Psyche
alle pijlers
Weer een terugval? Ben het zat
zondag 15 augustus 2021 om 21:27
Moet even van me afschrijven. Kort door de bocht: heb last van terugkerende depressies, add en vermoeden van ASS. Huidige periode duurt nu vijf jaar. Het patroon door de jaren heen is steeds hetzelfde: medicijnen en/ of therapie lijken aan te slaan, heb een (steeds korter wordende) opleving en val weer terug.
Nu dus weer, het leek na de opname van mei/ juni in juli ff beter te gaan, maar de afgelopen week is het weer helemaal mis. Ik weet het, het is nog maar een week maar ik ben bang dat dit doorzet.
Tot overmaat van ramp heb ik net afscheid genomen van mijn maatschappelijk werkster en ga ik dat de komende maanden ook doen van mijn therapeut en huidige psychiater. Ik kan terug naar mijn oude psychiater en krijg een ambulant begeleider.
Ik ben het zat, weet het niet meer. Mijn behandelaren zijn nog vol vertrouwen maar bij mij is het even op nu.
Nu dus weer, het leek na de opname van mei/ juni in juli ff beter te gaan, maar de afgelopen week is het weer helemaal mis. Ik weet het, het is nog maar een week maar ik ben bang dat dit doorzet.
Tot overmaat van ramp heb ik net afscheid genomen van mijn maatschappelijk werkster en ga ik dat de komende maanden ook doen van mijn therapeut en huidige psychiater. Ik kan terug naar mijn oude psychiater en krijg een ambulant begeleider.
Ik ben het zat, weet het niet meer. Mijn behandelaren zijn nog vol vertrouwen maar bij mij is het even op nu.
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
voor iedereen die het kan gebruiken.
maandag 23 augustus 2021 om 17:38
Ik herken veel in wat men hier schrijft…
Klinkt misschien raar, maar wat mij heeft geholpen: leren programmeren. Dat geeft elke keer een boost. Kijk eens op codeacademy.com en start gewoon een gratis cursus. Dat is leuk om te doen en de opdrachtjes zijn vaak klein en haalbaar. En het is supertof om gewoon zoiets te kunnen. Als je niet weet waar te beginnen: html, css en later php heb ik gedaan. Maar je kan ook iets anders doen.
Ook vind ik t leuk om met een arduino bezig te zijn. Met mn handen bezig zijn haalt me uit mijn hoofd. Maar het kost me veel moeite dit op te pakken.
Dat gezegd hebbende: ik heb ook veel slechte dagen. Het is zoals het is helaas. Ik zou de tijden wat proberen los te laten en me misschien wat meer op volgorde richten? Dan is niet om 8 uur al je plan mislukt. Dat demotiveert nog meer.
Klinkt misschien raar, maar wat mij heeft geholpen: leren programmeren. Dat geeft elke keer een boost. Kijk eens op codeacademy.com en start gewoon een gratis cursus. Dat is leuk om te doen en de opdrachtjes zijn vaak klein en haalbaar. En het is supertof om gewoon zoiets te kunnen. Als je niet weet waar te beginnen: html, css en later php heb ik gedaan. Maar je kan ook iets anders doen.
Ook vind ik t leuk om met een arduino bezig te zijn. Met mn handen bezig zijn haalt me uit mijn hoofd. Maar het kost me veel moeite dit op te pakken.
Dat gezegd hebbende: ik heb ook veel slechte dagen. Het is zoals het is helaas. Ik zou de tijden wat proberen los te laten en me misschien wat meer op volgorde richten? Dan is niet om 8 uur al je plan mislukt. Dat demotiveert nog meer.
maandag 23 augustus 2021 om 18:45
Bedankt voor de knuffels en de tips.
En een
voor iedereen terug.
Programmeren is mij wat te technisch, ook Arduino trekt me niet ( met de oudste wel eens iets vergelijkbaars gedaan).
Slechte nacht gehad , ondanks dat ik gisteren uit bed gebleven ben. Vandaag ook, maar kost me veel moeite en ben nu aardig overvraagd/ overprikkeld. Moest eigenlijk vandaag therapeutisch een uurtje naar het werk maar dat zit er niet meer in. Enige wat ik nog ga doen is proberen te ontprikkelen en me schrap zetten voor morgen. Jongste is uit logeren, da's wel ff fijn nu.
En een
voor iedereen terug. Programmeren is mij wat te technisch, ook Arduino trekt me niet ( met de oudste wel eens iets vergelijkbaars gedaan).
Slechte nacht gehad , ondanks dat ik gisteren uit bed gebleven ben. Vandaag ook, maar kost me veel moeite en ben nu aardig overvraagd/ overprikkeld. Moest eigenlijk vandaag therapeutisch een uurtje naar het werk maar dat zit er niet meer in. Enige wat ik nog ga doen is proberen te ontprikkelen en me schrap zetten voor morgen. Jongste is uit logeren, da's wel ff fijn nu.
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
woensdag 25 augustus 2021 om 22:36
Snap ik, ik vind het ook nog steeds heel moeilijk om te leven met dit leven.zilverelfje schreef: ↑22-08-2021 21:21@martje ik ben ook blij met de herkenning. Maar ergens maakt het me wel angstig dat ik met de terugvallen/ achteruitgang echt zal moeten leren leven. En eerlijk gezegd weet ik niet of ik dat kan/ de moeite waard vind. ( Maar ik zal wel moeten).
Grappig, mijn testament niet op orde hebben is voor mij ook een veiligheidsmaatregel, ik snap hem helemaal.
Ik werk nog wel, therapeutisch dan weer. Moet nu naar de arbeidsdeskundige, ben heel benieuwd of hij iets beters weet voor mij...
Hoe oud zijn je kinderen? En waaruit bestaan hun extra problemen?
Klinkt alsof je het fijn geregeld hebt met je partner.
Echt waar, je herkent het? Ik vind het zo bijzonder als iets waarvan ik denk: "daar ben ik vast de enige mee", iemand anders dat ook denkt/herkent.
Mijn kinderen zijn 7 en 9 jaar. We hebben alledrie een (zeldzame) genetische afwijking. Dat is waarschijnlijk de oorzaak van de gedrags- en leerproblemen. Op dit moment heb ik vooral de handen vol aan de dyslexie training van de oudste. De jongste is net klaar met fysio. Het lijkt er helaas op dat de jongste ook dyslexie heeft.
martje55 wijzigde dit bericht op 25-08-2021 22:39
Reden: .
Reden: .
0.44% gewijzigd
woensdag 25 augustus 2021 om 22:48
Golden love en glitter hippie. Fijn (hopelijk toch een beetje) dat jullie het ook herkennen.
Ik heb vandaag een ontiegelijk zware dag. Ik heb te horen gekregen dat mijn psycholoog over 2 maanden weg gaat. Ik werkte pas 4 maanden met haar, ik had heel erg het gevoel dat zij begreep wat ik nodig heb. Het is maar weer afwachten hoe het met een nieuw persoon klikt. En ik ben heel erg aan het twijfelen hoe ik onze werkrelatie de komende tijd vorm kan geven. Ik kan niet meer de diepte in. Zij had het over een aspect beter leren kennen. Maar wat hebben wij er aan als zij dat leert kennen, maar er niks meer mee/aan kan doen?
En ik ben boos en het voelt heel oneerlijk.
Zilverelfje, hoe is het nu met jou?
Ik heb vandaag een ontiegelijk zware dag. Ik heb te horen gekregen dat mijn psycholoog over 2 maanden weg gaat. Ik werkte pas 4 maanden met haar, ik had heel erg het gevoel dat zij begreep wat ik nodig heb. Het is maar weer afwachten hoe het met een nieuw persoon klikt. En ik ben heel erg aan het twijfelen hoe ik onze werkrelatie de komende tijd vorm kan geven. Ik kan niet meer de diepte in. Zij had het over een aspect beter leren kennen. Maar wat hebben wij er aan als zij dat leert kennen, maar er niks meer mee/aan kan doen?
En ik ben boos en het voelt heel oneerlijk.
Zilverelfje, hoe is het nu met jou?
donderdag 26 augustus 2021 om 12:01
Bah Martje, niet fijn moeten wisselen van zorgverlener. Heb je net een beetje veen band kan je weer opnieuw beginnen....
Klinkt inderdaad pittig met je kinderen. Dyslexie gelukkig geen ervaring mee, maar wel met fysiotherapie, logopedie en ambulante begeleiding ivm hun ass. En met gedragsproblemen.
Met mij niet zo best, kom nu mijn bed wel uit voor de afspraken maar dat is ook het enige wat lukt. Krijg van de zorgverleners ook te horen dat ik er slecht uit zie. Maandag moeten de kinderen weer naar school, ben benieuwd of ik mezelf dan wat beter op de rit krijg. En mijn psychiater is dan terug van vakantie, hopelijk heeft die nog wat in de hoge hoed zitten.
Klinkt inderdaad pittig met je kinderen. Dyslexie gelukkig geen ervaring mee, maar wel met fysiotherapie, logopedie en ambulante begeleiding ivm hun ass. En met gedragsproblemen.
Met mij niet zo best, kom nu mijn bed wel uit voor de afspraken maar dat is ook het enige wat lukt. Krijg van de zorgverleners ook te horen dat ik er slecht uit zie. Maandag moeten de kinderen weer naar school, ben benieuwd of ik mezelf dan wat beter op de rit krijg. En mijn psychiater is dan terug van vakantie, hopelijk heeft die nog wat in de hoge hoed zitten.
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
donderdag 26 augustus 2021 om 12:27
donderdag 26 augustus 2021 om 17:38
zilverelfje schreef: ↑26-08-2021 17:25Ik ben het meest happy in mijn eentje thuis, en groepen trek ik heel slecht. Cursussen zijn echt een ramp bij mij, die vermijd ik liever.
Is dat niet je gevoel dat graag alleen wil zijn en nu in de vermijding schiet?
Ik ben ook echt niet op m’n best in groepen en heb m’n tijd alleen hard nodig, maar zeker in depressietijd is sociaal contact gewoon nodig. Ook als autist.
Douchen, aankleden, de deur uit. Een beetje mee blijven doen in het normale leven. Afspraken zijn dan goed als pressiemiddel. Hoe rot het ook voelt.
Ik heb ook weken dat ik me m’n bed nauwelijks uit kan slepen voor m’n vrijwilligerswerk, en het wel doen maakt me niet beter.
Maar het níet doen maakt me zéker niet beter en laat me alle contact met de buitenwereld verliezen. Soms moeten dingen gewoon met je verstand.
donderdag 26 augustus 2021 om 17:54
Klopt, maar ik heb straks weer het pressie middel de kinderen van en naar school brengen. Deze week heb ik 8 afspraken in vijf dagen (9 als je de buurvrouw die de haren van de kinderen gaat knippen), volgende week iedere dag 1, dat vind ik contact zat. Bovendien ga ik ook weer boventallig een paar uurtjes aan de slag. Moet eerst nog zien dat het allemaal weer lukt maar dan juist weer oppassen voor overprikkeling.....
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
dinsdag 31 augustus 2021 om 10:33
Wow 8/9 afspraken in 5 dagen is best veel Zilverelfje. Hoe ben je die allemaal doorgekomen?
Hoe gaat het met de kinderen weer naar school?
Lastig hè om de balans te houden tussen teveel en te weinig doen? Ik zelf denk dat dat een lange weg is met veel vallen en weer opstaan.
Het slechte nieuws houdt hier niet op. Vrijdag te horen gekregen bij de huisarts dat we met de jongste naar de kinderarts moeten. Het is nog afwachten wat daar precies uitkomt, maar kan heel heftig zijn.
En ik zal vandaag de verzekering bellen, omdat gisteravond de badkamer blank stond met gevolg een waterval vanaf de overloop naar de gang van de benedenverdieping.
Soms bekijk ik mezelf van een afstandje en ben ik stomverbaasd dat ik nog overeind sta. Soms schiet ik compleet in de paniek en heb ik geen idee hoe het verder moet.
Hoe gaat het met de kinderen weer naar school?
Lastig hè om de balans te houden tussen teveel en te weinig doen? Ik zelf denk dat dat een lange weg is met veel vallen en weer opstaan.
Het slechte nieuws houdt hier niet op. Vrijdag te horen gekregen bij de huisarts dat we met de jongste naar de kinderarts moeten. Het is nog afwachten wat daar precies uitkomt, maar kan heel heftig zijn.
En ik zal vandaag de verzekering bellen, omdat gisteravond de badkamer blank stond met gevolg een waterval vanaf de overloop naar de gang van de benedenverdieping.
Soms bekijk ik mezelf van een afstandje en ben ik stomverbaasd dat ik nog overeind sta. Soms schiet ik compleet in de paniek en heb ik geen idee hoe het verder moet.
dinsdag 31 augustus 2021 om 15:46
Hey Martje!
Herken het gevoel dat het niet ophoudt. Er is altijd wel wat wat je uit balans haalt. Ik ben met acute dingen zoals zo'n lekkage altijd heel nuchter en praktisch in het moment,maar krijg achteraf dan de overprikkeling/ paniek.
Vervelend van je jongste. Houd het verband met wat je schreef over de genetische afwijking, of komt dit er nog weer bij? Hoop dat het mee blijkt te vallen!
Een van mijn afspraken was ook bij de kinderarts voor jongste, ivm onverklaarbare gewrichtspijn. Ergens waren de afspraken wel fijn, bracht toch wat dwang om uit bed te blijven. Maar het was wel veel, scheelde dat ik verder nog niets had.
Kinderen ( de twee jongsten dan, de puber niet) zijn blij dat ze weer op school zitten. En ik ook, opstaan s morgens valt nog niet mee maar het is wel gelukt. Gisteren en vandaag had ik afspraken, morgen verder een loze dag, benieuwd hoe het dan gaat. Over het algemeen gaat het wel iets beter dan toen ik het topic opende.
Psychiater snapt dat ik het vallen zat ben en gaat deze week nadenken of we zo doorgaan of dat er nog wat anders helpender kan zijn. Ben benieuwd, geeft me wel weer wat rust.
Herken het gevoel dat het niet ophoudt. Er is altijd wel wat wat je uit balans haalt. Ik ben met acute dingen zoals zo'n lekkage altijd heel nuchter en praktisch in het moment,maar krijg achteraf dan de overprikkeling/ paniek.
Vervelend van je jongste. Houd het verband met wat je schreef over de genetische afwijking, of komt dit er nog weer bij? Hoop dat het mee blijkt te vallen!
Een van mijn afspraken was ook bij de kinderarts voor jongste, ivm onverklaarbare gewrichtspijn. Ergens waren de afspraken wel fijn, bracht toch wat dwang om uit bed te blijven. Maar het was wel veel, scheelde dat ik verder nog niets had.
Kinderen ( de twee jongsten dan, de puber niet) zijn blij dat ze weer op school zitten. En ik ook, opstaan s morgens valt nog niet mee maar het is wel gelukt. Gisteren en vandaag had ik afspraken, morgen verder een loze dag, benieuwd hoe het dan gaat. Over het algemeen gaat het wel iets beter dan toen ik het topic opende.
Psychiater snapt dat ik het vallen zat ben en gaat deze week nadenken of we zo doorgaan of dat er nog wat anders helpender kan zijn. Ben benieuwd, geeft me wel weer wat rust.
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
dinsdag 31 augustus 2021 om 21:47
Ik heb het ook een periode gehad, dat het een na het ander kwam waardoor ik van slag was. Het hield maar niet op.
Inmiddels merk ik dat ik zelf op de een of andere manier beter tegen al die dingen kan. Alsof ik een manier heb gevonden waardoor het me niet meer zo raakt. Het scheelt enorm dat ik mijn eigen huurhuis heb, waardoor ik wel mijn eigen plek heb maar veel klussen wel de verantwoordelijkheid van de woningbouw zijn. En dat ik een manier heb gevonden om mijn leven in te richten, los/niet afhankelijk van anderen helpt ook. Maar ik denk dat het belangrijkste is dat ik inmiddels weet waar ik door van slag raak en waardoor ik precies overprikkeld raak. Daardoor kan ik er beter rekening mee houden. En dat zorgt ervoor dat het me veel minder overvalt en dat ik het mezelf niet meer verwijt dat dit is hoe het is.
Inmiddels merk ik dat ik zelf op de een of andere manier beter tegen al die dingen kan. Alsof ik een manier heb gevonden waardoor het me niet meer zo raakt. Het scheelt enorm dat ik mijn eigen huurhuis heb, waardoor ik wel mijn eigen plek heb maar veel klussen wel de verantwoordelijkheid van de woningbouw zijn. En dat ik een manier heb gevonden om mijn leven in te richten, los/niet afhankelijk van anderen helpt ook. Maar ik denk dat het belangrijkste is dat ik inmiddels weet waar ik door van slag raak en waardoor ik precies overprikkeld raak. Daardoor kan ik er beter rekening mee houden. En dat zorgt ervoor dat het me veel minder overvalt en dat ik het mezelf niet meer verwijt dat dit is hoe het is.
woensdag 1 september 2021 om 21:57
Vandaag ging het dus absoluut niet. Werd al misselijk van de spanning wakker, slecht teken. Heb de kinderen met de auto naar school gebracht (in mijn pyjama) en zo weer het bed in gedoken tot 12 uur. Hele middag met mijn ziel onder de arm gelopen, terwijl ik me had voorgenomen om een beetje op te ruimen. Maar gedachten hoe nu verder waren te sterk, kwam nergens toe. Ben blij dat vandaag voorbij is.
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
donderdag 2 september 2021 om 22:00
Zilverelfje, hoe reageren je kinderen op je als het niet goed met je gaat?
Ik merk dat ik het liefst in een eigen cocon wil kruipen, maar als de kinderen thuis zijn voel ik me dan vrij snel schuldig. Dat ik er niet goed voor ze kan zijn. En dan extra grenzen stellen in wel/niet spelen met vriendjes bijv, terwijl ik dan al zo besluiteloos en futloos ben.
Hoe ervaar jij dat?
Sterkte, hoop voor je dat het beter mag gaan! Wanneer start je ambulante ondersteuner?
Ik merk dat ik het liefst in een eigen cocon wil kruipen, maar als de kinderen thuis zijn voel ik me dan vrij snel schuldig. Dat ik er niet goed voor ze kan zijn. En dan extra grenzen stellen in wel/niet spelen met vriendjes bijv, terwijl ik dan al zo besluiteloos en futloos ben.
Hoe ervaar jij dat?
Sterkte, hoop voor je dat het beter mag gaan! Wanneer start je ambulante ondersteuner?
donderdag 2 september 2021 om 22:41
De oudste twee trekken zich terug, de jongste gaat juist heel veel aandacht vragen.
Als ik wil liggen/ terugtrekken mogen zij extra op beeldscherm, dat vinden ze gelukkig een feestje.
Ik heb ook een enorm schuldgevoel naar de kinderen toe. Ze krijgen van mij niet de aandacht die ze nodig hebben, en niet de structuur.
Maar nee zeggen tegen speelafspraken vind ik lastig. Vooral ook omdat het bijna niet kan ( zij kunnen alleen op dinsdag en donderdag en dan zit bijna iedereen op de BSO) Gelukkig zijn ze al wat ouder en gaan speelafspraken wat soepeler. Hoe oud zijn jouw kinderen?
Ambulant begeleider is vorige week gestart, maar was vooral nog een beetje aftasten en kennismaken.
Dank je wel, hoop voor jou hetzelfde
Als ik wil liggen/ terugtrekken mogen zij extra op beeldscherm, dat vinden ze gelukkig een feestje.
Ik heb ook een enorm schuldgevoel naar de kinderen toe. Ze krijgen van mij niet de aandacht die ze nodig hebben, en niet de structuur.
Maar nee zeggen tegen speelafspraken vind ik lastig. Vooral ook omdat het bijna niet kan ( zij kunnen alleen op dinsdag en donderdag en dan zit bijna iedereen op de BSO) Gelukkig zijn ze al wat ouder en gaan speelafspraken wat soepeler. Hoe oud zijn jouw kinderen?
Ambulant begeleider is vorige week gestart, maar was vooral nog een beetje aftasten en kennismaken.
Dank je wel, hoop voor jou hetzelfde
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
vrijdag 3 september 2021 om 08:58
Zilverelfje, nee niet in verband met de genetische afwijking, iets heel anders.
Is er bij jouw jongste iets uit gekomen? Of lopen de onderzoeken nog?
Fijn dat de psychiater je snapt. In welke richting denken ze? Meer andere medicijnen of andere therapie?
Celaena, hoe bedoel je dat je er nu beter tegen kan? Kan je beter tegen stress? En hoe heb je je leven los van anderen hebt ingericht? Dingen als waterschade, ziekte of overlijden kunnen jou ook nog overkomen?
Alweer 2 dagen verder, maar wat rot van woensdag Zilverelfje. Toch nog maar een knuffel. Heb je iemand die je kan bellen als je met je ziel onder je arm loopt? Ik kan vrijwel altijd bellen met mijn casemanager van het FACT, dat is geruststellend.
Ik worstel ook heel erg met schuldgevoel. Wel lukt het steeds vaker om mezelf gerust te stellen, dat ik mijn best doe en me in ieder geval bewust ben van tekortkomingen. Zoveel mensen die dat niet zijn.
En wat ik heel lastig vind, hoe meer ik overprikkeld raak, hoe slechter ik mijn eigen grenzen aanvoel. Dan gaan de kinderen daar overheen en dan ontplof ik, dat is voor niemand leuk.
Is er bij jouw jongste iets uit gekomen? Of lopen de onderzoeken nog?
Fijn dat de psychiater je snapt. In welke richting denken ze? Meer andere medicijnen of andere therapie?
Celaena, hoe bedoel je dat je er nu beter tegen kan? Kan je beter tegen stress? En hoe heb je je leven los van anderen hebt ingericht? Dingen als waterschade, ziekte of overlijden kunnen jou ook nog overkomen?
Alweer 2 dagen verder, maar wat rot van woensdag Zilverelfje. Toch nog maar een knuffel. Heb je iemand die je kan bellen als je met je ziel onder je arm loopt? Ik kan vrijwel altijd bellen met mijn casemanager van het FACT, dat is geruststellend.
Ik worstel ook heel erg met schuldgevoel. Wel lukt het steeds vaker om mezelf gerust te stellen, dat ik mijn best doe en me in ieder geval bewust ben van tekortkomingen. Zoveel mensen die dat niet zijn.
En wat ik heel lastig vind, hoe meer ik overprikkeld raak, hoe slechter ik mijn eigen grenzen aanvoel. Dan gaan de kinderen daar overheen en dan ontplof ik, dat is voor niemand leuk.
vrijdag 3 september 2021 om 12:39
Uiteraard kunnen zulke dingen mij ook nog overkomen. Het verschil met ‘vroeger’ is dat ik makkelijker kan accepteren dat ik daardoor van slag raak. Daardoor kan ik makkelijker beslissen om bijvoorbeeld iets te laten vallen, extra hulp in te roepen en kan herkennen wanneer ik handel uit verdriet/paniek/boosheid/frustratie, en wanneer uit ‘gezond verstand’. Die dingen maken dat ik uiteindelijk beter voor mezelf kan zorgen.
Daarnaast bewaak ik mijn zelfstandigheid: ik kies ervoor om zo min mogelijk te leunen op mijn sociale netwerk voor zorgtaken, en leg daarvan zo veel mogelijk bij de professionals. Daarnaast kook ik op goede dagen grote porties eten, zodat ik op slechte dagen wel iets gezonds te eten heb. Ik heb geen kinderen, en kan dus na een vermoeiende dag/week uitslapen als dat nodig is, of zelfs mijn ‘indien nodig’-medicatie nemen. Juist doordat ik zo veel mogelijk voorkom dat ik een beroep doe op mijn omgeving, vinden ze het een stuk minder erg om eventueel bij te springen als er wel ziekte of overlijden is, net als bij waterschade. Daarnaast weten zij ook dat ik hulp heb, en dat hun taken dus beperkt blijven tot meeleven en af en toe zorgen dat ik mee kan eten met ze.
Ziekte en overlijden zijn overigens ook al voorgekomen, en ik weet dat de hulpverlening mij dan inderdaad opvangt. Dat weet mijn omgeving ook, waardoor ook zij erop vertrouwen dat die hun werk doen.
En ja, ik voel me dan ook rot en naar en verdrietig. Maar dat is normaal. En dat ik meer tijd en ruimte nodig heb om die emoties te verwerken, dat hoort bij mij. Dat kan ik accepteren, waardoor ik me niet ook nog eens rot voel over het feit dat ik me rot voel. Dat scheelt heel veel.
Acceptatie en compassie zijn bij mij de sleutelwoorden, en daarnaast een stukje ‘ziekte-inzicht’: wat is mijn autisme, wat ben ik en wat is de omgeving. Ik kan mijn autisme niet veranderen, maar wel hoe ik ermee omga. Ik heb er ook bijna 15 jaar over gedaan om dat uit te vinden, en ik ben nog steeds niet helemaal uitgeleerd. Maar ik weet inmiddels dat het kan: leven met autisme, in plaats van overleven. En dat scheelt heel veel.
vrijdag 3 september 2021 om 17:15
Jongste is nog in onderzoek. Heb de bloeduitslag zelf al gezien, volgens mij niet echt afwijkingen.martje55 schreef: ↑03-09-2021 08:58Zilverelfje, nee niet in verband met de genetische afwijking, iets heel anders.
Is er bij jouw jongste iets uit gekomen? Of lopen de onderzoeken nog?
Fijn dat de psychiater je snapt. In welke richting denken ze? Meer andere medicijnen of andere therapie?
Celaena, hoe bedoel je dat je er nu beter tegen kan? Kan je beter tegen stress? En hoe heb je je leven los van anderen hebt ingericht? Dingen als waterschade, ziekte of overlijden kunnen jou ook nog overkomen?
Alweer 2 dagen verder, maar wat rot van woensdag Zilverelfje. Toch nog maar een knuffel. Heb je iemand die je kan bellen als je met je ziel onder je arm loopt? Ik kan vrijwel altijd bellen met mijn casemanager van het FACT, dat is geruststellend.
Ik worstel ook heel erg met schuldgevoel. Wel lukt het steeds vaker om mezelf gerust te stellen, dat ik mijn best doe en me in ieder geval bewust ben van tekortkomingen. Zoveel mensen die dat niet zijn.
En wat ik heel lastig vind, hoe meer ik overprikkeld raak, hoe slechter ik mijn eigen grenzen aanvoel. Dan gaan de kinderen daar overheen en dan ontplof ik, dat is voor niemand leuk.
Ik heb geen idee waar de psychiater mee gaat komen. Misschien toch nog wel ( hopelijk dan versneld) ophogen of toch nog wat anders. Ik hoor het volgende week wel.
Vandaag en gisteren waren niet veel beter. Nog wel ff contact gehad met psychiater en voor nu maar even een paar keer extra slaapmedicatie tot de volgende afspraak. Hou er helemaal niet van, blijf er overdag ook duf van maar het maakt de dagen wel korter.
Buiten kantooruren kan ik ook bellen,maar wanneer bel je en wat kunnen ze doen.... Als het me echt te hoog zit vind ik de luuisterlijn meestal net zo prettig.
Ik heb wel veel gehad aan pmt voor de grenzen herkennen. Ga er nog steeds overheen maar niet meer zo erg dat ik direct ontplof. Weet vaak wel het uit te stellen tot ik alleen ben. De aripiprazol helpt daar ook heel goed in.
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
vrijdag 3 september 2021 om 17:20
@ celaena, goed dat het je gelukt is om uit de overlevingsstand te komen. Was ik maar zover, ik zou graag wat meer grip willen hebben. Je hebt het over acceptatie en compassie, heb je daar gericht therapie op gehad? Weet dat voor mij een van de opties nu acceptance and commitmand therapie is, maar ik vind het heel moeilijk, voelt een beetje alsof ik me hier dan bij neerleg.
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
vrijdag 3 september 2021 om 17:37
Ik heb van alles gehad. Een stukje ACT, een stukje schematherapie, de VERS, CGT, EMDR voor bepaalde dingen… en verder heel veel praten.zilverelfje schreef: ↑03-09-2021 17:20@ celaena, goed dat het je gelukt is om uit de overlevingsstand te komen. Was ik maar zover, ik zou graag wat meer grip willen hebben. Je hebt het over acceptatie en compassie, heb je daar gericht therapie op gehad? Weet dat voor mij een van de opties nu acceptance and commitmand therapie is, maar ik vind het heel moeilijk, voelt een beetje alsof ik me hier dan bij neerleg.
Ik heb ook een uitgebreid crisispreventieplan, waarin de signalen en ‘taken’ (wie doet wat in welke fase) duidelijk aangegeven zijn. Hier is de huisarts (ik heb geen behandeling meer) ook bij betrokken, omdat ik wel medicatie gebruik.
Weet je, er zit een verschil tussen ‘ik accepteer dat dit is wat het is’ en ‘ik accepteer mijn stoornis’. In het eerste geval kan het inderdaad voelen als opgeven, in het tweede geval werk je aan je leven zo inrichten dat jij zo min mogelijk last hebt van je stoornis. Dat is een heel andere insteek. Daarnaast helpt het enorm als je weet hoe je stoornis precies in elkaar zit en vooral: hoe die zich bij jou uit. Met die informatie kun je namelijk je leven zo gaan inrichten dat je zo min mogelijk last hebt van je stoornis.
zaterdag 4 september 2021 om 17:06
Misschien heb je gelijk, moet ik mijn stoornissen meer accepteren dan er tegenin gaan. Het voelt zo onmogelijk maar daar is de ACT dan voor he.
Vers heb ik gedeeltelijk gehad maar sloot niet echt aan. Schematherapie en ctg heb ik ook gehad. Ik heb de NET gehad ipv EMDR, dat moet nu zakken, als er nog een restje blijft krijg ik daar nog EMDR voor....
Vers heb ik gedeeltelijk gehad maar sloot niet echt aan. Schematherapie en ctg heb ik ook gehad. Ik heb de NET gehad ipv EMDR, dat moet nu zakken, als er nog een restje blijft krijg ik daar nog EMDR voor....
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
zaterdag 4 september 2021 om 18:30
Dus je hebt net traumatherapie gehad? Dan verbaast het me niets dat je even een terugslag hebt. Dat zou je ook hebben na een operatie oid.zilverelfje schreef: ↑04-09-2021 17:06Misschien heb je gelijk, moet ik mijn stoornissen meer accepteren dan er tegenin gaan. Het voelt zo onmogelijk maar daar is de ACT dan voor he.
Vers heb ik gedeeltelijk gehad maar sloot niet echt aan. Schematherapie en ctg heb ik ook gehad. Ik heb de NET gehad ipv EMDR, dat moet nu zakken, als er nog een restje blijft krijg ik daar nog EMDR voor....
Waarom ga je tegen je stoornis in? Wat levert dat je (denk je) op?
En misschien ook iets om jezelf eens af te vragen: zou het anders voelen als je een hartkwaal of diabetes zou moeten accepteren?
zondag 5 september 2021 om 16:06
Het is vooral de depressie die ik niet kan accepteren. Hij duurt al zolang en eerlijk gezegd, als dit het is hou ik het gewoon niet vol. Er is al zoveel aangepast, probeer er echt wel aan toe te geven maar als ik niet er tegenin ga en doe wat goed voor mij is zak ik alleen maar verder weg. Bovendien hebben de kinderen mij ook gewoon nodig en hebben ze niets aan me als ik grotendeels op bed lig/ in de onrust zit.
Diabetes en hartkwaal zou ruk zijn, maar voor mij denk ik wel makkelijker accepteren, er vanuit gaande dat dat minder grillig verloopt en minder alles omvattend is.
Diabetes en hartkwaal zou ruk zijn, maar voor mij denk ik wel makkelijker accepteren, er vanuit gaande dat dat minder grillig verloopt en minder alles omvattend is.
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
