Psyche
alle pijlers
Wat is tot nu toe jullie mooiste tijd van je leven?
zaterdag 11 januari 2020 om 14:44
Meerdere in verschillende opzichten.
Mijn basisschooltijd. Het onbezonnen zijn. Vriendschappen die nog makkelijk gingen. Ik had een erg leuke klas daar en woonde aan een plantsoen waar altijd wel kinderen waren om mee te spelen. We hadden ook zo'n leuke tuin. De feestdagen vond ik veel knusser en speelgoedcadeaus krijgen veel spannender. Bij vriendjes en vriendinnetjes logeren. En bij opa op de camping.
Het middelbare schoolleven zelf vond ik niet leuk. Het vele huiswerk en ik begreep niks van andere pubers. Maar toch een paar lichtpuntjes. Het blije gevoel in de brugklas dat ik bij de 7 besten van de klas hoorde die naar HAVO mochten doorstromen. Dat dat faliekant mislukte even terzijde.
Mijn 2e middelbare school nadat ik op de 1e zo gepest was dat ik overspannen raakte. Op de nieuwe school had ik een hele aardige rectrix. Ze was erg met mij begaan, een soort beschermengel. Zowel mijn ouders als ik hadden het gevoel dat ik een van haar lievelingetjes was.
In mijn volwassen leven schommelt mijn gevoel nogal. Het is anders gelopen dan ik voor ogen had. Ik ben heel blij met mijn hondjes en het op mezelf wonen. Ik kan geen volle dagen werken door psychische problemen en ook niet regulier werken. Maar ik houd wel genoeg vrije tijd over en kom tot nu toe goed rond van een lager inkomen.
Mijn basisschooltijd. Het onbezonnen zijn. Vriendschappen die nog makkelijk gingen. Ik had een erg leuke klas daar en woonde aan een plantsoen waar altijd wel kinderen waren om mee te spelen. We hadden ook zo'n leuke tuin. De feestdagen vond ik veel knusser en speelgoedcadeaus krijgen veel spannender. Bij vriendjes en vriendinnetjes logeren. En bij opa op de camping.
Het middelbare schoolleven zelf vond ik niet leuk. Het vele huiswerk en ik begreep niks van andere pubers. Maar toch een paar lichtpuntjes. Het blije gevoel in de brugklas dat ik bij de 7 besten van de klas hoorde die naar HAVO mochten doorstromen. Dat dat faliekant mislukte even terzijde.
Mijn 2e middelbare school nadat ik op de 1e zo gepest was dat ik overspannen raakte. Op de nieuwe school had ik een hele aardige rectrix. Ze was erg met mij begaan, een soort beschermengel. Zowel mijn ouders als ik hadden het gevoel dat ik een van haar lievelingetjes was.
In mijn volwassen leven schommelt mijn gevoel nogal. Het is anders gelopen dan ik voor ogen had. Ik ben heel blij met mijn hondjes en het op mezelf wonen. Ik kan geen volle dagen werken door psychische problemen en ook niet regulier werken. Maar ik houd wel genoeg vrije tijd over en kom tot nu toe goed rond van een lager inkomen.
zaterdag 11 januari 2020 om 15:12
Het wordt steeds mooier.
Ik zou niet meer terug willen naar de middelbare schooltijd, dat vond ik de minste periode. Die onzekerheid als puber...
Ik kan echte geluksmomenten ervaren als ik door het natuurgebied in mijn wijk loop of soms ook gewoon thuis zittend op de bank. Belangrijk voor mij is wel om af en toe even "stil te staan", even niets doen of niets moeten doen. Wanneer ik teveel mee ga in de waan van de dag en niet stil sta bij wat ik voel, dan ervaar ik zo'n geluksmoment ook niet. Wat bij mij ook helpt is gezond te eten en voldoende te slapen, gewoon goed voor jezelf zorgen. Als het lichamelijk niet goed zit, dan voel ik me overall belabberd..
Ik zou niet meer terug willen naar de middelbare schooltijd, dat vond ik de minste periode. Die onzekerheid als puber...
Ik kan echte geluksmomenten ervaren als ik door het natuurgebied in mijn wijk loop of soms ook gewoon thuis zittend op de bank. Belangrijk voor mij is wel om af en toe even "stil te staan", even niets doen of niets moeten doen. Wanneer ik teveel mee ga in de waan van de dag en niet stil sta bij wat ik voel, dan ervaar ik zo'n geluksmoment ook niet. Wat bij mij ook helpt is gezond te eten en voldoende te slapen, gewoon goed voor jezelf zorgen. Als het lichamelijk niet goed zit, dan voel ik me overall belabberd..
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
zaterdag 11 januari 2020 om 16:03
Volgens mij ben jij een leuk mensMoreina schreef: ↑10-01-2020 20:08Ik denk dat de nare ervaringen de leuke momenten overschaduwen en dat je daardoor niks ervan kunt herinneren? Niemand maakt altijd alleen maar nare dingen mee namelijk zeker niet in een land als Nederland waar we het goed voor mekaar hebben. Of je erkend de kleine geluksmomentjes in het leven niet.
Ik heb zelf als kind een poos in het buitenland gewoond bij een stinkend rijke tante van mij, dat was een fantastische tijd, woonde in een belachelijk groot huis waar ik lekker de ruimte had om me uit te leven, een erf vol met beesten die ik hielp te verzorgen en veel plezier uithaalde, een eigen speelparadijs aan huis.
Hele leuke herinneringen aan.
Daarna terug gehaald door mijn moeder en ging ik van het ene naar het andere uiterste, woonde opeens in een achterstandsbuurt.
Thuissituatie ging ookal niet over rozen, maar toch heb ik daar een hele leuke tijd gehad en de tofste mensen ontmoet. En die leuke momenten bestond uit tot in de late uurtjes met elkaar ouwehoeren buiten, rottigheid uithalen, op spokenjacht..
Het was zo tokkie als maar kan maar o, wat een zalige tijd.
Op mijn 16e kreeg ik mijn eerste vriendje en dat was gelijk cloud nine.
Bezocht vanaf mijn 16e ook elk weekend de gaafste feestjes en mijn vriend nam mij mee op vakantie naar Spanje en Parijs, dat soort dingetjes.
Ben ook in mijn twintiger jaren.
Stuk rustiger ben ik nu maar hou nog steeds van een feestje bouwen zo nu en dan en vooral veel lachen maakt niet uit wat voor situatie ik mij in bevind ik weet er altijd wel iets van te maken. Heel belangrijk in het leven, humor.
Op naar nog heel veel leuke momenten!
Ook voor jou.
zaterdag 11 januari 2020 om 16:13
Ik ook niet echt nee.
In mijn leven is er vanaf kleins af aan ook altijd wel wat geweest, maar ik sta nog steeds overeind.
Over het algemeen tevreden, dat wel.
Vind 'gelukkig zijn' ook niet uit te leggen, is voor iedereen weer anders lijkt me.
zaterdag 11 januari 2020 om 16:16
Ik vond heel mijn leven wel leuk; school, mijn werk, kinderen en later kleinkinderen.
Tot 11 maanden geleden want toen heb ik mijn jongste kleinkindje van slechts 3 maanden jong verloren aan wiegendood.
Maar blijkbaar mag ik dat niet meer zeggen hier op dit forum. Er werd "nagepraat" over mij omdat ik dat vermeldde......mag dus niet!
Ik ben dus al heel mijn leven gelukkig geweest tot mijn baby-engeltje overleden is. Sinds dan voel ik mij echt rot!
Tot 11 maanden geleden want toen heb ik mijn jongste kleinkindje van slechts 3 maanden jong verloren aan wiegendood.
Maar blijkbaar mag ik dat niet meer zeggen hier op dit forum. Er werd "nagepraat" over mij omdat ik dat vermeldde......mag dus niet!
Ik ben dus al heel mijn leven gelukkig geweest tot mijn baby-engeltje overleden is. Sinds dan voel ik mij echt rot!
zaterdag 11 januari 2020 om 16:19
Heb dit niet eerder gelezen, maar wat vreselijk zeg Moemoe!Moemoe64 schreef: ↑11-01-2020 16:16Ik vond heel mijn leven wel leuk; school, mijn werk, kinderen en later kleinkinderen.
Tot 11 maanden geleden want toen heb ik mijn jongste kleinkindje van slechts 3 maanden jong verloren aan wiegendood.
Maar blijkbaar mag ik dat niet meer zeggen hier op dit forum. Er werd "nagepraat" over mij omdat ik dat vermeldde......mag dus niet!
Ik ben dus al heel mijn leven gelukkig geweest tot mijn baby-engeltje overleden is. Sinds dan voel ik mij echt rot!
Natuurlijk mag je daar over praten, waarom zou dat niet mogen?
zaterdag 11 januari 2020 om 16:43
Ik ook niet
zaterdag 11 januari 2020 om 16:54
Dank je! Maar ja; er is over mij dus 'nagepraat' omdat sommigen het vervelend vonden dat ik de dood van mijn kleinkindje meer dan 1 keer vermeld heb hier op dit forum.minnimouse schreef: ↑11-01-2020 16:19Heb dit niet eerder gelezen, maar wat vreselijk zeg Moemoe!
Natuurlijk mag je daar over praten, waarom zou dat niet mogen?
Mag blijkbaar niet!
zaterdag 11 januari 2020 om 17:32
Dat was niet de strekking van wat er gezegd werd op Napraat.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 11 januari 2020 om 19:12
Herkenbaar, maar dat was ook nog toen ik 3-4 jaar was. De tijd dat ik geen middagslaapjes meer hoefde, maar nog niet naar school ging. Toen had ik nog geen negatief zelfbeeld en was me nog niet bewust van het feit dat ik een zorgenkind was.Anoniem262821034 schreef: ↑10-01-2020 19:190 - 2 jaar denk ik. Eten, poepen, slapen, krijsen, geknuffeld worden en nog niet hoeven voldoen aan verwachtingen.
Jammer dat ik het me niet kan herinneren.
woensdag 15 januari 2020 om 12:59
woensdag 15 januari 2020 om 13:01
donderdag 16 januari 2020 om 22:29
Moest vanmorgen in de auto onderweg naar werk denken aan dit topic...
En besefte me : toch zeker wel de middelbare school tijd. Zo vanzelfsprekend, zo veilig, maar toch zo uitdagend.
Mijn leven is nooit voller geweest dan toen. Niet qua fysieke activiteit, niet qua sociale contacten, niet qua hoeveelheid verschillende mensen die je spreekt op één dag, niet qua verschillende activiteiten die je uitvoert op één dag.
Mijn opa en oma leefden nog, ik had ontelbaar veel vrienden/vriendinnen.. Elke dag om half 7 op, 10 KM fietsen naar school, lol in de pauzes, leuke leraren en klasgenoten, bijbaantjes bij supermarkten, restaurants, waar ook weer vriendengroepen ontstonden, voetbaltraining, met vrienden bij mij thuis en zélf bij vrienden thuis.
Maar wat ik vooral mis : dat gevoel dat je ergens verwonderd over bent. Ik was op de 1 of andere manier heel gevoelig toen, in de goede zin van het woord : ik beleefde alles heel sterk. Als ik trance muziek luisterde, droomde ik weg over verre reizen die ik wilde gaan maken en beleven, Als ik in februari 's avonds naar voetbaltraining reed en ik rook voor het eerst in de avond die typische ''lente'' lucht, dan was ik drie dagen blij daarvan. Verliefdheid ervaren, etc. Kocht de nieuwe CD van Eminem en zat die uren lang met koptelefoon op te luisteren en zat helemaal mee te hupsen.... Had een scooter en kon uren en uren bezig zijn met welke kleur ik hem ging spuiten.. Echt opgaan in dingen.
Dat is nu allemaal veel oppervlakkiger.... Ik dacht toen ook nooit na over het leven ;hoe en wat. Het was gewoon zoals het was, het was perfect. Nu heb ik het ook goed hoor, maar toch anders.
En besefte me : toch zeker wel de middelbare school tijd. Zo vanzelfsprekend, zo veilig, maar toch zo uitdagend.
Mijn leven is nooit voller geweest dan toen. Niet qua fysieke activiteit, niet qua sociale contacten, niet qua hoeveelheid verschillende mensen die je spreekt op één dag, niet qua verschillende activiteiten die je uitvoert op één dag.
Mijn opa en oma leefden nog, ik had ontelbaar veel vrienden/vriendinnen.. Elke dag om half 7 op, 10 KM fietsen naar school, lol in de pauzes, leuke leraren en klasgenoten, bijbaantjes bij supermarkten, restaurants, waar ook weer vriendengroepen ontstonden, voetbaltraining, met vrienden bij mij thuis en zélf bij vrienden thuis.
Maar wat ik vooral mis : dat gevoel dat je ergens verwonderd over bent. Ik was op de 1 of andere manier heel gevoelig toen, in de goede zin van het woord : ik beleefde alles heel sterk. Als ik trance muziek luisterde, droomde ik weg over verre reizen die ik wilde gaan maken en beleven, Als ik in februari 's avonds naar voetbaltraining reed en ik rook voor het eerst in de avond die typische ''lente'' lucht, dan was ik drie dagen blij daarvan. Verliefdheid ervaren, etc. Kocht de nieuwe CD van Eminem en zat die uren lang met koptelefoon op te luisteren en zat helemaal mee te hupsen.... Had een scooter en kon uren en uren bezig zijn met welke kleur ik hem ging spuiten.. Echt opgaan in dingen.
Dat is nu allemaal veel oppervlakkiger.... Ik dacht toen ook nooit na over het leven ;hoe en wat. Het was gewoon zoals het was, het was perfect. Nu heb ik het ook goed hoor, maar toch anders.
vrijdag 17 januari 2020 om 00:30
Naar aanleiding van de OP zat ik na te denken, toen ik deze reactie las wist ik het ook gelijk. Mijn (succesvolle) zwangerschap. Echt helemaal in een cocon. Idd het ‘in verwachting’ zijn. De warmte.
Over het algemeen genomen ben ik een mens die weinig sh*t heeft moeten ondergaan in kwetsbare jaren, met een stevige en veilige basis. Geen wereldschokkende dingen of gebalanceerd op randjes. Na de eerste ‘suckerpunch’ van ‘het leven’ heb ik mijzelf bijeen weten te rapen en besloten dat ik erover kon blijven huilen of het zou zien als een leerschool. Toen kabbelde mijn leven rustig verder tot de volgende fact of life die ik heftig vond. Momenteel drijf ik een beetje stuurloos voor mijn gevoel maar ik weet dat ik mijn weg weer ga vinden. Staan genoeg lui ‘aan de oever’ mij toe te juichen. En het is oké om op sommige dagen gewoon te denken ‘f*ck it, ik dein wel even mee en bedenk intussen wel een ander plan’. Beetje een andere vorm van pa’s levensmotto: wie niet sterk is moet slim zijn.
vrijdag 17 januari 2020 om 17:08
Ik heb geen echt lange diep ongelukkige periodes meegemaakt.
Jeugd was vrij onbezorgd, studie leuk. Daarna wel een tijdje 'zoekende' geweest en behoorlijke problemen met mijn gezondheid gehad. Maar ook toen was ik niet diep ongelukkig, wel zeker een tijdje 'niet zo gelukkig'.
Met de tijd ben ik het leven wel leuker gaan vinden, ik denk dat ik de periode vanaf mijn 35ste zo'n beetje het leukst vind tot nu toe (ben nu 42).
Terwijl ook juist in die tijd hele moeilijke dingen zijn gebeurd in mijn leven. Maar ik haal ook geluk uit de wetenschap dat ik inmiddels zo stabiel en weerbaar ben dat ik ook mijn weg wel vind als ik met het grootst denkbare verdriet wordt geconfronteerd (in mijn geval; een kind verliezen en ongewenst kinderloos blijven).
Als ik een leeftijd moest kiezen waarop ik kon blijven 'hangen' dan zou dat denk ik rond de 40 zijn.
Jeugd was vrij onbezorgd, studie leuk. Daarna wel een tijdje 'zoekende' geweest en behoorlijke problemen met mijn gezondheid gehad. Maar ook toen was ik niet diep ongelukkig, wel zeker een tijdje 'niet zo gelukkig'.
Met de tijd ben ik het leven wel leuker gaan vinden, ik denk dat ik de periode vanaf mijn 35ste zo'n beetje het leukst vind tot nu toe (ben nu 42).
Terwijl ook juist in die tijd hele moeilijke dingen zijn gebeurd in mijn leven. Maar ik haal ook geluk uit de wetenschap dat ik inmiddels zo stabiel en weerbaar ben dat ik ook mijn weg wel vind als ik met het grootst denkbare verdriet wordt geconfronteerd (in mijn geval; een kind verliezen en ongewenst kinderloos blijven).
Als ik een leeftijd moest kiezen waarop ik kon blijven 'hangen' dan zou dat denk ik rond de 40 zijn.
vrijdag 17 januari 2020 om 17:18
Ja, nu ze het huis uit zijn kan ik soms echt heimwee hebben naar de tijd dat alles hier nog rondliep.
"Boring conversation anyway"
vrijdag 17 januari 2020 om 18:07
Ik denk nu.
Ik ben nog geen 30 dus heb nog lang niet zoveel meegemaakt als sommige van jullie.
Geen fijne jeugd gehad, altijd korte, 'rommelige' baantjes gehad. Ik ben niet goed in leren dus school had ik een hekel aan.
Totdat ik in de thuiszorg ging werken en ik werd geaccepteerd om wie ik was. Hele fijne tijd gehad waarin ik dacht: Dit is wat ik wil doen, werken met ouderen.
Die organisatie ging helaas failliet, toen ben ik een tijdje daarna een opleiding gaan volgen. Ik ging in die tijd ook op mezelf wonen maar omdat ik nogal onzeker over mezelf was (gekleineerd door ouder in jeugd) heeft het wel een paar jaar geduurd voordat ik erachter kwam dat ik bepaalde dingen wel kon, waarvan ik eerst dacht; dat kan ik niet, want dat is me verteld.
Tijdens de opleiding raakte ik overspannen en kwam ik tijdelijk thuis te zitten. Ik kreeg in die tijd ook heimwee naar de thuiszorg.
Vorig jaar de knoop doorgehakt en teruggegaan naar mijn oude werkgever, in mijn oude functie. En wat ben ik daar blij mee! Ik ga fluitend naar mijn werk, heb een auto gekocht. Ik zit veel beter in mijn vel, zowel lichamelijk als geestelijk.
Dus ja, ik denk dat dit nu mijn mooiste periode is.
Ik ben nog geen 30 dus heb nog lang niet zoveel meegemaakt als sommige van jullie.
Geen fijne jeugd gehad, altijd korte, 'rommelige' baantjes gehad. Ik ben niet goed in leren dus school had ik een hekel aan.
Totdat ik in de thuiszorg ging werken en ik werd geaccepteerd om wie ik was. Hele fijne tijd gehad waarin ik dacht: Dit is wat ik wil doen, werken met ouderen.
Die organisatie ging helaas failliet, toen ben ik een tijdje daarna een opleiding gaan volgen. Ik ging in die tijd ook op mezelf wonen maar omdat ik nogal onzeker over mezelf was (gekleineerd door ouder in jeugd) heeft het wel een paar jaar geduurd voordat ik erachter kwam dat ik bepaalde dingen wel kon, waarvan ik eerst dacht; dat kan ik niet, want dat is me verteld.
Tijdens de opleiding raakte ik overspannen en kwam ik tijdelijk thuis te zitten. Ik kreeg in die tijd ook heimwee naar de thuiszorg.
Vorig jaar de knoop doorgehakt en teruggegaan naar mijn oude werkgever, in mijn oude functie. En wat ben ik daar blij mee! Ik ga fluitend naar mijn werk, heb een auto gekocht. Ik zit veel beter in mijn vel, zowel lichamelijk als geestelijk.
Dus ja, ik denk dat dit nu mijn mooiste periode is.
