Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 30 oktober 2018 om 07:41
Dat heb ik bij posts over vaders idd. Of mensen die nog in het gelukkige bezit zijn van beide ouders!koekie1980 schreef: ↑29-10-2018 20:40
En ik kan me inderdaad ook aan de gezellige facebook-posts van vrienden ergeren. Bijv. "gezellig met mn moeder dit of dat.. "
flikker op...!
Sterkte voor alle nieuwe posters die een dierbare verloren hebben
dinsdag 30 oktober 2018 om 08:01
Ik heb het ook, en vooral als ik dingen hoor als 'en dan MOET ik weer naar mijn ouders want bla bla bla maar ik ga veel liever dit/dat doen'.... Ja, ik kan daar boos om worden inderdaad, maar tegelijkertijd realiseer ik me dan ook wel wat voor mazzel ik heb gehad met mijn eigen leuke, lieve ouders. Ik vond het altijd heel fijn om daar te zijn.redbulletje schreef: ↑30-10-2018 07:41Dat heb ik bij posts over vaders idd. Of mensen die nog in het gelukkige bezit zijn van beide ouders!
Sterkte voor alle nieuwe posters die een dierbare verloren hebben
dinsdag 30 oktober 2018 om 10:07
Wat ik momenteel heel erg heb zijn flashbacks. Vorig jaar rond deze tijd begon mijn vader echt heel erg ziek te worden. En dan nog niet eens zozeer de gebeurtenissen van die tijd, maar hoe ik me voelde: die baksteen in mijn maag, de machteloosheid, en ook heel erg een schuldgevoel. Daar heb ik tot nu toe niet zo'n last van gehad maar ik moet steeds denken aan een moment waarop ik 's avonds laat het ziekenhuis verliet om even naar huis te gaan en dacht 'laat het dan ook maar snel ophouden'. Alsof ik hem weg wilde hebben. Mijn verstand snapt wel waarom ik dit dacht, maar nu ik hem zo mis, zou ik er alles aan doen om hem nog even bij me te hebben.
Wat ik ook heel moeilijk vind is dat het heel stil is. Ik was altijd wel spiritueel en geloofde niet dat de dood het einde was maar mijn vader voelt heel ver weg. Ik heb ook geen enkel teken ontvangen. Helemaal niets. Mijn moeder had wel een aantal dingen in het begin (zij gelooft er helemaal niet in) maar ik denk nu dat ze zelf in de war was.
Wij waren zo hecht, ik kan me gewoon niet voorstellen dat als hij nog ergens zweeft dat hij niet dicht bij mij zou zijn, niets van zich liet zien of horen. Ik vind het zo gek en ik begin te denken dat er niets is.
Wat ik ook heel moeilijk vind is dat het heel stil is. Ik was altijd wel spiritueel en geloofde niet dat de dood het einde was maar mijn vader voelt heel ver weg. Ik heb ook geen enkel teken ontvangen. Helemaal niets. Mijn moeder had wel een aantal dingen in het begin (zij gelooft er helemaal niet in) maar ik denk nu dat ze zelf in de war was.
Wij waren zo hecht, ik kan me gewoon niet voorstellen dat als hij nog ergens zweeft dat hij niet dicht bij mij zou zijn, niets van zich liet zien of horen. Ik vind het zo gek en ik begin te denken dat er niets is.
dinsdag 30 oktober 2018 om 10:15
Dit!! Mijn vader deed bij leven alles voor me en hij beloofde ook een teken. Als de technieker die hij was verwacht ik op zn minst knipperende lampen als ik tegen zn foto spreek.Lady_Day schreef: ↑30-10-2018 10:07Wat ik momenteel heel erg heb zijn flashbacks. Vorig jaar rond deze tijd begon mijn vader echt heel erg ziek te worden. En dan nog niet eens zozeer de gebeurtenissen van die tijd, maar hoe ik me voelde: die baksteen in mijn maag, de machteloosheid, en ook heel erg een schuldgevoel. Daar heb ik tot nu toe niet zo'n last van gehad maar ik moet steeds denken aan een moment waarop ik 's avonds laat het ziekenhuis verliet om even naar huis te gaan en dacht 'laat het dan ook maar snel ophouden'. Alsof ik hem weg wilde hebben. Mijn verstand snapt wel waarom ik dit dacht, maar nu ik hem zo mis, zou ik er alles aan doen om hem nog even bij me te hebben.
Wat ik ook heel moeilijk vind is dat het heel stil is. Ik was altijd wel spiritueel en geloofde niet dat de dood het einde was maar mijn vader voelt heel ver weg. Ik heb ook geen enkel teken ontvangen. Helemaal niets. Mijn moeder had wel een aantal dingen in het begin (zij gelooft er helemaal niet in) maar ik denk nu dat ze zelf in de war was.
Wij waren zo hecht, ik kan me gewoon niet voorstellen dat als hij nog ergens zweeft dat hij niet dicht bij mij zou zijn, niets van zich liet zien of horen. Ik vind het zo gek en ik begin te denken dat er niets is.
dinsdag 30 oktober 2018 om 10:28
Ja, zo herkenbaar. Ik heb veel gesprekken met mijn moeder gehad over dat ze zich niet kon voorstellen dat het na het leven klaar zou zijn. Ze is nu 11 dagen dood, ik had haar al 2 weken niet gezien voor ze overleed. Toch gehoopt op 'iets' van een teken of contact, afscheid, hoe klein ook. Maar het is zó leeg. Ik voel alleen maar 'dood' en weg. Geen dromen over haar, niet het gevoel dat ze in de buurt is. Niets. Helemaal weg. Nu was ik al niet zo spiritueel aangelegd, maar nu helemaal niet meer denk ik.
dinsdag 30 oktober 2018 om 11:10
Ik heb het ook heel erg dat ik niet snap waarom ik nooit iets merk dat mijn moeder nog ‘ergens’ is. Ze is nu bijna 5 jaar dood maar nog nooit iets gemerkt, zelfs geen stom knipperend lampje!
Dan kan het bijna niet anders dan dat er niets meer is aangezien mijn moeder en ik zo hecht waren. Mijn broer heeft ook nooit iets gemerkt. Ik ben ook niet echt spiritueel, heb me er nooit zo
mee bezig gehouden maar sinds haar dood hoopte ik zo dat er nog iets is. Anders is het echt definitief en is ze echt weg. Vooral de eerste maanden na haar dood was ik er obsessief mee bezig.
Als ik alleen thuis was schreeuwde ik soms “waar ben je?! Laat alsjeblieft merken dat je hier nog ergens bent!” Ik snap(te) ook niet dat als ik een enorme huilbui had/heb dat ze niets laat merken.
Ze vond het altijd vreselijk als ik verdrietig was, waarom troostte ze me dan nu niet?
Ik ben ook eens naar een medium gegaan, waardeloos uiteraard. Maar dat was op dat moment het enigste wat me nog een beetje kon troosten. Het idee dat ik met haar zou kunnen praten
via een paragnost maar helaas…
Ik hoor soms wel van mensen dat ze merken dat er een dierbare om hun heen is. Dan ben ik echt jaloers maar vraag ik me ook af is dat echt zo of zien ze letterlijk spoken?
Dan kan het bijna niet anders dan dat er niets meer is aangezien mijn moeder en ik zo hecht waren. Mijn broer heeft ook nooit iets gemerkt. Ik ben ook niet echt spiritueel, heb me er nooit zo
mee bezig gehouden maar sinds haar dood hoopte ik zo dat er nog iets is. Anders is het echt definitief en is ze echt weg. Vooral de eerste maanden na haar dood was ik er obsessief mee bezig.
Als ik alleen thuis was schreeuwde ik soms “waar ben je?! Laat alsjeblieft merken dat je hier nog ergens bent!” Ik snap(te) ook niet dat als ik een enorme huilbui had/heb dat ze niets laat merken.
Ze vond het altijd vreselijk als ik verdrietig was, waarom troostte ze me dan nu niet?
Ik ben ook eens naar een medium gegaan, waardeloos uiteraard. Maar dat was op dat moment het enigste wat me nog een beetje kon troosten. Het idee dat ik met haar zou kunnen praten
via een paragnost maar helaas…
Ik hoor soms wel van mensen dat ze merken dat er een dierbare om hun heen is. Dan ben ik echt jaloers maar vraag ik me ook af is dat echt zo of zien ze letterlijk spoken?
dinsdag 30 oktober 2018 om 11:18
Bedankt voor alle reacties, jullie allemaal ook heel veel sterkte.
Heftig om te lezen hoe mensen hier door hun omgeving behandeld zijn, zeg. Herken het helaas ook wel een beetje (zo heb ik de buurvrouw van een paar huizen verderop vaker en vooral oprechter betrokken gezien dan bepaalde directe familie, zowel voor als na m'n moeders dood), maar van sommige verhalen valt je mond gewoon open. Zo enorm triest.
Heftig om te lezen hoe mensen hier door hun omgeving behandeld zijn, zeg. Herken het helaas ook wel een beetje (zo heb ik de buurvrouw van een paar huizen verderop vaker en vooral oprechter betrokken gezien dan bepaalde directe familie, zowel voor als na m'n moeders dood), maar van sommige verhalen valt je mond gewoon open. Zo enorm triest.
dinsdag 30 oktober 2018 om 11:28
Ik geloof niet in god, maar had altijd wel gehoopt dat er toch iets was na de dood. In het kader van energie gaat nooit verloren (of was het nou massa? - ik heb nooit iets van natuurkunde gesnapt). Ik wil zo graag geloven dat hij toch nog ergens is maar de keerzijde van er toch nog ergens zijn is dat er misschien ook reincarnatie bestaat en dat is wel het allerlaatste waar ik behoefte aan heb. Ik heb er nu al geen zin meer in, laat staan alles nog een keer van het begin af aan!
dinsdag 30 oktober 2018 om 11:53
Klopt... ik heb dat in de laatste week van het verzorgen ook precies zo gehad. dag en nacht naast het bed zitten en elke 3 minuten haar slokjes water geven omdat haar mond zo droog was van de medicijnen. Nauwelijks contact omdat praten lastig ging en ze door de medicijnen super afwezig was.Lady_Day schreef: ↑30-10-2018 10:07Wat ik momenteel heel erg heb zijn flashbacks. Vorig jaar rond deze tijd begon mijn vader echt heel erg ziek te worden. En dan nog niet eens zozeer de gebeurtenissen van die tijd, maar hoe ik me voelde: die baksteen in mijn maag, de machteloosheid, en ook heel erg een schuldgevoel. Daar heb ik tot nu toe niet zo'n last van gehad maar ik moet steeds denken aan een moment waarop ik 's avonds laat het ziekenhuis verliet om even naar huis te gaan en dacht 'laat het dan ook maar snel ophouden'. Alsof ik hem weg wilde hebben. Mijn verstand snapt wel waarom ik dit dacht, maar nu ik hem zo mis, zou ik er alles aan doen om hem nog even bij me te hebben.
Ik wilde nog gesprekjes starten maar de antwoorden sloegen nergens echt op door de morfine. Ik dacht laat het maar over zijn. dan zijn we hier vanaf. En dan niet dan zijn we van haar-zelf af zijn, maar van de situatie. En nu baal ik als een stekker dat ik haar niet meer geknuffeld heb, dat ik me frustreerde over het niet meer kunnen kletsen. Ik wilde gewoon horen dat ze trots op me was en dat ze me zou gaan missen. Maar dat kwam maar niet, ze wilde er graag z.s.m. vandoor dus hoeveel liefde we vt voren naar elkaar uitgesproken hebben, die laatste week gaf ze mij het gevoel dat we niet meer belangrijk waren.
En zoals je zelf zegt, als ik het over kon doen dan had ik het compleet anders gedaan. Al hadden we maar 5 minuten samen nu.... als als.... maar het is te laat.
dinsdag 30 oktober 2018 om 11:54
dinsdag 30 oktober 2018 om 11:58
Ik droom gek genoeg echt bijna nooit over mijn vader. De keren dat ik over hem gedroomd heb zijn op 1 hand te tellen. Dat vind ik zo raar, want dat is bijna het enige waar ik mee bezig ben.
Ik weet ook niet of ik het zou willen, hoor. De laatste keer dat ik over hem droomde, alweer een paar maanden geleden, toen was hij heel erg ziek in mijn droom. Dat was afschuwelijk.
Ik weet ook niet of ik het zou willen, hoor. De laatste keer dat ik over hem droomde, alweer een paar maanden geleden, toen was hij heel erg ziek in mijn droom. Dat was afschuwelijk.
dinsdag 30 oktober 2018 om 13:50
Dat kun je jezelf niet kwalijk nemen. Het kán niet dat in zo'n proces als dit je altijd vol liefde, positiviteit en vasthoudend aan ieder moment door kunt gaan. Zo werkt de mens niet. Willen dat het lijden stopt, willen dat je ouder op dat moment anders is dan ze is (en daar eventueel zelfs boos of geïrriteerd over zijn, zelfs als diegene er niets aan kunt doen) hoort erbij. En misschien, als je het over kon doen, was het wel helemaal niet haalbaar geweest het anders te doen. Te midden van stress, verdriet en een hele nare situatie was je er om haar die slokjes water te geven, tot het einde. Dat is enorm liefdevol. Je hebt jezelf niets te verwijten.koekie1980 schreef: ↑30-10-2018 11:53En zoals je zelf zegt, als ik het over kon doen dan had ik het compleet anders gedaan.
dinsdag 30 oktober 2018 om 20:33
Koffiehagedis: je schrijft ik voel alleen maar dood. Ik was het helemaal vergeten, maar dat voelde ik ook. Ik voelde echt de leegte van mijn moeder. Dat is eigenlijk ongemerkt verdwenen.
Christiana: wat heftig zeg, wat hebben jullie moeilijke jaren gehad.
Cookie: ik had het afscheid heel graag anders willen doen en voelde mij daar erg schuldig over. Maanden later heb ik er veel over geschreven en kwam ik tot de conclusie dat een ‘beter’ afscheid niet meer belangrijk was voor mijn moeder. Zij wilde gewoon dat het lijden zou stoppen en wilde gewoon dood. Ondanks dat wij er waren, was haar lijden groter. Ik heb daar groot respect voor, dat je zo ver kunt komen, dat je alleen nog maar dood wilt.
Ladyday/redbull: ik moet zeggen dat ik nog steeds geen zin heb om naar mijn vader toe te gaan. En daar ga ik ongetwijfeld spijt van krijgen als hij er niet meer is. Bij mijn moeder kwam ik ook niet graag, maar dingen zijn gelopen zoals ze zijn. In onze mogelijkheden heb ik mijn best gedaan.
Het gaat hier ook weer iets beter. Ik heb weer meer energie. Ik ben ook blij met die druilerige weer.
Christiana: wat heftig zeg, wat hebben jullie moeilijke jaren gehad.
Cookie: ik had het afscheid heel graag anders willen doen en voelde mij daar erg schuldig over. Maanden later heb ik er veel over geschreven en kwam ik tot de conclusie dat een ‘beter’ afscheid niet meer belangrijk was voor mijn moeder. Zij wilde gewoon dat het lijden zou stoppen en wilde gewoon dood. Ondanks dat wij er waren, was haar lijden groter. Ik heb daar groot respect voor, dat je zo ver kunt komen, dat je alleen nog maar dood wilt.
Ladyday/redbull: ik moet zeggen dat ik nog steeds geen zin heb om naar mijn vader toe te gaan. En daar ga ik ongetwijfeld spijt van krijgen als hij er niet meer is. Bij mijn moeder kwam ik ook niet graag, maar dingen zijn gelopen zoals ze zijn. In onze mogelijkheden heb ik mijn best gedaan.
Het gaat hier ook weer iets beter. Ik heb weer meer energie. Ik ben ook blij met die druilerige weer.
dinsdag 30 oktober 2018 om 21:41
Tinkel, toen mijn vader het 'vonnis' uitgezaaide kanker kreeg wilde hij ook alleen maar dood. Nadat de eerste schrik afgezakt was, was hij volgens mij stiekem ook wel een beetje opgelucht. Nu had hij tenminste permissie om te sterven en hoefde hij geen behandelingen aan te gaan waar hij niet op zat te wachten. Ik weet dat zijn lijden afschuwelijk geweest moest zijn, anders had hij er nooit voor gekozen om niet langer bij ons te zijn. Ik vraag me wel eens af hoeveel nachten hij wanhopig heeft door gebracht, continu naar de klok starend, want slapen was er vaak niet bij. Wat moet dat eenzaam voor hem geweest zijn. Ik ben zo blij dat we de laatste 4 nachten, toen we wisten dat het einde nabij was, bij hem hebben kunnen blijven.
De grote paniek van vorige week is voorbij, maar oh... wat mis ik hem toch verschrikkelijk.
De grote paniek van vorige week is voorbij, maar oh... wat mis ik hem toch verschrikkelijk.
dinsdag 30 oktober 2018 om 22:01
Mooie post en helemaal waar!Koffiehagedis schreef: ↑30-10-2018 13:50Dat kun je jezelf niet kwalijk nemen. Het kán niet dat in zo'n proces als dit je altijd vol liefde, positiviteit en vasthoudend aan ieder moment door kunt gaan. Zo werkt de mens niet. Willen dat het lijden stopt, willen dat je ouder op dat moment anders is dan ze is (en daar eventueel zelfs boos of geïrriteerd over zijn, zelfs als diegene er niets aan kunt doen) hoort erbij. En misschien, als je het over kon doen, was het wel helemaal niet haalbaar geweest het anders te doen. Te midden van stress, verdriet en een hele nare situatie was je er om haar die slokjes water te geven, tot het einde. Dat is enorm liefdevol. Je hebt jezelf niets te verwijten.
Soms denk je achteraf had ik het maar zo of zo gedaan.. alleen is het achteraf heel makkelijk, toen was er de hectiek stress, diagnoses die door realiteit werden ingehaald, basale zorg xaken, administratie, bureaucratie waar je op dat moment door heen moest terwijl je eigenlijk alleen maar bij je zieke ouder aan bed wilde zitten.. in onze situatie twee zieke ouders tegelijk die beide niet meer in staat waren voor zich op te komen.. die stomme maatschappij die eiste dat ik mijn werk ook nog even deed.. en de school van zoon die telkens een gesprek wilde en allerlei dingen van mij moest... En hem toch lieten vallen.. kon tussendoor nog even een andere school zoeken terwijl vader stervende was... En ondertussen man herstellend van depressie en een nieuwe baan...
Zat in een achtbaan en hoe hard ik ook aan die rem trok hij was niet te stoppen..
En nu veel flash backs van al die absurde situaties die zijn gebeurd en details die ik was vergeten...
Bij jullie herkenbaar Lady Day heeft daar ook last van..
dinsdag 30 oktober 2018 om 22:04
Kreeg die alleen toen mijn vader net was overleden.. mijn vader niet gelovig mijn moeder wel. Zij ging elke week naar de kerk mijn vader nooit. Bij zijn begrafenis er omdat mijn moeder dat wilde, de dominee er bij gehaald.. die man stapte bij ons binnen voor gesprek inzake dienst en spontaan sloegen de stoppen eruit en zaten we in het donker..redbulletje schreef: ↑30-10-2018 10:15Dit!! Mijn vader deed bij leven alles voor me en hij beloofde ook een teken. Als de technieker die hij was verwacht ik op zn minst knipperende lampen als ik tegen zn foto spreek.
..
dinsdag 30 oktober 2018 om 22:07
Dromen doe ik ook niet, of ik onthou ze niet..Koffiehagedis schreef: ↑30-10-2018 10:28Ja, zo herkenbaar. Ik heb veel gesprekken met mijn moeder gehad over dat ze zich niet kon voorstellen dat het na het leven klaar zou zijn. Ze is nu 11 dagen dood, ik had haar al 2 weken niet gezien voor ze overleed. Toch gehoopt op 'iets' van een teken of contact, afscheid, hoe klein ook. Maar het is zó leeg. Ik voel alleen maar 'dood' en weg. Geen dromen over haar, niet het gevoel dat ze in de buurt is. Niets. Helemaal weg. Nu was ik al niet zo spiritueel aangelegd, maar nu helemaal niet meer denk ik.
Ben zelf erg nuchter, mijn zus hield van vlinders en zag na haar dood ineens veel vlinders in de lente zomer.. maar denk eigenlijk dat ik er nu meer op let dan voor haar dood.
dinsdag 30 oktober 2018 om 22:07
Dromen doe ik ook niet, of ik onthou ze niet..Koffiehagedis schreef: ↑30-10-2018 10:28Ja, zo herkenbaar. Ik heb veel gesprekken met mijn moeder gehad over dat ze zich niet kon voorstellen dat het na het leven klaar zou zijn. Ze is nu 11 dagen dood, ik had haar al 2 weken niet gezien voor ze overleed. Toch gehoopt op 'iets' van een teken of contact, afscheid, hoe klein ook. Maar het is zó leeg. Ik voel alleen maar 'dood' en weg. Geen dromen over haar, niet het gevoel dat ze in de buurt is. Niets. Helemaal weg. Nu was ik al niet zo spiritueel aangelegd, maar nu helemaal niet meer denk ik.
Ben zelf erg nuchter, mijn zus hield van vlinders en zag na haar dood ineens veel vlinders in de lente zomer.. maar denk eigenlijk dat ik er nu meer op let dan voor haar dood.
dinsdag 30 oktober 2018 om 22:15
Dat van die stoppen is wel heel bijzonder, Christiana. Dan lees ik weer zoiets en denk ik... dat kan geen toeval zijn.
Christiana, ik heb het al eerder gezegd, maar ik weet niet hoe jij je staande hebt weten te houden. Ik vond de ziekte van alleen mijn vader al bijna niet te doen. Ik was ook net begonnen aan een nieuwe baan, wat ook al mijn energie opslokte. En toen mijn vader ziek werd kreeg ik zelf ook last van allerlei vage (en niet zo vage ) klachten... De HA zegt dat het allemaal stress-gerelateerd is, maar de stress manage ik niet zomaar weg en deze klachten geven mij ook weer heel veel stress. Ik ben compleet overgevoelig geworden voor prikkels zoals licht en geluid waardoor ik thuis niet tot rust kom. Ik heb het gevoel dat ik in een hamsterwiel zit. Ik moet maar blijven rennen want als ik stop dan vlieg ik letterlijk de bocht uit.
Dit is zo ongezond, maar ik weet niet hoe ik dit moet stoppen. Ik krijg wel allerlei welgemeende adviezen maar zoiets als me ziek melden is gewoon geen optie. Ik heb het geld hard nodig zodat ik kan verhuizen naar een rustiger plek. Ik vind het heel lastig, dit alles combineren, zeker met deze enorme vermoeidheid. Ik heb soms echt fantasieen om gewoon weg te rijden naar een rustige plek en daar een maand te gaan slapen zonder gestoord te worden.
Christiana, ik heb het al eerder gezegd, maar ik weet niet hoe jij je staande hebt weten te houden. Ik vond de ziekte van alleen mijn vader al bijna niet te doen. Ik was ook net begonnen aan een nieuwe baan, wat ook al mijn energie opslokte. En toen mijn vader ziek werd kreeg ik zelf ook last van allerlei vage (en niet zo vage ) klachten... De HA zegt dat het allemaal stress-gerelateerd is, maar de stress manage ik niet zomaar weg en deze klachten geven mij ook weer heel veel stress. Ik ben compleet overgevoelig geworden voor prikkels zoals licht en geluid waardoor ik thuis niet tot rust kom. Ik heb het gevoel dat ik in een hamsterwiel zit. Ik moet maar blijven rennen want als ik stop dan vlieg ik letterlijk de bocht uit.
Dit is zo ongezond, maar ik weet niet hoe ik dit moet stoppen. Ik krijg wel allerlei welgemeende adviezen maar zoiets als me ziek melden is gewoon geen optie. Ik heb het geld hard nodig zodat ik kan verhuizen naar een rustiger plek. Ik vind het heel lastig, dit alles combineren, zeker met deze enorme vermoeidheid. Ik heb soms echt fantasieen om gewoon weg te rijden naar een rustige plek en daar een maand te gaan slapen zonder gestoord te worden.
dinsdag 30 oktober 2018 om 23:05
Die flashbacks zijn herkenbaar, maar ik heb (c)ptss dus sowieso last van flashbacks (dus ik speel vals wat dat betreft 
.
Ik heb wel meer angst om anderen gekregen. Mijn zoon is al een paar weken steeds weer ziek en dat het niet gewoon een griepje of verkoudheid is zo'n zowel huisarts als kinderarts het over eens, maar wat het dan wel is... Doodeng vindt ik dat. Ik betaal mezelf er steeds weer op dat ik denk "wat het ook is als ik dit kind maar mag zien opgroeien". De angst zit zo diep. En ik weet dat er waarschijnlijk een logische verklaring wordt gevonden die met een beetje mazzel makkelijk te behandelen is, maar de angst. Bah.
En pas toen het met de man die ik als 'suggogaatvader' zie heel slecht ging, dan ben ik ook zo bang voor weer een verlies. Het is me soms gewoon teveel.
De omslag van het weer heeft hier ook zijn doorwerking. De donkere dagen zijn nog steeds slecht voor man zijn depressie. En ik vind minder afleiding, ben veel alleen en dat maakt het ook niet makkelijker.
.Ik heb wel meer angst om anderen gekregen. Mijn zoon is al een paar weken steeds weer ziek en dat het niet gewoon een griepje of verkoudheid is zo'n zowel huisarts als kinderarts het over eens, maar wat het dan wel is... Doodeng vindt ik dat. Ik betaal mezelf er steeds weer op dat ik denk "wat het ook is als ik dit kind maar mag zien opgroeien". De angst zit zo diep. En ik weet dat er waarschijnlijk een logische verklaring wordt gevonden die met een beetje mazzel makkelijk te behandelen is, maar de angst. Bah.
En pas toen het met de man die ik als 'suggogaatvader' zie heel slecht ging, dan ben ik ook zo bang voor weer een verlies. Het is me soms gewoon teveel.
De omslag van het weer heeft hier ook zijn doorwerking. De donkere dagen zijn nog steeds slecht voor man zijn depressie. En ik vind minder afleiding, ben veel alleen en dat maakt het ook niet makkelijker.
Forever is a hell of a long time
dinsdag 30 oktober 2018 om 23:08
Gewoon maar doorgerend vrees ik LadyDay het waren allemaal mensen die mij na stonden.. Alle signalen genegeerd hartkloppingen, slapeloosheid, stijve spieren zere nek, hoofdpijn.. zo beetje de klachten die jij hebt!
Ben het slechtste voorbeeld in deze! En kan heel goed zeggen hoe een ander het moet doen, aan zich zelf denken, rustiger aan doen ed
En ja ik kan ook slecht tegen lawaai, fel licht, ik haat het dat mijn man de tv zo hard zet!
Ik mijd feestjes en sociale happenings..
Een geluk dat ik in een rustige buurt woon vlak bij het bos en water, vrijstaand huis en een hond heb.. die zorgt dat ik naar buiten moet. Die altijd blij is als die mij ziet.
Ben het slechtste voorbeeld in deze! En kan heel goed zeggen hoe een ander het moet doen, aan zich zelf denken, rustiger aan doen ed
En ja ik kan ook slecht tegen lawaai, fel licht, ik haat het dat mijn man de tv zo hard zet!
Ik mijd feestjes en sociale happenings..
Een geluk dat ik in een rustige buurt woon vlak bij het bos en water, vrijstaand huis en een hond heb.. die zorgt dat ik naar buiten moet. Die altijd blij is als die mij ziet.
dinsdag 30 oktober 2018 om 23:12
Selune schreef: ↑30-10-2018 23:05Die flashbacks zijn herkenbaar, maar ik heb (c)ptss dus sowieso last van flashbacks (dus ik speel vals wat dat betreft
Ik heb wel meer angst om anderen gekregen. Mijn zoon is al een paar weken steeds weer ziek en dat het niet gewoon een griepje of verkoudheid is zo'n zowel huisarts als kinderarts het over eens, maar wat het dan wel is... Doodeng vindt ik dat. Ik betaal mezelf er steeds weer op dat ik denk "wat het ook is als ik dit kind maar mag zien opgroeien". De angst zit zo diep. En ik weet dat er waarschijnlijk een logische verklaring wordt gevonden die met een beetje mazzel makkelijk te behandelen is, maar de angst. Bah.
En pas toen het met de man die ik als 'suggogaatvader' zie heel slecht ging, dan ben ik ook zo bang voor weer een verlies. Het is me soms gewoon teveel.
De omslag van het weer heeft hier ook zijn doorwerking. De donkere dagen zijn nog steeds slecht voor man zijn depressie. En ik vind minder afleiding, ben veel alleen en dat maakt het ook niet makkelijker.
jouw angst kan ik heel goed begrijpen, jij weet te goed hoe het is om een kind te verliezen, hoe dat zo ineens voorbij kan zijn..Mijn man vind dit weer heerlijk, heeft niets met de warme zonnige dagen.
Bij mij past dit weer beter bij mijn stemming.
woensdag 31 oktober 2018 om 00:16
Wat lief geschreven van jeKoffiehagedis schreef: ↑30-10-2018 13:50Dat kun je jezelf niet kwalijk nemen. Het kán niet dat in zo'n proces als dit je altijd vol liefde, positiviteit en vasthoudend aan ieder moment door kunt gaan. Zo werkt de mens niet. Willen dat het lijden stopt, willen dat je ouder op dat moment anders is dan ze is (en daar eventueel zelfs boos of geïrriteerd over zijn, zelfs als diegene er niets aan kunt doen) hoort erbij. En misschien, als je het over kon doen, was het wel helemaal niet haalbaar geweest het anders te doen. Te midden van stress, verdriet en een hele nare situatie was je er om haar die slokjes water te geven, tot het einde. Dat is enorm liefdevol. Je hebt jezelf niets te verwijten.
Zit hier gelijk weer n potje te janken
woensdag 31 oktober 2018 om 00:23
Daar ben ik nog steeds ondersteboven van. Dat ze zo graag dood wilde. Dat ze 4 dagen lang hardop de uren zat af te tellen tot t moment vd euthenasie. Ongelofelijk hoe sterk haar drang was om met alles te stoppen. Ik vat t echt niet..Tinkeltje33 schreef: ↑30-10-2018 20:33Cookie: ik had het afscheid heel graag anders willen doen en voelde mij daar erg schuldig over. Maanden later heb ik er veel over geschreven en kwam ik tot de conclusie dat een ‘beter’ afscheid niet meer belangrijk was voor mijn moeder. Zij wilde gewoon dat het lijden zou stoppen en wilde gewoon dood. Ondanks dat wij er waren, was haar lijden groter. Ik heb daar groot respect voor, dat je zo ver kunt komen, dat je alleen nog maar dood wilt.
Heb laatst een lading afleveringen van Over mn lijk gekeken, durfde dat eerder niet. En daar zag ik dat ze bijna allemaal wel wilden gaan. Nu begrijp ik dat dat er dus bij hoort en dat mn moeder misschien in haar eigen wereldje zat ofzo. Inderdaad alleen maar veel respect voor te hebben. En tegelijkertijd maakt het me zo verdrietig dat de pijn zo hevig was dat ze doodgaan boven leven koos. Dan ben je idd sterk..
woensdag 31 oktober 2018 om 06:45
Koekie, ik denk dat wij ons dat gewoon niet voor kunnen stellen... het krijgen van een doodsvonnis en dan moeten wachten tot het voltrokken wordt. Ik denk dat onze ouders echt in hun eigen wereldje kwamen te zitten. Maar ik denk, in ieder geval bij mijn vader, dat daar een heel heftige, eenzame periode aan vooraf gegaan is.koekie1980 schreef: ↑31-10-2018 00:23Daar ben ik nog steeds ondersteboven van. Dat ze zo graag dood wilde. Dat ze 4 dagen lang hardop de uren zat af te tellen tot t moment vd euthenasie. Ongelofelijk hoe sterk haar drang was om met alles te stoppen. Ik vat t echt niet..
Heb laatst een lading afleveringen van Over mn lijk gekeken, durfde dat eerder niet. En daar zag ik dat ze bijna allemaal wel wilden gaan. Nu begrijp ik dat dat er dus bij hoort en dat mn moeder misschien in haar eigen wereldje zat ofzo. Inderdaad alleen maar veel respect voor te hebben. En tegelijkertijd maakt het me zo verdrietig dat de pijn zo hevig was dat ze doodgaan boven leven koos. Dan ben je idd sterk..
Voordat het duidelijk was wat er aan de hand was met mijn vader heeft hij meerdere malen gezegd dat hij dood wilde. Toen was hij nog thuis. Ik vond dat heel kwetsend destijds. Alsof wij niet belangrijk genoeg waren om voor te strijden. Achteraf denk ik dat mijn vader wel wist dat er iets heel ernstigs aan de hand was. Hij heeft dat een half jaar voor zijn dood 1x aan mijn zus verteld. Verder nooit aan iemand.
Ik mis de zorgen niet, ik mis de onzekerheid niet, ik mis het hartverscheurende wachten op zijn dood niet. Maar alles komt in alle hevigheid terug deze weken.
Vlak na de dood van mijn vader, toen ik nog in een 'euforie' zat, zei iemand tegen mij dat de klap nog wel kon komen. Dat geloofde ik niet, want naar mijn mening had ik het ergste gehad. De echte klap heb ik ook niet gehad. Het is meer een langzame verplettering.
lady_day wijzigde dit bericht op 31-10-2018 06:59
0.24% gewijzigd
