Wat zou je willen veranderen, en hoe ga je dat doen?

Ervan uitgaande dat je je leven nu al prima vindt, wat zou je willen veranderen aan je leven zodat het nog béter wordt?



Rare vraag misschien, maar het houdt me bezig de laatste tijd. Noem het een midlife-reflectie . Ik vind mijn leven prima, heb op het eerste oog weinig te wensen. Fijne relatie, goede baan, gezonde kinderen, leuk sociaal leven etc., maar toch bekruipt me soms het gevoel dat er nog zoveel méér mogelijk is, en dat ik dat eruit moet halen. Tevreden zijn met wat je hebt, is voor mij aan het eind van de dag niet genoeg, kennelijk.



Voor de goede orde: ik bén tevreden, deze vragen komen niet voort uit onvrede maar uit het besef dat ik qua levensduur op de helft ben en dat ik zeker wil weten dat ik alles heb gedaan en bereikt wat ik wilde.



Dus: wie herkent dit, en wat doe jij om je nu al prima leven, nog beter te maken?

Ik heb een aantal dagen dit topic niet gelezen, dus reageer alleen even op de laatste postings:



Nijn, haske leuk!



Bambi: ik zit al een poosje te denken over een reactie aan jou. Ik herken je mechanisme, van toen ik zelf ziek was. Ik weet eigenlijk niet eens of het nou zo slecht is, immers: het werkt prima voor nu en je bent je bewust van het risico dat eventuele onverwerkte ellende er later met een grote klap uit kan komen. Maar ik peins nog even verder.



Ditiseenalias: je zegt dat je graag hier wat zou willen sparren over je plannen, maar in welk opzicht precies? Kun je dat duidelijker aangeven? Sparren (brrrrrrr, vreselijk woord eigenlijk) vind ik enorm leuk!



Zuss: good for you!

Bambi: ik ben het Heel Erg Eens met jouw stelling dat geestelijk sterk blijven tijdens een periode van ernstige lichamelijke ziekte, heel erg belangrijk is voor herstel. Daarom schreef ik eerder al dat ik niet zeker weet of de kop-in-het-zand-methode van jou, eigenlijk wel zo erg is. Sterker nog: ik denk eigenlijk dat het helemaal niet erg is. Jij blijft er nu bij overeind, en dat is wat je nu nodig hebt. Als jij nu die "emo-shit" (kan smiley niet vinden) als ballast ervaart, dan moet je die simpelweg ook niet toelaten. Je bent je ervan bewust dat het risico bestaat dat die emo-shit later komt, als je hersteld bent, en dat lijkt me voldoende. Voor sommige mensen (kennelijk voor jou, voor mij was dat idem dito) helpt het om de factoren die bij ziekte horen, op te delen qua tijd in behapbare stukken. Eerst het fysieke herstel, later de gevoelens die daarbij komen.



Da's moeilijk trouwens, wat je beschrijft. Ik kan me he-le-maal indenken dat meelevendheid en vragen wat het met je doet, nu het laatste is wat jij kunt gebruiken. Zeer herkenbaar.



Je vraagt hoe ik daarmee omging. Toen ik ziek was, was ik niet meer "onder de mensen", zoals ik begrijp dat jij nog wel bent (klopt dat?). Ik had alleen nog maar contact met mensen die me echt nabij stonden, maar ik had geen contact meer met kennissen en moeders op het schoolplein, simpelweg omdat ik aan huis gekluisterd was. Nu ik jouw verhaal zo lees, realiseer ik me dat het voor mij dus ook veel gemakkelijker was om mijn kop in het zand te steken, want ik hoefde de medelijdende blikken van de buurvrouw immers niet te zien.



Wél de blikken van de mensen die dichter bij me stonden, en ik kan me nog zo goed herinneren dat ik WOEST werd als zij me als patient behandelden. Zichtbaar schrokken als ze binnenkwamen en zagen hoe slecht ik eruit zag, hun hoofd afwendden als ze zagen dat ik niet meer kon lopen en mijn man me uit bed moest tillen om me op de WC te zetten, verstijfden als ze zagen dat ik pijn had. De adviezen dat ik rustig aan moest doen (duhuh, ik kon weinig anders) en vooral moest PRATEN over mijn angsten, vond ik afschuwelijk. Ik vond het vreselijk toen ik hoorde dat vriendinnen een soort van bezoekrooster hadden opgesteld. Ik wist immers dondersgoed in wat voor akelige omstandigheden ik zat, maar ik wilde niets liever dan doen alsof ik voor een lullig griepje in dat bed lag, ik wilde dat de vriendinnen die bij me op bezoek kwamen gewoon ratelden over hun drukke leven en dagelijkse beslommeringen (dat durfden ze immers niet, geconfronteerd met De Zieke), ik wilde niet dat ze me boeken over meditatie en andere onzin cadeau gaven, ik wilde dat ze me behandelden alsof ik griep had en binnen no time weer de oude Marie zou zijn. Als zij me behandelden alsof ik ieder moment weer zou gaan werken en winkelen en lunchen in de stad, geloofde ik dat zelf ook, sterkte mij dat in mijn voornemen snel beter te worden.



Hoe meer zij me behandelden als een patient, hoe zieker ik me ging voelen terwijl ik het zo nodig had dat ze me behandelden als Marie die nu toevallig griep had. En precies DAT heb ik op een gegeven moment in een email aan de mensen die me nabij stonden, verteld. Dat ik hun medelijden en adviezen en ook verdriet (!!!) niet kon verdragen, dat ze mij het meeste hielpen door te doen alsof de wereld gewoon doordraaide, terwijl de mijne stilstond. In ruil voor hun "normaal-doen", hield ik hen per email op de hoogte van mijn herstel en medische details, zodat ik daar niet meer over hoefde te praten als ze aan mijn bed zaten. Bijkomend voordeel: de keren dat ik die mails stuurde met de dingen erin die zij graag wilden weten, was dat in mijn EIGEN tijd, op een moment waarop ik het aankon om kort over mijn ziekte te praten. Zo was iedereen blij: zij waren op de hoogte en ik was blij dat ze normaal deden als ze langskwamen. En het werkte.



Zou zoiets ook voor jou kunnen werken? Eén keer een mail of brief met daarin de boodschap WAAROM het voor jou zo belangrijk is om te doen alsof er niets aan de hand is, dat dat de manier is voor jou om je nu staande te houden? Dat je snapt dat ze meeleven en de noodzaak voelen om adviesjes te geven en dat je dat heus heel lief vindt, maar dat jij daar niet mee geholpen bent nu? Dat het voor jouw herstel nu belangrijk is dat iedereen normaal doet, en dat je hen daar heel hard bij nodig hebt?

En inderdaad Nijn: hoe was je gesprek???

Graag gedaan, Bambi. Je wilt het er niet te lang over hebben, dus houd ik het kort. Nog een tip: voor de mails die ik stuurde over Ziek Zijn, had ik een apart email-adres. Als ik dus de reacties niet wilde zien, las ik ze gewoon niet (hier mis ik de oude lampje-smiley), of op een later tijdstip als ik mezelf toestond om even een half uur De Patient uit te hangen. Voor mij werkte dat prima, en misschien voor jou ook.



En ja, ik ben helemaal hersteld. Het ligt inmiddels ook alweer bijna 6 jaar achter me, dus je snapt: ik ben écht hersteld. Ik wens voor jou hetzelfde.



En Nijn: haske goed (en hier mis ik de oude thumbs-up smiley) !!!!

O, maar Roosvrouw, het bijt Bambi misschien heus nog weleens in de kont, hoor, deze kop-in-het-zand-stekerij. Straks, als ze beter is en ruimte in haar hoofd heeft om angsten met terugwerkende kracht toe te laten. Gebeurde mij ook. Maar dan wél op een moment waarop ik me dat kon veroorloven en niet al mijn energie nodig had om beter te worden en niet finaal te breken. Misschien gebeurt het Bambi helemaal niet als ze straks weer beter is, en misschien gebeurt het wél. In een eerdere posting zei ze al dat ze zich bewust was van dat risico en dat lijkt mij voor nu meer dan voldoende. Ze deelt alle factoren van ziek-zijn op in behapbare brokken, en als dat voor haar werkt: prima.



RV, je schrijft dat het zoveel lichter te dragen zou zijn voor Bambi als ze die gevoelens zou delen met bijvoorbeeld haar man. Het punt is nou juist dat ze deze gevoelens niet TOELAAT. Er valt dus simpelweg niks te delen, behalve medische details. Vergis je niet: verschillende mensen gaan heel verschillend met dit soort zaken om en geen enkele manier is De Juiste. Deze manier werkt voor Bambi.