Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 20 december 2018 om 06:22
Zireael, wat ontzettend heftig zeg. Ik kan me voorstellen dat je helemaal in shock bent momenteel. En dat je bang bent en in de war bent vind ik ook heel begrijpelijk. Zoiets onverwachts en heftigs is gewoon niet te bevatten.
Tuurlijk is het fijn als je nog lieve zussen en een andere broer hebt, maar dat maakt het niet minder erg. Wat verschrikkelijk verdrietig.
Ik hoop echt dat je uit onze verhalen hier wat steun en/of verlichting kunt putten. Ik lees nog regelmatig hele stukken terug, vooral als ik me heel alleen voel (het is de eenzaamheid die me vaak nekt, ondanks lieve mensen om me heen). En schrijf ook gerust mee als je daar behoefte aan hebt.
Ik zag aan je post dat je nog laat op was. Ik hoop dat je nog een paar uurtjes hebt kunnen pakken. Heel veel sterkte. Wij zijn hier wel
Tuurlijk is het fijn als je nog lieve zussen en een andere broer hebt, maar dat maakt het niet minder erg. Wat verschrikkelijk verdrietig.
Ik hoop echt dat je uit onze verhalen hier wat steun en/of verlichting kunt putten. Ik lees nog regelmatig hele stukken terug, vooral als ik me heel alleen voel (het is de eenzaamheid die me vaak nekt, ondanks lieve mensen om me heen). En schrijf ook gerust mee als je daar behoefte aan hebt.
Ik zag aan je post dat je nog laat op was. Ik hoop dat je nog een paar uurtjes hebt kunnen pakken. Heel veel sterkte. Wij zijn hier wel
je kan hier zovaak schrijven en lezen als je wil. Je bent idd nog in shock. De week dat je vanalles moet regelen. First things first... hopelijk heb je een beetje geslapen vannacht
donderdag 20 december 2018 om 08:45
Zireael: gecondoleerd. Wat heftig zeg. Is je broer plotseling overleden? In het echt is het inderdaad heel anders. Ik heb het nog vaak op mijn netvlies gehad en nog steeds wel na 9 maanden. Dat hoort ook wel een beetje bij het proces van het accepteren en verwerken van het verlies.
Heel veel sterkte
Modulex: wat een heftige periode zeg. Dat is zo confronterend, het bracht bij mij veel omhoog.
Koekie: ach wat naar van je vader zeg. Ik kom niet uit een heel hecht gezin en neem vaak een beetje afstand. Het helpt mij wel om te denken dat mijn vader volwassen is en dat hij ook wel snapt dat hij rouwt. Ik hoef dat niet op te lossen. Maar mijn vader huilt niet waar ik bij ben.
Heel veel sterkte
Modulex: wat een heftige periode zeg. Dat is zo confronterend, het bracht bij mij veel omhoog.
Koekie: ach wat naar van je vader zeg. Ik kom niet uit een heel hecht gezin en neem vaak een beetje afstand. Het helpt mij wel om te denken dat mijn vader volwassen is en dat hij ook wel snapt dat hij rouwt. Ik hoef dat niet op te lossen. Maar mijn vader huilt niet waar ik bij ben.
donderdag 20 december 2018 om 14:08
Gecondoleerd Zireal Het klinkt heel heftig, neem je tijd voor alles. Heel fijn dat je zo een warm vangnet om je heen hebt. Koester die warmte en de gedeelde herinneringen, nu is het standje overleven de eerste periode maar met ups en ook de nodige downs wordt dat met tijd weer wat beter. Heel veel sterkte
Wat was het gisteren voor veel mensen een heftige dag, hier was het gisteren 3 jaar geleden dat ik afscheid heb genomen van mijn zus voor de euthanasie plaats vond.
Voelt als gisteren kan alles nog zo voor me halen en weer helemaal in dat moment zitten en alles voelde dit jaar veel heftiger ook doordat mijn moeder dit jaar is overleden, is volgende week ook al weer een half jaar...
Koekie, ik heb dat met mijn moeder gehad nadat mijn vader was overleden, maar toen kon ik nog afwisselen met mijn zus. Nadat ook mijn zus overleed had ik helemaal een help wat nu gevoel. Over het algemeen was kerst sowieso wel samen.
Dan was ze hier en had ik iedereen gewoon hier op 1 dag en mijn moeder was er dan beide dagen. O&N was ze vaak bij een vriendin totdat het daar ook niet goed ging en ze ineens besloot om afgelopen oud en nieuw alleen te zijn.
Zo raar wat dat gevoelsmatig dan met je doet, ik had zelf aan alle kanten het gevoel van ja maar dat kan niet en hoe dan en etc. Maar ze was er zelf ok mee, had lekkers gehaald beetje tv gekeken en hing om 00:00 aan de telefoon en klonk ook goed.
De eerste kerst en oud en nieuw na mijn vader was tranendal want je begint aan een nieuw hoofdstuk en iemand is er niet meer, geen herinneringen die je maakt in dat nieuwe jaar, het jaar waar in diegene is overleden sluit je af. Na mijn zus was dat ook, zelfs nog heftiger. Maar dat is vooral die eerste keer is mijn ervaring dus tot nu toe.
Dus ik denk dat het goed is om elkaar door deze eerste heen te helpen en wie weet wat je vader volgend jaar zelf allemaal plant als hij er wel op uit gaat.
Ik weet niet of ik de komende week nog schrijf, kids vrij man vrij kerst en de hele rambam dus veel forum tijd zal er niet zijn.
Ik wil jullie allemaal alvast liefdevolle dagen wensen met een lach en een traan, ruimte voor mooie herinneringen om te delen met mensen die je dierbaar zijn. Maar ook veel sterkte voor de lieve mensen hier waar het verdriet extra groot is deze dagen.
Een beter 2019 waarin die mooie herinneringen steeds vaker een lach op je gezicht mogen toveren maar waar wel altijd nog ruimte is voor een traan, want ook die hebben de ruimte nodig
Het klinkt heel heftig, neem je tijd voor alles. Heel fijn dat je zo een warm vangnet om je heen hebt. Koester die warmte en de gedeelde herinneringen, nu is het standje overleven de eerste periode maar met ups en ook de nodige downs wordt dat met tijd weer wat beter. Heel veel sterkteWat was het gisteren voor veel mensen een heftige dag, hier was het gisteren 3 jaar geleden dat ik afscheid heb genomen van mijn zus voor de euthanasie plaats vond.
Voelt als gisteren kan alles nog zo voor me halen en weer helemaal in dat moment zitten en alles voelde dit jaar veel heftiger ook doordat mijn moeder dit jaar is overleden, is volgende week ook al weer een half jaar...
Koekie, ik heb dat met mijn moeder gehad nadat mijn vader was overleden, maar toen kon ik nog afwisselen met mijn zus. Nadat ook mijn zus overleed had ik helemaal een help wat nu gevoel. Over het algemeen was kerst sowieso wel samen.
Dan was ze hier en had ik iedereen gewoon hier op 1 dag en mijn moeder was er dan beide dagen. O&N was ze vaak bij een vriendin totdat het daar ook niet goed ging en ze ineens besloot om afgelopen oud en nieuw alleen te zijn.
Zo raar wat dat gevoelsmatig dan met je doet, ik had zelf aan alle kanten het gevoel van ja maar dat kan niet en hoe dan en etc. Maar ze was er zelf ok mee, had lekkers gehaald beetje tv gekeken en hing om 00:00 aan de telefoon en klonk ook goed.
De eerste kerst en oud en nieuw na mijn vader was tranendal want je begint aan een nieuw hoofdstuk en iemand is er niet meer, geen herinneringen die je maakt in dat nieuwe jaar, het jaar waar in diegene is overleden sluit je af. Na mijn zus was dat ook, zelfs nog heftiger. Maar dat is vooral die eerste keer is mijn ervaring dus tot nu toe.
Dus ik denk dat het goed is om elkaar door deze eerste heen te helpen en wie weet wat je vader volgend jaar zelf allemaal plant als hij er wel op uit gaat.
Ik weet niet of ik de komende week nog schrijf, kids vrij man vrij kerst en de hele rambam dus veel forum tijd zal er niet zijn.
Ik wil jullie allemaal alvast liefdevolle dagen wensen met een lach en een traan, ruimte voor mooie herinneringen om te delen met mensen die je dierbaar zijn. Maar ook veel sterkte voor de lieve mensen hier waar het verdriet extra groot is deze dagen.
Een beter 2019 waarin die mooie herinneringen steeds vaker een lach op je gezicht mogen toveren maar waar wel altijd nog ruimte is voor een traan, want ook die hebben de ruimte nodig
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
donderdag 20 december 2018 om 17:37
Mijn vader heeft eigenlijk niks om de feestdagen. Over mijn moeder wordt niet met gesproken. Hij zei vorige week letterlijk dat het afgesloten was. Ik maak me niet zo’n zorgen over hem. Ga hem ook niet uitnodigingen of zo.
Als ik bovenstaande allemaal lees, wordt ik eigenlijk alleen maar boos op hem.
Als ik bovenstaande allemaal lees, wordt ik eigenlijk alleen maar boos op hem.
donderdag 20 december 2018 om 17:47
Het 'voordeel' van een sterfdag vlak voor kerst vond ik dat ik gelijk m'n eerste verjaardag, kerst en oudnieuw zonder pap had. Ik was natuurlijk ook totaal niet bezig met al die dingen, maar de feestdagen het jaar erop hadden voor mij niet de extra beladenheid van 'de eerste keer'. Al voelt het nog steeds hartstikke shitty natuurlijk!
zaterdag 22 december 2018 om 01:03
hoi allemaal ook ik zou hier zo nu en dan helaas mee willen schrijven. 3 weken geleden ben ik plotseling mijn lieve broertje verloren. De ene dag functioneer ik redelijk maar de andere dag ben ik nergens. Gelukkig houden mijn kinderen mij aardig gaande en in een ritme maar alles kost zoveel meer energie. Vroeg naar bed gaan wil ook niet echt lukken. Het is gewoon allemaal vreselijk dubbel. Ik ben tot begin januari thuis van werk (begin dan bij een nieuwe werkgever) dus hoop daar dan met voldoende energie en concentratie aan de gang te kunnen. Voor nu is alles gewoon kut.
zaterdag 22 december 2018 om 09:27
Mijn moeder was altijd heel erg van de uiterlijke verzorging. Ze ging regelmatig naar de schoonheidsspecialist, kapper en liet haar nagels doen. Ze had kasten vol met douchegel, nagellak, makeup, bodylotions.
Toen ze overleed heb ik de thuiszorg geholpen met de laatste verzorging. Ze wilde graag dat de thuiszorg dit deed, omdat ze geen vreemden aan haar lijf wilde hebben. Na 3 jaar lang allemaal geprik en gepor door vreemden aan dat lijf. Ze ging ook al niet vaak meer naar de schoonheidsspecialist omdat ze die aanraking niet meer wilde. Sowieso lag ze de laatste 3 maanden alleen nog maar in bed in de woonkamer.
Ik heb haar toen ingesmeerd met huidolie die ze lekker vond em haar make-up en nagels gedaan. Maar ik schrok hoe slecht ze er uit zag. Ze had lange haren in haar gezicht en haar nagels waren vies en gebroken. Ze was altijd zo netjes op haarzelf. Dit maakte me best wel verdrietig, dat ze zo verwaarloosd was. Een aantal weken terug heb ik de kasten leeg gehaald en meegenomen wat ik zelf wel wilde gebruiken. Mijn kast is nu dus weer vol.
Vandaag vieren we kerst met mijn familie. Het is vandaag 9 maanden geleden dat ze overleden is en een jaar geleden vierden we kerst bij mij thuis. Dat was de laatste keer dat ze bij ons was. Ik heb me vanmorgen gedoucht met haar spulletjes. Ik wilde ook haar parfum op doen, maar dat vond ik te heftig. Die ruikt als haar.
Ik mis haar vandaag. Maar ik herdenk haar in mijn eentje en dat voelt best fijn. En daarnaast herdenk ik haar met jullie, mijn man en een vriendin. Want met mijn familie kan het niet. Het einde van het jaar is voor mij altijd wel een moment van terugkijken en reflectie. En ik besef me sinds een aantal dagen dat ik te gefocust ben geweest op de mensen die me teleurgesteld hebben, in plaats van op de mensen die er wel voor me waren. En dat dat verspilde energie was. Dus bij deze: bedankt allemaal dat ik hier een fijne plek heb waar ik mijn verhaal kan doen en waar we met elkaar kunnen delen. En allemaal heel veel sterkte deze dagen.
En als laatste: fijne kerst mam.
Toen ze overleed heb ik de thuiszorg geholpen met de laatste verzorging. Ze wilde graag dat de thuiszorg dit deed, omdat ze geen vreemden aan haar lijf wilde hebben. Na 3 jaar lang allemaal geprik en gepor door vreemden aan dat lijf. Ze ging ook al niet vaak meer naar de schoonheidsspecialist omdat ze die aanraking niet meer wilde. Sowieso lag ze de laatste 3 maanden alleen nog maar in bed in de woonkamer.
Ik heb haar toen ingesmeerd met huidolie die ze lekker vond em haar make-up en nagels gedaan. Maar ik schrok hoe slecht ze er uit zag. Ze had lange haren in haar gezicht en haar nagels waren vies en gebroken. Ze was altijd zo netjes op haarzelf. Dit maakte me best wel verdrietig, dat ze zo verwaarloosd was. Een aantal weken terug heb ik de kasten leeg gehaald en meegenomen wat ik zelf wel wilde gebruiken. Mijn kast is nu dus weer vol.
Vandaag vieren we kerst met mijn familie. Het is vandaag 9 maanden geleden dat ze overleden is en een jaar geleden vierden we kerst bij mij thuis. Dat was de laatste keer dat ze bij ons was. Ik heb me vanmorgen gedoucht met haar spulletjes. Ik wilde ook haar parfum op doen, maar dat vond ik te heftig. Die ruikt als haar.
Ik mis haar vandaag. Maar ik herdenk haar in mijn eentje en dat voelt best fijn. En daarnaast herdenk ik haar met jullie, mijn man en een vriendin. Want met mijn familie kan het niet. Het einde van het jaar is voor mij altijd wel een moment van terugkijken en reflectie. En ik besef me sinds een aantal dagen dat ik te gefocust ben geweest op de mensen die me teleurgesteld hebben, in plaats van op de mensen die er wel voor me waren. En dat dat verspilde energie was. Dus bij deze: bedankt allemaal dat ik hier een fijne plek heb waar ik mijn verhaal kan doen en waar we met elkaar kunnen delen. En allemaal heel veel sterkte deze dagen.
En als laatste: fijne kerst mam.
zaterdag 22 december 2018 om 10:24
Gecondoleerd Jentar. Wat heftig zeg. Ik hoop dat je nog wat rust kunt krijgen tot je aan je nieuwe baan begint, maar dan nog... het is nog maar zo kort geleden. Ik was net aan een nieuwe baan begonnen toen mijn vader ziek werd. Ik heb het afgelopen jaar vooral op de automatische piloot gezeten maar het werk was een welkome afleiding hoewel het me ook heel veel energie heeft gekost.
Tinkel, ik vind je heel krachtig klinken. En ook 'mooi' om te lezen dat je hoe je haar herdenkt en dat het okay voelt voor jou. Ik vind dat je altijd op een heel liefdevolle manier over je moeder schrijft, terwijl je het niet makkelijk hebt (gehad).
Ik lees hier nog steeds mee hoor, alleen kan ik niet op iedereen persoonlijk reageren. Ik merk dat ik moe van de rouw ben. Heel lang wilde ik ook echt rouwen, maar nu niet meer. Het heeft niet langer een functie voor mij dus als ik mezelf heel verdrietig voel ga ik nu echt actief op zoek naar afleiding. 's Ochtends onder de douche huil ik dan maar even maar voor de rest niet (meer zo vaak). Ik mis hem wel heel erg maar ik begin langzaam te accepteren dat dit de werkelijkheid is. De momenten van ongeloof komen minder vaak voor en ze zijn ook minder heftig.
Het komende jaar staat wederom in teken van verandering en loslaten. Ik vind dat heel moeilijk, maar ben me er wel van bewust dat gewoon meedeinen op de golven de minste frictie geeft. De dood van mijn vader heeft mij geleerd dat ik dingen echt anders wil in mijn leven. En dat betekent dingen opgeven om ruimte te maken voor iets nieuws -- waarvan ik nu nog niet weet wat dat is. Dat vind ik best eng....
Ik doe verder niet aan kerst, dus dat is lekker rustig. Voor iedereen die het nodig heeft
Tinkel, ik vind je heel krachtig klinken. En ook 'mooi' om te lezen dat je hoe je haar herdenkt en dat het okay voelt voor jou. Ik vind dat je altijd op een heel liefdevolle manier over je moeder schrijft, terwijl je het niet makkelijk hebt (gehad).
Ik lees hier nog steeds mee hoor, alleen kan ik niet op iedereen persoonlijk reageren. Ik merk dat ik moe van de rouw ben. Heel lang wilde ik ook echt rouwen, maar nu niet meer. Het heeft niet langer een functie voor mij dus als ik mezelf heel verdrietig voel ga ik nu echt actief op zoek naar afleiding. 's Ochtends onder de douche huil ik dan maar even maar voor de rest niet (meer zo vaak). Ik mis hem wel heel erg maar ik begin langzaam te accepteren dat dit de werkelijkheid is. De momenten van ongeloof komen minder vaak voor en ze zijn ook minder heftig.
Het komende jaar staat wederom in teken van verandering en loslaten. Ik vind dat heel moeilijk, maar ben me er wel van bewust dat gewoon meedeinen op de golven de minste frictie geeft. De dood van mijn vader heeft mij geleerd dat ik dingen echt anders wil in mijn leven. En dat betekent dingen opgeven om ruimte te maken voor iets nieuws -- waarvan ik nu nog niet weet wat dat is. Dat vind ik best eng....
Ik doe verder niet aan kerst, dus dat is lekker rustig. Voor iedereen die het nodig heeft
zondag 23 december 2018 om 20:32
Vandaag op mijn verjaardag is mijn tante gestorven, de zus van mijn vader. Ze was al 5 jaar dement aan 't wegkwijnen en had al jaren geen enkel plezier meer in haar leven dus voor haar (en haar dochter) een verlossing, maar lekkere timing weer. We hoorden de 20e dat 't aflopend was en toen zat ik vooral te hopen dat ze in elk geval niet de 21e (mijn vaders sterfdag) zou gaan en dat is gelukkig goedgekomen. De uitvaart gaat de eerste zijn die ik bijwoon na die van m'n pap en ook nog in dezelfde gelegenheid. Pfff, zal blij zijn als de komende week voorbij is. Morgen gelukkig 'n uurtje babbelen met m'n psych.
zondag 23 december 2018 om 21:18
Och wat heftig Bulletje
Gisteren kerst met mijn familie. Het was ronduit kut. Ik mag gelukkig deze week ook kletsen bij de psych. Mijn vader zei dat hij niks meer met de familie van mijn moeder te maken wil hebben. Ik geloof dat dat ook wederzijds is.
Hij heeft geen idee wat hij kapot gemaakt heeft bij mij hiermee.
Gisteren kerst met mijn familie. Het was ronduit kut. Ik mag gelukkig deze week ook kletsen bij de psych. Mijn vader zei dat hij niks meer met de familie van mijn moeder te maken wil hebben. Ik geloof dat dat ook wederzijds is.
Hij heeft geen idee wat hij kapot gemaakt heeft bij mij hiermee.
zondag 23 december 2018 om 22:42
voor iedereen. Het blijven rare dagen.Zireael, helaas weer ik hoe enorm heftig het is om een dierbare plotseling dood te vinden. Mijn schoonbroer is overleden toen hij bij ons logeerde, we hebben hem 's ochtends gevonden. Naast het rouwen hadden ik (en mijn (nu) man) beide ptss, waar we al.veij snel bij de psycholoog voor zijn geweest. Het is nu bijna 3 jaar gelden en nog steeds paniek ik soms als ik iemand zie slapen. Hoe moeilijk het nu ook lijkt, let goed op jezelf. Rouwen is al moeilijk genoeg zonder al die extra emoties/gevoelens/angst over de dag.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
maandag 24 december 2018 om 07:45
Even een kort berichtje om iedereen hier sterkte te wensen voor de komende tijd. Vooral voor degene die nog zo diep in de rauwe rouw zitten. Het moet nu heel moeilijk voor jullie zijn. Voor ons allemaal, maar ik merk dat ook ik weer verder in mijn rouw ben. Al is deze kerstperiode wel een verwarrende tijd. Ik voel ergens de verpletterende leegte, maar door al het feestgebeuren ben ik ook veel afgeleid en stop ik mijn gevoel een beetje weg. Ik verwacht echter de komende periode nog wel een emotionele crisis, maar misschien ook wel niet...
Dit forum is afgelopen 10 maanden een belangrijke steun geweest. Ik hoop dat dat voor jullie nieuwkomers zo kan zijn. De verhalen, het delen van gevoelens en verdriet, de verschillende fases waar iedereen op zijn eigen tempo door heen gaat. Houd vol, je bent niet alleen. Een mooie kerst voor iedereen hier en bedankt dat jullie er zin. Aroha xx
Dit forum is afgelopen 10 maanden een belangrijke steun geweest. Ik hoop dat dat voor jullie nieuwkomers zo kan zijn. De verhalen, het delen van gevoelens en verdriet, de verschillende fases waar iedereen op zijn eigen tempo door heen gaat. Houd vol, je bent niet alleen. Een mooie kerst voor iedereen hier en bedankt dat jullie er zin. Aroha xx
maandag 24 december 2018 om 09:05
Wat heftig, Tinkel. Ik heb er geen woorden voor. Ik vind het zo verdrietig voor jou, hoe je hier alleen in staat. Het lijkt wel of die wond elke keer open gekrabd wordt. Ik hoop dat je toch nog leuke dagen met je eigen gezin hebt en dat je tot rust kan komen.
Dit is in het algemeen zo'n heftige tijd maar ik heb er zelf minder moeite mee dan ik gedacht had. Ik doe verder niets aan de feestdagen, dat deed ik sowieso al niet. Ik moet wel de hele tijd denken aan vorig jaar, toen we elke dag, de hele dag, in het ziekenhuis zaten. Ik vind het moeilijk voor te stellen dat er al een heel jaar voorbij is gegaan. Ik begin het heel langzaam te accepteren dat mijn vader niet meer terug komt. Ik vind het ook ongelooflijk dat het me een jaar heeft gekost om zo'n klein beetje verder te komen. Maar het is wel verder dan 10, 8, 6, of 4 maanden geleden.
Ik ben niet depressief, maar ik heb weinig lol in het leven. Ik fungeer bijna geheel op de automatische piloot. Ik word er wel verdrietig van als ik denk hoe weinig plezier ik heb gehad het afgelopen jaar. Alles leek omhuld door een grijze deken.
Ik heb moeite met het maken van beslissingen want ik vind het moeilijk om een soort toekomst voor me te zien. 2018 was ook niet het jaar voor beslissingen maar ik kan niet nog een jaar blijven hangen in deze staat van inertie. En daarin mis ik mijn vader wel heel erg. Ik wil hem heel graag om advies vragen en dat doe ik ook wel, maar het blijft angstaanjagend stil.
Ik praat nog wel tegen hem, voor het geval dat er toch 'iets' is, maar ik geloof er steeds minder in. Als er iets was geweest, dan had hij ongetwijfeld mij iets laten weten. We hadden die afspraak ook gemaakt. Maar er is niets. Het blijft stil. Zelfs in mijn dromen is hij gek genoeg de grote afwezige.
Ik wens iedereen goede dagen toe, en als het te zwaar wordt... denk dan dat deze zogenaamde feestdagen ook weer voorbij gaan.
Dit is in het algemeen zo'n heftige tijd maar ik heb er zelf minder moeite mee dan ik gedacht had. Ik doe verder niets aan de feestdagen, dat deed ik sowieso al niet. Ik moet wel de hele tijd denken aan vorig jaar, toen we elke dag, de hele dag, in het ziekenhuis zaten. Ik vind het moeilijk voor te stellen dat er al een heel jaar voorbij is gegaan. Ik begin het heel langzaam te accepteren dat mijn vader niet meer terug komt. Ik vind het ook ongelooflijk dat het me een jaar heeft gekost om zo'n klein beetje verder te komen. Maar het is wel verder dan 10, 8, 6, of 4 maanden geleden.
Ik ben niet depressief, maar ik heb weinig lol in het leven. Ik fungeer bijna geheel op de automatische piloot. Ik word er wel verdrietig van als ik denk hoe weinig plezier ik heb gehad het afgelopen jaar. Alles leek omhuld door een grijze deken.
Ik heb moeite met het maken van beslissingen want ik vind het moeilijk om een soort toekomst voor me te zien. 2018 was ook niet het jaar voor beslissingen maar ik kan niet nog een jaar blijven hangen in deze staat van inertie. En daarin mis ik mijn vader wel heel erg. Ik wil hem heel graag om advies vragen en dat doe ik ook wel, maar het blijft angstaanjagend stil.
Ik praat nog wel tegen hem, voor het geval dat er toch 'iets' is, maar ik geloof er steeds minder in. Als er iets was geweest, dan had hij ongetwijfeld mij iets laten weten. We hadden die afspraak ook gemaakt. Maar er is niets. Het blijft stil. Zelfs in mijn dromen is hij gek genoeg de grote afwezige.
Ik wens iedereen goede dagen toe, en als het te zwaar wordt... denk dan dat deze zogenaamde feestdagen ook weer voorbij gaan.
maandag 24 december 2018 om 11:42
Heftig redbulletje... zo alles tegelijk in dezelfde periode. En ja de volgende uitvaarten zij supershit.
Ik heb er na mn moeder nog 4 gehad in een half jaar. Oa een collega op kantoor en mn peettante dus ik kon t niet maken om niet te gaan. Maar ze zijn wel vet confronterend zo met die kist en mooie muziek... sterkte
Ik heb er na mn moeder nog 4 gehad in een half jaar. Oa een collega op kantoor en mn peettante dus ik kon t niet maken om niet te gaan. Maar ze zijn wel vet confronterend zo met die kist en mooie muziek... sterkte
maandag 24 december 2018 om 11:47
Ik voel dat precies zo. Het plezier is weg. Ik heb af en toe wel gezellige momenten en zelfs n avondje vol lol. Maar verder zijn de dagen gewoon grijs , zonder glans. Ben snel chagrijnig en zie van veel dingen t nut niet meer in.
Kan nu ook heeeel pissig reageren dat mensen aan t zaniken zijn ze verplicht voelen naar hun ouders te gaan met kerst.... nou nou wat een drama. Die ene x per haar mag dat toch gewoon gevraagd worden. En ik maak me druk hoe mn vader in zn uppie de dagen doorkomt. Maja... je weet pas wat je mist als je t niet meer hebt zeggen ze.
