Psyche
alle pijlers
Wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
vrijdag 12 juni 2009 om 09:47
Iedere ochtend fietst er een dwaas door mijn straat met om zijn hals een radio geknoopt waar knalharde klassieke muziek uitspettert. Hier word ik altijd zo vrolijk van.
Het liefst zou ik naar buiten rennen, hem omhelzen en een kop koffie aanbieden. Hij moest eens weten hoe hij me raakt.
En even verderop in de straat staat een oud dametje met spierwit haar de godganse op haar balkonnetje. Ze slaat alles gade wat aan haar voorbij trekt. Steevast wanneer ik haar groet, verschijnt er een twinkeling in haar ogen.
Zoals mijn topictitel al luidde: wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
Het liefst zou ik naar buiten rennen, hem omhelzen en een kop koffie aanbieden. Hij moest eens weten hoe hij me raakt.
En even verderop in de straat staat een oud dametje met spierwit haar de godganse op haar balkonnetje. Ze slaat alles gade wat aan haar voorbij trekt. Steevast wanneer ik haar groet, verschijnt er een twinkeling in haar ogen.
Zoals mijn topictitel al luidde: wie raakt jou zonder dat hij/zij het weet?
dinsdag 16 juni 2009 om 22:27
Een paar jaar geleden heeft een dakloze man mij geraakt. Ik liep een keer naar de parkeerplaats toen ik van mijn werk kwam. Het was winter en hij zat zo hard te rillen van de kou. Er liepen mensen voor mij langs hem en ze keken niet eens naar die man, alsof hij onzichtbaar was. Ik werd door mijn moeder opgehaald, we hebben thuis handschoenen en een muts voor hem opgehaald en hem een lift naar het station gegeven. Toen vertelde hij dat het hem zo'n verdriet deed dat hij het contact met zijn kinderen verloren had. Een jaar of 3 later las ik in de krant dat hij was overleden.
dinsdag 16 juni 2009 om 22:35
quote:Feesie schreef op 16 juni 2009 @ 13:42:
Oh, en op dit forum: Riz en Arc omdat ze zo mooi en aangrijpend over hun grote verlies hebben geschreven.
Dat vind ik trouwens mooi aan dit forum, tussen al het dagelijkse gehakketak en gekakel door staat iedereen klaar met lieve woorden en troost als het om de grote dingen gaat.
Wat lief!
Hier in het dorp is er een oud, gebogen, gerimpeld mannetje...zit altijd op bankjes, voor zich uit te staren....altijd alleen, mensen aan het nakijken...te wachten tot het leven voorbij is, zo lijkt het... Als ik hem zie zit hij regelmatig nog een tijd in mn hoofd... Heb er vaak aan gedacht even met hem te praten, een gesprekje aan te gaan...tot op heden nooit gedaan maar ik denk dat dit topic me over de streep trekt. Die man raakt me, heb met hem te doen, vind hem ergens een beetje zielig, altijd zo alleen....
Oh, en op dit forum: Riz en Arc omdat ze zo mooi en aangrijpend over hun grote verlies hebben geschreven.
Dat vind ik trouwens mooi aan dit forum, tussen al het dagelijkse gehakketak en gekakel door staat iedereen klaar met lieve woorden en troost als het om de grote dingen gaat.
Wat lief!
Hier in het dorp is er een oud, gebogen, gerimpeld mannetje...zit altijd op bankjes, voor zich uit te staren....altijd alleen, mensen aan het nakijken...te wachten tot het leven voorbij is, zo lijkt het... Als ik hem zie zit hij regelmatig nog een tijd in mn hoofd... Heb er vaak aan gedacht even met hem te praten, een gesprekje aan te gaan...tot op heden nooit gedaan maar ik denk dat dit topic me over de streep trekt. Die man raakt me, heb met hem te doen, vind hem ergens een beetje zielig, altijd zo alleen....
dinsdag 16 juni 2009 om 22:40
quote:mamalief schreef op 16 juni 2009 @ 01:36:
[...]
Dat motto van jou is zo gek nog niet nee.
Maar wát raakt je nou....lees het over en over maar snap nog steeds niet wat jou nou raakt behalve dat jouw motto klopt....
(skjuuuuzzzz me maar ik ben onnozel en ook nog blond...)
Wát JIJ schrijft ML. Ik lees dat jij zo ongeveer de 'Noorpool in z`n ijstijd' bent. Het raakt jou wat Eleonora over jou schrijft. *Eleonora raakt mij sowieso ALTIJD* En dát raakt mij weer zo; Dat dát jou raakt.
Dussss niemand wist dat het kon (jou raken) toen kwam er iemand (Leo) die niet wist dat dát kon en die deed het!
(En niet zo laagdunkend doen over jezelf hoor!)
Snaptut nouw vrouwke??
[...]
Dat motto van jou is zo gek nog niet nee.
Maar wát raakt je nou....lees het over en over maar snap nog steeds niet wat jou nou raakt behalve dat jouw motto klopt....
(skjuuuuzzzz me maar ik ben onnozel en ook nog blond...)
Wát JIJ schrijft ML. Ik lees dat jij zo ongeveer de 'Noorpool in z`n ijstijd' bent. Het raakt jou wat Eleonora over jou schrijft. *Eleonora raakt mij sowieso ALTIJD* En dát raakt mij weer zo; Dat dát jou raakt.
Dussss niemand wist dat het kon (jou raken) toen kwam er iemand (Leo) die niet wist dat dát kon en die deed het!
(En niet zo laagdunkend doen over jezelf hoor!)
Snaptut nouw vrouwke??
anoniem_80704 wijzigde dit bericht op 16-06-2009 22:44
Reden: eigen motto wel goed citeren offcaurssssseee
Reden: eigen motto wel goed citeren offcaurssssseee
% gewijzigd
dinsdag 16 juni 2009 om 22:43
dinsdag 16 juni 2009 om 22:46
wat mij raakt zijn mijn verstandelijk gehandicapte en autistische bewoners.
Bijvoorbeeld laatst. We hadden de hele tijd gek lopen te dansen. Toen ik daarmee klaar was liep ik naar de keuken en een van mijn bewoners stond maar voor die keuken te dralen. Toen ik vroeg wat er was pakte hij mijn hand en bracht me naar de stereo. Ik moest de muziek aanzetten en samen met hem hand in hand dansen (en hand in hand dansen is iets heel moeilijks)
Bijvoorbeeld laatst. We hadden de hele tijd gek lopen te dansen. Toen ik daarmee klaar was liep ik naar de keuken en een van mijn bewoners stond maar voor die keuken te dralen. Toen ik vroeg wat er was pakte hij mijn hand en bracht me naar de stereo. Ik moest de muziek aanzetten en samen met hem hand in hand dansen (en hand in hand dansen is iets heel moeilijks)
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
dinsdag 16 juni 2009 om 22:56
Wie mij een tijdje geleden een enorme brok in mijn keel bezorgde zonder dat ze er erg in had,is mijn moeder.
Ik zing regelmatig voor haar een nummer van James Taylor: you've got a friend,juist dat nummer omdat ze altijd zo mooi vindt (klinkt eigenlijk alleen maar onder de douche maar goed...ZIJ vindt het mooi!)
In het verpleeghuis waar ze woont vroeg iemand haar welke muziek ze mooi vindt. Ze zei: ach, van vanalles wel maar het mooist zingt Monique......
Deze uitspraak raakte me oa....
Ik zing regelmatig voor haar een nummer van James Taylor: you've got a friend,juist dat nummer omdat ze altijd zo mooi vindt (klinkt eigenlijk alleen maar onder de douche maar goed...ZIJ vindt het mooi!)
In het verpleeghuis waar ze woont vroeg iemand haar welke muziek ze mooi vindt. Ze zei: ach, van vanalles wel maar het mooist zingt Monique......
Deze uitspraak raakte me oa....
dinsdag 16 juni 2009 om 23:25
quote:Lys schreef op 16 juni 2009 @ 22:04:
Ik krijg nu nog tranen in mijn ogen. Die ene logeerpartij heeft zoveel voor mij betekent.
Die man is en blijft in mijn gedachten.
En VH, zo zal dat meisje jouw later wrs ook eens dankbaar zijn.
En ik besluit nu dat ik hem ga traceren en hem na ruim 30 zal laten weten wat het voor mij betekent heeft.quote:yayaatje schreef op 16 juni 2009 @ 22:09:
Zo ook hier: ik ga morgen mijn tante een kaartje sturen met de tekst: 'Weet je wel hoe ontzettend veel ik van je hou?'
(kan ze vast weer heerlijk om giechelen...)Ik heb me ook voorgenomen morgen met dat dametje op het balkon een praatje aan te knopen.
Meestal heb ik haast of denk ik dat ze er niet op zit te wachten, maar wat kan mij het schelen... morgen heb ik de tijd en als ze er niet van gediend is, merk ik dat vanzelf.
Ik krijg nu nog tranen in mijn ogen. Die ene logeerpartij heeft zoveel voor mij betekent.
Die man is en blijft in mijn gedachten.
En VH, zo zal dat meisje jouw later wrs ook eens dankbaar zijn.
En ik besluit nu dat ik hem ga traceren en hem na ruim 30 zal laten weten wat het voor mij betekent heeft.quote:yayaatje schreef op 16 juni 2009 @ 22:09:
Zo ook hier: ik ga morgen mijn tante een kaartje sturen met de tekst: 'Weet je wel hoe ontzettend veel ik van je hou?'
(kan ze vast weer heerlijk om giechelen...)Ik heb me ook voorgenomen morgen met dat dametje op het balkon een praatje aan te knopen.
Meestal heb ik haast of denk ik dat ze er niet op zit te wachten, maar wat kan mij het schelen... morgen heb ik de tijd en als ze er niet van gediend is, merk ik dat vanzelf.
anoniem_6477126ee5625 wijzigde dit bericht op 16-06-2009 23:29
Reden: quote toegevoegd
Reden: quote toegevoegd
% gewijzigd
woensdag 17 juni 2009 om 03:31
Wie mij raakt is het stoere vriendje van mijn zoon. Met een veels te grote spijkerbroek op z'n knieen, 'stoere BB onderbroek erboven en de laatste Nikies eronder"...belt elke middag aan met de vraag...is S er.??
Nee, die is voetballen, daar kan je hem vinden...zeg ik.
Euhhh....stamelt ie dan, ik heb eigenlijk zin om te vissen!
En ik......ga samen met hem naar de dierenwinkel, koop voor hem een hengel en dobber, leer hem vissen met een oud wit broodje en natte dweil om vis weer zachtjes terug te zetten.
Hengel staat hier en blijft hier maar dat koppie van hem, hoe geduldig hij naar zijn dobber kijkt en hoe zachtjes hij doet met een gevangen vis.
Hij en ik samen..stoere bink en moeder van S..
Onbetaalbaar! Helemaal als je weet wat hij verder allemaal uitvreet en dat hij ongeveer om 20.00 uur thuis moet zijn, want dan is ouder er en is het eten klaar...
ps. binkkie eet hier regelmatig mee.
Nee, die is voetballen, daar kan je hem vinden...zeg ik.
Euhhh....stamelt ie dan, ik heb eigenlijk zin om te vissen!
En ik......ga samen met hem naar de dierenwinkel, koop voor hem een hengel en dobber, leer hem vissen met een oud wit broodje en natte dweil om vis weer zachtjes terug te zetten.
Hengel staat hier en blijft hier maar dat koppie van hem, hoe geduldig hij naar zijn dobber kijkt en hoe zachtjes hij doet met een gevangen vis.
Hij en ik samen..stoere bink en moeder van S..
Onbetaalbaar! Helemaal als je weet wat hij verder allemaal uitvreet en dat hij ongeveer om 20.00 uur thuis moet zijn, want dan is ouder er en is het eten klaar...
ps. binkkie eet hier regelmatig mee.
woensdag 17 juni 2009 om 06:53
Mijn altijd actieve en nooit stilzittende man raakt mij vreselijk. Als ik stil naar hem kijk en ik zie hem gebogen lopen als een 100 jarige, helemaal ellendig, met veel pijn en in zichzelf gekeerd door de chemo. Ik heb hem op vier maanden tijd van een vitale knappe man in een oud manneke zien veranderen. Ik wordt daar soms zo opstandig van. En dan wordt ik chagrijnig en vlieg uit. Waar ik dan natuurlijk weer gruwelijk veel spijt van krijg omdat hij er zo verdrietig van wordt. Mijn maag draait als ik hem zie.
woensdag 17 juni 2009 om 09:00
quote:Zoebie schreef op 17 juni 2009 @ 06:53:
Mijn altijd actieve en nooit stilzittende man raakt mij vreselijk. Als ik stil naar hem kijk en ik zie hem gebogen lopen als een 100 jarige, helemaal ellendig, met veel pijn en in zichzelf gekeerd door de chemo. Ik heb hem op vier maanden tijd van een vitale knappe man in een oud manneke zien veranderen. Ik wordt daar soms zo opstandig van. En dan wordt ik chagrijnig en vlieg uit. Waar ik dan natuurlijk weer gruwelijk veel spijt van krijg omdat hij er zo verdrietig van wordt. Mijn maag draait als ik hem zie.Ach Zoebie toch....
Mijn altijd actieve en nooit stilzittende man raakt mij vreselijk. Als ik stil naar hem kijk en ik zie hem gebogen lopen als een 100 jarige, helemaal ellendig, met veel pijn en in zichzelf gekeerd door de chemo. Ik heb hem op vier maanden tijd van een vitale knappe man in een oud manneke zien veranderen. Ik wordt daar soms zo opstandig van. En dan wordt ik chagrijnig en vlieg uit. Waar ik dan natuurlijk weer gruwelijk veel spijt van krijg omdat hij er zo verdrietig van wordt. Mijn maag draait als ik hem zie.Ach Zoebie toch....
woensdag 17 juni 2009 om 09:56
IvyRosa
Ruim tien jaar geleden, ik had net eindexamen gedaan, was bijna 18, en ik had een zomerbaantje in een ziekenhuis waar ik kamers en wc's schoonmaakte. Op een dag was ik een kamer aan het schoonmaken en ik hoorde rumoer vanuit de 'volgende kamer'. Kijkje genomen en ik schrok: in het midden van de kamer zat een meervoudig gehandicapte man in een rolstoel. Zo'n stoel met een klaptafel om hem erin te laten blijven zitten. Hij stootte onverstaanbare klanken uit en wiegde met gekromde rug, duidelijk geagiteerd. Over de muren en plafond liep een boog van bloed... hij had zijn infuuslijn losgetrokken die zich met bloed was beginnen te vullen doordat het infuuszakje leeg was. Nogmaals: ik schrok. Verpleging gewaarschuwd, die gingen ermee aan de slag. De kamer aanvankelijk overgeslagen. Aan het einde van de ronde teruggegaan naar die kamer. De man zat nu wat rustiger te wiegen in zijn stoel, het bloed was al schoongemaakt door de verpleging en ik begon de rest van de kamer (tafel, kast, wasbak) schoon te maken. En dan hoor ik de man zingen. Zachtjes, een beetje onbeholpen, zonder de melodie echt te vangen. Ik val stil en ik moet heel goed luisteren maar dan herken ik het liedje. Het is een christelijk kinderliedje dat ik zelf als kind ook heb geleerd: Stil maar... wacht maar... alles wordt nieuw, de hemel en de aarde. En dan zing ik mee: stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw, de hemel en de aarde. En ik denk dat ik aan hem kan zien dat hij het fijn vindt. In ieder geval vind ik het zelf heel fijn en het kan me niks schelen wat de rest van de mensen op de afdeling ervan vinden. En nu nog moet ik bijna huilen als ik terugdenk aan dat moment: ik, jong, net eindexamen gedaan, toekomst ligt open, ik ben gezond. En hij, ouder, meervoudig gehandicapt, in een ziekenhuis, in een rolstoel, nauwelijks in staat zich uit te drukken... samen zingend dat alles goed en nieuw zal worden.
(ja, het kan opgevat worden als een beetje cheesy christelijk verhaal misschien, maar zo is het niet bedoeld.... (zo ben ik ook niet
).
Ruim tien jaar geleden, ik had net eindexamen gedaan, was bijna 18, en ik had een zomerbaantje in een ziekenhuis waar ik kamers en wc's schoonmaakte. Op een dag was ik een kamer aan het schoonmaken en ik hoorde rumoer vanuit de 'volgende kamer'. Kijkje genomen en ik schrok: in het midden van de kamer zat een meervoudig gehandicapte man in een rolstoel. Zo'n stoel met een klaptafel om hem erin te laten blijven zitten. Hij stootte onverstaanbare klanken uit en wiegde met gekromde rug, duidelijk geagiteerd. Over de muren en plafond liep een boog van bloed... hij had zijn infuuslijn losgetrokken die zich met bloed was beginnen te vullen doordat het infuuszakje leeg was. Nogmaals: ik schrok. Verpleging gewaarschuwd, die gingen ermee aan de slag. De kamer aanvankelijk overgeslagen. Aan het einde van de ronde teruggegaan naar die kamer. De man zat nu wat rustiger te wiegen in zijn stoel, het bloed was al schoongemaakt door de verpleging en ik begon de rest van de kamer (tafel, kast, wasbak) schoon te maken. En dan hoor ik de man zingen. Zachtjes, een beetje onbeholpen, zonder de melodie echt te vangen. Ik val stil en ik moet heel goed luisteren maar dan herken ik het liedje. Het is een christelijk kinderliedje dat ik zelf als kind ook heb geleerd: Stil maar... wacht maar... alles wordt nieuw, de hemel en de aarde. En dan zing ik mee: stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw, de hemel en de aarde. En ik denk dat ik aan hem kan zien dat hij het fijn vindt. In ieder geval vind ik het zelf heel fijn en het kan me niks schelen wat de rest van de mensen op de afdeling ervan vinden. En nu nog moet ik bijna huilen als ik terugdenk aan dat moment: ik, jong, net eindexamen gedaan, toekomst ligt open, ik ben gezond. En hij, ouder, meervoudig gehandicapt, in een ziekenhuis, in een rolstoel, nauwelijks in staat zich uit te drukken... samen zingend dat alles goed en nieuw zal worden.
(ja, het kan opgevat worden als een beetje cheesy christelijk verhaal misschien, maar zo is het niet bedoeld.... (zo ben ik ook niet
).
woensdag 17 juni 2009 om 12:49
Er zijn al zoveel mooie verhalen voorbij gekomen, ik hoop dat het mijne daar nog aan kan bijdragen.
Ik werk op een middelbare school en zag vorige week in de pauze iets wat mij tot diep van binnen raakte. Ik heb er de hele dag aan gedacht. Ik zag een jongen uit de brugklas. Net iets te dik, een net iets te oubollige tas in zijn handen, grote bril op zijn hoofd, grote wollen trui aan, onzekere houding en bange ogen... Hij zat op een stoel naast het lokaal, zijn boterhammetjes op te eten en wachtend totdat de bel ging. In zijn eentje.
Ik heb ook zelf een leerling in de brugklas die me raakt. Te klein en smal voor zijn leeftijd en o zo lief. Hoe hij vanochtend stond met zijn voeten iets uit elkaar, als een onhandige Donald Duck, voor het lokaal stond te wachten.
En laatst barstte een jongen in tranen uit omdat hij zo gepest wordt op school.
Dat raakt me tot op mijn bot. Die hulpeloosheid van mijn leerlingen. En dan vind ik dat ik het mooiste beroep op aarde heb doordat ik er voor die kinderen kan zijn op zulke momenten.
Ik werk op een middelbare school en zag vorige week in de pauze iets wat mij tot diep van binnen raakte. Ik heb er de hele dag aan gedacht. Ik zag een jongen uit de brugklas. Net iets te dik, een net iets te oubollige tas in zijn handen, grote bril op zijn hoofd, grote wollen trui aan, onzekere houding en bange ogen... Hij zat op een stoel naast het lokaal, zijn boterhammetjes op te eten en wachtend totdat de bel ging. In zijn eentje.
Ik heb ook zelf een leerling in de brugklas die me raakt. Te klein en smal voor zijn leeftijd en o zo lief. Hoe hij vanochtend stond met zijn voeten iets uit elkaar, als een onhandige Donald Duck, voor het lokaal stond te wachten.
En laatst barstte een jongen in tranen uit omdat hij zo gepest wordt op school.
Dat raakt me tot op mijn bot. Die hulpeloosheid van mijn leerlingen. En dan vind ik dat ik het mooiste beroep op aarde heb doordat ik er voor die kinderen kan zijn op zulke momenten.
woensdag 17 juni 2009 om 12:58
quote:IvyRosa schreef op 16 juni 2009 @ 16:52:
Een hele tijd geleden, net voorbij de pubertijd, zat ik samen met mijn (toen nog puber)broertje te geinen in de stad. We hadden samen de grootste lol.
Een oudere vrouw sprak ons aan en zei dat we zuinig moesten zijn op elkaar, dat we onze liefde moesten koesteren.
Vervolgens liet ze haar arm zien, met Auschwitztatoeage, en vertelde dat zij haar broers en zussen allemaal verloren had in de oorlog.
Mijn broertje heeft het contact verbroken, ik mis hem. En nog bijna dagelijks denk ik terug aan de woorden van die vrouw.Wat een hartverscheurend verhaal Wat moet dit moeilijk zijn.
Een hele tijd geleden, net voorbij de pubertijd, zat ik samen met mijn (toen nog puber)broertje te geinen in de stad. We hadden samen de grootste lol.
Een oudere vrouw sprak ons aan en zei dat we zuinig moesten zijn op elkaar, dat we onze liefde moesten koesteren.
Vervolgens liet ze haar arm zien, met Auschwitztatoeage, en vertelde dat zij haar broers en zussen allemaal verloren had in de oorlog.
Mijn broertje heeft het contact verbroken, ik mis hem. En nog bijna dagelijks denk ik terug aan de woorden van die vrouw.Wat een hartverscheurend verhaal Wat moet dit moeilijk zijn.
woensdag 17 juni 2009 om 13:02
Iets wat me in positive zin raakt: puberjongens. Sinds ik zelf 2 zoontjes heb vind ik ze zo aandoenlijk. Van die dodelijk onzekere jochies die proberen om een beetje stoer en cool te doen. Niemand ziet ze staan met hun pukkelige kinderkoppies, pogingen tot hippe kapsels en veel te dunne beentjes in een skinny jeans. En dan die donssnorretjes waarvan ze nog niet precies weten of ze die nou moeten scheren of niet. En eigenlijk zouden ze het liefst gewoon lekker gaan voetballen op het pleintje maar daar zijn ze nu te groot voor. De meisjes van hun leeftijd hebben alleen oog voor oudere jongens. Maar ik kijk naar ze en ik smelt.
mahna mahna tuduuuudududu
woensdag 17 juni 2009 om 13:03
quote:Cassius schreef op 17 juni 2009 @ 12:49:
Er zijn al zoveel mooie verhalen voorbij gekomen, ik hoop dat het mijne daar nog aan kan bijdragen.
Ik werk op een middelbare school en zag vorige week in de pauze iets wat mij tot diep van binnen raakte. Ik heb er de hele dag aan gedacht. Ik zag een jongen uit de brugklas. Net iets te dik, een net iets te oubollige tas in zijn handen, grote bril op zijn hoofd, grote wollen trui aan, onzekere houding en bange ogen... Hij zat op een stoel naast het lokaal, zijn boterhammetjes op te eten en wachtend totdat de bel ging. In zijn eentje.
Ik heb ook zelf een leerling in de brugklas die me raakt. Te klein en smal voor zijn leeftijd en o zo lief. Hoe hij vanochtend stond met zijn voeten iets uit elkaar, als een onhandige Donald Duck, voor het lokaal stond te wachten.
En laatst barstte een jongen in tranen uit omdat hij zo gepest wordt op school.
Dat raakt me tot op mijn bot. Die hulpeloosheid van mijn leerlingen. En dan vind ik dat ik het mooiste beroep op aarde heb doordat ik er voor die kinderen kan zijn op zulke momenten.
Vreselijk. En wat goed dat je er voor ze bent.
Maar gebeurt er meer dan dat binnen het schoolbeleid? Ik hoop het van harte.
Er zijn al zoveel mooie verhalen voorbij gekomen, ik hoop dat het mijne daar nog aan kan bijdragen.
Ik werk op een middelbare school en zag vorige week in de pauze iets wat mij tot diep van binnen raakte. Ik heb er de hele dag aan gedacht. Ik zag een jongen uit de brugklas. Net iets te dik, een net iets te oubollige tas in zijn handen, grote bril op zijn hoofd, grote wollen trui aan, onzekere houding en bange ogen... Hij zat op een stoel naast het lokaal, zijn boterhammetjes op te eten en wachtend totdat de bel ging. In zijn eentje.
Ik heb ook zelf een leerling in de brugklas die me raakt. Te klein en smal voor zijn leeftijd en o zo lief. Hoe hij vanochtend stond met zijn voeten iets uit elkaar, als een onhandige Donald Duck, voor het lokaal stond te wachten.
En laatst barstte een jongen in tranen uit omdat hij zo gepest wordt op school.
Dat raakt me tot op mijn bot. Die hulpeloosheid van mijn leerlingen. En dan vind ik dat ik het mooiste beroep op aarde heb doordat ik er voor die kinderen kan zijn op zulke momenten.
Vreselijk. En wat goed dat je er voor ze bent.
Maar gebeurt er meer dan dat binnen het schoolbeleid? Ik hoop het van harte.
