Psyche
alle pijlers
Wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
vrijdag 12 juni 2009 om 09:47
Iedere ochtend fietst er een dwaas door mijn straat met om zijn hals een radio geknoopt waar knalharde klassieke muziek uitspettert. Hier word ik altijd zo vrolijk van.
Het liefst zou ik naar buiten rennen, hem omhelzen en een kop koffie aanbieden. Hij moest eens weten hoe hij me raakt.
En even verderop in de straat staat een oud dametje met spierwit haar de godganse op haar balkonnetje. Ze slaat alles gade wat aan haar voorbij trekt. Steevast wanneer ik haar groet, verschijnt er een twinkeling in haar ogen.
Zoals mijn topictitel al luidde: wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
Het liefst zou ik naar buiten rennen, hem omhelzen en een kop koffie aanbieden. Hij moest eens weten hoe hij me raakt.
En even verderop in de straat staat een oud dametje met spierwit haar de godganse op haar balkonnetje. Ze slaat alles gade wat aan haar voorbij trekt. Steevast wanneer ik haar groet, verschijnt er een twinkeling in haar ogen.
Zoals mijn topictitel al luidde: wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
zondag 21 juni 2009 om 01:56
Supercool topic, hulde aan de bedenker.
Nu, wie mij raakt.....
Mijn kat die met me meeloopt naar de auto en er ook vaak weer is als ik uitstap. (alleen met mooi weer, in herfst en winter blijft hij liever binnen). Dit poezebeest loopt ook mee als ik naar het toilet ga en doet dat ook wel eens bij gasten...
Bovendien zorgt hij ervoor dat ik toch de deur uitga ook al heb ik geen zin maar moet het toch om dat het blikvoer op is. Nou als dat op is weet hij heeeeel duidelijk te maken dat hij het wél wil oftewel het is een velly big and selious pussycat and velly adolable.
Nu, wie mij raakt.....
Mijn kat die met me meeloopt naar de auto en er ook vaak weer is als ik uitstap. (alleen met mooi weer, in herfst en winter blijft hij liever binnen). Dit poezebeest loopt ook mee als ik naar het toilet ga en doet dat ook wel eens bij gasten...
Bovendien zorgt hij ervoor dat ik toch de deur uitga ook al heb ik geen zin maar moet het toch om dat het blikvoer op is. Nou als dat op is weet hij heeeeel duidelijk te maken dat hij het wél wil oftewel het is een velly big and selious pussycat and velly adolable.
zondag 21 juni 2009 om 10:08
Mijn lieve, klassiek autistische neefje van bijna vijf raakt me tot in het diepst van mijn ziel. Bijvoorbeeld als hij zich uit het niets op mijn schoot stort (letterlijk dan hè, bepaald zachtzinnig gaat het niet ) en ik zijn armpjes om mijn nek voel. Of als ik hem aan het lachen kan maken, ook al is het dan door heel idioot te doen (steeds een kussentje op mijn hoofd leggen, dat vervolgens eraf laten vallen en daarbij 'Och!' roepen ). Of als hij probeert 'de wereld' te vatten: oma vertelde hem bijvoorbeeld laatst dat het geluidje dat hij af en toe bij opa en oma in de tuin uit de muur hoorde komen, afkomstig was van de afzuigkap van de buurman. Diepe denkfrons in dat koppie, grote bruine ogen, en hem dan horen zeggen: "De afbakkap heet de buurman."
Aan de andere kant kan ik wel huilen als zichzelf in zijn frustraties en boosheid zo hard in zijn gezicht slaat en stompt, dat hij er blauwe plekken (en recentelijk zelfs twee keer een bloedneus) van oploopt
Kortom, een heel bijzonder mannetje met een heel heel bijzonder plekje in mijn hart.
Aan de andere kant kan ik wel huilen als zichzelf in zijn frustraties en boosheid zo hard in zijn gezicht slaat en stompt, dat hij er blauwe plekken (en recentelijk zelfs twee keer een bloedneus) van oploopt
Kortom, een heel bijzonder mannetje met een heel heel bijzonder plekje in mijn hart.
maandag 22 juni 2009 om 11:57
maandag 22 juni 2009 om 23:37
Mijn oma van dik in de 80 die ik normaal een aantal keer in de week spreek. Door drukte heb ik haar nu al 3 weken niet gesproken en ze weet dat ik telefonisch ook nauwelijks te bereiken ben. Vanavond kreeg ik een smsje van haar (via de mobiel van haar buurmeisje ):
HALLOLIEVEESSIEHOEISHETMETJEIKMISJEENDENKAANJEDIKKEKUSJEOMA
Ach gut! Ik weet gewoon dat ze minimaal een half uur bezig is geweest, geen hulp wilde en erg gefrustreerd is dat ze de spaties en leestekens niet kon vinden en ook absoluut geen hulp wilde accepteren... Mis haar ook... Morgen neem ik gewoon een halfuurtje vrij en ga ik haar bellen!
HALLOLIEVEESSIEHOEISHETMETJEIKMISJEENDENKAANJEDIKKEKUSJEOMA
Ach gut! Ik weet gewoon dat ze minimaal een half uur bezig is geweest, geen hulp wilde en erg gefrustreerd is dat ze de spaties en leestekens niet kon vinden en ook absoluut geen hulp wilde accepteren... Mis haar ook... Morgen neem ik gewoon een halfuurtje vrij en ga ik haar bellen!
Met je gezicht naar de zon, valt de schaduw altijd achter je
dinsdag 23 juni 2009 om 00:14
Dit is echt een mooi topic, ik heb nog niet alle verhalen gelezen maar dat ga ik zeker nog doen. Wat lief van je oma Essie.
Ik zat zelf te denken wie mij heeft geraakt zonder het te weten.
Ik wist er eentje meteen.
Ik ging pas enkele dagen met mijn vriend, ik was helemaal in de wolken en we liepen hand in hand door de stad. Het was al laat, de winkels waren allemaal dicht, maar we liepen daar gewoon verliefd te slenteren. Volgens mij waren we net terug van een terrasje pikken.
Af en toe keek ik eens wat etalages in. Zo ook bij een schoenenzaak. Ik wees mijn vriend de schoenen aan die ik leuk vond en hij keek over mijn schouder mee. Ik zag ons samen in het glas.
Plots hoorde ik een stem. "That would be a nice picture"
Er zat een man op het stoepje, voor de schoenenwinkel. Hij keek naar ons. Hij was van buitenlandse afkomst en sprak een beetje gebrekkig engels. Hij vertelde ons dat hij hier gewoon even uitruste, dat hij niet wist voor hoelang, en ook niet meer hoe hij hier gekomen was. Hij leek in de war, maar hij was zo aardig en zorgzaam.
Plots keek hij mijn vriend diep in de ogen aan en zei: "Take good care for her"
Waarop mijn vriend antwoordde dat hij dat zou doen.
De man zei: "Dont do things with other girls, dont even think about other girls. Even with THINKIN of other girls, you're cheating on her"
Mijn vriend wilde ik de verdediging gaan, maar toen legde die man zijn vinger op zn mond: "Shhhh"
We liepen verder. Ik keek nog een keer om en zag dat hij ons nakeek.
Ik voelde me best rot om hem daar achter te laten op het stoepje. Ik liep terug naar hem en gaf hem wat sigaretten, hij was namelijk stompjes aan het roken.
Hij probeerde nog in het nederlands dankjewel te zeggen. Toen ik wegliep greep hij me nog even bij mijn arm en fluisterde: "Take good care, pretty" Hij glimlachte en toen liep ik weg, weer terug naar mijn vriend. Hij vroeg wat de man zei. Ik zei: "Niets"
Het voelde als een klein geheimpje.
Ik was dit bijna vergeten maar bij het lezen van dit topic kwam het weer naar boven. Ik weet het weer precies. Ik vind het jammer dat ik hem nooit meer gezien heb.
Ik zat zelf te denken wie mij heeft geraakt zonder het te weten.
Ik wist er eentje meteen.
Ik ging pas enkele dagen met mijn vriend, ik was helemaal in de wolken en we liepen hand in hand door de stad. Het was al laat, de winkels waren allemaal dicht, maar we liepen daar gewoon verliefd te slenteren. Volgens mij waren we net terug van een terrasje pikken.
Af en toe keek ik eens wat etalages in. Zo ook bij een schoenenzaak. Ik wees mijn vriend de schoenen aan die ik leuk vond en hij keek over mijn schouder mee. Ik zag ons samen in het glas.
Plots hoorde ik een stem. "That would be a nice picture"
Er zat een man op het stoepje, voor de schoenenwinkel. Hij keek naar ons. Hij was van buitenlandse afkomst en sprak een beetje gebrekkig engels. Hij vertelde ons dat hij hier gewoon even uitruste, dat hij niet wist voor hoelang, en ook niet meer hoe hij hier gekomen was. Hij leek in de war, maar hij was zo aardig en zorgzaam.
Plots keek hij mijn vriend diep in de ogen aan en zei: "Take good care for her"
Waarop mijn vriend antwoordde dat hij dat zou doen.
De man zei: "Dont do things with other girls, dont even think about other girls. Even with THINKIN of other girls, you're cheating on her"
Mijn vriend wilde ik de verdediging gaan, maar toen legde die man zijn vinger op zn mond: "Shhhh"
We liepen verder. Ik keek nog een keer om en zag dat hij ons nakeek.
Ik voelde me best rot om hem daar achter te laten op het stoepje. Ik liep terug naar hem en gaf hem wat sigaretten, hij was namelijk stompjes aan het roken.
Hij probeerde nog in het nederlands dankjewel te zeggen. Toen ik wegliep greep hij me nog even bij mijn arm en fluisterde: "Take good care, pretty" Hij glimlachte en toen liep ik weg, weer terug naar mijn vriend. Hij vroeg wat de man zei. Ik zei: "Niets"
Het voelde als een klein geheimpje.
Ik was dit bijna vergeten maar bij het lezen van dit topic kwam het weer naar boven. Ik weet het weer precies. Ik vind het jammer dat ik hem nooit meer gezien heb.
dinsdag 23 juni 2009 om 14:21
Ik word geraakt door mijn ouders,hoe die elke tegenslag verwerken,elk verdriet dat op hun pad komt,met zijn tweeën doorstaan..
Twee jaar geleden kreeg mijn vader 5 hartinfarcten en een hartstilstand...
Ik kwam net de afdeling op toen ze hem weg wilde rijden voor een katharisatie.. En werd meteen geraakt ... door de angst die in zijn ogen stond.
Mijn vader ,mijn held zo bang!! Als ik aan dat moment terugdenk prikken de tranen weer in mijn ogen..
Twee jaar geleden kreeg mijn vader 5 hartinfarcten en een hartstilstand...
Ik kwam net de afdeling op toen ze hem weg wilde rijden voor een katharisatie.. En werd meteen geraakt ... door de angst die in zijn ogen stond.
Mijn vader ,mijn held zo bang!! Als ik aan dat moment terugdenk prikken de tranen weer in mijn ogen..
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
dinsdag 23 juni 2009 om 22:36
Mijn ouders en schoonouders een paar weken geleden in onze tuin.
Wij waren een jaar bij elkaar en gaven voor het eerst een tuinfeestje. Onze beide vriendenkringen hadden elkaar nog nooit gezien. Was supergezellig, maar het meest heb ik genoten van mijn (schoon)ouders. Alle vier zijn ze tussen de 65 en 70 jaar, lopen niet helemaal makkelijk meer, maar jemig: wat fladderden zij door de tuin en wat hadden ze het naar hun zin!
En verder kan mijn neefje van twee me ontzettend raken: zit hij bij mijn zus in de auto en praten zij en ik via de carkit met elkaar. Hoor je op de achtergrond opeens een piepstemmetje: nou, wil ik even wat zeggen. Zus en ik stil... Tante summer is de allllerliefste tante. Zucht.....
PS supertopic!!!
Wij waren een jaar bij elkaar en gaven voor het eerst een tuinfeestje. Onze beide vriendenkringen hadden elkaar nog nooit gezien. Was supergezellig, maar het meest heb ik genoten van mijn (schoon)ouders. Alle vier zijn ze tussen de 65 en 70 jaar, lopen niet helemaal makkelijk meer, maar jemig: wat fladderden zij door de tuin en wat hadden ze het naar hun zin!
En verder kan mijn neefje van twee me ontzettend raken: zit hij bij mijn zus in de auto en praten zij en ik via de carkit met elkaar. Hoor je op de achtergrond opeens een piepstemmetje: nou, wil ik even wat zeggen. Zus en ik stil... Tante summer is de allllerliefste tante. Zucht.....
PS supertopic!!!
zaterdag 27 juni 2009 om 19:19
Mijn broertjes, het zijn dan wel ''half'' broertjes maar er is niks halfs aan. Mijn jongste broertje van 4 zei laatst tegen mijn vader: Van Livetti mag ik heel veel nachtjes komen logeren he? dat heeft ze gezegt. (hij komt af en toe nachtje bij mij slapen en dan doen we leuke dingen zoals naar de bios, kinderboerderij. en hij geniet er zo van) Mijn oudste broertje raakt mij ook altijd. Hij is dan al wel 9 maar als ik langskom begroet ie me als een jongetje van 3 dat vind ik heerlijk!
Verder een man die woont in een bejaardehuis waar ik stage heb gelopen. Hij is zn vrouw net verloren en ben langs geweest. Het enige wat hij kon uitbrengen is dat hij haar had gezien en dat ze er zo mooi bij lag (opengebaard) en dat ze zn lief ''snoetje'' had. Hij begon weer te snikken en toen gaf ik hem een knuffel waarbij hij eigenlijk in tranen uitbarstte. Ik ben ook naar zijn vrouw geweest en vond het iets moois om te delen in zijn verdriet. De manier hoe hij vertelde dat ze nog zo mooi was, en de kleren droeg die ze aanhad op hun 65e samenzijn dat jaar. Heel bijzonder.
Verder een man die woont in een bejaardehuis waar ik stage heb gelopen. Hij is zn vrouw net verloren en ben langs geweest. Het enige wat hij kon uitbrengen is dat hij haar had gezien en dat ze er zo mooi bij lag (opengebaard) en dat ze zn lief ''snoetje'' had. Hij begon weer te snikken en toen gaf ik hem een knuffel waarbij hij eigenlijk in tranen uitbarstte. Ik ben ook naar zijn vrouw geweest en vond het iets moois om te delen in zijn verdriet. De manier hoe hij vertelde dat ze nog zo mooi was, en de kleren droeg die ze aanhad op hun 65e samenzijn dat jaar. Heel bijzonder.
zondag 5 juli 2009 om 18:28
quote:Feesie schreef op 22 juni 2009 @ 11:57:
Hey Pastcy, ik miste je al op het peuterhumor-topic - jouw zoontje is absoluut de leverancier van de beste anekdotes.
Wat rot dat het niet goed met je gaat. Geen idee wat er aan de hand is (ik kom je verder nooit tegen in andere topics) maar ik wens je veel sterkte!
Dank je wel, feesie, lief van je. Lees pas net je reaktie. Oeps, toch maar wat vaker achter de pc duiken. Het is inderdaad een mooi portret dat mannetje.
Hopelijk komen er weer mooie reakties, het zou zo ontzettend jammer zijn als dit topic stilletjes verdwijnt.
Hey Pastcy, ik miste je al op het peuterhumor-topic - jouw zoontje is absoluut de leverancier van de beste anekdotes.
Wat rot dat het niet goed met je gaat. Geen idee wat er aan de hand is (ik kom je verder nooit tegen in andere topics) maar ik wens je veel sterkte!
Dank je wel, feesie, lief van je. Lees pas net je reaktie. Oeps, toch maar wat vaker achter de pc duiken. Het is inderdaad een mooi portret dat mannetje.
Hopelijk komen er weer mooie reakties, het zou zo ontzettend jammer zijn als dit topic stilletjes verdwijnt.
vrijdag 17 juli 2009 om 00:53
Een ex van mij. Ik ben er eigenlijk net achter gekomen dat hij zichzelf van het leven beroofd heeft maandag. Vorige week moest ik nog aan hem denken en heb ik naar hem gezocht op hyves.. Ik kon hem alleen niet vinden. Nu heb ik het gevoel dat ik door had moeten zoeken, contact op had moeten nemen.. Ergens weet ik ook wel dat het zeer waarschijnlijk niets uitgehaald had.. En toch voel ik een soort schuld. Alsof het een teken aan de wand was dat ik aan hem dacht (gebeurde eigenlijk nooit, tot dat moment -relatie is 5jr geleden-). Ik kan hem nu niet loslaten. Hij raakt mij diep.. Wat moet hij wel niet meegemaakt hebben..
When in doubt, add glitter.
vrijdag 17 juli 2009 om 15:04
Wat een super topic zeg. Ik word flink geraakt door de verhalen. Ik ben zowiezo al snel geraakt. Vooral door oudere mensen die ik soms tegenkom als ik de stad loop en die uitstralen dat ze eenzaam zijn. Dan kan ik wel huilen. Neem ook altijd de tijd om even een praatje te maken.
Tijd terug was ik in het ziekenhuis. Er kwam zomaar een vrouw naar mijn moeder en mij toe toen wij daar wat zaten te drinken. Ze was heel erg aan het lachen en zei dat ze ons even wilde vertellen waarom. Toen ze het verteld had, bedankte ze ons dat we naar haar geluisterd hadden. Haar man was vorig jaar overleden en ze had geen kinderen, dus thuis kon ze het grappige verhaal niet meer kwijt. En ze vond het fijn dat ze het nu wel kwijt kon. Boeh, wat raakte mij dat zeg.
Kinderen raken mij ook. Kinderen horen niet zoveel ellende over zich heen te krijgen, en kinderen horen mensen om zich heen te hebben die van ze houden.
Toen ik 18 was trouwde mijn oom. Tijdens het diner zei ik tegen mijn opa, opa als ik trouw wil ik graag dat jij mijn getuige bent. Bijna 10 jaar later mocht ik hem vragen. En hij raakte helemaal ontroerd, iets wat ik helemaal niet verwachtte. En dat raakte mij weer heel erg. Toen mijn opa achter onze rug om geregeld had dat hij ons de ringen mocht geven, raakte dat mij nog dieper. Dat was een heel bijzonder moment, op dat moment voelde ik mij zo enorm met hem verbonden. Helaas is hij overleden tijdens onze huwelijksreis.
Tijd terug was ik in het ziekenhuis. Er kwam zomaar een vrouw naar mijn moeder en mij toe toen wij daar wat zaten te drinken. Ze was heel erg aan het lachen en zei dat ze ons even wilde vertellen waarom. Toen ze het verteld had, bedankte ze ons dat we naar haar geluisterd hadden. Haar man was vorig jaar overleden en ze had geen kinderen, dus thuis kon ze het grappige verhaal niet meer kwijt. En ze vond het fijn dat ze het nu wel kwijt kon. Boeh, wat raakte mij dat zeg.
Kinderen raken mij ook. Kinderen horen niet zoveel ellende over zich heen te krijgen, en kinderen horen mensen om zich heen te hebben die van ze houden.
Toen ik 18 was trouwde mijn oom. Tijdens het diner zei ik tegen mijn opa, opa als ik trouw wil ik graag dat jij mijn getuige bent. Bijna 10 jaar later mocht ik hem vragen. En hij raakte helemaal ontroerd, iets wat ik helemaal niet verwachtte. En dat raakte mij weer heel erg. Toen mijn opa achter onze rug om geregeld had dat hij ons de ringen mocht geven, raakte dat mij nog dieper. Dat was een heel bijzonder moment, op dat moment voelde ik mij zo enorm met hem verbonden. Helaas is hij overleden tijdens onze huwelijksreis.
vrijdag 17 juli 2009 om 15:48
Hier in de streek fietst(e) altijd een oude gebochelde man, weer of geen weer, ik kwam hem altijd tegen met hardlopen of honden uitlaten en altijd had hij van een afstand een vrolijk woord en een armzwaai. Steevast noemde hij al onze 3 honden "Bassie", vandaar dat Chikiman en ik hem tot Bassie hadden gedoopt. Nu hoorde ik een paar weken geleden dat hij is overleden.... Tijdens een weg oversteken op zijn geliefde fiets aangereden door een auto en dit niet overleefd
Chikiman en ik waren er stil van en moesten echt slikken, ik denk nog regelmatig aan hem tijdens mijn vaste hardlooprondes. Raar dat je iemand die je nauwelijks kent kunt missen....
Chikiman en ik waren er stil van en moesten echt slikken, ik denk nog regelmatig aan hem tijdens mijn vaste hardlooprondes. Raar dat je iemand die je nauwelijks kent kunt missen....
vrijdag 17 juli 2009 om 19:10
Prachtige topic....krijg niet snel een brok in mijn keel maar van deze verhalen wel.
Eergisteren werd ik geraakt door 3 kleine meisjes. Ik kwam net thuis van mijn werk toen ik door 1 van de meisjes werd aangesproken of ik kinderen had. Ik:"Huh? Nee, ik heb geen kinderen. Waarom wil je dat weten?" Zegt het meisje:"We willen nog 1 kindje om mee te spelen". De onschuld van die meisjes, ik kreeg er een blij gevoel van. Kinderen die een ander onbekend kind zoeken om tikkertje te kunnen spelen. Ik heb de meisjes een bak stoepkrijt gegeven en toen ik de volgende ochtend de deur uitstapte om riching kantoor te gaan zag ik de hele stoep volgetekend. Weer dat blije gevoel.....
Konden we dat als volwassenen ook maar....gewoon een willekeurige vreemde aanspreken en vragen:"Zin om samen een kopje thee te drinken?"
Eergisteren werd ik geraakt door 3 kleine meisjes. Ik kwam net thuis van mijn werk toen ik door 1 van de meisjes werd aangesproken of ik kinderen had. Ik:"Huh? Nee, ik heb geen kinderen. Waarom wil je dat weten?" Zegt het meisje:"We willen nog 1 kindje om mee te spelen". De onschuld van die meisjes, ik kreeg er een blij gevoel van. Kinderen die een ander onbekend kind zoeken om tikkertje te kunnen spelen. Ik heb de meisjes een bak stoepkrijt gegeven en toen ik de volgende ochtend de deur uitstapte om riching kantoor te gaan zag ik de hele stoep volgetekend. Weer dat blije gevoel.....
Konden we dat als volwassenen ook maar....gewoon een willekeurige vreemde aanspreken en vragen:"Zin om samen een kopje thee te drinken?"
vrijdag 17 juli 2009 om 19:36
quote:Sensy12 schreef op 17 juli 2009 @ 19:10:
"Zin om samen een kopje thee te drinken?"
@ Sensy: Dat zou wel eens erg gezellig kunnen zijn! Jammer dat de maatschappij vaak zo niet in elkaar zit.
Ik vind dit een erg fijn topic. Deze week heb ik afscheid moeten nemen van een heel bijzonder mens.
Een man die door zijn ziekte steeds meer beperkingen kreeg, maar ondanks dat volop van het leven genoot en eruit haalde wat er in zat. Hij zat al erg lang in een rolstoel, maar nooit, nee echt nooit heb ik hem horen klagen of mopperen over zijn situatie. Altijd geinteresseerd in de mensen om hem heen. Zijn vrouw was zijn steun en toeverlaat. Onvoorwaardelijke steun en liefde. Bijzonder. En nu is hij er niet meer, en nu pas realiseer ik me hoe bijzonder hij is/was. Jammer dat ik daar nu pas zo bij stil sta!
"Zin om samen een kopje thee te drinken?"
@ Sensy: Dat zou wel eens erg gezellig kunnen zijn! Jammer dat de maatschappij vaak zo niet in elkaar zit.
Ik vind dit een erg fijn topic. Deze week heb ik afscheid moeten nemen van een heel bijzonder mens.
Een man die door zijn ziekte steeds meer beperkingen kreeg, maar ondanks dat volop van het leven genoot en eruit haalde wat er in zat. Hij zat al erg lang in een rolstoel, maar nooit, nee echt nooit heb ik hem horen klagen of mopperen over zijn situatie. Altijd geinteresseerd in de mensen om hem heen. Zijn vrouw was zijn steun en toeverlaat. Onvoorwaardelijke steun en liefde. Bijzonder. En nu is hij er niet meer, en nu pas realiseer ik me hoe bijzonder hij is/was. Jammer dat ik daar nu pas zo bij stil sta!
vrijdag 17 juli 2009 om 21:10
Gisteren overkwam me zoiets.
Ik ben al weken oververmoeid, maar wil er eigenlijk niet aan toegeven. Gisteren ging het halverwege de dag alleen echt niet meer, en meldde ik me schoorvoetend (en half slaapwandelend) ziek. Bij mijn appartementencomplex aangekomen schuifelde mijn bejaarde buurman me vanuit de portiek tegemoet. Hij woont op de tweede verdieping, geloof ik. Hij kwam blijkbaar even de post ophalen en hield de voordeur voor me open. Even later stond ik nogal verlept bij de lift. Hij stiefelde met lege handen terug van de postvakken, richting mij. Ik deed een stap opzij, zodat hij als eerste in de lift kon stappen die er voor mij aan kwam. Maar die oude man, langzaam schuifelend en bibberend op zijn benen, glimlachte tegen me, greep vastberaden de trapleuning vast en schoof stapje voor stapje de trap op, naar boven.
En ik nam de lift omdat ik moe was. Wat voelde ik een bewondering voor mijn buurman met doorzettingsvermogen!
Ik ben al weken oververmoeid, maar wil er eigenlijk niet aan toegeven. Gisteren ging het halverwege de dag alleen echt niet meer, en meldde ik me schoorvoetend (en half slaapwandelend) ziek. Bij mijn appartementencomplex aangekomen schuifelde mijn bejaarde buurman me vanuit de portiek tegemoet. Hij woont op de tweede verdieping, geloof ik. Hij kwam blijkbaar even de post ophalen en hield de voordeur voor me open. Even later stond ik nogal verlept bij de lift. Hij stiefelde met lege handen terug van de postvakken, richting mij. Ik deed een stap opzij, zodat hij als eerste in de lift kon stappen die er voor mij aan kwam. Maar die oude man, langzaam schuifelend en bibberend op zijn benen, glimlachte tegen me, greep vastberaden de trapleuning vast en schoof stapje voor stapje de trap op, naar boven.
En ik nam de lift omdat ik moe was. Wat voelde ik een bewondering voor mijn buurman met doorzettingsvermogen!
