Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zondag 28 oktober 2018 om 13:08
Je slaat de spijker op zijn kop Ladyday alle roerige gebeurtenissen zijn aan het landen.. ben nu voor mijn werk met cursussen bezig en heb moeite met concentratie. Gelukkig waren ze daar laat mee had niet geweten hoe ik dat de afgelopen winter had moeten doen..
Heb nu bij vaak oja dat is ook gebeurd en toen was er dit en toen dat.
De echte rouw moet nog komen vrees ik..
Heb nu bij vaak oja dat is ook gebeurd en toen was er dit en toen dat.
De echte rouw moet nog komen vrees ik..
zondag 28 oktober 2018 om 20:58
Kom hier na lang lurken ook even binnenwandelen. Voor mij is het nu een halfjaar geleden dat mijn moeder is overleden na jaren van pijn en een ziektebed van een paar maanden. Ik heb heel veel gehuild toen ze de laatste dagen voor haar dood aan de pomp met morfine en slaapmiddel lag. Je weet dan dat het gaat komen, maar je kunt er nog niets mee, want het is nog niet officieel.
Ik ben de afgelopen maanden bezig gehouden door o.a. nieuwe woonruimte vinden, veranderingen op mijn werk en wat medische klachten, en nu dat allemaal achter de rug is merk ik dat het verdriet er weer is. Ik mis haar enorm. Ik was haar mantelzorger en vrijwel dag en nacht bij haar. Ik had ook een bed naast het hare in de woonkamer om 's nachts te waken en om de zoveel uur haar medicijnen te geven en haar naar het toilet te helpen. We hadden sowieso altijd al een hechte band. Ze hield van al haar kinderen, maar ik was (verreweg ook, mijn zussen zijn jaren ouder) de benjamin.
Mijn vader is overleden toen ik 20 was, en dat was wel plotseling. Daar heb ik toen ook moeite mee gehad want er was geen tijd voor afscheid, maar ik had mijn moeder nog. Nu ze allebei weg zijn is er toch die leegte die je niet kunt vullen met vrienden, andere familie enz. Ik baal soms dat ik nog geen kinderen heb kunnen krijgen, al hadden ze al kleinkinderen van mijn oudere zussen.
Ik loop bij een praktijkondersteuner om af en toe m'n verhaal kwijt te kunnen, en ik merk wel dat me dat helpt.
Sterkte allemaal.
Ik ben de afgelopen maanden bezig gehouden door o.a. nieuwe woonruimte vinden, veranderingen op mijn werk en wat medische klachten, en nu dat allemaal achter de rug is merk ik dat het verdriet er weer is. Ik mis haar enorm. Ik was haar mantelzorger en vrijwel dag en nacht bij haar. Ik had ook een bed naast het hare in de woonkamer om 's nachts te waken en om de zoveel uur haar medicijnen te geven en haar naar het toilet te helpen. We hadden sowieso altijd al een hechte band. Ze hield van al haar kinderen, maar ik was (verreweg ook, mijn zussen zijn jaren ouder) de benjamin.
Mijn vader is overleden toen ik 20 was, en dat was wel plotseling. Daar heb ik toen ook moeite mee gehad want er was geen tijd voor afscheid, maar ik had mijn moeder nog. Nu ze allebei weg zijn is er toch die leegte die je niet kunt vullen met vrienden, andere familie enz. Ik baal soms dat ik nog geen kinderen heb kunnen krijgen, al hadden ze al kleinkinderen van mijn oudere zussen.
Ik loop bij een praktijkondersteuner om af en toe m'n verhaal kwijt te kunnen, en ik merk wel dat me dat helpt.
Sterkte allemaal.
maandag 29 oktober 2018 om 07:26
Er zit me iets dwars. Bepaalde opmerkingen van vrienden die totaal niet snappen in wat voor kut-periode ik (wij) zitten. Laatst ben ik thuisgebleven van mn werk omdat mn verdrietige gedachten richting depressieve gedachten gingen. Wat als ik dood zou gaan, wie zou mij dan missen. Hoe zou dat voelen. Kom ik dan echt ergens mn moeder tegen. 6 dagen in bed geslapen en huilen. (En ik denk er niet over om mezelf wat aan te doen, denk gewoon veel na over de dood)
Een van mn beste vriendinnen -dacht ik- liet niks horen maar zovan Bel maar als je weer af wil spreken. Dat uiteindelijk gedaan. Uiteraard gepraat over mn dip en hoe ik me voelde. Dat uit bed komen nog te zwaar voor me was.
Haar reactie, lijkt me heerlijk zo een weekje ziekmelden en beetje uitslapen en netflixen. Maja.. ik heb een eigen zaak en kinderen dus dat gaat niet. Dat jij dat wel kan is wel lekkker.
Dus ik leg haar uit dat dit geen lekkere uitslaapweek is en niet wil werken maar gewoon niet kan werken. En toch ging ze maar door met teksten als Lekker een beetje lamballen bla bla.
Ik heb er nu dagen mezelf over lopen opvreten. Zouden jullie doen? Contact gewoon op een laag pitje of zal ik haar bellen dat dit me erg raakt en dat ze me gekwetst heeft?
Een van mn beste vriendinnen -dacht ik- liet niks horen maar zovan Bel maar als je weer af wil spreken. Dat uiteindelijk gedaan. Uiteraard gepraat over mn dip en hoe ik me voelde. Dat uit bed komen nog te zwaar voor me was.
Haar reactie, lijkt me heerlijk zo een weekje ziekmelden en beetje uitslapen en netflixen. Maja.. ik heb een eigen zaak en kinderen dus dat gaat niet. Dat jij dat wel kan is wel lekkker.
Dus ik leg haar uit dat dit geen lekkere uitslaapweek is en niet wil werken maar gewoon niet kan werken. En toch ging ze maar door met teksten als Lekker een beetje lamballen bla bla.
Ik heb er nu dagen mezelf over lopen opvreten. Zouden jullie doen? Contact gewoon op een laag pitje of zal ik haar bellen dat dit me erg raakt en dat ze me gekwetst heeft?
ja daar heb ik wat aan..
maandag 29 oktober 2018 om 07:31
Ladyday
Ik blijf t een bizar en heftig verhaal vinden van je vader. Dat de laatste tijd zon rot tijd was ipv "mooi" samen afscheid nemen heb je hem zo pijn zien lijden. Ongelofelijk.
Ik vind dat je overal zo mooi en wijs op reageert. Met heel veel gevoel. Ik reageer niet vaak maar lees je posts altijd en haal er ook mijn info uit. Dus ik denk dat moet ik maar eens zeggen
Ik blijf t een bizar en heftig verhaal vinden van je vader. Dat de laatste tijd zon rot tijd was ipv "mooi" samen afscheid nemen heb je hem zo pijn zien lijden. Ongelofelijk.
Ik vind dat je overal zo mooi en wijs op reageert. Met heel veel gevoel. Ik reageer niet vaak maar lees je posts altijd en haal er ook mijn info uit. Dus ik denk dat moet ik maar eens zeggen
maandag 29 oktober 2018 om 07:38
Wojak: welkom. Wat heftig, beide ouders. Ik kan me voorstellen dat nu de klap wat komt.
Cookie: ik denk niet dat het helpt om wat te zeggen, sommige mensen begrijpen het niet. Ik zou wat afstand nemen en de verwachtingen laag houden.
Ik heb een vriendin die hetzelfde meegemaakt heeft, maar ik heb er weinig aan. Dat lag ook al wat in de verwachting. De rest van mijn vriendinnen kent het niet. De meeste luisteren zonder oordelen of adviezen, meer heb ik niet nodig. Een iemand komt met allerlei adviezen, waar ik niks mee kan. Die houd ik ook liever op afstand.
Een tante zei tegen me, ik zeg niet tegen je bel maar als je wat nodig hebt, want dat werkt niet. Maar ik bel je binnenkort en dan komen we langs. Ik wacht al 5 maanden... Een andere tante hetzelfde. Ik snap het wel, voor hun gaat het leven meer door als dat van mij. Ik ben er nog dagelijks mee bezig. Ik had het wel verwacht, maar toch stelt het me teleur.
Cookie: ik denk niet dat het helpt om wat te zeggen, sommige mensen begrijpen het niet. Ik zou wat afstand nemen en de verwachtingen laag houden.
Ik heb een vriendin die hetzelfde meegemaakt heeft, maar ik heb er weinig aan. Dat lag ook al wat in de verwachting. De rest van mijn vriendinnen kent het niet. De meeste luisteren zonder oordelen of adviezen, meer heb ik niet nodig. Een iemand komt met allerlei adviezen, waar ik niks mee kan. Die houd ik ook liever op afstand.
Een tante zei tegen me, ik zeg niet tegen je bel maar als je wat nodig hebt, want dat werkt niet. Maar ik bel je binnenkort en dan komen we langs. Ik wacht al 5 maanden... Een andere tante hetzelfde. Ik snap het wel, voor hun gaat het leven meer door als dat van mij. Ik ben er nog dagelijks mee bezig. Ik had het wel verwacht, maar toch stelt het me teleur.
maandag 29 oktober 2018 om 08:30
Ja precies. Tuurlijk kunnen ze het niet precies begrijpen. Maar genoeg vrienden die gewoon doorvragen naar wat ik denk en wat ik dan voel. Die gewoon even een app sturen dat ze aan me denken. Dat is al genoeg.
Van die vriendin die hetzelfde meegemaakt heeft, daar mag je zowiezo veel mee van verwachten... echt jammer dat je daar op zon manier achterkomt.
Heb je wel genoeg anderen bij wie t wel lukt Tinkeltje?
Van die vriendin die hetzelfde meegemaakt heeft, daar mag je zowiezo veel mee van verwachten... echt jammer dat je daar op zon manier achterkomt.
Heb je wel genoeg anderen bij wie t wel lukt Tinkeltje?
maandag 29 oktober 2018 om 08:45
Wat heftig Wojak... kan me zo goed voorstellen dat als alle 'afleiding' (werk, verhuizen etc.) voorbij is dat je dubbel zo hard geconfronteerd wordt met het gemis. Wat een verlies zeg. En niemand, geen partner, kind, vriendin of broer/zus, kan het gemis opvullen denk ik. Zeker als je zo hecht was met je ouder... zo speciaal, zo fijn en zo hartverscheurend pijnlijk als ze er niet meer zijn.
Ik heb zelf vrij kort in de mantelzorg gezeten. Bij mij speelde het zich voornamelijk in het ziekenhuis af. Ook al had mijn vader 'zorg' daar, de verpleegkundigen en artsen hadden nauwelijks tijd voor wat echte persoonlijke aandacht. Even een verhaaltje aanhoren.. nee, ze hadden het te druk. Vandaar dat ik daar zoveel mogelijk was. Achteraf gezien een gekkenhuis, want mijn werk ging gewoon door. Mijn vaders nachtkastje was mijn bureau. Hij vond het zo fijn als ik er was en ik vond het fijn om bij hem te zijn. Het was niet alleen een rottijd hoor. Ik heb het ook als heel waardevol ervaren.
Koekie, wat jij beschrijft m.b.t. die vriendin... ontzettend herkenbaar. Ik heb ook wel zoiets dergelijks meegemaakt. Eigenlijk ben ik ervoor om het uit te praten, maar ik heb er de energie niet voor, dus ik trek me terug. Ik vind het heel jammer, want ik houd zo weinig vrienden over.
Tinkel, wat jij schrijft ook... ik wacht ook nog steeds hoor. Beloof het dan gewoon niet. Zo waardeloos en teleurstellend.
Ik heb zelf vrij kort in de mantelzorg gezeten. Bij mij speelde het zich voornamelijk in het ziekenhuis af. Ook al had mijn vader 'zorg' daar, de verpleegkundigen en artsen hadden nauwelijks tijd voor wat echte persoonlijke aandacht. Even een verhaaltje aanhoren.. nee, ze hadden het te druk. Vandaar dat ik daar zoveel mogelijk was. Achteraf gezien een gekkenhuis, want mijn werk ging gewoon door. Mijn vaders nachtkastje was mijn bureau. Hij vond het zo fijn als ik er was en ik vond het fijn om bij hem te zijn. Het was niet alleen een rottijd hoor. Ik heb het ook als heel waardevol ervaren.
Koekie, wat jij beschrijft m.b.t. die vriendin... ontzettend herkenbaar. Ik heb ook wel zoiets dergelijks meegemaakt. Eigenlijk ben ik ervoor om het uit te praten, maar ik heb er de energie niet voor, dus ik trek me terug. Ik vind het heel jammer, want ik houd zo weinig vrienden over.
Tinkel, wat jij schrijft ook... ik wacht ook nog steeds hoor. Beloof het dan gewoon niet. Zo waardeloos en teleurstellend.
maandag 29 oktober 2018 om 10:25
Dit is ook mijn eerste ingeving: laat maar.... Ze weet nu dat ik in een fikse dip gezeten heb, ik neem even geen contact op, heb mn energie nodig voor andere dingen. En als er iets van haar komt, dan zie ik dan wel wat er mee doe.Lady_Day schreef: ↑29-10-2018 08:45
Koekie, wat jij beschrijft m.b.t. die vriendin... ontzettend herkenbaar. Ik heb ook wel zoiets dergelijks meegemaakt. Eigenlijk ben ik ervoor om het uit te praten, maar ik heb er de energie niet voor, dus ik trek me terug. Ik vind het heel jammer, want ik houd zo weinig vrienden over.
Zou dit de vriendschap permanent beschadigen... vind ik dat dan echt heel erg?
Eigenlijk wel jammer maar niet heel erg. Bij andere vriendinnen had ik dat echt veel vervelender gevonden.
Dus zoals je zelf zegt, mijn grote groep vrienden die ik dacht te hebben blijkt ook steeds kleiner te worden.
maandag 29 oktober 2018 om 11:21
Hallo,
Ik lees al een tijdje zo nu en dan mee, mijn broer is 2 jaar geleden vrij onverwachts overleden en dat vind ik nog steeds moeilijk om mee te dealen.
Nu is eergisteren mijn vader ineens overleden, hij was erg ziek en dat hij daaraan zou komen te overlijden stond vast, hij was al bezig met een euthanasieverklaring. Het ging dus slecht maar het zou nog wel eventjes kunnen duren.
Hij is ineens in zijn slaap overleden, er gewoon tussenuit geknepen. Voor hem vind ik het heel fijn dat hij zo rustig gestorven is, hij had veel pijn. Maar ik heb zelf het gevoel dat ik helemaal gek word. Hoe moet ik hier mee omgaan. Er raast een soort constante paniek in me. Ik zou nog naar hem toe gaan om met hem te praten, we praatten nooit veel. Nu ben ik te laat.
Er moet vanalles geregeld worden, dat doe ik samen met mn moeder. We zijn met zn tweeen nu. Ik voel me verlamd en alsof ik in een slechte film zit. De begrafenis is net geregeld en de kaarten verstuurd en nu weet ik even niet meer wat ik moet doen. Ik had nog zoveel willen zeggen eigenlijk
Ik lees al een tijdje zo nu en dan mee, mijn broer is 2 jaar geleden vrij onverwachts overleden en dat vind ik nog steeds moeilijk om mee te dealen.
Nu is eergisteren mijn vader ineens overleden, hij was erg ziek en dat hij daaraan zou komen te overlijden stond vast, hij was al bezig met een euthanasieverklaring. Het ging dus slecht maar het zou nog wel eventjes kunnen duren.
Hij is ineens in zijn slaap overleden, er gewoon tussenuit geknepen. Voor hem vind ik het heel fijn dat hij zo rustig gestorven is, hij had veel pijn. Maar ik heb zelf het gevoel dat ik helemaal gek word. Hoe moet ik hier mee omgaan. Er raast een soort constante paniek in me. Ik zou nog naar hem toe gaan om met hem te praten, we praatten nooit veel. Nu ben ik te laat.
Er moet vanalles geregeld worden, dat doe ik samen met mn moeder. We zijn met zn tweeen nu. Ik voel me verlamd en alsof ik in een slechte film zit. De begrafenis is net geregeld en de kaarten verstuurd en nu weet ik even niet meer wat ik moet doen. Ik had nog zoveel willen zeggen eigenlijk
maandag 29 oktober 2018 om 11:28
Gecondoleerd Avellana, wat heftig, binnen 2 jaar tijd.
Bij mij was donderdag de uitvaart. Vanaf haar overlijden tot en met afgelopen donderdag continu gehuild. Sinds vrijdag ben ik heel kalm en voel ik er bijna niets bij. Kan erbij horen, dat weet ik, maar het voelt naar. Alsof het me niets doet. Terwijl dat volgens mij niet klopt. Ik zeg steeds hardop 'mama is dood'. En 'ik heb geen ouders meer'. Lees mijn voordracht voor tijdens de uitvaart terug. En blijf maar zo leeg. Herkennen jullie dat?
Bij mij was donderdag de uitvaart. Vanaf haar overlijden tot en met afgelopen donderdag continu gehuild. Sinds vrijdag ben ik heel kalm en voel ik er bijna niets bij. Kan erbij horen, dat weet ik, maar het voelt naar. Alsof het me niets doet. Terwijl dat volgens mij niet klopt. Ik zeg steeds hardop 'mama is dood'. En 'ik heb geen ouders meer'. Lees mijn voordracht voor tijdens de uitvaart terug. En blijf maar zo leeg. Herkennen jullie dat?
maandag 29 oktober 2018 om 11:31
@Koekie ik zou het ook laten gaan en zien wat er uit haarzelf komt. Behalve als de vriendschap je heel erg veel waard is, dan werkt dat denk ik niet. Ik zou de energie er niet insteken als het je niet heel erg veel waard is.
Ik herken het wel. Mensen hebben echt geen idee, of bezitten niet het inlevingsvermogen. Ik ging twee weken na het overlijden van mijn dochtertje weer naar college. Het jaar begon en iedereen zei dat het zou helpen om gewoon door te gaan, dus dat deed ik. Ik volgde een vak met twee studievriendinnen. Leuke vrouwen, uit een groep waarmee ik in de eerste twee jaar van de studie heel close was geworden. Ze wisten wat er gebeurd was, maar spraken er met geen woord over, willen niet samenwerken en na twee dagen kreeg ik te horen dat ze me zo ontzettend negatief vonden en daar niet op zaten te wachten. Ik heb toen, op aanraden van een andere vriendin uit dezelfde studiegroep een ander vak gekozen waar studiegenoten zaten die wel het begrip op komen brengen dat ik niet de meest vrolijke groepsgenoot was op dat moment. We zijn inmiddels drie jaar verder, maar met die twee vriendinnen is het nooit meer goed gekomen. Binnenkort heb ik een afstuderen van iemand uit door groep en daar wil ik heel graag heen, maar het ziet er naar uit dat verder alleen die twee vrouwen komen, als dat zo is dan ga ik niet. Ik hoor er niet meer bij bij hun. Het moeilijkste daaraan vond ik ook dat een van de twee de enige binnen de studiegroep was die ook kinderen had, dus als iemand het had kunnen begrijpen. Nou ja niet dus, mensen stellen soms gewoon enorm teleur.
@Tinkel vervelend is dat je als mensen zeggen dat ze contact opnemen en het dan gewoon niet doen. Ik kon ook niets met van die 'je kan altijd bellen' opmerkingen, het is zelden echt gemeend. Mensen gaan er toch vaak vanuit dat je niet belt. Maar beloven zelf contact op te nemen en het dan niet doen is ook heel pijnlijk. Maakt je gevoel van eenzaamheid alleen maar groter.
voor iedereen
Ik herken het wel. Mensen hebben echt geen idee, of bezitten niet het inlevingsvermogen. Ik ging twee weken na het overlijden van mijn dochtertje weer naar college. Het jaar begon en iedereen zei dat het zou helpen om gewoon door te gaan, dus dat deed ik. Ik volgde een vak met twee studievriendinnen. Leuke vrouwen, uit een groep waarmee ik in de eerste twee jaar van de studie heel close was geworden. Ze wisten wat er gebeurd was, maar spraken er met geen woord over, willen niet samenwerken en na twee dagen kreeg ik te horen dat ze me zo ontzettend negatief vonden en daar niet op zaten te wachten. Ik heb toen, op aanraden van een andere vriendin uit dezelfde studiegroep een ander vak gekozen waar studiegenoten zaten die wel het begrip op komen brengen dat ik niet de meest vrolijke groepsgenoot was op dat moment. We zijn inmiddels drie jaar verder, maar met die twee vriendinnen is het nooit meer goed gekomen. Binnenkort heb ik een afstuderen van iemand uit door groep en daar wil ik heel graag heen, maar het ziet er naar uit dat verder alleen die twee vrouwen komen, als dat zo is dan ga ik niet. Ik hoor er niet meer bij bij hun. Het moeilijkste daaraan vond ik ook dat een van de twee de enige binnen de studiegroep was die ook kinderen had, dus als iemand het had kunnen begrijpen. Nou ja niet dus, mensen stellen soms gewoon enorm teleur.
@Tinkel vervelend is dat je als mensen zeggen dat ze contact opnemen en het dan gewoon niet doen. Ik kon ook niets met van die 'je kan altijd bellen' opmerkingen, het is zelden echt gemeend. Mensen gaan er toch vaak vanuit dat je niet belt. Maar beloven zelf contact op te nemen en het dan niet doen is ook heel pijnlijk. Maakt je gevoel van eenzaamheid alleen maar groter.
voor iedereen
Forever is a hell of a long time
maandag 29 oktober 2018 om 12:53
Selune: die vriendinnen. Echt Wow. 
Hagedis: van wat ik hier lees is het echt niet vreemd. Bij mij werd het rond 4 weken wat heftiger en dan steeds een paar weken goed, een paar weken slecht.
Avelanna: wat verdrietig
Wat treft beloftes niet nakomen. Vooral in slechtere periodes als ik behoefte heb om er over te praten steekt dat wel. Het voelt sowieso al vaak alsof ik in de steek gelaten ben en dat komt er dan bij. Die vriendin wiens moeder overleden is zei tijdens de uitvaart: ik bel je volgende week wel. Nooit wat gehoord. Ik heb de eerste jaren na het overlijden van haar moeder kaartjes gestuurd, appjes. Sowieso ben ik altijd wel attent wat dat betreft, maar het komt nooit terug. Ik ben er dus mee opgehouden. Het stelt me wel teleur nu, maar ik had het ook wel verwacht. Dat maakt het alleen niet minder leuk.
Hagedis: van wat ik hier lees is het echt niet vreemd. Bij mij werd het rond 4 weken wat heftiger en dan steeds een paar weken goed, een paar weken slecht.
Avelanna: wat verdrietig
Wat treft beloftes niet nakomen. Vooral in slechtere periodes als ik behoefte heb om er over te praten steekt dat wel. Het voelt sowieso al vaak alsof ik in de steek gelaten ben en dat komt er dan bij. Die vriendin wiens moeder overleden is zei tijdens de uitvaart: ik bel je volgende week wel. Nooit wat gehoord. Ik heb de eerste jaren na het overlijden van haar moeder kaartjes gestuurd, appjes. Sowieso ben ik altijd wel attent wat dat betreft, maar het komt nooit terug. Ik ben er dus mee opgehouden. Het stelt me wel teleur nu, maar ik had het ook wel verwacht. Dat maakt het alleen niet minder leuk.
maandag 29 oktober 2018 om 14:34
Ik ben zo enorm moe de laatste tijd. Dan komt het verdriet echt keihard terug/naar de oppervlakte. Ondertussen zit vriend aan de andere kant van de wereld (bij hem kom ik echt tot rust), dus ben ik weer terug bij de emotionele vreetbuien. Ik heb me voorgenomen niks meer in huis te halen. Kijken hoe lang ik dat volhoud.
Ik denk dat in mijn omgeving veel mensen het (nog) niet snappen. Er zijn maar een paar vrienden waarmee ik nog over mijn moeder spreek. De rest zorgt voor gezelligheid/afleiding die ik bewust opzoek. Ik verwacht niet heel veel van anderen. Mijn moeder was er altijd heel goed, bijvoorbeeld jaar later een kaartje sturen op de sterfdag. Ikzelf ben daar te vergeetachtig in, vaak denk ik er wel aan maar dan vergeet ik telkens een kaartje te kopen of heb ik 3 weken een geschreven kaartje in mijn tas wat ik vergeet te posten...
Ik denk dat in mijn omgeving veel mensen het (nog) niet snappen. Er zijn maar een paar vrienden waarmee ik nog over mijn moeder spreek. De rest zorgt voor gezelligheid/afleiding die ik bewust opzoek. Ik verwacht niet heel veel van anderen. Mijn moeder was er altijd heel goed, bijvoorbeeld jaar later een kaartje sturen op de sterfdag. Ikzelf ben daar te vergeetachtig in, vaak denk ik er wel aan maar dan vergeet ik telkens een kaartje te kopen of heb ik 3 weken een geschreven kaartje in mijn tas wat ik vergeet te posten...
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
maandag 29 oktober 2018 om 18:52
Avellana... gecondoleerd 
Koffiehagedis... in de periode van overlijden tot 2 weken daarna was ik hieperdepiep. Heb me compleet niet leeg gevoeld omdat ik stijf stond van adrenaline en energie voor 10 had.
bijna een maand later is het leeg voelen pas begonnen. Maar dat is dan vast een andere manier dan hoe jij dat bedoelt.
En voor de mensen die niet gebeld worden, je kan bij de volgende x dat je diegene ziet en vraagt hoe het is, nog altijd antwoorden dat ze dat allang geweten had als ze netjes gebeld had zoals beloofd. Misschien dat dan duidelijk is dat je erdoor geraakt bent.
Voor ons staat het leven nou eenmaal stil en voor iedereen vliegt het voorbij. Ik heb niet echt t gevoel dat ik leef maar meer dat ik overleef. Hmm weer een dag voorbij, kan ik tenminste weer naar bed. Dat valt idd niet uit te leggen.
Maar selune .. van die vriendin die ook moeder is zou je idd beter verwachten. Gelukkig hebben we deze online plek. Wij luisteren altijd wel, hoe vaak je ook hetzelfde zegt.
Koffiehagedis... in de periode van overlijden tot 2 weken daarna was ik hieperdepiep. Heb me compleet niet leeg gevoeld omdat ik stijf stond van adrenaline en energie voor 10 had.
bijna een maand later is het leeg voelen pas begonnen. Maar dat is dan vast een andere manier dan hoe jij dat bedoelt.
En voor de mensen die niet gebeld worden, je kan bij de volgende x dat je diegene ziet en vraagt hoe het is, nog altijd antwoorden dat ze dat allang geweten had als ze netjes gebeld had zoals beloofd. Misschien dat dan duidelijk is dat je erdoor geraakt bent.
Voor ons staat het leven nou eenmaal stil en voor iedereen vliegt het voorbij. Ik heb niet echt t gevoel dat ik leef maar meer dat ik overleef. Hmm weer een dag voorbij, kan ik tenminste weer naar bed. Dat valt idd niet uit te leggen.
Maar selune .. van die vriendin die ook moeder is zou je idd beter verwachten. Gelukkig hebben we deze online plek. Wij luisteren altijd wel, hoe vaak je ook hetzelfde zegt.
maandag 29 oktober 2018 om 19:04
Hallo Avellana, welkom hier ('helaas')... wat een verhaal zeg. Ik kan me voorstellen dat je helemaal in shock bent, ook al was je vader zo ziek. En ook zo lastig dat je niet de dingen hebt kunnen zeggen die je wilde zeggen.
Mijn situatie was anders, het ging ook snel, maar we hadden nog een paar dagen en ik heb alles kunnen zeggen wat ik wilde zeggen. Maar dan nog, na zijn dood had ik nog steeds dingen die ik hem wilde vertellen. Wat ik deed, en soms nog steeds doe, is dan een kaarsje aansteken, naast zijn foto en dan praat ik tegen hem. Ik denk me dan in wat hij zou antwoorden. Ik merk dat ik daar heel rustig van word. Ik weet niet of het voor jou werkt, maar wellicht geeft het ook jou enigszins verlichting.
Heel veel sterkte
Mijn situatie was anders, het ging ook snel, maar we hadden nog een paar dagen en ik heb alles kunnen zeggen wat ik wilde zeggen. Maar dan nog, na zijn dood had ik nog steeds dingen die ik hem wilde vertellen. Wat ik deed, en soms nog steeds doe, is dan een kaarsje aansteken, naast zijn foto en dan praat ik tegen hem. Ik denk me dan in wat hij zou antwoorden. Ik merk dat ik daar heel rustig van word. Ik weet niet of het voor jou werkt, maar wellicht geeft het ook jou enigszins verlichting.
Heel veel sterkte
maandag 29 oktober 2018 om 19:25
Wat ik lees is dat voor sommigen het overlijden van n dierbare nog echt kort geleden is. Heel herkenbaar, de eerste rouwfase die je dan door maakt, diep verdrietig, soms een soort van murw geslagen, maar ook het hyperactieve in de periode dat alles geregeld moet worden. Mijn moeder is 1,5 jaar geleden gestorven na een lang en vooral de laatste periode zeer pijnlijk ziekbed. Ze heeft gekozen voor euthanasie omdat ze op t einde echt op was. De week voor haar overlijden is heel intens en mooi geweest. Natuurlijk was er daarna verdriet, maar ook opluchting dat ze niet meer hoefde te lijden. De laatste weken mis ik haar heel erg. Er spelen allerlei zaken in mn leven waar ik niet goed raad mee weet en waar ik best emotioneel over ben. Mijn moeder was op zulke momenten altijd mn uitlaatklep, soms kwam ze met goede raad, soms luisterde ze alleen maar. En nu besef ik dat er niemand anders in mn leven is die die rol over kan nemen. En dat voelt verdomde eenzaam. Het geeft een gevoel dat ik er nu echt alleen voor sta. Van de week zei mijn man dat hij met zn moeder over onze situatie had gepraat en ik ben zo boos geworden en heb heel onredelijk geroepen dat als ik niet met mn moeder kan praten hij dat ook niet mag. Voelde me achteraf zo stom. Ik denk dat t altijd wel zal blijven, die momenten van gemis. Maar t is iedere keer wel weer een confrontatie met je verdriet.
maandag 29 oktober 2018 om 20:40
Anne 1070
Heel herkenbaar... jouw post had precies mijn tekst kunnen zijn. Niemand maar dan ook echt niemand kan de band tussen jou en je moeder vervangen.
En ik kan me inderdaad ook aan de gezellige facebook-posts van vrienden ergeren. Bijv. "gezellig met mn moeder dit of dat.. "
flikker op...!
Terwijl dat me juist ook leuke herinneringen op zou moeten roepen. Vrolijke herinneringen van Ja dat heb ik ook ooit eens gedaan, dat ik met ons mam toen en toen..
maar ik krijg er ook juist gefrustreerde verdrietige gevoelens bij.
Heel herkenbaar... jouw post had precies mijn tekst kunnen zijn. Niemand maar dan ook echt niemand kan de band tussen jou en je moeder vervangen.
En ik kan me inderdaad ook aan de gezellige facebook-posts van vrienden ergeren. Bijv. "gezellig met mn moeder dit of dat.. "
flikker op...!
Terwijl dat me juist ook leuke herinneringen op zou moeten roepen. Vrolijke herinneringen van Ja dat heb ik ook ooit eens gedaan, dat ik met ons mam toen en toen..
maar ik krijg er ook juist gefrustreerde verdrietige gevoelens bij.
maandag 29 oktober 2018 om 22:09
Selune schreef: ↑29-10-2018 11:31@Koekie ik zou het ook laten gaan en zien wat er uit haarzelf komt. Behalve als de vriendschap je heel erg veel waard is, dan werkt dat denk ik niet. Ik zou de energie er niet insteken als het je niet heel erg veel waard is.
Ik herken het wel. Mensen hebben echt geen idee, of bezitten niet het inlevingsvermogen. Ik ging twee weken na het overlijden van mijn dochtertje weer naar college. Het jaar begon en iedereen zei dat het zou helpen om gewoon door te gaan, dus dat deed ik. Ik volgde een vak met twee studievriendinnen. Leuke vrouwen, uit een groep waarmee ik in de eerste twee jaar van de studie heel close was geworden. Ze wisten wat er gebeurd was, maar spraken er met geen woord over, willen niet samenwerken en na twee dagen kreeg ik te horen dat ze me zo ontzettend negatief vonden en daar niet op zaten te wachten. Ik heb toen, op aanraden van een andere vriendin uit dezelfde studiegroep een ander vak gekozen waar studiegenoten zaten die wel het begrip op komen brengen dat ik niet de meest vrolijke groepsgenoot was op dat moment. We zijn inmiddels drie jaar verder, maar met die twee vriendinnen is het nooit meer goed gekomen. Binnenkort heb ik een afstuderen van iemand uit door groep en daar wil ik heel graag heen, maar het ziet er naar uit dat verder alleen die twee vrouwen komen, als dat zo is dan ga ik niet. Ik hoor er niet meer bij bij hun. Het moeilijkste daaraan vond ik ook dat een van de twee de enige binnen de studiegroep was die ook kinderen had, dus als iemand het had kunnen begrijpen. Nou ja niet dus, mensen stellen soms gewoon enorm teleur.
vreselijk Selune wat een onbegrip wat een egoïsme en wat ascociaal!Helaas net als jij en andere forummers een flinke uitdunning van mijn schoonfamilie ( zijn niet overleden).. en mijn vriendenkring..
De ellende bij ons duurde blijkbaar te lang..
Begon vijf jaar geleden met een fikse rugoperatie bij mij, het ziekzijn en overlijden van mijn zus aan kanker, een zwaar depressieve partner met burnout daarbij haakte mijn zwager en schoonzus met hun gezinnen af.. wat heerst er een taboe op depressies en opname..
Jammer dat ze daarmee onze kinderen ook lieten vallen maar ach..
Ontslag van mijn man, reorganisaties bij mij op het werk en een sluiting..
Het mantelzorgen voor beide ouders tegelijk.. het ziekbed overlijden van mijn vader, rompslomp ouderlijk huis en ziekbed en overlijden moeder..
Gedoe al jaren met puberzoon maar ach dat deden we er net als een fulltime baan gewoon bij..
Vrienden waren er veel nu te tellen op twee handen..
Zulke rare reacties, verwijten, beledigingen, ongevraagde adviezen en negeer standen gehad en gekregen..
Dat weinig mij meer raakt, ik koester de paar vriendschappen die ik nog heb geniet van mijn kinderen en honden, en van mijn weinige familie die ik nog over heb.
Van mijn nieuwe collega's en mijn nieuwe baan waar weinig gezeik is, of maak ik mij minder druk
Een vriendin die jaren feestjes en leuke dingen belangrijker vond belde ineens vorige week op want ze had het zwaar, moest mantelzorgen voor jaar moeder.. dat gesprek heb ik vriendelijk beëindigd. Je hoeft mij niet uit te leggen wat daarbij komt kijken.. en verwacht geen meelij van mij..
Of de vriend van man die omdat man toch thuis was ( herstellend van depressie) wel even 20 kuub zand kon wegschepoen, kon hij gewoon naar zijn werk
Die had geen idee hoe het met mijn man ging...
maandag 29 oktober 2018 om 22:10
Daar hoor of zie je niets meer van, hoor je mij nooit zeggen..koekie1980 schreef: ↑29-10-2018 07:27Oja en bij het weggaan de altijd bekende opmerking "je mag me altijd bellen he"
ja daar heb ik wat aan..
Stuur liever een kaartje, kom onverwachts langs, daar heb je meer aan.
maandag 29 oktober 2018 om 22:14
dinsdag 30 oktober 2018 om 07:35
Anne1970, anderhalf jaar is ook nog maar net he? Ik snap die uitbarsting naar je man wel. Verdriet komt in de meest onhandige vormen naar buiten. Ik lees hier overal over de eenzaamheid die velen van ons voelen. Eigenlijk ook heel gek want iedereen heeft ermee te maken of krijgt ermee te maken.
Hier is de storm weer even gaan liggen. Vorige week was het zo heftig weer. Wat ik heel vervelend vind is als ik wakker word en de eerste gedachte is 'papa is dood'. Niets nieuws natuurlijk, maar als ik geen tijd heb gehad om te 'landen' komt dat echt heel hard binnen. Ik kan daar dan echt heel naar van zijn.
Ik voel me nog wel redelijk hopeloos. Nieuwe functie, onzekerheid over mijn huis, alles is veel gedoe en niets gaat enigszins makkelijk. Veel vage medische klachten ook.
Wel ben ik blij met het wat guurdere weer (behalve als ik op de fiets naar mijn werk ga). Ik lig nu steeds heel vroeg in bed en dat is wel lekker. Alle tuinfeestjes en BBQs zijn nu voorbij.
Hier is de storm weer even gaan liggen. Vorige week was het zo heftig weer. Wat ik heel vervelend vind is als ik wakker word en de eerste gedachte is 'papa is dood'. Niets nieuws natuurlijk, maar als ik geen tijd heb gehad om te 'landen' komt dat echt heel hard binnen. Ik kan daar dan echt heel naar van zijn.
Ik voel me nog wel redelijk hopeloos. Nieuwe functie, onzekerheid over mijn huis, alles is veel gedoe en niets gaat enigszins makkelijk. Veel vage medische klachten ook.
Wel ben ik blij met het wat guurdere weer (behalve als ik op de fiets naar mijn werk ga). Ik lig nu steeds heel vroeg in bed en dat is wel lekker. Alle tuinfeestjes en BBQs zijn nu voorbij.
