Lalize, niet te bevatten. Maar wat lief dat jij er met haar dochter op uittrekt.
Boheme,
Mijn moeder is 1,5 mnd geleden gestorven in een hospice. Een mooiere plek daarvoor is er niet. Ik hoop dat dit een (schrale) troost voor je is.
Misschien is de uitzending van Beau van Erve Dorens iets om naar te kijken, dan krijg je een indruk over hoe het er in een hospice aan toe gaat.
In ieder geval heel veel sterkte!
Boheme,
Mijn moeder is 1,5 mnd geleden gestorven in een hospice. Een mooiere plek daarvoor is er niet. Ik hoop dat dit een (schrale) troost voor je is.
Misschien is de uitzending van Beau van Erve Dorens iets om naar te kijken, dan krijg je een indruk over hoe het er in een hospice aan toe gaat.
In ieder geval heel veel sterkte!
dinsdag 9 oktober 2018 om 10:22
Wat een heftige verhalen allemaal weer...
voor iedereen die hem kan gebruiken.
Lalize, heel heftig lijkt me dat maar ook heel kostbaar voor je nichtje dat jij er bent voor haar en haar nog van alles over haar moeder kan vertellen.
Boheme, een hospice is idd een hele mooie plek. Mijn zus is er bijna 3 jaar geleden overleden dmv euthanasie. Maar wat een warm bad daar, toen ze daar kwam toen kon ze ook pas echt loslaten dus weet dat er echt goed gezorgd gaat worden voor haar, hopelijk haal je daar een beetje troost uit.
Het was zoveel mooier en menselijker dan het overlijden van mijn moeder 3 maanden geleden in het ziekenhuis maar daar hadden we geen keuze.
voor iedereen die hem kan gebruiken.Lalize, heel heftig lijkt me dat maar ook heel kostbaar voor je nichtje dat jij er bent voor haar en haar nog van alles over haar moeder kan vertellen.
Boheme, een hospice is idd een hele mooie plek. Mijn zus is er bijna 3 jaar geleden overleden dmv euthanasie. Maar wat een warm bad daar, toen ze daar kwam toen kon ze ook pas echt loslaten dus weet dat er echt goed gezorgd gaat worden voor haar, hopelijk haal je daar een beetje troost uit.
Het was zoveel mooier en menselijker dan het overlijden van mijn moeder 3 maanden geleden in het ziekenhuis maar daar hadden we geen keuze.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
woensdag 10 oktober 2018 om 10:25
Mijn vader is een week geleden onverwacht overleden. Zijn gezondheid nam wel af, maar dat het zo snel zou gaan heeft niemand verwacht. De dag voor zijn overlijden maakte hij nog grapjes en was hij goed te pas, een dag later is hij overleden.
Ik vind het zo vreselijk moeilijk allemaal... Ik ben zelf nog jong, 23, en als ik eraan denk wat hij allemaal gaat missen van mij... Ik heb geen moeder, ik had alleen mijn papa en nu heb ik niemand meer... Hij gaat het missen als ik ga trouwen, mijn propedeuse-uitreiking, uiteindelijk diploma-uitreiking, mijn kinderen later...
Ook studeer ik nog, en ik weet eigenlijk niet wanneer en hoe ik ooit nog weer naar school moet gaan. De mensen om mij heen roepen allemaal dat ik naar school moet gaan, omdat het toch niet meer anders wordt, maar ik durf en kan het echt niet.. Wat moet ik nou?
Ik vind het zo vreselijk moeilijk allemaal... Ik ben zelf nog jong, 23, en als ik eraan denk wat hij allemaal gaat missen van mij... Ik heb geen moeder, ik had alleen mijn papa en nu heb ik niemand meer... Hij gaat het missen als ik ga trouwen, mijn propedeuse-uitreiking, uiteindelijk diploma-uitreiking, mijn kinderen later...
Ook studeer ik nog, en ik weet eigenlijk niet wanneer en hoe ik ooit nog weer naar school moet gaan. De mensen om mij heen roepen allemaal dat ik naar school moet gaan, omdat het toch niet meer anders wordt, maar ik durf en kan het echt niet.. Wat moet ik nou?
woensdag 10 oktober 2018 om 10:31
woensdag 10 oktober 2018 om 11:33
Heftig Jynx! Sterkte!
Op zich snap ik de mensen wel die zeggen dat je weer naar school moet gaan. Een zekere regelmaat is fijn, ook tijdens het rouwen. Het geeft je een reden om op te staan. Als het niet gaat kan je altijd weer naar huis.
Maar ik zou ook niet eerder gaan dan dat je er aan toe bent, wat Redbulletje ook al zegt, er komt zoveel op je af nu.
Op zich snap ik de mensen wel die zeggen dat je weer naar school moet gaan. Een zekere regelmaat is fijn, ook tijdens het rouwen. Het geeft je een reden om op te staan. Als het niet gaat kan je altijd weer naar huis.
Maar ik zou ook niet eerder gaan dan dat je er aan toe bent, wat Redbulletje ook al zegt, er komt zoveel op je af nu.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 10 oktober 2018 om 11:35
Jeetje hartjejynx, wat verschrikkelijk om zo jong je vader te verliezen en dan ook nog zo onverwachts. Wat een schok moet dit voor je zijn. Nu weer naar school gaan lijkt me onhaalbaar. Ik zou wel meteen met de contactpersoon op school praten, of een mail sturen. Vertellen dat je vader plotseling is overleden en dat je het nu heel moeilijk hebt en het nu niet lukt om je studie te volgen. Voor later kan dit handig zijn, wellicht dat je je studie dan even stil kunt leggen of wat uitstel kunt krijgen.
Want je zit nu in een moeilijke tijd en dit is niet zomaar over. Rouwen is heel zwaar, zowel fysiek en emotioneel. En het kost tijd. Gun jezelf die tijd. Veel leeftijdsgenoten zullen het niet goed begrijpen. Want na 1 week weer naar school gaan lijkt me gewoon echt geen optie.
Een hele dikke knuffel voor jou
Want je zit nu in een moeilijke tijd en dit is niet zomaar over. Rouwen is heel zwaar, zowel fysiek en emotioneel. En het kost tijd. Gun jezelf die tijd. Veel leeftijdsgenoten zullen het niet goed begrijpen. Want na 1 week weer naar school gaan lijkt me gewoon echt geen optie.
Een hele dikke knuffel voor jou
woensdag 10 oktober 2018 om 11:37
Het is over 3 maanden alweer 2 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Deze tijd was toen een moeilijke. Ze had heel veel pijn, en we wisten niet wat het was. Ze dachten aan een hernia... was dat het maar geweest.
Ik merk dat het weer in mijn lijf zit. Ik ben wat warrig, veel hoofdpijn, onrustig. Ik denk dat het met de tijd te maken heeft.
Ik merk dat het weer in mijn lijf zit. Ik ben wat warrig, veel hoofdpijn, onrustig. Ik denk dat het met de tijd te maken heeft.
woensdag 10 oktober 2018 om 11:43
Wat fijn Module... Moet ik ook nog gaan doen en dan bedenken waar we haar uitstrooien want dat wilde ze graag. Blijft je moeder bij jullie of gaan jullie ook nog iets met de as doen?
Wat heftig hartjejynx, is niet niks zoiets ga er maar aan staan helemaal alleen en dat op jouw leeftijd. Heb je wel mensen om je heen die je helpen met alles en die er ook voor jou zijn? Er zal aardig wat op je afkomen en dan is een klankbord heel fijn maar ook mensen die je helpen met de praktische zaken zoals alle zaken van je vader afhandelen en misschien een woning en dergelijke.
Mijn ervaring is gewoon om hulp vragen, men roept allemaal: als we iets kunnen doen... Maak er gebruik van, vinden ze vaak ook fijn omdat ze dan echt iets voor je kunnen doen.
Wat betreft je studie... ik zou het gaan bespreken zodat men op de hoogte is en dan als dat mogelijk is wanneer jij er klaar voor bent de draad oppakken want net een week is niks.
Stel het alleen niet te lang uit want ongemerkt ontstaat er een drempel die steeds hoger wordt.
Heel veel sterkte met dit grote verlies
Wat heftig hartjejynx, is niet niks zoiets ga er maar aan staan helemaal alleen en dat op jouw leeftijd. Heb je wel mensen om je heen die je helpen met alles en die er ook voor jou zijn? Er zal aardig wat op je afkomen en dan is een klankbord heel fijn maar ook mensen die je helpen met de praktische zaken zoals alle zaken van je vader afhandelen en misschien een woning en dergelijke.
Mijn ervaring is gewoon om hulp vragen, men roept allemaal: als we iets kunnen doen... Maak er gebruik van, vinden ze vaak ook fijn omdat ze dan echt iets voor je kunnen doen.
Wat betreft je studie... ik zou het gaan bespreken zodat men op de hoogte is en dan als dat mogelijk is wanneer jij er klaar voor bent de draad oppakken want net een week is niks.
Stel het alleen niet te lang uit want ongemerkt ontstaat er een drempel die steeds hoger wordt.
Heel veel sterkte met dit grote verlies
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
woensdag 10 oktober 2018 om 12:15
HartjeJynx gecondoleerd als eerste
Kijk wat het je op kan leveren. Toen mijn dochtertje overleed zat ik twee weken later weer in de collegebanken. Dat was heel zwaar, maar het gaf me ook een soort ritme, een doel, een plek waar ik verwacht werd. Leg de lat laag, overleg met de studiebegeleider, maak desnoods even geen tentamens, maar de regelmaat van ergens naartoe moeten, een plek waar je afleiding vindt en wat je wat houvast geeft kan fijn zijn.
Kijk wat het je op kan leveren. Toen mijn dochtertje overleed zat ik twee weken later weer in de collegebanken. Dat was heel zwaar, maar het gaf me ook een soort ritme, een doel, een plek waar ik verwacht werd. Leg de lat laag, overleg met de studiebegeleider, maak desnoods even geen tentamens, maar de regelmaat van ergens naartoe moeten, een plek waar je afleiding vindt en wat je wat houvast geeft kan fijn zijn.
Forever is a hell of a long time
woensdag 10 oktober 2018 om 12:16
woensdag 10 oktober 2018 om 16:06
'Fijn' dat je het herkent. Vorig jaar was deze tijd zo heftig, nu minder, maar het zit toch in mijn lijf. Het is inderdaas heel onbewust. Tot ik mij er deze week bewust van werd dat het dat wel eens zou kunnen zijn. Apart is het het. En zo zijn we weer een stukje verder....Dank je wel Selune
woensdag 10 oktober 2018 om 17:06
Bij mij is het in december ook 2 jaar geleden. Juist mooie herfstdagen zoals afgelopen week doen me goed. In deze periode 2 jaar geleden hebben we nog leuke uitstapjes gedaan met zn 3 en heb ik samen met pap nog mooie zonnige herfstwandelingen gemaakt. Vorig jaar rond deze tijd vertrok ik naar Amerika waar ik ook een ultiem herfst/Halloween seizoen heb meegemaakt en dit jaar maak ik hier wandelingen en geniet nog even van de terrasjes. Pas als het blad gevallen is en de donkerte en gure kou weer toeslaan krijg ik mijn dip die duurt tot dat de natuur weer tot bloei komt.Noerie schreef: ↑10-10-2018 11:37Het is over 3 maanden alweer 2 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Deze tijd was toen een moeilijke. Ze had heel veel pijn, en we wisten niet wat het was. Ze dachten aan een hernia... was dat het maar geweest.
Ik merk dat het weer in mijn lijf zit. Ik ben wat warrig, veel hoofdpijn, onrustig. Ik denk dat het met de tijd te maken heeft.
woensdag 10 oktober 2018 om 17:08
Helemaal mee eens. Het ritme is wel fijn. Toen een dierbare tijdens mijn studie overleed hield het ritme van optijd opstaan me op de been, maar dat kan ook een huisgenoot zijn die je iedere ochtend wakker maakt voor een kop koffie.Lambchop schreef: ↑10-10-2018 11:33Heftig Jynx! Sterkte!
Op zich snap ik de mensen wel die zeggen dat je weer naar school moet gaan. Een zekere regelmaat is fijn, ook tijdens het rouwen. Het geeft je een reden om op te staan. Als het niet gaat kan je altijd weer naar huis.
Maar ik zou ook niet eerder gaan dan dat je er aan toe bent, wat Redbulletje ook al zegt, er komt zoveel op je af nu.
Neem contact op met je studieadviseur en eventueel ook met de student psycholoog. Die kunnen je helpen met wat te doen rondom vakken etc. Misschien is het namelijk fijn om wel nog 1 vak te volgen voor de regelmaat maar is alles teveel. Daarnaast was het bij mijn universiteit mogelijk om financiële compensatie te krijgen voor de uitloop na het overlijden van een 1e graad familielid maar dan moest je wel binnen x weken contact hebben gehad met de studieadviseur/decaan.
Er komt nu heel veel op je af, probeer te doen wat voor jou goed voelt. Voel je niet schuldig als je naar college gaat maar niks onthoud/opschrijft. Voelt je ook niet schuldig als je even niet gaat. Als het fijn voelt om iets om handen te hebben dan zou ik gewoon gaan, als de dag te lang duurt kan je ook kiezen voor een van de uren ipv alles.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
woensdag 10 oktober 2018 om 17:17
hartjeJynx schreef: ↑10-10-2018 10:25Mijn vader is een week geleden onverwacht overleden. Zijn gezondheid nam wel af, maar dat het zo snel zou gaan heeft niemand verwacht. De dag voor zijn overlijden maakte hij nog grapjes en was hij goed te pas, een dag later is hij overleden.
Ik vind het zo vreselijk moeilijk allemaal... Ik ben zelf nog jong, 23, en als ik eraan denk wat hij allemaal gaat missen van mij... Ik heb geen moeder, ik had alleen mijn papa en nu heb ik niemand meer... Hij gaat het missen als ik ga trouwen, mijn propedeuse-uitreiking, uiteindelijk diploma-uitreiking, mijn kinderen later...
Ook studeer ik nog, en ik weet eigenlijk niet wanneer en hoe ik ooit nog weer naar school moet gaan. De mensen om mij heen roepen allemaal dat ik naar school moet gaan, omdat het toch niet meer anders wordt, maar ik durf en kan het echt niet.. Wat moet ik nou?
Lekker thuis blijven. Als je geen ouders meer hebt, is dat een behoorlijk iets om te verwerken. Ik kan mij heel goed voorstellen dat je even niet met school bezig kunt zijn. Misschien bedoelen de mensen het goed, maar jij weet momenteel zelf wel wat het beste is voor jou. Rouwen om je papa, zonder dingen " moeten" .
Veel sterkte!
...
woensdag 10 oktober 2018 om 18:34
Mensen om me heen vond ik soms ook irritant maar een vaste routine vond ik wel fijn. Of in ieder geval een reden te hebben om wakker te worden.redbulletje schreef: ↑10-10-2018 17:11Ik hou helemaal niet van een vaste routine en van mensen om me heen, zeker niet toen ik mijn vader dood moest verwerken. Maar dat zal mijn ASS wel zijn.
Colleges volgen of een huisgenoot vragen je wakker te maken is een mogelijkheid, maar je kan ook gewoon je wekker zetten en thuis niks doen of iedere dag je plantjes watergeven.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
