Psyche
alle pijlers
Wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
vrijdag 12 juni 2009 om 09:47
Iedere ochtend fietst er een dwaas door mijn straat met om zijn hals een radio geknoopt waar knalharde klassieke muziek uitspettert. Hier word ik altijd zo vrolijk van.
Het liefst zou ik naar buiten rennen, hem omhelzen en een kop koffie aanbieden. Hij moest eens weten hoe hij me raakt.
En even verderop in de straat staat een oud dametje met spierwit haar de godganse op haar balkonnetje. Ze slaat alles gade wat aan haar voorbij trekt. Steevast wanneer ik haar groet, verschijnt er een twinkeling in haar ogen.
Zoals mijn topictitel al luidde: wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
Het liefst zou ik naar buiten rennen, hem omhelzen en een kop koffie aanbieden. Hij moest eens weten hoe hij me raakt.
En even verderop in de straat staat een oud dametje met spierwit haar de godganse op haar balkonnetje. Ze slaat alles gade wat aan haar voorbij trekt. Steevast wanneer ik haar groet, verschijnt er een twinkeling in haar ogen.
Zoals mijn topictitel al luidde: wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
vrijdag 19 juni 2009 om 15:58
Even geheel off-topic en excuses daarvoor, maar sprokkelientje jou avatar vind ik zo geweldig. Ik zou deze graag als achtergrond willen gebruiken op mijn computer, waar kan ik hem online vinden?
Even on-topic. Wat mij raakte is toen ik helemaal in de knoei zat of ik met mijn relatie verder moest gaan of niet, ik hier de meest lieve en meedenkende reacties kreeg. Dat compleet vreemde mensen de moeite namen met mij mee te denken wat voor mij het beste zou zijn. Maar vooral dat ze mij en mijn verhaal serieus namen.
Ik ben namelijk geen forumlid dat heel veel meeschrijft, ben meer een meelezer en dan toch zo lief behandeld worden dat doet me nog steeds heel veel. Sommige antwoorden van forummers hebben me namelijk echt de ogen geopend en/of gesterkt in mijn beslissing.
Even on-topic. Wat mij raakte is toen ik helemaal in de knoei zat of ik met mijn relatie verder moest gaan of niet, ik hier de meest lieve en meedenkende reacties kreeg. Dat compleet vreemde mensen de moeite namen met mij mee te denken wat voor mij het beste zou zijn. Maar vooral dat ze mij en mijn verhaal serieus namen.
Ik ben namelijk geen forumlid dat heel veel meeschrijft, ben meer een meelezer en dan toch zo lief behandeld worden dat doet me nog steeds heel veel. Sommige antwoorden van forummers hebben me namelijk echt de ogen geopend en/of gesterkt in mijn beslissing.
vrijdag 19 juni 2009 om 16:32
quote:Rozigst schreef op 16 juni 2009 @ 11:40:
Wat mij ook raakt aan hem, is dat hij vrij emotie-loos is, nooit een knuffel geven of iets dergelijks.
Hij is leraar op een MBO school.
Paar maanden geleden kwam hij thuis, en vertelde dat een leerling uit zijn Mentor-klas kanker had.
Dat vond hij erg moeilijk om daar mee om te gaan.
Gister kwam hij thuis, huilend, de jongen is overleden.
Ik heb mijn vader nooit emoties zien uiten, laat staan huilen.
Dat brak werkelijk mijn hart.
Rozigst een heel mooie post, ik kan me er echt een beeld bij vormen.
Mij raken vaak sullige kleine dingetjes, ik vind het bijvoorbeeld een van de allerliefste dingen ter wereld dat mijn vader een msn-gesprek met mij afsluit met: xxx papa
Hier gaan helaas regelmatig mensen dood door bosbranden, en het zijn dan niet de foto's etc. die me raken, maar bijvoorbeeld 'hij houdt erg van voetbal'.
Mensen die eufemistisch praten, dat raakt me ook vaak, als iemand de dag van zijn leven gehad heeft en zegt: nou dat vond ik écht heel leuk
Wat mij ook raakt aan hem, is dat hij vrij emotie-loos is, nooit een knuffel geven of iets dergelijks.
Hij is leraar op een MBO school.
Paar maanden geleden kwam hij thuis, en vertelde dat een leerling uit zijn Mentor-klas kanker had.
Dat vond hij erg moeilijk om daar mee om te gaan.
Gister kwam hij thuis, huilend, de jongen is overleden.
Ik heb mijn vader nooit emoties zien uiten, laat staan huilen.
Dat brak werkelijk mijn hart.
Rozigst een heel mooie post, ik kan me er echt een beeld bij vormen.
Mij raken vaak sullige kleine dingetjes, ik vind het bijvoorbeeld een van de allerliefste dingen ter wereld dat mijn vader een msn-gesprek met mij afsluit met: xxx papa
Hier gaan helaas regelmatig mensen dood door bosbranden, en het zijn dan niet de foto's etc. die me raken, maar bijvoorbeeld 'hij houdt erg van voetbal'.
Mensen die eufemistisch praten, dat raakt me ook vaak, als iemand de dag van zijn leven gehad heeft en zegt: nou dat vond ik écht heel leuk
vrijdag 19 juni 2009 om 16:39
quote:IvyRosa schreef op 16 juni 2009 @ 16:52:
Een hele tijd geleden, net voorbij de pubertijd, zat ik samen met mijn (toen nog puber)broertje te geinen in de stad. We hadden samen de grootste lol.
Een oudere vrouw sprak ons aan en zei dat we zuinig moesten zijn op elkaar, dat we onze liefde moesten koesteren.
Vervolgens liet ze haar arm zien, met Auschwitztatoeage, en vertelde dat zij haar broers en zussen allemaal verloren had in de oorlog.
Mijn broertje heeft het contact verbroken, ik mis hem. En nog bijna dagelijks denk ik terug aan de woorden van die vrouw. Héél aangrijpend dit.
Een hele tijd geleden, net voorbij de pubertijd, zat ik samen met mijn (toen nog puber)broertje te geinen in de stad. We hadden samen de grootste lol.
Een oudere vrouw sprak ons aan en zei dat we zuinig moesten zijn op elkaar, dat we onze liefde moesten koesteren.
Vervolgens liet ze haar arm zien, met Auschwitztatoeage, en vertelde dat zij haar broers en zussen allemaal verloren had in de oorlog.
Mijn broertje heeft het contact verbroken, ik mis hem. En nog bijna dagelijks denk ik terug aan de woorden van die vrouw. Héél aangrijpend dit.
vrijdag 19 juni 2009 om 17:59
quote:Margaretha2 schreef op 19 juni 2009 @ 16:32:
[...]
Mij raken vaak sullige kleine dingetjes, ik vind het bijvoorbeeld een van de allerliefste dingen ter wereld dat mijn vader een msn-gesprek met mij afsluit met: xxx papa
Van dat soort dingen van mijn ouders krijg ik ook heel snel tranen in mijn ogen. Een kaartje dat mijn vader schrijft en afsluit met: 'groetjes, papa' of een smsje van mijn moeder met 'lieve Ann Liv'. Brok in mijn keel.
[...]
Mij raken vaak sullige kleine dingetjes, ik vind het bijvoorbeeld een van de allerliefste dingen ter wereld dat mijn vader een msn-gesprek met mij afsluit met: xxx papa
Van dat soort dingen van mijn ouders krijg ik ook heel snel tranen in mijn ogen. Een kaartje dat mijn vader schrijft en afsluit met: 'groetjes, papa' of een smsje van mijn moeder met 'lieve Ann Liv'. Brok in mijn keel.
vrijdag 19 juni 2009 om 18:06
Oude mensen raken me ook vaak. Hebben alle technische veranderingen niet meegemaakt, zijn vaak langzaam, maar leven wel in een wereld die snel, opgejaagd is. Als ik dan twee oudere mensen zie, gearmd lopen, dan krijg ik een brok in mijn keel. Dan hoeven ze nog niet eens iets speciaals te doen, maar ik heb een zwak voor oudere mensen.
( ik moet toegeven dat niet alle oude mensen zo zijn uiteraard en dat ik me ook wel eens erger als ze voor me staan bij de kassa).
( ik moet toegeven dat niet alle oude mensen zo zijn uiteraard en dat ik me ook wel eens erger als ze voor me staan bij de kassa).
vrijdag 19 juni 2009 om 18:17
Ja precies Shining, het zijn maar kleine dingen (vooral mijn vader zal sowieso nooit zeggen dat 'ie van me houdt) maar ik moet er regelmatig echt van janken. Dan besef ik me weer eens hoe lief mijn ouders zijn, voor mij en voor anderen.
En zwak voor oudere mensen: check. Soms krijg ik buikpijn als ik zie wat sommige ouderen (lichamelijk) te verduren krijgen. Maar inderdaad niet voor agressieve voorkruipers. Of van die bejaarden die de huidige tijd niks vinden en overal over zeiken. Yek, die kan ik niet uitstaan.
En zwak voor oudere mensen: check. Soms krijg ik buikpijn als ik zie wat sommige ouderen (lichamelijk) te verduren krijgen. Maar inderdaad niet voor agressieve voorkruipers. Of van die bejaarden die de huidige tijd niks vinden en overal over zeiken. Yek, die kan ik niet uitstaan.
vrijdag 19 juni 2009 om 18:21
quote:shining schreef op 19 juni 2009 @ 18:02:
Ik ook
Als mijn vader een mailtje stuurt en hij begint met
Mijn lieve dochter,.....
dan raakt me dat. En dan besef ik weer eens wat voor ongelooflijk lieve ouders ik heb.
Hey Shining, ben je weer terug!!!
Dat heb ik ook vaak, dat besef van hoe goed ik het heb.
Ik word ook heel vaak compleet overrompeld door mijn vriend, echt een golf van liefde is dat, waar ik zelf geen raad mee weet vaak. Bijvoorbeeld als ik hem zijn schoenen zie poetsen, of als hij zit te studeren en mij een ingewikkelde formule uit probeert te leggen, als hij me zijn cv voorlegt. Meestal begin ik te brullen wat ik eigenlijk niet nodig vind Maar dit telt niet want hij weet het wel natuurlijk.
Mijn bejaarde buurvrouw was vroeger ook echt een soort oma, maar wel een typische , wel een lieve hoor, maar niet echt een knuffelige ofzo, iemand die eens per week naar de kapper ging en dan de hele week een suikerspin had, alles in de gaten hield in de buurt, enzovoort. Toen ik zestien werd kreeg ik van haar een kaart waarop stond 'Lieve Margaretha, omdat je zoo mooi bent, heb je een plekje in mijn hart'.
Toen vond ik het al heel bijzonder, maar nu raakt het me écht.
Ik ook
Als mijn vader een mailtje stuurt en hij begint met
Mijn lieve dochter,.....
dan raakt me dat. En dan besef ik weer eens wat voor ongelooflijk lieve ouders ik heb.
Hey Shining, ben je weer terug!!!
Dat heb ik ook vaak, dat besef van hoe goed ik het heb.
Ik word ook heel vaak compleet overrompeld door mijn vriend, echt een golf van liefde is dat, waar ik zelf geen raad mee weet vaak. Bijvoorbeeld als ik hem zijn schoenen zie poetsen, of als hij zit te studeren en mij een ingewikkelde formule uit probeert te leggen, als hij me zijn cv voorlegt. Meestal begin ik te brullen wat ik eigenlijk niet nodig vind Maar dit telt niet want hij weet het wel natuurlijk.
Mijn bejaarde buurvrouw was vroeger ook echt een soort oma, maar wel een typische , wel een lieve hoor, maar niet echt een knuffelige ofzo, iemand die eens per week naar de kapper ging en dan de hele week een suikerspin had, alles in de gaten hield in de buurt, enzovoort. Toen ik zestien werd kreeg ik van haar een kaart waarop stond 'Lieve Margaretha, omdat je zoo mooi bent, heb je een plekje in mijn hart'.
Toen vond ik het al heel bijzonder, maar nu raakt het me écht.
vrijdag 19 juni 2009 om 18:26
quote:shining schreef op 19 juni 2009 @ 18:06:
Als ik dan twee oudere mensen zie, gearmd lopen, dan krijg ik een brok in mijn keel.
Twee oude mensen zwijgend op een bankje. In Brabant heb je bankjes middenin de polder, die dan ipv naar de weg naar de weilanden kijken, dus je zit met je rug naar de weg. Dan denk ik altijd aan die wijsheid 'liefde is, allebei dezelfde kant op kijken'
Daar krijg ik trouwens geen brok van in mijn keel, maar wel een grote glimlach.
Als ik dan twee oudere mensen zie, gearmd lopen, dan krijg ik een brok in mijn keel.
Twee oude mensen zwijgend op een bankje. In Brabant heb je bankjes middenin de polder, die dan ipv naar de weg naar de weilanden kijken, dus je zit met je rug naar de weg. Dan denk ik altijd aan die wijsheid 'liefde is, allebei dezelfde kant op kijken'
Daar krijg ik trouwens geen brok van in mijn keel, maar wel een grote glimlach.
vrijdag 19 juni 2009 om 18:44
Ach ja, mijn vader (ook niet zo'n emotie-uiter) die bij het kijken van oude babyfoto's van mij plotseling helemaal vertederd raakte en uit de grond van zijn hart zuchtte: wat was je toch een schatje. Zo lief en gemeend. Dat was zo fijn om te horen want ik was een ongepland kindje en hij was dus toch heel blij met me geweest.
Snif.
Snif.
mahna mahna tuduuuudududu
vrijdag 19 juni 2009 om 18:47
Wat ben je dan gezegend hè.
Ik ga wel offtopic, maar toen ik een jaar naar het buitenland ging heeft mijn moeder het initiatief genomen om een boekje te maken. Andere familieleden hebben het boekje gekocht en het is een niet zo'n groot boekje, met harde kaft en ringen achterin. Het boekje is zo ontzettend vol en dik geworden. Iedereen heeft er wat ingeschreven, en dan bedoel ik iedereen. Familie, klasgenoten, vrienden van het sporten, trainers, leraren en decanen, sommige ouders van vriendinnen, buren, muziek-vrienden, uitgaansmaatjes, ie-de-reen. Onderling is dat boekje ook steeds doorgegeven, het zijn niet alleen mensen waar mijn moeder aan gedacht had.
Iedereen is creatief gezien helemaal losgegaan, er zijn fotocollages, gedichten, gedroogde bloemen, zelfgemaakte kruiswoordraadsels, recepten, wat je allemaal maar kan verzinnen en meer. Héél veel mensen hadden geschreven wat ze leuk vonden aan onze vriendschap, aan mij, wat ze gingen missen, hoe ze mij als kind herinnerden, wat ze nu van me vonden, enzovoort.
Dat boekje kreeg ik op het vliegveld en mocht ik pas achter de douane openmaken. Oh toen heb ik wel effe zitten janken hoor. Wat voelde ik mij ontzettend geliefd.
Ik heb het nu niet hier (waarom weet ik niet, ik ga over niet te lange tijd naar Nederland en dan neem ik het weer mee naar mijn nieuwe huis) maar in dat jaar en ook de jaren erna, als ik een rotdag ofzo had ,hoefde ik dat boekje maar open te slaan en te zien hoe ontzettend er van mij gehouden wordt. Heel erg waardevol.
Bij bijna alles kreeg ik een brok in mijn keel, maar het allermooiste was een gedicht van mijn vader, in een vreemde taal:
La niña que se va al mar
¡Qué blanca lleva la falda
la niña que se va al mar!
¡Ay niña, no te la manche
la tinta del calamar!
¡Qué blancas tus manos, niña,
que te vas sin suspirar!
¡Ay niña, no te las manche
la tinta del calamar!
¡Qué blanco tu corazón
y qué blanco tu mirar!
¡Ay niña, no te los manche
la tinta del calamar!
Vertaling:
Het meisje dat naar zee gaat
Wat een witte rok draagt het meisje
dat naar zee gaat
Ach meisje laat hem niet bevlekken
door de inkt van de inktvis
Wat blank (zijn) jouw handen, meisje
Ga zonder te zuchten
Ach meisje laat ze niet bevlekken
Door de inkt van de inktvis
Wat blank (is) je hart
en wat blank je blik
Ach meisje laat ze niet bevlekken
Door de inkt van de inktvis.
Misschien zo vertaald is het niks, maar ik vind het één van de mooiste gedichten ooit en ik vind het prachtig dat mijn vader me dat zo toewenst.
Dit is nu wel een heel lange post geworden.
Ik ga wel offtopic, maar toen ik een jaar naar het buitenland ging heeft mijn moeder het initiatief genomen om een boekje te maken. Andere familieleden hebben het boekje gekocht en het is een niet zo'n groot boekje, met harde kaft en ringen achterin. Het boekje is zo ontzettend vol en dik geworden. Iedereen heeft er wat ingeschreven, en dan bedoel ik iedereen. Familie, klasgenoten, vrienden van het sporten, trainers, leraren en decanen, sommige ouders van vriendinnen, buren, muziek-vrienden, uitgaansmaatjes, ie-de-reen. Onderling is dat boekje ook steeds doorgegeven, het zijn niet alleen mensen waar mijn moeder aan gedacht had.
Iedereen is creatief gezien helemaal losgegaan, er zijn fotocollages, gedichten, gedroogde bloemen, zelfgemaakte kruiswoordraadsels, recepten, wat je allemaal maar kan verzinnen en meer. Héél veel mensen hadden geschreven wat ze leuk vonden aan onze vriendschap, aan mij, wat ze gingen missen, hoe ze mij als kind herinnerden, wat ze nu van me vonden, enzovoort.
Dat boekje kreeg ik op het vliegveld en mocht ik pas achter de douane openmaken. Oh toen heb ik wel effe zitten janken hoor. Wat voelde ik mij ontzettend geliefd.
Ik heb het nu niet hier (waarom weet ik niet, ik ga over niet te lange tijd naar Nederland en dan neem ik het weer mee naar mijn nieuwe huis) maar in dat jaar en ook de jaren erna, als ik een rotdag ofzo had ,hoefde ik dat boekje maar open te slaan en te zien hoe ontzettend er van mij gehouden wordt. Heel erg waardevol.
Bij bijna alles kreeg ik een brok in mijn keel, maar het allermooiste was een gedicht van mijn vader, in een vreemde taal:
La niña que se va al mar
¡Qué blanca lleva la falda
la niña que se va al mar!
¡Ay niña, no te la manche
la tinta del calamar!
¡Qué blancas tus manos, niña,
que te vas sin suspirar!
¡Ay niña, no te las manche
la tinta del calamar!
¡Qué blanco tu corazón
y qué blanco tu mirar!
¡Ay niña, no te los manche
la tinta del calamar!
Vertaling:
Het meisje dat naar zee gaat
Wat een witte rok draagt het meisje
dat naar zee gaat
Ach meisje laat hem niet bevlekken
door de inkt van de inktvis
Wat blank (zijn) jouw handen, meisje
Ga zonder te zuchten
Ach meisje laat ze niet bevlekken
Door de inkt van de inktvis
Wat blank (is) je hart
en wat blank je blik
Ach meisje laat ze niet bevlekken
Door de inkt van de inktvis.
Misschien zo vertaald is het niks, maar ik vind het één van de mooiste gedichten ooit en ik vind het prachtig dat mijn vader me dat zo toewenst.
Dit is nu wel een heel lange post geworden.
vrijdag 19 juni 2009 om 18:56
Mooi Marg.
Hee lherkenbaar ook. Zo lees ik wel eens mijn oude poëziealbums terug . Vriendinnetjes uiteraard hele leuke grappige teksten met stickers en tekeningetjes e.d.
En dan komt mijn opa die het gedicht van Toon Hermans schrijft 'Ga nooit heen zonder te groeten'.......Zónder poëzieplaatjes aan de linkerkant! Toen vond ik het maar een saai gedicht,snapte dat nog niet, maar nu kan ik er echt om huilen.
Hee lherkenbaar ook. Zo lees ik wel eens mijn oude poëziealbums terug . Vriendinnetjes uiteraard hele leuke grappige teksten met stickers en tekeningetjes e.d.
En dan komt mijn opa die het gedicht van Toon Hermans schrijft 'Ga nooit heen zonder te groeten'.......Zónder poëzieplaatjes aan de linkerkant! Toen vond ik het maar een saai gedicht,snapte dat nog niet, maar nu kan ik er echt om huilen.
vrijdag 19 juni 2009 om 19:53
Haha leuk om te lezen! Het gedicht is van Rafael Alberti, een Spaanse dichter uit de eerste helft van de vorige eeuw. Mijn vader spreekt helemaal niet genoeg spaans om dit soort dingen meteen te snappen in één oogopslag, maar hij heeft dus net zo lang een gedicht gezocht en het vertaald met hulp van het woordenboek tot hij iets vond wat toepasselijk was voor mijn grote reis op mijn 17e. Ik weet niet hoe lang hij daarover gedaan moet hbben.
Ik ga meteen even het gedicht van Toon Hermans zoeken.
Ik kan truowens echt geraakt worden door gedichten, en trouwens ook vaak door bv. liedjes als die van Rowwen Hèze of van Gerard vd Maasakkers die in eenvoudige woorden eenvoudige alledaagse bijzondere dingen weten te vangen. Ik vind 'het waren twee koningskinderen' het allermooiste gedicht ooit. En door kunst, muziek, of tekeningen / schilderijen.
In mijn gebouw is een patio waar al mijn ramen op uitkomen en die van al mijn buren ook, en regelmatig klinkt van buiten een instrumentale Halleluja van Leonard Cohen. Als dat gebeurt moet ik altijd even alles neerleggen waar ik mee bezig ben en met een grote glimlach zitten luisteren.
Oh en wat ik een tekst vind die me hard raakt: Celia Cruz heeft I will survive gecovered en er een Spaanse tekst op gezet waarin ze oa zingt: en dan denk ik weer aan die tijd lang geleden, toen ik wegging om de ster van de vrijheid te zoeken. Hoeveel vrienden heb ik achtergelaten, hoeveel tranen heb ik gehuild, maar ik zal overleven, om ze opnieuw te ontmoeten.
Gospelmuziek raakt me trouwens ook vaak écht, bijvoorbeeld I'm going up yonder hier gezongen door één van de beste zangeressen die ik ken.
Ik ga meteen even het gedicht van Toon Hermans zoeken.
Ik kan truowens echt geraakt worden door gedichten, en trouwens ook vaak door bv. liedjes als die van Rowwen Hèze of van Gerard vd Maasakkers die in eenvoudige woorden eenvoudige alledaagse bijzondere dingen weten te vangen. Ik vind 'het waren twee koningskinderen' het allermooiste gedicht ooit. En door kunst, muziek, of tekeningen / schilderijen.
In mijn gebouw is een patio waar al mijn ramen op uitkomen en die van al mijn buren ook, en regelmatig klinkt van buiten een instrumentale Halleluja van Leonard Cohen. Als dat gebeurt moet ik altijd even alles neerleggen waar ik mee bezig ben en met een grote glimlach zitten luisteren.
Oh en wat ik een tekst vind die me hard raakt: Celia Cruz heeft I will survive gecovered en er een Spaanse tekst op gezet waarin ze oa zingt: en dan denk ik weer aan die tijd lang geleden, toen ik wegging om de ster van de vrijheid te zoeken. Hoeveel vrienden heb ik achtergelaten, hoeveel tranen heb ik gehuild, maar ik zal overleven, om ze opnieuw te ontmoeten.
Gospelmuziek raakt me trouwens ook vaak écht, bijvoorbeeld I'm going up yonder hier gezongen door één van de beste zangeressen die ik ken.
zaterdag 20 juni 2009 om 20:36
Bijna iedere posting in dit topic is een bijzonder verhaal zeg. Mooi topic is het geworden.
Mijn zoontje van 8 maand raakt me ook zo ontzettend, die onbevangen blik, altijd vol vertrouwen. Het idee dat hij teleurgesteld gaat worden of mensen met slechte bedoelingen kan tegenkomen, maakt soms dat mijn maag omdraait.
Mijn zoontje van 8 maand raakt me ook zo ontzettend, die onbevangen blik, altijd vol vertrouwen. Het idee dat hij teleurgesteld gaat worden of mensen met slechte bedoelingen kan tegenkomen, maakt soms dat mijn maag omdraait.
zaterdag 20 juni 2009 om 21:08
zaterdag 20 juni 2009 om 21:18
Net als Vliegendehollander heb ik 1 leerling die mij ontzettend geraakt heeft. Een meisje, ook op een school voor speciaal ondewijs. Ook wonend in een kindertehuis. Zo'n lief en leergierig meisje.
De leerkrachten van leerlingen uit dat kindertehuis werden uitgenodigd om eens te komen kijken hoe de kinderen daar woonden. Vol trots liet zij haar kamer zien. Het was een heel fijne plek om te wonen, maar toen de leidster mij vertelde over uitgewoond zijn, moest ik wel slikken. Na een aantal jaren gaat het niet meer met zo'n kind en moet het naar het volgende adres. En na een paar jaar weer.
Moeder was niet meer in beeld, oma nog wel. Het jaar na ze bij mij in de klas had gezeten stond er ineens een groepsleidster op school, oma was overleden. Het enige familielid waarmee ze nog een band had. Mijn hart brak.
Nog wat later dat jaar bleek dat de taxichauffeur die haar van school naar huis bracht zijn handen niet thuis kon houden. En weer brak mijn hart.
Ze is naar een fijn pleeggezin gegaan, waar het goed ging met haar. Toen is ze uit mijn leven verdwenen.
Maar wat had ik graag een betere start voor dit meisje gehad. Zo oneerlijk hoe haar leven verliep.
De leerkrachten van leerlingen uit dat kindertehuis werden uitgenodigd om eens te komen kijken hoe de kinderen daar woonden. Vol trots liet zij haar kamer zien. Het was een heel fijne plek om te wonen, maar toen de leidster mij vertelde over uitgewoond zijn, moest ik wel slikken. Na een aantal jaren gaat het niet meer met zo'n kind en moet het naar het volgende adres. En na een paar jaar weer.
Moeder was niet meer in beeld, oma nog wel. Het jaar na ze bij mij in de klas had gezeten stond er ineens een groepsleidster op school, oma was overleden. Het enige familielid waarmee ze nog een band had. Mijn hart brak.
Nog wat later dat jaar bleek dat de taxichauffeur die haar van school naar huis bracht zijn handen niet thuis kon houden. En weer brak mijn hart.
Ze is naar een fijn pleeggezin gegaan, waar het goed ging met haar. Toen is ze uit mijn leven verdwenen.
Maar wat had ik graag een betere start voor dit meisje gehad. Zo oneerlijk hoe haar leven verliep.
zaterdag 20 juni 2009 om 22:04
Mijn overleden oma, met wie ik geen bloedband had, maar van wie ik wel degelijk een kleindochter was.
Lief, begrijpend, ze schreef me de mooiste brieven vol levenswijsheden met haar prachtige ouderwetse handschrift.
Mijn oom, een neef van mijn vader. Een hele vriendelijke attente man. Is vader van 5 kinderen, ik heb een tijd niet geweten wie mijn neven en nichten waren. De kinderen uit de buurt hingen om hem heen, en hij was aardig tegen allemaal.
Hij woont in Suriname. 20 jaar geleden was ik als 18 jarige in de zomer een paar keer op bezoek. Ik ben dol op zuurgoed, dus kreeg ik van oom een supergrote zak cadeau. 2 jaar geleden was mijn moeder in Suriname en hij heeft toen zuurgoed voor mij meegestuurd. Dat hij zich dat vage verre nichtje herinnerde, en onze familie is behoorlijk groot.
Wat ik vooral geweldig aan hem vindt, is dat hij veel kinderen uit de buurt te eten gaf of andere dingen, omdat ze dat thuis niet kregen. Terwijl hij absoluut niet rijk is. Of juist wel, het is maar hoe je het bekijkt.
Lief, begrijpend, ze schreef me de mooiste brieven vol levenswijsheden met haar prachtige ouderwetse handschrift.
Mijn oom, een neef van mijn vader. Een hele vriendelijke attente man. Is vader van 5 kinderen, ik heb een tijd niet geweten wie mijn neven en nichten waren. De kinderen uit de buurt hingen om hem heen, en hij was aardig tegen allemaal.
Hij woont in Suriname. 20 jaar geleden was ik als 18 jarige in de zomer een paar keer op bezoek. Ik ben dol op zuurgoed, dus kreeg ik van oom een supergrote zak cadeau. 2 jaar geleden was mijn moeder in Suriname en hij heeft toen zuurgoed voor mij meegestuurd. Dat hij zich dat vage verre nichtje herinnerde, en onze familie is behoorlijk groot.
Wat ik vooral geweldig aan hem vindt, is dat hij veel kinderen uit de buurt te eten gaf of andere dingen, omdat ze dat thuis niet kregen. Terwijl hij absoluut niet rijk is. Of juist wel, het is maar hoe je het bekijkt.
