Psyche
alle pijlers
Wat is tot nu toe jullie mooiste tijd van je leven?
vrijdag 10 januari 2020 om 19:20
Ik vond mijn middelbare schooltijd echt heel erg leuk. De jaren daarna een heel stuk minder. Nu ben ik ruim de 30 voorbij en lijkt het weer leuker te worden. Kids wat groter, financieel alles op orde en ik word zelf wat rustiger. Ik kan wat meer genieten lijkt.
Maar goed, het is ook maar net wat je er zelf van maakt denk ik.
Maar goed, het is ook maar net wat je er zelf van maakt denk ik.
vrijdag 10 januari 2020 om 19:21
Elke dag. Want elke dag heeft weer nieuwe leuke dingen, of mooie dingen. Je moet ze alleen willen zien. Terwijl ik op mijn fiets naar het werk ben, en ik zie onderweg bloeiende bloesembomen in het park en een kastanjeboom vol met "kaarsjes", dan begint mijn dag al goed. Of juist in het najaar vuurrode en vlammend oranje en felgele bomen naast elkaar, in herfsttooi, met een laag najaarszonnetje dat de kleuren nog eens extra glans geeft.
Maar ook gewoon even samen de kop koffie met mijn man terwijl we het ochtendjournaal kijken voordat ik naar het werk ga, een buurvrouw die een praatje maakt als ze me thuis ziet komen, een joch op de fiets dat hard trappend door de plassen rijdt en bij elke diepe plas zijn voeten hoog optilt om daarna door te crossen naar de volgende plas... Kleine dingen.
Maar ook gewoon even samen de kop koffie met mijn man terwijl we het ochtendjournaal kijken voordat ik naar het werk ga, een buurvrouw die een praatje maakt als ze me thuis ziet komen, een joch op de fiets dat hard trappend door de plassen rijdt en bij elke diepe plas zijn voeten hoog optilt om daarna door te crossen naar de volgende plas... Kleine dingen.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 10 januari 2020 om 19:22
Dit en de 10 jaar erna denk ik.Anoniem262821034 schreef: ↑10-01-2020 19:190 - 2 jaar denk ik. Eten, poepen, slapen, krijsen, geknuffeld worden en nog niet hoeven voldoen aan verwachtingen.
Jammer dat ik het me niet kan herinneren.
vrijdag 10 januari 2020 om 19:24
Ik denk dat je vooral moet kijken naar kleine mooie fijne dingen in het leven en vooral geen geluk moet nastreven. Wat is geluk? Als je constant achter geluk aan moet jagen ben je volgens mij ontzettend ongelukkig. Je ziet de mooie dingen niet maar ben vooral bezig met wat je mist. Alles kan zo mooi zijn als je er bij stil staat, en alles kan zo vreselijk zijn als je het zelf maakt in je hoofd. Ik geniet van mijn warme huis, een lekkere bak koffie, mijn gezonde kinderen, etc. En zit het even tegen, dat mag maar daarna probeer ik weer alles in het positieve te zien.
vrijdag 10 januari 2020 om 19:24
Een hele leuke reactie, maar totaal zo niet passend met hoe jij hier op dit forum reageert. Stel me bij jou altijd een ultiem verzuurd mens voor, maar misschien valt het dus wel meepejeka schreef: ↑10-01-2020 19:21Elke dag. Want elke dag heeft weer nieuwe leuke dingen, of mooie dingen. Je moet ze alleen willen zien. Terwijl ik op mijn fiets naar het werk ben, en ik zie onderweg bloeiende bloesembomen in het park en een kastanjeboom vol met "kaarsjes", dan begint mijn dag al goed. Of juist in het najaar vuurrode en vlammend oranje en felgele bomen naast elkaar, in herfsttooi, met een laag najaarszonnetje dat de kleuren nog eens extra glans geeft.
Maar ook gewoon even samen de kop koffie met mijn man terwijl we het ochtendjournaal kijken voordat ik naar het werk ga, een buurvrouw die een praatje maakt als ze me thuis ziet komen, een joch op de fiets dat hard trappend door de plassen rijdt en bij elke diepe plas zijn voeten hoog optilt om daarna door te crossen naar de volgende plas... Kleine dingen.
vrijdag 10 januari 2020 om 19:29
Ik vind het alleen maar leuker geworden door de tijd heen, omdat ik steeds meer vrijheid ervaar om mijn leven in te richten zoals ik dat wil. Eerst vrijheid om te kiezen voor een studie en baan die passen bij mijn interesses en persoonlijkheid, daarna ook financieel steeds meer vrijheid om keuzes te maken. En nu, zo halverwege de dertig, komt daar de vrijheid bij om voor mezelf te kiezen en verwachtingen van anderen daarbij steeds meer los te laten.
Dus wat mij betreft: het wordt steeds beter.
Dus wat mij betreft: het wordt steeds beter.
vrijdag 10 januari 2020 om 19:38
Ik stel feiten graag zoals ze zijn. Dat maakt mij geen verzuurd mens. Iemand op zijn eigen verantwoordelijkheden wijzen, of wijzen op consequenties voor anderen van bepaalde keuzes, of de realiteit van bepaalde dingen schetsen, is niet "zuur zijn", alhoewel ik begrijp dat er hier een hele brigade van mensen is die liever knuffels uitdeelt en in koor roept hoe erg iets is en hoe erg iemand het getroffen heeft, maar in mijn optiek heeft iemand daar weinig aan. Pak de koe bij de hoorns, kijk naar de oorzaak van het probleem en dóe er iets aan of mee. Als dat als "zuur" beschouwd wordt, het zij zo, maar zo zit IK nou eenmaal in elkaar.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 10 januari 2020 om 19:46
Het grappige is: hoe ouder ik word, des te meer ik op mijn ouders ga lijken in opvattingen en gedrag. Toen ik 20/25 was, wist ik helemaal zeker dat ik een totaal ander leven zou gaan leiden dan mijn ouders. En mijn wilde jaren heb ik ook zeker gehad. Maar bijna ongemerkt vlakt dat af en keer je terug tot de kern van wat je wilt, belangrijk vindt, en als ik nu terugkijk, dan zijn dezelfde waarden en normen die mijn ouders altijd al hadden eigenlijk ook de mijne...Auran schreef: ↑10-01-2020 19:29Ik vind het alleen maar leuker geworden door de tijd heen, omdat ik steeds meer vrijheid ervaar om mijn leven in te richten zoals ik dat wil. Eerst vrijheid om te kiezen voor een studie en baan die passen bij mijn interesses en persoonlijkheid, daarna ook financieel steeds meer vrijheid om keuzes te maken. En nu, zo halverwege de dertig, komt daar de vrijheid bij om voor mezelf te kiezen en verwachtingen van anderen daarbij steeds meer los te laten.
Dus wat mij betreft: het wordt steeds beter.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 10 januari 2020 om 19:51
Ik vind de periode tussen eind 20 en nu (35) tot dusver de fijnste tijd van mijn leven. Ik gedij goed bij stabiliteit: fijn huis, lieve man en (stief)kind(eren), werk waar ik het erg naar mijn zin heb, goede band met mijn familie.
Tot eind 20 voelde ik me bij vlagen af en toe nog wat ‘wankel’ - lastig uit te leggen, maar het was me gewoon nog niet helemaal duidelijk wie ik was en wat ik wilde in het leven. Het voelt alsof ik sinds een jaar of 8 helemaal volwassen ben
Tot eind 20 voelde ik me bij vlagen af en toe nog wat ‘wankel’ - lastig uit te leggen, maar het was me gewoon nog niet helemaal duidelijk wie ik was en wat ik wilde in het leven. Het voelt alsof ik sinds een jaar of 8 helemaal volwassen ben
vrijdag 10 januari 2020 om 20:06
Tot mijn 30e vond ik elke tijd geweldig. Ik groeide op als een echt zondagskind. Ik had zoveel mee en altijd geluk in de ogen van mijn omgeving. Ik blaakte van het zelfvertrouwen en de wereld lag aan mijn voeten. Tuurlijk waren er ook mindere momenten, zoals zelfs de ziekte en het overlijden van mijn vader. Dan was ik superverdrietig, maar zelfs dat soort dingen stonden mijn gevoel van overall gelukkig zijn niet lang in de weg. Wat ik daarmee wil zeggen is dat ik zelfs als het echt zwaar was, ik in de basis een heel gelukkig mens bleef.
De laatste jaren heeft het leven me wel ingehaald merk ik... een zorgenkind gekregen en dus al jaren en jaren aaneen tropenjaren hier, financiele stress, veel te druk, veel te weinig ruimte voor mij en voor de dingen waar ik gelukkig van wordt... zo ben ik steeds verder van mezelf afgedreven, ben ik aangekomen en heb ik een verbeten trek rond mijn mond gekregen die me eigenlijk niet past... ik krijg het tij nog niet gekeerd. Heb er de ruimte en energie niet voor... maar inzicht is de eerste stap denk ik dan maar. Het wordt vast wel weer beter en hopelijk kan ik me dan vooral de mooie momebten die deze periode me ook geven nog goed herinneren...
De laatste jaren heeft het leven me wel ingehaald merk ik... een zorgenkind gekregen en dus al jaren en jaren aaneen tropenjaren hier, financiele stress, veel te druk, veel te weinig ruimte voor mij en voor de dingen waar ik gelukkig van wordt... zo ben ik steeds verder van mezelf afgedreven, ben ik aangekomen en heb ik een verbeten trek rond mijn mond gekregen die me eigenlijk niet past... ik krijg het tij nog niet gekeerd. Heb er de ruimte en energie niet voor... maar inzicht is de eerste stap denk ik dan maar. Het wordt vast wel weer beter en hopelijk kan ik me dan vooral de mooie momebten die deze periode me ook geven nog goed herinneren...
