Psyche
alle pijlers
Wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
vrijdag 12 juni 2009 om 09:47
Iedere ochtend fietst er een dwaas door mijn straat met om zijn hals een radio geknoopt waar knalharde klassieke muziek uitspettert. Hier word ik altijd zo vrolijk van.
Het liefst zou ik naar buiten rennen, hem omhelzen en een kop koffie aanbieden. Hij moest eens weten hoe hij me raakt.
En even verderop in de straat staat een oud dametje met spierwit haar de godganse op haar balkonnetje. Ze slaat alles gade wat aan haar voorbij trekt. Steevast wanneer ik haar groet, verschijnt er een twinkeling in haar ogen.
Zoals mijn topictitel al luidde: wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
Het liefst zou ik naar buiten rennen, hem omhelzen en een kop koffie aanbieden. Hij moest eens weten hoe hij me raakt.
En even verderop in de straat staat een oud dametje met spierwit haar de godganse op haar balkonnetje. Ze slaat alles gade wat aan haar voorbij trekt. Steevast wanneer ik haar groet, verschijnt er een twinkeling in haar ogen.
Zoals mijn topictitel al luidde: wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
woensdag 17 juni 2009 om 13:12
En wie mij raakt, dat is een jongen die vroeger bij me in de klas zat.
Een paar maanden terug was er een reünie en stiekem hoopte ik dat hij er ook zou zijn. Want wat heb ik me ontzettend vaak afgevraagd hoe het inmiddels met hem zou gaan. Of hij nog zou leven.
Vroeger werd hem het leven zuur gemaakt op school, door andere kinderen, maar ook door de leraar. En thuis, daar werd hij mishandeld en vervolgens van het ene pleeggezin naar het andere verplaatst.
Hij zag er vroeger een beetje gek uit en was totaal weerloos. Ik had altijd erg met hem te doen en ondanks mijn toen ook niet al te sterke positie probeerde ik naast hem te staan. En er voor hem te zijn.
Na die basisschooltijd verloor ik hem uit het oog en heb ik me altijd zorgen gemaakt.
Maar hij was er, op de reünie en ik herkende hem haast niet. Hij is nu een kop groter dan ik en zijn jampotglazen-bril is ingeruild voor lenzen.
Hij zag mij meteen en ik zag de glinstering in zijn ogen. Wat was hij blij mij te zijn en wat vond ik het dapper dat hij daar zo stond.
Met tranen in mijn ogen sprak ik met hem, over vroeger en nu. Over zijn herinneringen en de mijne.
En nu, nu gaat het goed met hem! Hij heeft een goede baan, vrienden en een eigen woonstek.
Later huilde ik op de wc, heel zachtjes.
Een paar maanden terug was er een reünie en stiekem hoopte ik dat hij er ook zou zijn. Want wat heb ik me ontzettend vaak afgevraagd hoe het inmiddels met hem zou gaan. Of hij nog zou leven.
Vroeger werd hem het leven zuur gemaakt op school, door andere kinderen, maar ook door de leraar. En thuis, daar werd hij mishandeld en vervolgens van het ene pleeggezin naar het andere verplaatst.
Hij zag er vroeger een beetje gek uit en was totaal weerloos. Ik had altijd erg met hem te doen en ondanks mijn toen ook niet al te sterke positie probeerde ik naast hem te staan. En er voor hem te zijn.
Na die basisschooltijd verloor ik hem uit het oog en heb ik me altijd zorgen gemaakt.
Maar hij was er, op de reünie en ik herkende hem haast niet. Hij is nu een kop groter dan ik en zijn jampotglazen-bril is ingeruild voor lenzen.
Hij zag mij meteen en ik zag de glinstering in zijn ogen. Wat was hij blij mij te zijn en wat vond ik het dapper dat hij daar zo stond.
Met tranen in mijn ogen sprak ik met hem, over vroeger en nu. Over zijn herinneringen en de mijne.
En nu, nu gaat het goed met hem! Hij heeft een goede baan, vrienden en een eigen woonstek.
Later huilde ik op de wc, heel zachtjes.
woensdag 17 juni 2009 om 15:44
Wat een ontroerend topic!
Ik word geraakt door een verstandelijk gehandicapte jongen die altijd dolletjes maakt met de buschauffeur en dan heerlijk hard schatert.
En ik heb een zwak voor de oudere heer uit mijn flat. Slecht ter been, maar hij houdt altijd galant de deur open en spreekt mij aan met mevrouw (maar dan op z'n oud Nederlands).
Ik word geraakt door een verstandelijk gehandicapte jongen die altijd dolletjes maakt met de buschauffeur en dan heerlijk hard schatert.
En ik heb een zwak voor de oudere heer uit mijn flat. Slecht ter been, maar hij houdt altijd galant de deur open en spreekt mij aan met mevrouw (maar dan op z'n oud Nederlands).
anoniem_70311 wijzigde dit bericht op 17-06-2009 15:45
Reden: tikfoutjes
Reden: tikfoutjes
% gewijzigd
woensdag 17 juni 2009 om 15:59
quote:Carlien schreef op 15 juni 2009 @ 01:45:
Wie mij ooit geraakt heeft (heel erg): een Z-verkoper (daklozenkrant) in Zaanstad. Een man van 65 jaar, toendertijd, die altijd klaarstond voor iedereen. Die als vrijwilliger met de zonnebloemstichting meeging. Iemand waarvan ik wel eens zei: als ik hem zie dan snap ik dat het iedereen zou kunnen overkomen. Zijn verhaal heeft ooit in de Z gestaan, en toen brak mijn hart .... Ik heb regelmatig uitgebreid met hem staan kletsen, en toen ie eindelijk een woninkje in Amsterdam aangeboden kreeg hebben we hem een kadootje voor zijn nieuwe huisje gegeven. Hij ging later lezingen geven over dakloosheid door de eeuwen heen. 'Mijn' Z- verkoper, ik mis hem al jaren in het Zaanse straatbeeld....De man die een onuitwisbare indruk bij mij heeft achtergelaten, met zijn doorzettingsvermogen en zijn vriendelijkheid. Waar ie ook is nu, ik hoop dat het hem goed gaat!Stond hij niet altijd bij de V&D? Ik was ook zo ontroerd door zijn verhaal!
Wie mij ooit geraakt heeft (heel erg): een Z-verkoper (daklozenkrant) in Zaanstad. Een man van 65 jaar, toendertijd, die altijd klaarstond voor iedereen. Die als vrijwilliger met de zonnebloemstichting meeging. Iemand waarvan ik wel eens zei: als ik hem zie dan snap ik dat het iedereen zou kunnen overkomen. Zijn verhaal heeft ooit in de Z gestaan, en toen brak mijn hart .... Ik heb regelmatig uitgebreid met hem staan kletsen, en toen ie eindelijk een woninkje in Amsterdam aangeboden kreeg hebben we hem een kadootje voor zijn nieuwe huisje gegeven. Hij ging later lezingen geven over dakloosheid door de eeuwen heen. 'Mijn' Z- verkoper, ik mis hem al jaren in het Zaanse straatbeeld....De man die een onuitwisbare indruk bij mij heeft achtergelaten, met zijn doorzettingsvermogen en zijn vriendelijkheid. Waar ie ook is nu, ik hoop dat het hem goed gaat!Stond hij niet altijd bij de V&D? Ik was ook zo ontroerd door zijn verhaal!
woensdag 17 juni 2009 om 17:38
quote:zeniiba schreef op 17 juni 2009 @ 09:56:
Ruim tien jaar geleden, ik had net eindexamen gedaan, was bijna 18, en ik had een zomerbaantje in een ziekenhuis waar ik kamers en wc's schoonmaakte. Op een dag was ik een kamer aan het schoonmaken en ik hoorde rumoer vanuit de 'volgende kamer'. Kijkje genomen en ik schrok: in het midden van de kamer zat een meervoudig gehandicapte man in een rolstoel. Zo'n stoel met een klaptafel om hem erin te laten blijven zitten. Hij stootte onverstaanbare klanken uit en wiegde met gekromde rug, duidelijk geagiteerd. Over de muren en plafond liep een boog van bloed... hij had zijn infuuslijn losgetrokken die zich met bloed was beginnen te vullen doordat het infuuszakje leeg was. Nogmaals: ik schrok. Verpleging gewaarschuwd, die gingen ermee aan de slag. De kamer aanvankelijk overgeslagen. Aan het einde van de ronde teruggegaan naar die kamer. De man zat nu wat rustiger te wiegen in zijn stoel, het bloed was al schoongemaakt door de verpleging en ik begon de rest van de kamer (tafel, kast, wasbak) schoon te maken. En dan hoor ik de man zingen. Zachtjes, een beetje onbeholpen, zonder de melodie echt te vangen. Ik val stil en ik moet heel goed luisteren maar dan herken ik het liedje. Het is een christelijk kinderliedje dat ik zelf als kind ook heb geleerd: Stil maar... wacht maar... alles wordt nieuw, de hemel en de aarde. En dan zing ik mee: stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw, de hemel en de aarde. En ik denk dat ik aan hem kan zien dat hij het fijn vindt. In ieder geval vind ik het zelf heel fijn en het kan me niks schelen wat de rest van de mensen op de afdeling ervan vinden. En nu nog moet ik bijna huilen als ik terugdenk aan dat moment: ik, jong, net eindexamen gedaan, toekomst ligt open, ik ben gezond. En hij, ouder, meervoudig gehandicapt, in een ziekenhuis, in een rolstoel, nauwelijks in staat zich uit te drukken... samen zingend dat alles goed en nieuw zal worden.
(ja, het kan opgevat worden als een beetje cheesy christelijk verhaal misschien, maar zo is het niet bedoeld.... (zo ben ik ook niet
).
Wat een prachtverhaal. Er rollen een paar tranen over mijn wangen (heeft niks te maken met maandelijkse hormonen hoor, neuh!).
Zeniiba, jij hebt mij ook eens persoonlijk geraakt met een ontzettend lief compliment op het forum. Is het inmiddels gelukt om je rijbewijs te halen?
Ruim tien jaar geleden, ik had net eindexamen gedaan, was bijna 18, en ik had een zomerbaantje in een ziekenhuis waar ik kamers en wc's schoonmaakte. Op een dag was ik een kamer aan het schoonmaken en ik hoorde rumoer vanuit de 'volgende kamer'. Kijkje genomen en ik schrok: in het midden van de kamer zat een meervoudig gehandicapte man in een rolstoel. Zo'n stoel met een klaptafel om hem erin te laten blijven zitten. Hij stootte onverstaanbare klanken uit en wiegde met gekromde rug, duidelijk geagiteerd. Over de muren en plafond liep een boog van bloed... hij had zijn infuuslijn losgetrokken die zich met bloed was beginnen te vullen doordat het infuuszakje leeg was. Nogmaals: ik schrok. Verpleging gewaarschuwd, die gingen ermee aan de slag. De kamer aanvankelijk overgeslagen. Aan het einde van de ronde teruggegaan naar die kamer. De man zat nu wat rustiger te wiegen in zijn stoel, het bloed was al schoongemaakt door de verpleging en ik begon de rest van de kamer (tafel, kast, wasbak) schoon te maken. En dan hoor ik de man zingen. Zachtjes, een beetje onbeholpen, zonder de melodie echt te vangen. Ik val stil en ik moet heel goed luisteren maar dan herken ik het liedje. Het is een christelijk kinderliedje dat ik zelf als kind ook heb geleerd: Stil maar... wacht maar... alles wordt nieuw, de hemel en de aarde. En dan zing ik mee: stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw, de hemel en de aarde. En ik denk dat ik aan hem kan zien dat hij het fijn vindt. In ieder geval vind ik het zelf heel fijn en het kan me niks schelen wat de rest van de mensen op de afdeling ervan vinden. En nu nog moet ik bijna huilen als ik terugdenk aan dat moment: ik, jong, net eindexamen gedaan, toekomst ligt open, ik ben gezond. En hij, ouder, meervoudig gehandicapt, in een ziekenhuis, in een rolstoel, nauwelijks in staat zich uit te drukken... samen zingend dat alles goed en nieuw zal worden.
(ja, het kan opgevat worden als een beetje cheesy christelijk verhaal misschien, maar zo is het niet bedoeld.... (zo ben ik ook niet
).Wat een prachtverhaal. Er rollen een paar tranen over mijn wangen (heeft niks te maken met maandelijkse hormonen hoor, neuh!).
Zeniiba, jij hebt mij ook eens persoonlijk geraakt met een ontzettend lief compliment op het forum. Is het inmiddels gelukt om je rijbewijs te halen?
woensdag 17 juni 2009 om 19:46
woensdag 17 juni 2009 om 19:50
quote:Zoete schreef op 16 juni 2009 @ 11:15:
[...]
Je verhaal raakt me, Vliegende Hollander. Heb je enig idee wat er met haar gebeurt zodra de naar de middelbare school gaat? Gaat ze dan naar een pleeggezin, internaat? Of blijft in het kindertehuis?
Denk jij dat je kans kunt zien om haar - weliswaar vanaf de zijlijn - in de gaten te blijven houden?Ze is aangemeld voor verschillende gezinsvervangende tehuizen, maar wordt steeds afgewezen. Vanwege haar problematiek, haar iq (die dan weer te hoog en dan weer te laag is) Het is echt schrijnend om te zien dat door zoveel bureaucratie een kind geen eigen plek kan krijgen. Elke keer als ik een rapport meegeef of een certificaat (denk aan sportdagen e.d.) vraag ik me af wie deze bewaard. Ik hoop eigenlijk dat ik haar niet in de gaten kan houden, omdat dat zou betekenen dat ze naar dat fijne tehuis aan de andere kant van het land kan. We hebben met zijn allen bezwaar aangetekend tegen haar afwijzing. ( kinderhuis, school, jeugdzorg en voogd.)
[...]
Je verhaal raakt me, Vliegende Hollander. Heb je enig idee wat er met haar gebeurt zodra de naar de middelbare school gaat? Gaat ze dan naar een pleeggezin, internaat? Of blijft in het kindertehuis?
Denk jij dat je kans kunt zien om haar - weliswaar vanaf de zijlijn - in de gaten te blijven houden?Ze is aangemeld voor verschillende gezinsvervangende tehuizen, maar wordt steeds afgewezen. Vanwege haar problematiek, haar iq (die dan weer te hoog en dan weer te laag is) Het is echt schrijnend om te zien dat door zoveel bureaucratie een kind geen eigen plek kan krijgen. Elke keer als ik een rapport meegeef of een certificaat (denk aan sportdagen e.d.) vraag ik me af wie deze bewaard. Ik hoop eigenlijk dat ik haar niet in de gaten kan houden, omdat dat zou betekenen dat ze naar dat fijne tehuis aan de andere kant van het land kan. We hebben met zijn allen bezwaar aangetekend tegen haar afwijzing. ( kinderhuis, school, jeugdzorg en voogd.)
woensdag 17 juni 2009 om 19:53
quote:Feesie schreef op 16 juni 2009 @ 13:42:
Zoete, wat een mooi topic.
Vliegendehollander, ook ik ben geraakt door jouw verhaal. Ach, die nutteloze vader- en moederdagcadeautjes, daar kan ik nou tranen van in mijn ogen krijgen. Ik zou graag wat doen voor dat meisje, maar vanuit België zal dat wel wat lastig zijn. Misschien eens een lief kaartje sturen ofzo, kan dat? Hoe dan ook, een dik compliment voor jou.
I.Een kaartje sturen zal er niet inzitten, maar lief dat je eraan denkt.
Zoete, wat een mooi topic.
Vliegendehollander, ook ik ben geraakt door jouw verhaal. Ach, die nutteloze vader- en moederdagcadeautjes, daar kan ik nou tranen van in mijn ogen krijgen. Ik zou graag wat doen voor dat meisje, maar vanuit België zal dat wel wat lastig zijn. Misschien eens een lief kaartje sturen ofzo, kan dat? Hoe dan ook, een dik compliment voor jou.
I.Een kaartje sturen zal er niet inzitten, maar lief dat je eraan denkt.
woensdag 17 juni 2009 om 19:56
quote:Lys schreef op 16 juni 2009 @ 22:04:
Prachtig topic!
Vliegendehollander, deze is ook een beetje voor jou:
Mijn leraar van de 4e klas lagere school. Ik heb ook een nogal nare kindertijd gehad, echter alles bleef binnenshuis.
Die leraar echter heeft het op de één of andere manier aangevoeld en mij (ja ja, als enige van de klas) eens uitgenodigd voor een logeerpartijtje! Wow!
Ik voelde me zó verwend, ik mocht meeëten, , we speelden spelletjes, hoefde mijn tanden niet te poetsen (haha), maar mocht lekker een appel mee naar bed en ik mocht voor het slapen gaan Suskes en Wiskes lezen.
Met geen woord over zaken gerept, maar een hele dag alleen maar aandacht en leuke dingen voor mij. De volgende ochtend mocht ik met hem in zijn auto mee naar school.
Ik voelde me zó bijzonder.
Ik krijg nu nog tranen in mijn ogen. Die ene logeerpartij heeft zoveel voor mij betekent.
Die man is en blijft in mijn gedachten.
En VH, zo zal dat meisje jouw later wrs ook eens dankbaar zijn.
En ik besluit nu dat ik hem ga traceren en hem na ruim 30 zal laten weten wat het voor mij betekent heeft.
Hier ben ik even stil van
Prachtig topic!
Vliegendehollander, deze is ook een beetje voor jou:
Mijn leraar van de 4e klas lagere school. Ik heb ook een nogal nare kindertijd gehad, echter alles bleef binnenshuis.
Die leraar echter heeft het op de één of andere manier aangevoeld en mij (ja ja, als enige van de klas) eens uitgenodigd voor een logeerpartijtje! Wow!
Ik voelde me zó verwend, ik mocht meeëten, , we speelden spelletjes, hoefde mijn tanden niet te poetsen (haha), maar mocht lekker een appel mee naar bed en ik mocht voor het slapen gaan Suskes en Wiskes lezen.
Met geen woord over zaken gerept, maar een hele dag alleen maar aandacht en leuke dingen voor mij. De volgende ochtend mocht ik met hem in zijn auto mee naar school.
Ik voelde me zó bijzonder.
Ik krijg nu nog tranen in mijn ogen. Die ene logeerpartij heeft zoveel voor mij betekent.
Die man is en blijft in mijn gedachten.
En VH, zo zal dat meisje jouw later wrs ook eens dankbaar zijn.
En ik besluit nu dat ik hem ga traceren en hem na ruim 30 zal laten weten wat het voor mij betekent heeft.
Hier ben ik even stil van
donderdag 18 juni 2009 om 06:44
De mensen van het tehuis in Azie waar ik stage heb gelopen. Hun familie hoeft ze niet meer en een toekomst is er niet voor hen. De enige die ze hebben is het personeel wat er rondloopt. Toch hebben ze elke dag een glimlach op hun gezicht, zwaaien ze uitbundig en maken ze tekeningen voor je. Terwijl zij ook heel goed weten dat degen voor wie ze te tekening maken hun binnenkort ook gaat verlaten.....
auw........
auw........
Loop met je gezicht in de zon, dan valt de schaduw achter je.
donderdag 18 juni 2009 om 14:09
Toen ik mijn man ontmoette vertelde hij me over zijn dromen. Hij wilde zingen. En ik zei: natuurlijk, en ik zal je daar altijd in steunen.
We zijn samen door pieken en dalen gegaan, maar zijn muziek stond altijd centraal. We zijn nu 13 jaar verder, en morgen...morgen begint hij aan zijn eerste tournee en hij is zooo dankbaar dat hij deze droom heeft waar mogen maken en ik ben zoooo trots op hem dat hij zijn droom altijd voor ogen heeft gehouden en er zo hard voor heeft gewerkt. Mijn man raakt me.
We zijn samen door pieken en dalen gegaan, maar zijn muziek stond altijd centraal. We zijn nu 13 jaar verder, en morgen...morgen begint hij aan zijn eerste tournee en hij is zooo dankbaar dat hij deze droom heeft waar mogen maken en ik ben zoooo trots op hem dat hij zijn droom altijd voor ogen heeft gehouden en er zo hard voor heeft gewerkt. Mijn man raakt me.
donderdag 18 juni 2009 om 20:38
quote:oliemun schreef op 18 juni 2009 @ 14:16:
Oh, met dat dankbaar zijn bedoelde ik niet mij hoor al zal dat er misschien heus wel ergens inzitten bij hem. Het was geen ego-post
Daar ga ik ook niet van uit... Geniet er van morgen!
Zeniiba, Vliegende Hollander, wat een mooie verhalen... Ook ik ben er stil van en moet hevig vechten tegen de tranen, lukt alleen niet echt..
Oh, met dat dankbaar zijn bedoelde ik niet mij hoor al zal dat er misschien heus wel ergens inzitten bij hem. Het was geen ego-post
Daar ga ik ook niet van uit... Geniet er van morgen!
Zeniiba, Vliegende Hollander, wat een mooie verhalen... Ook ik ben er stil van en moet hevig vechten tegen de tranen, lukt alleen niet echt..
vrijdag 19 juni 2009 om 10:59
vrijdag 19 juni 2009 om 13:54
quote:vliegendehollander schreef op 15 juni 2009 @ 21:39:
Een leerlinge van me raakt me. Ik werk op een cluster lV school en dit meisje heeft een vreselijk verleden, woont nu al twee jaar in een kinderhuis (waar je eigenlijk max een jaar mag verblijven) Heeft geen contact meer met ouders en verder geen familie.
Ze is 12 maar ontzettend blij als je speciaal voor haar een stuiterbal meeneemt van de vrijmarkt, omdat je aan haar moest denken toen je hem zag. (ivm herkenbaarheid omschrijf ik het even niet)
Doet ontzettend haar best voor de vader en moederdagkado's, terwijl ze niemand heeft aan wie ze het kan geven. Is altijd vrolijk en geniet van de kleine dingen in het leven.
Je mag geen lievelingetjes hebben, maar omdat zij niemand heeft die haar eens iets extra's geeft doe ik dat weleens. En de hele klas accepteert dat, ook dat vind ik weer bewonderenswaardig!
Ik moet hier serieus om huilen. Kun je haar niet adopteren?
Dingen met kinderen raken mij sinds ik moeder ben zó keihard dat ik mezelf er soms voor in bescherming moet nemen.
Een leerlinge van me raakt me. Ik werk op een cluster lV school en dit meisje heeft een vreselijk verleden, woont nu al twee jaar in een kinderhuis (waar je eigenlijk max een jaar mag verblijven) Heeft geen contact meer met ouders en verder geen familie.
Ze is 12 maar ontzettend blij als je speciaal voor haar een stuiterbal meeneemt van de vrijmarkt, omdat je aan haar moest denken toen je hem zag. (ivm herkenbaarheid omschrijf ik het even niet)
Doet ontzettend haar best voor de vader en moederdagkado's, terwijl ze niemand heeft aan wie ze het kan geven. Is altijd vrolijk en geniet van de kleine dingen in het leven.
Je mag geen lievelingetjes hebben, maar omdat zij niemand heeft die haar eens iets extra's geeft doe ik dat weleens. En de hele klas accepteert dat, ook dat vind ik weer bewonderenswaardig!
Ik moet hier serieus om huilen. Kun je haar niet adopteren?
Dingen met kinderen raken mij sinds ik moeder ben zó keihard dat ik mezelf er soms voor in bescherming moet nemen.
vrijdag 19 juni 2009 om 14:49
In de bus stapt ongeveer halverwege mijn reis een donkere jongen in. Ik kan niet echt benoemen wat er 'mis' is met 'm, maar ik denk dat het iets is in de richting van een ontwikkelingsachterstand o.i.d. Hij gaat 9 van de 10 keer naast iemand zitten en begint dan in het wilde weg dingen te vragen (aan onbekenden dus): "heb je lekker gegeten?", "wanneer ga je televisie kijken?". Hij vraagt en luistert, maar vertelt eigenlijk nooit iets over zichzelf. Tenzij je het hem vraagt. Ik zit pas sinds een paar maanden in deze bus en 's ochtends zitten er ook altijd een stuk of 6 nogal luidruchtige 14-16 jarigen in. Als hij binnen komt roepen ze hem met een bijnaam *kan even niet meer erop komen wat dat is...* en dat vindt ie helemaal fantastisch. Dan is het van "*bijnaam*, wat heb je gedronken vanochtend? weer Sinas?". Waarop de jongen dan antwoord nee, nee, cola is beter vandaag. Die kinderen 'kennen' hem blijkbaar al wat langer, en hun uitspraken/vragen aan hem zijn altijd net op het randje van belachelijkmaken...maar de jongen vind het fantastisch dat hij (h)erkent wordt.
Waarop ik me dan altijd weer afvraag of hij thuis 'niemand' heeft die 's ochtends een kopje thee maakt, in plaats van een glas sinas/cola...
Waarop ik me dan altijd weer afvraag of hij thuis 'niemand' heeft die 's ochtends een kopje thee maakt, in plaats van een glas sinas/cola...
