Wat zou je willen veranderen, en hoe ga je dat doen?

Hartstikke goed dat je contact met die mensen hebt opgenomen Margaretha. Wat Nijn ook al schrijft: mensen vinden het leuk om over hun werk te praten. Ook al rolt er misschien niet meteen iets concreets uit zo'n lunchafspraak, dan is het toch leuk om te doen en vaak leerzaam.



Wat Cuba betreft hoop ik dat de veranderingen niet te snel gaan, zoals gebeurde bij het ijzeren gordijn. Juist de snelheid waarmee alles omgegooid werd heeft veel kwaad gedaan. (De corruptiemiljonairs hebben veel narigheid op hun kerfstok.) Enfin. Dat is een andere discussie :-)

Leuk topic! Ik denk dat ik er veel aan zou kunnen hebben.

Mijn verhaal in het kort: Ik had een carriere die niet echt bij me paste, ondanks mijn successen. Ik heb flink gespaard, zodat ik een half jaar niet persé hoef te werken. Ik wil weer terug naar het vakgebied waarvoor ik ooit ben opgeleid. Omdat mijn vriend ook graag een poosje iets anders wilde, maar wel in zijn vakgebied wilde blijven werken, zijn we naar een buitenland gegaan, voor een jaar, waar veel werk is op zijn vakgebied... Hij zoekt nu hier werk. Ik werk aan een eigen projectje (onbetaald en zelf verzonnen) en voer netwerkgesprekken om er achter te komen hoe ik verzeild zou kunnen raken in het werk dat ik graag zou doen.



Ik zal na het weekend even uitgebreid reageren, oké? Ik verwacht zo 2 logés.

Wat goed van je Margaretha! Ik sluit me bij de rest aan, niks opdringerig!



Ik heb afgelopen ook iets veranderd aan mezelf. Niet echt spectaculair maar toch.

Februari is voor mij echt een kutmaand. Mijn schoonzus, broer en zus zijn in febr en maart gestorven. En nu is februari voor mij de laatste 10 / 15 jaar zo'n beladen maand geweest. Een soort van wachten op de klap ofzo.

Niet dat ik alleen maar in bed lig te huilen (alhoewel ik dat wel dagen gedaan heb, nu blijft het bij af en toe een traantje) maar ik voel me rot.

Gesloten, opgejaagd, ingeperkt, verdrietig. Niet mijn normale basishouding zeg maar, die is compleet het tegenovergestelde.

Eigenlijk dacht ik er dit jaar zonder kleerscheuren doorheen te komen, maar afgelopen dinsdag begon het. Stond bijna te huilen op het werk na een gesprek over dat boek van Kluun. En de volgende dag tijdens een vergadering merkte ik aan alles dat ik helemaal van slag was.

Mijn normale reactie is; niet zeuren, tandje er bij en doorgaan. En er vooral niet over praten, dat doe je thuis maar. Het wordt vanzelf maart.

Maar dat heeft best vaak vervelende situaties opgeleverd. Als je altijd de vrolijkheid zelve bent en je bent nu opeens geprikkeld, als je lekker relaxed je werk doet en je bent nu opeens jachtig en het feedback geven lukt niet op een normale manier, dat snappen mensen niet.

Dus ik heb eerst mijn manager ingelicht en nu stap voor stap m'n directe collega's. En dat geeft een rust, ik weet niet wat me overkomt.

Er is ruimte om het erover te hebben, niet direct over broer en zus want daar praat ik normaal best makkelijk over maar over mezelf, wat het met mij doet, waarom ik anders ben. Er is begrip, de mogelijkheid om naar huis te gaan als ik het niet trek.

Wat ben ik toch ook een eigenwijze hork af en toe, dit is dus iets dat ik al veel eerder had moeten doen.

Zuss, stoer van je!

Goed gedaan Zuss!! En sterkte met deze schrikkelfebruari!

Ik ken het een klein beetje, januari is op die manier mijn maand niet: overlijden opa (lang geleden, maar wel een heel bijzondere opa), vader (zelfde dag, maar 25 jaar later) en de zelfdoding van echtgenoot's broer.

Thanx allebei :-)

Hallo allemaal,

Ik heb inmiddels het topic bijgelezen. Wat inspirerend om te lezen hoe jullie je weg gevonden hebben of aan het zoeken zijn! Echt fijn.



Mijn verhaal in een iets uitgebreidere versie:



Toen ik op mijn 14e voor het eerst hoorde over de studie die ik ben gaan doen, wist ik direct dat ik dat wilde. Het bleek ook een succes te zijn, want de vragen waar ik me tijdens mijn opleiding in verdiepte zijn het soort vragen waar ik me nu nog steeds het liefst mee bezig houdt. Bij mijn afstuderen had mijn scriptiebegeleider hoge verwachtingen van me, nadat ik mijn eerste hoofdstuk had ingeleverd. Dit sprak hij keer op keer uit. Door deze druk werd ik superprecies en dacht ik veel te ver door. Toen ik mijn scriptie uiteindelijk inleverde viel het mijn begeleider nogal tegen (al gaf hij me een 8). Ik was sowieso al faalangstig, maar hierdoor besloot ik min of meer dat ik niet goed genoeg was om verder te gaan in mijn studierichting. Het is sowieso moeilijk om werk te vinden in deze richting, maar ik probeerde het zelfs niet, omdat ik er altijd vanuit ging dat anderen beter waren.



Ik ben vrij snel hierna in een hele andere richting gaan werken. De eerste tijd voelde ik me verschrikkelijk. Ik had het gevoel afscheid te hebben genomen van 'mijn vak'. Later kon ik wel genieten van het feit dat ik ècht vrij was als ik thuis kwam (toen ik studeerde was ik zo veel met mijn vak bezig dat ik weinig tijd nam voor andere dingen). Ik klom vrij snel op en ik heb wel genoten van het harde werken. Op een gegeven moment ging het zich echter toch wreken. Ik weet nog dat ik in een mooi buitenland zat te vergaderen met collega's en dacht: 'Ik vind het heel leuk om hier te zijn... maar de reden dat ik het leuk vind is eigenlijk alleen dat het leuk is om te werken met collega's uit allerlei landen... de inhoud van onze vergadering interesseert me eigenlijk helemaal niets'. Naar buiten toe heb ik dit echter nooit echt laten merken.



Toen ik mijn vriend 3 jaar geleden leerde kennen kwam hij er langzaam achter dat ik helemaal niet die enthousiaste carrierevrouw was die ik leek te zijn. Samen hebben we besloten om de stap te zetten die we nu genomen hebben. Voor mij, om dat te gaan doen wat ik het liefste doe (of uit te zoeken of er iets anders is in deze richting waar ik van kan genieten) en voor mijn vriend omdat hij ook wel een jaartje iets anders wil, zij het dat hij wel van zijn vak houdt. Hij wil graag op het platteland wonen, in een mooi land en dat doen we nu. Mijn vriend zoekt een baan op zijn eigen vakgebied. Ik ben aan het netwerken om te inventariseren wat mogelijk is en om weer thuis te geraken in de materie. Verder ben ik begonnen aan een eigen project.



Natuurlijk gaat niet alles zo als we vantevoren hadden gedacht. Het kost mijn vriend meer tijd dan we hadden gedacht om werk te vinden. Het is even wennen in een andere sollicitatiecultuur, met andere manieren van sollicitatiegesprekken houden, in een andere taal etc. Ik wil aan het project werken dat ik zelf heb opgezet, maar ben er nog niet echt aan toegekomen, vooral omdat ik mezelf wat in de weg zit (misschien hebben jullie mijn topic op deze pijler gezien)... Ik heb het gevoel dat het nu echt MOET gebeuren... Onzin natuurlijk, wat ik vooral moet doen is zorgen dat ik geniet van hetgeen ik doe.... In tegenstelling tot wat ik eerder van plan was probeer ik nu wel part time werk te vinden, omdat ik merk iets meer tijdsdruk nodig te hebben om goed aan mijn project te kunnen werken en niet de hele week met netwerken bezig te zijn... (eigenlijk zoek ik dus werk voor de (mentale) rust...:-) )



Ik zou het fijn vinden om zo nu en dan wat met jullie te sparren over mijn stappen en plannen... Ik merk dat het een heel fijn is om er via het forum over te praten. Familie en vrienden thuis hebben vooral de neiging om constant te vragen of we nu al werk hebben en verder helemaal niets. Dat werkt me aardig op mijn zenuwen!

Zuss schreef op 23 februari 2008 @ 08:55:

' Niet echt spectaculair maar toch'.

Ik vind het toch een behoorlijk grote stap die je hebt gezet hoor! Je hebt je jezelf en je verdriet meer geaccepteerd door er nu open over te zijn. Dat maakt je sterker. Knap van je.

Veel sterkte nog de komende dagen!

@Ditiseenalias, het is een beetje lastig om met je mee te denken, omdat je alles zo vaag houdt. Dat doe je waarschijnlijk bewust om je anonimiteit te waarborgen, maar ik heb dus geen idee waar je het precies over hebt.

Ik vind trouwens dat jullie een bijzondere stap hebben gemaakt. Benut je tijd goed, want een jaar is zo voorbij (of zijn jullie van plan te blijven waar je nu bent?)

Go Margeretha! Leuk voor je!! Vergeet dat gevoel van opdringerigheid. Je grijpt slechts kansen en de ander biedt die je graag zo te lezen. Die ander zal je waarschijnlijk eerder zien als assertief dan opdringerig. Als je weet wat je wilt (of ongeveer), dan mag je dat best actief pakken. Voor jou voelt het nu nog vaag, maar luister naar dat stemmetje diep van binnen. Het vage beeld wordt dan steeds duidelijker. Door elke ervaring kristalliseer je jouw doel steeds meer. Vaak groeit je lol, durf en volharding dan ook, is mijn ervaring.



Zuss, dit is geen kleine verandering, dit is major! Jij bent volgens mij, net als ik, al snel geneigd te hard voor jezelf te zijn. Zuss kan het wel aan, superzuss. Je hebt nu iets gedaan wat daar recht tegenover staat; jezelf er ruimte in gegeven. Niets lastiger dan het veranderen van een lekker veilig patroon. Weet je, het is ok om verdrietig te zijn. Het voelt k*t, maar als je je zo voelt dan is het goed. Je hoeft februari niet vrolijk door te hobbelen, al blijft het een lastige maand tot je al 88 bent. Net zo min als je perse vrolijk moet zijn, of in de andere maanden niet 'out of the blue' verdrietig hierom mag zijn. Voor mij was dat een redelijke 'verhip zeg!'. Dat 'simpele' besef dat een zogenaamde 'negatieve' emotie er ook mag zijn maakte voor mij die momenten makkelijker. Ik vecht minder tegen mezelf omdat ik mezelf 'moet vermannen' en doordat ik sneller zo'n gevoel de ruimte geef wordt het minder groot en is het vaak sneller weg. Je bent er wars van, maar ik ben zoetsappig vandaag;





DIEA; heb je al enig idee waar concreet jouw schoen wringt en enige dromen over wat dan wel? Voor mij begonnen dingen op hun plaats te vallen toen ik het 'ja maar ik móet, en snel, want ik word nu al 'vul maar in' en heb genoeg iq en potentieel en bak er zo niets van en eenhelehoopmeervanhetzelfde'. De druk vergt energie en legt druk op.Niet erg handig. Toen ik dat los ging laten merkte ik dat ik al een stukje op de juiste weg zat. Ik had afstand nodig om eens op mijn eigen totaalplaatje te kijken. In alle aspecten. Afstand om na te gaan waar ik goed in ben, wat ik wil etc. Afstand om mezelf geen onnodige druk op te leggen. Móeten is erg subjectief, zou daar voor jou een punt kunnen liggen??

Thnanx RV. Weet je het stomme is, als ik in pak 'm beet november verdrietig ben om m'n zus dan is dat geen probleem. Dan huil ik ff , ik zet en zielig muziekje op of ik ga lekker zielig doen bij Lief of ik open een topic. Als ik op het werk ben dan zonder ik me ff af, ik ga een wandelingetje maken. En dan húp, schop onder de kont, turbo aan, glimlach op en het gaat gewoon weer.



Maar in februari is dat anders, mss omdat het de 1e paar keer ook behoorlijk lang duurden, was ik echt een paar weken van slag. En dat heeft best weleens nare consequenties gehad. Aanvaringen met collega's, belangrijke deadlines gemist, van die dingen waar je er liever geen 2 van vlak achter elkaar hebt. Dus vandaar mss ook wel die extra turbo, want dat superzuss dat herken ik wel. Niet zeuren, niet aan toegeven, gáán!

En nu ik dat kutgevoel de ruimte heb gegeven voel ik me gewoon goed. Echt goed, zonder dat ik een turbo hoef aan te zetten. Lekker hoor.

Ik merk nu ook wel dat het best een grote stap was en ik weet ook dat ik 'm niet veel eerder kón zetten.

Zuss, wat ontzettend goed van je. Het is heel wat om bepaald gedrag van jezelf te herkennen en daar iets mee te doen, anders dan wat je gewend bent te doen.

Het gaat in eerste instanttie ook een beetje tegen je gevoel in. Juist omdat je net als RV, een heel stel anderen en ik zei de gek, zo gewend bent het weg te stoppen, door te denderen en je er zo doorheen te slepen.

Petje af!

Zelf heb ik dat doordenderen te lang volgehouden, ben vorige maand echt letterlijk en figuurlijk ( de blauwe plekken zijn nog niet eens weg) hierdoor onderuit gegaan. Ik heb hulptroepen ingeroepen en mijn relatie is er bijna aangegaan. Dat ik onderuit ging is mede door de de cursus die ik volg om de dingen, zoals jij nu gedaan hebt, aan te leren. Leren denken aan je gevoel, leren hoe je daarmee omgaat en hoe het anders/beter kan. Dit was dusdanig confronterend dat ik het niet meer trok.

Nu ben ik bezig er uit te kruipen en dan vooral taken onder te verdelen omdat ik de tijd en ruimte nodig heb alles wat ik jaren en jaren gedaan heb figuurlijk in de hand te nemen, te bekijken, te beoordelen en waar nodig om te buigen.En liefst niet te vervallen in mijn oude routine, die zo vertrouwd was, die ondanks alles veilig aanvoelde. Daar is ontzettend lef voor nodig!

En lef is iets dat RV, Zuss, anderen en ik zeker hebben. Alleen het weten en het gebruiken is niet altijd even eenvoudig.

Ik vind deze stap van je ontzettend goed en hoop dat je hierdoor meer vertrouwen in je collega's en niet in het minst jezelf krijgt. "Zwakte" tonen vereist kracht en lef, knoop die maar in je oren!

Jemig Lot, dat klinkt heftig! Wel heel stoer van je dat je ermee aan de slag gaat. Dat knopje om je lef mee aan te zeten en te gebruiken heb je dus al gevonden.

Lot, je laat niet veel los maar van wat je los laat over de tijd krijg ik het gevoel dat het een helse tijd moet zijn in huize Lot. Sterkte daarmee en nu geldt hetzelfde als jij mij ooit aanbood; de mailbox is gewillig en altijd open in tijden van behoefte.



Zuss lieverd, je bent hartstikke intelligent dus je hebt al wel door dat het zelfopgelegde druk is. Ook het heftiger ervaren in februari en dan moeilijker afstand kunnen nemen van het verdriet is iets dat uit onszelf voortkomt. Jouw kennende zou het me niet enorm verbazen als je jezelf daarmee op de kop zou kunnen zitten. 'Kom op Zuss, je weet dat je jezelf het niet makkelijker maakt, dús doe het beter', zoiets. Een klote valkuil, als ik even voor mezelf mag praten. Maar ook hiermee hoef je niets. Ook Zuss mag moeilijker over verdriet heen kunnen stappen, 'slechts' omdat het februari is. Waarom zou je er nu net zo mee om moeten kunnen/willen gaan als bijv. in november?



Superzuss is een grote kracht. Het levert je veel op en zal veel goeds blijven brengen. Koester dat en laat Superzuss schijnen voor wie ze is. Superzuss kan ook een valkuil worden als je jezelf consequent voorbij blijft rennen. Been there, done that, tuin er nog af en toe in maar herken het gelukkig sneller. Dat deel Superzuss mag best een enkeltje Swahili krijgen.



Even heel praktisch, je bent zelf leidinggevende. Stel een van jouw werknemers had jouw verhaal. Reageert wat korteraf, laat wat steekjes vallen. Heel vervelend en dat beseft werknemer zich. Hij/zij stapt op jou af en met veel moed (en wat gene wellicht) vertelt hij/zij jou waarom dit gebeurd is, sorry, ik ga mijn uiterste best doen om het minder invloed te laten hebben maar kan ook niet beloven dat ik hier deze maand Miss(ter) Vrolijkheid te zijn. Normaal is de werknemer er een van het type 'niet lullen maar schuiven en zijn de resultaten er ook naar'. Hoe zou jij als leidinggevende reageren? Zou je dan begrip hebben zo lang als er werktechnisch geen onoverkomelijke zaken gebeuren? Zou je er begrip voor hebben als die werknemer desnoods morgenochtend belt en een vrije dag opneemt omdat hij/zij weet dat vandaag niets uit zijn/haar handen zou komen? Voor wat ik van je ken ben je een realistische leidinggevende. Wees dat niet alleen voor hen, maar gun jezelf dezelfde eerlijke compassie! Ok, je werk was niet zoals je gewend was. Das ronduit piep. Belangrijkste nu is hoe je dat verder oppakt en dat doe je heel sterk.



Of zoals bij mij ooit de boodschap onverhuld binnen kwam; 'oh, het komt er dus op neer dat je liever voor jezelf zou mogen zijn'. F*ck, crap, waar is de nooduitgang aan excuses, hmm nou ja, hmm, ja 't klopt wel, eigenlijk, toch.



Weet je wat ik zelf heb gedaan met verdriet waar ik voor mijn gevoel niet lekker uit kwam? Ik ben heel erg (oh hoe anti ik) er in gaan wentelen. Op dat moment een verschrikkelijk gevoel, maar eigenlijk voelde ik dat al constant omdat het steeds op de achtergrond sluimerde. En verdomd zeg, het werd minder. Het zal altijd een achilles hiel blijven, maar nu kan ik bij dat onderwerp wel weer 'huilen, en goed afronden'.



En om terug on topic te gaan; dat is mijn grootste verandering geweest het afgelopen jaar. Liever zijn voor mezelf en mezelf gaan accepteren, incl. mindere kanten. En dan niet die 'minder, geen zin in'-dingen lekker in een achterkamertje parkeren, maar leren op een punt te komen dat ze er ook gewoon mogen zijn. Of helemaal gruwelijk kwelend ; des te 'zwakker' ik mezelf mag laten zijn, des te sterker en mooier ik aan het worden ben.

Zuss en Roos, bedankt voor de knuffel. Ook voor het aanbod van de mailbox. Ik ben niet zo mailderig momenteel, maar zal het onthouden.

Hels is het niet, maar het zou van mij wel wat makkelijker mogen.

Gelukkig wist ik dit een jaar geleden nog niet, toen ik besloot nog één keer naar mezelf te laten kijken i.v.m. dingen waar ik en door mij het gezin tegenaan liep.

Alsof ik de hoofdprijs kreeg mocht ik minimaal drie diagnoses op mijn rever spelden. Niemand die het aan mijn gezin of mij kan of kon zien. Gelukkig ook maar, want dat betekend dat er toch heel veel goed is gegaan. Wat ik dan ook in mijn oren geknoopt heb.

En met alles dat niet of minder goed is gegaan zijn we nu aan de slag.

Stoer durf ik mezelf niet te noemen, want dat knopje voor het lef om er mee aan de slag te gaan wil ik liefst verstoppen en ontkennen dat ik dat ooit gezien heb. Maar ik wéét dat dat niet de oplossing is en pak ik door waar maar kan. Al is het regelmatig met zeven kleuren str*nt, bonzend hart en tranen over de wangen.

Leer door mijn instorten dat ik moet delegeren en grenzen aangeven. En vooral zoeken naar een stuk ontspanning voor mezelf. Dit lukt met horten en stoten waardoor ik er het nut wel van begin in te zien.

Volgend jaar wil ik dat we er samen een stuk beter voor staan. En dan zijn Lotman en ik ook vijfentwintig jaar verloofd, dat moet een knalfeest worden. (zonder domme stukjes en polonaise, want ze kunnen veel aan me proberen te veranderen maar zoiets leuk gaan vinden is een stap te ver )

(sjonge Zuss.. wat ontzettend herkenbaar, dat gedrag, dat 'superzuss-turbo-gedrag' dus. Ik doe hetzelfde met mijn ziek zijn en ik durf en wil dat niet loslaten. Bang voor de enorme hoeveelheid emotionele shit die dan op me af komt. Bang om te crashen en weer op moeten krabbelen. Hier dus standaard de struisvogel-houding en er vooral niet teveel over praten. Werkt prima, moet ik zeggen. Maar ik weet verstandelijk gezien ook, dat de klap altijd een keer komen gaat. Als ik dan lees hoe jij dit hebt aangepakt.. mén, ik krijg er zowat zweethandjes van. Heel knap. En stiekem nog bemoedigend ook, dat het wellicht helemaal geen rotvaart richting emotioneel dieptepunt hoeft te betekenen. Nah ja, wilde ik even kwijt. Chapeau, echt heel erg chapeau..)

Thanx RV, Lot en Bam. Ik heb opeens aardig wat inzichten gekregen de afgelopen dagen, mede dank zij jullie. Ik heb weer ff iets om over na te denken.

Bam, ik denk maar zo, het komt wel op het moment dat jij er aan toe bent. Dat je erover nadenkt is een stap in die richting, dat je weet waar je valkuil zit is ook al een stap. Dat je weet dat je er iets mee moet is stap 3. Heb je toch maar mooi al 3 stappen gezet!



Lot, ik vind je wél stoer en niet zo'n beetje ook. Want weten waar dat knopje zit, weten dat je hem niet kunt verstoppen al wil je nog zo graag, dat je de confrontatie met jezelf aan durft, daar is lef voor nodig en niet zo'n heel klein beetje ook.



RV, eng zeker om toe te geven dat je kwetsbaar bent? Ik kan dat eigenlijk alleen goed als er iets 'echt' ergs gebeurt, maar ook niet te lang hoor. Hup, doorgaan Knap van je dat je je erin durft te gooien, het lijkt me doodeng.

Gisteravond was Rayman op tv, deels had ik die aflevering al gezien maar ik hoorde dat Karin Bloemen gast zou zijn. Voor mij reden om nog even te blijven zitten.

Die vrouw heeft iets wat me aanspreekt en gisteravond kwam ze met een wijsheid als een koe die hier volledig aansluit bij waar we het over hebben.

Je moet leren/durven zeggen tegen iemand dat je die nodig hebt en vragen of hij/zij je wil helpen. Niet altijd de helpende zijn, maar de ander de kans bieden ook eens te helpen.

Dat is eng, maar door hoe wij bezig zijn kan niemand aan onze neus zien of het wel allemaal zo lekker gaat als dat we ons voordoen. Het is eng om je masker af te zetten.En je kunt er ongewild opbotsen tegen mensen die de wil of kracht niet hebben je een helpende hand te bieden.

Een kennis van me gaf me onlangs een cd'tje met het nummer Lef van Karin en het door hem gezongen nummer Mag het ietsje meer zijn. Ze zouden zo in dit topic passen. Het vasthouden aan wat wij denken dat van ons verwacht wordt, ons groot houden en ondertussen vergeten om je gelukkig te voelen met alles dat daar bij hoort voor jezelf.

Ik laat voorzichtig stukje bij beetje mijn masker zakken.

Bambi, Zuss heeft al veel wijze dingen gezegd waar ik me graag bij aansluit. Herkennen en erkennen is al heel wat, de rest komt ook wel als voor jou de tijd rijp is. Hopelijk is dat niet pas na een harde klap, al weet ik voor mezelf dat ik die nodig had als blijvende stok achter de deur. Jammer, maar spijt heb ik er ook niet van omdat het kennelijk is wat ik nodig had. Ik had mijn superRV-act in 2006 zo ver door dat het herkennen en half-half erkennen was. In de herfst van 2006 heb ik een poging gedaan, ging pijnlijk op mijn bek en trok me weer terug in het veilige. Het heeft tot zomer 2007 geduurd voor ik er weer mee aan de slag ging.



Lot, je moet jezelf niet chargeren. Het lijkt mij niet helemaal jofel als je dit altijd maar 'stoer' gedaan zou hebben. Willen verstoppen en ontkennen horen erbij. Jaja, moet mijn psych ook bij mij mee aankomen als ik zo'n bui heb en dan denk ik soms in eerste instantie nog 'tief toch op'. Je bent hartstikke goed bezig meid en ja, dat vind ik wél stoer. Juist omdat ik weet hoe verleidelijk het is om weer terug te vallen en daar te blijven.



Zuss, je kwetsbaar opstellen is doodeng. Ik kan nu af en toe nog zo in janken uitbarsten, zo eng is het. Voor mij is het bij 'grote' dingen ook veiliger hoor. Vergis je niet, ik ben hartstikke work in progress. Het is lastig, maar ik probeer mezelf voor te houden dat het voor nu genoeg is om in elk geval voor mezélf toe te durven geven waar ik kwetsbaar ben in de 'kleine' dingen. Ik moet mezelf echt conditioneren, want oh wat lokt dat veilige.



Dat gezegd hebbende, bevalt het me uiteindelijk wel beter. Ok, een deksel op de neus is een risico en die is hier ook al eens erg pijnlijk geweest, maar ik wil de winst ook. Ik merk dat ík een leuker mens word of eigenlijk steeds meer mezelf word, relaxter/milder word en dat relaties etc. er leuker op worden.

Zeg, hebben jullie met mijn manager gesproken trouwens? Ik had dinsdag mijn 2wekelijkse 1 op 1 gesprek met hem en jullie zeggen zo ongeveer hetzelfde :-)

Het is wel goed hoor, er vallen opeens een heleboel kwartjes. Nu nog even wennen aan het idee dat dit deel van mij in het middelpunt van de belangstelling en dat Superzuss buiten de spotlights staat.

Alhoewel, de laatste week met de gesprekken hier, thuis en op het werk hebben me zoveel goed gedaan dat ik me eigenlijk gewoon mezelf voel. Want ondanks dat het allemaal kut is en ik als een berg opzie tegen maandag (sterfdag van m'n zus) voel ik me gewoon hartstikke goed en heb ik m'n gewone dosis energie (en die is van nature erg hoog ) Maar ik hoef er niks extra's voor te doen en ik forceer mezelf niet, dat is het grote verschil.

Nou, petje af hoor. Good for you, Zuss!

Ik ben al een paar dagen soort van 'van slag' alleen door wat ik hier geschreven heb als reaktie op nieuwe strategie van Zuss. Het broeit in mijn hoofd en laat niet los, zeg maar.. Wáár is hier een Hele Grote Kuil om mijn hoofd in te douwen?



Maar als ik dan lees wat Lolotte schrijft, wat ze meemaakt.. heftig.

Succes ermee.

Nou moe.



Ik zat laats met een vriendin te praten, die geeft sinds kort Engelse les op een taalschool hier. Zoals ze het mij vertelde, klonk het heel leuk en werd ik best wel enthousiast.



Zoals ik al in het begin van dit topic zei, zou ik best een beetje willen verschuiven van de geschreven communicatie in de vorm van het schieten van losse flodders (pr) naar directe, persoonlijke communicatie. Behalve mijn creativiteit kan ik dan ook mijn flamboyante persoonlijkheid in de strijd gooien . Uiteindelijk lijkt cursussen geven, of mensen coachen me geweldig. Lesgeven aan een groep volwassenen leek me best wel in dat plaatje passen. Om te zien of ik overeind blijf voor een groep.



Dus ik denk vanmorgen, ik stuur die knakkers een mail om te zeggen dat ik me beschikbaar stel.



Belt ene Yavier me binnen anderhalf uur op, hoe ik wist over de job opening en of ik morgen op gesprek wil komen (het telefoongesprek was ook al een half job interview).



Krijg nou wat! Het lijkt wel The Secret.

Bam, het is doodeng allemaal maar ik wou dat ik die stap eerder had gezet.

Ik hoop dat je eruit komt



Nijn, spannend zeg!