Wie is er ook blij met zijn anti depressiva???

Oke, dank je wel.



Ik ga nog even goed dit topic doorlezen.



Ik had het alleen zo graag zonder medicijnen willen kunnen doen. Maar soms moet je denk ik maar toegeven dat je niet alles alleen afkunt.

Ja dat gevoel ken ik.



Maar misschien kunnen de medicijnen een steuntje in de rug zijn en kun je na verloop van tijd weer zonder.

quote:Cat23 schreef op 09 juli 2009 @ 12:49:

Ik sta voor de keus om aan AD te gaan beginnen. En ik vind het vreselijk moeilijk!



Hoe hebben jullie dat gedaan? Deze afweging gemaakt?Ik denk dat zolang je de keuze hebt of het gevoel dat je iets moet afwegen....het misschien niet helemaal nodig is en je wellicht ook baat kan hebben bij andere middelen/behandelingen. Zodra je voelt en weet, ik MOET want het kan niet anders, anders gaat het fout, hoef je die afweging niet meer te maken.

Ik leef nu al drie jaar dit leven en ik wil het gewoon niet meer. Ik ben jong en zit altijd binnenshuis! Ik onderneem nooit meer wat in mijn eentje. Eigenlijk ook niet meer met vrienden...



Drie jaar geleden had ik een super goede baan en ging ik regelmatig alleen op stap of met vrienden weg. En dat heb ik allemaal niet meer. En ik begin in september met een nieuwe opleiding en ik weet gewoon dat als ik de eerste keer een paniekaanval krijg ik nooit meer terug ga.



Maar wat voor andere middelen zijn er dan?

quote:woppie2 schreef op 07 juli 2009 @ 10:48:

Is er onder deze blije ad-slikkers iemand bekend met cymbalta.

Heb zelf 3 jaar seroxat, en 6 jaar fevarin geslikt en sinds 6 jaar niets meer. Vond seroxat destijds een echt wondermiddel, knapte er enorm van op. Maar toen ik ervan af was was ik me wel heel erg bewust van de bijwerkingen. Toen het zonder ad niet ging dus voor een ander ad, fevarin gekozen. Dezelfde bijwerkingen maar wel in mindere mate. Nu gaat het weer niet goed met mij, (mede door nogal wat vervelende gebeurtenissen) en sta ik wederom voor de keus, wel of geen ad. Eigenlijk word ik er gek van. Besef dat het heel hard nodig is maar vecht er al maanden tegen. Lees over cipramil best wel positieve verhalen, maar over cymbalta hoor ik weinig. Volgens mijn huisarts wel een goede en moet ik het gewoon doen.

Heb het recept liggen, maar ben nog steeds niet overuigd.



Heb ruim 5 mnd cymbalta geslikt en was er redelijk tevreden over. Helaas heb ik een wat moeilijker te behandelen depressie en is cymbalta niet sterk genoeg voor mij. Ik ging me zeker beter voelen, dit duurde alleen dan maar een paar weken en dan ging het weer veel slechter. En zo is dat een paar x op en en neer gegaan. Erg jammer, want ik vond de bijwerkingen goed te doen. In het begin wat misselijk en ik verloor heel veel vocht (veel plassen) en viel dus af. Dat laatste was trouwens tijdelijk, want nu was ik er ook helaas van aan het aankomen.

Ik moet dus gaan afbouwen en een ander middel gaan proberen, maar zowel mijn psych als huisarts waren erg positief over cymbalta. Je weet dus alleen nooit vante voren of het bij jou ook daadwerkelijk werkt.

Succes!

quote:Cat23 schreef op 09 juli 2009 @ 18:48:

Ik leef nu al drie jaar dit leven en ik wil het gewoon niet meer. Ik ben jong en zit altijd binnenshuis! Ik onderneem nooit meer wat in mijn eentje. Eigenlijk ook niet meer met vrienden...



Drie jaar geleden had ik een super goede baan en ging ik regelmatig alleen op stap of met vrienden weg. En dat heb ik allemaal niet meer. En ik begin in september met een nieuwe opleiding en ik weet gewoon dat als ik de eerste keer een paniekaanval krijg ik nooit meer terug ga.



Maar wat voor andere middelen zijn er dan?



Daar zou je je eens in kunnen verdiepen, je hebt ook medicatie puur alleen voor paniekaanvallen. Wie weet is homeopathie iets om mee te beginnen. De alternatieve sector heeft ook een aantal behandelingen, die jou misschien wel verder zouden kunnen helpen.

Of misschien is groepstherapie iets, of therapie sociale omgang (of zoiets, weet niet hoe ze dat precies noemen), zodat je weer leert contact te maken,zoeken en onderhouden en je wat uit je isolement komt. Of lotgenotencontact in jouw buurt?

Dit zijn zomaar een paar dingen die bij mij opkomen.........weet dat het moeilijk is, maar ad kan je altijd nog doen. En wat iemand eerder schreef, dat je altijd nog kan stoppen....dat kan natuurlijk , maar dat vind ik een verkeerd uitgangspunt. Bedenk wel dat ad een grote impact (kunnen) hebben en je daar toch wel langere tijd aan vastzit en je ook door de bijwerkingen heen moet. Stop je, dan kost je dat ook wat, je lichaam moet daar ook weer aan wennen.

Ik heb zelf van alles geprobeerd voor ik uiteindelijk inzag dat ik ad MOEST gaan slikken, dat was mijn laatste redmiddel. Als je het gevoel hebt dat je (bijna) alles hebt geprobeerd en niks werkt, dan zijn er altijd de ad nog.

Sterkte!

Hoi Muis,



Het is niet zo dat ik een sociaal probleem heb, ik ben alleen zo bang om een paniekaanval te krijgen dat ik er dus ook een krijg. Angst voor angst zeg maar.



Ik heb wel vrienden hoor en ik ga er tegenwoordig wel vaker uit maar ik ben gewoon niet meer de cat die ik was. En werken is er nog helemaal niet bij Nu doe ik wel gewoon boodschappen en ik fiets gewoon rond en ga naar vrienden thuis. Maar er zijn gewoon dagen dat ik de deur weer even niet uit durf en dan moet ik mezelf weer echt even dwingen.



Homeopathie klinkt mij wel goed in de oren. Daar kan de huisarts mij ook wel wat over vertellen denk ik?



Ik vind het ook wel fijn dat je zegt dat ad altijd nog kan. Dit kan ik dan ook in mijn hoofd houden!



Dank je wel

quote:Cat23 schreef op 09 juli 2009 @ 18:48:

Ik leef nu al drie jaar dit leven en ik wil het gewoon niet meer. Ik ben jong en zit altijd binnenshuis! Ik onderneem nooit meer wat in mijn eentje. Eigenlijk ook niet meer met vrienden...



Drie jaar geleden had ik een super goede baan en ging ik regelmatig alleen op stap of met vrienden weg. En dat heb ik allemaal niet meer. En ik begin in september met een nieuwe opleiding en ik weet gewoon dat als ik de eerste keer een paniekaanval krijg ik nooit meer terug ga.



Maar wat voor andere middelen zijn er dan?





Meid toch! Drie jaar vind ik best lang hoor. Dan zou ik ook een steuntje in de rug overwegen.

Er zijn een aantal ad's die ook worden voorgeschreven bij paniekaanvallen en andere angstklachten en meestal helpen ze na de eerste paar weken met meer klachten daarna vrij goed.



AD's zijn geen licht middel die je zomaar moet nemen. Maar al die horror verhalen zijn soms ook wel erg overdreven.



Sommige mensen kunnen bepaalde medicijnen niet goed verdragen. Dan krijg je vervelende bijwerkingen en zul je moeten stoppen en een ander middel kunnen proberen. In bijna alle gevallen verdwijnen die vervelende bijwerkingen ook weer als je dan met de medicijnen stopt.



Er wordt inderdaad gezegd dat je nooit zomaar met AD's moet stoppen. Dat is niet omdat het heel erg gevaarlijk of slecht voor je lichaam zou zijn, hoor. De ervaring leert alleen dat veel mensen als ze weer een beetje zijn opgeknapt na een aantal weken of maanden, denken dat ze wel weer zonder kunnen en vanwege hun afkeer van medicijnen dan stoppen. En dan komen 9 van de 10 keer de klachten weer terug. Bovendien, als je in een keer van de ene op de andere dag stopt, kun je vervelende ontrekkingsverschijnselen krijgen. Dat is meestal ook niet super gevaarlijk maar wel heel naar.

Vandaar dat wordt gezegd dat als je wil stoppen je eerst een arts moet raadplegen. Als je goede effecten hebt en ze nog kort slikt zal die stoppen afraden. Als hij het wel een goed idee vindt om eens zonder te proberen zal er een afbouwschema worden voorgesteld en tips waar je op moet letten om meen terugval te voorkomen.



Dan nog je opmerking over mensen die nooit meer van de medicijnen afkomen. Dat zijn over het algemeen mensen bij wie de medicijnen heel erg goed helpen. Als die mensen stoppen krijgen ze helaas vaak -vroeg of laat- hun klachten weer terug. En dus besluiten ze (met pijn in hun hart) om de medicijnen weer te gaan slikken waarna ze zich weer beter voelen.

Dat is vervelend en jammer (ik moet waarschijnlijk ook altijd mijn medicijnen slikken). Maar als je daar over heen bent, dan kun je je ook realiseren dat het heel fijn is dat die medicijnen bestaan en dat je je daardoor dus een stuk beter kunt voelen. En dan is het idee om lang medicijnen te slikken opeens een zegen en geen straf.

Want langdurig depressies hebben of angstklachten en jaren niet gewoon kunnen functioneren, lijkt mij een grotere straf.

quote:schouderklopje schreef op 08 juli 2009 @ 22:34:





Hiltje, het zal vast nog wel anders worden die bijwerkingen (hoop ik). maar heb toch de bijsluiter er nog eens bijgepakt. Want ik was (ben) toch zoveel aan het gapen. En gisteren heb ik de klok rond geslapen. Ging om half tien naar bed en vanmorgen maakte mijn man mij om kwart over negen wakker toen hij echt echt echt de deur uit moest voor zijn werk. En nog ben ik niet mega uitgeslapen vandaag. In de bijwerkingslijst staat gapen en vermoeidheid/slaperig ook als vaak voorkomende bijwerking vermeld en aangezien de grootste hitte nu even over is...

Dus misselijkheid is verruild voor slaperigheid. Hoop dat dat ook weer voorbij gaat.



Mag ik vragen wat jij precies ervaart/ervaren hebt bij het beginnen met je medicatie? Welke veranderingen merkte je wel of niet? En wanneer merkte je dat en bij welke dosis? Aangezien jij dezelfde soort medicatie gebruikt, vind ik dat wel interessant om terug te horen. Want mijn man merkt wel wat verschil, ikzelf op zich ook wel een beetje (net iets langer lijntje). Maar inwendig voel ik me niet echt anders. Als er al iets verandert is, is het de impulsbeheersing. Maar niet de negatieve gevoelens. Nu vind ik het mooi dat ik net wat relaxter reageer op kind, want dat was ook mijn primaire doel. Maar hoopte ook dat mijn negatieve gevoelens wat beter zouden worden en daar merk ik nog niet heel veel van. Misschien te vroeg, immers pas drie weken onderweg. Maar goed, aangezien mijn impulsen al wel wat verbetering beginnen te geven? Is dat dan een kwestie van langer aankijken of straks toch nog een hogere dosering uitproberen of gewoon geen realistische verwachtingen van dit medicijn?





Ik had nog niet gereageerd op je vraag schouderklop.



Ik heb deze medicijnen lange tijd op dosis van 20 mg geslikt. Toen ik een keer stopte kreeg ik na 3 maanden een terugval. Ik heb toen een week 10 mg geslikt, toen weer 20 mg. Ik verwachtte toen dat mijn klachten in een week of 3/4 zouden verminderen, maar dat deed het onvoldoende. Had gewoonweg te weinig geduld (en was nogal wanhopig). Ben toen 40 mg gaan slikken en langzaam kwam er toen positief effect.



Afgelopen keer zat ik al op 20 mg toen er toch weer een depressie doorheen kwam. Ben toen 2 weken met 10 mg gaan ophogen, en zat dus op 30 mg. Toen nog 2 of 3 weken op 40 mg en daarna nog een stapje naar 50 mg gemaakt.

Ook deze keer duurde het relatief lang voordat ik echt kon concluderen dat de medicijnen werkten.



Ik heb niet in een keer een omslag gemaakt, waarbij ik opeens voelde dat ze werkten. Het ging gewoon sluipenderwijs en naar mijn gevoel tergend langzaam beter met me.



De richtlijnen die vaak worden aangehouden zijn dat als er na 4 weken echt nul komma nul verbetering is, je iets anders kunt proberen, maar veel artsen kijken het zelfs 6 tot 8 weken aan. En dan gaat het om de eerste positieve effecten..... dus nog niet om het optimale resultaat.



Ik slik nu al 6 maanden mijn dosis van 50 mg en ik ga nog steeds vooruit (met af en toe het gevoel dat ik weer achteruit ga).



Jij hebt dus na 3 weken al een positief effect gemerkt die ook werd bevestigd door je vriend. Dat is dus heel mooi en zou een reden zijn om door te gaan met slikken, waarbij je in overleg wellicht ook nog zal kunnen verhogen in de loop van de maanden.



Maar een groot deel van het effect zul je ook bereiken doordat je beter aan jezelf kunt gaan werken. Als je minder negatieve impulsen hebt, zul je makkelijker aan je gedrag kunnen werken. De medicijnen op zich veranderen dat ingesleten gedrag nml niet. Dat zul je zelf moeten doen en dat gebeurt niet van de ene dag op de andere maar met vallen en opstaan over een langere periode. Vaak realiseer je je pas heel laat achteraf dat je niet meer zo bent als vroeger. Daar kun je op een termijn van weken echt niets over zeggen.

Ik heb even de bijsluiter van mijn AD bekeken. Daarin staat dat het middel tegen angst en spanning meestal niet langer dan twee maanden wordt gebruikt.



Vraag me niet precies hoe het zit... maar kennelijk is het ook mogelijk AD's te slikken voor een korte periode.



Misschien is het goed je vragen en twijfels op papier te zetten en te bespreken met je arts.

quote:traincha2 schreef op 09 juli 2009 @ 13:01:

Mijn man is toch begonnen met de Paroxetine. Eerst een week een doosje met een wat lagere dosering aan medicijnen, waarvan hij de laatste vanmorgen heeft genomen. Hij heeft heel veel last van trillingen en de angst-aanvallen lijken nu ook heftiger. Vooral 's morgens is het erg. Dan ligt ie doodsbang te huilen in bed. Volgende week heeft hij een afspraak met de psychiater om te praten over het effect van de medicijnen. Ik ben bang dat er naast de psychiater toch ook een psycholoog aan te pas moet komen



En voor jou ook nog een reactie Traincha!

Fijn dat je man toch de stap heeft durven nemen, en vast heel moeilijk voor hem. Zeg maar dat hij moedig is en stoer, want het is best een stap om spul te gaan slikken dat inwerkt op je hersenen en waarvan je geen idee hebt wat het met je gaat doen.



En die bijwerkingen en verergering van klachten: dat hoort er vaak wel bij.. maar man o man, dat zijn vaak de moeilijkste weken van de hele rit hoor!



Enne: ook nog een psycholoog... wellicht wel.

Mijn psychiater was overigens heel resoluut: Eerst weer stabiel en op de rit en dan verder kijken naar oorzaken en oplossingen. Praten over jezelf en je problemen en daar ook nog aan werken, vergt veel energie en inzicht en enige rust om zelfreflectie toe te passen. En in het heetst van de strijd beschik je daar echt niet over.

Dus eerst rust en regelmaat en ritme en nog meer rust en weer een beetje op de beentjes terecht komen en oja: had ik al gezegd heel veel rust?

quote:hiltje schreef op 10 juli 2009 @ 19:28:

[...]





Ik had nog niet gereageerd op je vraag schouderklop.



Ik heb deze medicijnen lange tijd op dosis van 20 mg geslikt. Toen ik een keer stopte kreeg ik na 3 maanden een terugval. Ik heb toen een week 10 mg geslikt, toen weer 20 mg. Ik verwachtte toen dat mijn klachten in een week of 3/4 zouden verminderen, maar dat deed het onvoldoende. Had gewoonweg te weinig geduld (en was nogal wanhopig). Ben toen 40 mg gaan slikken en langzaam kwam er toen positief effect.



Afgelopen keer zat ik al op 20 mg toen er toch weer een depressie doorheen kwam. Ben toen 2 weken met 10 mg gaan ophogen, en zat dus op 30 mg. Toen nog 2 of 3 weken op 40 mg en daarna nog een stapje naar 50 mg gemaakt.

Ook deze keer duurde het relatief lang voordat ik echt kon concluderen dat de medicijnen werkten.



Ik heb niet in een keer een omslag gemaakt, waarbij ik opeens voelde dat ze werkten. Het ging gewoon sluipenderwijs en naar mijn gevoel tergend langzaam beter met me.



De richtlijnen die vaak worden aangehouden zijn dat als er na 4 weken echt nul komma nul verbetering is, je iets anders kunt proberen, maar veel artsen kijken het zelfs 6 tot 8 weken aan. En dan gaat het om de eerste positieve effecten..... dus nog niet om het optimale resultaat.



Ik slik nu al 6 maanden mijn dosis van 50 mg en ik ga nog steeds vooruit (met af en toe het gevoel dat ik weer achteruit ga).



Jij hebt dus na 3 weken al een positief effect gemerkt die ook werd bevestigd door je vriend. Dat is dus heel mooi en zou een reden zijn om door te gaan met slikken, waarbij je in overleg wellicht ook nog zal kunnen verhogen in de loop van de maanden.



Maar een groot deel van het effect zul je ook bereiken doordat je beter aan jezelf kunt gaan werken. Als je minder negatieve impulsen hebt, zul je makkelijker aan je gedrag kunnen werken. De medicijnen op zich veranderen dat ingesleten gedrag nml niet. Dat zul je zelf moeten doen en dat gebeurt niet van de ene dag op de andere maar met vallen en opstaan over een langere periode. Vaak realiseer je je pas heel laat achteraf dat je niet meer zo bent als vroeger. Daar kun je op een termijn van weken echt niets over zeggen.

Hiltje, nog bedankt voor je uitgebreide reactie trouwens

Fijn om te lezen hoe alles bij jou werkt. Het was/is ook een beetje de onzekerheid of dat wat ik nu voel blijft of erger wordt (in geval van bijwerkingen) en of de positieve effecten toenemen of op dit niveau blijven. Maar ik ben er volgens mij echt te vroeg mee om daar uitspraken over te kunnen verwachten, behalve dat het nog kan veranderen.



Maar jeetje joh, een dosis van 50 mg. is best pittig. Ik vind de 20 mg. al wel lastig met bijwerkingen (zijn wat erger geworden de afgelopen dagen). Dus daar moet je dan de hele tijd opnieuw doorheen? Voorlopig zal mijn dosis gaan om 20 mg. omdat de psychiater stelde dat dat een standaard dosis is. Alleen als het echt nodig was zou er opgehoogd worden.

Fijn iig om te lezen dat het jou zoveel goed doet!

Traincha, hoe gaat het nu met je man?

Naar voor jullie dat hij zoveel last heeft en huilend in bed ligt van de angsten. Kan hij daar nog wat extra begeleiding bijkrijgen? Weet hij dat het een bijwerking kan zijn, oftwel dat het van voorbijgaande aard is? Dat is nl. wel belangrijk om te weten voor hem in het kader van door de zure appel heenbijten.



Sterkte iig.

quote:schouderklopje schreef op 13 juli 2009 @ 13:19:

[...]





Maar jeetje joh, een dosis van 50 mg. is best pittig. Ik vind de 20 mg. al wel lastig met bijwerkingen (zijn wat erger geworden de afgelopen dagen). Dus daar moet je dan de hele tijd opnieuw doorheen? Voorlopig zal mijn dosis gaan om 20 mg. omdat de psychiater stelde dat dat een standaard dosis is. Alleen als het echt nodig was zou er opgehoogd worden.

Fijn iig om te lezen dat het jou zoveel goed doet!





Nee hoor, dosis van 50 mg is niet zo pittig. 20 mg is een normale onderhoudsdosering en heb ik dus lang geslikt toen de depressie afwezig was. 40 mg wordt vaak gebruikt tijdens de depressie.

En maximaal is over het algemeen 60 mg, maar bij mensen met weinig bijwerkingen gaan ze ook wel hoger.



Ik heb dus niet heel veel last van bijwerkingen gehad (en nu helemaal niet) dus ook wat dat betreft geen probleem.



Bovendien kun je niet standaard zeggen dat als iemand een hogere dosis slikt zijn klachten erger zijn ofzo. Het is niet helemaal zoals bij aspirines of bij slaapmiddelen dat hoe meer je neemt hoe harder het werkt.

Het is bij iedereen verschillend hoeveel effect een bepaalde dosering heeft (onder meer hoe het van invloed is op de bloedspiegel).



Ik hoop dat het voor je gaat werken. De voortekenen lijken goed bij je te zijn (al effect gemerkt na 3 weken).

Ik wil ook nog even kwijt dat ik heeeeeeeeel blij ben met mijn ad. Ik slik sinds een half jaar citalopram. Ben begonnen met 20mg en zit nu op 30.



Van een meisje dat altijd 60 stappen vooruit dacht, mezelf vaak tekortgedaan voelde, vreselijke verlatingsangst naar mijn vriend toe had, vaak geirriteerd was en moeilijk tegen verandering kon ben ik veranderd in gewoon een chill wijf!!!



Dit heeft mijn relatie gered!!



I'm lovin it!

Oh ja....bijwerkingen heb ik nauwelijks....of in ieder geval nauwelijks last van. 's nachts bijt ik erg op mijn tanden, moet vaak gapen en ben wat aangekomen. Maar het weegt niet op tegen hoe vrolijk en relaxed ik me nu voel.



Met alcohol heb ik geen problemen....drinkt met stappen nog net zoveel als daarvoor hihi!

hey allemaal.



Ik heb een aantal postings terug gelezen...

Sinds vandaag ben ik ook Ad gaan gebruiken i.v.m. vrij ernstige depressie (bij eetstoornis). Vind mezelf erg jong (22), maar zie ook wel dat het op deze manier niet langer gaat.



Fijn om dan even op een forum als dit mee te kunnen lezen, en de ''positieve'' kant te zien.

hebben jullie ervaring (zelf of ken je iemand )met het op jonge leeftijd slikken van deze medicatie?



Gr. its

Wow boefje dat klinkt goed!



Ik merk dat de bijwerkingen bij mij minder worden. En ben niet meer zo depri als een tijdje terug. Weet alleen niet in hoeverre dat nu al door de AD komt... het ging bij mij altijd met ups en downs.

quote:its_simply_me schreef op 14 juli 2009 @ 11:39:

hey allemaal.



Ik heb een aantal postings terug gelezen...

Sinds vandaag ben ik ook Ad gaan gebruiken i.v.m. vrij ernstige depressie (bij eetstoornis). Vind mezelf erg jong (22), maar zie ook wel dat het op deze manier niet langer gaat.



Fijn om dan even op een forum als dit mee te kunnen lezen, en de ''positieve'' kant te zien.

hebben jullie ervaring (zelf of ken je iemand )met het op jonge leeftijd slikken van deze medicatie?



Gr. its



Ik ben op mijn 24 e begonnen met AD.



Juist begin 20 komen vaak de eerste depressies echt naar boven.

Bij kinderen is het oppassen met AD, maar je bent geen kind meer.

quote:hiltje schreef op 14 juli 2009 @ 18:22:

[...]





Ik ben op mijn 24 e begonnen met AD.



Juist begin 20 komen vaak de eerste depressies echt naar boven.

Bij kinderen is het oppassen met AD, maar je bent geen kind meer.hoe meer ik lees, hoe meer ik tegenkom dat het inderdaad geen uitrzondering is dat je op jongvolwassen leeftijd een depressie kunt hebben... mag ik vragen hoelang je AD nu gebruikt?

ben erg blij met mn aurorix geen bijwerking op mn libido en tog een betere stemming

quote:its_simply_me schreef op 14 juli 2009 @ 19:42:

[...]





hoe meer ik lees, hoe meer ik tegenkom dat het inderdaad geen uitrzondering is dat je op jongvolwassen leeftijd een depressie kunt hebben... mag ik vragen hoelang je AD nu gebruikt?



11 jaar. En alles doet het nog.



Paar keer proberen te stoppen: geen succes!

Ben gisteren naar de huisarts geweest en hij schreef me Efexor voor. Na het een en ander gelezen te hebben was ik een beetje sceptisch, maar ik heb die eerste pil toch maar genomen (37,5 mg).

Omdat hij me had verteld dat het wel 4 weken kon duren en ik misschien door de zure appel van de bijwerkingen moest bijten verwachtte ik dat ik nog niks fijns ervan zou voelen.

Deze morgen deed ik mijn ogen open en ik voelde ruuuuuuuuuuust. Wow! Niet eens superhappy, maar gewoon stabiel en daarom happy. Heb voor het eerst in tijden weer kunnen genieten van mijn zoontje die naast me lag, lekker naar hem gekeken en met hem gekroeld. Terwijl ik normaal altijd dacht: Neeeee, ik wil niet opstaan. Ik heb geen puf voor aandacht geven.

Nu dacht ik; wat gaan we vandaag doen

Heb wel gelijk bedacht dat ik niet ineens kei druk moet gaan doen, zodat ik niet halverwege de middag weer instort.

Genoot net echt van het douchen en van de geur van de douchegel. Stak net mijn hoofd naar buiten en genoot van het weer ( we gaan straks lekker fietsen en ik heb er ziiiin in!! ) Mijn zoontje vraagt altijd heel de dag van alles ( echt knap hahaha, hoe een mensje zoveel vragen kan verzinnen) en normaal kan ik daar echt slecht tegen, na vraag 4. Maar nu had ik de rust om hem te antwoorden. Probeer ook grenzen te stellen want wil niet alsnog uitgeput raken.



Maar goed, dit was pas de eerste pil. Ik hou dus in de gaten dat ik niet ineens uitschiet omdat ik denk dat ik ineens alles aankan. Maar kan het ook gebeuren dat ik vandeweek me ineens toch weer rot ga voelen, of is deze eerste dag wel een goede indicatie voor wat die AD voor me kan doen?

Herken eht wel een beetje hoor misspeace. De eerste drie dagen nadat ik begonnen was met 10 mg. was ik eigenlijk best energiek en had mijn stemming wel een up. Maar ik dacht dat het toch een beetje lag aan het placebo effect (want ergens wel heel opgelucht dat ik voor mezelf de knoop had doorgehakt om eindelijk medicatie te proberen) of aan het feit dat ik een paar drukke dagen voor de boeg had met veel geregel en afspraken, waardoor ik een soort adrenaline rush had. Kom me nl. niet zo goed voorstellen dat die pilletjes al zooo snel werkten (zeker omdat er minimaal een paar weken voor staan).



Maar goed, na 3 dagen nam het effect weer af en merkte ik vooral wat bijwerkingen (misselijkheid). Wel heb ik geen huilbuien meer gehad dat ik mezelf 's avonds in slaap huil, niet meer extreem boos, dus ik reageer ook beter op mijn man en dat scheelt een hoop ruzies, inderdaad meer rek om positief te reageren op mijn kind, etc. Dus mijn impulsen zijn beter onder controle. Maar gevoelsmatig is meer zin en positiever denken nog niet echt op komen zetten. Mijn handelen is meer rustig geworden (minder impulsief). Nu inderdaad nog dat gevoel erbij dat ik wel puf heb om tig duizend vragen te beantwoorden van mijn kind haha. Maar vooralsnog ben ik vooral best moe van de medicatie. Ik slaap de afgelopen week echt (bijna) de klok rond. Dat onfitte gevoel vind ik wel minder moet ik zeggen. Hoop dat dat weer wegtrekt, want ik zit -net als jij- nog steeds in de opbouwfase.



Ik hoop inderdaad dat het snelle positieve effect bij jou doorzet en dat het een goede graadmeter is voor verandering. Bij mij was mijn UP in ieder geval wel een teken van vertrouwen voor mij, waar het dan ook door veroorzaakt werd.

ik slik nu al ruim 10 jaar 1 pil paroxetine per dag (ook bekend als Seroxat) en echt ik heb er veel baat bij.

Had natuurlijk liever gehad dat ik zonder zo'n chemisch pilletje me ook lekker voelde maar helaas ben ik er echt aan "verslaafd" .

maar ach ik rook niet

Ik heb 1 keer geprobeerd er mee te stoppen nou echt ik ben na 1 week weer snel mijn "pretpil" elke ochtend in gaan nemen ik had enome afkickverschijnselen voelde me o.a. angstig, kreeg zweetaanvallen, heel moe etc.

Dus heb me er bij neergelegd dat ik waarschijnlijk levenslang ze zal slikken.