Psyche
alle pijlers
Wie is er ook blij met zijn anti depressiva???
dinsdag 12 mei 2009 om 21:35
De meeste topics gaan over de nadelen van AD , maar zijn er ook mensen die blij zijn dat ze ze hebben??
Ik slik nu paroxetine sinds november en ik voel me heerlijk! Ik was altijd zo aan het piekeren dat ik totaal niet meer kon genieten van het leven , steeds boos was op man en zoon etc.
Nu voel ik me goed , lekker relaxed en geniet van het leven. Ook mijn kind gedraagt zich een stuk beter omdat ik blijer ben , hij voelde zich gespannen door mij....
Het idee van medicijnen is voor sommigen een vervelend iets maar ik ben voorlopig niet van plan te stoppen.
Ik slik nu paroxetine sinds november en ik voel me heerlijk! Ik was altijd zo aan het piekeren dat ik totaal niet meer kon genieten van het leven , steeds boos was op man en zoon etc.
Nu voel ik me goed , lekker relaxed en geniet van het leven. Ook mijn kind gedraagt zich een stuk beter omdat ik blijer ben , hij voelde zich gespannen door mij....
Het idee van medicijnen is voor sommigen een vervelend iets maar ik ben voorlopig niet van plan te stoppen.
dinsdag 19 mei 2009 om 22:38
* Snikt met calvijn mee * ( en ook fijn dat je weer gaat voelen ! )
Ik vind het zo stom van mezelf dat ik me zo voel. Zo oneerlijk ook, mijn gezin heeft mij nodig, maar mijn accu is gewoon helemaal leeg. Op. Klaar.
En dan vraagt tut: "Maahaaam??" en dan hoor ik mezelf vermoeid "jaaahaaaaaaa(aaarhggggh)" zeggen... en dat wil ik niet. Ik wil gewoon net als een jaar geleden "Ja schat, zeg het es" kunnen zeggen.
En ik hoop dat te bereiken met de ad. ( en oxa tegen paniek, en een maatschappelijk werker om eens over mezelf te praten ipv over de autist en Vriend )
Ik vind het zo stom van mezelf dat ik me zo voel. Zo oneerlijk ook, mijn gezin heeft mij nodig, maar mijn accu is gewoon helemaal leeg. Op. Klaar.
En dan vraagt tut: "Maahaaam??" en dan hoor ik mezelf vermoeid "jaaahaaaaaaa(aaarhggggh)" zeggen... en dat wil ik niet. Ik wil gewoon net als een jaar geleden "Ja schat, zeg het es" kunnen zeggen.
En ik hoop dat te bereiken met de ad. ( en oxa tegen paniek, en een maatschappelijk werker om eens over mezelf te praten ipv over de autist en Vriend )
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
dinsdag 19 mei 2009 om 22:42
quote:borodini schreef op 19 mei 2009 @ 22:38:
Ik vind het zo stom van mezelf dat ik me zo voel. Zo oneerlijk ook, mijn gezin heeft mij nodig, maar mijn accu is gewoon helemaal leeg. Op. Klaar.
En dan vraagt tut: "Maahaaam??" en dan hoor ik mezelf vermoeid "jaaahaaaaaaa(aaarhggggh)" zeggen... en dat wil ik niet. Ik wil gewoon net als een jaar geleden "Ja schat, zeg het es" kunnen zeggen.
OMG, dit is precies hoe ik me ook voel....
Maar we komen er wel!
Ik vind het zo stom van mezelf dat ik me zo voel. Zo oneerlijk ook, mijn gezin heeft mij nodig, maar mijn accu is gewoon helemaal leeg. Op. Klaar.
En dan vraagt tut: "Maahaaam??" en dan hoor ik mezelf vermoeid "jaaahaaaaaaa(aaarhggggh)" zeggen... en dat wil ik niet. Ik wil gewoon net als een jaar geleden "Ja schat, zeg het es" kunnen zeggen.
OMG, dit is precies hoe ik me ook voel....
Maar we komen er wel!
dinsdag 19 mei 2009 om 23:03
woensdag 20 mei 2009 om 09:12
quote:borodini schreef op 19 mei 2009 @ 22:25:
oh, ik bedoel het ook niet rot hoor IkbenIk
Het is ook niet dat niemand er last van heeft, het gaat er (imo) om hoe ermee omgegaan wordt. Sommige forummers klagen steen en been: 'afkicken' is zwaar, ad is vergif. Dan denk ik: nou dan slik je het lekker niet. Ja, maar dan voel ik me weer slecht.
Voor dat soort mensen ben ik dus allergisch en kan ik alleen maar denken: jij hebt een schop onder je kont nodig. En niet zo'n kleintje ook.
oh, ik bedoel het ook niet rot hoor IkbenIk
Het is ook niet dat niemand er last van heeft, het gaat er (imo) om hoe ermee omgegaan wordt. Sommige forummers klagen steen en been: 'afkicken' is zwaar, ad is vergif. Dan denk ik: nou dan slik je het lekker niet. Ja, maar dan voel ik me weer slecht.
Voor dat soort mensen ben ik dus allergisch en kan ik alleen maar denken: jij hebt een schop onder je kont nodig. En niet zo'n kleintje ook.
woensdag 20 mei 2009 om 13:13
Ik ben dus nu al zo ... Vind het heel knap van vrouwen dat ze kids kunnen hebben ... Wordt al moe van kids in de winkel of op mijn werk ... Heb zelf besloten daarom geen kids te willen want ben nu al zo vaak leeg ..... Trouwens bijwerkingen idd mensen lopen elkaar bang te maken ... Gaan heel nauwkeurig de bijsluiter lezen enzo ken iemand die las dat je paniek kan krijgen van die pillen maar ze juist tegen paniek slikte dus maar niet meer nam ... Vreemd vind ik dat ....
woensdag 20 mei 2009 om 15:53
woensdag 20 mei 2009 om 16:16
quote:hoops81 schreef op 20 mei 2009 @ 13:13:
Ik ben dus nu al zo ... Vind het heel knap van vrouwen dat ze kids kunnen hebben ... Wordt al moe van kids in de winkel of op mijn werk ... Heb zelf besloten daarom geen kids te willen want ben nu al zo vaak leeg .....
Wel herkenbaar. Maar tegelijkertijd heb ik daar steeds meer moeite mee.
Ik heb inmiddels al maanden een zwart gevoel in mijn hoofd en ben langzaam aan het nadenken over AD (mijn psych zal er ook wel mee komen binnenkort, denk ik). Ik heb vroeger AD geslikt, maar dat hielp niet. Letterlijk niet. Nu zie ik zoveel namen van andere AD langskomen. Misschien zit daar wat tussen. Maar dan nog voel ik weerstand. Waarom weet ik eigenlijk niet.
Wat was het verschil dat jullie merkten? Gaat dat zwarte gevoel in je hoofd echt weg met AD. Of wordt het op zijn best beter en blijf je een halve zombie? Ik zou zo graag weer eens voelen en gelukkig zijn...
@ saartje: wat heeft bij jouw je weerstand weggenomen.
Ik ben dus nu al zo ... Vind het heel knap van vrouwen dat ze kids kunnen hebben ... Wordt al moe van kids in de winkel of op mijn werk ... Heb zelf besloten daarom geen kids te willen want ben nu al zo vaak leeg .....
Wel herkenbaar. Maar tegelijkertijd heb ik daar steeds meer moeite mee.
Ik heb inmiddels al maanden een zwart gevoel in mijn hoofd en ben langzaam aan het nadenken over AD (mijn psych zal er ook wel mee komen binnenkort, denk ik). Ik heb vroeger AD geslikt, maar dat hielp niet. Letterlijk niet. Nu zie ik zoveel namen van andere AD langskomen. Misschien zit daar wat tussen. Maar dan nog voel ik weerstand. Waarom weet ik eigenlijk niet.
Wat was het verschil dat jullie merkten? Gaat dat zwarte gevoel in je hoofd echt weg met AD. Of wordt het op zijn best beter en blijf je een halve zombie? Ik zou zo graag weer eens voelen en gelukkig zijn...
@ saartje: wat heeft bij jouw je weerstand weggenomen.
woensdag 20 mei 2009 om 16:28
Wat mijn weerstand heeft weggenomen is vooral dat ik dit niet langer wil, me zo voelen.
Ik heb geen zware depressie, maar begin dit jaar overspannen thuis komen te zitten en schijn ook ptss te hebben. Ben al wel weer een tijd op therapeutische basis aan het werk, maar de klachten verminderen niet en zijn de laatste tijd zelfs erger geworden. Kom daardoor niet verder met opbouwen.
Paniekaanvallen en depressieve klachten. En daar wil ik graag wat verlichting in, hopelijk wat stabieler worden en wat meer energie krijgen.
Dit topic heeft me ook wel een beetje geholpen bij die beslissing. Je hoort vaak alleen maar van die horrorverhalen.
Maar hier lees ik gelukkig ook heel andere dingen en een heel nuchtere kijk op het gebruik van ad.
Mijn psych heeft me gister over de streep getrokken om het toch te gaan proberen. Ze stelde me de vraag waarom ik mezelf de kans zou onthouden om wat stabieler en met minder klachten door het leven te gaan nu.
Ja, waarom eigenlijk... Dus ga het maar gewoon proberen en ervaren of het helpt.
Ik heb geen zware depressie, maar begin dit jaar overspannen thuis komen te zitten en schijn ook ptss te hebben. Ben al wel weer een tijd op therapeutische basis aan het werk, maar de klachten verminderen niet en zijn de laatste tijd zelfs erger geworden. Kom daardoor niet verder met opbouwen.
Paniekaanvallen en depressieve klachten. En daar wil ik graag wat verlichting in, hopelijk wat stabieler worden en wat meer energie krijgen.
Dit topic heeft me ook wel een beetje geholpen bij die beslissing. Je hoort vaak alleen maar van die horrorverhalen.
Maar hier lees ik gelukkig ook heel andere dingen en een heel nuchtere kijk op het gebruik van ad.
Mijn psych heeft me gister over de streep getrokken om het toch te gaan proberen. Ze stelde me de vraag waarom ik mezelf de kans zou onthouden om wat stabieler en met minder klachten door het leven te gaan nu.
Ja, waarom eigenlijk... Dus ga het maar gewoon proberen en ervaren of het helpt.
woensdag 20 mei 2009 om 18:01
quote:fleurtje schreef op 20 mei 2009 @ 09:12:
[...]
Het is ook niet dat niemand er last van heeft, het gaat er (imo) om hoe ermee omgegaan wordt. Sommige forummers klagen steen en been: 'afkicken' is zwaar, ad is vergif. Dan denk ik: nou dan slik je het lekker niet. Ja, maar dan voel ik me weer slecht.
Voor dat soort mensen ben ik dus allergisch en kan ik alleen maar denken: jij hebt een schop onder je kont nodig. En niet zo'n kleintje ook.
Zo Eensch!
Maar nog erger vind ik mensen die niet slikken, hooguit eens een dagje down zijn en dat soort dingen zeggen.
Ik ben tegen medicijnen. AD's zijn vergif. Je kunt toch niet je hele leven die pillen slikken? AD's zijn alleen symptoombestrijding en lossen het echte probleem niet op. AD's zijn slecht voor je gezondheid. Sporten schijnt even goed te helpen als AD's. Waarom probeer je geen natuurlijk middel.
AAAAAAARRRRRGGGHHHHH!
Walk in my shoes denk ik dan. En als je je zorgen maakt om mijn gezondheid begin dan eerst eens over de sigaretten die ik rook en het wijntje dat ik wel eens drink en de uitlaatgassen die ik inadem.
En waar haal je het vandaan dat ik problemen zou hebben die ik met pillen onderdruk.
Of dat ik bijwerkingen zou hebben (want die heb ik niet)
[...]
Het is ook niet dat niemand er last van heeft, het gaat er (imo) om hoe ermee omgegaan wordt. Sommige forummers klagen steen en been: 'afkicken' is zwaar, ad is vergif. Dan denk ik: nou dan slik je het lekker niet. Ja, maar dan voel ik me weer slecht.
Voor dat soort mensen ben ik dus allergisch en kan ik alleen maar denken: jij hebt een schop onder je kont nodig. En niet zo'n kleintje ook.
Zo Eensch!
Maar nog erger vind ik mensen die niet slikken, hooguit eens een dagje down zijn en dat soort dingen zeggen.
Ik ben tegen medicijnen. AD's zijn vergif. Je kunt toch niet je hele leven die pillen slikken? AD's zijn alleen symptoombestrijding en lossen het echte probleem niet op. AD's zijn slecht voor je gezondheid. Sporten schijnt even goed te helpen als AD's. Waarom probeer je geen natuurlijk middel.
AAAAAAARRRRRGGGHHHHH!
Walk in my shoes denk ik dan. En als je je zorgen maakt om mijn gezondheid begin dan eerst eens over de sigaretten die ik rook en het wijntje dat ik wel eens drink en de uitlaatgassen die ik inadem.
En waar haal je het vandaan dat ik problemen zou hebben die ik met pillen onderdruk.
Of dat ik bijwerkingen zou hebben (want die heb ik niet)
woensdag 20 mei 2009 om 21:59
quote:borodini schreef op 19 mei 2009 @ 22:25:
Ik lees dus ook niet meer. Ik ben meer van de positieve, kijken naar wat het mij brengt. Ik wil ( zoals ik al zei, maar wat ook calvijn aangeeft ) normaal functioneren, zonder labiel op de bank te zitten. Zonder boos te zijn. Met energie voor de kinderen. En dat ik na de 5e x Mama ? In 30 seconden nog normaal ja kan zeggen ipv alleen maar denken "Hou je mond, hou je mond, hou je mond, hou je mond".
Ik wil naar buiten zonder bang te zijn met mensen te moeten praten. Ik wil thuis kunnen zijn zonder dat ik bang ben dat de telefoon gaat en dat ik dan Moet praten met iemand.
Ik wil gewoon mezelf terug.
En als dat mede kan door een pilletje, dan neem ik die.
Punt enzo.
( wow. wat openhartig over mezelf .. )Hmmm, zo voel ik me ook vaak. Dacht dat het normaal was? Hoewel ik het labiele gevoel dan weer niet echt heb, de rest wel (van dat praten en telefoneren enzo. Ik wil dat het liefst ontwijken. En ook als mijn kind aanwezig is op normaal niveau heb ik vaak datzelfde en kan alleen maar heel erg verlangend denken dat het nog 1 uur duurt tot bedtijd. Nog maar 1 uur, nog effe doorbijten, nog 1 uur...)
Ik lees dus ook niet meer. Ik ben meer van de positieve, kijken naar wat het mij brengt. Ik wil ( zoals ik al zei, maar wat ook calvijn aangeeft ) normaal functioneren, zonder labiel op de bank te zitten. Zonder boos te zijn. Met energie voor de kinderen. En dat ik na de 5e x Mama ? In 30 seconden nog normaal ja kan zeggen ipv alleen maar denken "Hou je mond, hou je mond, hou je mond, hou je mond".
Ik wil naar buiten zonder bang te zijn met mensen te moeten praten. Ik wil thuis kunnen zijn zonder dat ik bang ben dat de telefoon gaat en dat ik dan Moet praten met iemand.
Ik wil gewoon mezelf terug.
En als dat mede kan door een pilletje, dan neem ik die.
Punt enzo.
( wow. wat openhartig over mezelf .. )Hmmm, zo voel ik me ook vaak. Dacht dat het normaal was? Hoewel ik het labiele gevoel dan weer niet echt heb, de rest wel (van dat praten en telefoneren enzo. Ik wil dat het liefst ontwijken. En ook als mijn kind aanwezig is op normaal niveau heb ik vaak datzelfde en kan alleen maar heel erg verlangend denken dat het nog 1 uur duurt tot bedtijd. Nog maar 1 uur, nog effe doorbijten, nog 1 uur...)
woensdag 20 mei 2009 om 22:09
BTW, afspraak staat voor psychiater. Dan kan ik doornemen of medicatie toch nog zinvol is of niet. Of had ik dit al verteld? Weet ik eigenlijk niet meer.
Wat mij met name irriteert is het gemak waarmee mensen aan AD gaan bij het minste geringste dipje. Het zal vast niet vaak voorkomen. Maar soms lees ik juist de verhalen waarbij het effe niet zo lekker met iemand gaat, afspraak maakt met huisarts en bij thuiskomst een doosje pillen heeft meegekregen en die dan maar lekker gaat slikken.
Ik moet mijn probleem daar niet op projecteren (want heb dus juist moeite met medicijnen). Maar toch steekt het wel ergens als ik zo'n gevecht loop te voeren over het wel of niet doen en daar helemaal niet zo makkelijk over denk. En iemand anders neemt ze na wat rotweekjes zonder problemen in.
Nou ja, da's mijn ding en moet ik niet op een ander projecteren. Maar vind het soms juist wel te makkelijk. Een dipje is echt wel wat anders.
Wat mij met name irriteert is het gemak waarmee mensen aan AD gaan bij het minste geringste dipje. Het zal vast niet vaak voorkomen. Maar soms lees ik juist de verhalen waarbij het effe niet zo lekker met iemand gaat, afspraak maakt met huisarts en bij thuiskomst een doosje pillen heeft meegekregen en die dan maar lekker gaat slikken.
Ik moet mijn probleem daar niet op projecteren (want heb dus juist moeite met medicijnen). Maar toch steekt het wel ergens als ik zo'n gevecht loop te voeren over het wel of niet doen en daar helemaal niet zo makkelijk over denk. En iemand anders neemt ze na wat rotweekjes zonder problemen in.
Nou ja, da's mijn ding en moet ik niet op een ander projecteren. Maar vind het soms juist wel te makkelijk. Een dipje is echt wel wat anders.
donderdag 21 mei 2009 om 10:51
quote:schouderklopje schreef op 20 mei 2009 @ 22:09:
Wat mij met name irriteert is het gemak waarmee mensen aan AD gaan bij het minste geringste dipje. Het zal vast niet vaak voorkomen. Maar soms lees ik juist de verhalen waarbij het effe niet zo lekker met iemand gaat, afspraak maakt met huisarts en bij thuiskomst een doosje pillen heeft meegekregen en die dan maar lekker gaat slikken.
Ik moet mijn probleem daar niet op projecteren (want heb dus juist moeite met medicijnen). Maar toch steekt het wel ergens als ik zo'n gevecht loop te voeren over het wel of niet doen en daar helemaal niet zo makkelijk over denk. En iemand anders neemt ze na wat rotweekjes zonder problemen in.
Ik herken wel wat je hier schrijft. AD zou voor mij geen overbodige luxe zijn, maar er moet nog een enorme knop in mijn hoofd omgaan wil ik er echt toe overgaan. Dat pilletje in mijn mond steken, geeft zoveel weerstand (en dus niet omdat ik bang ben dat ik er dik van wordt).
Wat mij met name irriteert is het gemak waarmee mensen aan AD gaan bij het minste geringste dipje. Het zal vast niet vaak voorkomen. Maar soms lees ik juist de verhalen waarbij het effe niet zo lekker met iemand gaat, afspraak maakt met huisarts en bij thuiskomst een doosje pillen heeft meegekregen en die dan maar lekker gaat slikken.
Ik moet mijn probleem daar niet op projecteren (want heb dus juist moeite met medicijnen). Maar toch steekt het wel ergens als ik zo'n gevecht loop te voeren over het wel of niet doen en daar helemaal niet zo makkelijk over denk. En iemand anders neemt ze na wat rotweekjes zonder problemen in.
Ik herken wel wat je hier schrijft. AD zou voor mij geen overbodige luxe zijn, maar er moet nog een enorme knop in mijn hoofd omgaan wil ik er echt toe overgaan. Dat pilletje in mijn mond steken, geeft zoveel weerstand (en dus niet omdat ik bang ben dat ik er dik van wordt).
donderdag 21 mei 2009 om 11:03
Mensen krijgen naar mijn gevoel ook te makkelijk ad voorgeschreven. Mijn huisarts geeft het niet zonder dat er ook een gesprek is met de psycholoog.
Wanneer dit heeft plaats gevonden (gebeurd wel op korte termijn) geeft ze in overleg met de psycholoog ad.
Mijn schoonmoeder die erg geholpen zou zijn met een assertiviteitstraining krijgt ook steeds ad aangeboden van de huisarts. Dit zal haar niet helpen, gelukkig neemt ze deze ook niet aan.
Wanneer dit heeft plaats gevonden (gebeurd wel op korte termijn) geeft ze in overleg met de psycholoog ad.
Mijn schoonmoeder die erg geholpen zou zijn met een assertiviteitstraining krijgt ook steeds ad aangeboden van de huisarts. Dit zal haar niet helpen, gelukkig neemt ze deze ook niet aan.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
donderdag 21 mei 2009 om 11:36
quote:fleurtje schreef op 20 mei 2009 @ 09:12:
[...]
Het is ook niet dat niemand er last van heeft, het gaat er (imo) om hoe ermee omgegaan wordt. Sommige forummers klagen steen en been: 'afkicken' is zwaar, ad is vergif. Dan denk ik: nou dan slik je het lekker niet. Ja, maar dan voel ik me weer slecht.
Voor dat soort mensen ben ik dus allergisch en kan ik alleen maar denken: jij hebt een schop onder je kont nodig. En niet zo'n kleintje ook.
Tja je zal maar in die catch 22 zitten dat je je eindelijk goed genoeg voelt om af te bouwen en dan de hele lading aan zwarte wolken weer bovenop je voelt komen.
En ik denk dat de mensen die last hebben van bijwerkingen vanzelf bij elkaar klitten om ervaringen uit te wisselen, als je daar niet zo'n last van hebt reageer je toch minder snel op een topic waar het gaat over de bijwerkingen die kunnen optreden.
Toen ik voor het eerst Seroxat voorgeschreven kreeg, dat is nu ruim 10 jaar geleden, werd er in de apotheek 5 mg (kwart pil v 20 mg dus) capsules gemaakt en nog lag ik klaarwakker 'snachts en had ik trillende handen alsof ik cold turkey van een alcoholverslaving af probeerde te komen.
Uiteindelijk de eerste weken doorgekomen met een -zepam erbij.
[...]
Het is ook niet dat niemand er last van heeft, het gaat er (imo) om hoe ermee omgegaan wordt. Sommige forummers klagen steen en been: 'afkicken' is zwaar, ad is vergif. Dan denk ik: nou dan slik je het lekker niet. Ja, maar dan voel ik me weer slecht.
Voor dat soort mensen ben ik dus allergisch en kan ik alleen maar denken: jij hebt een schop onder je kont nodig. En niet zo'n kleintje ook.
Tja je zal maar in die catch 22 zitten dat je je eindelijk goed genoeg voelt om af te bouwen en dan de hele lading aan zwarte wolken weer bovenop je voelt komen.
En ik denk dat de mensen die last hebben van bijwerkingen vanzelf bij elkaar klitten om ervaringen uit te wisselen, als je daar niet zo'n last van hebt reageer je toch minder snel op een topic waar het gaat over de bijwerkingen die kunnen optreden.
Toen ik voor het eerst Seroxat voorgeschreven kreeg, dat is nu ruim 10 jaar geleden, werd er in de apotheek 5 mg (kwart pil v 20 mg dus) capsules gemaakt en nog lag ik klaarwakker 'snachts en had ik trillende handen alsof ik cold turkey van een alcoholverslaving af probeerde te komen.
Uiteindelijk de eerste weken doorgekomen met een -zepam erbij.
donderdag 21 mei 2009 om 17:59
Ik denk ook dat huisartsen soms veel te makkelijk zijn met AD. Jaren geleden toen ik voor eht eerst een afspraak had met een onbekende huisarts (was verhuisd, dus nieuwe praktijk) en mijn toenmalige dossier ook niet repte over depressies, kreeg ik na een gesprekje van 10 minuten gelijk AD voorgeschreven. Het gesprek omvatte nauwelijks een test of wat dan ook. Ik was stomverbaasd dat het met zo'n gemak ging. Huisarts wist echt van niks, kende mij niet, het verhaal niet, mijn klachten niet en toch stond ik buiten met een recept zonder noemenswaardige uitleg van wat voor bijwekringen dan ook. Ik heb het recept dus niet opgehaald. Ik was eigenlijk best boos hoe dat ging.
donderdag 21 mei 2009 om 20:03
Ik heb mijn ad voorgeschreven gekregen door een vervangende huisarts.
Ze was er in eerste instantie huiverig om ze te geven zo kort na de bevalling, maar omdat mijn klachten tijdens en eigenlijk al ver voor de zwangerschap zijn begonnen, kreeg ik ze voorgeschreven.
Ook de doorverwijzing naar de psychologe heb ik van haar.
Ikcweet niet of mijn eigen huisarts ze had voorgeschreven. Zal het eens vragen.
Ze was er in eerste instantie huiverig om ze te geven zo kort na de bevalling, maar omdat mijn klachten tijdens en eigenlijk al ver voor de zwangerschap zijn begonnen, kreeg ik ze voorgeschreven.
Ook de doorverwijzing naar de psychologe heb ik van haar.
Ikcweet niet of mijn eigen huisarts ze had voorgeschreven. Zal het eens vragen.
Frankly my dear, I don"t give a damn
donderdag 21 mei 2009 om 22:14
Mijn eigen huisarts begint nu moeilijk te doen over die ritalin. Eerst zei haar vervangster of het niet een goed idee was om het eens zonder te proberen (toen ik van seroxat weer over wilde stappen op Ritalin). Tegen mijn eigen huisarts gezegd dat ik dat een belachelijke opmerking vond.
Nu wil mijn huisarts me elke keer zien, als ik een nieuw recept nodig heb, en dat is elke maand. Dat mens heeft mn hele dossier, heeft een brief van de psychiater... In feite is die huisarts er alleen maar om die recepten te geven, eigenlijk is ze mijn dealer. Maar nu doet ze dus moeilijk.
Nu wil mijn huisarts me elke keer zien, als ik een nieuw recept nodig heb, en dat is elke maand. Dat mens heeft mn hele dossier, heeft een brief van de psychiater... In feite is die huisarts er alleen maar om die recepten te geven, eigenlijk is ze mijn dealer. Maar nu doet ze dus moeilijk.
donderdag 21 mei 2009 om 22:40
He, fleurtje? Je ziet een psychiater en de ha hoeft alleen maar uit te schrijven wat hij zegt en ze doet zo lastig?
Kan je geen contact opnemen met je psychiater. Dit is belachelijk natuurlijk.
Zeker voor een vervangende huisarts waar bemoeid die zich mee?
Kan je geen contact opnemen met je psychiater. Dit is belachelijk natuurlijk.
Zeker voor een vervangende huisarts waar bemoeid die zich mee?
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
donderdag 21 mei 2009 om 23:00
Ik ben niet meer onder behandeling van de instelling die de diagnose heeft gesteld, heb ook geen gesprekken meer met ze (Daarom hebben ze ook alles overgedragen aan de huisarts). Ik heb ze wel meteen gebeld toen de huisarts moeilijk begon te doen en die psych heeft toen meteen een brief naar mijn huisarts gestuurd waarin stond dat ik een paar jaar geleden die medicatie ook al kreeg en dat dat heel goed ging. Huisarts heeft die brief gelezen, maar toch wil ze me elke keer zien, bij nieuw recept. Los van het feit dat dat gewoon nergens op slaat, is het ook nog es heel onpraktisch: of ik moet er vrij voor nemen, of ik moet twee kleine kinderen meenemen voor een praatje dat echt nergens over gaat.
Ik kijk het nog een maand aan en als er niks veranderd, dan wil ik weer dat vinger-aan-de-pols-contact met die instelling (Mentrum), zodat zij de medicijnen weer uit kunnen schrijven.
Ik kijk het nog een maand aan en als er niks veranderd, dan wil ik weer dat vinger-aan-de-pols-contact met die instelling (Mentrum), zodat zij de medicijnen weer uit kunnen schrijven.
donderdag 21 mei 2009 om 23:24
Wat een gedoe zeg! Misschien is het wel handig om het idd op die manier op te lossen, maar dan moet je daar natuurlijk regelmatig gesprekken hebben dus verplaats je het probleem eigenlijk alleen maar.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
