Psyche
alle pijlers
Wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
vrijdag 12 juni 2009 om 09:47
Iedere ochtend fietst er een dwaas door mijn straat met om zijn hals een radio geknoopt waar knalharde klassieke muziek uitspettert. Hier word ik altijd zo vrolijk van.
Het liefst zou ik naar buiten rennen, hem omhelzen en een kop koffie aanbieden. Hij moest eens weten hoe hij me raakt.
En even verderop in de straat staat een oud dametje met spierwit haar de godganse op haar balkonnetje. Ze slaat alles gade wat aan haar voorbij trekt. Steevast wanneer ik haar groet, verschijnt er een twinkeling in haar ogen.
Zoals mijn topictitel al luidde: wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
Het liefst zou ik naar buiten rennen, hem omhelzen en een kop koffie aanbieden. Hij moest eens weten hoe hij me raakt.
En even verderop in de straat staat een oud dametje met spierwit haar de godganse op haar balkonnetje. Ze slaat alles gade wat aan haar voorbij trekt. Steevast wanneer ik haar groet, verschijnt er een twinkeling in haar ogen.
Zoals mijn topictitel al luidde: wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
vrijdag 17 juli 2009 om 23:45
Mijn oma, dementerend, had haar heup gebroken. Door de opname en operatie was ze helemaal in de war. Toen ik haar, wat de laatste keer zou zijn, bezocht zei ze: 'lieve mos, tot ziens boven' ik had toen nog helemaal niet door dat het zo slecht ging 
bij haar begrafenis zwaaide mijn opa zo eenzaam naar het graf, 'vaarwel rietje'. Dat deed zo'n pijn, zo'n lieve oude man..
bij haar begrafenis zwaaide mijn opa zo eenzaam naar het graf, 'vaarwel rietje'. Dat deed zo'n pijn, zo'n lieve oude man..
zaterdag 18 juli 2009 om 13:54
Ik werk met mensen met een verstandelijke beperking, en gisteravond hadden ze een speciale 'muziekavond'. Er was in een aula een man met een keyboard die alle hollandse hits speelde, en alle clienten (ik denk een stuk of 40) gingen, ieder op zijn eigen manier, helemaal uit hun dak!! Ze waren allemaal zo uitgelaten aan het dansen, en spraken elkaar vrolijk en blij aan, en alles was goed. Ééntje was bijvoorbeeld de hele tijd handstands aan het maken op de dansvloer, prima, niemand keek ervan op. Een ander lag de hele tijd op de grond te draaien, ook geen probleem, de rest deed gewoon een stapje opzij...Weer een ander ging helemaal los op zijn houten nepgitaar en speelde voor zichzelf ongetwijfeld de mooiste solo's....
En ik zat aan de kant dit alles te bekijken, en realiseerde me (weer eens) dat ik echt een geweldige baan heb, en dat 'normale mensen' eens een voorbeeld moeten nemen aan de ongedwongen manier waarop deze mensen met elkaar omgingen..
En ik zat aan de kant dit alles te bekijken, en realiseerde me (weer eens) dat ik echt een geweldige baan heb, en dat 'normale mensen' eens een voorbeeld moeten nemen aan de ongedwongen manier waarop deze mensen met elkaar omgingen..
'Tell people there's an invisible man in the sky who created the universe, and the vast majority will believe you. Tell them the paint is wet, and they have to touch it to be sure.' -George Carlin
zaterdag 18 juli 2009 om 15:41
Een Surinaamse client van me 23 op die sinds kort vrij is na jarenlange jeugddetentie. Type rapper: stoer, mooi koppie en: " gevaarlijk" ...Als ik zijn strafblad mag geloven is hij de meest onhandelbare jongen ter aarde, maar als hij zo tegenover me zit en ik zie de angst in zijn ogen voor de grotemensenwereld en zijn enorme wil om er iets van te maken, dan heb ik zo'n intense drang om hem te knuffelen.
zaterdag 18 juli 2009 om 16:13
zondag 19 juli 2009 om 01:03
Ik heb niet het idee dat iemand me raakt zonder dat hij/zij het weet, want ik huil nogal gemakkelijk.
Van de week werd ik geraakt door onbekenden: bij onze drogist hangen altijd geboortekaartjes bij de kassa. Op één ervan stond onderaan de tekst: Niet iedereen heeft zoveel geluk als wij, dus maak met het geld voor een kado liever de Cliniclowns blij.
Nou ja, die mensen hebben het niet geweten maar voor het kassameisje was het érg duidelijk dat ik geraakt was, haha
Van de week werd ik geraakt door onbekenden: bij onze drogist hangen altijd geboortekaartjes bij de kassa. Op één ervan stond onderaan de tekst: Niet iedereen heeft zoveel geluk als wij, dus maak met het geld voor een kado liever de Cliniclowns blij.
Nou ja, die mensen hebben het niet geweten maar voor het kassameisje was het érg duidelijk dat ik geraakt was, haha
dinsdag 21 juli 2009 om 23:08
Eén van de jongens (17 jaar) uit Laos die ik middels een kleine bijdrage de mogelijkheid geef om te studeren, en in één van zijn mails aan mij schrijft: 'You are my motivation! I miss you so much, you feel like one of my parents...'
Mijn bejaarde (en licht verstandelijk beperkte) buurman, die sinds hij een hondje heeft over het grasveld rent en daarbij allerlei kreten uitslaakt tegen zijn hondje.
De jongen die ik kort begeleidde, nadat Jeugdzorg hem uit huis had geplaatst omdat hij tippelde achter het CS, en 2 jaar later tijdens een toevallige ontmoeting tegen mij zei: 'Ik ben nooit vergeten dat je tegen me zei dat je me eigenhandig zou komen ophalen als ik ooit weer zoiets zou gaan doen.'
Héél veel 'stoere en onhandelbare' jongens, die stiekem zo blij zijn dat IK altijd blij ben om ze te zien/spreken, wat ze ook hebben uitgespookt in het leven.
Mijn buuf die me regelmatig vroeg of ik (eeuwige vrijgezel) ff een bordje kon komen brengen en dat dan volschepte met heerlijk eten waarmee ik lekker op mijn eigen bank kon kruipen (ze is verhuisd...).
Mijn allang volwassen zusje die nogal chagrijnig kan doen, en dat nooit durft toe te geven, maar daarna wel gauw een smsje stuurt waarin ze zegt hoeveel ze van mij houdt.
Mijn broertje van 19 die o zo stoer is, maar bij mij zijn hart durft uit te storten (tranen en al).
Een lief collegaatje die zich zowat een oor liet aannaaien tijdens de ontslag procedure (waarin ik haar stiekem steeds adviseer) en nu al 2 dagen elke keer weer me wat onhandig knuffelt omdat ze zo blij is dat ze nu een smak geld meekrijgt.
Een jongen (door elke hulpverlener intussen al uitgekotst want hij wil blijkbaar nooit meewerken met wat ZIJ bedenken) die buiten mijn doelgroep valt maar die ik stiekem help met wat praktische dingetjes, en telkens zegt: 'Echt, als ik óóit iets voor jou kan doen he, bel me dan! En als iemand je slecht behandelt, ook bellen he?'
Mijn moeder die op een dag een hele middag zit te huilen op de bank omdat ze zich ineens realiseert dat ze tekort geschoten is in mijn kindertijd, en mijn zusje die mij daar dan over belt, zodat ik niet schrik als mijn moeder zélf belt...
Mijn buren die nog steeds hartstikke verliefd zijn, en na 2 jaar klussen aan hun retro Volkswagen busje eindelijk er eens mee op vakantie kunnen.
Het gezin waarbij ik, als eerste blanke in de regio, verblijf in Laos, dat elke dag vlees op tafel zet omdat ik zo'n belangrijke gast ben, terwijl ik snak naar groenten... Die een bruiloft expres zo plannen dat ik erbij kan zijn. Waarvan de vader nog elke dag zielsgelukkig is met de buffel die mijn familie, vrienden en ik hen hebben geschonken. Die mij bedanken voor wat ik voor ze doe,terwijl ik hen nog veel dankbaarder ben voor de pure levenslessen die ze me onbedoeld meegeven.
Een meisje van 19, door beide ouders altijd mishandeld, door opa verkracht, door haar verloofde in de steek gelaten omdat ze geen maagd meer was, zelfstandig gevlucht naar Nederland. En dan bij mij komen voor hulp, en zeggen: 'Ik heb veel levenskracht. Ik wil werken, ik wil naar een opleiding, en ik wil mijn trama's verwerken.' Wauw! En dan zegt ze na elk (telefoongesprek)gesprek: 'Dankjewel Christie, voor de moeite. En sorry voor het storen...'
De kloosterjongetjes in Laos, die de eerste dagen doodsbang voor me zijn, maar al gauw veranderen in kwajongens, die supergrote spinnen loslaten in mijn kamer zodat ik al gillend en smekend ze kom halen om die beesten ook weer te vangen. En die elke keer weer een ander smoesje verzinnen om even bij mij in mijn kamer te mogen zitten. En dat allemaal zonder dezelfde taal te kunnen spreken...
Jongens ik kan nog eeuwen doorgaan. Wat ben ik toch eigenlijk vreselijk dankbaar voor alles en iedereen om mij heen...
Mijn bejaarde (en licht verstandelijk beperkte) buurman, die sinds hij een hondje heeft over het grasveld rent en daarbij allerlei kreten uitslaakt tegen zijn hondje.
De jongen die ik kort begeleidde, nadat Jeugdzorg hem uit huis had geplaatst omdat hij tippelde achter het CS, en 2 jaar later tijdens een toevallige ontmoeting tegen mij zei: 'Ik ben nooit vergeten dat je tegen me zei dat je me eigenhandig zou komen ophalen als ik ooit weer zoiets zou gaan doen.'
Héél veel 'stoere en onhandelbare' jongens, die stiekem zo blij zijn dat IK altijd blij ben om ze te zien/spreken, wat ze ook hebben uitgespookt in het leven.
Mijn buuf die me regelmatig vroeg of ik (eeuwige vrijgezel) ff een bordje kon komen brengen en dat dan volschepte met heerlijk eten waarmee ik lekker op mijn eigen bank kon kruipen (ze is verhuisd...).
Mijn allang volwassen zusje die nogal chagrijnig kan doen, en dat nooit durft toe te geven, maar daarna wel gauw een smsje stuurt waarin ze zegt hoeveel ze van mij houdt.
Mijn broertje van 19 die o zo stoer is, maar bij mij zijn hart durft uit te storten (tranen en al).
Een lief collegaatje die zich zowat een oor liet aannaaien tijdens de ontslag procedure (waarin ik haar stiekem steeds adviseer) en nu al 2 dagen elke keer weer me wat onhandig knuffelt omdat ze zo blij is dat ze nu een smak geld meekrijgt.
Een jongen (door elke hulpverlener intussen al uitgekotst want hij wil blijkbaar nooit meewerken met wat ZIJ bedenken) die buiten mijn doelgroep valt maar die ik stiekem help met wat praktische dingetjes, en telkens zegt: 'Echt, als ik óóit iets voor jou kan doen he, bel me dan! En als iemand je slecht behandelt, ook bellen he?'
Mijn moeder die op een dag een hele middag zit te huilen op de bank omdat ze zich ineens realiseert dat ze tekort geschoten is in mijn kindertijd, en mijn zusje die mij daar dan over belt, zodat ik niet schrik als mijn moeder zélf belt...
Mijn buren die nog steeds hartstikke verliefd zijn, en na 2 jaar klussen aan hun retro Volkswagen busje eindelijk er eens mee op vakantie kunnen.
Het gezin waarbij ik, als eerste blanke in de regio, verblijf in Laos, dat elke dag vlees op tafel zet omdat ik zo'n belangrijke gast ben, terwijl ik snak naar groenten... Die een bruiloft expres zo plannen dat ik erbij kan zijn. Waarvan de vader nog elke dag zielsgelukkig is met de buffel die mijn familie, vrienden en ik hen hebben geschonken. Die mij bedanken voor wat ik voor ze doe,terwijl ik hen nog veel dankbaarder ben voor de pure levenslessen die ze me onbedoeld meegeven.
Een meisje van 19, door beide ouders altijd mishandeld, door opa verkracht, door haar verloofde in de steek gelaten omdat ze geen maagd meer was, zelfstandig gevlucht naar Nederland. En dan bij mij komen voor hulp, en zeggen: 'Ik heb veel levenskracht. Ik wil werken, ik wil naar een opleiding, en ik wil mijn trama's verwerken.' Wauw! En dan zegt ze na elk (telefoongesprek)gesprek: 'Dankjewel Christie, voor de moeite. En sorry voor het storen...'
De kloosterjongetjes in Laos, die de eerste dagen doodsbang voor me zijn, maar al gauw veranderen in kwajongens, die supergrote spinnen loslaten in mijn kamer zodat ik al gillend en smekend ze kom halen om die beesten ook weer te vangen. En die elke keer weer een ander smoesje verzinnen om even bij mij in mijn kamer te mogen zitten. En dat allemaal zonder dezelfde taal te kunnen spreken...
Jongens ik kan nog eeuwen doorgaan. Wat ben ik toch eigenlijk vreselijk dankbaar voor alles en iedereen om mij heen...
dinsdag 21 juli 2009 om 23:18
Een goede vriend van me die niet weet hoe n goede vriend ie eigenlijk is.
Toen "de goede mens" werd geschapen stond hij model,dat kan niet anders.
Zou zo graag eens tegen m zeggen hoe ik over hem denk en wat ie voor me betekent maar ik durf het niet.
Bang om het te beladen te maken, terwijl het nu zo natuurlijk gaat.
En vreemd genoeg is dit een man waarbij ik verder geen gedachten bij of bedoelingen mee heb, helemaal niet.
Toen "de goede mens" werd geschapen stond hij model,dat kan niet anders.
Zou zo graag eens tegen m zeggen hoe ik over hem denk en wat ie voor me betekent maar ik durf het niet.
Bang om het te beladen te maken, terwijl het nu zo natuurlijk gaat.
En vreemd genoeg is dit een man waarbij ik verder geen gedachten bij of bedoelingen mee heb, helemaal niet.
woensdag 22 juli 2009 om 00:03
quote:mamalief schreef op 21 juli 2009 @ 23:18:
Zou zo graag eens tegen m zeggen hoe ik over hem denk en wat ie voor me betekent maar ik durf het niet.Toevallig had ik vanavond iemand op bezoek, die het wél tegen me durfde te vertellen En geloof me, klein gebaar, groots effect. Doen dus.
Zou zo graag eens tegen m zeggen hoe ik over hem denk en wat ie voor me betekent maar ik durf het niet.Toevallig had ik vanavond iemand op bezoek, die het wél tegen me durfde te vertellen En geloof me, klein gebaar, groots effect. Doen dus.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
woensdag 22 juli 2009 om 00:25
Een oude man in het dorp waar ik ben opgegroeid heeft mij ontzettend geraakt:
Hij handelde in fietsen. Op een eerlijke manier, dat wist het hele dorp. Hij was namelijk verzót op fietsen en na zijn pensionering ging hij die dingen opknappen. Anderen gaan vissen of jeu de boulen, hij ging fietsen maken. Achter zijn huis een enorme werkplaats, tot de nok gevuld met fietsen en onderdelen. Maar alles netjes geordend, paden geveegd, onderdelen op type bij elkaar. Mijn eerste "echte" fiets mocht ik daar uitzoeken. Het budget was erg beperkt, mijn ouders hadden het toen niet breed. En in plaats van een prachtig glimmende rose fiets met mandje werd het een zoveelste hands fiets die uit verschillende fletse kleuren bestond. Maar deze man vertelde mij een verhaaltje bij de fiets: het was een fiets die eerst bij het circus was geweest, en toen de fiets daar op uitgekeken was, werd hij fiets-op-een-draaimolen. En de fiets had mij op de kermis in het dorp een paar weken geleden gezien, en had besloten dat hij MIJN fiets wilde worden! En sjongejonge wat was ik blij met die fiets!!! Dat ouwe barrel was in mijn 6-jarige ogen de prachtigste fiets van de wereld!!! Zó gelukkig was ik toen ik op die fiets wegfietste...
Jaren later kreeg ik voor mijn 16e verjaardag een brommer van mijn ouders. En ook deze brommer was niet de glimmende rode puch die ik voor ogen had, maar een groen, roestig geval dat net iets harder ging als de fietsers. Maar ik hoefde tenminste niet te fietsen, en ik was er blij mee.
Dat groene roestige geval kreeg kuren en mijn vader stuurde me ermee naar de oude fietsenmaker. De fietsenmaker zei dat hij het wel kon repareren maar niet meteen. De reumatiek had toegeslagen, maar als hij er een paar dagen over mocht doen kreeg hij het best weer in orde.
Omdat ik niet met de brommer terug naar huis kon belde de oude fietsenmaker mijn vader op, deed het hele verhaal uit de doeken en of mijn vader me kon komen halen. En of ik al wijn mocht drinken want de oude fietsenmaker en zijn vrouw stonden net op het punt hun dagelijkse flesje wijn open te maken.
Van mijn vader mocht ik een glaasje wijn meedrinken en hij zou me zo komen halen. De liebfraumilch werd ontkurkt en ingeschonken, en met z'n drietjes waren we bijna twee flessen verder toen mijn vader me kwam halen. Uren had ik daar gezeten, geluisterd naar de verhalen van de oude fietsenmaker. Geluisterd hoe deze man overal de zonzijde van zag en tevreden was met kleine dingen. Hij woonde in een eenvoudig huis, maar met zijn geliefde echtgenote en hun vogeltjes. Het huis was afbetaald, en het knutselen aan fietsen was nog steeds zijn lust en zijn leven. Het lichaam wilde niet meer zo, maar dat was niet erg. Dat bracht tenminste een beetje rust in de tent, tijd om te genieten... Genieten van dagelijks een goedkoop maar lekker wijntje, van de vogeltjes, van de bloemen, van het gezelschap van zijn vrouw.
Zoals hij mij toen het mooie van die oude fiets had laten zien, zo stond hij gewoonweg in het leven. En iedere dag opnieuw probeer ik ook zo positief in het leven te staan en oog te blijven houden voor de kleine dingen... En iedere keer als ik een goedkoop wit wijntje ontkurk moet ik weer aan hem denken en smaakt dat goedkope witte wijntje me 100 keer beter als de duurste kwaliteitswijn...
Hij handelde in fietsen. Op een eerlijke manier, dat wist het hele dorp. Hij was namelijk verzót op fietsen en na zijn pensionering ging hij die dingen opknappen. Anderen gaan vissen of jeu de boulen, hij ging fietsen maken. Achter zijn huis een enorme werkplaats, tot de nok gevuld met fietsen en onderdelen. Maar alles netjes geordend, paden geveegd, onderdelen op type bij elkaar. Mijn eerste "echte" fiets mocht ik daar uitzoeken. Het budget was erg beperkt, mijn ouders hadden het toen niet breed. En in plaats van een prachtig glimmende rose fiets met mandje werd het een zoveelste hands fiets die uit verschillende fletse kleuren bestond. Maar deze man vertelde mij een verhaaltje bij de fiets: het was een fiets die eerst bij het circus was geweest, en toen de fiets daar op uitgekeken was, werd hij fiets-op-een-draaimolen. En de fiets had mij op de kermis in het dorp een paar weken geleden gezien, en had besloten dat hij MIJN fiets wilde worden! En sjongejonge wat was ik blij met die fiets!!! Dat ouwe barrel was in mijn 6-jarige ogen de prachtigste fiets van de wereld!!! Zó gelukkig was ik toen ik op die fiets wegfietste...
Jaren later kreeg ik voor mijn 16e verjaardag een brommer van mijn ouders. En ook deze brommer was niet de glimmende rode puch die ik voor ogen had, maar een groen, roestig geval dat net iets harder ging als de fietsers. Maar ik hoefde tenminste niet te fietsen, en ik was er blij mee.
Dat groene roestige geval kreeg kuren en mijn vader stuurde me ermee naar de oude fietsenmaker. De fietsenmaker zei dat hij het wel kon repareren maar niet meteen. De reumatiek had toegeslagen, maar als hij er een paar dagen over mocht doen kreeg hij het best weer in orde.
Omdat ik niet met de brommer terug naar huis kon belde de oude fietsenmaker mijn vader op, deed het hele verhaal uit de doeken en of mijn vader me kon komen halen. En of ik al wijn mocht drinken want de oude fietsenmaker en zijn vrouw stonden net op het punt hun dagelijkse flesje wijn open te maken.
Van mijn vader mocht ik een glaasje wijn meedrinken en hij zou me zo komen halen. De liebfraumilch werd ontkurkt en ingeschonken, en met z'n drietjes waren we bijna twee flessen verder toen mijn vader me kwam halen. Uren had ik daar gezeten, geluisterd naar de verhalen van de oude fietsenmaker. Geluisterd hoe deze man overal de zonzijde van zag en tevreden was met kleine dingen. Hij woonde in een eenvoudig huis, maar met zijn geliefde echtgenote en hun vogeltjes. Het huis was afbetaald, en het knutselen aan fietsen was nog steeds zijn lust en zijn leven. Het lichaam wilde niet meer zo, maar dat was niet erg. Dat bracht tenminste een beetje rust in de tent, tijd om te genieten... Genieten van dagelijks een goedkoop maar lekker wijntje, van de vogeltjes, van de bloemen, van het gezelschap van zijn vrouw.
Zoals hij mij toen het mooie van die oude fiets had laten zien, zo stond hij gewoonweg in het leven. En iedere dag opnieuw probeer ik ook zo positief in het leven te staan en oog te blijven houden voor de kleine dingen... En iedere keer als ik een goedkoop wit wijntje ontkurk moet ik weer aan hem denken en smaakt dat goedkope witte wijntje me 100 keer beter als de duurste kwaliteitswijn...
Iets anders
woensdag 22 juli 2009 om 22:27
Die stoere Turkse puber achter in de tram die achter mijn rug kiekeboe aan het doen was met mijn zoontje van bijna 10 maanden
Toen ik zwanger was en moest 'rennen' voor mijn tram hield een hele grote 'hangjongere' samen met een vriend de deur voor mij open, terwijl hij die tram niet eens moest hebben
Juist dat die stoere jongens waar je het niet van verwacht zoiets doen vind ik dan weer geweldig.
Toen ik zwanger was en moest 'rennen' voor mijn tram hield een hele grote 'hangjongere' samen met een vriend de deur voor mij open, terwijl hij die tram niet eens moest hebben
Juist dat die stoere jongens waar je het niet van verwacht zoiets doen vind ik dan weer geweldig.
Frankly my dear, I don"t give a damn
maandag 27 juli 2009 om 04:25
Vergat eerder mijn geraaktheid/heden te uiten, wil ik toch nog even doen;
@Zoete; wat mooi, over die klassieke-muziek-meneer!
@Basjuh; jouw verhaal raakt mij ook.
@Very Cherry; Het aantrekkelijkheidsgehalte van je profielfoto, dat raakt me ook. (Renee Z. laat me overwegend koud, maar dit is mooi
@Topic; Karin Dreijer. Haar muziek raakt me enorm.
En wanneer ik lees dat stoere jongens behulpzaam blijken te zijn krijg ik ook een warm gevoel van binnen.
Regelmatig ervaar ik geraaktheid door iemands (positieve) eigenschap(pen), of daden, en voel me tijdens zo'n besef enorm gelukkig.
De liefde van mensen, zoals al werd benoemd, raakt ook mij diep. Zoooo fijn. Zoo warm. Daar kan ik echt door van slag raken. Overweldigd raken bedoel ik dan.
@Zoete; wat mooi, over die klassieke-muziek-meneer!
@Basjuh; jouw verhaal raakt mij ook.
@Very Cherry; Het aantrekkelijkheidsgehalte van je profielfoto, dat raakt me ook. (Renee Z. laat me overwegend koud, maar dit is mooi
@Topic; Karin Dreijer. Haar muziek raakt me enorm.
En wanneer ik lees dat stoere jongens behulpzaam blijken te zijn krijg ik ook een warm gevoel van binnen.
Regelmatig ervaar ik geraaktheid door iemands (positieve) eigenschap(pen), of daden, en voel me tijdens zo'n besef enorm gelukkig.
De liefde van mensen, zoals al werd benoemd, raakt ook mij diep. Zoooo fijn. Zoo warm. Daar kan ik echt door van slag raken. Overweldigd raken bedoel ik dan.
maandag 27 juli 2009 om 06:21
Wat weinigen hier weten is dat wanneer ik weer n's 'n bot klinkende opmerking het forum op slinger of 'n verkeerd geuitte zinsopbouw gebruik & merk dat ik daar vrouwen negatief mee beïnvloed dat ik daar soms wel nachtenlang van wakker lig. (met andere woorden; dat ik soms bot ben, wil niet zeggen dat ik daar vervolgens niet wakker van lig omdat ik gevoelloos ben.)
Óf het feit dat ik helemaal niet zo wil reageren, maar door medicinale schade nu eenmaal erg labiel ben geworden & eigenlijk 'n zeer slecht lichaam heb..
Nog zoiets:
Wanneer ik in het openbare leven 'n willekeurige voorbijgang(st-)er in huilen zie/hoor uitbarsten of buitengewoon gedeprimeerd zie kijken dan kan ik soms afhankelijk van mijn eigen labiliteit soms wel in huilen uitbarsten, omdat ik maar al te goed snap hoe het is om je dermate onprettig te voelen en je eigenlijk ontzettend snakt naar liefde, positieve aandacht & warmte maar dat zelden/nooit krijgt.
Of dat ik eigenlijk alweer spijt heb van deze opmerking:quote:Toch jammer dat je in de verkeerde sector werkt; daar krijg je helaas dan toch weer min-punten voor. (ik laat 'm nog wel staan, dan kunnen jullie weer afkeurend reageren zodat ik sterf nal van 'n chronisch slaaptekort; het enige dat mij nog toekomt.)
nadat ik dit heb gelezen:quote:Een jongen (door elke hulpverlener intussen al uitgekotst want hij wil blijkbaar nooit meewerken met wat ZIJ bedenken) die buiten mijn doelgroep valt maar die ik stiekem help met wat praktische dingetjes, en telkens zegt: 'Echt, als ik óóit iets voor jou kan doen he, bel me dan! En als iemand je slecht behandelt, ook bellen he?'
Ik dacht stiekem: heeft ze 't nu over mij??
Waarbij je vervolgens denkt; kijk dat had ik nú nodig 'n hulpverlener die echt hard voor je heeft.
Zo heb ik de afgelopen 8 pagina's wel meer van dat soort verhalen gelezen waarbij ik denk: 'waren d'r maar meer van dit type hulpverleners'; dan hoefde ik niet de generaliserende term: "hulp" verleners te gebruiken als 't op persoonlijke ervaringen aankomt.
ik laat het laatste stukje maar even weg, ik ben doodop..
Ik moet slapen (zeg ik om 6:45 's ochtends..)
Óf het feit dat ik helemaal niet zo wil reageren, maar door medicinale schade nu eenmaal erg labiel ben geworden & eigenlijk 'n zeer slecht lichaam heb..
Nog zoiets:
Wanneer ik in het openbare leven 'n willekeurige voorbijgang(st-)er in huilen zie/hoor uitbarsten of buitengewoon gedeprimeerd zie kijken dan kan ik soms afhankelijk van mijn eigen labiliteit soms wel in huilen uitbarsten, omdat ik maar al te goed snap hoe het is om je dermate onprettig te voelen en je eigenlijk ontzettend snakt naar liefde, positieve aandacht & warmte maar dat zelden/nooit krijgt.
Of dat ik eigenlijk alweer spijt heb van deze opmerking:quote:Toch jammer dat je in de verkeerde sector werkt; daar krijg je helaas dan toch weer min-punten voor. (ik laat 'm nog wel staan, dan kunnen jullie weer afkeurend reageren zodat ik sterf nal van 'n chronisch slaaptekort; het enige dat mij nog toekomt.)
nadat ik dit heb gelezen:quote:Een jongen (door elke hulpverlener intussen al uitgekotst want hij wil blijkbaar nooit meewerken met wat ZIJ bedenken) die buiten mijn doelgroep valt maar die ik stiekem help met wat praktische dingetjes, en telkens zegt: 'Echt, als ik óóit iets voor jou kan doen he, bel me dan! En als iemand je slecht behandelt, ook bellen he?'
Ik dacht stiekem: heeft ze 't nu over mij??
Waarbij je vervolgens denkt; kijk dat had ik nú nodig 'n hulpverlener die echt hard voor je heeft.
Zo heb ik de afgelopen 8 pagina's wel meer van dat soort verhalen gelezen waarbij ik denk: 'waren d'r maar meer van dit type hulpverleners'; dan hoefde ik niet de generaliserende term: "hulp" verleners te gebruiken als 't op persoonlijke ervaringen aankomt.
ik laat het laatste stukje maar even weg, ik ben doodop..
Ik moet slapen (zeg ik om 6:45 's ochtends..)
donderdag 6 augustus 2009 om 18:35
Ik word helemaal vrolijk en warm bij het lezen van al deze verhalen...
Mijn kleine held is een 6-jarig meisje. Groeit als kind met gebruiksaanwijzing op in een problematisch gezin waarin ze zichtbaar het ondergeschoven kind is. Het raakt me zo wanneer ik haar en haar moeder zie, schreeuwend om moeders liefde / aandacht / complimentje krijgt ze niets dan een snauw. Hoe een ander gezichtje zie ik als ik, inmiddels wat vertrouwen opgebouwd hebbend, wat met haar dol en grapjes maak. Die twinkelende ogen, dat heel voorzichtig zoeken naar contact... Het raakte me diep toen ik een half jaar geleden gedag moest zeggen, vraag me regelmatig af wat er van die twinkelende ogen zal worden...
Mijn kleine held is een 6-jarig meisje. Groeit als kind met gebruiksaanwijzing op in een problematisch gezin waarin ze zichtbaar het ondergeschoven kind is. Het raakt me zo wanneer ik haar en haar moeder zie, schreeuwend om moeders liefde / aandacht / complimentje krijgt ze niets dan een snauw. Hoe een ander gezichtje zie ik als ik, inmiddels wat vertrouwen opgebouwd hebbend, wat met haar dol en grapjes maak. Die twinkelende ogen, dat heel voorzichtig zoeken naar contact... Het raakte me diep toen ik een half jaar geleden gedag moest zeggen, vraag me regelmatig af wat er van die twinkelende ogen zal worden...
donderdag 6 augustus 2009 om 20:40
quote:Babsjuh schreef op 22 juli 2009 @ 00:25:
Een oude man in het dorp waar ik ben opgegroeid heeft mij ontzettend geraakt:
Zoals hij mij toen het mooie van die oude fiets had laten zien, zo stond hij gewoonweg in het leven. En iedere dag opnieuw probeer ik ook zo positief in het leven te staan en oog te blijven houden voor de kleine dingen... En iedere keer als ik een goedkoop wit wijntje ontkurk moet ik weer aan hem denken en smaakt dat goedkope witte wijntje me 100 keer beter als de duurste kwaliteitswijn...Babshuh wat een verschrikkelijk mooi en ontroerend erhaal. Dan ga je de kleine dingen toch weer meer waarderen.
Een oude man in het dorp waar ik ben opgegroeid heeft mij ontzettend geraakt:
Zoals hij mij toen het mooie van die oude fiets had laten zien, zo stond hij gewoonweg in het leven. En iedere dag opnieuw probeer ik ook zo positief in het leven te staan en oog te blijven houden voor de kleine dingen... En iedere keer als ik een goedkoop wit wijntje ontkurk moet ik weer aan hem denken en smaakt dat goedkope witte wijntje me 100 keer beter als de duurste kwaliteitswijn...Babshuh wat een verschrikkelijk mooi en ontroerend erhaal. Dan ga je de kleine dingen toch weer meer waarderen.
donderdag 6 augustus 2009 om 21:12
Een collega van mij. Zij is naar Nederland gevlucht door de oorlog in haar land. Ze was nog maar 18 toen ze hier alleen in Nederland kwam zonder familie. Inmiddels al meer dan 15 jaar geleden.
Ze vertelt mij vaak over haar land en cultuur en over de oorlog. Ik kan merken dat ze haar land nog steeds mist. Maar ook over de tijd toen ze net hier was en bv over haar tijd in het asielzoekerscentrum.
Ondanks alles wat ze heeft meegemaakt, is ze een ontzettend positief en vrolijk mens. Ik bewonder haar daar erg om.
Ze vertelt mij vaak over haar land en cultuur en over de oorlog. Ik kan merken dat ze haar land nog steeds mist. Maar ook over de tijd toen ze net hier was en bv over haar tijd in het asielzoekerscentrum.
Ondanks alles wat ze heeft meegemaakt, is ze een ontzettend positief en vrolijk mens. Ik bewonder haar daar erg om.
donderdag 6 augustus 2009 om 21:14
Een aantal jaren geleden heb ik een tijdje in zuidelijk Afrika gewoond. Ik heb daar op de kinderafdeling van een ziekenhuis gewerkt. Sommige kinderen verbleven er wel 1 jaar of soms zelfs 2. Hun ouders waren vaak niet meer in leven of kwamen slechts heel af en toe op bezoek. Ze hadden de financiele middelen niet om vaker langs te komen, konden het met hun werk of overige kinderen niet regelen. En soms konden ouders het niet meer opbrengen om hun zieke kind op te zoeken. Dat veel kinderen daar dood gaan is een gegeven, vaders en moeders nemen vaak in een vroeg stadium al afstand uit zelfbescherming. Voor ons moeilijk te bevatten. Maar goed ondanks het zware leven daar straalden de kinderen vaak een vrolijkheid en spontaniteit uit, maar natuurlijk was er ook erg veel verdriet. Een meisje heeft daar een gigantische indruk op me gemaakt. Een meisje van nog geen 2. Toen ik haar ontmoette was ze een klein hoopje ellende. Ernstig ziek, tbc en hiv-besmet. Een meisje van bijna 2, nog geen 7 kilo woog ze... Ze kon nog niet zelfstandig zitten en huilde vaak. In haar jonge leven had ze al ontzettend veel meegemaakt. Ze was beschadigd en bang. Op een of andere manier hadden wij een klik, al vanaf het eerste moment dat ik haar oppakte. In de periode die volgde begon ze te brabbelen, ging beter eten en kon lachen. Zij keek me regelmatig aan met haar grote bruine ogen, een ernstige blik en zonder dat ze het wist heeft ze me ontzettend veel gegeven en diep geraakt. Ik weet nog dat ik zo blij was als een klein kind toen het haar lukte om zichzelf om te draaien. En ik weet ook nog dat ik tranen met tuiten heb gehuild toen ik afscheid van haar moest nemen omdat ik terug naar Nederland ging. Terwijl ik dit schrijf word ik er weer helemaal emotioneel van. Dit mooie meisje had mij in vertrouwen genomen, als ik haar eten gaf dan at ze, bij een ander wilde ze helaas niets. Ik voelde me schuldig en wilde haar het liefste meenemen en haar alle zorg geven die ze nodig had. Nu een paar jaar later, ze is inmiddels ruim 4, vraag ik me regelmatig af hoe het met haar is. Zou ze ooit zijn gaan lopen, echt praten? Leeft ze uberhaupt nog wel? De kans is groot van niet, ze was toen al ernstig ziek. Ik ben heel blij dat ik haar heb mogen kennen en dat ze een tijdje in mijn leven is geweest. Ja ze raakt me nog steeds...
zondag 9 augustus 2009 om 17:12
Ik reageer zeer zelden op dit forum, maar dit topic vind ik geweldig.
Als je vraagt wie me echt iets doet kan ik alleen maar aan Brian denken.
Brian is een jongen die achter ons woont en uit een gezin komt van moeder met drie kinderen waarvan Brian de jongste is.
Brian is 17 jaar en thuis hebben ze best wel armoede.
Als ik hem tegenkom en dat is best wel vaak schiet ik meteen vol.
Hij is heel lang en ontzettend mager, heeft een hele aparte manier van lopen omdat hij een echte slungel is.
Hij heeft steevast ouwe afdankertjes aan van weet ik veel wie.
Zijn versleten spijkerbroeken zijn altijd veel te kort en z'n schoenen versleten.
Zijn bril met het ouderwetse montuur maakt het er al niet veel beter op.
Het is een héél hartelijk jochie en altijd superbeleefd.
Als ik met m'n hond ga wandelen kom ik hem vaak tegen en dan vraagt hij of hij met me mee mag lopen.
Hij is zo eenzaam, heeft geen vrienden van z'n leeftijd omdat die hem negeren door zijn uiterlijk.
Z'n enige vriend is een jongen van elf jaar.
Als hij zo met me meeloopt praat hij honderduit en zegt steeds dat hij ook zo graag eens uit zou willen en zijn grootste wens is een eigen vriendinnetje te hebben.
Het snijd me elke keer weer door mijn ziel als ik zie hoe lief en tevens hoe eenzaam en alleen hij is.
Ik heb zo met hem te doen dat ik er ooit tranen van in m'n ogen krijg als ik hem weer zie komen.
Ik wens dit jochie zo'n mooi leven, hij is het waard om lief te worden gevonden.
Het is gewoon een groot kind met een hart van goud.
Lieve Brian, ik hoop dat hij ooit gelukkig wordt.
Als je vraagt wie me echt iets doet kan ik alleen maar aan Brian denken.
Brian is een jongen die achter ons woont en uit een gezin komt van moeder met drie kinderen waarvan Brian de jongste is.
Brian is 17 jaar en thuis hebben ze best wel armoede.
Als ik hem tegenkom en dat is best wel vaak schiet ik meteen vol.
Hij is heel lang en ontzettend mager, heeft een hele aparte manier van lopen omdat hij een echte slungel is.
Hij heeft steevast ouwe afdankertjes aan van weet ik veel wie.
Zijn versleten spijkerbroeken zijn altijd veel te kort en z'n schoenen versleten.
Zijn bril met het ouderwetse montuur maakt het er al niet veel beter op.
Het is een héél hartelijk jochie en altijd superbeleefd.
Als ik met m'n hond ga wandelen kom ik hem vaak tegen en dan vraagt hij of hij met me mee mag lopen.
Hij is zo eenzaam, heeft geen vrienden van z'n leeftijd omdat die hem negeren door zijn uiterlijk.
Z'n enige vriend is een jongen van elf jaar.
Als hij zo met me meeloopt praat hij honderduit en zegt steeds dat hij ook zo graag eens uit zou willen en zijn grootste wens is een eigen vriendinnetje te hebben.
Het snijd me elke keer weer door mijn ziel als ik zie hoe lief en tevens hoe eenzaam en alleen hij is.
Ik heb zo met hem te doen dat ik er ooit tranen van in m'n ogen krijg als ik hem weer zie komen.
Ik wens dit jochie zo'n mooi leven, hij is het waard om lief te worden gevonden.
Het is gewoon een groot kind met een hart van goud.
Lieve Brian, ik hoop dat hij ooit gelukkig wordt.
