Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 10 december 2018 om 19:18
Lady sterkte met je vriend!
Gelukkig dan geen hersenbloeding maar dit klinkt ook vrij ernstig.
Herkenbaar qua druk zijn.
Ik begin mezelf steeds somberder te voelen, heeft denk ik ook met de winter te maken. Heb een flinke dosis vit d dus daar ligt het niet aan.
Maar ik heb zo geen zin in alles.
Werk vind ik stom, ook al heb ik lieve cliënten. Een dag thuis met de kinderen en je kan me opvegen. Constant ziekenhuisafspraken, of voor mijzelf of voor 1 van de kinderen.... Altijd stress om financiën.. Ben het allemaal zat.
Ik zei gisteren tegen man dat ik toe ben aan een maand of 2 vakantie.
Ben met de kerst ook niet vrij, was te druk op werk.
Man gelukkig wel.
Ik lig ook weer vreselijk overhoop met emoties. Blijf maar huilen als ik iets zie of denk aan mijn moeder. Ik snap het soms gewoon niet. En blijf toch ook wel beelden zien van toen ik haar vond.
Ik wil er ook met niemand over praten, zelfs met man niet. Weet niet zo goed waarom, alsof ik me schaam ofzo. En alsof het verraad is als ik iets over haar zeg... Weet t niet zo goed uit te leggen;. Maar zoals altijd, schrijven helpt wel!
Dus jullie zijn de sjaak
En een
Gelukkig dan geen hersenbloeding maar dit klinkt ook vrij ernstig.
Herkenbaar qua druk zijn.
Ik begin mezelf steeds somberder te voelen, heeft denk ik ook met de winter te maken. Heb een flinke dosis vit d dus daar ligt het niet aan.
Maar ik heb zo geen zin in alles.
Werk vind ik stom, ook al heb ik lieve cliënten. Een dag thuis met de kinderen en je kan me opvegen. Constant ziekenhuisafspraken, of voor mijzelf of voor 1 van de kinderen.... Altijd stress om financiën.. Ben het allemaal zat.
Ik zei gisteren tegen man dat ik toe ben aan een maand of 2 vakantie.
Ben met de kerst ook niet vrij, was te druk op werk.
Man gelukkig wel.
Ik lig ook weer vreselijk overhoop met emoties. Blijf maar huilen als ik iets zie of denk aan mijn moeder. Ik snap het soms gewoon niet. En blijf toch ook wel beelden zien van toen ik haar vond.
Ik wil er ook met niemand over praten, zelfs met man niet. Weet niet zo goed waarom, alsof ik me schaam ofzo. En alsof het verraad is als ik iets over haar zeg... Weet t niet zo goed uit te leggen;. Maar zoals altijd, schrijven helpt wel!
Dus jullie zijn de sjaak
En een
maandag 10 december 2018 om 19:27
Hagelslag, lastig als je dan ook nog eens met een winterdepressie te maken hebt. Gek genoeg maakt de winter mij niets uit dit jaar. Net als de zomer, ik weet dat we een lange warme zomer hebben gehad, maar ik kan het mij niet specifiek herinneren. Zo gek... een jaar gewoon bijna in een roes voorbij.
Wat bedoel je met 'alsof het verraad is' als je iets over haar zegt? Heb je het idee dat je omgeving vindt dat je nou wel eens klaar moet zijn met rouwen?
En w.b. schrijven... dat helpt zeker. Ik praat IRL echt met niemand over mijn vader. Ja, met mijn moeder soms, maar niet heel diepgaand, want dan wordt ze heel verdrietig. Ik schrijf heel veel. Hier, maar ook met een lieve vriendin die precies weet waar ik het over heb. Dat is heel fijn. Het helpt enorm.
Ook voor jou een dikke
Wat bedoel je met 'alsof het verraad is' als je iets over haar zegt? Heb je het idee dat je omgeving vindt dat je nou wel eens klaar moet zijn met rouwen?
En w.b. schrijven... dat helpt zeker. Ik praat IRL echt met niemand over mijn vader. Ja, met mijn moeder soms, maar niet heel diepgaand, want dan wordt ze heel verdrietig. Ik schrijf heel veel. Hier, maar ook met een lieve vriendin die precies weet waar ik het over heb. Dat is heel fijn. Het helpt enorm.
Ook voor jou een dikke
dinsdag 11 december 2018 om 15:40
dinsdag 11 december 2018 om 16:01
Ah zo, hagelslag. Praten over emoties is bij ons in de familie ook niet echt aan de orde hoor. Maar zelf vind ik het wel prettig dus doe ik dat hier
Vriend is nog zelfde. Hij is helemaal wappie van de morfine (of hij kan er niet tegen of hij heeft ontwenningsverschijnselen). Steeds overgeven etc.
Voordeel is wel dat het verdriet om mijn vader echt naar de achtergrond verdwenen is. Maar ik zit hier al 3 dagen binnen en begin langzaam gek te worden.
Vriend is nog zelfde. Hij is helemaal wappie van de morfine (of hij kan er niet tegen of hij heeft ontwenningsverschijnselen). Steeds overgeven etc.
Voordeel is wel dat het verdriet om mijn vader echt naar de achtergrond verdwenen is. Maar ik zit hier al 3 dagen binnen en begin langzaam gek te worden.
woensdag 12 december 2018 om 07:27
Dank iedereen. Ik zit er echt wel even helemaal doorheen. Het ergste vind ik nog het geregel voor mijn kat. Dat ik hier in the middle of nowhere vastzit zonder mijn spullen is tot daar aan toe, maar ik vind het zo sneu voor mijn kat. Als ik na dit weekend hier nog steeds moet zijn neem ik haar mee. Ik heb hier zoveel stress van.
donderdag 13 december 2018 om 13:32
Niet goed. Vriend is super chill over alles, en vindt dat ik me te druk maak. Ja, als ik het niet doe dan had ie hier nog steeds in zijn ondergoed op de grond gelegen. Ik was degene die de dokter heeft laten komen. Twee keer zelfs.
Ik ga straks naar huis, even chillen met mijn kat. Ik heb dit weekend nog oppas en als het maandag nog steeds drama is neem ik mijn kat mee. Mijn moeder heeft een hond die achter katten aangaat, dat wil ik mijn kat niet aandoen.
Ik merk dat ik bozig ben. Boos omdat ik het gevoel heb dat alles op mijn schouders terecht komt.
Ik ga straks naar huis, even chillen met mijn kat. Ik heb dit weekend nog oppas en als het maandag nog steeds drama is neem ik mijn kat mee. Mijn moeder heeft een hond die achter katten aangaat, dat wil ik mijn kat niet aandoen.
Ik merk dat ik bozig ben. Boos omdat ik het gevoel heb dat alles op mijn schouders terecht komt.
donderdag 13 december 2018 om 20:25
Niet leuk, maar moest toch even lachen in die twee jaar mantelzorg voor mijn ouders heb ik wat afgevloekt in de auto van verpleeghuis terug naar huis.
Blijven ademhalen alleen doen wat je echt moet doen, en vanavond chillen met je kat!
vrijdag 14 december 2018 om 06:56
Ik moet heel vaak aan je denken, Christiana. Hoe heb jij al die gekkigheid zo lang vol kunnen houden? Ik had gisteren echt even de neiging om mijn kat op te halen en dan door te rijden naar China.
Door al het gedoe wel minder verdriet gehad om mijn vader. Ik zat net te denken dat het al bijna een jaar is. Een jaar klinkt zo lang, terwijl het nog maar heel kort voelt. Normaal gesproken gebeurt er ook veel in een jaar. Niet dit jaar. Het is echt compleet aan mij voorbij gegaan.
Ik moest gisteravond even de stad in. En het was koud! Wanneer is het winter geworden? Alles lijkt langs me heen te gaan. Mijn wereld is heel klein geworden.
Eigenlijk kijk ik een beetje uit naar '1 jaar'. Stiekem hoop ik dat ik dan een deel af kan sluiten. Ik ben het zat om me zo verdrietig te voelen. Het kost me zoveel energie. Hoe ging dat bij jullie?
Door al het gedoe wel minder verdriet gehad om mijn vader. Ik zat net te denken dat het al bijna een jaar is. Een jaar klinkt zo lang, terwijl het nog maar heel kort voelt. Normaal gesproken gebeurt er ook veel in een jaar. Niet dit jaar. Het is echt compleet aan mij voorbij gegaan.
Ik moest gisteravond even de stad in. En het was koud! Wanneer is het winter geworden? Alles lijkt langs me heen te gaan. Mijn wereld is heel klein geworden.
Eigenlijk kijk ik een beetje uit naar '1 jaar'. Stiekem hoop ik dat ik dan een deel af kan sluiten. Ik ben het zat om me zo verdrietig te voelen. Het kost me zoveel energie. Hoe ging dat bij jullie?
vrijdag 14 december 2018 om 07:59
Hopelijk gaat het snel wat beter met je vriend, Lady. Wat een gedoe nou weer. Lijkt me heel moeilijk en waarschijnlijk heb je al niet zoveel reserveres meer. Vooral op emotioneel vlak. Sterkte en hou je taai.
Dat eerste jaar, dat er ook voor mij over een week of zes aan komt. Heel dubbel. Sowieso het jaar 2018 afsluiten vind ik al moeilijk en verwarrend. Het jaar dat mijn moeder is gestorven. Ergens wil ik door en de verdrietige tijden achter me laten. Maar het voelt ook als een soort gedwongen afsluiting waar ik nog niet klaar voor ben. Tijd is een ongrijpbaar iets.
Het blijft meedeinen op de golven. Dan gaat het weer een tijdje okay, dan zijn er ineens weer verdrietige momenten, dagen, weken. Het hele kerstgebeuren gaat totaal langs me heen. Net als de seizoenen.
Soms leef ik ineens heel intens, kan ik heel bewust zijn van mijn omgeving en de liefde, wetende dat niets voor eeuwig en vanzelfsprekend is. Maar vaak genoeg ben ik ook heel mat en onverschillig. Wat heeft het allemaal voor zin? Ik zit nog steeds in een soort (rouw)bubbel. De buitenwereld merkt dat niet zo, denk ik. Ik draai mee, doe mijn dingen, famile en werk. Maar van binnen huil ik nog steeds en mis ik mijn moeder.
Dat eerste jaar, dat er ook voor mij over een week of zes aan komt. Heel dubbel. Sowieso het jaar 2018 afsluiten vind ik al moeilijk en verwarrend. Het jaar dat mijn moeder is gestorven. Ergens wil ik door en de verdrietige tijden achter me laten. Maar het voelt ook als een soort gedwongen afsluiting waar ik nog niet klaar voor ben. Tijd is een ongrijpbaar iets.
Het blijft meedeinen op de golven. Dan gaat het weer een tijdje okay, dan zijn er ineens weer verdrietige momenten, dagen, weken. Het hele kerstgebeuren gaat totaal langs me heen. Net als de seizoenen.
Soms leef ik ineens heel intens, kan ik heel bewust zijn van mijn omgeving en de liefde, wetende dat niets voor eeuwig en vanzelfsprekend is. Maar vaak genoeg ben ik ook heel mat en onverschillig. Wat heeft het allemaal voor zin? Ik zit nog steeds in een soort (rouw)bubbel. De buitenwereld merkt dat niet zo, denk ik. Ik draai mee, doe mijn dingen, famile en werk. Maar van binnen huil ik nog steeds en mis ik mijn moeder.
vrijdag 14 december 2018 om 08:26
Ik vind dat je altijd zo mooi schrijft, TeunTeun. Ik haal er veel uit. Dank hiervoor.
Hier gaat het hele kerstgebeuren ook compleet langs me heen. Nu had ik er sowieso al niet veel mee maar dat het over 10 dagen kerst is vind ik heel vreemd. Ook hier zijn de seizoenen 1 grote brei. Ik kan me nog wel herinneren dat ik in de zomer, toen het heel warm was naar mijn kapstok keek en daar mijn winterjas zag hangen. Mijn gevoerde laarzen op de plank daarboven.
Ik heb geen idee hoe ik de zomer ben doorgekomen, behalve veel met de gordijnen dicht.
Ik wil dit jaar wel graag afsluiten en ik wil vooral het verdriet graag afsluiten. Het heeft voor mij ook geen functie meer. Het stopt me ook. Ik heb i.h.a. weinig interesse in de toekomst en dingen die 'leuk' zouden moeten zijn, zoals op vakantie gaan, daar heb ik geen zin in. Alles voelt heel nutteloos. Ik worstel heel erg met 'zingeving' merk ik. En toch kan ik me ook weer niet neerleggen bij het idee dat het leven compleet zinloos is.
Ook heb ik een grote angst om nooit meer gelukkig te worden. Als de rest van mijn leven zo wordt als het afgelopen jaar, dan hoeft het van mij niet. Ik weet ook echt wel dat het de rouw is die spreekt. Het geforceerd moeten wennen aan iets waar ik niet aan wennen wil. Mijn vangnet is weg. Mijn vader hielp mij ook altijd met praktische dingen waar ik niet zo goed in ben. Het voelt heel alleen.
Gisteren knapte er echt iets in mij. Ik begon keihard te brullen 'en ik zorg altijd voor iedereen en er is niemand die aan mij vraagt hoe het gaat'. Dat is natuurlijk niet waar, zeker hier op het forum is er veel aandacht. Maar IRL vind ik soms echt wel moeilijk. Ik kan mijn verdriet er niet kwijt.
Ik vraag me ook wel eens af waarom ik zo'n moeilijk gecompliceerd mens ben
Hier gaat het hele kerstgebeuren ook compleet langs me heen. Nu had ik er sowieso al niet veel mee maar dat het over 10 dagen kerst is vind ik heel vreemd. Ook hier zijn de seizoenen 1 grote brei. Ik kan me nog wel herinneren dat ik in de zomer, toen het heel warm was naar mijn kapstok keek en daar mijn winterjas zag hangen. Mijn gevoerde laarzen op de plank daarboven.
Ik heb geen idee hoe ik de zomer ben doorgekomen, behalve veel met de gordijnen dicht.
Ik wil dit jaar wel graag afsluiten en ik wil vooral het verdriet graag afsluiten. Het heeft voor mij ook geen functie meer. Het stopt me ook. Ik heb i.h.a. weinig interesse in de toekomst en dingen die 'leuk' zouden moeten zijn, zoals op vakantie gaan, daar heb ik geen zin in. Alles voelt heel nutteloos. Ik worstel heel erg met 'zingeving' merk ik. En toch kan ik me ook weer niet neerleggen bij het idee dat het leven compleet zinloos is.
Ook heb ik een grote angst om nooit meer gelukkig te worden. Als de rest van mijn leven zo wordt als het afgelopen jaar, dan hoeft het van mij niet. Ik weet ook echt wel dat het de rouw is die spreekt. Het geforceerd moeten wennen aan iets waar ik niet aan wennen wil. Mijn vangnet is weg. Mijn vader hielp mij ook altijd met praktische dingen waar ik niet zo goed in ben. Het voelt heel alleen.
Gisteren knapte er echt iets in mij. Ik begon keihard te brullen 'en ik zorg altijd voor iedereen en er is niemand die aan mij vraagt hoe het gaat'. Dat is natuurlijk niet waar, zeker hier op het forum is er veel aandacht. Maar IRL vind ik soms echt wel moeilijk. Ik kan mijn verdriet er niet kwijt.
Ik vraag me ook wel eens af waarom ik zo'n moeilijk gecompliceerd mens ben
vrijdag 14 december 2018 om 08:32
Voor mij komt het 2 jaar moment er bijna aan, vlak voor mijn verjaardag, vlak voor kerst. En ik zie er als 'm berg tegenop.Lady_Day schreef: ↑14-12-2018 06:56Ik moet heel vaak aan je denken, Christiana. Hoe heb jij al die gekkigheid zo lang vol kunnen houden? Ik had gisteren echt even de neiging om mijn kat op te halen en dan door te rijden naar China.
Door al het gedoe wel minder verdriet gehad om mijn vader. Ik zat net te denken dat het al bijna een jaar is. Een jaar klinkt zo lang, terwijl het nog maar heel kort voelt. Normaal gesproken gebeurt er ook veel in een jaar. Niet dit jaar. Het is echt compleet aan mij voorbij gegaan.
Ik moest gisteravond even de stad in. En het was koud! Wanneer is het winter geworden? Alles lijkt langs me heen te gaan. Mijn wereld is heel klein geworden.
Eigenlijk kijk ik een beetje uit naar '1 jaar'. Stiekem hoop ik dat ik dan een deel af kan sluiten. Ik ben het zat om me zo verdrietig te voelen. Het kost me zoveel energie. Hoe ging dat bij jullie?
vrijdag 14 december 2018 om 10:25
Deze week is het 2 jaar geleden dat wij ons dochtertje zijn verloren (afgelopen woensdag was haar geboortedag, zaterdag is haar sterfdag). Ik kan er beter mee omgaan dan het eerste jaar. Het is wel een gekke week en ik denk meer aan haar en alles wat we destijds in een paar dagen meemaakten dan anders, maar ik kan er vrij goed mee omgaan. Ik heb ook gewoon doorgewerkt dit keer (vorig jaar een week vrij genomen) en dat helpt. Minder tijd om te denken is soms wel fijn. Maar het blijft heel k*t allemaal en ik vind mezelf ook best regelmatig zielig deze week. Maar dat mag zo nu en dan ook wel eens.
Lady, je krijgt het wel voor je kiezen zo zeg. Heel veel sterkte, hoop dat het snel beter wordt. En dat er iemand voor jou gaat zorgen. Vind het moeilijk om te lezen dat je er zo alleen voor staat en realiseer me dan des te meer hoe blij ik ben met alle lieve mensen om me heen.
Redbulletje, ik vond het altijd zo onzinnig als mensen tegen ons zeiden dat het extra verdrietig was zo rond de Kerstperiode. Dacht dan 'alsof het in de zomer minder erg is' en werd daar een beetje bozig om. Maar ik begrijp het nu ergens wel. Je mist de mensen die je verloren hebt toch een beetje extra rond deze dagen en de tv-reclames van happy families helpen dan ook niet echt. En als het dan ook nog eens 'de' datum is, dan komt dat er nog eens extra bovenop. Sterkte de komende tijd.
Lady, je krijgt het wel voor je kiezen zo zeg. Heel veel sterkte, hoop dat het snel beter wordt. En dat er iemand voor jou gaat zorgen. Vind het moeilijk om te lezen dat je er zo alleen voor staat en realiseer me dan des te meer hoe blij ik ben met alle lieve mensen om me heen.
Redbulletje, ik vond het altijd zo onzinnig als mensen tegen ons zeiden dat het extra verdrietig was zo rond de Kerstperiode. Dacht dan 'alsof het in de zomer minder erg is' en werd daar een beetje bozig om. Maar ik begrijp het nu ergens wel. Je mist de mensen die je verloren hebt toch een beetje extra rond deze dagen en de tv-reclames van happy families helpen dan ook niet echt. En als het dan ook nog eens 'de' datum is, dan komt dat er nog eens extra bovenop. Sterkte de komende tijd.
duufje wijzigde dit bericht op 14-12-2018 11:22
0.07% gewijzigd
vrijdag 14 december 2018 om 10:58
Ik reageer later even meer, maar las dit gedichtje op het forum deze week:
Nu het jaar bijna ten einde is,
voel ik nog sterker het gemis.
van jou, ik voel het als een soort verraad,
dat ik het nieuw jaar in ga,
en jou in het oude achterlaat,
dit oude jaar was nog van jou,
dit jaar begon met jou erbij,
maar als de klok 31 dec 12 slaat,
is dat onherroepelijk voorbij
en ieder jaar met oud en nieuw,
zal dat zo verder gaan,
steeds raak je weer een jaar,
verder bij mij vandaan.
Nu het jaar bijna ten einde is,
voel ik nog sterker het gemis.
van jou, ik voel het als een soort verraad,
dat ik het nieuw jaar in ga,
en jou in het oude achterlaat,
dit oude jaar was nog van jou,
dit jaar begon met jou erbij,
maar als de klok 31 dec 12 slaat,
is dat onherroepelijk voorbij
en ieder jaar met oud en nieuw,
zal dat zo verder gaan,
steeds raak je weer een jaar,
verder bij mij vandaan.
vrijdag 14 december 2018 om 18:37
Ladyday: wat een naar gevoel. Soms voelt het inderdaad alsof alles op je schouders terecht komt, maar dat je zelf bij niemand terecht kan. Het is denk ik meer dat jij degene bent die de drukte er van heeft en overal over na moet denken. Ik hoop voor je dat het snel beter wordt.
Engelsedrop: het komt echt met golven he. Kan je het een beetje laten? Het wordt straks vast ook weet beter.
Ik zit eigenlijk ook wel een beetje te wachten tot er een jaar voorbij is. Ik hoop ook dat het dan wat beter wordt, wat gewoner of zo.
wat een naar gevoel. Soms voelt het inderdaad alsof alles op je schouders terecht komt, maar dat je zelf bij niemand terecht kan. Het is denk ik meer dat jij degene bent die de drukte er van heeft en overal over na moet denken. Ik hoop voor je dat het snel beter wordt.Engelsedrop: het komt echt met golven he. Kan je het een beetje laten? Het wordt straks vast ook weet beter.
Ik zit eigenlijk ook wel een beetje te wachten tot er een jaar voorbij is. Ik hoop ook dat het dan wat beter wordt, wat gewoner of zo.
vrijdag 14 december 2018 om 19:38
Iedereen een knuffel!
Duufje heftig het verliezen van een kind, geboorte datum en sterf datum dicht bij elkaar.
Tja Ladyday vloeken in de auto helpt, galgenhumor helpt en oh wat ben ik boos geweest..
Vandaag 14 december de verjaardag van mijn vader straks komen wij zussen met onze gezinnen samen.. een toost op hem.
Verder druk bezig met een grote verbouwing in ons huis.. doet goed veel weggooien en vernieuwen.
Duufje heftig het verliezen van een kind, geboorte datum en sterf datum dicht bij elkaar.
Tja Ladyday vloeken in de auto helpt, galgenhumor helpt en oh wat ben ik boos geweest..
Vandaag 14 december de verjaardag van mijn vader straks komen wij zussen met onze gezinnen samen.. een toost op hem.
Verder druk bezig met een grote verbouwing in ons huis.. doet goed veel weggooien en vernieuwen.
