Psyche
alle pijlers
Wie is er ook blij met zijn anti depressiva???
dinsdag 12 mei 2009 om 21:35
De meeste topics gaan over de nadelen van AD , maar zijn er ook mensen die blij zijn dat ze ze hebben??
Ik slik nu paroxetine sinds november en ik voel me heerlijk! Ik was altijd zo aan het piekeren dat ik totaal niet meer kon genieten van het leven , steeds boos was op man en zoon etc.
Nu voel ik me goed , lekker relaxed en geniet van het leven. Ook mijn kind gedraagt zich een stuk beter omdat ik blijer ben , hij voelde zich gespannen door mij....
Het idee van medicijnen is voor sommigen een vervelend iets maar ik ben voorlopig niet van plan te stoppen.
Ik slik nu paroxetine sinds november en ik voel me heerlijk! Ik was altijd zo aan het piekeren dat ik totaal niet meer kon genieten van het leven , steeds boos was op man en zoon etc.
Nu voel ik me goed , lekker relaxed en geniet van het leven. Ook mijn kind gedraagt zich een stuk beter omdat ik blijer ben , hij voelde zich gespannen door mij....
Het idee van medicijnen is voor sommigen een vervelend iets maar ik ben voorlopig niet van plan te stoppen.
zondag 21 juni 2009 om 17:59
tsja dan zou ik eens gaan kijken naar een andere psych winkelfanaat.
Wij gaan je natuurlijk hier geen advies geven over medicatie. Dat zou dom zijn.
Het enige middel waar je geen honger gevoel van krijgt (als je daar last van hebt, want heel veel mensen hebben dat niet), is prozac volgens mijn psiegiel.
Het middel moet niet erger worden dan de kwaal he..
Wij gaan je natuurlijk hier geen advies geven over medicatie. Dat zou dom zijn.
Het enige middel waar je geen honger gevoel van krijgt (als je daar last van hebt, want heel veel mensen hebben dat niet), is prozac volgens mijn psiegiel.
Het middel moet niet erger worden dan de kwaal he..
zondag 21 juni 2009 om 18:00
quote:whatsnext schreef op 20 juni 2009 @ 23:26:
Jullie verhalen klinken redelijk positief mbt starten.
Leest ook al die horror en ja niet lezen dan...Maar kan het googlen niet laten en dan hou ik al snel rekening met worst case scenario.....
Werken jullie ook gewoon. Veel angsten komen bij mij dus ook op werk tot uiting. En als die evt verder verergeren dan wordt het nog leuk op werk.
Moet het gewoon gaan proberen....
Calvijn ben je nu dan zwanger? En nu wel ontspannen.
Wij zijn van plan om voor een 2de kindje te proberen. Mede daarom ad uitgesteld. Nu maar evt zwangerschap uitgesteld. Eventueel kan deze medicatie met een zwangerschap...
Nee hoor, ben nu niet zwanger.
Ben 9 maanden geleden pas bevallen
Wij willen zeker nog wel een 2e kindje maar hoe en wanneer weet ik niet.
Eerst zelf maar eens alles op een rijtje.
Traincha; paroxetine werkte bij mij niet. Tenminste ik voelde me heel mat. Geen plezier, geen verdriet. Vond ik heel naar en ben er toen zelf mee gestopt.
Jullie verhalen klinken redelijk positief mbt starten.
Leest ook al die horror en ja niet lezen dan...Maar kan het googlen niet laten en dan hou ik al snel rekening met worst case scenario.....
Werken jullie ook gewoon. Veel angsten komen bij mij dus ook op werk tot uiting. En als die evt verder verergeren dan wordt het nog leuk op werk.
Moet het gewoon gaan proberen....
Calvijn ben je nu dan zwanger? En nu wel ontspannen.
Wij zijn van plan om voor een 2de kindje te proberen. Mede daarom ad uitgesteld. Nu maar evt zwangerschap uitgesteld. Eventueel kan deze medicatie met een zwangerschap...
Nee hoor, ben nu niet zwanger.
Ben 9 maanden geleden pas bevallen
Wij willen zeker nog wel een 2e kindje maar hoe en wanneer weet ik niet.
Eerst zelf maar eens alles op een rijtje.
Traincha; paroxetine werkte bij mij niet. Tenminste ik voelde me heel mat. Geen plezier, geen verdriet. Vond ik heel naar en ben er toen zelf mee gestopt.
Frankly my dear, I don"t give a damn
zondag 21 juni 2009 om 18:40
quote:Sterretjee schreef op 21 juni 2009 @ 17:59:
tsja dan zou ik eens gaan kijken naar een andere psych winkelfanaat.
Wij gaan je natuurlijk hier geen advies geven over medicatie. Dat zou dom zijn.
Het enige middel waar je geen honger gevoel van krijgt (als je daar last van hebt, want heel veel mensen hebben dat niet), is prozac volgens mijn psiegiel.
Het middel moet niet erger worden dan de kwaal he..
Ik heb inderdaad een andere psycholoog. Ik zit nu in een onderzoekperiode, ze gaan kijken wat er mis is.
Tuurlijk snap ik dat jij (je schrijft wij, maar je bedoelt natuurlijk jij!)
geen advies gaat geven over medicatie.
En bedankt voor de tip van de prozac, daar zat ik ook namelijk al aan te denken.
De psycholoog die ik nu heb staat open voor eigen inbreng, en gelukkig maar. Zodoende probeer ik ervaringen, tips en zoals jij hier doet, zeggen wat jouw psych ervan vindt/weet op te doen.
Daar is een forum tenslotte voor toch?
tsja dan zou ik eens gaan kijken naar een andere psych winkelfanaat.
Wij gaan je natuurlijk hier geen advies geven over medicatie. Dat zou dom zijn.
Het enige middel waar je geen honger gevoel van krijgt (als je daar last van hebt, want heel veel mensen hebben dat niet), is prozac volgens mijn psiegiel.
Het middel moet niet erger worden dan de kwaal he..
Ik heb inderdaad een andere psycholoog. Ik zit nu in een onderzoekperiode, ze gaan kijken wat er mis is.
Tuurlijk snap ik dat jij (je schrijft wij, maar je bedoelt natuurlijk jij!)
geen advies gaat geven over medicatie.
En bedankt voor de tip van de prozac, daar zat ik ook namelijk al aan te denken.
De psycholoog die ik nu heb staat open voor eigen inbreng, en gelukkig maar. Zodoende probeer ik ervaringen, tips en zoals jij hier doet, zeggen wat jouw psych ervan vindt/weet op te doen.
Daar is een forum tenslotte voor toch?
zondag 21 juni 2009 om 19:40
quote:winkelfanaat schreef op 21 juni 2009 @ 17:55:
Nou dat komt eigenlijk doordat de psycholoog mij paroxetine voorschreef en ik ongeveer smeekte om een ad die niet bekend stond als 'dikmaker' ik heb namelijk ook een lichamelijke aandoening genaamd lipoedeem. Voor mij betekend dikker worden ook dikker blijven!!!
Ik hoefde van de psych niet bang te zijn. Als je je psych niet kan vertrouwen, hoop je dat mensen die wél ervaring hebben in het slikken van deze medicijnen, misschien kunnen helpen.
Ik neem mezelf wél serieus, maar of mijn psych dat ook doet...
Winkelfanaat, ik kan me ontzettend goed voorstellen dat je baalt van dat dikker worden. Zeker op de momenten dat het weer beter met je gaat nadat de medicatie aanslaat. Dan voel je je beter en beginnen die kilo's weer wél uit te maken.
Ik heb dus citalopram gekregen, o.a. (?) omdat ik heb aangegeven dat ik echt geen vele kilo's wilde aankomen. Dat me dat zeer tegen staat. Volgens de psychiater was dat geen bijwerking van dit middel (wat ik me nu nog goed voor kan stellen vanwege die misselijkheid). Verder had ze het over prozac, wat ook daarvoor wordt voorgeschreven.
Maar goed, het moet maar net passen bij jou en je aandoening.
Nou dat komt eigenlijk doordat de psycholoog mij paroxetine voorschreef en ik ongeveer smeekte om een ad die niet bekend stond als 'dikmaker' ik heb namelijk ook een lichamelijke aandoening genaamd lipoedeem. Voor mij betekend dikker worden ook dikker blijven!!!
Ik hoefde van de psych niet bang te zijn. Als je je psych niet kan vertrouwen, hoop je dat mensen die wél ervaring hebben in het slikken van deze medicijnen, misschien kunnen helpen.
Ik neem mezelf wél serieus, maar of mijn psych dat ook doet...
Winkelfanaat, ik kan me ontzettend goed voorstellen dat je baalt van dat dikker worden. Zeker op de momenten dat het weer beter met je gaat nadat de medicatie aanslaat. Dan voel je je beter en beginnen die kilo's weer wél uit te maken.
Ik heb dus citalopram gekregen, o.a. (?) omdat ik heb aangegeven dat ik echt geen vele kilo's wilde aankomen. Dat me dat zeer tegen staat. Volgens de psychiater was dat geen bijwerking van dit middel (wat ik me nu nog goed voor kan stellen vanwege die misselijkheid). Verder had ze het over prozac, wat ook daarvoor wordt voorgeschreven.
Maar goed, het moet maar net passen bij jou en je aandoening.
maandag 22 juni 2009 om 12:41
quote:fleurtje schreef op 21 juni 2009 @ 17:11:
He Traincha,
Ik heb daar geen last van gehad, geen van de keren dat ik startte met paroxetine (of welk middel dan ook).
Is het een mogelijkheid dat hij in die eerste zes weken zijn behandelaar frequenter ziet, al is het alleen maar voor zijn eigen gevoel?
Het zou zo jammer zijn als hij het maar uitstelt en uitstelt en uiteindelijk wel begint om dan na twee maanden te verzuchten: was ik er maar eerder aan begonnen...Dat is misschien wel een goeie Fleur om in het begin wat vaker naar de psych te gaan en wat jij zegt, daar ben ik ook bang voor. Dat hij zich gaat afvragen waarom hij er niet eerder aan begonnen is.
He Traincha,
Ik heb daar geen last van gehad, geen van de keren dat ik startte met paroxetine (of welk middel dan ook).
Is het een mogelijkheid dat hij in die eerste zes weken zijn behandelaar frequenter ziet, al is het alleen maar voor zijn eigen gevoel?
Het zou zo jammer zijn als hij het maar uitstelt en uitstelt en uiteindelijk wel begint om dan na twee maanden te verzuchten: was ik er maar eerder aan begonnen...Dat is misschien wel een goeie Fleur om in het begin wat vaker naar de psych te gaan en wat jij zegt, daar ben ik ook bang voor. Dat hij zich gaat afvragen waarom hij er niet eerder aan begonnen is.
maandag 22 juni 2009 om 13:05
Het is zo zonde, om dat te beseffen.
En weet je, die bijsluiter.... Weet je dat daar heel veel dingen in staan die maar heel weinig voor komen? En... er zijn zoveel mensen die paroxetine gebruiken. Je leest op internet natuurlijk alleen de verhalen van mensen die zoveel bijwerkingen hebben. Ik denk, maar dat is persoonlijk, als iedereen last van die bijwerkingen zou hebben, dit middel allang niet meer op deze manier op de markt zou zijn. Voor die paar die er wel last van hebben, zullen ze niets veranderen, dus ik denk dat het bij de meeste gebruikers wel los loopt.
En weet je, die bijsluiter.... Weet je dat daar heel veel dingen in staan die maar heel weinig voor komen? En... er zijn zoveel mensen die paroxetine gebruiken. Je leest op internet natuurlijk alleen de verhalen van mensen die zoveel bijwerkingen hebben. Ik denk, maar dat is persoonlijk, als iedereen last van die bijwerkingen zou hebben, dit middel allang niet meer op deze manier op de markt zou zijn. Voor die paar die er wel last van hebben, zullen ze niets veranderen, dus ik denk dat het bij de meeste gebruikers wel los loopt.
maandag 22 juni 2009 om 14:18
Dat zei ik dus ook al maar hij wil ze pertinent niet nemen. Van de week liep hij te huilen als een klein kind omdat hij doodsbang was voor de bijwerkingen. Trouwens: alles wat ik zeg is niet goed. Ik heb de afspraak met de pscyholoog gelukkig 2 weken kunnen vervroegen, want daar wilde hij ook al niet heen. Hij dacht het zo wel even op te kunnen lossen.
dinsdag 23 juni 2009 om 20:48
Vervelend Traincha. Ik weet niet hoe lang dit al speelt en hoe lang hij al bezig is met het ontlopen van hulp of medicatie. Maar vergeet je niet dat je zelf ook grenzen kan aangeven. Ten minste, that is als je het moeilijk begint te vinden om zo verder te leven met een flink depressieve man. Je zult de eerste niet zijn die daar wanhopig van wordt.
Ik hoop dat hij zich een beetje kan laten motiveren door jou.
Ik slik nu 5 dagen citalopram en ik merk eigenlijk (nog) geen effect geloof ik. Ik heb wel wat lichamelijke dingetjes. Zo reageert mijn maag er niet heel lekker op. Tis ook niet erg. Maar heb constant beetje licht misselijk gevoel en maagkrampjes. Het slapen gaat goed. Ik neem ze zo kort voor het slapen in, dat ik dan al slaap als het begint te werken.
Maar geestelijk merk ik niks. Nu duurt dat geloof ik een tijdje? Wanner begon het bij jullie te werken? En ook al met 10 mg. of moest je daarvoor meer innemen? En hoe merkte je dat?
Ik hoop dat hij zich een beetje kan laten motiveren door jou.
Ik slik nu 5 dagen citalopram en ik merk eigenlijk (nog) geen effect geloof ik. Ik heb wel wat lichamelijke dingetjes. Zo reageert mijn maag er niet heel lekker op. Tis ook niet erg. Maar heb constant beetje licht misselijk gevoel en maagkrampjes. Het slapen gaat goed. Ik neem ze zo kort voor het slapen in, dat ik dan al slaap als het begint te werken.
Maar geestelijk merk ik niks. Nu duurt dat geloof ik een tijdje? Wanner begon het bij jullie te werken? En ook al met 10 mg. of moest je daarvoor meer innemen? En hoe merkte je dat?
woensdag 24 juni 2009 om 00:04
Schouderklop: na 5 dagen kun je echt nog niets verwachten. Daar staat echt 2 tot 4 weken voor.
En 10 mg is een heel lichte dosering, dus kans dat je dat ook moet ophogen (waarna het weer 2 tot 4 weken duurt voordat je dat effect merkt).
Bij mij werkte het de laatste keer (en dat was ophogen van 20 mg naar 40 mg) na 4 weken. Toen ging ik me beter voelen. Maar de pillen hebben me alsnog geen ander en supergelukkig mens gemaakt hoor. Werk er nog steeds zelf ook hard aan.
Traincha: wat erg! En je kun iemand niet dwingen. Hij is vast ongelooflijk bang voor de medicijnen en dan is het vast heel erg moeilijk om er aan te beginnen. Veel sterkte!
En 10 mg is een heel lichte dosering, dus kans dat je dat ook moet ophogen (waarna het weer 2 tot 4 weken duurt voordat je dat effect merkt).
Bij mij werkte het de laatste keer (en dat was ophogen van 20 mg naar 40 mg) na 4 weken. Toen ging ik me beter voelen. Maar de pillen hebben me alsnog geen ander en supergelukkig mens gemaakt hoor. Werk er nog steeds zelf ook hard aan.
Traincha: wat erg! En je kun iemand niet dwingen. Hij is vast ongelooflijk bang voor de medicijnen en dan is het vast heel erg moeilijk om er aan te beginnen. Veel sterkte!
donderdag 25 juni 2009 om 01:34
Ik zit me af te vragen om aan de AD te gaan...deze gedachte is wel al eerder in mij opgekomen, maar pas sinds een paar dagen denk ik er serieus over na.
Ik heb best wel wat 'dipjes' gehad de afgelopen jaren, een soort burn-outgevoel, wisselende buien, tijden dat ik mezelf niet kon oprapen en mijn dag nuttig besteden, tijden van voor je uitstaren, je buitensluiten van enig daglicht en sociale activiteiten. Deze dingen komen regelmatig terug.
Maarja...de aard van het beestje is, ik ben een sterke vrouw..heb veel meegemaakt...en daardoor voel ik me juist sterk en kan ik alles aan! In ghana slikken ze ook geen AD..enneh het kost gewoon tijd, dus ik wacht en het gaat vanzelf wel over.
Maar nu is de tijd aangebroken dat ik het een beetje zat wordt om te wachten...ik ben eigenlijk of gevoelloos of negatief en megakritisch in mijn hoofd...en dat volgens mij al jaren.. Das tog niet gezond?!! Want ondanks 'de zwaardere dingen des levens', heb ik mijn leventje best goed voor elkaar...goede baan, ik kan lachen en lol maken..ik doe en zie eruit alsof ik het allemaal wel goed voor elkaar heb en dat heb ik ook. En toch kan ik noooooit Genieten...en voel ik me nooit Luchtig....maar altijd Labiel. He tog...dat willen we niieeeet..!
Wat moet ik denken jullie? Ben ik depressed? Ik ga dit sowieso bij mijn psycholoog neerleggen...kijken wat die zegt. En ben benieuwd wat jullie denken, want wanneer ga je aan de AD?
Ik heb best wel wat 'dipjes' gehad de afgelopen jaren, een soort burn-outgevoel, wisselende buien, tijden dat ik mezelf niet kon oprapen en mijn dag nuttig besteden, tijden van voor je uitstaren, je buitensluiten van enig daglicht en sociale activiteiten. Deze dingen komen regelmatig terug.
Maarja...de aard van het beestje is, ik ben een sterke vrouw..heb veel meegemaakt...en daardoor voel ik me juist sterk en kan ik alles aan! In ghana slikken ze ook geen AD..enneh het kost gewoon tijd, dus ik wacht en het gaat vanzelf wel over.
Maar nu is de tijd aangebroken dat ik het een beetje zat wordt om te wachten...ik ben eigenlijk of gevoelloos of negatief en megakritisch in mijn hoofd...en dat volgens mij al jaren.. Das tog niet gezond?!! Want ondanks 'de zwaardere dingen des levens', heb ik mijn leventje best goed voor elkaar...goede baan, ik kan lachen en lol maken..ik doe en zie eruit alsof ik het allemaal wel goed voor elkaar heb en dat heb ik ook. En toch kan ik noooooit Genieten...en voel ik me nooit Luchtig....maar altijd Labiel. He tog...dat willen we niieeeet..!
Wat moet ik denken jullie? Ben ik depressed? Ik ga dit sowieso bij mijn psycholoog neerleggen...kijken wat die zegt. En ben benieuwd wat jullie denken, want wanneer ga je aan de AD?
donderdag 25 juni 2009 om 10:07
Goeie vraag Vael!
Ik ben afgelopen week ook begonnen met AD (niet voor depressie overigens, maar andere levensklachten). Ik had een aantal jaar terug meer reden om te beginnen dan nu, want toen ging het veel slechter met me. En toch is het nooit letterlijk in mijn hoofd opgekomen om te beginnen. Zou eerder beledigd zijn geweest als je het toen had voorgesteld. Dus waarom nu dan ineens wel.
Omdat -net als bij jou- de gedachten aan AD wel steeds terugkeren. Steeds als er een dip (beetje understatement, dat wel) is, ik weer twijfel. Telkens komt die vraag terug, omdat het op die momenten wel écht moeizaam gaat en ik er inmiddels niet alleen mezelf er mee heb, maar ook een kind waar ik op snauw en erger.
En bovendien kom ik steeds meer tot het besef dat het toch van de zotte is dat je niet beter dan dit zou mogen zijn. Wie heeft dat bedacht?
Die gedachten komen vooral voort uit het feit dat mijn vorige twee behandelaren heel erg zaten op het zonder medicatie te doen. Omdat ze dachten/vinden dat als ik er gewoon maar heel erg rekening mee hou, met mijn beperkingen, ik dan minimaal last heb. Eigenlijk betekend dat gewoon dat ik de rest van mijn leven soort afgekeurd moet zijn. Niet in staat om (meer uren) te werken, weinig sociale contacten en andere verplichtingen te doen. Gewoon een leven met minimale prikkels. Ja doei!
Waarom zou ik als ik de optie medicatie nog niet eens geprobeerd heb.
En ik ben abslouut niet pro medicatie (nog steeds niet, want denk dat het soms ook te makkelijk als snoepjes uitgedeeld wordt en mensen beter eens naar zichzelf kunnen kijken en klachten op een andere manier serieus moeten nemen). Maar goed, aan de andere kant zie ik ook geen redenen (meer) om altijd onder de maat te moeten functioneren. Waarom zou je je eigenlijk een soort chronisch leeg, vlak, somber oid moeten voelen?
Als jij 'last' hebt van die perioden en je op je tenen moet lopen om ze door te komen, waarom niet eens proberen? Wat verlies je er eigenlijk mee? Niks toch?
Ik ben ook een sterke vrouw en heb het jarenlang op eigenkracht geprobeerd, incl. de echt slechte perioden. En eerlijk gezegd, ik vind het knap stom van mezelf dat ik zo vreselijk koppig ben geweest. Het zal zijn nut wel hebben gehad (ok, ik weet nu van mezelf dat ik een doorzetter ben, da's mijn winst zeg maar). Maar voor mezelf en mijn kind (!) had ik veel eerder dat soort stappen moeten zetten als je het mij vraagt.
Dus ik zou eens goed bij jezelf te raden gaan of je er eigenlijk niet een beetje klaar mee bent met dat geworstel en als je antwoord ja is, toch maar een gesprekje beginnen.
Ik ben afgelopen week ook begonnen met AD (niet voor depressie overigens, maar andere levensklachten). Ik had een aantal jaar terug meer reden om te beginnen dan nu, want toen ging het veel slechter met me. En toch is het nooit letterlijk in mijn hoofd opgekomen om te beginnen. Zou eerder beledigd zijn geweest als je het toen had voorgesteld. Dus waarom nu dan ineens wel.
Omdat -net als bij jou- de gedachten aan AD wel steeds terugkeren. Steeds als er een dip (beetje understatement, dat wel) is, ik weer twijfel. Telkens komt die vraag terug, omdat het op die momenten wel écht moeizaam gaat en ik er inmiddels niet alleen mezelf er mee heb, maar ook een kind waar ik op snauw en erger.
En bovendien kom ik steeds meer tot het besef dat het toch van de zotte is dat je niet beter dan dit zou mogen zijn. Wie heeft dat bedacht?
Die gedachten komen vooral voort uit het feit dat mijn vorige twee behandelaren heel erg zaten op het zonder medicatie te doen. Omdat ze dachten/vinden dat als ik er gewoon maar heel erg rekening mee hou, met mijn beperkingen, ik dan minimaal last heb. Eigenlijk betekend dat gewoon dat ik de rest van mijn leven soort afgekeurd moet zijn. Niet in staat om (meer uren) te werken, weinig sociale contacten en andere verplichtingen te doen. Gewoon een leven met minimale prikkels. Ja doei!
Waarom zou ik als ik de optie medicatie nog niet eens geprobeerd heb.
En ik ben abslouut niet pro medicatie (nog steeds niet, want denk dat het soms ook te makkelijk als snoepjes uitgedeeld wordt en mensen beter eens naar zichzelf kunnen kijken en klachten op een andere manier serieus moeten nemen). Maar goed, aan de andere kant zie ik ook geen redenen (meer) om altijd onder de maat te moeten functioneren. Waarom zou je je eigenlijk een soort chronisch leeg, vlak, somber oid moeten voelen?
Als jij 'last' hebt van die perioden en je op je tenen moet lopen om ze door te komen, waarom niet eens proberen? Wat verlies je er eigenlijk mee? Niks toch?
Ik ben ook een sterke vrouw en heb het jarenlang op eigenkracht geprobeerd, incl. de echt slechte perioden. En eerlijk gezegd, ik vind het knap stom van mezelf dat ik zo vreselijk koppig ben geweest. Het zal zijn nut wel hebben gehad (ok, ik weet nu van mezelf dat ik een doorzetter ben, da's mijn winst zeg maar). Maar voor mezelf en mijn kind (!) had ik veel eerder dat soort stappen moeten zetten als je het mij vraagt.
Dus ik zou eens goed bij jezelf te raden gaan of je er eigenlijk niet een beetje klaar mee bent met dat geworstel en als je antwoord ja is, toch maar een gesprekje beginnen.
donderdag 25 juni 2009 om 10:46
Schouderklopje, inderdaad!
Het klinkt volkomen logisch hoe jij ertegenaan kijkt...waarom koppig zijn als het makkelijker kan maken voor jezelf en je omgeving!
Op het moment dat je van alles hebt geprobeerd dan is het een soort laatste optie/hoop, dus niet het eerste het beste lekker makkelijk! En zo doorgaan...dat maakt je toch een onwijze zuurpruim later? Ik ben nog jong en ik merk dat mijn koppie vaak een stuk zwaarder is dan van de meeste mensen van mijn leeftijd en dan denk ik, hallo ik moet nog zoveel jaar!
Maar ik hoop dat een psycholoog daar ook wel iets over kan zeggen, dus ik kaart het denk ik eerst bij haar aan en ik ga in de tussentijd een beetje info zoeken..
Thanx voor je feedback!
Het klinkt volkomen logisch hoe jij ertegenaan kijkt...waarom koppig zijn als het makkelijker kan maken voor jezelf en je omgeving!
Op het moment dat je van alles hebt geprobeerd dan is het een soort laatste optie/hoop, dus niet het eerste het beste lekker makkelijk! En zo doorgaan...dat maakt je toch een onwijze zuurpruim later? Ik ben nog jong en ik merk dat mijn koppie vaak een stuk zwaarder is dan van de meeste mensen van mijn leeftijd en dan denk ik, hallo ik moet nog zoveel jaar!
Maar ik hoop dat een psycholoog daar ook wel iets over kan zeggen, dus ik kaart het denk ik eerst bij haar aan en ik ga in de tussentijd een beetje info zoeken..
Thanx voor je feedback!
donderdag 25 juni 2009 om 13:24
quote:schouderklopje schreef op 23 juni 2009 @ 20:48:
Vervelend Traincha. Ik weet niet hoe lang dit al speelt en hoe lang hij al bezig is met het ontlopen van hulp of medicatie. Maar vergeet je niet dat je zelf ook grenzen kan aangeven. Ten minste, that is als je het moeilijk begint te vinden om zo verder te leven met een flink depressieve man. Je zult de eerste niet zijn die daar wanhopig van wordt.
Ik hoop dat hij zich een beetje kan laten motiveren door jou.
Ik geef zeer zeker mijn grenzen wel aan. Ik heb ook van hem geeist dat hij hulp ging zoeken anders zou ik zelf de huisarts bellen. Dat heb ik dus ook inderdaad gedaan en sindsdien kunnen we weer op een redelijke manier met elkaar communiceren. Het verwijt van zijn kant was eerst dat ik hem niet serieus nam, maar dat was helemaal niet zo. Ik zag wel degelijk dat hij enorm met zichzelf zat te worstelen, maar wat mijn irriteerde was dat hij daar verder niks mee deed. Hij dacht ook steeds dat ik boos op hem was, maar ik heb hem uitgelegd dat dat mijn onmacht is. Dat ik wel zie dat er wat is, maar dat hij daar niks aan verandert. En dat snapt hij nu wel. De dokter heeft het heel mooi uitgelegd. Het maakt niet uit wat ik zeg of wat een ander zegt, iemand die depressief is zal altijd alles negatief of zwart ervaren. Nu dat ook duidelijk is, kunnen we er allebei in ieder geval wat beter mee omgaan en op een normale manier met elkaar praten.
Vervelend Traincha. Ik weet niet hoe lang dit al speelt en hoe lang hij al bezig is met het ontlopen van hulp of medicatie. Maar vergeet je niet dat je zelf ook grenzen kan aangeven. Ten minste, that is als je het moeilijk begint te vinden om zo verder te leven met een flink depressieve man. Je zult de eerste niet zijn die daar wanhopig van wordt.
Ik hoop dat hij zich een beetje kan laten motiveren door jou.
Ik geef zeer zeker mijn grenzen wel aan. Ik heb ook van hem geeist dat hij hulp ging zoeken anders zou ik zelf de huisarts bellen. Dat heb ik dus ook inderdaad gedaan en sindsdien kunnen we weer op een redelijke manier met elkaar communiceren. Het verwijt van zijn kant was eerst dat ik hem niet serieus nam, maar dat was helemaal niet zo. Ik zag wel degelijk dat hij enorm met zichzelf zat te worstelen, maar wat mijn irriteerde was dat hij daar verder niks mee deed. Hij dacht ook steeds dat ik boos op hem was, maar ik heb hem uitgelegd dat dat mijn onmacht is. Dat ik wel zie dat er wat is, maar dat hij daar niks aan verandert. En dat snapt hij nu wel. De dokter heeft het heel mooi uitgelegd. Het maakt niet uit wat ik zeg of wat een ander zegt, iemand die depressief is zal altijd alles negatief of zwart ervaren. Nu dat ook duidelijk is, kunnen we er allebei in ieder geval wat beter mee omgaan en op een normale manier met elkaar praten.
donderdag 25 juni 2009 om 13:26
quote:hiltje schreef op 24 juni 2009 @ 00:04:
Traincha: wat erg! En je kun iemand niet dwingen. Hij is vast ongelooflijk bang voor de medicijnen en dan is het vast heel erg moeilijk om er aan te beginnen. Veel sterkte!Ja dat denk ik ook. Op zijn werk heeft hij iemand in vertrouwen genomen waarvan hij wist dat deze persoon ook aan de AD was. Ze slikt ze al een jaar of 3 maar durft er nu niet meer vanaf te komen. En dat wil mijn man niet. Hij wil eerst kijken of hij zonder kan.
Traincha: wat erg! En je kun iemand niet dwingen. Hij is vast ongelooflijk bang voor de medicijnen en dan is het vast heel erg moeilijk om er aan te beginnen. Veel sterkte!Ja dat denk ik ook. Op zijn werk heeft hij iemand in vertrouwen genomen waarvan hij wist dat deze persoon ook aan de AD was. Ze slikt ze al een jaar of 3 maar durft er nu niet meer vanaf te komen. En dat wil mijn man niet. Hij wil eerst kijken of hij zonder kan.
donderdag 25 juni 2009 om 18:05
quote:traincha2 schreef op 25 juni 2009 @ 13:26:
[...]
Ja dat denk ik ook. Op zijn werk heeft hij iemand in vertrouwen genomen waarvan hij wist dat deze persoon ook aan de AD was. Ze slikt ze al een jaar of 3 maar durft er nu niet meer vanaf te komen. En dat wil mijn man niet. Hij wil eerst kijken of hij zonder kan.
Als hij (en jij) het nog zonder trekt, is dat natuurlijk te proberen. Er zijn ook andere effectieve methoden en uiteindelijk gaat ongeveer 80% van de depressies binnen een jaar vanzelf over.
Als hij maar weet dat als het echt niet meer gaat die pillen er zijn. En die eerste weken (waar hij toch ook bang voor was) zijn over het algemeen goed te overbruggen met extra kalmeringsmiddelen en extra zorg van huisarts/psycholoog en natuurlijk de familie/gezin.
[...]
Ja dat denk ik ook. Op zijn werk heeft hij iemand in vertrouwen genomen waarvan hij wist dat deze persoon ook aan de AD was. Ze slikt ze al een jaar of 3 maar durft er nu niet meer vanaf te komen. En dat wil mijn man niet. Hij wil eerst kijken of hij zonder kan.
Als hij (en jij) het nog zonder trekt, is dat natuurlijk te proberen. Er zijn ook andere effectieve methoden en uiteindelijk gaat ongeveer 80% van de depressies binnen een jaar vanzelf over.
Als hij maar weet dat als het echt niet meer gaat die pillen er zijn. En die eerste weken (waar hij toch ook bang voor was) zijn over het algemeen goed te overbruggen met extra kalmeringsmiddelen en extra zorg van huisarts/psycholoog en natuurlijk de familie/gezin.
donderdag 25 juni 2009 om 20:58
quote:Vael schreef op 25 juni 2009 @ 10:46:
Schouderklopje, inderdaad!
Het klinkt volkomen logisch hoe jij ertegenaan kijkt...waarom koppig zijn als het makkelijker kan maken voor jezelf en je omgeving!
Thanx voor je feedback!
Graag gedaan hoor.
En dat van dat logische ertegenaan kijken, die is eigenlijk vrij nieuw hoor (zeg pak 'm beet een maand). Het heeft jaren geduurd en achteraf vraag ik mezelf af waarom toch in godsnaam?
Dus hou wel van die logica eigenlijk . Is toch logisch dat je geen reden ziet om genoegen te nemen met slecht functioneren. Net alsof je het niet waard zou zijn ofzo.
Soo, dit was mijn peptalk weer . I found girrrrrrrrlpowerrrrr haha
(nee, maar serieus nog effe, ik heb aardige -vrouwelijke- hulpverleners hoor. Maar een beetje te soft als je het mij vraagt. Vooral dat blabla acceptatie, nooit meer de oude, pruttel en zorg goed voor jezelf pruttel en beperkingen en nu eenmaal kwetsbare persoonlijkheid wauwel.....aaaaargh, gatsie zeg!
Dat bepaal ik zelf wel. Waarom moet ik denken vanuit een beperking, terwijl ik mogelijk -want dat weten we nog niet- mét medicatie veel meer kan denken vanuit mijn mogelijkheden. Brrrr, soft gedoe soms hoor)
Schouderklopje, inderdaad!
Het klinkt volkomen logisch hoe jij ertegenaan kijkt...waarom koppig zijn als het makkelijker kan maken voor jezelf en je omgeving!
Thanx voor je feedback!
Graag gedaan hoor.
En dat van dat logische ertegenaan kijken, die is eigenlijk vrij nieuw hoor (zeg pak 'm beet een maand). Het heeft jaren geduurd en achteraf vraag ik mezelf af waarom toch in godsnaam?
Dus hou wel van die logica eigenlijk . Is toch logisch dat je geen reden ziet om genoegen te nemen met slecht functioneren. Net alsof je het niet waard zou zijn ofzo.
Soo, dit was mijn peptalk weer . I found girrrrrrrrlpowerrrrr haha
(nee, maar serieus nog effe, ik heb aardige -vrouwelijke- hulpverleners hoor. Maar een beetje te soft als je het mij vraagt. Vooral dat blabla acceptatie, nooit meer de oude, pruttel en zorg goed voor jezelf pruttel en beperkingen en nu eenmaal kwetsbare persoonlijkheid wauwel.....aaaaargh, gatsie zeg!
Dat bepaal ik zelf wel. Waarom moet ik denken vanuit een beperking, terwijl ik mogelijk -want dat weten we nog niet- mét medicatie veel meer kan denken vanuit mijn mogelijkheden. Brrrr, soft gedoe soms hoor)
maandag 29 juni 2009 om 09:28
Nou, even update. Ik slik de citalopram nu 11 dagen en zou vandaag mijn afspraak hebben met de psychiater zodat ik van 10 mg. kan ophogen naar 20 mg. Maar mijn afspraak is afgezegd omdat ze ziek is. Nu heb ik gevraagd of een andere psychiater de medicatie ophoging wil bekijken, omdat ik niet zo'n zin heb om nog twee weken te wachten totdat er weer een keertje tijd is voor een nieuwe afspraak. Hoop dat dit lukt. Ik ben ook benieuwd of met een ophoging de klachten weer opnieuw beginnen of erger worden? Want ik heb nog steeds wel een beetje last van mijn maag/misselijkheid.
maandag 29 juni 2009 om 18:32
Anders gewoon ophogen, schouderklop. Als de bijwerkingen te verdragen zijn dan is de logische stap om de citalopram op te hogen naar 20 mg. Dat zou psychiater dus ook met je doornemen. Alleen als bijwerkingen te erg zijn zou ze je wellicht ander middel voorschrijven.
Van positieve effecten valt nog niets te verwachten, dus dat kan niet meespelen in die beslissing.
Anders dit scenario even checken bij de huisarts.
Ja de bijwerkingen zouden weer iets kunnen toenemen. Maar als je nu 'een beetje last hebt' dan zou dat dus wel te verdragen moeten zijn.
Alleen als je de bijwerkingen nu maar net trekt zou ik voorzichtiger zijn met ophogen....
(realiseert zich nu dat ze medicijn advies geeft. maar het is zo jammer om 2 weken te moeten wachten. Dus leg dit anders even voor aan de huisarts, die zou moeten kunnen bevestigen dat dit een normaal ophoogregime is die ook in protocollen staan)
Van positieve effecten valt nog niets te verwachten, dus dat kan niet meespelen in die beslissing.
Anders dit scenario even checken bij de huisarts.
Ja de bijwerkingen zouden weer iets kunnen toenemen. Maar als je nu 'een beetje last hebt' dan zou dat dus wel te verdragen moeten zijn.
Alleen als je de bijwerkingen nu maar net trekt zou ik voorzichtiger zijn met ophogen....
(realiseert zich nu dat ze medicijn advies geeft. maar het is zo jammer om 2 weken te moeten wachten. Dus leg dit anders even voor aan de huisarts, die zou moeten kunnen bevestigen dat dit een normaal ophoogregime is die ook in protocollen staan)
maandag 29 juni 2009 om 20:08
Ha Hiltje, bedankt voor je reactie.
Het was inderdaad de bedoeling om op te hogen naar 20 mg. en deze afspraak met de psychiater was bedoelt om te kijken hoe de verdraagzaamheid qua bijwerkingen is. Wat op zich best goed te noemen is, want ik heb een beetje last (misselijkheid/zwakke maag) en geen erge bijwerkingen gelukkig.
Ik heb gevraagd of een andere psychiater anders naar mijn dossier wilde kijken, zodat de ophoging nu al gewoon kan beginnen. Ik kan nl. niet zelf ophogen, omdat ze echt precies pas hoeveelheden voorschrijven qua pilletjes. Nu heb ik weer een recept voor 1 week en moet ik over pak 'm beet vier dagen weer aan de telefoon hangen voor een herhaalrecept : (
Maar goed, een andere psychiater heeft een recept doorgefaxt naar apotheek, dus heb nu de ophoging binnen. Als ik het niet trek, breek ik de pilletjes wel doormidden totdat ik mijn volgende afspraak heb om te evalueren. Maar arts was superduidelijk toen ik begon; ik mag niet op eigen houtje stoppen. Dus als 20 mg. teveel is, ga ik zelf wel weer terug naar de 10 mg.
Bedankt voor je advies iig! Hoop dat ik geen last krijg van de ophoging.
Het was inderdaad de bedoeling om op te hogen naar 20 mg. en deze afspraak met de psychiater was bedoelt om te kijken hoe de verdraagzaamheid qua bijwerkingen is. Wat op zich best goed te noemen is, want ik heb een beetje last (misselijkheid/zwakke maag) en geen erge bijwerkingen gelukkig.
Ik heb gevraagd of een andere psychiater anders naar mijn dossier wilde kijken, zodat de ophoging nu al gewoon kan beginnen. Ik kan nl. niet zelf ophogen, omdat ze echt precies pas hoeveelheden voorschrijven qua pilletjes. Nu heb ik weer een recept voor 1 week en moet ik over pak 'm beet vier dagen weer aan de telefoon hangen voor een herhaalrecept : (
Maar goed, een andere psychiater heeft een recept doorgefaxt naar apotheek, dus heb nu de ophoging binnen. Als ik het niet trek, breek ik de pilletjes wel doormidden totdat ik mijn volgende afspraak heb om te evalueren. Maar arts was superduidelijk toen ik begon; ik mag niet op eigen houtje stoppen. Dus als 20 mg. teveel is, ga ik zelf wel weer terug naar de 10 mg.
Bedankt voor je advies iig! Hoop dat ik geen last krijg van de ophoging.
dinsdag 30 juni 2009 om 18:26
Ik ben blij met mijn AD. Slik nu bijna 4 weken een plantaardig antidepressivum: 5 HTP (maakt serotonine aan). En hoewel het momenteel een tranendal is (ik heb mijn relatie net verbroken), merk ik dat de 5 HTP aanslaat. De donkere deken is wat minder donker en het zwarte monster dat het laatste jaar continu op mijn rug zat, lijkt zich terug te trekken.
dinsdag 30 juni 2009 om 19:49
