Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 17 december 2018 om 12:27
Helemaal niet afwijkend koffiehagedis! Boosheid is juist een hele normale reactie bij rouw. Ik heb me ook heel erg in de steek gelaten gevoeld door haar en nu nog wel. Toen het zo’n chaos was voor haar overlijden en ze geen zorg wilde, was ik ook boos.
Maar weet je? Boosheid is een secundaire emotie en komt vaak voort uit verdriet. En het is helemaal niet erg om boos te zijn, als het goed is wordt dat ook wel minder.
Je kunt bij rouw niks verkeerd doen, iedereen rouwt op zijn eigen manier. Als terugkijk vond ik tussen 6-7 moeilijker dan de periode er voor.
Maar weet je? Boosheid is een secundaire emotie en komt vaak voort uit verdriet. En het is helemaal niet erg om boos te zijn, als het goed is wordt dat ook wel minder.
Je kunt bij rouw niks verkeerd doen, iedereen rouwt op zijn eigen manier. Als terugkijk vond ik tussen 6-7 moeilijker dan de periode er voor.
maandag 17 december 2018 om 13:33
Eens met de opmerkingen over boosheid. Ik ben zelf ook even boos geweest omdat mijn vader nooit naar de dokter wilde terwijl het duidelijk was dat er echt wel iets aan de hand was. Hij riep alleen maar dat hij dood wilde. We wisten toen nog niet eens dat het terminale kanker was. Ik werd daar echt woest van. Hoezo dood? En wij dan? 'Jullie redden je wel' zei hij dan. Ik red me wel, maar vraag niet hoe.
woensdag 19 december 2018 om 02:48
Ja klopt, van die boosheid. Het hoort erbij en is niet meer dan menseliijk. Niemand is perfect, voor en na de dood. En er bestaat geen eenduidige manier van rouwen.
Die momenten van boosheid had ik eerder soms ook. Nu niet meer. Eigenlijk was het meer frustratie, onbegrip. Het zit me nog steeds dwars dat mijn moeder niet eerder aan de bel heeft getrokken met haar sluimerende ziekte. Misschien hadden we nog wat kunnen doen, of kunnen vertragen. Maar zij droeg haar lot in stilte en wilde niemand ongerust maken. Zo was ze, ‘geen drama alstublieft’.
Destijds ben ik daar nooit een direct gesprek over aangegaan; over het waarom van haar ontkenning, waarom ze niet eerder aangaf dat het niet goed met haar ging. Want vanaf het eerste moment van de ontdekking, wisten we beide dat het zeer ernstig en fataal zou zijn. Tijd is dan ineens zo kostbaar en we wilden alleen nog maar bij elkaar zijn op een rustige en liefdevolle manier.
De daarop volgende maanden stond haar ziektebed vooral in het teken van de behandelingen en waren we (tegen beter weten in) nog steeds hoopvol dat we misschien de ziekte konden vertragen. Gesprekken waren altijd gericht op hoop en toekomst. Nooit over de naderende dood en wat dat voor ons achterblijvers zou betekenen. Zelf naar mijn vader toe. Daar zit bij mij toch wat pijn en onbegrip. Kop in het zand, of bewuste keuze? Al respecteer ik haar houdig in deze. Iedereen zit anders in elkaar en we hebben maar te accepteren hoe het is gegaan.
Die momenten van boosheid had ik eerder soms ook. Nu niet meer. Eigenlijk was het meer frustratie, onbegrip. Het zit me nog steeds dwars dat mijn moeder niet eerder aan de bel heeft getrokken met haar sluimerende ziekte. Misschien hadden we nog wat kunnen doen, of kunnen vertragen. Maar zij droeg haar lot in stilte en wilde niemand ongerust maken. Zo was ze, ‘geen drama alstublieft’.
Destijds ben ik daar nooit een direct gesprek over aangegaan; over het waarom van haar ontkenning, waarom ze niet eerder aangaf dat het niet goed met haar ging. Want vanaf het eerste moment van de ontdekking, wisten we beide dat het zeer ernstig en fataal zou zijn. Tijd is dan ineens zo kostbaar en we wilden alleen nog maar bij elkaar zijn op een rustige en liefdevolle manier.
De daarop volgende maanden stond haar ziektebed vooral in het teken van de behandelingen en waren we (tegen beter weten in) nog steeds hoopvol dat we misschien de ziekte konden vertragen. Gesprekken waren altijd gericht op hoop en toekomst. Nooit over de naderende dood en wat dat voor ons achterblijvers zou betekenen. Zelf naar mijn vader toe. Daar zit bij mij toch wat pijn en onbegrip. Kop in het zand, of bewuste keuze? Al respecteer ik haar houdig in deze. Iedereen zit anders in elkaar en we hebben maar te accepteren hoe het is gegaan.
woensdag 19 december 2018 om 06:33
Die gesprekken over hoop en de toekomst... ik snap wel dat ze het doen. Artsen en ziekenhuizen zijn gericht op het in leven houden, en dan het liefst genezing, maar in sommige gevallen vind ik dat je meer hebt aan een arts die meewerkt om de laatste fase zo goed mogelijk door te komen.
Bij ons werd ook nog gesproken over bestraling, hormoontherapie etc. Mijn vader kon niet eens de benodigde vloeistof voor de PET scan naar binnen krijgen. Waar hebben we het dan over.
Ik had een superdip een aantal weken geleden maar ik merk nu dat ik toch wel een klein stapje verder ben. Wat jij beschreef Teun over dat het dan even wat slechter gaat voordat je weer een stapje verder komt, dat herken ik ook heel erg.
Bij ons werd ook nog gesproken over bestraling, hormoontherapie etc. Mijn vader kon niet eens de benodigde vloeistof voor de PET scan naar binnen krijgen. Waar hebben we het dan over.
Ik had een superdip een aantal weken geleden maar ik merk nu dat ik toch wel een klein stapje verder ben. Wat jij beschreef Teun over dat het dan even wat slechter gaat voordat je weer een stapje verder komt, dat herken ik ook heel erg.
woensdag 19 december 2018 om 06:45
Bij ons was dat anders. Nu was er ook geen tijd voor uitgebreide gesprekken, maar alle artsen/verpleegkundigen waren duidelijk ons kindje ging dood. Sterker nog, zou niet levend geboren worden. Iedereen leek ook de draad kwijt toen ze wel leefde. En ook toen werd direct alle hoop weggeslagen, geen behandeling, geen hulp. Iedereen trok zich respectvol terug om haar te laten sterven. De arts begon pas over hoop, dat er misschien toch mogelijkheden waren geweest als er tijd was geweest wat langer te overleggen, in het nagesprek. Daar ben ik heel erg boos over geweest en die brok woede zit er soms nog. Het idee dat iemand toch iets voor ons kleine meisje had kunnen doen vind ik moeilijk. Ik heb wel geaccepteerd dat ze waarschijnlijk toch zou zijn overleden, zulke jonge prematuurtjes hebben gewoon maar zo weinig kansen, maar wellicht was er verlichting mogelijk geweest. Ze heeft nu echt gevochten. Al was er maar iets van zuurstof gegeven of was ze warm gehouden. Gewoon om het stervensproces zo comfortabel mogelijk te maken.
Forever is a hell of a long time
woensdag 19 december 2018 om 07:51
Wat bijzonder om te zien dat het bij iedereen zo anders gaat. Mijn moeder was vanaf dag 1 echt gericht op de dood. Ze ging direct haar uitvaart regelen en voor mijn gevoel hebben we het 3 jaar lang alleen maar over haar dood gehad. Daa werd ik dus heel boos van. Ze was uiteindelijk ook depressief en alleen maar negatief. Maar ik had graag nog iets positiefs gehad in die laatste jaren, dat de focus ook eens daar op kon liggen. Ik heb als 3 hele ellendige jaren ervaren, waarbij ik haar op een gegeven moment ook op afstand hield. Ze zei alleen maar dat ze het zo ellendig had en dat ze liever al die behandelingen niet gehad had. Terwijl ze ondertussen 2 kleinkinderen had gekregen en er ook wel andere mooie dingen geweest zijn, de focus lag alleen maar op het negatieve.
Ladyday: jouw vader en mijn moeder zijn in hetzelfde ziekenhuis behandeld. Wij hadden een gesprek met 2 artsen, waarbij de eerste aangaf dat ze goed moest nadenken of behandeling nog wel zin had. Of de bijwerkingen wel opwogen tegen de winst. De andere arts gaf aan dat er niet veel bijwerkingen waren en dat ze het niet direct moest afschieten. Ik vind het bijzonder dat er dan dus zo verschillend over geadviseerd wordt. Tussen 2 artsen onderling, maar ook tussen jouw vader en mijn moeder. Uiteindelijk heeft ze het wel gedaan en hadden we het dus nooit moeten doen. De eerste arts had gelijk, maar ja...je hebt hoop.
Selune: oh wat vreselijk verdrietig. Ik weet niet wat ik daar op moet zeggen.
Ik zit ineens te denken. Mijn moeder had vorig jaar in de week van kerst de laatste behandelingen. We vierden het hier de zondag er voor en dat was de laatste keer dat ze bij ons was. En ook de laatste keer dat ik haar gesproken had en ze nog een beetje haarzelf was. Ze had toen ‘s ochtends ook behandeling gehad. Ze liep aan mijn vaders arm omdat ze bijna niet meer kon lopen door uitval van een lichaamshelft. We hebben nog foto’s gemaakt van ze met de kleinkinderen. Een jaar geleden al weer.
Ik heb afgelopen week de documentaire levenseindekliniek gezien. Er zit een vrouw in met een vorm van dementie die in het taalcentrum begint. Ze wil niet meer leven en als ze haar vragen wat ze wil zegt ze: nou huppakkee. Iets anders kan ze niet meer zeggen. Dit was best herkenbaar en confronterend. Bij mijn moeder zat de kanker ook in het taalcentrum. Toen ze dood wilde en dat aan ons duidelijk probeerde te maken zei ze: nou dan vanmiddag krijg ik een spuitje en dan ben ik vanavond weg en dan wil ik maandag weg. (Vanavond ga ik dood en dan maandag de uitvaart). Ook net zo resoluut als die vrouw.
Ladyday: jouw vader en mijn moeder zijn in hetzelfde ziekenhuis behandeld. Wij hadden een gesprek met 2 artsen, waarbij de eerste aangaf dat ze goed moest nadenken of behandeling nog wel zin had. Of de bijwerkingen wel opwogen tegen de winst. De andere arts gaf aan dat er niet veel bijwerkingen waren en dat ze het niet direct moest afschieten. Ik vind het bijzonder dat er dan dus zo verschillend over geadviseerd wordt. Tussen 2 artsen onderling, maar ook tussen jouw vader en mijn moeder. Uiteindelijk heeft ze het wel gedaan en hadden we het dus nooit moeten doen. De eerste arts had gelijk, maar ja...je hebt hoop.
Selune: oh wat vreselijk verdrietig. Ik weet niet wat ik daar op moet zeggen.
Ik zit ineens te denken. Mijn moeder had vorig jaar in de week van kerst de laatste behandelingen. We vierden het hier de zondag er voor en dat was de laatste keer dat ze bij ons was. En ook de laatste keer dat ik haar gesproken had en ze nog een beetje haarzelf was. Ze had toen ‘s ochtends ook behandeling gehad. Ze liep aan mijn vaders arm omdat ze bijna niet meer kon lopen door uitval van een lichaamshelft. We hebben nog foto’s gemaakt van ze met de kleinkinderen. Een jaar geleden al weer.
Ik heb afgelopen week de documentaire levenseindekliniek gezien. Er zit een vrouw in met een vorm van dementie die in het taalcentrum begint. Ze wil niet meer leven en als ze haar vragen wat ze wil zegt ze: nou huppakkee. Iets anders kan ze niet meer zeggen. Dit was best herkenbaar en confronterend. Bij mijn moeder zat de kanker ook in het taalcentrum. Toen ze dood wilde en dat aan ons duidelijk probeerde te maken zei ze: nou dan vanmiddag krijg ik een spuitje en dan ben ik vanavond weg en dan wil ik maandag weg. (Vanavond ga ik dood en dan maandag de uitvaart). Ook net zo resoluut als die vrouw.
woensdag 19 december 2018 om 09:55
Tinkel, die docu heb ik ook gezien en dat stukje met die mevrouw uit Heerenveen staat echt op mijn netvlies gebrand. Verschrikkelijk lijkt me dat als familie zijnde.
De hoofdbehandelaar van mijn vader had wel door dat het niets zou worden. Toen hij haar vroeg om het infuus met medicijnen weg te halen deed ze dat ook meteen. Het was de oncoloog die het nog had over verdere behandelingen. Toen ik zei dat dat geen zin had zei ze dat ze een patient altijd volledig moest inlichten zodat hij/zij een goede keuze kon maken en soms kon een patient er nog wel baat bij hebben. Ik dacht alleen maar 'we gaan dit lijden niet rekken'. Wat valt er nog baat aan te hebben als je al aan een epiduraal zit met de sterkste pijnstilling die er beschikbaar is en nog steeds pijn hebt, niet mobiel bent, doorligplekken hebt en je kunt je benen niet zelf meer bewegen. Dat is toch mensonterend.
Uiteindelijk zijn die artsen ook maar mensen en ook zij weten nooit met zekerheid of iets nog 'zin' heeft. Maar het is ook persoonlijke opvatting. Een van de zaalartsen was tegen sederen, terwijl de andere vond dat het wel gepast was in mijn vaders situatie. De eerste arts dacht dat hij nog wel meer dan 2 weken kon leven. De tweede dacht van niet. En die had gelijk. Toen mijn vader eindelijk in slaap gebracht was met een dormicum-infuus heeft hij nog maar iets van 2 uur geleefd. Hij was op.
Wat een verdrietige dat, bulletje. Natuurlijk doet het nog helse pijn
De hoofdbehandelaar van mijn vader had wel door dat het niets zou worden. Toen hij haar vroeg om het infuus met medicijnen weg te halen deed ze dat ook meteen. Het was de oncoloog die het nog had over verdere behandelingen. Toen ik zei dat dat geen zin had zei ze dat ze een patient altijd volledig moest inlichten zodat hij/zij een goede keuze kon maken en soms kon een patient er nog wel baat bij hebben. Ik dacht alleen maar 'we gaan dit lijden niet rekken'. Wat valt er nog baat aan te hebben als je al aan een epiduraal zit met de sterkste pijnstilling die er beschikbaar is en nog steeds pijn hebt, niet mobiel bent, doorligplekken hebt en je kunt je benen niet zelf meer bewegen. Dat is toch mensonterend.
Uiteindelijk zijn die artsen ook maar mensen en ook zij weten nooit met zekerheid of iets nog 'zin' heeft. Maar het is ook persoonlijke opvatting. Een van de zaalartsen was tegen sederen, terwijl de andere vond dat het wel gepast was in mijn vaders situatie. De eerste arts dacht dat hij nog wel meer dan 2 weken kon leven. De tweede dacht van niet. En die had gelijk. Toen mijn vader eindelijk in slaap gebracht was met een dormicum-infuus heeft hij nog maar iets van 2 uur geleefd. Hij was op.
Wat een verdrietige dat, bulletje. Natuurlijk doet het nog helse pijn
woensdag 19 december 2018 om 10:57
Selune, wat erg. Daar zou ik ook boos om zijn en ik kan me heel goed voorstellen dat dat soort boosheid ook tot aan het eind der tijden blijft bestaan.
Bij het overlijden van onze dochter (dat was wel 'gepland'... raar woord, maar zij is op een bepaald moment van de apparatuur gehaald en we wisten dus dat ze vervolgens binnen een aantal uur zou overlijden) is er alles aan gedaan om het haar zo comfortabel mogelijk te maken. Zij is ook echt rustig gegaan, dat heeft heel erg geholpen in de verwerking.
bulletje, wat een k*tdag voor je... sterkte vandaag
Bij het overlijden van onze dochter (dat was wel 'gepland'... raar woord, maar zij is op een bepaald moment van de apparatuur gehaald en we wisten dus dat ze vervolgens binnen een aantal uur zou overlijden) is er alles aan gedaan om het haar zo comfortabel mogelijk te maken. Zij is ook echt rustig gegaan, dat heeft heel erg geholpen in de verwerking.
bulletje, wat een k*tdag voor je... sterkte vandaag
woensdag 19 december 2018 om 14:25
Ik heb even n baaldag. Dus als ik even mag klagen. Ik schrijf niet vaak mee maar lees 2-3x per week bij wat jullie geschreven hebben.
Oudjaarsdag komt eraan en pa zit alleen thuis. Vriend en ik vieren oudjaar dus daar omdat hij anders alleen zit. Ik heb geen broers en zussen. Ik had als verrassing een groepje buren en vrienden en zn neef verzameld om als verrassing die avond te komen. Hij vierde oud en nieuw altijd samen met mama en is nu ook chagrijnig omdat zn vrienden na 6 maanden doorgaan met leven terwijl hij achterblijft zeg maar.
Gisteren heb ik hem verteld van t plan dat we uiteindelijk met zn 10en zijn. Spelletjes doen of tv kijken, alles is prima. De rest heeft okk zoiets van Wat hij wil dat doen we
heel fijn dat ze het zo oppikken. Ik zorg voor t eten drinken enz. Want mam kookte uitgebreid, bakte oliebollen. Dat gaat pa zelf niet doen dus regel ik.
Maar hij vind het maar niks. Die anderen moeten maar oudjaar met hun eigen vrienden vieren. Zn neef woont verder weg dus dat kan niet. (20 min rijden) Ik was van plan om nuchter te blijven en die mensen tussen 1 en 2 netjes naar huis te brengen, wat zij wensen. Blijven slapen mag ook.. Nee nee geen zin in. Hij wil niks. Op de computer patience spelen tot ie naar bed kan...maar hij huilt zichzelf wel kapot door t gemis
En ik ben ik zo aan t proberen om t op te lossen. Om hem niet teveel alleen te laten zijn. Maar niks is goed en als ik hem zo zie snikken dan breekt mn hart.... het wordt gewoon n kutkerst en een klote oud op nieuw en daar moeten we dan maar gewoon doorheen, de eerste zonder mama. Maar wat doen we volgend jaar? Ik kan echt niet 5 jaar mijn feestjes gaan afzeggen om bij hem te zijn.. hoe doen jullie dat bij t verlies van een ouder?
Oudjaarsdag komt eraan en pa zit alleen thuis. Vriend en ik vieren oudjaar dus daar omdat hij anders alleen zit. Ik heb geen broers en zussen. Ik had als verrassing een groepje buren en vrienden en zn neef verzameld om als verrassing die avond te komen. Hij vierde oud en nieuw altijd samen met mama en is nu ook chagrijnig omdat zn vrienden na 6 maanden doorgaan met leven terwijl hij achterblijft zeg maar.
Gisteren heb ik hem verteld van t plan dat we uiteindelijk met zn 10en zijn. Spelletjes doen of tv kijken, alles is prima. De rest heeft okk zoiets van Wat hij wil dat doen we
heel fijn dat ze het zo oppikken. Ik zorg voor t eten drinken enz. Want mam kookte uitgebreid, bakte oliebollen. Dat gaat pa zelf niet doen dus regel ik. Maar hij vind het maar niks. Die anderen moeten maar oudjaar met hun eigen vrienden vieren. Zn neef woont verder weg dus dat kan niet. (20 min rijden) Ik was van plan om nuchter te blijven en die mensen tussen 1 en 2 netjes naar huis te brengen, wat zij wensen. Blijven slapen mag ook.. Nee nee geen zin in. Hij wil niks. Op de computer patience spelen tot ie naar bed kan...maar hij huilt zichzelf wel kapot door t gemis
En ik ben ik zo aan t proberen om t op te lossen. Om hem niet teveel alleen te laten zijn. Maar niks is goed en als ik hem zo zie snikken dan breekt mn hart.... het wordt gewoon n kutkerst en een klote oud op nieuw en daar moeten we dan maar gewoon doorheen, de eerste zonder mama. Maar wat doen we volgend jaar? Ik kan echt niet 5 jaar mijn feestjes gaan afzeggen om bij hem te zijn.. hoe doen jullie dat bij t verlies van een ouder?
woensdag 19 december 2018 om 14:45
Wellicht is het voor hem 'n stuk minder beladen om gewoon te doen alsof het een normale avond is en op tijd naar bed te gaan? Althans, zo sta ik er zelf wél in. Voor mij is de kerstdag die ik met m'n moeder samen eet zwaarder dan de andere dag dat ik gewoon alleen op de bank hang en 'n serietje binge.
woensdag 19 december 2018 om 15:12
Ach Koekie1980, wat verdrietig om je vader zo te zien. Ik vind hem depressief klinken, en dat zou ook helemaal niet gek zijn natuurlijk.
Redbulletje kan gelijk hebben. Dat hij echt liever alleen is en dat hij fijn op tijd naar bed kan. Het is alleen zo moeilijk om daar achter te komen vaak. Mijn moeder liet in elk geval zelden echt het achterste van haar tong zien in dit soort gevallen. Kun je nog een gesprek met hem voeren hier over denk je?
Als jij oprecht denkt dat hij het wél leuk gaat vinden met al die mensen, en dat hij aan het eind van de avond zal zeggen dat het fijn is dat je hebt doorgezet: doorzetten.
Maak je in elk geval over de komende 5 jaar nog geen zorgen. Ik heb zelf destijds gezegd dat ik met mijn moeder óf de kerstdagen óf oud-en-nieuw doorbracht, maar zeker niet allebei. Dat trok ik echt niet. En dat pakte prima uit: de feestdagen zonder mij nodigde ze vaak haar jongere zus uit (alleenstaand) of vriendinnen. Maar goed, mijn moeder was zich ook wat meer bewust én in staat (heel belangrijk) om te bedenken dat ze er zelf wat van moest maken. Dat kan jouw vader zo te lezen (nog) niet.
Redbulletje kan gelijk hebben. Dat hij echt liever alleen is en dat hij fijn op tijd naar bed kan. Het is alleen zo moeilijk om daar achter te komen vaak. Mijn moeder liet in elk geval zelden echt het achterste van haar tong zien in dit soort gevallen. Kun je nog een gesprek met hem voeren hier over denk je?
Als jij oprecht denkt dat hij het wél leuk gaat vinden met al die mensen, en dat hij aan het eind van de avond zal zeggen dat het fijn is dat je hebt doorgezet: doorzetten.
Maak je in elk geval over de komende 5 jaar nog geen zorgen. Ik heb zelf destijds gezegd dat ik met mijn moeder óf de kerstdagen óf oud-en-nieuw doorbracht, maar zeker niet allebei. Dat trok ik echt niet. En dat pakte prima uit: de feestdagen zonder mij nodigde ze vaak haar jongere zus uit (alleenstaand) of vriendinnen. Maar goed, mijn moeder was zich ook wat meer bewust én in staat (heel belangrijk) om te bedenken dat ze er zelf wat van moest maken. Dat kan jouw vader zo te lezen (nog) niet.
The owls are not what they seem
woensdag 19 december 2018 om 16:23
Ik denk eigenlijk dat hij t vervelend vind om.die avond te moeten huilen. En dat anderen dat zien. Terwijl ik mezelf totaal niet schaam om dat te tonen kan dat bij hem wel zo zijn. En de buren en zn neef begrijpen echt wel dat de eerste keer zonder partner dat ontzettend shit is. En de volgende misschien ook. Maar dat is nu mijn aanname.
Erover praten wil ik nog wel doen. Ik wil hem vooral niet dwingen om iets te doen wat hij niet wil. Maar ik maak me gewoon zorgen dat ie nu zo vaak alleen thuis zit. Ik kan dat probleem gewoon niet oplossen en dat voelt rot
Erover praten wil ik nog wel doen. Ik wil hem vooral niet dwingen om iets te doen wat hij niet wil. Maar ik maak me gewoon zorgen dat ie nu zo vaak alleen thuis zit. Ik kan dat probleem gewoon niet oplossen en dat voelt rot
woensdag 19 december 2018 om 16:28
Dat hij er zelf wat van moet maken - daar heb je gelijk in Lady... en wat Redbulletje zegt. Misschien vind hij t inderdaad prima om t een gewone dag te laten zijn.
Maar hij heeft geen vriendengroep om bij aan te sluiten en dan is natuurlijk ook niet mijn probleem of mijn zorg.
Ze deden gewoon veel als stel met zn 2en en als er dan 1 wegvalt hou je niks over. Hij zoekt gelukkig volop contact en zit bij een alleenstaanden clubje die vanalles ondernemen. Maar toevallig ging t uitje met kerst niet door wegens te weinig aanmeldingen en oudjaar doen ze niets.
Redbulletje vier jij oudjaar bij je moeder?
Lady wat jij zegt die 1 vd 2 dagen kiezen om samen te vieren is ook n goeie.
Ik heb de zomervakantie ook met pa gedaan. Vond ie niks aan maar achteraf vond ie het geweldig. Dus de mening wisselt hier nogal.
Maar hij heeft geen vriendengroep om bij aan te sluiten en dan is natuurlijk ook niet mijn probleem of mijn zorg.
Ze deden gewoon veel als stel met zn 2en en als er dan 1 wegvalt hou je niks over. Hij zoekt gelukkig volop contact en zit bij een alleenstaanden clubje die vanalles ondernemen. Maar toevallig ging t uitje met kerst niet door wegens te weinig aanmeldingen en oudjaar doen ze niets.
Redbulletje vier jij oudjaar bij je moeder?
Lady wat jij zegt die 1 vd 2 dagen kiezen om samen te vieren is ook n goeie.
Ik heb de zomervakantie ook met pa gedaan. Vond ie niks aan maar achteraf vond ie het geweldig. Dus de mening wisselt hier nogal.
woensdag 19 december 2018 om 16:44
Zelf ben ik al jaren geleden gestopt met oudjaar en vier het nu dus ook niet bij mn moeder. Ik had altijd al een hekel aan dat wakker moeten blijven tot het eindelijk ns 12 uur was. Mn moeder ging vorig jaar naar familie, zal dit jaar ook wel zo zijn. Op nieuwjaarsdag gaan we wel weer samen iets drinken.
woensdag 19 december 2018 om 17:50
Wat ontzettend lief bedacht van je koekie.
Ik denk echter dat het teveel voor je vader is. Zo'n hele groep mensen dat legt een druk op je. Dan moet het 'gezellig' zijn en waarschijnlijk voelt hij zich alles behalve gezellig. Ik kan me ook voorstellen dat hij zijn tranen niet zo snel laat zien in zo'n hele groep mensen. Je groot moeten houden, vergt veel en best mogelijk dat hij dat helemaal niet wil.
Is het een optie om gewoon met z'n drieën, jij, je vriend en je vader, de jaarwisseling samen door te brengen? Dan is hij niet alleen, en in een klein intiem groepje zal het minder beladen zijn. Dan kun je zo'n avond gebruiken om warmte en troost bij elkaar te zoeken en dan is er misschien ook nog wel ruimte voor wat gezelligheid. Een lach en een traan, zeg maar.
Zo kunnen jullie ook samen symbolisch dit jaar en deze gebeurtenissen afsluiten, je moeder herdenken en proberen met goede moed een nieuw jaar in te stappen.
Wat betreft komende jaren: maak je daar niet ongerust over. Komt tijd, komt raad.
Ik hoop dat jullie een goeie jaarwisseling mogen hebben!
Ik denk echter dat het teveel voor je vader is. Zo'n hele groep mensen dat legt een druk op je. Dan moet het 'gezellig' zijn en waarschijnlijk voelt hij zich alles behalve gezellig. Ik kan me ook voorstellen dat hij zijn tranen niet zo snel laat zien in zo'n hele groep mensen. Je groot moeten houden, vergt veel en best mogelijk dat hij dat helemaal niet wil.
Is het een optie om gewoon met z'n drieën, jij, je vriend en je vader, de jaarwisseling samen door te brengen? Dan is hij niet alleen, en in een klein intiem groepje zal het minder beladen zijn. Dan kun je zo'n avond gebruiken om warmte en troost bij elkaar te zoeken en dan is er misschien ook nog wel ruimte voor wat gezelligheid. Een lach en een traan, zeg maar.
Zo kunnen jullie ook samen symbolisch dit jaar en deze gebeurtenissen afsluiten, je moeder herdenken en proberen met goede moed een nieuw jaar in te stappen.
Wat betreft komende jaren: maak je daar niet ongerust over. Komt tijd, komt raad.
Ik hoop dat jullie een goeie jaarwisseling mogen hebben!
woensdag 19 december 2018 om 18:41
Ja hoor Oppjencoopit. We doen t nu met zn 3tjes en de rest is afgezegd. Iedereen begrijpt t en geen probleem. Die vieren t wel met anderen dus dat is wel opgelost. Ik wil gewoon zo graag zijn verdriet zoveel mogelijk wegnemen maar kom er dus achter dat dat niet lukt en kan.
Bedankt voor jullie reacties en t meedenken
Bedankt voor jullie reacties en t meedenken
woensdag 19 december 2018 om 18:44
woensdag 19 december 2018 om 18:55
Heel begrijpelijk koekie, maar inderdaad dat kan niet.koekie1980 schreef: ↑19-12-2018 18:41Ik wil gewoon zo graag zijn verdriet zoveel mogelijk wegnemen maar kom er dus achter dat dat niet lukt en kan.
Wat je wel kunt doen is ruimte bieden aan zijn verdriet en daarin meebewegen.
Dat betekent soms troosten, soms de zinnen verzetten en het soms ook gewoon 'laten'.
Je voelt zelf wel aan wat de beste reactie is. Daarmee help je hem het beste.
En, vergeet jezelf niet....
woensdag 19 december 2018 om 21:32
Hallo. Ik heb gedeeltes van dit topic gelezen, en het lijkt er op alsof jullie al een tijdje bezig zijn met rouwen. Ik begin vandaag pas, maar zou wel graag meelezen en schrijven. Kan dat gewoon?
Stom bericht, ik weet het, ik ben een beetje in de war. En zo enorm bang nu.
Stom bericht, ik weet het, ik ben een beetje in de war. En zo enorm bang nu.
Geeft niet, het droogt wel weer op.
woensdag 19 december 2018 om 22:00
Bah, wat een rotdag!
Vandaag zou mijn moeder jarig zijn, voor het eerst vieren we het zonder haar....
Inmiddels zijn de twee moeders die slecht lagen van mijn collega’s overleden. Beiden zijn ze op dezelfde dag gecremeerd.... bij een collega was het in hetzelfde crematorium als mijn moeder, met de dezelfde voorganger en afscheidsmuziek. Je kon me toen opvegen.... Bij moeder twee werd Karin Bloemen gedraaid en het nummer dat bij mijn vriendin gespeeld werd toen haar kist de kerk in kwam. Zulke dagen moet je echt niet vaak hebben.
Allemaal een knuffel van mij. December moet maar snel over zijn.
Vandaag zou mijn moeder jarig zijn, voor het eerst vieren we het zonder haar....
Inmiddels zijn de twee moeders die slecht lagen van mijn collega’s overleden. Beiden zijn ze op dezelfde dag gecremeerd.... bij een collega was het in hetzelfde crematorium als mijn moeder, met de dezelfde voorganger en afscheidsmuziek. Je kon me toen opvegen.... Bij moeder twee werd Karin Bloemen gedraaid en het nummer dat bij mijn vriendin gespeeld werd toen haar kist de kerk in kwam. Zulke dagen moet je echt niet vaak hebben.
Allemaal een knuffel van mij. December moet maar snel over zijn.
woensdag 19 december 2018 om 23:12
Wat een fijn antwoord is dit... dankjewelOopjenCoppit schreef: ↑19-12-2018 18:55Heel begrijpelijk koekie, maar inderdaad dat kan niet.
Wat je wel kunt doen is ruimte bieden aan zijn verdriet en daarin meebewegen.
Dat betekent soms troosten, soms de zinnen verzetten en het soms ook gewoon 'laten'.
Je voelt zelf wel aan wat de beste reactie is. Daarmee help je hem het beste.
En, vergeet jezelf niet....
donderdag 20 december 2018 om 01:40
Dankjewel.
Mijn broer is gisterochtend vroeg overleden. Ik was erbij, heb nog geprobeerd om iets te doen (ik durf dat woord niet te zeggen), en toen namen de professionals het over, maar het mocht niet baten. Mijn grote broer van maar 49 komt nooit meer terug.
Hij ging vroeger, toen ik een baby was, vaak naast mijn wieg zitten om 'naar zijn kleine zusje te kijken, want ze is zo leuk'. Pffff. Tranen. Ik houdt zoveel van hem, maar heb het hem nooit durven zeggen.
Gelukkig heb ik lieve zussen en nog een broer, en die maken het een stuk makkelijker voor mij, het zijn lieve, slimme persoonlijkheden, dus wat betreft mag ik niet klagen.
Maar nu, als ik alleen zit, zie ik steeds die beelden. Mensen die plots sterven zien er erg anders uit dan in de films. Ik was nog wat naïef, dit lijden is mij tot nu toe grotendeels bespaard gebleven, en wat betreft prijs ik mezelf gelukkig.
Ik ga morgen netjes lezen en hopelijk meeschrijven als mijn brein het weer doet (die verwarring is normaal, toch?), excuses voor de ego-post.
Ik hoop dat jullie lekker slapen.
Geeft niet, het droogt wel weer op.
