Wat hielp jou tijdens rouw

koekie1980 schreef: ↑

24-12-2018 11:47

Ik voel dat precies zo. Het plezier is weg. Ik heb af en toe wel gezellige momenten en zelfs n avondje vol lol. Maar verder zijn de dagen gewoon grijs , zonder glans. Ben snel chagrijnig en zie van veel dingen t nut niet meer in.

Kan nu ook heeeel pissig reageren dat mensen aan t zaniken zijn ze verplicht voelen naar hun ouders te gaan met kerst.... nou nou wat een drama. Die ene x per haar mag dat toch gewoon gevraagd worden. En ik maak me druk hoe mn vader in zn uppie de dagen doorkomt. Maja... je weet pas wat je mist als je t niet meer hebt zeggen ze.

Dit dus... Eerste kerst zonder ouders het kringetje wordt klein..

Iedereen sterkte

En heb geen bal zin in de kerstdagen.

koekie1980 schreef: ↑

24-12-2018 11:47

Ik voel dat precies zo. Het plezier is weg. Ik heb af en toe wel gezellige momenten en zelfs n avondje vol lol. Maar verder zijn de dagen gewoon grijs , zonder glans. Ben snel chagrijnig en zie van veel dingen t nut niet meer in.

Kan nu ook heeeel pissig reageren dat mensen aan t zaniken zijn ze verplicht voelen naar hun ouders te gaan met kerst.... nou nou wat een drama. Die ene x per haar mag dat toch gewoon gevraagd worden. En ik maak me druk hoe mn vader in zn uppie de dagen doorkomt. Maja... je weet pas wat je mist als je t niet meer hebt zeggen ze.

Dit dus, en heb geen bal zin in de kerst, de eerste keer zonder beide ouders... Het kringetje wordt klein..

En dan van een collega die ouder is dan ik horen dat ze kerst met haar oma en ouders ging vieren. Heb maar niets gezegd..

Iedereen sterkte

Ik wil ook iedereen liefde, kracht en sterkte wensen de komende dagen. Mijn eerste Kerst zonder mijn moeder... ik ben gevraagd door diverse mensen om te komen eten, dus ik ben 'onder de pannen'. Ook mijn broer heeft van zich laten horen, dat was wel een verrassing maar zeer gewaardeerd, natuurlijk. Ik vind het tot nu toe ook meevallen, maar misschien kraai ik wel te vroeg victorie. De laatste tijd had ik ook genoeg van het rouwen, ivm de wekelijkse rouwgroep en allerlei herdenkingsbijeenkomsten. De Plus-reclame helpt niet echt; ik kan simpelweg niet uitstaan dat voor het eerst, dat ik mijn moeder kwijt ben, er een supermarkt reclame zoals deze komt, precies nu! Ik kijk vrij weinig TV maar als ik kijk, komt iedere keer die reclame voorbij, dus zap ik snel weg...

Stom toevallig sprak een echtpaar mij aan tijdens het boodschappen doen: "Hoe is het met je moeder?" "Nou," zei ik, "die is dood." Ik weet het, heel erg lomp van mij en deze mensen konden dat niet weten (wij hebben mijn moeders overlijden nooit in de krant gezet, en dit waren oude buren toen ze nog getrouwd was, twee decennia terug). Ik voel me niet echt schuldig dat ik vrij bot reageerde, en raar genoeg voelde ik me ook niet beroerd om het te vertellen. Ik denk niet dat ik het overlijden van mijn moeder 'een plekje gegeven heb', maar ik kan er wel iets beter mee omgaan. Toch voelt het nog steeds onwerkelijk dat ze er niet meer is, en als ik terug denk aan vorige Kerstfeesten (wij kookten altijd voor elkaar) dan is het gemis wel tastbaar. De allerrauwste randjes zijn eraf, denk ik zo, maar het gemis zal nog lange, lange tijd bestaan.

Veel liefs voor de komende dagen.

glaasjeprik schreef: ↑

24-12-2018 22:39

Ik wil ook iedereen liefde, kracht en sterkte wensen de komende dagen. Mijn eerste Kerst zonder mijn moeder... ik ben gevraagd door diverse mensen om te komen eten, dus ik ben 'onder de pannen'. Ook mijn broer heeft van zich laten horen, dat was wel een verrassing maar zeer gewaardeerd, natuurlijk. Ik vind het tot nu toe ook meevallen, maar misschien kraai ik wel te vroeg victorie. De laatste tijd had ik ook genoeg van het rouwen, ivm de wekelijkse rouwgroep en allerlei herdenkingsbijeenkomsten. De Plus-reclame helpt niet echt; ik kan simpelweg niet uitstaan dat voor het eerst, dat ik mijn moeder kwijt ben, er een supermarkt reclame zoals deze komt, precies nu! Ik kijk vrij weinig TV maar als ik kijk, komt iedere keer die reclame voorbij, dus zap ik snel weg...

Stom toevallig sprak een echtpaar mij aan tijdens het boodschappen doen: "Hoe is het met je moeder?" "Nou," zei ik, "die is dood." Ik weet het, heel erg lomp van mij en deze mensen konden dat niet weten (wij hebben mijn moeders overlijden nooit in de krant gezet, en dit waren oude buren toen ze nog getrouwd was, twee decennia terug). Ik voel me niet echt schuldig dat ik vrij bot reageerde, en raar genoeg voelde ik me ook niet beroerd om het te vertellen. Ik denk niet dat ik het overlijden van mijn moeder 'een plekje gegeven heb', maar ik kan er wel iets beter mee omgaan. Toch voelt het nog steeds onwerkelijk dat ze er niet meer is, en als ik terug denk aan vorige Kerstfeesten (wij kookten altijd voor elkaar) dan is het gemis wel tastbaar. De allerrauwste randjes zijn eraf, denk ik zo, maar het gemis zal nog lange, lange tijd bestaan.

Veel liefs voor de komende dagen.

Glaasje, het komt miss lomp over maar het is niet meer dan de waarheid. En dat kun je volgens mij niet op een mooie manier brengen.
Voel je er niet schuldig over..... het is zoals het is

Vandaag kerst gevierd met de familie.
Mijn allereerste kerst zonder papa.
Wat voelt dat toch gek!

Ben al weken 'emotieloos' gevoel van vlak.
Niet blij niet verdrietig niks.
Heb nog steeds geen heftig rouw moment gehad terwijl ik zelf vind dat ik die onderhand is moet gaan krijgen na 3 maanden.
Klinkt beetje gek maar vind het gewoon raar dat ik die intense rouw niet heb.

Verder hebben we vandaag onze ashangers gekregen. Deze zijn op maat gemaakt en morgen gaan we zijn as in de definitieve urn doen.

Iedereen veel sterkte deze dagen

Ik haat die Plus reclame, vorig jaar mijn vader verloren en dit jaar mijn moeder.. jaren geleden mijn zus.. Yong people die intense rouw heb ik ook niet, heb die twee en half jaar geleden al afscheid moeten nemen van mijn moeder een herseninfarct en twee hersenbloedingen in 24 uur en toen zes dagen coma.. ze leefde nog maar daar was veel mee gezegd.. ben heel nuchter maar mijn dagen zijn grijzer het mooie is er af. Heb geen huilbuien. En wordt opstandig van dit soort spotjes en haatte die moederdag reclames en aandacht mijn moeder is een week daarvoor gestorven..

Goed om te lezen dat het kerstgebeuren voor sommigen hier ‘meevalt’. Zo ervaar ik het tot nu toe ook. Het is niet erger dan andere dagen, merk ik. Maar ik kan mij voorstellen dat het anderen wel extra verdrietig is. Ik ben het sowieso gewend om kerst zonder mijn ouders te vieren omdat ze altijd zo ver weg woonden.

Ik vind het nu vooral verdrietig voor mijn vader, die dit jaar voor het eerst alleen is. En dan ook echt helemaal alleen, want niemand had hem uitgenodigd aan de kerstdis, zei hij. Dat vind ik dan erg naar, maar hij zelf zat er niet zo mee. Andere naaste familie woont ook ver weg en hij had zelf ook niet echt moeite gedaan. Hij vond het wel goed zo. Gelukkig komt hij over een aantal weken naar ons toe.

Gisteravond heb ik wel mijn herdenkingshoekje voor mijn moeder weer wat opgetuigd met wat extra kaarsjes en bloemen. Dat is dan mijn manier om haar in deze tijd te herdenken. En ja, ook hier al zoveel verder dan een paar maanden terug. De acceptatie is er. En ook de stilte en het gebrek aan tekens en dromen. Het zal wel ergens goed voor zijn.

Voor iedereen die het moeilijk heeft een dikke knuffel. Een eerste kerst of een zoveelste kerst zonder vader, moeder of andere geliefde, het is en blijft een gemis.

Yongpeople: het is echt niet vreemd dat je geen intense rouw voelt. Iedereen gaat er anders door heen. Ik heb dat eigenlijk ook nooit gevoeld, rond 6-8 maanden werd ik heel somber. Dat vond ik tot nu toe de moeilijkste periode.

Glaasjeprik: ik denk dat er geen andere woorden zijn om te vertellen dat ze niet meer leeft. Als het mij werd gevraagd, zei ik: die leeft niet meer.

Ik kijk gelukkig bijna geen tv, dus ik ben die kerstreclame niet tegen gekomen. Ik heb hem wel even opgezocht en het is inderdaad een rotreclame. Ik heb sinds een aantal weken gesprekken met een therapeut en dat helpt me heel erg. Ik ben niet meer teleurgesteld in de mensen die niks van zich hebben laten horen, maar ben blij met de mensen die er wel voor me zijn. Nu achteraf vind ik het zo zonde dat ik op die teleurstelling gefocust heb. Daarnaast ben ik meer met mijn moeder bezig. Ik heb nu na 9 maanden een herdenkingshoekje ingericht. Er stond al een foto met een beeldje die mijn moeder voor ons had laten maken. Maar ik keek er eigenlijk niet naar en ging het uit de weg. Ik heb haar parfum er bij gezet en sinds vandaag brand ik er een kaarsje bij. Dat voelt allemaal goed en voelt als positief.

Ik vind deze dagen toch wel moeilijk. Enerzijds omdat mijn moeder mis en anderzijds omdat ik ontzettend teleurgesteld ben in mijn familie. Ik ga hier niet alles neerschrijven, maar ik zie meer en meer uit wat voor idioot gezin in kom. Vandaag ben ik met de schoonfamilie en ik hoop dat we er een leuke dag van kunnen maken. Ik hoop dat er geen drama is, want dan denk ik dat ik vandaag flip. Ik heb al genieg debiele acties van mijn eigen familie gehad afgelopen dagen.

Ik neem altijd alles wat ik wil zien op zodat ik reclames kan doorspoelen. Gelukkig maar!

Ho Ho Ho

Ik hoop dat iedereen deze dagen zo fijn mogelijk doorkomt.

Zelf heb ik niet zoveel met kerst. Wij doen weinig bijzonders, morgen weten met schoonmoeder en schoonzus, maar vandaag gewoon rustig thuis, filmpje op met de kids en een spelletje tussendoor.
Ik vind deze dagen niet moeilijker door het verlies. Wel lastig soms omdat er veel maar herinneringen aan kerst kleven van vroeger.

Oud en nieuw vind ik moeilijker, doe overgang naar weer een jaar verder weg van de kinderen dat raakt me nog wel ieder jaar.

Ik vind oud en nieuw ook erg moeilijk Selune, idd weer een jaar verder.
Nadat ik vorig jaar alleen maar heb zitten huilen, hebben we besloten dat we nu voor afleiding gaan zorgen. We gaan lekkere gerechtjes koken, en lekkere cocktails maken etc, vind ik altijd erg leuk. Daarnaast een spelletje of film kijken.

Vandaag lig ik met migraine op bed, dus een vrolijk kerstfeest wordt het niet.
Van beneden hoor ik gegil en geschreeuw van plezier dus gelukkig de kinderen wel, die zijn aan het mens erger je nieten

Sterkte dames

Ik kom ook even langs, de laatste tijd heb ik hier regelmatig meegelezen maar ontbrak het aan tijd om ook weer wat te schrijven. Terwijl ik genoeg voel en ervaar. Mijn mam is eind september overleden en nu volop de donkere, gezellige dagen. Nouja, ik doe mn best om er wat van te maken want ik heb zelf een gezin dat door moet gaan. Zij moeten later ook terug kunnen kijken op een fijne december maand net als dat ik dat had vroeger.

Maar alles is zo anders, het gemis zo hard voelbaar en de tranen zitten me hoog. Kerst altijd 1 van de dagen bij mijn ouders en nu zit mijn vader daar alleen. Mijn vader is de nuchterheid zelve, soms op het botte af maar ook bij hem zie ik dat hij het moeilijk heeft. Aan de ene kant vind ik dat wel prettig want ik dacht heel even dat hij het verlies van zijn vrouw wel even 'ging doen' Alle spullen van mijn moeder waren al heel snel verdeeld en opgeruimd tot onze verbazing en verdriet. Dat ging wel wat te snel achteraf. Zo zie je maar, you can run but you can't hide.
Ik kies ervoor om te laten komen wat komt. Als ik moet huilen, huil ik. Ook al is dat tijdens een cursusdag op mijn werk waar de EHBO oefening een lotus was die haar laatste adem uitblies vanwege een hersenbloeding. Tja..
Ook al is het die Plusreclame waar ik me zo die dochter voel. Ik vind de reclame niet erg, juist bijzonder integer gemaakt. Beter dan al die feestelijke gezelligheid. Het maakt ook juist dat andere mensen misschien begrijpen dat de kerstdagen ook heel pijnlijk en verdrietig kunnen zijn voor mensen met een groot verlies.
Er is zo weinig aandacht voor terwijl er zoveel zijn die dit toch ervaren.

Ik was benieuwd naar de kerstkaarten dit jaar die ik mocht ontvangen. Er zijn er maar weinig die een woordje erin hebben gezet met iets van sterkte ofzo. Gewoon de standaard kaart met een geprinte wens erop en namen erbij. Ik zou dat zelf nooit doen als ik weet dat iemand een moeilijke tijd doormaakt. Mijn vriendin die vorig jaar overleden is aan kanker heeft een ziekbed van anderhalf jaar gehad, ze heeft nog twee kersten mee mogen maken en ik kon het toch niet over mn hart verkrijgen om haar zo'n standaard kaart te sturen met de beste wensen. Ik zocht voor haar een andere kaart uit. Ze zei toen dat ze veel gewone kaarten had gekregen, niks persoonlijks, geen aandacht voor haar ziekzijn. Of een 'nog vele jaren' kaart op haar verjaardag terwijl ze uitbehandeld was..
Ik verbaas me nergens meer over, verwonder me slechts.

Vandaag zijn mijn kinderen bij hun vader, mijn man is aan het werk en we (broer en gezin) hebben net mijn vader verrast met een high tea. Straks gaan mijn vader en ik uit eten, ik wilde persé niet thuis zijn bij mijn vader met ons tweeën, dat voelt zo verdrietig. Wat hij nog niet weet is dat mijn broer ook aanschuift in het restaurant, even weer als gezin bij elkaar net als in het ziekenhuis toen we zo plotseling afscheid moesten nemen van mijn moeder. We waren er met ons drieën bij toen mam overleed nadat ze in coma lag.
Zo maken we er toch maar wat van. Mijn moeder was dol op kerst. Huis vol met kerst meuk, dat heb ik ook altijd. Dit jaar heel erg beladen natuurlijk maar ik heb het toch gedaan, met heel veel tranen want nu staan er ook wat spullen van haar bij en die had ik nog helemaal niet willen hebben..

Morgen bij schoonouders op bezoek. Dan nog wat werken voor oud en nieuw. Daar zie ik wel als een berg tegenop. Mijn ouders waren altijd bij ons want ik wil de honden niet alleen laten, ik heb er eentje die panisch is voor vuurwerk. Altijd gezellig, spelletjes doen en lekker eten. Vorig jaar heb ik gehuild toen ik buiten stond naar het vuurwerk te kijken om mijn lieve vriendin die ik in dat jaar dat ze nog leefde moest achterlaten, dat voelde zo verdrietig.
En nu weer iemand die ik moet achterlaten, daar was ik helemaal niet op voorbereid begin dit jaar toen ik haar om 00.00 een gelukkig nieuwjaar wenste. .

Nee, het valt niet mee deze dagen, maar ik had ook niet gedacht dat dat wel zou zijn.

Veel sterkte voor iedereen hier, in het bijzonder Tinkeltje, ik heb zo met je te doen. Wat verschrikkelijk dat je al die toestanden ook nog moet meemaken met je vader.

En Lady Day, volgens mij ben je goed op weg zo, berusting is al heel wat om te ervaren. Ik hoop dat je nog meer stappen kunt zetten.

Zo, op naar de pub, een proost op al onze overleden dierbaren

Nou, de kerst hebben we in ieder geval gehad. Nu oud en nieuw nog en de sterfdatum van mijn vader in januari. Ik vind het moeilijk te bevatten dat hij gewoon al bijna een jaar weg is . Een jáár?!!

Stimpy, ik weet niet of mijn huidige gevoel 'berusting' is of 'gewenning'. Uiteindelijk maakt het niet veel uit. Hij is weg, komt nooit meer terug en ik mis hem als een malle.

Ik heb er nog steeds heel veel verdriet van en vind het leven zonder hem geen ene moer aan, maar die gekmakende gevoelens van ongeloof... die zijn echt grotendeels weg en daar ben ik 'blij' om. Wat was dat afschuwelijk, die paniek, het gevoel hebben dat je gek wordt, weten dat het wel zo is, maar dat het voelt alsof het niet zo is. Dat je echt gaat twijfelen aan je mentale gezondheid.

Zelf heb ik geen kerstwensen verstuurd. Heb er wel een paar ontvangen, maar van die standaard gifjes op de app daar word ik eigenlijk alleen maar verdrietig van. Nog wel 2 hele lieve, persoonlijke berichtjes ontvangen, uit onverwachte hoek. Dat betekent dan toch veel voor me.

Ik heb er nog steeds heel veel verdriet van en vind het leven zonder hem geen ene moer aan

Tja, dit.

Gisteren wel met m'n moeder lekkere hapjes gedaan en 'n filmpje gekeken, maar die lege plek blijft ontzettend zeer doen.

Hier hetzelfde, bulletje. Je moet toch wat doen om de tijd door te komen. De hele dag in bed blijven huilen lost ook niets op dus dan doe je maar wat je denkt dat goed is

Zal wel heel blij zijn als deze tijd weer voorbij is. Morgen nog 'n crematie van tante als schepje er bovenop. Oudjaar vier ik gelukkig niet maar 1 januari verwacht m'n moeder wel dat we samen iets drinken/eten ofzo. Zal fijn zijn als de vakantieperiode weer achter de rug zijn en het normale leven weer z'n gang gaat buiten en op tv.

Sterkte vandaag redbulletje

Hoe is het vandaag gegaan, bulletje?

Lieve allemaal,

Ik lees nog steeds af en toe mee. Het einde van 2018 nadert, meestal toch weer een moment van terugdenken, bezinning, verdriet, weemoed.

En ook, weer een jaar verder af van degene die jullie missen. 1 Of meer seizoenen zonder die belangrijke persoon in je leven.

Wat dat betreft is het einde van het jaar, kerst en oud&nieuw, vind ik althans, ook wel de meest deprimerende periode als het op verlies aankomt. Waarmee ik meer bedoel, koud(er), kort daglicht etc, en dat dat zeker van invloed kan zijn op je gemoedstoestand. Maar ook het besef dat je 'zomaar/toch' ineens een jaar verder bent.

In ieder geval, ik zeg het misschien wat onbeholpen, bedoel het goed: dikke voor jullie.

stimpy77 schreef: ↑

28-12-2018 15:45

Sterkte vandaag redbulletje

Dankje

Lady_Day schreef: ↑

28-12-2018 16:06

Hoe is het vandaag gegaan, bulletje?

Het zit er weer op. Was echt wel 'n confrontatie in dezelfde zaal van het crematorium als waar mijn vaders kist heeft gestaan en daarna nog eten bij dezelfde gelegenheid ook. Mijn hoofd barst uit elkaar van de overprikkeling van al die mensen die door elkaar praten (eten was met ca 30 personen) Tijdens de dienst had ik m'n oordopjes in zodat het wat minder hard binnenkomt allemaal. Zit nu al in m'n pyjama, even stilte om me heen en zometeen misschien nog even iets relaxt op tv kijken. Blij dat deze etappe van het eindejaar er weer op zit.

Klinkt heel heftig, bulletje. Ik hoop dat je vanavond toch nog wat ontspanning kunt vinden.

Jaar is bijna voorbij... gelukkig.

Het jaar 2018 is bijna afgelopen. Niet te geloven, jongens! Wat hebben we veel doorstaan, geleden en gedeeld. Maar als mens ook gegroeid. Zo ervaar ik het ten minste. Hoe gaat het met je Engelsdropje? Heb je jezelf weer wat op de rit? Het blijft moeilijk, he.

De kerst hier is redelijk ontspannen en gezellig voorbij gegaan. Het viel me zo mee. Maar nu val ik ineens weer diep. Mijn god, wat vind ik het moeilijk! Al twee dagen huil ik veel en loop ik als een zombie rond. Ik voel mij een emotioneel wrak. Ik mis mijn moeder zo verschikkelijk.

Is het het einde van het jaar? Ik verlang ook naar een nieuw begin, een nieuw, fris jaar waar ik het verdriet achter mij kan laten. Maar aan de andere kant, wil ik vasthouden aan dat 2018. Alsof mijn overleden moeder in 2019 ineens nog verder van mij staat. Het glipt mij tussen de vingers door. Ik wil haar vasthouden. Ergens las ik hier dat gedichtje van Tinkeltje over het afsluiten van het jaar. Vond het erg mooi. Bedankt nog. Sterkte iedereen.

Teun, hetzelfde hier. Ik vond de kerstdagen ook meevallen, maar moet nu de hele tijd denken aan deze tijd vorig jaar toen het duidelijk werd dat mijn vader niet lang meer had. Hij heeft zelfs vanuit het ziekenhuis om 12 uur nog gebeld om ons een gelukkig nieuw jaar te wensen. Hartverscheurend, want we wisten allemaal echt wel dat het geen gelukkig nieuw jaar zou worden.

Voor mij is het meer de nostalgie dan de werkelijkheid. Ik zal blij zijn als dit jaar voorbij is. Ik vind het enigszins genant om toe te geven maar ik heb in 2018 welgeteld 1 echt goede dag gehad. En met echt goed bedoel ik geen tranen, geen verdriet, gewoon lekker genieten en vertrouwen in een betere toekomst hebben.

Ik ga echt niet jankend door het leven momenteel, maar ik beleef wel bijna alles van onder een grijze deken. Mezelf gelukkig voelen... ik mis het.

Dat gezegd hebbende... de paniek is weg, het ongeloof is weg, het vechten tegen de waarheid is weg, het elke ochtend opnieuw realiseren dat mijn vader dood is is weg. Er is wel degelijk veel veranderd voor mij maar daar is ook al mijn energie in gaan zitten. Verder is er weinig uit mijn handen gekomen.

Ik vind mezelf ook veel ouder geworden. Veel rimpels, grijs haar. Ik had altijd veel interesse in mooie kleding etc. maar het boeit me gewoon niet meer op dit moment. Ik heb heel sterk het gevoel dat ik begonnen ben aan een nieuwe fase in mijn leven (inclusief opvliegers). Ik wil zo graag dat er iets 'goeds' uit deze ervaring komt, want anders voelt het helemaal zo nutteloos.

Dat vasthouden, Teun.... dat snap ik heel goed. Ik wil 2018 heel graag achter me laten, maar tegelijkertijd voelt het ook een beetje als verraad. Als het 2019 is, dan is het het jaar dat mijn vader gewoon nooit heeft meegemaakt.

Ik ga ook verhuizen volgend jaar. Dan kom ik in een huis wat mijn vader nooit gekend heeft. Dan laat ik het huis wat hij verbouwd heeft achter. Dit voelt ook als verraad. Maar ik kan niet stil blijven staan want dan blijf ik hangen in het verdriet.

De laatste tijd brand ik weer veel kaarsjes voor hem. In het begin deed ik dat heel veel (bijna obsessief) en praatte ik tegen hem. Dan voelde hij nog dichtbij. Maar nu... hij voelt niet eens ver weg. Hij is er gewoon niet.

En toch heeft dit jaar ook mooie dingen gebracht. De steun en het begrip hier vind ik echt zo mooi. Het heeft me door de donkerste dagen heen gesleurd. Waar ik 'IRL' heel veel teleurgesteld ben, heb ik hier echt meer steun mogen ontvangen dan ik ooit had kunnen dromen. Ik vind dat oprecht heel bijzonder... een groep (wisselende) mensen die ik verder helemaal niet ken, en die mij begrijpen in deze wirwar van emoties. Ik denk echt dat ik zonder jullie er compleet aan onderdoor was gegaan. Dankjulliewel... en sterkte iedereen