Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 26 oktober 2018 om 18:59
Mijn vader had vasculair dementie en mijn moeder ook.. mijn moeder had er ook nog in 24 uur drie hersenbloedingen bij.. mijn vader en moeder hadden een goed huwelijk 62 jaar samen.. hij overleed en met een week was hij uit haar systeem.. bij het koffie drinken en eten na zijn begrafenis dacht ze dat ze op een feestje zat..Tinkeltje33 schreef: ↑26-10-2018 09:24Christiana: hij is een tikje autistisch en heeft vasculaire dementie. Hij heeft nog wel meer beperkingen op geestelijk vlak. Het is ook niet mogelijk om hem te laten zien dat je bepaalde dingen niet met je kinderen deelt. Hij was bijvoorbeeld al heel negatief toen ze nog leefde over haar. Dat kan je gewoon niet met je kinderen delen en dat ziet hij niet. Ik ben een keer heel boos geweest en nu begint hij er niet meer over. Maar dat betekent ook dat ze doodgezwegen wordt. Ik weet niet wat hij er mee bereiken wil. Hij uit zijn frustratie over haar naar iedereen en het jaagt mensen alleen maar weg. Inclusief zijn kinderen.
Doubletree: ik heb helaas al veel meer ellende meegemaakt in dit gezin en ik heb daarom niet zo veel vertrouwen in dat er positieve dingen op mijn pad komen. Vroeg of laat (meestal vroeger dan later) ontstaat er vaak allemaal weer ellende om me heen. Ik ben wel eens bang om mijn man te verliezen, maar ik ben eigenlijk nog meer bang om zelf te overlijden. Dat ik mijn zoon niet zie opgroeien en mijn gezin verder moet zonder moeder/vrouw.
Het had een voordeel ze had het verdriet en rouw niet voor ons was het extra zwaar we konden het niet delen..
En op het sterfbed van mijn vader gedroeg ze zich verschrikkelijk kwam door haar ziekte en hersenbeschadigingen maar ze sloopte ons..
Autisme, geestelijke stoornissen en dementie bij je vader is een hele slechte combinatie en maakt het voor jullie onmogelijk om op een normale manier te rouwen en het proces van dementie gaat door.. heel veel sterkte daarmee de komende tijd
vrijdag 26 oktober 2018 om 19:30
vrijdag 26 oktober 2018 om 20:51
Dank jullie wel. Ik ga zeker nog dit topic teruglezen zodat ik ook beter op de hoogte ben van jullie situatie en hopelijk ook wat steun kan bieden in plaats van enkel vragen.
Mijn moeder had kanker, een jaar geleden gediagnosticeerd. Ik heb wel 1 broer, maar deze heeft wat problematiek die het contact lastig maken.
Mijn moeder had kanker, een jaar geleden gediagnosticeerd. Ik heb wel 1 broer, maar deze heeft wat problematiek die het contact lastig maken.
vrijdag 26 oktober 2018 om 20:58
vrijdag 26 oktober 2018 om 22:30
:Hug:Koffiehagedis schreef: ↑26-10-2018 19:50Hi, ik kom even binnenvallen. Ik ben precies een week geleden mijn moeder verloren en heb nu geen ouders meer op mijn 30e. Ik hoop hier wat steun te kunnen vinden.
En helaas welkom. Je vertelde in een ander topic (wachten) al dat het niet goed ging met je moeder. Hoe is die laatste periode voor jou uiteindelijk geweest?
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
vrijdag 26 oktober 2018 om 23:58
In je reacties las ik dat je ondanks zijn gedrag begaan bent en je best doet er voor hem te zijn.. helaas kan en doet hij dat niet voor jou.Tinkeltje33 schreef: ↑26-10-2018 19:30Dank je wel. Mijn vader heeft overigens een soort psycholoog die met hem praat en waar hij veel aan heeft. Het is dus niet zo dat ik hem er mee laat zitten. Ik ben er wel blij mee dat hij psychiche hulp krijgt die bij hem past. Op de manier dat hij mij niks kan bieden, kan ik hem niks bieden.
En iemand met dementie en geestelijke stoornissen kun je steunen maar niet helpen of begrijpen..
Mijn moeder kon heel angstig en achterdochtig zijn.. medicatie gaf wat verlichting maar haar helpen konden we niet.. gesprekken konden we niet met haar voeren ze begreep het niet.. en wist niet meer wie wij waren.. begreep niet waar ze was en het was telkens nieuw voor haar waarom ze daar was.. ( geen korte termijn geheugen meer)..
zaterdag 27 oktober 2018 om 07:57
Inderdaad, Hagedis. Je moet niks hier. Ieders verhaal is weer anders, en iedereen rouwt anders, maar toch is het verliezen van een dierbaar iemand in de basis hetzelfde. Ik heb vaak slapeloze nachten gehad waarbij ik hele stukken in dit topic terug ging lezen. Dan voelde ik me in ieder geval iets minder alleen.
De afgelopen week is echt verschrikkelijk geweest. Ik zat weer zo diep. Ik heb in ieder geval vannacht aardig goed geslapen en dat maakt voor mij een groot verschil.
Ik vind die dalen zo vermoeiend. Elke keer er weer uit krabbelen en dan gaat het eventjes weer iets beter (maar nog steeds niet super) en dan dan opeens val ik het ravijn weer in.
En nu krabbel ik weer omhoog en strompel ik meteen weer een fase van ongeloof in. Echt gekmakend. Ik snap het concept van de dood, maar toepassen op mijn vader... nee, dat veroorzaakt kortsluiting.
De afgelopen week is echt verschrikkelijk geweest. Ik zat weer zo diep. Ik heb in ieder geval vannacht aardig goed geslapen en dat maakt voor mij een groot verschil.
Ik vind die dalen zo vermoeiend. Elke keer er weer uit krabbelen en dan gaat het eventjes weer iets beter (maar nog steeds niet super) en dan dan opeens val ik het ravijn weer in.
En nu krabbel ik weer omhoog en strompel ik meteen weer een fase van ongeloof in. Echt gekmakend. Ik snap het concept van de dood, maar toepassen op mijn vader... nee, dat veroorzaakt kortsluiting.
zaterdag 27 oktober 2018 om 08:31
Ik heb een jaar of 15 een keer aan de AD gezeten. Ik woonde toen in een land waar ze uitgegeven werden als snoepjes. Ik had gewoon moeten scheiden van mijn toenmalige man, dat was makkelijker geweest 
Ik moet zeggen dat het wel hielp. De dalen waren veel minder diep, waardoor ik helderder kon nadenken en dus betere beslissingen kon maken. Maar het afkicken was een ware hel waarbij ik continu last had van 'brain zaps' waardoor ik totaal niet meer kon functioneren.
Wat bij mij heel erg meespeelt nu zijn de flashbacks van vorig jaar rond deze tijd. Toen werd het duidelijk dat er iets gigantisch mis was, alleen werd mijn vader overal weggestuurd en afgewimpeld met 'gaat vanzelf over'. Ja, ging ook vanzelf over. Helaas wel door middel van de dood. Ik merk dat mijn boosheid over die prutsers van een artsen weer de kop opsteekt.
Ik lees wel meer medische missers hier. Ik snap dat artsen ook mensen zijn, maar het gemak waarmee mensen gewoon weggestuurd worden, ook al hebben ze pijn op de borst en blijken ze achteraf gewoon een infarct te hebben, dat is gewoon onacceptabel.
Ik moet zeggen dat het wel hielp. De dalen waren veel minder diep, waardoor ik helderder kon nadenken en dus betere beslissingen kon maken. Maar het afkicken was een ware hel waarbij ik continu last had van 'brain zaps' waardoor ik totaal niet meer kon functioneren.
Wat bij mij heel erg meespeelt nu zijn de flashbacks van vorig jaar rond deze tijd. Toen werd het duidelijk dat er iets gigantisch mis was, alleen werd mijn vader overal weggestuurd en afgewimpeld met 'gaat vanzelf over'. Ja, ging ook vanzelf over. Helaas wel door middel van de dood. Ik merk dat mijn boosheid over die prutsers van een artsen weer de kop opsteekt.
Ik lees wel meer medische missers hier. Ik snap dat artsen ook mensen zijn, maar het gemak waarmee mensen gewoon weggestuurd worden, ook al hebben ze pijn op de borst en blijken ze achteraf gewoon een infarct te hebben, dat is gewoon onacceptabel.
zaterdag 27 oktober 2018 om 09:07
Christiana: dat is ook zo moeilijk. Was je ook boos op je moeder? De situatie van mijn moeder was denk ik wel vergelijkbaar met haar. Door de hersenkanker was ze niet meer voor rede vatbaar en sprak je niet meer met een weldenkend mens. Bij mijn vader valt dat wel mee, zijn mentale vermogens waren nooit helemaal goed. Nu vergeet hij veel dingen. Maar dit is al 15 jaar zo.
Ik heb in het verleden AD geslikt, ik doe het nooit weer. Ik voelde me niet zo vlak als nu en het afkicken zorgde voor moodswings.
Ik heb in het verleden AD geslikt, ik doe het nooit weer. Ik voelde me niet zo vlak als nu en het afkicken zorgde voor moodswings.
zaterdag 27 oktober 2018 om 10:24
Gecondoleerd Hagedis en veel sterkte!
Ik heb nooit AD geslikt, ook al bleef m’n psycholoog aandringen van wel. (Ben in therapie geweest voor o.a. het verlies van m’n moeder maar ook omdat ik veel angsten heb) Soms twijfel ik, misschien word ik weer wat vrolijker als ik het wel slik maar ik durf het niet.
Wij hebben trouwens nog een gesprek gehad met de arts die mijn moeder heeft weggestuurd. Ze was er zelf ook door van slag en aangedaan maar ja, daar hebben wij niets aan. We hebben er zelfs een rechtszaak van gemaakt. We konden het niet verkroppen en het niet zo maar over onze kant laten gaan. Een maand later was er weer iemand uit dat ziekenhuis weggestuurd met hartklachten. Die is op de terugweg gestorven aan een hartstilstand. Terwijl wij 2 weken eerder een gesprek daar hadden gehad hoe zoiets kan gebeuren en dat het niet meer mag gebeuren.
Soms word ik weer overvallen door woede en denk ik “waarom hebben ze haar niet serieus genomen”. Ze had verdomme nog kunnen leven! Ik ben ook vaak boos op mezelf, waarom heb ik niet meer gepusht dat ze het er niet bij moest laten zitten.
Ik heb nooit AD geslikt, ook al bleef m’n psycholoog aandringen van wel. (Ben in therapie geweest voor o.a. het verlies van m’n moeder maar ook omdat ik veel angsten heb) Soms twijfel ik, misschien word ik weer wat vrolijker als ik het wel slik maar ik durf het niet.
Wij hebben trouwens nog een gesprek gehad met de arts die mijn moeder heeft weggestuurd. Ze was er zelf ook door van slag en aangedaan maar ja, daar hebben wij niets aan. We hebben er zelfs een rechtszaak van gemaakt. We konden het niet verkroppen en het niet zo maar over onze kant laten gaan. Een maand later was er weer iemand uit dat ziekenhuis weggestuurd met hartklachten. Die is op de terugweg gestorven aan een hartstilstand. Terwijl wij 2 weken eerder een gesprek daar hadden gehad hoe zoiets kan gebeuren en dat het niet meer mag gebeuren.
Soms word ik weer overvallen door woede en denk ik “waarom hebben ze haar niet serieus genomen”. Ze had verdomme nog kunnen leven! Ik ben ook vaak boos op mezelf, waarom heb ik niet meer gepusht dat ze het er niet bij moest laten zitten.
zaterdag 27 oktober 2018 om 10:45
Double: wat heftig zeg. Is er nog wat uit die rechtszaak gekomen of loopt dat nog. Ik heb begrepen dat dat soort zaken lang lopen.
Ik werd niet vrolijker van ad, ik raakte er vooral afgevlakt van en dat is precies het gevoel wat ik kwijt wil. Maar misschien werkt het voor iedereen anders en had ik niet de juiste. Maar ik wil er niet meer mee proberen, ik werd er alleen maar ellendiger van.
Ik werd niet vrolijker van ad, ik raakte er vooral afgevlakt van en dat is precies het gevoel wat ik kwijt wil. Maar misschien werkt het voor iedereen anders en had ik niet de juiste. Maar ik wil er niet meer mee proberen, ik werd er alleen maar ellendiger van.
zaterdag 27 oktober 2018 om 10:50
Ik gebruik momenteel wel AD. Ik had na het overlijden van mijn moeder veel last van angst, en de angst drukte alle andere gevoelens weg. Door de AD is de angst weg en is er ruimte voor andere gevoelens. Ik voel me juist helemaal niet afgevlakt, ik kan regelmatig een flinke huilbui hebben en enorm verdrietig zijn, maar ook heel ontspannen en vrolijk. Ik ben super blij met de AD.
zaterdag 27 oktober 2018 om 11:04
Ik heb hetzelfde. Ik baal er ook van dat ik niet meer gepusht heb om mijn vader in het UMC te krijgen. Uiteindelijk wel gelukt, maar het had veel eerder moeten gebeuren. Ik weet niet of dat in ons geval echt iets opgeleverd had. Het was al uitgezaaid.Doubletree20 schreef: ↑27-10-2018 10:24
Soms word ik weer overvallen door woede en denk ik “waarom hebben ze haar niet serieus genomen”. Ze had verdomme nog kunnen leven! Ik ben ook vaak boos op mezelf, waarom heb ik niet meer gepusht dat ze het er niet bij moest laten zitten.
In datzelfde ziekenhuis waar mijn vader 'behandeld' werd (niet het UMC) hebben ze mijn oma 10 jaar geleden dood laten gaan omdat ze simpelweg vergeten waren haar antibiotica toe te dienen (meerdere dagen). Ik had er al geen goede indruk van. Mijn moeder heeft er destijds wel werk van gemaakt, maar uiteindelijk is er niks mee gebeurd.
Waar ik momenteel heel erg boos om ben is dat mijn ouders meerdere malen in het holst van de nacht naar de HAP zijn gereden en elke keer weggestuurd werden met een doos pijnstillers die gewoon bij het Kruidvat in de schappen liggen. In plaats van hem met spoed op te nemen lieten ze hem gewoon over de grond rollen van de pijn (letterlijk). Mijn vader heeft het uitgeschreeuwd van de pijn en hij werd afgedaan als een aansteller. Zo voelt dat voor mij.
Toen de chirurg vertelde dat ze heel goed begreep waarom mijn vader zo'n helse pijn had, deed me dat erg 'goed'. Niet dat de pijn minder werd, maar het was in ieder geval erkenning. Zijn ene long was compleet aangevreten door de kanker en het was uitgezaaid naar zijn andere long, zijn longvliezen, zijn ribben en waarschijnlijk ook naar zijn buik. Het was dus helemaal niet zo gek dat mijn vader ontzettend veel pijn had. Op het laatst kon daar ook geen morfine meer tegen op.
zaterdag 27 oktober 2018 om 11:59
Wat erg Lady_Day dat ze je vader zo lieten creperen van de pijn. Op dat moment voel je je vast heel machteloos. Het is afschuwelijk dat ze hem gewoon wegsturen met wat pijnstillers. Heb je achteraf geen gesprek gehad met die artsen?
Tinkeltje, die rechtszaak heeft iets van 2 jaar geduurd. Die huisarts heeft een berisping gehad. Ik weet niet goed wat we er van verwachten, niet veel want we kregen er ons moeder niet mee terug maar het voelde alsof we het moesten doen voor haar. Zelf maakte ze ook overal werk van. En we wilden dat het protocol aangescherpt werd. Zal wel niet gebeurd zijn...
Ik vraag me vaak af hoe m’n leven er uit zou zien als ze nog leefde. Zou ik dan nu op dit moment bij haar aan het lunchen zijn? Hou zou ze er uit gezien hebben? Zou ze nog zo actief en ‘jeugdig’ zijn of zou ze in 1keer oud geworden zijn? Zou ze die elektrische fiets al gekocht hebben waar ze d’r eigen nog te jong voor vond maar wat wel telkens kriebelde.
Kon ik nog maar eens zeggen hoeveel ik van haar hou en hoe trots ik op haar ben. Dat ze een fantastische moeder was. Nooit zijn we iets tekort gekomen ondanks dat ze er alleen voor stond. M’n ouders zijn gescheiden toen ik 11 was. M’n vader was/is een alcoholist en werd agressief als hij wat op had.
Tinkeltje, die rechtszaak heeft iets van 2 jaar geduurd. Die huisarts heeft een berisping gehad. Ik weet niet goed wat we er van verwachten, niet veel want we kregen er ons moeder niet mee terug maar het voelde alsof we het moesten doen voor haar. Zelf maakte ze ook overal werk van. En we wilden dat het protocol aangescherpt werd. Zal wel niet gebeurd zijn...
Ik vraag me vaak af hoe m’n leven er uit zou zien als ze nog leefde. Zou ik dan nu op dit moment bij haar aan het lunchen zijn? Hou zou ze er uit gezien hebben? Zou ze nog zo actief en ‘jeugdig’ zijn of zou ze in 1keer oud geworden zijn? Zou ze die elektrische fiets al gekocht hebben waar ze d’r eigen nog te jong voor vond maar wat wel telkens kriebelde.
Kon ik nog maar eens zeggen hoeveel ik van haar hou en hoe trots ik op haar ben. Dat ze een fantastische moeder was. Nooit zijn we iets tekort gekomen ondanks dat ze er alleen voor stond. M’n ouders zijn gescheiden toen ik 11 was. M’n vader was/is een alcoholist en werd agressief als hij wat op had.
zaterdag 27 oktober 2018 om 12:26
Doubletree, we hebben een gesprek gehad met zijn arts in het UMC, niet met de artsen in het streekziekenhuis. Om eerlijk te zijn weet ik ook niet of ik dat aankan. Ik ben bang dat ik die prutsers naar de keel vlieg.
Ja, ik voelde me zo machteloos. Uiteindelijk lukte het om morfine te krijgen (en nog steeds wilden ze hem niet opnemen), maar de dosis was zo laag, het deed niets voor hem. Ik heb toen gegoogled en zelf een medicatieschema gemaakt zodat hij in ieder geval genoeg verlichting kreeg zodat hij wat kon slapen. Mijn vader begon gewoon te hallucineren van slaapgebrek. Kreeg ik daarna ook nog op mijn kop van de arts omdat ik hem 'echt veel te veel' had gegeven. Ja, ik had zelf ook wel door dat het een risico was, maar als een arts geen zin had om hem te helpen, wat voor keus had ik dan? Het was niet om aan te zien zoveel pijn hij had.
Later heb ik nog wel eens gedacht dat als hij overleden was aan een overdosis, dat ik wellicht ook nog strafrechterlijk vervolgd had kunnen worden, terwijl die incompetente artsen vrijuit waren gegaan.
Ik snap heel goed dat je uit was op gerechtigheid. Ik weet niet of ik zelf een rechtzaak van 2 jaar had getrokken. Ik heb wel geleerd dat je overal als een havik bovenop moet zitten, dat je soms zo lang moet doordrammen tot ze zat van je zijn, dat je alles moet controleren wat ze doen en dat blind vertrouwen op een arts echt het allerdomste is wat je kunt doen.
Ik vind het mooi om te lezen wat een fijne moeder ze voor je was. Er is inderdaad heel veel om dankbaar voor te zijn he? Jammer dat de keerzijde zoveel pijn doet
Ja, ik voelde me zo machteloos. Uiteindelijk lukte het om morfine te krijgen (en nog steeds wilden ze hem niet opnemen), maar de dosis was zo laag, het deed niets voor hem. Ik heb toen gegoogled en zelf een medicatieschema gemaakt zodat hij in ieder geval genoeg verlichting kreeg zodat hij wat kon slapen. Mijn vader begon gewoon te hallucineren van slaapgebrek. Kreeg ik daarna ook nog op mijn kop van de arts omdat ik hem 'echt veel te veel' had gegeven. Ja, ik had zelf ook wel door dat het een risico was, maar als een arts geen zin had om hem te helpen, wat voor keus had ik dan? Het was niet om aan te zien zoveel pijn hij had.
Later heb ik nog wel eens gedacht dat als hij overleden was aan een overdosis, dat ik wellicht ook nog strafrechterlijk vervolgd had kunnen worden, terwijl die incompetente artsen vrijuit waren gegaan.
Ik snap heel goed dat je uit was op gerechtigheid. Ik weet niet of ik zelf een rechtzaak van 2 jaar had getrokken. Ik heb wel geleerd dat je overal als een havik bovenop moet zitten, dat je soms zo lang moet doordrammen tot ze zat van je zijn, dat je alles moet controleren wat ze doen en dat blind vertrouwen op een arts echt het allerdomste is wat je kunt doen.
Ik vind het mooi om te lezen wat een fijne moeder ze voor je was. Er is inderdaad heel veel om dankbaar voor te zijn he? Jammer dat de keerzijde zoveel pijn doet
zaterdag 27 oktober 2018 om 18:38
Lady_Day, de keerzijde doet zeker pijn. Maar ik moet dankbaar zijn en dat ben ik ook wat een fijne lieve bezorgde moeder we hadden. We hadden geen vader (ik zie hem niet als vader) maar zij maakte alles goed.
Ik weet niet of het goed voor je zou zijn als je een gesprek zou hebben met die artsen in het streekziekenhuis. Ik vraag me af wat hun er nu over te zeggen hebben. Of ze hun eigen fouten inzien en die hopelijk niet meer maken in de toekomst. Maar ik snap dat je hun naar de keel zou willen vliegen.
Ik snap niet dat ze iemand, in dit geval jouw vader met zoveel pijn laten rondlopen. Ik vind het onmenselijk en triest. Niet alleen vind ik het heel erg voor jouw vader en voor jullie maar je weet ook dat je vader niet de enigste is. En ik word heel bang als ik straks zelf iets ga mankeren. Gaan ze mij ook zo laten rondlopen?
Ik begrijp heel goed dat je zelf de morfine heb verhoogd. Ik zou het zelf ook doen denk ik. Als je ziet dat iemand zoveel pijn hebt en je voelt je al machteloos dan moet je toch wat.
Ik weet niet of het goed voor je zou zijn als je een gesprek zou hebben met die artsen in het streekziekenhuis. Ik vraag me af wat hun er nu over te zeggen hebben. Of ze hun eigen fouten inzien en die hopelijk niet meer maken in de toekomst. Maar ik snap dat je hun naar de keel zou willen vliegen.
Ik snap niet dat ze iemand, in dit geval jouw vader met zoveel pijn laten rondlopen. Ik vind het onmenselijk en triest. Niet alleen vind ik het heel erg voor jouw vader en voor jullie maar je weet ook dat je vader niet de enigste is. En ik word heel bang als ik straks zelf iets ga mankeren. Gaan ze mij ook zo laten rondlopen?
Ik begrijp heel goed dat je zelf de morfine heb verhoogd. Ik zou het zelf ook doen denk ik. Als je ziet dat iemand zoveel pijn hebt en je voelt je al machteloos dan moet je toch wat.
zaterdag 27 oktober 2018 om 19:53
Op het sterfbed van mijn vader was mijn moeder onmogelijk ben enorm boos op haar geweest.. zij boos omdat ze het niet snapte en ons ervan verdacht dat wij onze vader dood lieten spuiten.. ze zag niet dat de kanker hem sloopte.. en 100x aan ons vroeg waarom er geen dokter bij hem kwam en of hij al lang zo lag.. als je dan al wat nachten aan het waken bent bij je vader kun je dat er niet bij hebben..Tinkeltje33 schreef: ↑27-10-2018 09:07Christiana: dat is ook zo moeilijk. Was je ook boos op je moeder? De situatie van mijn moeder was denk ik wel vergelijkbaar met haar. Door de hersenkanker was ze niet meer voor rede vatbaar en sprak je niet meer met een weldenkend mens. Bij mijn vader valt dat wel mee, zijn mentale vermogens waren nooit helemaal goed. Nu vergeet hij veel dingen. Maar dit is al 15 jaar zo.
Ik heb in het verleden AD geslikt, ik doe het nooit weer. Ik voelde me niet zo vlak als nu en het afkicken zorgde voor moodswings.
zaterdag 27 oktober 2018 om 19:57
Logische reactie Ladyday dat je de morfine wat hebt opgehoogd.. hoor mijn moeder nog gillen van de pijn. Heb er bij haar ook erg achteraan gezeten. En meermaals gezegd dat ik liever had dat ze een overdosis kreeg dan dat ze nog pijn had..Doubletree20 schreef: ↑27-10-2018 18:38Lady_Day, de keerzijde doet zeker pijn. Maar ik moet dankbaar zijn en dat ben ik ook wat een fijne lieve bezorgde moeder we hadden. We hadden geen vader (ik zie hem niet als vader) maar zij maakte alles goed.
Ik weet niet of het goed voor je zou zijn als je een gesprek zou hebben met die artsen in het streekziekenhuis. Ik vraag me af wat hun er nu over te zeggen hebben. Of ze hun eigen fouten inzien en die hopelijk niet meer maken in de toekomst. Maar ik snap dat je hun naar de keel zou willen vliegen.
Ik snap niet dat ze iemand, in dit geval jouw vader met zoveel pijn laten rondlopen. Ik vind het onmenselijk en triest. Niet alleen vind ik het heel erg voor jouw vader en voor jullie maar je weet ook dat je vader niet de enigste is. En ik word heel bang als ik straks zelf iets ga mankeren. Gaan ze mij ook zo laten rondlopen?
Ik begrijp heel goed dat je zelf de morfine heb verhoogd. Ik zou het zelf ook doen denk ik. Als je ziet dat iemand zoveel pijn hebt en je voelt je al machteloos dan moet je toch wat.
Erg omdat te moeten zeggen maar die pijn aan zien en horen was verschrikkelijk en mijn moeder kon het zelf niet aangeven.
zaterdag 27 oktober 2018 om 20:00
Echt schrijnend, Christiana. Heb jij het idee dat de rust een beetje terug begint te keren of zit je nog middenin het verwerken van alle gebeurtenissen?
Edit: ik zeg het niet goed. Het klinkt alsof ik vraag of je er over heen bent. Ik bedoel meer of alle heftige gebeurtenissen zijn gaan landen of bezig zijn te landen. Heb het nog niet eens over het verlies van je ouders, maar gewoon de hectiek en stress van die tijd.
Edit: ik zeg het niet goed. Het klinkt alsof ik vraag of je er over heen bent. Ik bedoel meer of alle heftige gebeurtenissen zijn gaan landen of bezig zijn te landen. Heb het nog niet eens over het verlies van je ouders, maar gewoon de hectiek en stress van die tijd.
