Wie is er ook blij met zijn anti depressiva???

Ow op die manier. Ja dat zal dan idd een goede oplossing zijn denk ik zo!

Dat lijkt mij ook de beste oplossing.



Ik kan me voorstellen dat er vaak ad wordt voor geschreven, maar of het te snel of te vaak is weet ik niet hoor



Bij mij was het echt nodig. Ik kon niet meer.

Overigens huil ik niet meer ! Das alvast 1 stapje in de goede richting. Gewoon kunnen praten zonder in janken uit te barsten. Maandverbandreclame kijken zonder gelijk te moeten huilen. Muziek luisteren zonder in huilen uit te barsten. Nou ja, gewoon niet meer heel de dag huilen. Heerlijk zeg !



Ik besef me wel dat het kunstmatig is ofzo, maar ik voel me op dat stuk iig stukken beter.



Nu nog van de paniek af.

Borodini,

Dat het even kunstmatig is moet je echt loslaten. Als ik me daar heel de tijd bewust van zou zijn zou ik voor de trein willen springen zeg maar.



Fijn dat je minder hoeft te huilen. Nu hopen dat de paniek ook gaat afnemen, maar ik denk het haast wel hoor.

Borodini, fijn dat je je een beetje beter voelt. En wat betreft dat kunstmatige; da's het zetje in je rug wat je op dit moment zo hard nodig hebt.

Hier nog een blije gebruikster. Inderdaad Borodini, eindelijk van die eeuwige huilbuien af. Tegenwoordig niet meer verlept uit bed komen en al huilen voordat je dag is begonnen, omdat je zoveel hebt meegemaakt. Het leven ziet er ineens een stuk leuker uit zo! Had het eerder moeten durven!

Fijn om jullie reactie's nog even te lezen



Ikbenik, ik probeer het idee dat ik nu kunstmatig niet meer labiel ben idd los te laten Het steuntje is gewoon net dat wat ik nodig heb idd.



Gisteren voor ik met Vriend naar De Autist ging ( stiefzoon die opgenomen is in een jeugdinstelling voor kinderen met psygiatrische problemen ) werd ik heel erg onrustig en paniekerig. Maar ik heb geen oxa genomen, omdat ik een beetje helder en fit bij hem wilde zijn. Ik heb in de auto geslapen en toen we er waren was het weg. Lekker doorheen geslapen.



Ik denk ook dat 1 van mijn problemen is dat ik alles zelf wil doen. ( Lijk net ene peuter Ikke zelluf doen ! )



Anyway, ik heb eigenlijk nog steeds geen last van bijwerkingen, dus ik gok zomaar dat dat niet meer gaat komen Hoera !



Fijn om jouw even te lezen Lathyrus, goede ervaringen zijn altijd prettig om te lezen ! Bedankt daarvoor.

Lang leve Efexor. Ik zit op slechts 75mg maar het maakt een wereld van verschil. Ik vond het ook moeilijk, die eerste pil. Maar na 10 jaar al het andere geprobeerd te hebben (sporten, coaching, psycholoog, bedrijfsmaatschappelijk werk, cursussen, etc.) wist ik dat ik het moest proberen. Met succes. In het begin had ik wat bijwerkingen maar nu niet meer. Ben ook niet dikker geworden. Het effect was (is) dat ik weer relaxed was, genoot van het leven en me eerlijk gezegd weer mezelf voelde. Gekke gewaarwording, dat je jezelf gaat voelen dankzij pillen. Inmiddels slik ik het anderhalf jaar en vanaf juni ga ik afbouwen. Want de weerstand tegen de pillen is niet weg, ik wil toch kijken of ik zonder kan. Maar zo niet, dan begin ik weer. De depressies zijn véél erger dan die pillen.



Ook ik heb enkel contact met de huisarts en dat gaat goed. Wel vroeg ik hem laatst of ik toch niet eens met een psychiater moest praten wegens het afbouwen enzo. Maar dat vond hij niet nodig. Op zich gaat het ook allemaal goed maar ergens blijft het knagen, dat ik toch eens een psychiater wil spreken. Kan ik dat erdoor drukken bij de huisarts? Of kan ik zelf een psychiater benaderen?

Wat fijn dat je zo goed reageert op de efexor Snoek!



Je kan bij je huisarts aangeven dat je toch behoefte hebt aan een gesprek met de psychiater. Deze hoort je dan door te verwijzen. Misschien moet je het niet op de medicatie zelf gooien, maar op angst voor terugval of iets dergelijks. Succes!

Raar dat je huisarts dat niet nodig vindt en jou niet naar een psychiater laat gaan. Doet hij dat ook als het om chemo zou gaan? Zou je hem eigenlijk es moeten vragen....

Haha fleurtje zal het eens vragen...



De vorige keer dat ik bij de huisarts was (ik ga elke 3 maanden ongeveer) heb ik niet doorgezet wat betreft die psychiater. Maar ik ga komende vrijdag weer, om het afbouwen te bespreken en lagere (afbouw)dosering voorgeschreven te krijgen. Dan zal ik gewoon zeggen dat ik het wil. Ik wil het ik wil het ik wil het!



Eigenlijk is het best gek ja, dat de huisarts het niet nodig vindt. Mijn schoonma en een goede vriendin lijden helaas ook aan depressies (weliswaar een graadje of wat erger dan ik, maar toch) en die gaan allebei naar een psychiater, juist ook om de medicatie te bespreken.



Ook het afbouwen mag ik min of meer zelf bepalen. Ik heb van de huisarts wel wat tips en richtlijnen, maar een schemaatje ofzo mag ik zelf bedenken. Volgens hem zou ik het met een paar weken af moeten kunnen bouwen. Wat is een paar weken? vroeg ik nog. Eerlijk gezegd realiseer ik me dat ik nu niet meer weet wat hij zei. Kortom, het voelt een beetje alsof ik het in mijn eentje uit mag vogelen. Tuurlijk is het zo dat je zelf moet voelen hoe het gaat, maar een deskundige begeleiding is wel fijn.



Mag ik dan ook nog zelf aangeven welke psychiater ik wil? Die van mijn schoonma en die van mijn vriendin schijnen goeie te zijn, dus waarom zou ik iemand anders proberen?

Trouwens, heel af en toe vergeet ik wel eens mijn pil te nemen en soms (niet altijd) word ik in de loop van de dag een beetje licht en raar in mijn hoofd. Het voelt alsof je een paar biertjes te veel op hebt maar dan anders, als je begrijpt wat ik bedoel. Als je je hoofd draait, dat hetgeen je ziet voor je gevoel een paar tellen later pas volgt. En dan bedenk ik pas: oeps pil vergeten.



Kent iemand dat? Ik lees wel eens over schokjes in het hoofd enzo (had jij toch ook ikbenik?), maar dat heb ik (nog?) niet gehad.

Tsja, psychiaters zitten vaak behoorlijk vol. Dus hele lange wachttijden.

En wellicht dat huisartsen daarom ook terughoudend zijn bij doorverwijzen. Omdat als iedereen die AD slikt naar een psychiater gaat, dat niet te behappen valt.



Ik ben 2 keer naar een psychiater geweest. Beide keren vrijgevestigd. De eerste keer was omdat ik toen al 5 jaar medicijnen slikte. Het ging redelijk met me maar ik liep wel een beetje met mijn ziel onder mijn arm en ik wilde met een pro praten omdat ik al zo lang aan medicatie zat.

Heb een jaar lang heel gezellig met de man gesproken. Hij heeft mij op een modernere AD gezet, wat probleemloos verliep. Maar echt diep ging het niet, er was ook geen accuut probleem en een duidelijke diagnose kon hij niet stellen omdat hij me nooit op mijn slechtste momenten had gezien.



Eind vorig jaar had ik mijn derde grote dip in mijn leven. En toen is de bedrijfsarts er achter aangegaan en in overleg met huisarts is toen heel snel een psychiater geregeld. Voor goed medicijnadvies en om nu toch eens een uitgebreide diagnose te stellen omdat mijn klachten dus terug blijven komen.



Ben er heel blij mij. Mijn psychiater is ook gespecialiseerd in de groep wat hoger functionerende patienten met depressieve klachten en daar val ik precies in.

Het is erg prettig dat ze gewoon heel gespecialiseerd zijn, ook met de medicijnen. Ze stelde echt een plan met me op. Zo van: we gaan eerst een paar weken je huidige medicatie verhogen en als dat niet voldoende is dan kunnen we dat als alternatief gaan proberen.



Wat me opviel bij beide psychiaters ten opzichte van de huisarts: psychiaters waren veel voorzichtiger met de opbouw van medicatie (lagere doseringen en langzamer opbouwen) en ze waren een stuk makkelijker met kalmeringsmiddelen (oxazepam en xanax) als overbrugging.

quote:Fenix schreef op 15 mei 2009 @ 12:53:

Ik zit nog te wachten tot ik blij word van mijn citalopram. Still waiting...

Thnx Hiltje. Dat zoek ik dus ook, wat meer gespecialiseerde begeleiding. Wat bedoel je trouwens met hoger functionerende patiënten? Als in hoger opgeleid en als zodanig functionerend? En hoezo is daar een specialisatie voor? Ben erg benieuwd.

Fenix, heb nog geduld. Het effect kan op zich laten wachten en uiteraard ben je niet van de 1 op de andere dag ineens "blij", maar dat weet je vast wel.



Snoek,

Helaas heb ik dus wel van die stroomschokjes gehad toen ik mijn medicatie vergeten was. Het gevoel wat je verder omschrijft herken ik ook. Door omstandigheden had ik mijn efexor niet gisteren (psychiater had zich ziek gemeld en de dag daarna had de apotheek alleen de goedkope versie waar ik niet tegen kan) Normaal slik ik ze in de ochtend en nu dan in de middag. Toen voelde ik me precies zoals jij het omschrijft. Het geeft mij wel een beetje angst om af te bouwen.



De volgende keer dat ik een gesprek heb met mijn psychiater moet ikzelf een schema mee nemen waarin staat hoe ik mijn medicatie veranderingen tussen nu en een jaar zie. Zit er tegen aan te hikken om dit te gaan doen, maar ik weet dat het belangrijk is. (zeker gezien het feit dat ik zwanger wil gaan worden wat nu echt niet mag)



Ik denk dat Hiltje bedoeld dat hij gespecialiseerd is met mensen die een depressie hebben, maar ondanks dat toch nog goed functioneren in de maatschappij. (in staat zijn te werken, sociale contacten te onderhouden enz) Het werk dat je doet lijkt me niet op hoog niveau te moeten zijn. Maar dat is wat ik denk hoor. Hiltje zal het denk ik beter uit kunnen leggen.

@Bordini,

Hoe gaat het met je paniek? Is dat al aan het afnemen?

Jouw uitleg klopt, over wat Hiltje bedoelt. Kan vaak samen hangen met gemaskeerde depressie.

Thnx voor de uitleg fleurtje en ikbenik. Ik herken me er overigens volledig in... van een gemaskeerde depressie had ik nog nooit gehoord maar ik vreet mijn hoed op als ik dat niet heb (gehad). Daar heeft de huisarts het overigens nooit over gehad. Ten tijde van mijn depressies deed ik alles nog, sporten vrienden uitgaan werken etc. etc. maar oooo wat voelde ik me beroerd, opgefokt, slecht, down, futloos en klote. Altijd enorme stress, het leven voelde als één grote druk, altijd slecht slapen. Zo vermoeiend om met die gevoelens toch 'normaal' te blijven doen. Goh.. gemarkeerde depressie, zal er toch eens wat meer over lezen. Nog tips waar ik kan kijken?

En Fenix, nog even volhouden, geleidelijk aan zul je je beter gaan voelen!

Hmm, heb gekeken op google, maar daar komt het niet duidelijk naar voren. Morgen zal ik nog beter kijken ben nu ook wel wat moe.

Ik ben in februari (opnieuw) begonnen met seroxat.(na 5 jaar 'clean' te zijn geweest) Reageerde er helemaal niet goed op, na 3,5 maand nog steeds doodop. Niet vooruit te branden, kon de hele dag slapen, donkere kringen rond m'n ogen. Kon echt niet meer functioneren. Begin deze maand overgestapt op Efexor (in overleg met psych en ha) en nu is het tegenovergesteld. Ik stuiter de hele dag door. Liever dit als eerst alleen nu slaap ik maar 4 uur per nacht. Tis ook nooit goed. Voel me wel ietsje beter, maar nog lang niet wat het zijn moet. Heb nu 75 mg dus het kan nog opgehoogd worden, maar daar wil ik nog even mee wachten. Hoop dat ik het op een dag toch echt zonder AD kan, maar voor nu is het wel een goede oplossing. Maar wel samen met therapie.

Snoek, bedoel inderdaad niet perse heel hoog opgeleid ofzo. Weet ook niet precies maar mijn huisarts vertelde me dat. Dat ze het beste resultaat boekt bij die patienten. Patienten die wel bepaalde cognitieve vaardigheden hebben en het niet totaal uit de hand laten lopen.



Je hebt natuurlijk ook een groep patienten die bijvoorbeeld vervuilen, hun bed niet uitkomen, schulden hebben, zwerven etc. Zal vast ook met andere psychiatrische problematiek gepaard gaan. En daar is ze dus minder goed in.



Ik dacht bij gemaskeerde depressies ook dat je aan de buitenkant niet veel merkt. Maar toen ik er wat over ging lezen begrijp ik dat ze er ook bijvoorbeeld mee bedoelen dat een patient geen depressie klachten aangeeft maar somatiseert. Dus bijvoorbeeld heel veel lichamelijke klachten heeft en daarover vertelt.



De depressie waarbij je niet veel laat merken aan de buitenwereld, is volgens mij dus ook een kenmerk van dat ' hogere functioneren' (niet rot bedoeld)... maar dat je bepaalde vaardigheden (bijvoorbeeld sociale vaardigheden) hebt die er voor zorgen dat je het niet helemaal laat gaan.



Wat overigens totaal niet wil zeggen dat de depressie minder zwaar is.

Heb ook ff wat gegoogled ondertussen en las dat gemarkeerde depressie inderdaad vooral fysieke klachten laat zien, dus dat somatische. Denk ook dat sommige mensen dankzij bepaalde vaardigheden niet helemaal wegschieten in het depressieve maar precies wat je zegt, zwaar is het en blijft het.



Ik baal trouwens als een stekker, als ik even mag klagen... ik wilde eigenlijk gaan afbouwen maar ik het drong vandaag tot me door dat ik sinds een weekje of 3 weer van die verschijnselen heb dat ik denk: ik zou toch niet dwars door de AD heen een depressie hebben.. Vriendlief bespeurde het ook. Dus dat afbouwen is volgens mij niet slim. Al moet ik er niet aan denken om de dosering te verhogen. Weerstand!!! Hoe dan ook groeit de wens om te overleggen met een psychiater. Ik heb een heel zwaar jaar gehad, ben niet depressief geraakt en nu de zwaarte eraf is krijg ik juist verschijnselen. Raar hoor.

Snoek, wellicht is het dan verstandig om nog een tijdje te wachten met afbouwen. Er wordt ook gezegd dat je pas moet afbouwen als je geruime tijd klachtenvrij bent. En als je net zo'n zwaar jaar hebt gehad...waarom dan niet wat extra hersteltijd nemen.



Met verhogen heb ik nooit zo'n moeite gehad. Voor mij werkt het een beetje dat als ik toch eenmaal slik, ik ook de goede dosis wil hebben. Bovendien zegt de hoeveelheid niet altijd iets over de zwaarte van een depressie. Het is heel individueel bepaalt. De een kan met 10 mg een goed effect hebben terwijl de ander 50 mg nodig heeft, maar dat zegt niet dat de klachten van die laatste persoon zwaarder waren.



Sterkte in ieder geval.

quote:hiltje schreef op 31 mei 2009 @ 11:24:

Snoek, bedoel inderdaad niet perse heel hoog opgeleid ofzo. Weet ook niet precies maar mijn huisarts vertelde me dat. Dat ze het beste resultaat boekt bij die patienten. Patienten die wel bepaalde cognitieve vaardigheden hebben en het niet totaal uit de hand laten lopen.



Je hebt natuurlijk ook een groep patienten die bijvoorbeeld vervuilen, hun bed niet uitkomen, schulden hebben, zwerven etc. Zal vast ook met andere psychiatrische problematiek gepaard gaan. En daar is ze dus minder goed in.



Ik dacht bij gemaskeerde depressies ook dat je aan de buitenkant niet veel merkt. Maar toen ik er wat over ging lezen begrijp ik dat ze er ook bijvoorbeeld mee bedoelen dat een patient geen depressie klachten aangeeft maar somatiseert. Dus bijvoorbeeld heel veel lichamelijke klachten heeft en daarover vertelt.



De depressie waarbij je niet veel laat merken aan de buitenwereld, is volgens mij dus ook een kenmerk van dat ' hogere functioneren' (niet rot bedoeld)... maar dat je bepaalde vaardigheden (bijvoorbeeld sociale vaardigheden) hebt die er voor zorgen dat je het niet helemaal laat gaan.



Wat overigens totaal niet wil zeggen dat de depressie minder zwaar is.

Jeetje, zeer herkenbaar zeg! Niet van mijn huidige functioneren, maar wel hoe dat vroeger ging bij mij. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat er wel enigzins 'vervuiling' was tijdens mijn puberteit, aangezien ik toen echt aangespoord moest worden door mijn moeder om te douchen. Ik deed dat nagenoeg niet en moest met ruzie onder de douche en uit bed gebonjourd worden. Ik lag dus inderdaad vreselijk veel op bed. Vooral overdag gek genoeg. 's Nachts beleefde ik mijn betere momenten geloof ik?



Dat "hogere" functioneren heb ik me eigenlijk pas eigen gemaakt vanaf einde puberteit/adoloscentie. Ik sliep toen nog steeds vreselijk veel (elk moment dat ik kon eigenlijk), maar deed wel de dingen die ik 'moest' doen, zoals naar school en werken en dat kleine beetje bijdragen met koken en schoonmaken in mijn studententijd. Ook (minimale) sociale contacten bleef ik wel op gang houden. Voor buitenstaanders zou er iig weinig tot niks zijn opgevallen.



En dat somatiseren is ook zéér herkenbaar! Ik dacht in eerste instantie niet dat ik een depressie had, want ik had vooral zeer veel lichamelijke klachten. Ik kon maar niet geloven dat er bij de huisartsen niks uitkwamen en ben nogal vaak overgestapt van huisarts omdat ik me niet serieus genomen voelde: (

Moeheid stond op nr. 1. Zelfs wakker had ik het gevoel alsof er lood door mijn aderen stroomde en alles was me teveel. Maar ik deed het tóch (ik moest wel en dacht vooral dat ik waanzinnig lui was, want anderen deden het toch ook dus moest ik vooral niet zo lam doen). Dus moeheid en daarnaast erg veel last van mijn darmen, exceem, ontstekingen die ik overal kreeg (van abcessen tot blaasontstekingen en vaginale infecties). Grote hoofdpijn, enorme pijn in mijn nek. Dat zijn allemaal klachten die ik nog maar zelden heb. Behalve moeheid, dat blijft een trigger en veel slaap is dus een must (ik slaap makkelijk 9 a 10 uur weg om mezelf fit genoeg te voelen).



Ben nog steeds heel benieuwd of en wat ik straks in mijn gesprek met de psychiater qua medicatie zou kunnen gebruiken.

Stukjes angst/ongezonde spanning, stukjes agressie en deelstukjes depressie die lang zo heftig niet meer zijn.

Maar dat aankomen, daar zit ik echt NIET op te wachten!