Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 4 december 2018 om 21:50
@duna dikke knuffel voor jou 
Koekie de spullen opruimen vond ik vreselijk persoonlijk hier boven op de logeerkamer liggen nog veel spullen van mijn moeder ik kan me er niet toe zetten om het uit te zoeken. Het huis leeghalen heeft mijn broer gedaan ik werd al misselijk dat ik daar heen moest. Achteraf denk ik wel dat het beter is ......
@module eigenlijk je er niks bij hebben nu , je hebt genoeg aan jezelf em dan is dit erg zwaar erbij
@meisjeviva ja dat is ineens krijg je loodzware deken weer over je heen en die keilt me dan onderuit ik voel me dan echt ziek van verdriet.
@lady ik had zo gehoopt dat de ravijndagen voorbij waren
ik weet dan niet waar ik het zoeken moet van ellende en daar raak ik dan zo van in paniek ik wil dan zo graag Mn moeder bellen en dat gaat dan niet..... ik moet daar net als jij zegt een manier voor vinden om me om mee om te gaan.
Wat zo omver geblazen worden is erg zwaar
voor iedereen
Koekie de spullen opruimen vond ik vreselijk persoonlijk hier boven op de logeerkamer liggen nog veel spullen van mijn moeder ik kan me er niet toe zetten om het uit te zoeken. Het huis leeghalen heeft mijn broer gedaan ik werd al misselijk dat ik daar heen moest. Achteraf denk ik wel dat het beter is ......
@module eigenlijk je er niks bij hebben nu , je hebt genoeg aan jezelf em dan is dit erg zwaar erbij
@meisjeviva ja dat is ineens krijg je loodzware deken weer over je heen en die keilt me dan onderuit ik voel me dan echt ziek van verdriet.
@lady ik had zo gehoopt dat de ravijndagen voorbij waren
ik weet dan niet waar ik het zoeken moet van ellende en daar raak ik dan zo van in paniek ik wil dan zo graag Mn moeder bellen en dat gaat dan niet..... ik moet daar net als jij zegt een manier voor vinden om me om mee om te gaan. Wat zo omver geblazen worden is erg zwaar
voor iedereen
woensdag 5 december 2018 om 06:59
Spikkels, wat mij soms helpt is een kaarsje aansteken. Die zet ik dan voor de foto van mijn vader en dan doe ik mijn verhaal even. Ik hoop dat hij mij dan toch 'hoort' en zo niet, dan ben ik mijn verhaal even kwijt.
Het moeilijkste vind ik het wakker worden. Elke ochtend weer het besef dat mijn vader er niet meer is. En dat dit onomkeerbaar is. Wat ik ook doe, het verandert niets. Hij komt nooit meer terug. Ik wou dat ik dat kon accepteren, dat ik me daarin kon berusten. Ik maak het zo moeilijk voor mezelf door er toch tegen te vechten. Het heeft geen zin en kost me zoveel energie, waar ik al niet zoveel van heb. Zo stom!
Het moeilijkste vind ik het wakker worden. Elke ochtend weer het besef dat mijn vader er niet meer is. En dat dit onomkeerbaar is. Wat ik ook doe, het verandert niets. Hij komt nooit meer terug. Ik wou dat ik dat kon accepteren, dat ik me daarin kon berusten. Ik maak het zo moeilijk voor mezelf door er toch tegen te vechten. Het heeft geen zin en kost me zoveel energie, waar ik al niet zoveel van heb. Zo stom!
woensdag 5 december 2018 om 22:23
voor iedereen die hem kan gebruiken@Duna, fijn dat je mooi en goed afscheid hebt kunnen nemen. Mijn moeder is ook d.m.v. euthanasie overleden en het was een mooi, rustig en menswaardig afscheid. Daar ben ik echt ontzettend dankbaar voor! Hoe ontzettend moeilijk het ook was, het gaf haar zoveel rust om te weten wanneer het over zou zijn, en daarmee ons ook.
@ModuleX, wat een heftige en confronterende situatie zeg. Hoop dat het lukt om ook even aan jezelf te denken en, zoals de anderen ook zeggen, dat je steun om je heen hebt.
@Engelsdropspikkels, naar dat het verdriet zo kan overvallen, maar wel goed dat je je eraan over kunt geven. Heb je normaal gesproken wel steun aan je vriend?
Ik hoop dat het niet te zweverig overkomt, maar soms denk ik weleens bij mezelf "wauw, dat je ZOVEEL van iemand kunt houden en diegene ZO ERG kunt missen dat het zo'n ontiegelijke pijn doet.. dat moet toch wel pure liefde zijn? Alleen kan die liefde nu (nog) geen kant op, dus doet het alleen maar pijn"
Ik herken ook wat je zegt over je hypocriet voelen over niet meelezen als het wel even goed gaat. Dat heb ik nu zelf ook. Op zich gaat het eigenlijk wel ok met me. Ik slaap beter en het lukt om met vriendinnen af te spreken, te werken en andere dingen te doen. Maar ik heb wel ontzettend last van een schuldgevoel, terwijl ik weet dat mijn moeder niet zou willen dat ik als een hoopje ellende op de bank ga liggen.
Mijn favoriete kleur is glitter
woensdag 5 december 2018 om 22:58
Ik vind dat schuld gevoel ook echt heel lastig.
Dat alles maar gewoon door gaat als of er niets gebeurd is.
Dat is niet zo, maar zo lijkt het wel en ik vind dat heel erg moeilijk.
Maar idd je leven op pause zetten en alleen maar huilen heeft ook totaal geen zin.
Dus beide opties voelen niet oké, maar wat dan wel?
Dat alles maar gewoon door gaat als of er niets gebeurd is.
Dat is niet zo, maar zo lijkt het wel en ik vind dat heel erg moeilijk.
Maar idd je leven op pause zetten en alleen maar huilen heeft ook totaal geen zin.
Dus beide opties voelen niet oké, maar wat dan wel?
donderdag 6 december 2018 om 01:18
@ladyday ik heb dat ook het niet kunnen of willen accepteren ik weet ook niet hoe dat moet. Alles in me verzet me er tegen. En ja die ochtenden soms is het echt de hel of het net gebeurd is weer. Vooral als dan over haar gedroomd heb en ik zo blij ben dat ze niet dood is en dan word je wakker......
@sweetnovemver ja ik heb vel steun aan mijn vriend maar ik zie wel dat hij soms wel heel zwaar vind en weet je dan mis ik juist mijn moeder zo ontzettend zij kon mij altijd troosten zoals alleen je moeder dat kan...
@lalize ik voel me juist schuldig als ik heel erg verdrietig ben ik weet dat ze dat zo erg zou vinden als ik zoveel verdriet had
@sweetnovemver ja ik heb vel steun aan mijn vriend maar ik zie wel dat hij soms wel heel zwaar vind en weet je dan mis ik juist mijn moeder zo ontzettend zij kon mij altijd troosten zoals alleen je moeder dat kan...
@lalize ik voel me juist schuldig als ik heel erg verdrietig ben ik weet dat ze dat zo erg zou vinden als ik zoveel verdriet had
donderdag 6 december 2018 om 01:30
@ladyday ik heb dat ook het niet kunnen of willen accepteren ik weet ook niet hoe dat moet. Alles in me verzet me er tegen. En ja die ochtenden soms is het echt de hel of het net gebeurd is weer. Vooral als dan over haar gedroomd heb en ik zo blij ben dat ze niet dood is en dan word je wakker......
@sweetnovemver ja ik heb vel steun aan mijn vriend maar ik zie wel dat hij soms wel heel zwaar vind en weet je dan mis ik juist mijn moeder zo ontzettend zij kon mij altijd troosten zoals alleen je moeder dat kan...
@lalize ik voel me juist schuldig als ik heel erg verdrietig ben ik weet dat ze dat zo erg zou vinden als ik zoveel verdriet had
@sweetnovemver ja ik heb vel steun aan mijn vriend maar ik zie wel dat hij soms wel heel zwaar vind en weet je dan mis ik juist mijn moeder zo ontzettend zij kon mij altijd troosten zoals alleen je moeder dat kan...
@lalize ik voel me juist schuldig als ik heel erg verdrietig ben ik weet dat ze dat zo erg zou vinden als ik zoveel verdriet had
donderdag 6 december 2018 om 06:56
Ik voel me ook juist schuldig dat ik met zo verdrietig voel. Dat mijn leven eigenlijk aan mij voorbij gaat momenteel. Ik voel me schuldig omdat ik niet meer van mijn leven 'maak'. Ik zat van de week te denken, wat als ik nu te horen krijg dat ik nog 3 maanden te leven heb, hoe kijk ik dan terug op mijn leven en wat zou ik nog doen?
Ik heb nog nooit iets nuttigs gedaan, eigenlijk. Ja, veel gereisd, in andere landen gewoond en gewerkt, gestudeerd, carriere gemaakt, maar het is allemaal niet zo bijzonder en bovenal, voornamelijk nutteloos en compleet egocentrisch. Een deprimerend gevoel eigenlijk.
Wat zou ik dan wel willen? Ik weet het niet. Ik voel me ook afgevlakt of zo. Misschien komt dat ook wel omdat ik gewoon geen energie heb. Ik merk ook dat ik tegen de overgang aanzit. Ik heb er moeite mee om alle ballen in de lucht te houden. Ik snak echt zo naar een simpeler leven.
Ik heb nog nooit iets nuttigs gedaan, eigenlijk. Ja, veel gereisd, in andere landen gewoond en gewerkt, gestudeerd, carriere gemaakt, maar het is allemaal niet zo bijzonder en bovenal, voornamelijk nutteloos en compleet egocentrisch. Een deprimerend gevoel eigenlijk.
Wat zou ik dan wel willen? Ik weet het niet. Ik voel me ook afgevlakt of zo. Misschien komt dat ook wel omdat ik gewoon geen energie heb. Ik merk ook dat ik tegen de overgang aanzit. Ik heb er moeite mee om alle ballen in de lucht te houden. Ik snak echt zo naar een simpeler leven.
donderdag 6 december 2018 om 09:13
Ik heb dat echt andersom.
Ik vind mijn leven gaat door, ik moet werken voor de kinderen zorgen verplicht mezelf tot sociale dingen.
Het kost allemaal van binnen heel veel moeite, maar van buiten lijkt als of er niks anders is.
De 'taken' van mijn zus zijn verdeeld en het lijkt zo prima door gaat. Als of het er niet toe doet.
En dat vind ik echt verschrikkelijk.
Het lukt mij niet om mijn verdriet te uiten. Ik kan niet anders dan gewoon door gaan. Ook al voelt het of helemaal niet meer hetzelfde is.
De realiteit laat zien dat alles prima door gaat
Ik vind mijn leven gaat door, ik moet werken voor de kinderen zorgen verplicht mezelf tot sociale dingen.
Het kost allemaal van binnen heel veel moeite, maar van buiten lijkt als of er niks anders is.
De 'taken' van mijn zus zijn verdeeld en het lijkt zo prima door gaat. Als of het er niet toe doet.
En dat vind ik echt verschrikkelijk.
Het lukt mij niet om mijn verdriet te uiten. Ik kan niet anders dan gewoon door gaan. Ook al voelt het of helemaal niet meer hetzelfde is.
De realiteit laat zien dat alles prima door gaat
donderdag 6 december 2018 om 10:03
Ik voel me 's avonds het meest kut. Als ik net uit bed kom voelt het toch iets lichter. Ik zou willen dat ik 'n levensdeadline had, ik sta stil omdat ik niets durf uit te geven (geen badkamerrenovatie, geen tuinopknapproject, geen dure reis al heb ik daar op dit moment de energie toch niet voor) omdat ik niet weet hoelang ik nog door moet en hoelang ik nog wia kan behouden. Ik zie gewoon niet dat er nog 'n toekomst voor mij is, het is wel mooi geweest op bijna 50 maar ik ben al een paar jaar bergafwaarts aan 't gaan en vanaf het moeten missen van mijn pap in rap tempo.
donderdag 6 december 2018 om 18:41
@lady beetje fatalistisch voelt alles heel herkenbaar voor wie, waarom waarvoor.
Ik snap jouw behoefte aan een simpeler leven heel goed dat komt denk ik omdat je veel behoefte hebt aan rust en alles als onzinnig ervaart.
@lalize klinkt zwaar zon verdriet dragen in je eentje. Toch hen ik bewondering voor je je doet het maar wel allemaal.
Bij mij zijn er dagen dat ik in joggingbroek loop en er weinig tot niets uit me komt en dan voel me toch wel een loser eerlijk gezegd.
@redbulletje ik herken wel je gevoel maar ik wil eigenlijk zo graag me weer wat gelukkig voelen. Ik word soms zo moe van het ongelukkig zijn en kan me dan echt niets meer bij voorstellen dat er betere periodes zijn geweest.
Had laatst kontakt met vriendin en die zei ja wij zijn wat stoerder hier, zij is pas haar vader verloren en dan denk ik ja ik ben wrs echt een watje. Mijn leven is echt doordrenkt van verdriet en missen
Ik snap jouw behoefte aan een simpeler leven heel goed dat komt denk ik omdat je veel behoefte hebt aan rust en alles als onzinnig ervaart.
@lalize klinkt zwaar zon verdriet dragen in je eentje. Toch hen ik bewondering voor je je doet het maar wel allemaal.
Bij mij zijn er dagen dat ik in joggingbroek loop en er weinig tot niets uit me komt en dan voel me toch wel een loser eerlijk gezegd.
@redbulletje ik herken wel je gevoel maar ik wil eigenlijk zo graag me weer wat gelukkig voelen. Ik word soms zo moe van het ongelukkig zijn en kan me dan echt niets meer bij voorstellen dat er betere periodes zijn geweest.
Had laatst kontakt met vriendin en die zei ja wij zijn wat stoerder hier, zij is pas haar vader verloren en dan denk ik ja ik ben wrs echt een watje. Mijn leven is echt doordrenkt van verdriet en missen
donderdag 6 december 2018 om 18:56
donderdag 6 december 2018 om 22:43
Ik denk niet dat het iets te maken heeft met stoer zijn of juist een watje zijn. Het maakt denk ik wel verschil hoe je leven in elkaar zit. Ik kan me niet voorstellen hoe je niet door kunt gaan na een overlijden. Niet omdat ik zo stoer ben ofzo, maar omdat mijn leven zich daar niet voor leent. Ik heb een gezin, heb er alleen voor gestaan met mijn kinderen, studeerde naast mijn baan, er werd teveel verwacht van me om mijzelf terug te trekken. Ik heb heel lang verlangd naar mezelf opsluiten in joggingbroek of pyjama, onder de dekens of op de bank kruipen en de wereld de wereld laten. Dat kon gewoon niet, er waren en zijn kinderen van me afhankelijk dus ga je door. Voor de buitenwereld alsof er niets gebeurd is, alsof ik zonder moeite verder leeg. Niemand die ziet hoe verscheurd ik ben, hoe eenzaam, hoe verdrietig, hoe kapot alles soms nog steeds is.
Momenteel gaat het niet goed met me. Traumatherapie is heel zwaar. En ik sluit me nu best wel heel erg af, er zijn (teveel) dagen dat ik niet buiten kom, dat ik niemand spreek. Maar een soort basisfunctioneren is er altijd, douchen, aankleden, ontbijt maken, zorgen voor het huis en eten, er zijn voor de kinderen. Dat moet altijd. Voor de buitenwereld gaat het dus altijd prima met mij, met ons. Het is onzichtbaar, maar dat betekent niet dat het niet vreselijk veel pijn doet.
Momenteel gaat het niet goed met me. Traumatherapie is heel zwaar. En ik sluit me nu best wel heel erg af, er zijn (teveel) dagen dat ik niet buiten kom, dat ik niemand spreek. Maar een soort basisfunctioneren is er altijd, douchen, aankleden, ontbijt maken, zorgen voor het huis en eten, er zijn voor de kinderen. Dat moet altijd. Voor de buitenwereld gaat het dus altijd prima met mij, met ons. Het is onzichtbaar, maar dat betekent niet dat het niet vreselijk veel pijn doet.
Forever is a hell of a long time
vrijdag 7 december 2018 om 06:50
Wat een flutopmerking Engelsedrop. Ik vind daar echt een waardeoordeel in zitten. Zoals jij het verdriet omschrijft heb ik dat ook niet. Maar jij had veel meer aan je moeder dan ik, daarnaast heb jij ook last van angsten waar zij bij ondersteunde. Ik heb ook last van angsten, maar heb al lang geleden geleerd dat ik niet bij mijn moeder terecht kon. Ik zou wel zo willen kunnen huilen en rouwen als jij. Door alle gecompliceerdheid ben ik alleen maar somber en chagrijnig omdat ik nergens heen kan met mijn emoties.
Ik had zelf ook een vriendin die wat ‘stoerder’ was, die kreeg een jaar later een burn-out. Het is niet gezegd dat dat ook bij jouw vriendin gebeurd, maar als haar moeder nog maar net overleden is kan er nog een hoop gebeuren.
Ik wil voor de kerstperiode is bij het graf van mijn moeder zetten. Ik vind kerst altijd heel leuk en dit jaar ook nog steeds. Maar toen ik tussen de kerststukjes doorliep moest ik vooral aan mijn moeder denken. Dat we samen stukjes maakten en zij ook all out ging met haar kerstversiering. En wat jammer het is dat ze dat niet meer kan doen. Ik denk dat ik zo’n kaars neer zet en een klein kerstig plantje haal. Is het ook een beetje kerst bij haar.
Ik had zelf ook een vriendin die wat ‘stoerder’ was, die kreeg een jaar later een burn-out. Het is niet gezegd dat dat ook bij jouw vriendin gebeurd, maar als haar moeder nog maar net overleden is kan er nog een hoop gebeuren.
Ik wil voor de kerstperiode is bij het graf van mijn moeder zetten. Ik vind kerst altijd heel leuk en dit jaar ook nog steeds. Maar toen ik tussen de kerststukjes doorliep moest ik vooral aan mijn moeder denken. Dat we samen stukjes maakten en zij ook all out ging met haar kerstversiering. En wat jammer het is dat ze dat niet meer kan doen. Ik denk dat ik zo’n kaars neer zet en een klein kerstig plantje haal. Is het ook een beetje kerst bij haar.
vrijdag 7 december 2018 om 06:59
Dat lijkt mij heel erg, Selune... dat het leven dan doorgaat zonder dat je echt even goed de tijd hebt om het verlies te 'verwerken' (vind dit een stom woord, maar weet even niet beter). Alsof het nooit gebeurd is want de buitenwereld mag er vooral geen last van hebben. Althans, zo vat ik het op.
Traumatherapie lijkt me heel zwaar. En zeker met dit donkere, gure weer kan ik me voorstellen dat je minder buiten komt. Ik heb wederom niks te zeggen dat het beter maakt. Dat kan volgens mij ook gewoon niet. Het ontzettend !@#$ voor je
Traumatherapie lijkt me heel zwaar. En zeker met dit donkere, gure weer kan ik me voorstellen dat je minder buiten komt. Ik heb wederom niks te zeggen dat het beter maakt. Dat kan volgens mij ook gewoon niet. Het ontzettend !@#$ voor je
vrijdag 7 december 2018 om 07:33
Precies dit!Lady_Day schreef: ↑06-12-2018 06:56Ik voel me ook juist schuldig dat ik met zo verdrietig voel. Dat mijn leven eigenlijk aan mij voorbij gaat momenteel. Ik voel me schuldig omdat ik niet meer van mijn leven 'maak'. Ik zat van de week te denken, wat als ik nu te horen krijg dat ik nog 3 maanden te leven heb, hoe kijk ik dan terug op mijn leven en wat zou ik nog doen?
Ik heb nog nooit iets nuttigs gedaan, eigenlijk. Ja, veel gereisd, in andere landen gewoond en gewerkt, gestudeerd, carriere gemaakt, maar het is allemaal niet zo bijzonder en bovenal, voornaymelijk nutteloos en compleet egocentrisch. Een deprimerend gevoel eigenlijk.
Wat zou ik dan wel willen? Ik weet het niet. Ik voel me ook afgevlakt of zo. Misschien komt dat ook wel omdat ik gewoon geen energie heb. Ik merk ook dat ik tegen de overgang aanzit. Ik heb er moeite mee om alle ballen in de lucht te houden. Ik snak echt zo naar een simpeler leven.
Al heb ik die wereldreizen wel gemaakt en juist teveel tijd aan werk besteed. Ja lekker de hypotheek extra afgelost... had beter vaker met mn ouders weekendjes weg kunnen gaan.
Maar inderdaad, alles voelt nu zo nutteloos en als ik morgen doodga, vind ik dat niet eens zo'n ramp. Wel voor mn vader en vriend maar voor mezelf, mweh...
vrijdag 7 december 2018 om 09:14
Ik woon al weer een jaar of 6 in Nederland en heb gelukkig wel veel tijd door kunnen brengen met mijn ouders. Tussen mijn reizen door heb ik ook nog een jaartje bij ze gewoond. Mijn vader was al met pensioen toen dus we hebben veel dingen samen gedaan. Destijds vond ik het heel rot dat ik geen eigen huis had (had ik verkocht en ik wist dat ik weer zou gaan reizen) maar nu ben ik er dankbaar voor dat ik zoveel tijd met hem heb door kunnen brengen.
Ik heb heb veel moeite met 'zingeving' momenteel. Vooral ook denk ik omdat ik het leven best nutteloos vind. Dat vond ik altijd al, maar nu nog meer. Als ik morgen dood zou gaan zou ik het idd rot vinden voor mijn moeder. Mijn vriend redt zich wel. Ik heb totaal geen actieve doodswens, maar ik zou het niet erg vinden om niet meer te bestaan. Ik heb totaal geen last van FOMO (fear of missing out) of zo.
Ik heb heb veel moeite met 'zingeving' momenteel. Vooral ook denk ik omdat ik het leven best nutteloos vind. Dat vond ik altijd al, maar nu nog meer. Als ik morgen dood zou gaan zou ik het idd rot vinden voor mijn moeder. Mijn vriend redt zich wel. Ik heb totaal geen actieve doodswens, maar ik zou het niet erg vinden om niet meer te bestaan. Ik heb totaal geen last van FOMO (fear of missing out) of zo.
zaterdag 8 december 2018 om 09:48
zaterdag 8 december 2018 om 09:59
Ik ben wel met dingen bezig, ik maak wel plannen. En dat is eigenlijk om toch maar iets te 'doen'. Om nou maar gewoon af te wachten tot ik zelf dood ga vind ik ook maar niets.. haha.
Ik heb geen kinderen, maar als ik verhalen hier lees over mensen die wel kinderen hebben dan denk ik aan de ene kant... oh, wat zwaar, ook nog die zorg erbij terwijl je zelf soms gewoon onder de dekens wil wegkruipen maar aan de ander kant kan het ook zin aan je leven geven, denk ik. Na mij houdt het gewoon op.
Ik heb geen kinderen, maar als ik verhalen hier lees over mensen die wel kinderen hebben dan denk ik aan de ene kant... oh, wat zwaar, ook nog die zorg erbij terwijl je zelf soms gewoon onder de dekens wil wegkruipen maar aan de ander kant kan het ook zin aan je leven geven, denk ik. Na mij houdt het gewoon op.
zondag 9 december 2018 om 21:29
Vind het juist wel geruststellend dat het na mij op houdt. Je houdt de rouwmolen anders in stand omdat je kind ook om jou rouwt en diens kind ook weer om hem/haar.Lady_Day schreef: ↑08-12-2018 09:59Ik ben wel met dingen bezig, ik maak wel plannen. En dat is eigenlijk om toch maar iets te 'doen'. Om nou maar gewoon af te wachten tot ik zelf dood ga vind ik ook maar niets.. haha.
Ik heb geen kinderen, maar als ik verhalen hier lees over mensen die wel kinderen hebben dan denk ik aan de ene kant... oh, wat zwaar, ook nog die zorg erbij terwijl je zelf soms gewoon onder de dekens wil wegkruipen maar aan de ander kant kan het ook zin aan je leven geven, denk ik. Na mij houdt het gewoon op.
Ik heb meer moeite met de donkere maanden dan ooit. Ben zelfs te overprikkeld en depressief om over 'n reis te dromen. Normaal fantaseer ik daar graag over als er weer 'n trekking van de staatsloterij aankomt, maar zelfs dat lukt me nu niet.
zondag 9 december 2018 om 22:30
redbulletje schreef: ↑09-12-2018 21:29Vind het juist wel geruststellend dat het na mij op houdt. Je houdt de rouwmolen anders in stand omdat je kind ook om jou rouwt en diens kind ook weer om hem/haar.
Ik heb meer moeite met de donkere maanden dan ooit. Ben zelfs te overprikkeld en depressief om over 'n reis te dromen. Normaal fantaseer ik daar graag over als er weer 'n trekking van de staatsloterij aankomt, maar zelfs dat lukt me nu niet.
zondag 9 december 2018 om 22:31
redbulletje schreef: ↑09-12-2018 21:29Vind het juist wel geruststellend dat het na mij op houdt. Je houdt de rouwmolen anders in stand omdat je kind ook om jou rouwt en diens kind ook weer om hem/haar.
Ik heb meer moeite met de donkere maanden dan ooit. Ben zelfs te overprikkeld en depressief om over 'n reis te dromen. Normaal fantaseer ik daar graag over als er weer 'n trekking van de staatsloterij aankomt, maar zelfs dat lukt me nu niet.
zondag 9 december 2018 om 22:54
redbulletje schreef: ↑09-12-2018 21:29Vind het juist wel geruststellend dat het na mij op houdt. Je houdt de rouwmolen anders in stand omdat je kind ook om jou rouwt en diens kind ook weer om hem/haar.
Ik heb meer moeite met de donkere maanden dan ooit. Ben zelfs te overprikkeld en depressief om over 'n reis te dromen. Normaal fantaseer ik daar graag over als er weer 'n trekking van de staatsloterij aankomt, maar zelfs dat lukt me nu niet.
zondag 9 december 2018 om 22:58
Herkenbaar, ik moest ook door voor kinderen, man, wilde ook het liefst in mijn bed blijven liggen.. en aan de buitenkant lijkt het goed te gaan maar van binnen ben ik leeg en moe.Selune schreef: ↑06-12-2018 22:43Ik denk niet dat het iets te maken heeft met stoer zijn of juist een watje zijn. Het maakt denk ik wel verschil hoe je leven in elkaar zit. Ik kan me niet voorstellen hoe je niet door kunt gaan na een overlijden. Niet omdat ik zo stoer ben ofzo, maar omdat mijn leven zich daar niet voor leent. Ik heb een gezin, heb er alleen voor gestaan met mijn kinderen, studeerde naast mijn baan, er werd teveel verwacht van me om mijzelf terug te trekken. Ik heb heel lang verlangd naar mezelf opsluiten in joggingbroek of pyjama, onder de dekens of op de bank kruipen en de wereld de wereld laten. Dat kon gewoon niet, er waren en zijn kinderen van me afhankelijk dus ga je door. Voor de buitenwereld alsof er niets gebeurd is, alsof ik zonder moeite verder leeg. Niemand die ziet hoe verscheurd ik ben, hoe eenzaam, hoe verdrietig, hoe kapot alles soms nog steeds is.
Momenteel gaat het niet goed met me. Traumatherapie is heel zwaar. En ik sluit me nu best wel heel erg af, er zijn (teveel) dagen dat ik niet buiten kom, dat ik niemand spreek. Maar een soort basisfunctioneren is er altijd, douchen, aankleden, ontbijt maken, zorgen voor het huis en eten, er zijn voor de kinderen. Dat moet altijd. Voor de buitenwereld gaat het dus altijd prima met mij, met ons. Het is onzichtbaar, maar dat betekent niet dat het niet vreselijk veel pijn doet.
Mijn man heeft trauma therapie gedaan, dat sloopte hem kon er dan weinig naast hebben. Het hielp hem wel verder uiteindelijk
