Psyche
alle pijlers
Wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
vrijdag 12 juni 2009 om 09:47
Iedere ochtend fietst er een dwaas door mijn straat met om zijn hals een radio geknoopt waar knalharde klassieke muziek uitspettert. Hier word ik altijd zo vrolijk van.
Het liefst zou ik naar buiten rennen, hem omhelzen en een kop koffie aanbieden. Hij moest eens weten hoe hij me raakt.
En even verderop in de straat staat een oud dametje met spierwit haar de godganse op haar balkonnetje. Ze slaat alles gade wat aan haar voorbij trekt. Steevast wanneer ik haar groet, verschijnt er een twinkeling in haar ogen.
Zoals mijn topictitel al luidde: wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
Het liefst zou ik naar buiten rennen, hem omhelzen en een kop koffie aanbieden. Hij moest eens weten hoe hij me raakt.
En even verderop in de straat staat een oud dametje met spierwit haar de godganse op haar balkonnetje. Ze slaat alles gade wat aan haar voorbij trekt. Steevast wanneer ik haar groet, verschijnt er een twinkeling in haar ogen.
Zoals mijn topictitel al luidde: wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
maandag 10 augustus 2009 om 01:32
quote:Babsjuh schreef op 22 juli 2009 @ 00:25:
Een oude man in het dorp waar ik ben opgegroeid heeft mij ontzettend geraakt:
Hij handelde in fietsen. Op een eerlijke manier, dat wist het hele dorp. Hij was namelijk verzót op fietsen en na zijn pensionering ging hij die dingen opknappen. Anderen gaan vissen of jeu de boulen, hij ging fietsen maken. Achter zijn huis een enorme werkplaats, tot de nok gevuld met fietsen en onderdelen. Maar alles netjes geordend, paden geveegd, onderdelen op type bij elkaar. Mijn eerste "echte" fiets mocht ik daar uitzoeken. Het budget was erg beperkt, mijn ouders hadden het toen niet breed. En in plaats van een prachtig glimmende rose fiets met mandje werd het een zoveelste hands fiets die uit verschillende fletse kleuren bestond. Maar deze man vertelde mij een verhaaltje bij de fiets: het was een fiets die eerst bij het circus was geweest, en toen de fiets daar op uitgekeken was, werd hij fiets-op-een-draaimolen. En de fiets had mij op de kermis in het dorp een paar weken geleden gezien, en had besloten dat hij MIJN fiets wilde worden! En sjongejonge wat was ik blij met die fiets!!! Dat ouwe barrel was in mijn 6-jarige ogen de prachtigste fiets van de wereld!!! Zó gelukkig was ik toen ik op die fiets wegfietste...
Heel mooi stukje dit.
En Mistral, ontroerend hoe je over Brian vertelt. Is er iets dat jij voor hem kunt betekenen (buiten met hem wandelen bedoel ik dan).
Mooi topic dit!
Een oude man in het dorp waar ik ben opgegroeid heeft mij ontzettend geraakt:
Hij handelde in fietsen. Op een eerlijke manier, dat wist het hele dorp. Hij was namelijk verzót op fietsen en na zijn pensionering ging hij die dingen opknappen. Anderen gaan vissen of jeu de boulen, hij ging fietsen maken. Achter zijn huis een enorme werkplaats, tot de nok gevuld met fietsen en onderdelen. Maar alles netjes geordend, paden geveegd, onderdelen op type bij elkaar. Mijn eerste "echte" fiets mocht ik daar uitzoeken. Het budget was erg beperkt, mijn ouders hadden het toen niet breed. En in plaats van een prachtig glimmende rose fiets met mandje werd het een zoveelste hands fiets die uit verschillende fletse kleuren bestond. Maar deze man vertelde mij een verhaaltje bij de fiets: het was een fiets die eerst bij het circus was geweest, en toen de fiets daar op uitgekeken was, werd hij fiets-op-een-draaimolen. En de fiets had mij op de kermis in het dorp een paar weken geleden gezien, en had besloten dat hij MIJN fiets wilde worden! En sjongejonge wat was ik blij met die fiets!!! Dat ouwe barrel was in mijn 6-jarige ogen de prachtigste fiets van de wereld!!! Zó gelukkig was ik toen ik op die fiets wegfietste...
Heel mooi stukje dit.
En Mistral, ontroerend hoe je over Brian vertelt. Is er iets dat jij voor hem kunt betekenen (buiten met hem wandelen bedoel ik dan).
Mooi topic dit!
maandag 10 augustus 2009 om 01:42
quote:rouke schreef op 27 juli 2009 @ 06:21:
Wat weinigen hier weten is dat wanneer ik weer n's 'n bot klinkende opmerking het forum op slinger of 'n verkeerd geuitte zinsopbouw gebruik & merk dat ik daar vrouwen negatief mee beïnvloed dat ik daar soms wel nachtenlang van wakker lig. (met andere woorden; dat ik soms bot ben, wil niet zeggen dat ik daar vervolgens niet wakker van lig omdat ik gevoelloos ben.)
Óf het feit dat ik helemaal niet zo wil reageren, maar door medicinale schade nu eenmaal erg labiel ben geworden & eigenlijk 'n zeer slecht lichaam heb..
Nog zoiets:
Wanneer ik in het openbare leven 'n willekeurige voorbijgang(st-)er in huilen zie/hoor uitbarsten of buitengewoon gedeprimeerd zie kijken dan kan ik soms afhankelijk van mijn eigen labiliteit soms wel in huilen uitbarsten, omdat ik maar al te goed snap hoe het is om je dermate onprettig te voelen en je eigenlijk ontzettend snakt naar liefde, positieve aandacht & warmte maar dat zelden/nooit krijgt.
Of dat ik eigenlijk alweer spijt heb van deze opmerking:
[...]
(ik laat 'm nog wel staan, dan kunnen jullie weer afkeurend reageren zodat ik sterf nal van 'n chronisch slaaptekort; het enige dat mij nog toekomt.)
nadat ik dit heb gelezen:
[...]
Ik dacht stiekem: heeft ze 't nu over mij??
Waarbij je vervolgens denkt; kijk dat had ik nú nodig 'n hulpverlener die echt hard voor je heeft.
Zo heb ik de afgelopen 8 pagina's wel meer van dat soort verhalen gelezen waarbij ik denk: 'waren d'r maar meer van dit type hulpverleners'; dan hoefde ik niet de generaliserende term: "hulp" verleners te gebruiken als 't op persoonlijke ervaringen aankomt.
ik laat het laatste stukje maar even weg, ik ben doodop..
Ik moet slapen (zeg ik om 6:45 's ochtends..)Jeetje Rouke... Dit raakt MIJ nou. Wist al die tijd niet dat je dit had gepost. Ik eeehh... Weet ook helemaal niet wat ik nou verder moet/wil schrijven eigenlijk. Ik ga het na een nachtje slaap nóg maar eens bekijken... Tnx in ieder geval!
Wat weinigen hier weten is dat wanneer ik weer n's 'n bot klinkende opmerking het forum op slinger of 'n verkeerd geuitte zinsopbouw gebruik & merk dat ik daar vrouwen negatief mee beïnvloed dat ik daar soms wel nachtenlang van wakker lig. (met andere woorden; dat ik soms bot ben, wil niet zeggen dat ik daar vervolgens niet wakker van lig omdat ik gevoelloos ben.)
Óf het feit dat ik helemaal niet zo wil reageren, maar door medicinale schade nu eenmaal erg labiel ben geworden & eigenlijk 'n zeer slecht lichaam heb..
Nog zoiets:
Wanneer ik in het openbare leven 'n willekeurige voorbijgang(st-)er in huilen zie/hoor uitbarsten of buitengewoon gedeprimeerd zie kijken dan kan ik soms afhankelijk van mijn eigen labiliteit soms wel in huilen uitbarsten, omdat ik maar al te goed snap hoe het is om je dermate onprettig te voelen en je eigenlijk ontzettend snakt naar liefde, positieve aandacht & warmte maar dat zelden/nooit krijgt.
Of dat ik eigenlijk alweer spijt heb van deze opmerking:
[...]
(ik laat 'm nog wel staan, dan kunnen jullie weer afkeurend reageren zodat ik sterf nal van 'n chronisch slaaptekort; het enige dat mij nog toekomt.)
nadat ik dit heb gelezen:
[...]
Ik dacht stiekem: heeft ze 't nu over mij??
Waarbij je vervolgens denkt; kijk dat had ik nú nodig 'n hulpverlener die echt hard voor je heeft.
Zo heb ik de afgelopen 8 pagina's wel meer van dat soort verhalen gelezen waarbij ik denk: 'waren d'r maar meer van dit type hulpverleners'; dan hoefde ik niet de generaliserende term: "hulp" verleners te gebruiken als 't op persoonlijke ervaringen aankomt.
ik laat het laatste stukje maar even weg, ik ben doodop..
Ik moet slapen (zeg ik om 6:45 's ochtends..)Jeetje Rouke... Dit raakt MIJ nou. Wist al die tijd niet dat je dit had gepost. Ik eeehh... Weet ook helemaal niet wat ik nou verder moet/wil schrijven eigenlijk. Ik ga het na een nachtje slaap nóg maar eens bekijken... Tnx in ieder geval!
maandag 10 augustus 2009 om 11:28
In de metro stonden twee hele grote brede jongens tegen elkaar te praten, keihard, muziek erbij en er kwam ook nogal wat grove taal voorbij. Iedereen (ik ook) keek een beetje geërgerd maar durfde niks te zeggen, staat er een antiek dametje op (compleet met grijze watergolf en zo'n wiebelend handtasje), zegt ze: "pardon jongeman, wil je wel even opletten op wat je zegt? Dat soort taal hoort hier niet." Waarop de jongens helemaal bedremmeld "sorry mevrouw" mompelden en gegeneerd gingen zitten. De rest van de reis niks meer van ze gehoord. Die mevrouw was echt mijn held van de dag!
maandag 10 augustus 2009 om 13:31
Rouke, het is in ieder geval zo dat jij ook zo'n soort hulpverlener VERDIENT! Je postings maken in ieder geval heel wat in mij los, en zo is het cirkeltje weer rond.
Maar haal jezelf alsjeblieft niet zo naar beneden hoor, die zogenaamd erge opmerking die je naar mij maakte heeft MIJ geen haartje pijn gedaan. Jij bent veel te streng voor jezelf! Als andere vrouwen wakker liggen van iets wat jij hebt gezegd, ben jij daar niet voor de volle 100% verantwoordelijk voor, die vrouwen laten zich ook erg beinvloeden (vind ik dan). Soms kan het missen van een beetje tact juist iemand de ogen doen openen. Nou heb ik niet zoveel postings van jou gezien, maar volgens mij heb je de juiste intenties, en daar gaat het om. We moeten allemaal nog dingen leren...
En wees trots op jezelf dat de pijn van een ander jou iets doet, veel mooier dan dat je een gevoelloze hork bent, toch?
Maar haal jezelf alsjeblieft niet zo naar beneden hoor, die zogenaamd erge opmerking die je naar mij maakte heeft MIJ geen haartje pijn gedaan. Jij bent veel te streng voor jezelf! Als andere vrouwen wakker liggen van iets wat jij hebt gezegd, ben jij daar niet voor de volle 100% verantwoordelijk voor, die vrouwen laten zich ook erg beinvloeden (vind ik dan). Soms kan het missen van een beetje tact juist iemand de ogen doen openen. Nou heb ik niet zoveel postings van jou gezien, maar volgens mij heb je de juiste intenties, en daar gaat het om. We moeten allemaal nog dingen leren...
En wees trots op jezelf dat de pijn van een ander jou iets doet, veel mooier dan dat je een gevoelloze hork bent, toch?
maandag 10 augustus 2009 om 23:56
Jaren geleden alweer. Ik zat bij de kapper op mijn beurt te wachten. Was erg druk. Mijn oog viel op een jongen van een jaar of twintig met het Down syndroom. Hij moest geknipt worden. Werkte keurig mee, een schat van een jongen. Toen was zijn moeder aan de beurt. Uitgeblust mens, een uitgroei van hier tot daar. Afijn, ze werd geknipt, kleurspoelinkje, gefohnd. Je zag haar met het kwartier mooier worden. In die tussentijd zat haar zoon gefascineerd te kijken wat er allemaal gebeurde in die zaak. Toen zijn moeder klaar was vroeg een kapster aan hem wat hij van zn moeder vond. Dat gezicht van die knul...hij straalde gewoon. Hij vond zijn moeder prachtig. Ik heb nog nooit iemand zo naar iemand zien kijken. Vol trots en liefde voor zijn moeder die zo mooi geworden was. Pure liefde. Ik kon wel janken van ontroering. En zie hem nog weleens lopen in het dorp en denk altijd aan dat moment...
zaterdag 15 augustus 2009 om 20:20
De lieve oude man (uit het verpleeghuis) waarmee ik een wandeling maakte met MADD(make a difference day)Hij kon zo geweldig vertellen over vroeger,zijn leven als boswachter,en zijn honden.Kreeg er tranen van in me ogen.Ook toen hij me aan het eind van de wandeling bedankte(was 2uurtjes weg geweest met hem) omdat hij al meer als een half jaar niet van zijn kamer af was geweest,en zo had genoeten van het praatje en de wandeling!Zoiets raakt me,en maakt dat ik volgend jaar zeker weer meedoen met MADD........
zondag 16 augustus 2009 om 14:47
In de tram. Het was nogal druk, dus zitplaatsen waren niet beschikbaar.
Een ongeveer 45 jarige vrouw met downsyndroom voerde een heel gesprek met een medepassagier en vertelde uitgebreid wat ze allemaal ging doen als ze op haar werk was.
Daarna zette ze haar mp3 speler op en begon uitbundig mee te zingen met de muziek.
Rosanna, van Nick en Simon. De tekst paste ze wat aan en daarom des te leuker:
" als ik dacht dat ik je had, dan had jij je weer bezat" zong zij luidkeels met Nick en Simon mee.
Een ongeveer 45 jarige vrouw met downsyndroom voerde een heel gesprek met een medepassagier en vertelde uitgebreid wat ze allemaal ging doen als ze op haar werk was.
Daarna zette ze haar mp3 speler op en begon uitbundig mee te zingen met de muziek.
Rosanna, van Nick en Simon. De tekst paste ze wat aan en daarom des te leuker:
" als ik dacht dat ik je had, dan had jij je weer bezat" zong zij luidkeels met Nick en Simon mee.
zondag 16 augustus 2009 om 14:50
[quote]kattija schreef op 15 augustus 2009 @ 20:26:
Waarom een jaar wachten daffy?
Probeer dit gewoon wat vaker te gaan doen.
Er zijn zoveel eenzame mensen op deze wereld.[/quote
Klopt helemaal,van die eenzame mensen!Helaas door 55 urige werkweek,alleenstaande mama en bezig met verhuizen niet de tijd ervoor.....
Waarom een jaar wachten daffy?
Probeer dit gewoon wat vaker te gaan doen.
Er zijn zoveel eenzame mensen op deze wereld.[/quote
Klopt helemaal,van die eenzame mensen!Helaas door 55 urige werkweek,alleenstaande mama en bezig met verhuizen niet de tijd ervoor.....
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:45
Een oud collega en ik zijn qua karakter hetzelfde.
Stil en binnenvetters. Maar ik weet dat hij ook heel hard kan zijn naar mensen toe met zijn opmerkingen. En ik ben echt een onzeker en een te lief persoon naar alles en iedereen toe, zo erg dat het in feite niet goed is voor me.
Ik heb hem in geen jaren gezien, helaas, en het contact wat we hebben is over het algemeen meer geinen dan wat anders.
Ik zit nu al heel wat weken thuis omdat ik depressief ben. En heb nu eindelijk een beetje het lef om er met mensen over te praten, dus ook met hem.
En nu doet hij me elke keer weer verbaasd staan..
Hij vraagt echt elke keer weer hoe het met me is of hij stuurt me een sms met daarin dat hij me accepteert zoals ik ben en dat ik niet hoef te veranderen of alleen een sms met: een knuffel van mij!
Van de week stuurde hij een sms tegen middernacht dat ie aan me dacht.
Echt zo lief van iemand waarvan je het helemaal niet verwacht en het doet me echt elke keer wat. Ik begin er meestal spontaan van te huilen.
Hij betekend meer voor me dan dat hij weet, maar ik heb wel het lef gehad hem van de week te laten weten dat ik het heel erg waardeer wat hij voor me doet en wat het met me doet.
Stil en binnenvetters. Maar ik weet dat hij ook heel hard kan zijn naar mensen toe met zijn opmerkingen. En ik ben echt een onzeker en een te lief persoon naar alles en iedereen toe, zo erg dat het in feite niet goed is voor me.
Ik heb hem in geen jaren gezien, helaas, en het contact wat we hebben is over het algemeen meer geinen dan wat anders.
Ik zit nu al heel wat weken thuis omdat ik depressief ben. En heb nu eindelijk een beetje het lef om er met mensen over te praten, dus ook met hem.
En nu doet hij me elke keer weer verbaasd staan..
Hij vraagt echt elke keer weer hoe het met me is of hij stuurt me een sms met daarin dat hij me accepteert zoals ik ben en dat ik niet hoef te veranderen of alleen een sms met: een knuffel van mij!
Van de week stuurde hij een sms tegen middernacht dat ie aan me dacht.
Echt zo lief van iemand waarvan je het helemaal niet verwacht en het doet me echt elke keer wat. Ik begin er meestal spontaan van te huilen.
Hij betekend meer voor me dan dat hij weet, maar ik heb wel het lef gehad hem van de week te laten weten dat ik het heel erg waardeer wat hij voor me doet en wat het met me doet.
dinsdag 18 augustus 2009 om 15:37
Wat een ontzettend mooi topic is dit...
De verschillende leden van mijn familie kunnen me echt raken. Zoals mijn ene oma die al haar kleinkinderen (meer dan 20) bij elke verjaardag een kaartje en een zak snoep geeft (ook de pubers), maar toen ik 18 werd kreeg ik een bosje bloemen omdat ik nu bij de volwassenen hoorde... En mijn andere oma die binnenkort 50 jaar getrouwd is met mijn opa. Alleen al het feit dat ze ondanks dat ze altijd lopen te kibbelen, onvoorwaardelijk van elkaar houden, dat vind ik zo mooi.
De verschillende leden van mijn familie kunnen me echt raken. Zoals mijn ene oma die al haar kleinkinderen (meer dan 20) bij elke verjaardag een kaartje en een zak snoep geeft (ook de pubers), maar toen ik 18 werd kreeg ik een bosje bloemen omdat ik nu bij de volwassenen hoorde... En mijn andere oma die binnenkort 50 jaar getrouwd is met mijn opa. Alleen al het feit dat ze ondanks dat ze altijd lopen te kibbelen, onvoorwaardelijk van elkaar houden, dat vind ik zo mooi.
dinsdag 18 augustus 2009 om 16:24
Het leven raakt me. De hulpeloze babietjes die geboren worden en hun handjes zo hard om je vinger kunnen vouwen, maar nog meer mensen die op sterven liggen. Ik heb nu enkele sterfgevallen van nabij meegemaakt en de berusting van die mensen is iets wat ik zo bijzonder vindt. Op dat moment zijn zij nog in staat de omstanders te troosten terwijl het andersom zou moeten zijn. Als ik dan ergens in een kathedraal of kerk kom brand ik een kaarsje voor hen en ben ik dankbaar voor de fijne en liefdevolle herinneringen die ze mij hebben geschonken.
woensdag 19 augustus 2009 om 13:04
Wie mij raakt is de oudste van mijn schoonzus, het neefje (inmiddels neef) van mijn partner. Toen ik in de familie kwam was hij 5 en nu is hij 14, ik heb hem dus echt op zien groeien. En nu zit hij in de puberteit en hij raakt me steeds als ik hem zie. Misschien omdat ik zelf nog zo goed weet hoe het is om 14 te zijn, als je echt begint met uit te zoeken wie je eigenlijk bent, en wat zo'n moeilijke en intensieve periode kan zijn.
Elke keer als ik hem zie lijkt hij wel langer, en uit kleine dingetjes merk je dat hij volwassen wordt: zo zit er tussen de 8 en de 13 jaar zo'n periode waarin jongens niet zoenen, maar daar is hij alweer overheen, met een verjaardag zoent hij me gewoon. Aan dat soort dingen merk je dat hij een 'gelijke' wordt en dat raakt me.
Dan de verstandelijk gehandicapte man in ons dorp, waarvan iedereen (en dan bedoel ik ook echt alle 20.000 inwoners van ons dorp) weet dat hij Klaas heet, en iedereen dezelfde grap met hem maakt: "Hee, Sjon!" Waarop hij lachend (en ik denk wel honderd keer per dag!) kan antwoorden: "Ik heet geen Sjon, maar Klaas!"
En er schiet me iemand te binnen van minstens acht jaar geleden, een zwerver, hoewel, eerder een dakloze jongere want hij zag er niet uit als een 'standaard zwerver'. Hij probeerde geld te krijgen op station Rotterdam (dacht ik?) en vriend en ik waren onderweg met de trein van Brussel naar huis en kwamen hem tegen.
Hij wilde niet bedelen, hij wilde echt iets doen voor zijn geld en daarom maakte hij ter plekke gedichten. Ik kan me herinneren dat we geen geld op zak hadden, maar wel wat lekker eten, we gaven hem een blikje cola en een Luikse wafel en daar maakte hij ter plekke een gedicht over: "Ik heb geen stoel en heb geen tafel, maar ik krijg nu wel een lekkere wafel!"
Benieuwd hoe het met 'm gaat...
Elke keer als ik hem zie lijkt hij wel langer, en uit kleine dingetjes merk je dat hij volwassen wordt: zo zit er tussen de 8 en de 13 jaar zo'n periode waarin jongens niet zoenen, maar daar is hij alweer overheen, met een verjaardag zoent hij me gewoon. Aan dat soort dingen merk je dat hij een 'gelijke' wordt en dat raakt me.
Dan de verstandelijk gehandicapte man in ons dorp, waarvan iedereen (en dan bedoel ik ook echt alle 20.000 inwoners van ons dorp) weet dat hij Klaas heet, en iedereen dezelfde grap met hem maakt: "Hee, Sjon!" Waarop hij lachend (en ik denk wel honderd keer per dag!) kan antwoorden: "Ik heet geen Sjon, maar Klaas!"
En er schiet me iemand te binnen van minstens acht jaar geleden, een zwerver, hoewel, eerder een dakloze jongere want hij zag er niet uit als een 'standaard zwerver'. Hij probeerde geld te krijgen op station Rotterdam (dacht ik?) en vriend en ik waren onderweg met de trein van Brussel naar huis en kwamen hem tegen.
Hij wilde niet bedelen, hij wilde echt iets doen voor zijn geld en daarom maakte hij ter plekke gedichten. Ik kan me herinneren dat we geen geld op zak hadden, maar wel wat lekker eten, we gaven hem een blikje cola en een Luikse wafel en daar maakte hij ter plekke een gedicht over: "Ik heb geen stoel en heb geen tafel, maar ik krijg nu wel een lekkere wafel!"
Benieuwd hoe het met 'm gaat...
woensdag 19 augustus 2009 om 14:31
In de praktijk waar ik als tandartsassistente werkte gaf ik een klein meisje van een jaar of 3 een tandenborstel met tubetje tandpasta. Een paar minuten later vraagt ze: Hoe heet jij? Ik zeg mijn naam en even later: Chatterly, ik vind jou een lieve schat. Kwam er zo ontzetttend lief uit. Ik moest er spontaan van blozen haha
vrijdag 28 augustus 2009 om 12:08
Wat een fijn topic! Ik heb er tot nu toe echt van genoten en zeker ook een traan gelaten. Meerdere eigenlijk
Laatst stond ik bij een stoplicht te wachten toen er een (blanke) vrouw in een rolstoel aan kwam rijden. In een draagdoek hield ze een eigenlijk net iets te groot donker jongetje tegen haar aan. Ik vond het zo'n mooi gezicht dat ik niet kon laten om er even naar te kijken en tegen de jongen te glimlachen. Daarna begon de vrouw tegen de jongen te praten dat de mensen hen altijd maar raar vinden en kijken. Ik was even te verbaasd en wilde haar vertellen dat ik ze echt prachtig vond samen, maar helaas sprong het licht op groen en was ik niet snel genoeg.
Ik neem me voor om zo'n volgende keer zonder schroom direct te vertellen dat zij me juist op een positieve manier erg raken.
Laatst stond ik bij een stoplicht te wachten toen er een (blanke) vrouw in een rolstoel aan kwam rijden. In een draagdoek hield ze een eigenlijk net iets te groot donker jongetje tegen haar aan. Ik vond het zo'n mooi gezicht dat ik niet kon laten om er even naar te kijken en tegen de jongen te glimlachen. Daarna begon de vrouw tegen de jongen te praten dat de mensen hen altijd maar raar vinden en kijken. Ik was even te verbaasd en wilde haar vertellen dat ik ze echt prachtig vond samen, maar helaas sprong het licht op groen en was ik niet snel genoeg.
Ik neem me voor om zo'n volgende keer zonder schroom direct te vertellen dat zij me juist op een positieve manier erg raken.
vrijdag 28 augustus 2009 om 12:15
O, en kennen jullie de fotoserie van M.I.L.K.? Dat is ooit een wereldwijde zoektocht geweest naar de meest bijzondere momenten tussen mensen, vastgelegd op foto. Ik heb het boek Humanity, maar er is erg veel van te krijgen.
Ik zie net dat de foto's ook online staan:
http://www.freshmilkphotos.com/winnersgallery1.html
Zooooooo mooi!
Ik zie net dat de foto's ook online staan:
http://www.freshmilkphotos.com/winnersgallery1.html
Zooooooo mooi!
zaterdag 29 augustus 2009 om 17:23
Mijn vader en moeder, waarmee ik lang een moeilijke band heb gehad. Nu ze oud zijn, vind ik ze zoveel liever. Ze beseffen dat zelf niet. Over gevoel praten kunnen ze niet goed.
En mijn enige kleinkind van anderhalf. Hij werd onverwacht geboren toen het ernaar uitzag dat mijn leven mogelijk snel zou eindigen. Hij was mijn geschenk uit de hemel. Mijn hart stroomt altijd weer vol als ik zijn olijke lach zie.
En mijn enige kleinkind van anderhalf. Hij werd onverwacht geboren toen het ernaar uitzag dat mijn leven mogelijk snel zou eindigen. Hij was mijn geschenk uit de hemel. Mijn hart stroomt altijd weer vol als ik zijn olijke lach zie.
zaterdag 29 augustus 2009 om 18:44
Tussen het snotteren door (oef, wat een prachtige verhalen) wil ik kwijt dat ik altijd een brok in m'n keel krijg van ambulances en brandweerwagens die in volle vaart en met alle toeters en bellen voorbijzoeven. Dat daar mensen in zitten die misschien zometeen iemands leven gaan redden....daar krijg ik tranen van in m'n ogen.
't Is al met al een heel gedoe
zondag 30 augustus 2009 om 21:51
Vanochtend: mijn oom en tante.
Ik was naar de kerk gegaan, naast tante gaan zitten. Eerst zei ze al dat ze het zo gezellig vond, ze zag namelijk nog meer familie zitten.
Op een gegeven moment werd er gezegd hoe moeilijk het was als mensen hun kind naar het graf moeten brengen. Oom en tante hebben hun schoonzoon moeten begraven, nog niet zo lang terug.
Ik zag tante haar hand reiken naar oom, en oom die hand vastpakken op het moment dat dat gezegd werd. Dat raakte me.
Het zijn hele lieve mensen, altijd al. En nu zag ik hoe ze elkaar steunen in deze tijd...
Ik was naar de kerk gegaan, naast tante gaan zitten. Eerst zei ze al dat ze het zo gezellig vond, ze zag namelijk nog meer familie zitten.
Op een gegeven moment werd er gezegd hoe moeilijk het was als mensen hun kind naar het graf moeten brengen. Oom en tante hebben hun schoonzoon moeten begraven, nog niet zo lang terug.
Ik zag tante haar hand reiken naar oom, en oom die hand vastpakken op het moment dat dat gezegd werd. Dat raakte me.
Het zijn hele lieve mensen, altijd al. En nu zag ik hoe ze elkaar steunen in deze tijd...
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
