Psyche
alle pijlers
Wat zou je willen veranderen, en hoe ga je dat doen?
dinsdag 12 februari 2008 om 21:22
Ervan uitgaande dat je je leven nu al prima vindt, wat zou je willen veranderen aan je leven zodat het nog béter wordt?
Rare vraag misschien, maar het houdt me bezig de laatste tijd. Noem het een midlife-reflectie
. Ik vind mijn leven prima, heb op het eerste oog weinig te wensen. Fijne relatie, goede baan, gezonde kinderen, leuk sociaal leven etc., maar toch bekruipt me soms het gevoel dat er nog zoveel méér mogelijk is, en dat ik dat eruit moet halen. Tevreden zijn met wat je hebt, is voor mij aan het eind van de dag niet genoeg, kennelijk.
Voor de goede orde: ik bén tevreden, deze vragen komen niet voort uit onvrede maar uit het besef dat ik qua levensduur op de helft ben en dat ik zeker wil weten dat ik alles heb gedaan en bereikt wat ik wilde.
Dus: wie herkent dit, en wat doe jij om je nu al prima leven, nog beter te maken?
Rare vraag misschien, maar het houdt me bezig de laatste tijd. Noem het een midlife-reflectie
. Ik vind mijn leven prima, heb op het eerste oog weinig te wensen. Fijne relatie, goede baan, gezonde kinderen, leuk sociaal leven etc., maar toch bekruipt me soms het gevoel dat er nog zoveel méér mogelijk is, en dat ik dat eruit moet halen. Tevreden zijn met wat je hebt, is voor mij aan het eind van de dag niet genoeg, kennelijk.Voor de goede orde: ik bén tevreden, deze vragen komen niet voort uit onvrede maar uit het besef dat ik qua levensduur op de helft ben en dat ik zeker wil weten dat ik alles heb gedaan en bereikt wat ik wilde.
Dus: wie herkent dit, en wat doe jij om je nu al prima leven, nog beter te maken?
.
zaterdag 16 februari 2008 om 17:43
Ik herken het juist wel, maar dan van rond eind puberteit, begin volwassenheid. Dat je onzeker bent over of je wel leuk bent, er wel of niet bijhoort, etc. Twijfelen aan jezelf; wie ben ik, beetje onzeker over je identiteit, hoe kom je over op mensen, dat soort dingen.
Nu niet meer. Maar nu spelen dingen als carriere nog wel degelijk een rol. Dus in die zin zit ik nog in de ratrace, waarvan ik begrijp dat Ottelien er al uitgestapt is. En daar zeer tevreden over is.
Nu niet meer. Maar nu spelen dingen als carriere nog wel degelijk een rol. Dus in die zin zit ik nog in de ratrace, waarvan ik begrijp dat Ottelien er al uitgestapt is. En daar zeer tevreden over is.
zaterdag 16 februari 2008 om 19:56
nou na mijn vorige posting heb ik er nog eens over nagedacht en ik ga het doen. In septemer ga ik verder studeren, nu nog een andere baan of stageplek vinden (naast mijn baan dan) en dan gaat het gebeuren. Een nieuwe uitdaging en een stapje dichter naar mijn ideale toekomst
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
zaterdag 16 februari 2008 om 20:49
Voor mij was het volwassen-worden best moeilijk. 't Was de 60er jaren en er gebeurde van alles. Was je voor of tegen de oorlog in Vietnam? Was je links of rechts, materialistisch of niet? Deed je mee met sit-ins en happenings en baas-in-eigen-buik demonstraties of niet, verbrandde je je bh of niet, wat waren je principes? Had je de goede motivatie voor de dingen die je deed of deed je dingen alleen omdat je vrienden het deden of omdat het in de mode was? Was je feministe of niet, nam je de pil of niet - het ging maar door. Stelde je je leven voor als huisvrouw (wat toen echt nog de normale gang van zaken voor vrouwen was..) of wilde je onafhankelijk zijn en verder studeren? Daarnaast las ik vreselijk veel. Sartre, Camus, Simone de Beauvoir, Thomas Mann, Nietzsche, Kant, Illich enz., had urenlange filisofische en politieke gesprekken. Ik maakte me los uit mijn ouders' godsdienst - maar wat wilde ik er voor in de plaats? Ik heb het idee dat ik mijn identiteit toen met veel pijn en moeite heb ontwikkeld en daar komen die opmerkingen over "goed genoeg" en "aan verwachtingen voeldoen" vandaan. Eigenlijk had ik het dus niet alleen over goed genoeg voor anderen (hoewel dat ook heus meespeelde - ik wilde mijn ouders niet teleurstellen en zo en was ik inderdaad wel leuk en bijdehand genoeg), maar vooral over of ik goed genoeg voor mezelf was.
Ik vond die periode - zeg vanaf mijn 15e tot mij mid-twintiger jaren - best moeilijk. Gelukkig ben ik daarna nooit meer echt onzeker geweest: ik wist wie ik was.
Maar ik ben wel blij dat ik dat toen gedaan heb en dat ik er nu nus niet meer mee zit.
Wat natuurlijk wel heel interessant blijft, is hoe iedereen dingen blijkbaar zo anders ervaart.
zaterdag 16 februari 2008 om 22:11
Ottelien, dat heeft m.i. niks met de periode te maken. In alle tijdperken heb je allerlei keuzes en het ligt aan je persoonlijkheid hoe je dara in staat (makkelijk of moeilijker). Ik heb in de jaren 90 filosofie gestudeerd en de 18-25 jarigen daar hadden (voor het merendeel) precies dezelfde problemen als jij (waar wil je bij horen, wie ben ik, ik maak me los maar hoe, etc. etc.) Hoort voor veel mensen bij volwassen worden.
Idd wel heel interessant om de verschillen te zien.
Idd wel heel interessant om de verschillen te zien.
Wees blij!
zaterdag 16 februari 2008 om 22:21
Ik was al op mijn veertiende het ouderlijk huis uit en woonde op mijzelf. Zekerheden waren nogal zeldzaam. Vaak ben ik aangelopen tegen vragen die te maken hadden met verwachtingen van mijzelf, anderen, 'de maatschappij' en dergelijke, twijfels over 'het juiste' doen en de keuzes maken die bij me pasten.
En het kwam allemaal goed :-)
En het kwam allemaal goed :-)
zondag 17 februari 2008 om 06:01
Natuurlijk, daar heb je gelijk aan, dat opgroeien in alle tijdperken moeilijk kan zijn. En waarschijnlijk ligt het meer aan karakter dan wat dan ook of iemand het volwassen worden wel of niet makkelijk afgaat. Ik zou mijn ervaringen van toen trouwens niet als problemen omschrijven. Want hoewel het niet makkelijk was, wist ik toen ook wel dat het bij het opgroeien hoorde en echte problemen had ik nooit. Ik studeerde gewoon, had m'n bijbaantje en werkte me 4 weken in de zomer kapot om 2 weken op reis te kunnen gaan. Maar ik denk toch wel, dat de vrouwen (en mannen) die volwassen werden in de 60er jaren tegen een zeer enerverende achtergrond opgroeiden, waar met veel tradities uit het verleden gebroken werd. Dat zorgde voor veel onrust en onzekerheid. Allerlei dingen gebeurden voor het eerst : drugs op grote schaal, de pil en dus makkelijke sex, vrouwen die niet meer automatisch huisvrouw hoefden worden of juf of verpleegster, de ontzuiling - alles stond een beetje op z'n kop. Maar goed, zoals je al zei, misschien maakte dat allemaal niet zo veel uit.
Dat iemand al in de puberteit weet wie ze is, wat ze wil doen, waar ze naar toe wil gaan, daar kan ik me dan weer niets bij voorstellen - ik kan het me niet eens indenken. Het is toch een tijd van experimenteren, van proberen, van dingen ontdekken? Dan vind je toch uit of je homo of hetero bent, van drank of drugs of sex houdt of niet, of je een stabiele persoonlijkhied hebt of niet, of je nu echt wilt studeren of niet - wat je kunt of wilt doen met al die jeugddromen van je - zou je het Nederlandse Schaatsteam echt halen of het schaatsen alleen als hobby houden - ik geef er maar een draai aan, hoor.
Ik zie het nu terug in mijn zoon, hoewel die er wat zijn existentiele gewaarwording betreft al veel eerder bij was dan ik. Geloof dat hij dat al op z'n 15e met zichzelf aan het uitvechten was. Hij is nu 20, maar is er nog niet, hoewel steeds duidelijker wordt wie hij zal zijn en z'n navelstaren wat minder begint te worden, hij weet zelf ook al iets beter wie hij aan het worden is.
Maar eigenlijk ging dit topic om wat je wilt veranderen in je leven. Ik wil nog steeds niets veranderen.
zondag 17 februari 2008 om 09:21
Tja, dus toch een kwestie van persoonlijkheid/karakter, want ik wist een aantal dingen zeker (zoals geaardheid, willen studeren en werken) en over een heleboel andere dingen dacht ik niet na.
Ik plan wel dingen en streef wel dingen na, maar verder leef ik toch ook vooral in het heden.
En je hebt wel gelijk dat de jaren 60 roerig waren om in op te groeien.
Wees blij!
zondag 17 februari 2008 om 12:04
Dat iemand al in de puberteit weet wie ze is, wat ze wil doen, waar ze naar toe wil gaan, daar kan ik me dan weer niets bij voorstellen - ik kan het me niet eens indenken. Het is toch een tijd van experimenteren, van proberen, van dingen ontdekken?
Dat hoeft toch niet hand in hand te gaan met twijfelen, met je afvragen wat je wilt en wie je bent? Ik weet nu nog niet wat ik wil worden als ik later groot ben, moet dat dan? Ik vind het prima zo.
Ik heb behoorlijk heftig gepubert, een paar jaar lang was er geen land met me te bezeilen. Achteraf bezien weet ik dat dat vooral kwam omdat ik grenzen nodig had en de grens van mijn ouders was na 10 kids behoorlijk opgerekt.
Mijn afzetten had weinig te maken met het ontwikkelen van een identiteit. Ik werd heel vrij gelaten en had juist behoefte aan een wat strakker regime en mss was het ook wel een extreme manier van aandacht vragen.
Maar ik heb in die jaren nooit getwijfeld aan wie ik was en wat ik moest en hoe het nu zat met het leven. Dat had ik vrij snel door.
Dat hoeft toch niet hand in hand te gaan met twijfelen, met je afvragen wat je wilt en wie je bent? Ik weet nu nog niet wat ik wil worden als ik later groot ben, moet dat dan? Ik vind het prima zo.
Ik heb behoorlijk heftig gepubert, een paar jaar lang was er geen land met me te bezeilen. Achteraf bezien weet ik dat dat vooral kwam omdat ik grenzen nodig had en de grens van mijn ouders was na 10 kids behoorlijk opgerekt.
Mijn afzetten had weinig te maken met het ontwikkelen van een identiteit. Ik werd heel vrij gelaten en had juist behoefte aan een wat strakker regime en mss was het ook wel een extreme manier van aandacht vragen.
Maar ik heb in die jaren nooit getwijfeld aan wie ik was en wat ik moest en hoe het nu zat met het leven. Dat had ik vrij snel door.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
woensdag 20 februari 2008 om 10:43
Aan de ene kant kan ik erg genieten van wat ik nu allemaal heb: ik heb een hartstikke goeie relatie, ik heb een baan waar ik genoeg mee verdien om leuke dingen te doen en ik woon sinds twee jaar in een supermooi land. Aan de andere kant kan ik ook heel vaak nadenken over hoe het allemaal nog beter kan. Is het in Berlijn of Parijs of London niet nòg leuker dan hier? Hoe zou het zijn om in Zweden te wonen? Maar ja, in Nederland was het toch ook wel leuk? Waarom niet daar settelen? Ik vind m'n baan leuk, maar niet geweldig. Er zijn aardig wat dingen die me op de werkvloer irriteren, mijn project loopt niet zoals ik het eigenlijk wil. Zal ik verder solliciteren? Of zal ik toch die of die cursus doen en het hier nog een tijdje uit proberen te houden? Gelukkig kan m'n vriend het allemaal lekker relativeren met zijn dat-zien-we-dan-wel-weer-en-nu-gaan-we-eerst-hiervan-genieten-instelling. En over hem en m'n relatie heb ik gelukkig zulke twijfels dan weer niet 
Na ja, in ieder geval heeft deze "onrust" me al op heel veel mooie plaatsen en naar veel mooie mensen geleid, en ik ben gelukkig met alle stappen die ik heb gezet. En als het goed is, kan ik er nog heel veel zetten.
Om met een spreuk van m'n oma te eindigen: "Mocht het fout gaan, dan heb je een illusie minder, maar ben je een ervaring rijker". Heeft ze vaak gezegd als ik weer eens wat van plan was.
Na ja, in ieder geval heeft deze "onrust" me al op heel veel mooie plaatsen en naar veel mooie mensen geleid, en ik ben gelukkig met alle stappen die ik heb gezet. En als het goed is, kan ik er nog heel veel zetten.
Om met een spreuk van m'n oma te eindigen: "Mocht het fout gaan, dan heb je een illusie minder, maar ben je een ervaring rijker". Heeft ze vaak gezegd als ik weer eens wat van plan was.
woensdag 20 februari 2008 om 14:28
Hier een concrete update: ik heb voor vrijdag een lunchafspraak met een meneer die een baan heeft die mij leuk lijkt ![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Het klinkt erg vaag en dat is 't voor mij ook nog, want dit is de eerste keer dat ik zoiets doe. Een tijdje terug had ik op de werk-pijler de vraag gesteld wat je eigenlijk moet doen als je iemand z'n kaartje hebt gekregen, aangezien ik nog studeer en 'm dus niet direct 'nodig' heb voor iets specifieks en ook weinig te bieden heb. Toen suggereerden verschillende forummers dat je dan een keer moet afspreken, en dat heb ik dus nu gedaan. Geen flauw idee hoe 't zal zijn maar hij reageerde helemaal niet verbaasd en ook niet geschokt door mijn opdringerigheid, dus waarschijnlijk wel goed
Verder hebben jullie vast wel gelezen dat Castro de macht neergelegd heeft, en sommigen weten misschien wel dat mijn vriendje uit Cuba komt. Ik vind dit heel spannend, want we hebben altijd wel tegen elkaar gezegd dat mocht de situatie veranderen daar, we misschien 'terug' gaan (hij dan voor mij is 't gewoon een extreme emigratie). Mij lijkt 't heel erg leuk om in een 'nieuw' land dat in overgang is te werken, vooral nu we nog jong zijn. Daar kan je echt wat doen, wat veranderen. Nederland is 't paradijs, maar alles is hier al verzonnen, uitgevonden, gereguleerd en gelegaliseerd, en in een land waar alles op zijn kop staat is 't natuurlijk de omgekeerde wereld.
De verhalen van mijn ouders over Oost-Duitsland vlak na de aansluiting bij West-Duitsland spraken altijd wel tot de verbeelding (dat binnen één jaar de eerste miljonairs geboren waren - niet dat dat direct mijn hoofddoel is, maar het geeft wel aan wat voor mogelijkheden er dan opeens zijn), en toen ik zelf in Rusland was een paar jaar terug zag ik ook met eigen ogen die boom: het is een soort Wilde Westen. Dussssss. Dat er echte verandering komt is nog niet gezegd (okee die moet er ooit komen, maar ik denk niet NU meteen), maar wie weet als een en ander in gang gezet wordt. Toen Gorbatsjov aan de macht kwam is 't ook allemaal heel snel gegaan. Een paar nieuwe kandidaten (waaronder Raúl Castro) is voor economische veranderingen in elk geval. Misschien hebben we geluk en komt 't allemaal net uit zoals ideaal zou zijn. Ikzelf ben in de zomer klaar, maar vriend wil na de zomer beginnen. Maar wie weet, over een jaartje of vijf.
Ik kan er niet echt de vinger op leggen, maar vind 't in elk geval allemaal héél spannend en opwindend.
Het klinkt erg vaag en dat is 't voor mij ook nog, want dit is de eerste keer dat ik zoiets doe. Een tijdje terug had ik op de werk-pijler de vraag gesteld wat je eigenlijk moet doen als je iemand z'n kaartje hebt gekregen, aangezien ik nog studeer en 'm dus niet direct 'nodig' heb voor iets specifieks en ook weinig te bieden heb. Toen suggereerden verschillende forummers dat je dan een keer moet afspreken, en dat heb ik dus nu gedaan. Geen flauw idee hoe 't zal zijn maar hij reageerde helemaal niet verbaasd en ook niet geschokt door mijn opdringerigheid, dus waarschijnlijk wel goed
Verder hebben jullie vast wel gelezen dat Castro de macht neergelegd heeft, en sommigen weten misschien wel dat mijn vriendje uit Cuba komt. Ik vind dit heel spannend, want we hebben altijd wel tegen elkaar gezegd dat mocht de situatie veranderen daar, we misschien 'terug' gaan (hij dan voor mij is 't gewoon een extreme emigratie
). Mij lijkt 't heel erg leuk om in een 'nieuw' land dat in overgang is te werken, vooral nu we nog jong zijn. Daar kan je echt wat doen, wat veranderen. Nederland is 't paradijs, maar alles is hier al verzonnen, uitgevonden, gereguleerd en gelegaliseerd, en in een land waar alles op zijn kop staat is 't natuurlijk de omgekeerde wereld. De verhalen van mijn ouders over Oost-Duitsland vlak na de aansluiting bij West-Duitsland spraken altijd wel tot de verbeelding (dat binnen één jaar de eerste miljonairs geboren waren - niet dat dat direct mijn hoofddoel is, maar het geeft wel aan wat voor mogelijkheden er dan opeens zijn), en toen ik zelf in Rusland was een paar jaar terug zag ik ook met eigen ogen die boom: het is een soort Wilde Westen
. Dussssss. Dat er echte verandering komt is nog niet gezegd (okee die moet er ooit komen, maar ik denk niet NU meteen), maar wie weet als een en ander in gang gezet wordt. Toen Gorbatsjov aan de macht kwam is 't ook allemaal heel snel gegaan. Een paar nieuwe kandidaten (waaronder Raúl Castro) is voor economische veranderingen in elk geval. Misschien hebben we geluk en komt 't allemaal net uit zoals ideaal zou zijn. Ikzelf ben in de zomer klaar, maar vriend wil na de zomer beginnen. Maar wie weet, over een jaartje of vijf. Ik kan er niet echt de vinger op leggen, maar vind 't in elk geval allemaal héél spannend en opwindend.
woensdag 20 februari 2008 om 15:26
Nóg nieuwere update: ik heb een prof gemaild die uit de VS hier een cursus kwam geven over latijns amerika. Hij is zelf Cubaans-Amerikaans (een immigrant dus). Ik heb gemaild wat hij van de ontwikkelingen dacht en heel snel op versturen geklikt (want 't voelde toch wel een beetje opdringerig) maar heb meteen een mailtje teruggekregen en dat hij binnekort hier is en graag af zou willen spreken met mij (en vriend zei hij er nog bij misschien dacht hij ook dat 't opdringerig overkwam hahaha of misschien moet ik niet zoveel nadenken over dat soort shit). Leukleukleuk! Nu heb ik zometeen college; ik kwam eigenlijk hier naar de bieb om te werken maar heb uiteindelijk niets gedaan dus dat is dan weer iets minder top.
misschien dacht hij ook dat 't opdringerig overkwam hahaha of misschien moet ik niet zoveel nadenken over dat soort shit). Leukleukleuk! Nu heb ik zometeen college; ik kwam eigenlijk hier naar de bieb om te werken maar heb uiteindelijk niets gedaan dus dat is dan weer iets minder top.
woensdag 20 februari 2008 om 16:25
Leuk Marg! Opdringerig ben je denk ik niet zo snel. Mensen vinden het 9 van de 10 keer juist erg leuk om over hun werk en hun leven te vertellen. Zeker aan iemand die nog zoekende is en aan hun lippen hangt.
En dan nog; ben je een keer opdringerig. Nou en?
Ja Cuba. Interessant hoor. Zou best es in een stroomversnelling kunnen komen nu. Als Chavez zich er maar niet mee gaat bemoeien!
En dan nog; ben je een keer opdringerig. Nou en?
Ja Cuba. Interessant hoor. Zou best es in een stroomversnelling kunnen komen nu. Als Chavez zich er maar niet mee gaat bemoeien!
woensdag 20 februari 2008 om 21:13
Haha ja! Ik las ergens anders weer dat juist de hervormers wel eens de boventoon kunnen gaan voeren, omdat Cuba nu economisch op de been wordt gehouden door Venezuela en dat ook niet echt lange-termijn-zekerheid biedt. Het kan vriezen 't kan dooien!
Die forummers op de werk-pijler vonden 't ook allemaal niet opdringerig, vandaar dat k 't maar gewoon doe nu. Ik denk ook niet dat de mensen die ik benader het opdringerig zullen vinden (want ze hebben zelf hun nummer of kaartje gegeven, dat heb ik nog nooit aan iemand gevraagd), maar moet er zelf nog een beetje aan wennen! Dat er positief op gereageerd wordt maakt 't wel makkelijker. Vriend vond 't ook helemaal niet vreemd dat ik met een meneer ging lunchen
Die forummers op de werk-pijler vonden 't ook allemaal niet opdringerig, vandaar dat k 't maar gewoon doe nu
. Ik denk ook niet dat de mensen die ik benader het opdringerig zullen vinden (want ze hebben zelf hun nummer of kaartje gegeven, dat heb ik nog nooit aan iemand gevraagd), maar moet er zelf nog een beetje aan wennen! Dat er positief op gereageerd wordt maakt 't wel makkelijker. Vriend vond 't ook helemaal niet vreemd dat ik met een meneer ging lunchen
woensdag 20 februari 2008 om 23:20
Goeie updates, Margaretha! En helemaal niet opdringerig, leuk juist. Ik word ook weleens benaderd door mensen die iets van mijn werk willen weten, omdat ze te weten willen komen of het iets voor hen zou zijn, en inderdaad: ik praat graag over mijn werk dus vind dat altijd alleen maar leuk en verre van opdringerig.
Ik ben ook goed bezig, al zeg ik het zelf. Ik doe momenteel veel leuke dingen "alleen maar voor mun eige" en dat bevalt me uitstekend. Daarnaast heel concrete stappen gezet richting een dag minder werken (ik werk nu fulltime n ga 1 dag thuis zijn mits bereikbaar).
Het leven is goehoed. Nu nog wat mooier weer graag.
Ik ben ook goed bezig, al zeg ik het zelf. Ik doe momenteel veel leuke dingen "alleen maar voor mun eige" en dat bevalt me uitstekend. Daarnaast heel concrete stappen gezet richting een dag minder werken (ik werk nu fulltime n ga 1 dag thuis zijn mits bereikbaar).
Het leven is goehoed. Nu nog wat mooier weer graag.
.
