Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 25 oktober 2018 om 09:14
Ik reageer heel slecht op het weer. Nu is het weer zo somber en grijs en ben dan ook heel somber en denk veel terug aan alles wat we dat laatste jaar hebben meegemaakt. Maar vorige week scheen de zon, was het prachtig in de bossen en op terras was het heerlijk. Mijn stemming kan dus ook enorm omslaan. En nu met 6 maanden winter voor de boeg kan ik m'n lol wel op: not.
donderdag 25 oktober 2018 om 09:26
Herkenbaar dat het weer invloed heeft op je stemming. Ondanks dat ik mijn kinderen in de zomer heb verloren en augustus daardoor altijd een extra moeilijke maand is, heb ik het meeste last van de winter. De kou, het grijze en grauwe weer, vroeg donker, weinig mogelijkheden tot buiten zijn. Ik heb er de afgelopen dagen ook last van in ieder geval.
Tinkel dat verboden verdriet dat herken ik ook erg. Er wordt niet meer over de kinderen gesproken, het wordt niet gedeeld en ik heb heel sterk het gevoel dat iedereen vind dat ik ze allang los had moeten laten. Ze zitten in mijn hart en het verdriet zit dicht onder de oppervlakte (ondanks dat het al 3 jaar geleden is), ik mis ze. Maar daarin lijk ik de enige en dat vind ik moeilijk.
De fases herken ik wel, bij mij is er inmiddels al een hele tijd een soort berustend missen. Ik weet dat het leven doorgaat, ik leef ook verder, maak mooie dingen mee, geniet van mijn andere kinderen, maar het gemis, het incomplete gevoel, ik heb me erbij neergelegd dat dat bij mijn leven hoort.
voor iedereen
Tinkel dat verboden verdriet dat herken ik ook erg. Er wordt niet meer over de kinderen gesproken, het wordt niet gedeeld en ik heb heel sterk het gevoel dat iedereen vind dat ik ze allang los had moeten laten. Ze zitten in mijn hart en het verdriet zit dicht onder de oppervlakte (ondanks dat het al 3 jaar geleden is), ik mis ze. Maar daarin lijk ik de enige en dat vind ik moeilijk.
De fases herken ik wel, bij mij is er inmiddels al een hele tijd een soort berustend missen. Ik weet dat het leven doorgaat, ik leef ook verder, maak mooie dingen mee, geniet van mijn andere kinderen, maar het gemis, het incomplete gevoel, ik heb me erbij neergelegd dat dat bij mijn leven hoort.
voor iedereen
selune wijzigde dit bericht op 25-10-2018 09:33
1.25% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
donderdag 25 oktober 2018 om 09:28
Toen het zo warm was baalde ik ervan want de zon paste niet bij mijn stemming. Dan fietste ik op weg naar huis door de stad en zaten alle terrassen vol met vrolijke mensen... ik voelde me zo ontzettend buitengesloten. Het was wel fijn om dan met de hond in het bos te lopen.
En nu dit gemiezer. Op zich vind ik het niet zo erg. Het past beter bij mijn stemming maar ik vrees dat ik nog meer een kluizenaar word.
En nu dit gemiezer. Op zich vind ik het niet zo erg. Het past beter bij mijn stemming maar ik vrees dat ik nog meer een kluizenaar word.
donderdag 25 oktober 2018 om 09:32
Selune, het is niet 'al' 3 jaar geleden, het is nog maar 3 jaar geledenSelune schreef: ↑25-10-2018 09:26
Tinkel dat verboden verdriet dat herken ik ook erg. Er wordt niet meer over de kinderen gesproken, het wordt niet gedeeld en ik heb heel sterk het gevoel dat iedereen vind dat ik ze allang los had moeten laten. Ze zitten in mijn hart en het verdriet zit dicht onder de oppervlakte (ondanks dat het al 3 jaar geleden is), ik mis ze. Maar daarin lijk ik de enige en dat vind ik moeilijk.
Ik ben zelf ook zo'n oetlul geweest in het verleden. Eerder deze week stuurde ik een berichtje naar een van mijn beste vriendinnen. Haar moeder was op die dag 5 jaar overleden. Ze vond het zo lief dat ik er aan gedacht had. Ze zei er was niemand anders (behalve haar zus) die erbij stil stond. Helaas was ik in die overige 4 jaar ook een van de zwijgenden. Niet met opzet, maar ik was er gewoon niet mee bezig.
donderdag 25 oktober 2018 om 09:44
Ik ben er zelf meestal vrij attent in. Nadat mijn oudste, 17 jaar geleden, overleed zweeg iedereen. We waren jong en niemand snapte wat een impact zijn overlijden had. Doordat ik me dat bewust was heb ik er altijd rekening mee gehouden als vrienden een ouder of andere dierbare verloren. Inderdaad ook na een aantal jaar. Helaas blijkt het eenrichtingsverkeer. Dat iedereen mijn oudste vergeet was ik wel aan gewend, maar dit kleine meisje werd ook door de omgeving verwacht zeg maar en toch wordt ze niet herinnerd. Dat doet mij pijn. Maar het is niet anders. Ik heb het meermalen aangegeven, niemand pakt het op.Lady_Day schreef: ↑25-10-2018 09:32Selune, het is niet 'al' 3 jaar geleden, het is nog maar 3 jaar geleden
Ik ben zelf ook zo'n oetlul geweest in het verleden. Eerder deze week stuurde ik een berichtje naar een van mijn beste vriendinnen. Haar moeder was op die dag 5 jaar overleden. Ze vond het zo lief dat ik er aan gedacht had. Ze zei er was niemand anders (behalve haar zus) die erbij stil stond. Helaas was ik in die overige 4 jaar ook een van de zwijgenden. Niet met opzet, maar ik was er gewoon niet mee bezig.
Bulletje, dat moeilijker naar buiten gaan herken ik dus ook. Hoe minder blaadjes, hoe minder kleur, hoe eerder het donker wordt, hoe meer ik binnenblijf. Na het overlijden van mijn dochtertje heb ik heel erg last gekregen van paniekaanvallen (vanuit ptss). Bij mooi, warm, weer met veel licht heb ik er ook last van maar kan ik mezelf wel vaak de drempel over krijgen, in de winter vind ik dat veel moeilijker.
Forever is a hell of a long time
donderdag 25 oktober 2018 om 09:53
Maar jouw kind was toch dood geboren of kort na geboorte overleden? Dan is het in ogen van anderen nog geen kind want ze hebben het nooit gekend. Denk dat dit iets is wat je alleen als moeder zo ervaart vanwege het in de buik hebben en naartoe leven. Maar dat heb je als omstanders natuurlijk niet.
Zelf reageer ik het best op weer zoals 1-2 weken geleden. Lekker nazomerweer, geen loslopende kinderen want school, gewoon rustig buiten, mooie kleuren en aangename temperaturen. Hoogzomer heb ik ook niet zoveel mee. Overal veel te druk!!
Zelf reageer ik het best op weer zoals 1-2 weken geleden. Lekker nazomerweer, geen loslopende kinderen want school, gewoon rustig buiten, mooie kleuren en aangename temperaturen. Hoogzomer heb ik ook niet zoveel mee. Overal veel te druk!!
donderdag 25 oktober 2018 om 11:06
Het komt inderdaad bot over, enorm zelfs. Ik weet dat jij niets met kinderen hebt, maar ik dacht dat we hier elkaars verdriet en gemis gewoon respecteerden. Ik kan me niet inleven in het verdriet om een ouder (daar is de band niet naar, niemand die ooit als ouder voor mij heeft gezorgd), maar ik respecteer jullie verdriet daarover ook.
Daarbij is verdriet altijd persoonlijk. Niemand voelt het zoals jij. Ik heb ook geen gevoel bij het verdriet van vrienden die een ouder hebben verloren, maar dat betekent niet dat je niet mee kunt leven. Begrip kunt hebben voor de ander. Op momenten die voor hen belangrijk zijn kunt herinneren.
En nee ik zorg voor mijn man, steun verwachten van hem is (voor nu en misschien voor altijd) een brug te ver.
Daarbij is verdriet altijd persoonlijk. Niemand voelt het zoals jij. Ik heb ook geen gevoel bij het verdriet van vrienden die een ouder hebben verloren, maar dat betekent niet dat je niet mee kunt leven. Begrip kunt hebben voor de ander. Op momenten die voor hen belangrijk zijn kunt herinneren.
En nee ik zorg voor mijn man, steun verwachten van hem is (voor nu en misschien voor altijd) een brug te ver.
selune wijzigde dit bericht op 25-10-2018 11:11
0.60% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
donderdag 25 oktober 2018 om 11:06
Ik heb zelf ook geen kinderwens (gehad), maar ik denk dat een kind verliezen echt het allerergste is wat je kan overkomen. Ook al heeft de omgeving van Selune haar kindje nooit gekend, dan nog... Selune bleef achter met haar verdriet. Ja, haar persoonlijke verdriet, maar ik denk dat al het verdriet uiteindelijk persoonlijk is. Ik denk dat rouwen een eenzaam proces is.
donderdag 25 oktober 2018 om 11:19
Dat is het inderdaad een heel eenzaam proces want je moet het toch alleen doen, en ook al heb je 100 mensen om je heen toch blijft die eenzaamheid.
Maar juist daarom is het wel heel erg fijn om hier herkenning te vinden en elkaar een hart onder de riem te kunnen steken. Iedereen zit in hetzelfde schuitje hier, we zijn allemaal iemand die ons heel dierbaar is verloren en we ervaren allemaal op onze eigen manier de pijn en het verdriet dat daar bij los komt.
Ik ervaar het missen van mijn basis, mijn vader, moeder en zus als heel pijnlijk, maar ik heb ook gezien wat het verlies van mijn zus bij mijn moeder heeft gedaan en dat is hart verscheurend.
Ik heb zelf 2 kinderen en het idee dat ik hun zou overleven of zoals bij Selune dat je niet eens de kans krijgt om ze te leren kennen, dat zou ik niet kunnen behappen. Je kindje waar je zo naar uit gekeken hebt weer af moeten staan dat lijkt me vreselijk.
Vind het ook heel verdrietig voor jou Selune dat jij en je man elkaar daar niet in kunnen helpen.
Maar juist daarom is het wel heel erg fijn om hier herkenning te vinden en elkaar een hart onder de riem te kunnen steken. Iedereen zit in hetzelfde schuitje hier, we zijn allemaal iemand die ons heel dierbaar is verloren en we ervaren allemaal op onze eigen manier de pijn en het verdriet dat daar bij los komt.
Ik ervaar het missen van mijn basis, mijn vader, moeder en zus als heel pijnlijk, maar ik heb ook gezien wat het verlies van mijn zus bij mijn moeder heeft gedaan en dat is hart verscheurend.
Ik heb zelf 2 kinderen en het idee dat ik hun zou overleven of zoals bij Selune dat je niet eens de kans krijgt om ze te leren kennen, dat zou ik niet kunnen behappen. Je kindje waar je zo naar uit gekeken hebt weer af moeten staan dat lijkt me vreselijk.
Vind het ook heel verdrietig voor jou Selune dat jij en je man elkaar daar niet in kunnen helpen.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
donderdag 25 oktober 2018 om 11:58
Dat is enorm rot dat je man je niet kan steunen.Selune schreef: ↑25-10-2018 11:06Het komt inderdaad bot over, enorm zelfs. Ik weet dat jij niets met kinderen hebt, maar ik dacht dat we hier elkaars verdriet en gemis gewoon respecteerden. Ik kan me niet inleven in het verdriet om een ouder (daar is de band niet naar, niemand die ooit als ouder voor mij heeft gezorgd), maar ik respecteer jullie verdriet daarover ook.
Daarbij is verdriet altijd persoonlijk. Niemand voelt het zoals jij. Ik heb ook geen gevoel bij het verdriet van vrienden die een ouder hebben verloren, maar dat betekent niet dat je niet mee kunt leven. Begrip kunt hebben voor de ander. Op momenten die voor hen belangrijk zijn kunt herinneren.
En nee ik zorg voor mijn man, steun verwachten van hem is (voor nu en misschien voor altijd) een brug te ver.
Sorry als ik bot over kom, ik kan mij idd niet inleven in dingen die niet tastbaar voor mezelf zijn. Maar als jij geen steun/begrip uit jouw omgeving krijgt (waar je neem ik aan ook gewoon contact hebt met mensen met kinderen) dan is voor hen misschien zelfs inleving moeilijk? Of ze willen geen wonden open rijten door er aandacht aan te besteden? Dat kan natuurlijk ook nog. Misschien als je er zelf over begint dat je dan wel je ei bij hen kwijt kan?
donderdag 25 oktober 2018 om 12:02
Selune: jullie meisje werd natuurlijk niet alleen door jouw gezin verwacht, maar ook door de mensen om je heen. Ook al kun je je niet helemaal in iemand verdriet verplaatsen, meeleven is wel heel fijn. Ik kan me voorstellen dat je je heel alleen voelt. Wat Bul zegt, ik ben het er niet mee eens, dat voorop gesteld. Maar ik kan me wel voorstellen dat mensen zo denken en dat is heel verdrietig. Want jij hebt haar verwacht en gevoeld in je lijf. De meeste mensen verliezen op enig moment een ouder in hun leven en dat zal op een gegeven moment wel invoelbaar zijn voor ze. Maar een kind verliezen tijdens de zwangerschap of een heel erg jong kind, er zijn minder mensen die dat meemaken. Daarmee wil ik niks goed praten, ik denk alleen dat het voor sommige mensen misschien nog lastiger is om in te voelen.
Ik begin nu zelf ook wel te voelen dat er geen ruimte meer is om er over te praten. Ook tegen anderen, dat vind ik wel lastig. Eigenlijk wel bijzonder dat er zoveel mensen zijn die rouwen en dat er zo weinig aandacht is voor dat soort processen. Met een zwangerschap is het wel bekend met hormonen, 9 maanden op, 9 maanden af. Maar dat je je na maanden en jaren nog ellendig kan voelen na een verlies, daar hebben we het niet over.
Ik ben trouwens blij dat het herfst is. Ik werd heel verdrietig van de zomer en dit past beter bij mijn stemming.
Ik begin nu zelf ook wel te voelen dat er geen ruimte meer is om er over te praten. Ook tegen anderen, dat vind ik wel lastig. Eigenlijk wel bijzonder dat er zoveel mensen zijn die rouwen en dat er zo weinig aandacht is voor dat soort processen. Met een zwangerschap is het wel bekend met hormonen, 9 maanden op, 9 maanden af. Maar dat je je na maanden en jaren nog ellendig kan voelen na een verlies, daar hebben we het niet over.
Ik ben trouwens blij dat het herfst is. Ik werd heel verdrietig van de zomer en dit past beter bij mijn stemming.
donderdag 25 oktober 2018 om 12:06
Nog een aanvulling, Selune. Ik heb een vriendin die ik zou kunnen bellen als er wat is en soms heb ik behoefte aan steun. Maar ik heb het er nooit over. Want wat valt er nog over te zeggen of te praten? Alles is wel gezegd. Het is alleen dat gevoel van gemis, van eenzaamheid en verdriet. En daar kan ik niks over zeggen. Herken jij dat ook?
En ook een knuffel. Ik herken het met mijn vader. Die ook zou moeten rouwen om mijn moeder, maar doet hij niet. En nu kan ik nergens naar toe met mijn gevoel en dat is zo alleen. En ook heel erg verwarrend allemaal.
En ook een knuffel.
Ik herken het met mijn vader. Die ook zou moeten rouwen om mijn moeder, maar doet hij niet. En nu kan ik nergens naar toe met mijn gevoel en dat is zo alleen. En ook heel erg verwarrend allemaal.
donderdag 25 oktober 2018 om 12:07
Ik kreeg van 'n voormalige vriendin zelfs 3 maanden na 't overlijden van mijn vader al 'n opmerking van 'nog steeds?' toen ik het over slecht slapen had (wat op dat moment overigens door medicatie kwam) En zij heeft mijn vader zelfs gekend, mijn vader heeft nog in haar huis helpen klussen! Dus begrip voor rouw is er eigenlijk vrij weinig of mensen hebben geen zin om ook weer aan hun eigen verdriet te denken door er teveel aandacht aan te besteden?
donderdag 25 oktober 2018 om 12:17
Maar je weet toch hoe het voelt om een dierbaar iemand te verliezen, bulletje? En een kind, ook al heb jij daar niets mee, dat heb je 9 maanden bij je. Daar ben je letterlijk en figuurlijk mee verbonden.
Dat verlies, dat is ook wat ons verbindt hier. Niemand hier kende mijn vader en toch word ik hier begrepen. Dat is fijn, ook al is het weer een #@$% dag hier.
Dat verlies, dat is ook wat ons verbindt hier. Niemand hier kende mijn vader en toch word ik hier begrepen. Dat is fijn, ook al is het weer een #@$% dag hier.
donderdag 25 oktober 2018 om 12:38
Ik heb steeds minder vrienden die ik zou kunnen bellen als ik in en in verdrietig ben. Eentje zei tegen mij dat ze zich niet voor kon stellen hoe ik me voelde. Dit terwijl zij 10 jaar geleden hetzelfde heeft meegemaakt met haar moeder. Ik heb 3 maanden op haar zoontje van 3 gepast zodat zij naar het ziekenhuis kon. Ik heb nooit op haar bericht geantwoord.
Ik merk het ook bij andere vrienden moet ik zeggen. Ze hebben er geen zin meer in. Ik snap dat ook wel, want het wordt niet anders, maar ik merk dat ik me terug trek.
Gelukkig heb ik nog wel heel veel aan een vriendin die helaas ver weg woont. Zij is haar man 5 jaar geleden verloren (zelfmoord). Ik 'zeur' heel veel tegen haar en nooit geeft zij mij het gevoel dat ik zeur of dat ik voor de 1000e x hetzelfde vertel. Dat is heel fijn, om zo geaccepteerd te worden.
Ik merk het ook bij andere vrienden moet ik zeggen. Ze hebben er geen zin meer in. Ik snap dat ook wel, want het wordt niet anders, maar ik merk dat ik me terug trek.
Gelukkig heb ik nog wel heel veel aan een vriendin die helaas ver weg woont. Zij is haar man 5 jaar geleden verloren (zelfmoord). Ik 'zeur' heel veel tegen haar en nooit geeft zij mij het gevoel dat ik zeur of dat ik voor de 1000e x hetzelfde vertel. Dat is heel fijn, om zo geaccepteerd te worden.
donderdag 25 oktober 2018 om 12:47
Selune
Elk kind is er een hoor, ook al heeft bijna niemand je kindje gekend door deze omstandigheden.
Ook dit kindje is een kindje dat verwacht werd en waar mensen naar uitkeken. Ik deel de opmerking van Bulletje dus ook zeer zeker niet.
Elk kind is er een hoor, ook al heeft bijna niemand je kindje gekend door deze omstandigheden.
Ook dit kindje is een kindje dat verwacht werd en waar mensen naar uitkeken. Ik deel de opmerking van Bulletje dus ook zeer zeker niet.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 25 oktober 2018 om 13:28
Fijn dat je iemand hebt bij wie je je verdriet kwijt kunt LadyDay, dat lijkt me heel waardevol. Sterkte op deze $£@# dag 
Ik denk dat iedereen een rouwproces anders beleeft/doorloopt en sommige mensen er liever niet mee geconfrontreerd worden. Misschien verwachten ze dat het niet bestaat zolang je er niet over praat. Terwijl het juist welkom is als je alleen al een luisterend oor kunt bieden.
@Selune het lijkt me heel moeilijk dat je niet echt bij iemand terecht kunt met het gemis. Hopelijk helpt het iets om er hier over te schrijven. Ik heb een paar miskramen gehad (eerste termijn) en vind dat al moeilijk. Jouw kinderen hadden nog een een heel leven voor zich, maar het heeft helaas niet zo mogen zijn. Dat lijkt me heel pijnlijk. Je had al een hele toekomst met ze voor je gezien. Ik vermoed dat je je regelmatig voorstelt hoe het zou zijn als deze 2 kinderen er ook bij waren geweest. Veel sterkte
Ik denk dat iedereen een rouwproces anders beleeft/doorloopt en sommige mensen er liever niet mee geconfrontreerd worden. Misschien verwachten ze dat het niet bestaat zolang je er niet over praat. Terwijl het juist welkom is als je alleen al een luisterend oor kunt bieden.
@Selune het lijkt me heel moeilijk dat je niet echt bij iemand terecht kunt met het gemis. Hopelijk helpt het iets om er hier over te schrijven. Ik heb een paar miskramen gehad (eerste termijn) en vind dat al moeilijk. Jouw kinderen hadden nog een een heel leven voor zich, maar het heeft helaas niet zo mogen zijn. Dat lijkt me heel pijnlijk. Je had al een hele toekomst met ze voor je gezien. Ik vermoed dat je je regelmatig voorstelt hoe het zou zijn als deze 2 kinderen er ook bij waren geweest. Veel sterkte
donderdag 25 oktober 2018 om 13:36
Hier werd ik een beetje stil van zo herkenbaar. Ik heb het er ook bijna met nooit iemand over want wat moet je er over zeggen? Ik denk nog altijdhet grootste deel van de dag aan mijn moeder die ik zo onmenselijk veel mis en niet weet of ik er ooit over heen kom. Ik heb ook echt het gevoel dat er een stukje van mij gestorven is sinds de dag dat mijn moeder gestorven is. Mijn leven is zo vreselijk leeg en eenzaam zonder haar. Maar wat moet je er over zeggen? Mensen denken daardoor ook altijd heb ik het idee dat het wel goed met je gaat.Tinkeltje33 schreef: ↑25-10-2018 12:06Nog een aanvulling, Selune. Ik heb een vriendin die ik zou kunnen bellen als er wat is en soms heb ik behoefte aan steun. Maar ik heb het er nooit over. Want wat valt er nog over te zeggen of te praten? Alles is wel gezegd. Het is alleen dat gevoel van gemis, van eenzaamheid en verdriet. En daar kan ik niks over zeggen. Herken jij dat ook?
En ook een knuffel.
Ik kom trouwens een beetje uit de lucht vallen hier in dit topic, ik lees hier wel vaak mee maar schrijf eigenlijk nooit iets. Door bovenstaande reden min of meer, omdat ik niet weet wat ik er over moet zeggen...
Veel sterkte allemaal
donderdag 25 oktober 2018 om 13:48
Ja, dit. Zo herkenbaar, Doubletree. Leeg en eenzaam. De ene dag wat leger en eenzamer dan de andere maar het leven is gewoon minder leuk tegenwoordig. Ik merk dat ik me heel erg terugtrek uit het sociale circuit. Als ik wel meedoe voel ik me goed genoeg en zal niemand het aan me merken, maar als ik me rot voel, zonder ik me af.Doubletree20 schreef: ↑25-10-2018 13:36Hier werd ik een beetje stil van zo herkenbaar. Ik heb het er ook bijna met nooit iemand over want wat moet je er over zeggen? Ik denk nog altijdhet grootste deel van de dag aan mijn moeder die ik zo onmenselijk veel mis en niet weet of ik er ooit over heen kom. Ik heb ook echt het gevoel dat er een stukje van mij gestorven is sinds de dag dat mijn moeder gestorven is. Mijn leven is zo vreselijk leeg en eenzaam zonder haar. Maar wat moet je er over zeggen? Mensen denken daardoor ook altijd heb ik het idee dat het wel goed met je gaat.
Maar juist hier kun je je verhaal wel kwijt. Als je ziet hoeveel pagina's er zijn... en hoe vaak ik hetzelfde uitkraam hier. Ik kan net zo goed copy/paste doen! Maar ik merk dat het me helpt. Ik wil het niet opkroppen. Ik wil het rouwen ook niet uit de weg gaan. Ik moet hier doorheen en dit topic helpt, vooral als ik in het holst van de nacht de slaap niet kan vatten.
Vandaag is ook al weer afgeschreven. Ik heb best nog wat af te ronden op mijn werk, maar het boeit me niet vandaag. Dan in het weekend maar even aan de slag. Ik ben gewoon niet in de stemming en ik vind werkgeneuzel vandaag ook niet belangrijk.
donderdag 25 oktober 2018 om 14:16
achjee dit lijkt me heel rot. Mijn vader pakt het gelukkig nog netjes in, maar zo de portomonnee leegmaken lijkt me zo lastig om te zien voor je.Tinkeltje33 schreef: ↑24-10-2018 21:14Mijn vader interesseert het allemaal niks. Van hem mag alles wel erg, alsof hij alles wil wissen uit zijn leven. Alsof ze er nooit geweest is. Ik vind dat heel moeilijk en verdrietig. Hij ruimte gelukkig niks op zonder te vragen en dus ligt het er maar. Dat vind ik misschien nog wel erger. Hij woont daar tussen al haar spullen en hem interesseert het niks.
Toen ze net overleden was toen ging hij door haar zakken heen en haalde hij haar portemonnee leeg. Hij begon direct met opruimen.
donderdag 25 oktober 2018 om 14:43
Bulletje ik denk dat het daar een beetje in zit. Ik kan mij ook niet inleven in het verlies van een ouder. Ik kan me niet eens inleven in het hebben van liefhebbende ouders, laat staan het verlies. Maar ik begrip verstandelijk wel degelijk dat iemand die een ouder verliest een dierbare verliest en daar verdriet van zal hebben. Inleven nee, maar meeleven ja natuurlijk, want ik geef om de mensen om mij heen. Een berichtje op belangrijke dagen, vragen hoe het gaat, de ouder niet doodzwijgen, dat vind ik normale acties naar mensen die een ouder verliezen, daar hoef ik me niet voor in te leven, dat is sociaal gedrag. En dat zou ik ook graag zien van mensen om mij heen. In mijn omgeving is een felicitatie, al is het maar een appje ofzo, als de kinderen jarig zijn normaal. Maar er is werkelijk niemand die een berichtje stuurt of oog heeft voor mij op de geboorte- en sterfdagen van de kinderen. Zelfs mijn liefste vriendin heeft niet de moeite genomen er aandacht aan te besteden. En ik verwacht niet dat mensen uitgebreid stilstaan bij ze, dat mensen uitgebreid luisteren, maar laten weten dat ze bestaan hebben en niet vergeten zijn, dat zou ik enorm waarderen. Zeker aangezien ik dat bij hen ook doe. Het weet en er iets mee doe als het bijvoorbeeld 5 of bij diezelfde vriendin 25 jaar geleden is dat ze hun ouder hebben verloren.
Ik praat er zelf niet meer over, mensen willen het inderdaad niet horen. En dat respecteer ik. Ik voel me alleen vaak zo ontzettend onzichtbaar. Ik mis de helft van mijn kinderen, dat is een gat in mijn hart wat ik dagelijks voel en wat niemand erkend. Dat dat niet gezien wordt vind ik heel pijnlijk. Misschien extra omdat ik mijn hele leven al onzichtbaar ben voor de wereld, een gevoel van bestaansrecht mis. Iets dat ik mijn kinderen juist wil meegeven, dat ze er mogen zijn, dat ze goed zijn zoals ze zijn, dat alle emoties mogen bestaan.
Inktlint ik denk inderdaad regelmatig aan hoe het zou zijn of haar kunnen zijn als ze er nog geweest waren en dat raakt, ons leven had dan zo anders geweest. Een volwassen zoon, die een grote broer voor de andere kinderen had geweest, een klein peutertje dat vast iedereen om haar vingertje had gewonden. Een andere dynamiek. Ik mis ze.
Ik praat er zelf niet meer over, mensen willen het inderdaad niet horen. En dat respecteer ik. Ik voel me alleen vaak zo ontzettend onzichtbaar. Ik mis de helft van mijn kinderen, dat is een gat in mijn hart wat ik dagelijks voel en wat niemand erkend. Dat dat niet gezien wordt vind ik heel pijnlijk. Misschien extra omdat ik mijn hele leven al onzichtbaar ben voor de wereld, een gevoel van bestaansrecht mis. Iets dat ik mijn kinderen juist wil meegeven, dat ze er mogen zijn, dat ze goed zijn zoals ze zijn, dat alle emoties mogen bestaan.
Inktlint ik denk inderdaad regelmatig aan hoe het zou zijn of haar kunnen zijn als ze er nog geweest waren en dat raakt, ons leven had dan zo anders geweest. Een volwassen zoon, die een grote broer voor de andere kinderen had geweest, een klein peutertje dat vast iedereen om haar vingertje had gewonden. Een andere dynamiek. Ik mis ze.
Forever is a hell of a long time
