Psyche
alle pijlers
Wie is er ook blij met zijn anti depressiva???
dinsdag 12 mei 2009 om 21:35
De meeste topics gaan over de nadelen van AD , maar zijn er ook mensen die blij zijn dat ze ze hebben??
Ik slik nu paroxetine sinds november en ik voel me heerlijk! Ik was altijd zo aan het piekeren dat ik totaal niet meer kon genieten van het leven , steeds boos was op man en zoon etc.
Nu voel ik me goed , lekker relaxed en geniet van het leven. Ook mijn kind gedraagt zich een stuk beter omdat ik blijer ben , hij voelde zich gespannen door mij....
Het idee van medicijnen is voor sommigen een vervelend iets maar ik ben voorlopig niet van plan te stoppen.
Ik slik nu paroxetine sinds november en ik voel me heerlijk! Ik was altijd zo aan het piekeren dat ik totaal niet meer kon genieten van het leven , steeds boos was op man en zoon etc.
Nu voel ik me goed , lekker relaxed en geniet van het leven. Ook mijn kind gedraagt zich een stuk beter omdat ik blijer ben , hij voelde zich gespannen door mij....
Het idee van medicijnen is voor sommigen een vervelend iets maar ik ben voorlopig niet van plan te stoppen.
maandag 1 juni 2009 om 13:14
Dank voor je relativerende woorden Hiltje. Het is alleen zo dat ik telkens mijn verwachtingen moet bijstellen (misschien moet ik ze gewoon niet hebben..). In eerste instantie zou ik hooguit een maandje of 9 tot een jaar AD slikken. Net toen het heel goed ging en ik wilde afbouwen gebeurde er iets traumatisch in mijn leven waardoor afbouwen bepaald niet handig was. Nu dacht ik opnieuw bij het afbouwmoment aangekomen te zijn en bespeur ik plots signalen van een depressie. Boehoeheoehooee... Ik geloof dat ik nog niet helemaal geaccepteerd heb dat ik nu eenmaal vatbaar ben voor die rotziekte, dat ie altijd op me loert. Maar ik denk dat je gelijk hebt, ik moet nog wat meer tijd nemen, so be it.
Wat irritant Glendoria, dat je zo rondstuitert van 75mg Efexor. Ik werd van die dosering juist binnen 4 weken 'normaal'. Apart hoe verschillend die pillen per persoon uitpakken. Hoop voor je dat het gestuiter vlot afneemt.
Schouderklopje, jij hebt nog geen medicatie dus? Succes met je gesprek bij de spiegiater, dat je maar bruikbare adviezen en evt pillen mag krijgen. Voor wat enkel mijn ervaring waard is: ik ben totaal niet aangekomen. Ik wil momenteel wel wat kilootjes kwijt en dat gaat ultra langzaam, soms geef ik daarvan de pillen de schuld. Vroeger ging dat namelijk veel sneller, maar het kan ook zijn dat ik gewoon ouder word
Wat irritant Glendoria, dat je zo rondstuitert van 75mg Efexor. Ik werd van die dosering juist binnen 4 weken 'normaal'. Apart hoe verschillend die pillen per persoon uitpakken. Hoop voor je dat het gestuiter vlot afneemt.
Schouderklopje, jij hebt nog geen medicatie dus? Succes met je gesprek bij de spiegiater, dat je maar bruikbare adviezen en evt pillen mag krijgen. Voor wat enkel mijn ervaring waard is: ik ben totaal niet aangekomen. Ik wil momenteel wel wat kilootjes kwijt en dat gaat ultra langzaam, soms geef ik daarvan de pillen de schuld. Vroeger ging dat namelijk veel sneller, maar het kan ook zijn dat ik gewoon ouder word
maandag 1 juni 2009 om 23:44
@Snoek, 18 juni heb ik de afspraak met psychiater. Maar ik blijf maar ronddwalen met wat ik nu moet aangeven of zeggen. Ik weet het gewoon niet. Het is zo op en af. Helemaal geen vuiltje aan de lucht en dan weer wel. Soms denk ik nog steeds stukjes depressie te hebben overgehouden. En sommige momenten lijkt het alsof ik niet veel gelukkiger zou kunnen zijn (als ik rondfiets met mooi weer bijvoorbeeld en me over kan geven aan die ruisende bomen, wind door mijn haren). Dan zit ik niet veel later weer thuis, bijna te huilen om iets (gedachten aan zware dingen). En voordat ik zover was dat ik op de fiets klom, moest ik mezelf ook echt vooruit fikken, anders zat ik de hele dag binnen in pyjama.
Tis zo verdraaid lastig voor mij om er een vinger op te leggen. Sommige weken goed, dan weer minder. Dan weer een aantal echt moeilijke dagen met veel last van agressie. Dan weer een aantal dagen dat ik me doorlopend huilerig voel om wel met vrienden een jolige avond te kunnen hebben. Pffff, wat is dit toch??
Het merendeel is hier depressie gericht he? Ik vermoed dat het niet per se iets depressievigs (meer) is. Want dat weet ik van vroeger nog hoe dat voelde. Maar wat is het dan wel?
Ik vind het iig fijn om hier straks (?) mee te kunnen schrijven, mocht de psychiater me medicatie voorschrijven. Is wel fijn zo'n steuntje te hebben en onzekerheden te delen. Ook fijn om te lezen dat velen er toch ook wel echt wat aan hebben. En dat hoop ik natuurlijk ook voor iedereen die nog even moet wachten op de positieve effecten.
Tis zo verdraaid lastig voor mij om er een vinger op te leggen. Sommige weken goed, dan weer minder. Dan weer een aantal echt moeilijke dagen met veel last van agressie. Dan weer een aantal dagen dat ik me doorlopend huilerig voel om wel met vrienden een jolige avond te kunnen hebben. Pffff, wat is dit toch??
Het merendeel is hier depressie gericht he? Ik vermoed dat het niet per se iets depressievigs (meer) is. Want dat weet ik van vroeger nog hoe dat voelde. Maar wat is het dan wel?
Ik vind het iig fijn om hier straks (?) mee te kunnen schrijven, mocht de psychiater me medicatie voorschrijven. Is wel fijn zo'n steuntje te hebben en onzekerheden te delen. Ook fijn om te lezen dat velen er toch ook wel echt wat aan hebben. En dat hoop ik natuurlijk ook voor iedereen die nog even moet wachten op de positieve effecten.
woensdag 3 juni 2009 om 18:28
Ben benieuwd wat de psychiater zegt van die afwisseling in je emoties. Zou me niet verbazen als dat wel bij een depressie kan horen. Ik zit ook niet de hele dag te sippen en heb ook zeer zeker goede dagen en goede momenten. Maar het is wel degelijk een depressie. Ik ga vrijdag bij de huisarts ook aandringen op doorverwijzing naar de psychiater want ik wil nu wel eens mijn doopceel gelicht zien bij een specialist. Voor mijn gevoel ben ik nu aan het modderen en daar ben ik na anderhalf jaar wel klaar mee. Zeker nu ik klachten krijg dwars door de pillen heen. Misschien een kwestie van dosering omhoog, maar dat mag de psychiater dan bekijken en niet enkel de huisarts.
donderdag 4 juni 2009 om 00:06
Schouderklop,
Ik was ook heel wisselend in mijn stemmingen bij depressie. Zodra ik me dan even goed voelde dacht ik dat het 'over' was. Maar dat was helaas niet zo en ondertussen raakte ik wel steeds meer uitgeput.
Ik kwam ook niet depressief over op anderen. Huisarts en bedrijfsarts vonden het ook niet echt depressie. Ik kwam niet heel down over en was juist eerder geagiteerd (druk).
Psychiater was er binnen 20 minuten klaar mee, met de diagnose. Het was gewoon echt een depressie en ook echt wel een heel behoorlijke. Ook al kon ik ook nog wel eens lachen. Ook al wist ik dat ik niet minderwaardig was en ook al wist ik dat het leven leuk was. Want ik voelde dat laatste niet en was steeds meer uitgeput en op en angstig en voelde me ellendig....
Ik ben zo blij met die psychiater. Iemand die er verstand van heeft, er super nuchter mee omgaat en me in de gaten houdt.
Ik was ook heel wisselend in mijn stemmingen bij depressie. Zodra ik me dan even goed voelde dacht ik dat het 'over' was. Maar dat was helaas niet zo en ondertussen raakte ik wel steeds meer uitgeput.
Ik kwam ook niet depressief over op anderen. Huisarts en bedrijfsarts vonden het ook niet echt depressie. Ik kwam niet heel down over en was juist eerder geagiteerd (druk).
Psychiater was er binnen 20 minuten klaar mee, met de diagnose. Het was gewoon echt een depressie en ook echt wel een heel behoorlijke. Ook al kon ik ook nog wel eens lachen. Ook al wist ik dat ik niet minderwaardig was en ook al wist ik dat het leven leuk was. Want ik voelde dat laatste niet en was steeds meer uitgeput en op en angstig en voelde me ellendig....
Ik ben zo blij met die psychiater. Iemand die er verstand van heeft, er super nuchter mee omgaat en me in de gaten houdt.
donderdag 4 juni 2009 om 09:46
Kan het me voorstellen Hiltje. Bij aandoeningen denkt men vaak zo in hokjes. Je moet als mens zo en zo overkomen of functioneren en dan heb je dit of dat. Maar als je er wat anders op reageert of jezelf goed kan presenteren (wat een voordeel, maar ook zeker een nadeel kán zijn) aan de buitenwereld, denkt men al snel dat het meevalt.
Fijn joh dat de juiste persoon nu de juiste ingang heeft gevonden bij jou!
Fijn joh dat de juiste persoon nu de juiste ingang heeft gevonden bij jou!
vrijdag 5 juni 2009 om 16:46
Mijn huisarts was het vanochtend direct met me eens: doorverwijzen naar de psychiater. Gelukkig heb ik geen strijd hoeven voeren, daar was ik eventjes bang voor omdat hij het de vorige keer niet nodig vond om me door te verwijzen. Toen was ik zelf ook minder stellig. Maar nu verliet ik dus met het telefoonnummer van een psychiaterspraktijk op zak het pand. Ik heb nog niet gebeld... moet toch even wennen aan het idee, hoe gek ook. Ondertussen bouw ik niet af met de Efexor en slik ik 'blij' verder.
vrijdag 5 juni 2009 om 17:14
vrijdag 5 juni 2009 om 21:46
Snoek, fijn, die heb je binnen. Als je er klaar voor bent, kun je contact opnemen. En Fleurtje heeft gelijk, je hoeft niet bij die psychiater te komen. Je hebt keuzevrijheid van behandelaren, mits aangesloten bij jouw verzekeraar.
Ik denk zelf dat het geen depressie is hoor Snoek. Dat is eigenlijk mijn eigen oordeel en als een psych. ernaar zou vragen, zou ik dat ook zo vertellen. Daarvoor zijn er naar mijn meningen teveel andere dingen die spelen die niet passen bij een depressie. Bovendien heb ik (achteraf concluderend) wél fikse depressies gehad en het lijkt er in de verste verte niet meer op.
Waar ik vroeger doorlopend doodmoe was, mijn lijf doodmoe (eigenlijk kon en wilde ik amper voorruit komen), van weinig of niets kon genieten, weinig ertoe deed, ik me niet kon verheugen op dingen, ik de zon wel zag schijnen (objectieve waarneming) maar er niet van kon genieten, en ik mijn eigen toekomst steeds moedelozer inzag en me afvroeg waarom ik uberhaupt nog rondliep en er net zo goed een bom kon ontploffen...
...kan ik nu wél genieten van zon of mooi weer, me gepast verheugen op dingen die komen gaan, heb toekomstplannen en zin in mijn toekomst (in principe, hoewel die me ook wel heel angstig kan maken). Dus dat past voor mijn gevoel niet bij depressief zijn.
Het zijn de momenten die slecht gaan, de momenten die neigen naar depressief maar wel weer zo vluchtig zijn dat ik er niet al te lang onder lijdt. Het zijn de agressie gevoelens en emotiepieken (huilen, huilerig, boos), het is het "overspannen" gevoel wat mij zo vaak kan overvallen die ik niet kan plaatsen en die ook niet weggaat, hoe onoverspannen ik mijn leven ook leid en inricht. Met "overspannen" gevoel bedoel ik de onrust, de uitvallen, het slechte concentreren, het vrij snel moe zijn en korte spanningsboog, daaropvolgende fysieke klachten, niet goed om kunnen gaan met mijn omgeving en de prikkels die voorbij komen, de uitbarstingen daarin, de schuldgevoelens, de downe gevoelens. En dat allemaal afgewisseld met goeie hoop momenten (wel fijn overigens )
Ik denk zelf dat het geen depressie is hoor Snoek. Dat is eigenlijk mijn eigen oordeel en als een psych. ernaar zou vragen, zou ik dat ook zo vertellen. Daarvoor zijn er naar mijn meningen teveel andere dingen die spelen die niet passen bij een depressie. Bovendien heb ik (achteraf concluderend) wél fikse depressies gehad en het lijkt er in de verste verte niet meer op.
Waar ik vroeger doorlopend doodmoe was, mijn lijf doodmoe (eigenlijk kon en wilde ik amper voorruit komen), van weinig of niets kon genieten, weinig ertoe deed, ik me niet kon verheugen op dingen, ik de zon wel zag schijnen (objectieve waarneming) maar er niet van kon genieten, en ik mijn eigen toekomst steeds moedelozer inzag en me afvroeg waarom ik uberhaupt nog rondliep en er net zo goed een bom kon ontploffen...
...kan ik nu wél genieten van zon of mooi weer, me gepast verheugen op dingen die komen gaan, heb toekomstplannen en zin in mijn toekomst (in principe, hoewel die me ook wel heel angstig kan maken). Dus dat past voor mijn gevoel niet bij depressief zijn.
Het zijn de momenten die slecht gaan, de momenten die neigen naar depressief maar wel weer zo vluchtig zijn dat ik er niet al te lang onder lijdt. Het zijn de agressie gevoelens en emotiepieken (huilen, huilerig, boos), het is het "overspannen" gevoel wat mij zo vaak kan overvallen die ik niet kan plaatsen en die ook niet weggaat, hoe onoverspannen ik mijn leven ook leid en inricht. Met "overspannen" gevoel bedoel ik de onrust, de uitvallen, het slechte concentreren, het vrij snel moe zijn en korte spanningsboog, daaropvolgende fysieke klachten, niet goed om kunnen gaan met mijn omgeving en de prikkels die voorbij komen, de uitbarstingen daarin, de schuldgevoelens, de downe gevoelens. En dat allemaal afgewisseld met goeie hoop momenten (wel fijn overigens )
dinsdag 9 juni 2009 om 16:58
Hoi,
Ik ben sinds een kleine week op aanraden van mijn psych begonnen met lexapro. Ik had zelf nooit verwacht dat deze psych met een voorlopige diagnose depressie zou komen, heb ik zelf nooit aan gedacht. Herken wel wat in Hiltje haar verhaal. Hopelijk ga ik gauw iets merken van de medicatie, ik zou wel weer eens een hele nacht door willen slapen en oprecht blij willen zijn en lachen. Kan nog steeds om niets in janken uitbarsten en ben zo moe. En barstende koppijn.
Maar goed vol goede moed hou ik wel vol.
Groet, Scheepje
Ik ben sinds een kleine week op aanraden van mijn psych begonnen met lexapro. Ik had zelf nooit verwacht dat deze psych met een voorlopige diagnose depressie zou komen, heb ik zelf nooit aan gedacht. Herken wel wat in Hiltje haar verhaal. Hopelijk ga ik gauw iets merken van de medicatie, ik zou wel weer eens een hele nacht door willen slapen en oprecht blij willen zijn en lachen. Kan nog steeds om niets in janken uitbarsten en ben zo moe. En barstende koppijn.
Maar goed vol goede moed hou ik wel vol.
Groet, Scheepje
dinsdag 9 juni 2009 om 17:49
Dag Allemaal,
Ik ben afgelopen week met wat lichamelijke klachten naar de huisarts geweest, waarop hij me vertelde dat ik mogelijk een depressie heb ontwikkeld. Ik was al in behandeling bij een psycholoog, vanwege mijn worstelingen, met mezelf, het piekeren. Die gesprekken moet ik voorzetten en hij wilde me ook anti depressiva voorschrijven. Maar wel in overleg met de psych. Ik twijfel heel erg....
Ene kant wil ik dolgraag af van deze periode. Ben zo moe ervan gewoon, uitgeput. Alles is teveel. En laatste weken uit zich het ook lichamelijk. Hartkloppingen, concentratieverlies, pijn in spieren, druk op mijn borst. Heb bijna dagelijks wel huilbuien en alles is teveel. Ik vermijd druk, spanningen, stress.... Ik heb ook zeker mijn goede dagen, bij leuke dingen, onder de mensen, afleiding. Maar ook zo ontzettend veel nare momenten en dagen. Alles raakt me zo hard en verward me omdat ik dan geen uitweg zie.
Komt iedereen zoveel aan van Anti depressiva? En hoelang moet je het slikken en kom je er weer vanaf? Blijf ik nog wel mens, want wil geen robot worden... haha.
Heb er geen ervaring mee... Maar heb ook het idee dat het de echte kern niet oplost, enkel tijdelijk verlicht.
Wie heeft er tips etc?
Liefs
Ik ben afgelopen week met wat lichamelijke klachten naar de huisarts geweest, waarop hij me vertelde dat ik mogelijk een depressie heb ontwikkeld. Ik was al in behandeling bij een psycholoog, vanwege mijn worstelingen, met mezelf, het piekeren. Die gesprekken moet ik voorzetten en hij wilde me ook anti depressiva voorschrijven. Maar wel in overleg met de psych. Ik twijfel heel erg....
Ene kant wil ik dolgraag af van deze periode. Ben zo moe ervan gewoon, uitgeput. Alles is teveel. En laatste weken uit zich het ook lichamelijk. Hartkloppingen, concentratieverlies, pijn in spieren, druk op mijn borst. Heb bijna dagelijks wel huilbuien en alles is teveel. Ik vermijd druk, spanningen, stress.... Ik heb ook zeker mijn goede dagen, bij leuke dingen, onder de mensen, afleiding. Maar ook zo ontzettend veel nare momenten en dagen. Alles raakt me zo hard en verward me omdat ik dan geen uitweg zie.
Komt iedereen zoveel aan van Anti depressiva? En hoelang moet je het slikken en kom je er weer vanaf? Blijf ik nog wel mens, want wil geen robot worden... haha.
Heb er geen ervaring mee... Maar heb ook het idee dat het de echte kern niet oplost, enkel tijdelijk verlicht.
Wie heeft er tips etc?
Liefs
dinsdag 9 juni 2009 om 19:02
Ik ben er niet van aangekomen. Je kan na 4 weken verbetering merken. Ik merkte na 2 weken al verbetering... Als er geen positief effect is denk ik dat je na 6 weken een andere kan proberen. Als het werkt moet je zeker 6 maanden slikken voordat je weer af 'mag' bouwen.
De negatieve kant: eventuele bijwerkingen. Ik merk zelf niks van mijn huidige AD qua bijwerkingen, maar bij een ander middel waren ze niet mals. Dus dat is afwachten.
Tja en of je een robot wordt; denk het niet! Je kan wel het idee krijgen, dat je stemming wat kunstmatig beter is. Maar goed, ik zeg dan zelf, liever kunstmatig beter door een pil, dan puur natuur depressief.
De negatieve kant: eventuele bijwerkingen. Ik merk zelf niks van mijn huidige AD qua bijwerkingen, maar bij een ander middel waren ze niet mals. Dus dat is afwachten.
Tja en of je een robot wordt; denk het niet! Je kan wel het idee krijgen, dat je stemming wat kunstmatig beter is. Maar goed, ik zeg dan zelf, liever kunstmatig beter door een pil, dan puur natuur depressief.
dinsdag 9 juni 2009 om 20:01
Sensi Mi, ik heb nog steeds geen idee wat de effecten zijn van AD. Vooralsnog staat mijn afspraak nog steeds gepland op 18 juni.
Vandaag even gevraagd of ik kon ruilen naar een andere dag en toen kwam ik erachter dat er 2 uur (!!!) is ingeruimd voor een gesprek met mij. Mijn god, waar moet je het 2 uur lang allemaal over hebben
Vandaag even gevraagd of ik kon ruilen naar een andere dag en toen kwam ik erachter dat er 2 uur (!!!) is ingeruimd voor een gesprek met mij. Mijn god, waar moet je het 2 uur lang allemaal over hebben
dinsdag 9 juni 2009 om 20:13
IrisH,
bedankt voor je berichtje. Ik denk dat ik er toch aan moet gaan geloven. Word alsmaar overvallen door huilbuien, sombere gedachtes en emoties. En vind geen uitweg. Bah, wat nekt dat je! Idd, beter een pil als dat natuurlijke depressieve klote gevoel zeg.... Het vervelende en enge vind ik ook wel, dat mijn lijf mee gaat doen. Overal pijntjes en vooral zo ontzettend moe. Dat maakt me nog kwetsbaarder. Met energie kan ik veel handelen en aan, maar deze depressieve buiten putten me gewoon helemaal uit.
Schouderklopje,
met wie heb jij een afspraak de 18de? Met een psych? Misschien alleen maar goed dat ze eerst goed alles analyserne en bespreken met je?
Liefs
bedankt voor je berichtje. Ik denk dat ik er toch aan moet gaan geloven. Word alsmaar overvallen door huilbuien, sombere gedachtes en emoties. En vind geen uitweg. Bah, wat nekt dat je! Idd, beter een pil als dat natuurlijke depressieve klote gevoel zeg.... Het vervelende en enge vind ik ook wel, dat mijn lijf mee gaat doen. Overal pijntjes en vooral zo ontzettend moe. Dat maakt me nog kwetsbaarder. Met energie kan ik veel handelen en aan, maar deze depressieve buiten putten me gewoon helemaal uit.
Schouderklopje,
met wie heb jij een afspraak de 18de? Met een psych? Misschien alleen maar goed dat ze eerst goed alles analyserne en bespreken met je?
Liefs
dinsdag 9 juni 2009 om 20:18
Sensi Me, ik heb een afspraak me een psychiater. Ik zit al jarenlang in therapie en ben nu doorverwezen. Deels omdat ik het zelf heb aangekaart (want ik word niet echt beter dan ik nu ben en hoewel dat al een enorme verbetering is van wie ik ooit was, lijkt het in de verste verte nog niet op een normaal functionerend iemand denk ik wel eens).
Let je erop dat je goed begeleid wordt/blijft als je aan de medicijnen gaat? Qua bijwerkingen enzo. In jouw geval (veel omstandigheden die je niet meezitten) zou ik het niet alleen met pillen proberen op te lossen. Ik denk dat praten veel voor jou zou kunnen betekenen om je leven weer prettig op de rit te kunnen krijgen (en misschien te leren de lat lager te leggen).
Let je erop dat je goed begeleid wordt/blijft als je aan de medicijnen gaat? Qua bijwerkingen enzo. In jouw geval (veel omstandigheden die je niet meezitten) zou ik het niet alleen met pillen proberen op te lossen. Ik denk dat praten veel voor jou zou kunnen betekenen om je leven weer prettig op de rit te kunnen krijgen (en misschien te leren de lat lager te leggen).
dinsdag 9 juni 2009 om 20:25
Hoi Schouderklopje,
Ik vind het rot voor je om te moeten lezen dat je nog niet bent waar je wilt zijn. Heb het zelf ook en vind het behoorlijk frustrerend ook. Mag ik vragen waar je mij worsteld? Gewoon interesse hoor....
Spannend wel, zo een eerste gesprek bij een psych. Het zal je vast helpen uiteindelijk!!!! En daar gaan we voor toch.
Ik let er zeker op dat ik goed begeleid blijf mocht ik AD gaan gebruiken. Alleen heb ik al lange tijd gesprekken, en heb niet altijd het gevoel dat het helpt. Ja, er is groei en ontwikkeling aanwezig, maar voorlopig ben ik de laatste jaren nog nooit zo diep geweest als nu. Maar blijf zeker onder begeleiding hoor. En neem geen overhaaste beslissingen. Psych wil eerst alle alternatieve met me bespreken.
En die lat..... daar zeg je me wat raakt. Dat is oko iets wat me steeds nekt schouderklopje. En wat ook in de gesprekken steeds terug komt. Lat op ooghoogte. Niet zo hoog. Verwacht en moet zoveel van mezelf. Dat ik er bijna nooit aan kan voldoen en het soms echt TEveel is. Heeft alles te maken met zelfbeeld, hoe kijk je tegen jezelf aan etc......
Ik vind het rot voor je om te moeten lezen dat je nog niet bent waar je wilt zijn. Heb het zelf ook en vind het behoorlijk frustrerend ook. Mag ik vragen waar je mij worsteld? Gewoon interesse hoor....
Spannend wel, zo een eerste gesprek bij een psych. Het zal je vast helpen uiteindelijk!!!! En daar gaan we voor toch.
Ik let er zeker op dat ik goed begeleid blijf mocht ik AD gaan gebruiken. Alleen heb ik al lange tijd gesprekken, en heb niet altijd het gevoel dat het helpt. Ja, er is groei en ontwikkeling aanwezig, maar voorlopig ben ik de laatste jaren nog nooit zo diep geweest als nu. Maar blijf zeker onder begeleiding hoor. En neem geen overhaaste beslissingen. Psych wil eerst alle alternatieve met me bespreken.
En die lat..... daar zeg je me wat raakt. Dat is oko iets wat me steeds nekt schouderklopje. En wat ook in de gesprekken steeds terug komt. Lat op ooghoogte. Niet zo hoog. Verwacht en moet zoveel van mezelf. Dat ik er bijna nooit aan kan voldoen en het soms echt TEveel is. Heeft alles te maken met zelfbeeld, hoe kijk je tegen jezelf aan etc......
dinsdag 9 juni 2009 om 21:50
Hoi Sensi,
rot om te lezen dat je zo worstelt. Dat is ook niet iets wat inene van de een op andere dag over zal zijn. Dat kost tijd en hard werken. Zeker ook om gewoontes af te leren die zo normaal zijn geworden (dat van die hoge lat, want dat zijn vaak dingen die vroeg of laat je gaan 'nekken'. Je hebt koppijn en nekpijn toch?)
Doet er voor mij nu niet zoveel (meer) toe waar ik mee geworsteld heb. Dat is voor mij iets van jaren geleden en niet meer relevant voor nu. Ik heb al jarenlang begeleiding en therapie en heb er veel aan gehad. Dus zit zeker niet (meer) in zak en as.
Maar ben ik daar waar ik zijn moet en ga ik daar ooit komen? Dat weet ik niet. Ik vraag het me heel erg hard af en misschien dat medicatie net wat meer kan helpen waar therapie dat niet meer kan.
rot om te lezen dat je zo worstelt. Dat is ook niet iets wat inene van de een op andere dag over zal zijn. Dat kost tijd en hard werken. Zeker ook om gewoontes af te leren die zo normaal zijn geworden (dat van die hoge lat, want dat zijn vaak dingen die vroeg of laat je gaan 'nekken'. Je hebt koppijn en nekpijn toch?)
Doet er voor mij nu niet zoveel (meer) toe waar ik mee geworsteld heb. Dat is voor mij iets van jaren geleden en niet meer relevant voor nu. Ik heb al jarenlang begeleiding en therapie en heb er veel aan gehad. Dus zit zeker niet (meer) in zak en as.
Maar ben ik daar waar ik zijn moet en ga ik daar ooit komen? Dat weet ik niet. Ik vraag het me heel erg hard af en misschien dat medicatie net wat meer kan helpen waar therapie dat niet meer kan.
dinsdag 9 juni 2009 om 22:11
Ik gebruik nu ongeveer 3 jaar sarotex, ben hier echt heel tevreden mee. Ben me zo beter gaan voelen, minder stemmingswisselingen en kon een stuk beter functioneren. Ik zit wel op een hoge dosis 2 keer daags 100mg (200mg pd), maar hoeveel je nodig heb word bepaald door de spiegel in je bloed.
I Still Haven\'t Found What I\'m Looking For
maandag 15 juni 2009 om 14:43
Hoe gaat het met iedereen die (net) aan de AD is? Begint het al een beetje z'n werk te doen en wat zijn de bijwerkingen? Goede keuze geweest?
Ik heb donderdag mijn 2 uur durende afspraak met de psychiater en ben erg benieuwd of en wat ik voorgeschreven zou krijgen. In het geval ik iets meekrijg hoop ik dat met jullie te kunnen delen : )
Ik heb donderdag mijn 2 uur durende afspraak met de psychiater en ben erg benieuwd of en wat ik voorgeschreven zou krijgen. In het geval ik iets meekrijg hoop ik dat met jullie te kunnen delen : )
maandag 15 juni 2009 om 15:21
@Sensi me,
Heb je al overlegd met je psychiater? Ik denk dat het een goede keuze is om te proberen. Voordat ik begon aan mijn AD (Nortriptyline) huilde ik ook zo'n 6x per dag en dat uit pure wanhoop omdat het maar niet ophield.
Ben benieuwd welke stappen je gaat nemen. Laat het nog even weten anders.
Hopelijk werkt het medicijn dat je krijgt goed. En daarna is het ook zaak om eens te kijken wat de oorzaak is van jouw depressie. Ik lees even verder al dat je hoge eisen stelt aan jezelf. Hier kan je ook aan werken, door zo'n houding met TE hoge verwachtingen is er maar 1 weg en dat is glijbaan af. Simpelweg omdat je nooit zult voldoen aan jouw eigen plaatje.
Dit kan je veranderen, al gaat het langzaam. Maar, voor mij in ieder geval, is het erg belangrijk om de factoren te analyseren die mij somber en onzeker maken. Mijn depressies zijn ook erfelijk bepaald, maar dat betekent niet dat ik geen invloed heb op mijn stemming.
Dus zorg dat je op een stijgende lijn komt. En wees heel aardig voor jezelf. Daarna kan je serieus gaan nadenken over wat je zou moeten veranderen in je leven/aan je houding. Zodat je realistisch naar jezelf kan kijken en geen somberheid uitlokt.
Succes!
Heb je al overlegd met je psychiater? Ik denk dat het een goede keuze is om te proberen. Voordat ik begon aan mijn AD (Nortriptyline) huilde ik ook zo'n 6x per dag en dat uit pure wanhoop omdat het maar niet ophield.
Ben benieuwd welke stappen je gaat nemen. Laat het nog even weten anders.
Hopelijk werkt het medicijn dat je krijgt goed. En daarna is het ook zaak om eens te kijken wat de oorzaak is van jouw depressie. Ik lees even verder al dat je hoge eisen stelt aan jezelf. Hier kan je ook aan werken, door zo'n houding met TE hoge verwachtingen is er maar 1 weg en dat is glijbaan af. Simpelweg omdat je nooit zult voldoen aan jouw eigen plaatje.
Dit kan je veranderen, al gaat het langzaam. Maar, voor mij in ieder geval, is het erg belangrijk om de factoren te analyseren die mij somber en onzeker maken. Mijn depressies zijn ook erfelijk bepaald, maar dat betekent niet dat ik geen invloed heb op mijn stemming.
Dus zorg dat je op een stijgende lijn komt. En wees heel aardig voor jezelf. Daarna kan je serieus gaan nadenken over wat je zou moeten veranderen in je leven/aan je houding. Zodat je realistisch naar jezelf kan kijken en geen somberheid uitlokt.
Succes!
maandag 15 juni 2009 om 22:31
quote:schouderklopje schreef op 15 juni 2009 @ 14:43:
Hoe gaat het met iedereen die (net) aan de AD is? Begint het al een beetje z'n werk te doen en wat zijn de bijwerkingen? Goede keuze geweest?
Ik heb net vandaag verhoging gekregen. Ik had 20 mg cipramil, nu 2 a 3 dagen 30 en daarna 40 mg. Hopelijk gaat dat wat doen, op 20 mg deed ik niets.
Heb maar weinig last van bijwerkingen gehad. De eerste dag fikse buikpijn, en een paar dagen wat licht in mijn hoofd.
Of het een goede keus is geweest, kan ik dus nog niet zeggen.
voor iedereen die 'm kan gebruiken!
Hoe gaat het met iedereen die (net) aan de AD is? Begint het al een beetje z'n werk te doen en wat zijn de bijwerkingen? Goede keuze geweest?
Ik heb net vandaag verhoging gekregen. Ik had 20 mg cipramil, nu 2 a 3 dagen 30 en daarna 40 mg. Hopelijk gaat dat wat doen, op 20 mg deed ik niets.
Heb maar weinig last van bijwerkingen gehad. De eerste dag fikse buikpijn, en een paar dagen wat licht in mijn hoofd.
Of het een goede keus is geweest, kan ik dus nog niet zeggen.
voor iedereen die 'm kan gebruiken!
donderdag 18 juni 2009 om 17:48
Nou, vanmiddag dus gesprek gehad met psychiater en ik heb (euh, effe kijken hoe je het schrijft) citalopram voorgeschreven gekregen.
Ben opgelucht. Stom he, ik liep daar weg en het enige wat ik kon denken en voelen was een diepe geëmotioneerde zucht van opluchting en ik zat echt zo van he, he, ein-de-lijk pffffff.
Het hoe en wat vertel ik later wel effe (reden van voorschrijven heeft nl. weinig met dperessie te maken). Moet nu even koken.
Ben opgelucht. Stom he, ik liep daar weg en het enige wat ik kon denken en voelen was een diepe geëmotioneerde zucht van opluchting en ik zat echt zo van he, he, ein-de-lijk pffffff.
Het hoe en wat vertel ik later wel effe (reden van voorschrijven heeft nl. weinig met dperessie te maken). Moet nu even koken.
donderdag 18 juni 2009 om 20:42
Hoi allemaal,
Begin langzaam aan best blij te worden van mijn AD. Ik geloof dat het gaat weken, alleen die droge mond en vieze smaak zijn wat minder. En het feit dat ik het reactievermogen van een slak heb is met autorijden niet handig, maar het is zomervakantie en ik ga alleen leuke dingen doen en pak de bus en de trein wel.
Oh ja en mijn psych valt best mee, het eerste gesprek vond ik echt eng, ik dacht dat hij me op zn minst zou gaan opeten. Bij het 2de gesprek werd het wel beter.
Groet, Scheepje
Begin langzaam aan best blij te worden van mijn AD. Ik geloof dat het gaat weken, alleen die droge mond en vieze smaak zijn wat minder. En het feit dat ik het reactievermogen van een slak heb is met autorijden niet handig, maar het is zomervakantie en ik ga alleen leuke dingen doen en pak de bus en de trein wel.
Oh ja en mijn psych valt best mee, het eerste gesprek vond ik echt eng, ik dacht dat hij me op zn minst zou gaan opeten. Bij het 2de gesprek werd het wel beter.
Groet, Scheepje
