Psyche
alle pijlers
Word ik ooit weer de oude? Depressie in het verleden.
zaterdag 2 februari 2019 om 21:20
Hallo allemaal,
Een paar jaar geleden heb ik in een depressie gezeten en dat heeft ruim anderhalf jaar geduurd.
Voordat ik in die depressie belandde was ik altijd overal positief over en had een enorme energie, maar hoe erg ik ook mijn best doe, ik ben nooit meer dezelfde geworden, ik ben een soort van neutraal, iemand geworden die nooit meer ergens met volle teugen van kan genieten.
Eén en ander heeft ook veel invloed op mijn dagelijks leven, want er komt niets meer uit me. Ten eerste duurt het vaak tot een uur of drie eer ik eens een keertje onder de douche stap, vooral nu het winter is en koud treuzel ik tot een punt dat het bijna niet meer hoeft. Ten tweede kom ik de deur niet meer uit. Waar ik dagelijks wel iets te doen had en er veel plezier in beleefde, zie ik nu het plezier er niet meer in. Het is al heel lang geleden dat ik voor het laatst de stad in ben geweest en de markt daar weet ik de weg al heel lang niet meer.
Ik had een Cinevillepas om onbeperkt naar de bios te gaan en in vier maanden ben ik één keer geweest, dus ik heb hem maar opgezegd.
Eigenlijk kom ik alleen maar buiten om boodschappen te doen en zelfs dat gaat met grote moeite.
Ik voel me niet depressief, maar leef wel alsof het wel zo is.
Mijn vraag: word ik ooit nog mijn oude zelf of moet ik er iets mee om dat te bereiken?
Zijn er ervaringsdeskundigen?
Een paar jaar geleden heb ik in een depressie gezeten en dat heeft ruim anderhalf jaar geduurd.
Voordat ik in die depressie belandde was ik altijd overal positief over en had een enorme energie, maar hoe erg ik ook mijn best doe, ik ben nooit meer dezelfde geworden, ik ben een soort van neutraal, iemand geworden die nooit meer ergens met volle teugen van kan genieten.
Eén en ander heeft ook veel invloed op mijn dagelijks leven, want er komt niets meer uit me. Ten eerste duurt het vaak tot een uur of drie eer ik eens een keertje onder de douche stap, vooral nu het winter is en koud treuzel ik tot een punt dat het bijna niet meer hoeft. Ten tweede kom ik de deur niet meer uit. Waar ik dagelijks wel iets te doen had en er veel plezier in beleefde, zie ik nu het plezier er niet meer in. Het is al heel lang geleden dat ik voor het laatst de stad in ben geweest en de markt daar weet ik de weg al heel lang niet meer.
Ik had een Cinevillepas om onbeperkt naar de bios te gaan en in vier maanden ben ik één keer geweest, dus ik heb hem maar opgezegd.
Eigenlijk kom ik alleen maar buiten om boodschappen te doen en zelfs dat gaat met grote moeite.
Ik voel me niet depressief, maar leef wel alsof het wel zo is.
Mijn vraag: word ik ooit nog mijn oude zelf of moet ik er iets mee om dat te bereiken?
Zijn er ervaringsdeskundigen?
zaterdag 2 februari 2019 om 23:39
redbulletje schreef: ↑02-02-2019 22:10Ik herken me er wel in. Al kan ik nog wel van iets genieten als de juiste omstandigheden er zijn. Dat houdt voor mij in dat het goed weer is, blauwe lucht, zon en niet koud met daarbij natuur die groen is en bloeit. De wintermaanden hier in Nederland zijn dus sowieso altijd waardeloos, want ook ik kom niet buiten behalve om m'n boodschappen te halen. Als ik ga wandelen en door de vieze drek loop in het bos dan voel ik me bij elke stap depressiever worden. Buiten dat spelen er de laatste paar jaar persoonlijke zaken die me ook tijdens de gunstige tijd naar beneden halen. Volgens mij psych valt mijn depressie onder dysthymie.
Ook nu valt er echt wel wat moois te zien in het bos, Redbulletje. Als je vroeg in het bos bent, zie je misschien nog wat reeën voordat ze een veilige plek opzoeken voor de dag. Een paar goede rubberlaarzen en warme kleding zorgen ervoor dat je wat comfortabeler bent buiten. Kijk eens bij een buitensportzaak of naar winternacht kleding, scheelt echt enorm veel.
zaterdag 2 februari 2019 om 23:41
Cateautje schreef: ↑02-02-2019 23:08Mijn stoel in de slaapkamer herbergt zoveel was dat ik er nauwelijks op kan zitten...
Die stoel heb ik ook!
Tja, is allemaal niet de bedoeling.
En dat vind ik zo rot, dat besef van ongewenste karakterverandering. Mensen zat die niet van koken of wassen houden en die daar geen probleem mee hebben.
Geldkwesties regel ik wel gelijk, want geen zin in gezeik.
Die is dan binnen, dat gaat goed! Gaat hier ook altijd net goed/net niet slecht, maar niet met hetzelfde gevoel van vanzelfsprekendheid en overzicht als toen. Ik snap nu wel waarom sommige mensen zo in de problemen komen met regelen van financiën.
zaterdag 2 februari 2019 om 23:46
Geldzaken regel ik allemaal op de computer en als ik er toch zit is het zo gedaan. Eigenlijk heb ik er geen omkijken naar, want alles gaat automatisch, tenzij er weer eens één of andere instantie of bedrijf geld van me wil. Ik doe het maar liever gelijk dan, dat scheelt een hoop gedoe.
zondag 3 februari 2019 om 00:07
Ik vind het fantastisch wat je doet. Ik ben denk ik ben jaar of 10 zwaar depressief geweest en liet ik me gewoon leiden naar een soort van "beter " voelen. Tot ik het zat was dat ik mezelf aan het rondsjouwen was. Ik besloot om voor mezelf op te komen. Andere medicijnen, een hond, mindfulness maar misschien het belangrijkste, als dit het was dan wilde ik op mijn eigen vierkante meter gelukkig worden. Het vergt heel veel van je, de zelfdiscipline om orde in je kleine leven te brengen maar omdat ik meniet meer hoefde te bewijzen naar anderen en mezelf vond ik wel rust en werd ik vrolijker. De rust die je zoekt zit hem weer alles in een orde te krijgen. Succes, je hebt niets meer te verliezen dus je mag wel wat risico nemen.
p.s. Ik ben nu 15 jaar verder, ik leef nog steeds met discipline maar ook de balans vinden in energiebehoud, accepteer dat je altijd al veel energie kwijt bent met meedraaien, alles wat je er bovenop kan doen is gewoon mooi meegenomen. Misschien geniet ik nu meer van het leven omdat ik niet weet wanneer de depressies terugkomen.
p.s. Ik ben nu 15 jaar verder, ik leef nog steeds met discipline maar ook de balans vinden in energiebehoud, accepteer dat je altijd al veel energie kwijt bent met meedraaien, alles wat je er bovenop kan doen is gewoon mooi meegenomen. Misschien geniet ik nu meer van het leven omdat ik niet weet wanneer de depressies terugkomen.
zondag 3 februari 2019 om 00:19
Zelfs als ik niet depressief ben vind ik het in de natuur troosteloos als het herfstblad eenmaal gevallen is. Alles is kleurloos en dor en kaal. Dat valt niet op te leuken. Heb prima kleding en schoenen overigens, maar het beeld op mijn netvlies is gewoon een en al grauwheid. Vorige maand was ik 'n paar dagen in Spanje, bloeiende bloesembomen en blauwe lucht waren een weldaad voor de ziel. Hier moet ik gewoon nog een paar maanden geduld hebben.Boselfje2 schreef: ↑02-02-2019 23:39Ook nu valt er echt wel wat moois te zien in het bos, Redbulletje. Als je vroeg in het bos bent, zie je misschien nog wat reeën voordat ze een veilige plek opzoeken voor de dag. Een paar goede rubberlaarzen en warme kleding zorgen ervoor dat je wat comfortabeler bent buiten. Kijk eens bij een buitensportzaak of naar winternacht kleding, scheelt echt enorm veel.
zondag 3 februari 2019 om 00:26
Nog 6 1/2 week bulletje en dan is het lente.redbulletje schreef: ↑03-02-2019 00:19Zelfs als ik niet depressief ben vind ik het in de natuur troosteloos als het herfstblad eenmaal gevallen is. Alles is kleurloos en dor en kaal. Dat valt niet op te leuken. Heb prima kleding en schoenen overigens, maar het beeld op mijn netvlies is gewoon een en al grauwheid. Vorige maand was ik 'n paar dagen in Spanje, bloeiende bloesembomen en blauwe lucht waren een weldaad voor de ziel. Hier moet ik gewoon nog een paar maanden geduld hebben.
zondag 3 februari 2019 om 00:40
Ja, ik verlang er ook naar.
Ik heb wel een opsteker, over een week komt de zon weer boven de huizen aan de overkant uit en is mijn woonkamer weer lekker zonnig. Dat doet me ook goed.
zondag 3 februari 2019 om 04:55
Jee Cato, rot om te lezen dat je door zo'n dal heen bent geweest. Ja als je ooit zo in de rats hebt gezeten is dat helaas vaak een zeer vormende ervaring. En ergens zit er ook een kern van waarheid in wat RB zegt, dat vanaf een bepaald moment in je leven dingen voornamelijk bergafwaarts gaan. Ik denk dat ik dat zelf eigenlijk wel geaccepteerd heb en er nu een soort sport van maak om van de laatste 30 jaar iets leuks te maken. Dat kan best hoor. Stukje bij beetje anders. Ik las een tijd geleden dat je best nog dromen hebt. Om bijvoorbeeld R'dam voor gezien te houden en ergens anders opnieuw te beginnen. En vooral geen kluizenaar te worden. Daar waak ik zelf ook voor. Levensvreugd zit voor mij uiteindelijk vaak in het contact met anderen.
zondag 3 februari 2019 om 08:08
Sterkte cateautje, goed dat je actie onderneemt. Heel erg dapper!
Redbulletje, jij hebt het ook zwaar zo te horen. Ik begrijp dat je voor je dysthemie naar je psycholoog gaat. Maar wat betreft je vader: dat lijkt me een ander proces, een rouwproces. En dat kan ook vreselijk zwaar zijn, maar heeft een ander handelingsplan dan een depressie. Gun jezelf de tijd om te rouwen.
En het weer zit ook niet mee, afgelopen maanden zijn overwegend bewolkt geweest, meer dan andere jaren. Ik verlang ook naar licht!
Sterkte voor iedereen die het nodig heeft...
Redbulletje, jij hebt het ook zwaar zo te horen. Ik begrijp dat je voor je dysthemie naar je psycholoog gaat. Maar wat betreft je vader: dat lijkt me een ander proces, een rouwproces. En dat kan ook vreselijk zwaar zijn, maar heeft een ander handelingsplan dan een depressie. Gun jezelf de tijd om te rouwen.
En het weer zit ook niet mee, afgelopen maanden zijn overwegend bewolkt geweest, meer dan andere jaren. Ik verlang ook naar licht!
Sterkte voor iedereen die het nodig heeft...
florette wijzigde dit bericht op 03-02-2019 08:08
Reden: Spelfout
Reden: Spelfout
0.63% gewijzigd
zondag 3 februari 2019 om 09:34
Hoi Cateautje.
Wat naar dat je je zo voelt zeg. 
Goed dat je naar je huisarts gaat. Ik hoop dat het helpt en dat je je snel beter gaat voelen. Top dat je de knoop doorgehakt hebt!
Ik zal je even een positief tegengeluid geven en antwoord op je vraag: ja je kan wel weer de oude worden na een depressie. Dat is bij mij gebeurt. Nou beter nog zelfs, ik ben een leukere versie van wie ik voor mijn depressie was. Wie we zijn verandert constant. Wel grappig is dat ik daar vroeger nooit in geloofde, dat mensen konden veranderen. We zijn wie we zijn, dacht ik. Totdat ik dus veranderde, best wel drastisch ook. En snel.
De psychologe bij het autisme centrum stelde een vraag op zo'n manier dat ik een eureka momentje had.
En ineens wist waarom ik al drie jaar in een pittige depressie zat. Toen ik wist waarom kon ik de knop ook direct omzetten en het loslaten. Want ik had mezelf nu wel genoeg gemarteld. Het was tijd om mezelf te vergeven. Dus dat heb ik gedaan.
Ik liep daar weg en ineens zag ik alles weer dat om me heen gebeurde, sprak ik met iemand in de bus, lachte ik naar een baby ( jee dat is niks voor mij ) en voelde het alsof ik met mijn hoofd weer boven water kwam. Ik bestond weer.
Ik gooide mijn eetpatroon om ( ik eet nu 85% gezond waar ik eerst bijna niets gezonds at ), slaap tien keer beter en zeg tegen meer dingen ja dan ik ooit gedaan heb. Ik probeer elke dag bewust een patroon te doorbreken en vaak lukt dat ook. En zelfs als ik er geen zin in heb is het meestal toch wel leuk, omdat ik beter in mijn vel zit.
Vorig jaar ben ik op vakantie geweest en heb ik letterlijk nergens van genoten. Ik heb alleen maar op mijn kamer gezeten en me ellendig gevoelt. Dat zou me nu niet meer gebeuren omdat mijn mindset anders is.
Wat mij ook helpt ( en dit zal ik nooit aan mijn moeder toegeven want het was haar duffe idee
) is om elke dag een notitie te maken van dingen die me blij maakten. Dat kan al iets simpels zijn als een knuffel van mijn kat, of iets dat me wel lukte op werk ipv niet. Werkt bij mij in elk geval echt.
Ik heb trouwens ook een dysthyme stoornis, die is al vastgesteld toen ik een tiener was en dus ook ASS en PTSS. Dus ja ik ben soms wel eens bang voor een terugval maar ik heb mezelf behoorlijk goed onder controle dus dat laat ik niet nog eens gebeuren.
Maar ja ik ben er wel elke dag bewust mee bezig, met de nazorg van mijn depressie zeg maar. Om ervoor te zorgen dat het niet nog eens gebeurt. Het lijkt me ook super lastig als je geen vaste dagbesteding hebt eerlijk gezegd. Ik werk dan wel parttime maar het geeft me ritme en iets te doen. Als ik de hele dag thuis zou zitten zou ik daar wel ellendig van worden.
Is er een mogelijkheid om iets te ondernemen Cateautje? Zoals vrijwilligerswerk of honden uitlaten of iets dergelijks? Bij oudjes langsgaan ofzo? Ik zeg maar wat hoor, maar dat je een beetje de sleur doorbreekt. Wel fijn dat je Balin hebt, katten zijn top tegen depressies.
Ik slik trouwens geen AD, heb ik ook maar eens gedaan toen mijn oma net overleden was en ik die PTSS stoornis kreeg. Een hele milde waar ik goed van sliep maar enorm suf van werd en zeker niet happy. Verder slik ik liever niets. Gezond eten heeft bij mij ook enorm veel effect gehad. Nu nog gaan bewegen ( lees sporten ) dat schijnt super te helpen maar ja ik ben net zo lui als mijn kat dus daar moet ik mezelf nog even een schop verkopen.
Oh en RB en alle anderen die zich rot voelen, sterkte ook voor jullie.
Wat naar dat je je zo voelt zeg.
Goed dat je naar je huisarts gaat. Ik hoop dat het helpt en dat je je snel beter gaat voelen. Top dat je de knoop doorgehakt hebt!
Ik zal je even een positief tegengeluid geven en antwoord op je vraag: ja je kan wel weer de oude worden na een depressie. Dat is bij mij gebeurt. Nou beter nog zelfs, ik ben een leukere versie van wie ik voor mijn depressie was. Wie we zijn verandert constant. Wel grappig is dat ik daar vroeger nooit in geloofde, dat mensen konden veranderen. We zijn wie we zijn, dacht ik. Totdat ik dus veranderde, best wel drastisch ook. En snel.
De psychologe bij het autisme centrum stelde een vraag op zo'n manier dat ik een eureka momentje had.
En ineens wist waarom ik al drie jaar in een pittige depressie zat. Toen ik wist waarom kon ik de knop ook direct omzetten en het loslaten. Want ik had mezelf nu wel genoeg gemarteld. Het was tijd om mezelf te vergeven. Dus dat heb ik gedaan.
Ik liep daar weg en ineens zag ik alles weer dat om me heen gebeurde, sprak ik met iemand in de bus, lachte ik naar een baby ( jee dat is niks voor mij ) en voelde het alsof ik met mijn hoofd weer boven water kwam. Ik bestond weer.
Ik gooide mijn eetpatroon om ( ik eet nu 85% gezond waar ik eerst bijna niets gezonds at ), slaap tien keer beter en zeg tegen meer dingen ja dan ik ooit gedaan heb. Ik probeer elke dag bewust een patroon te doorbreken en vaak lukt dat ook. En zelfs als ik er geen zin in heb is het meestal toch wel leuk, omdat ik beter in mijn vel zit.
Vorig jaar ben ik op vakantie geweest en heb ik letterlijk nergens van genoten. Ik heb alleen maar op mijn kamer gezeten en me ellendig gevoelt. Dat zou me nu niet meer gebeuren omdat mijn mindset anders is.
Wat mij ook helpt ( en dit zal ik nooit aan mijn moeder toegeven want het was haar duffe idee
) is om elke dag een notitie te maken van dingen die me blij maakten. Dat kan al iets simpels zijn als een knuffel van mijn kat, of iets dat me wel lukte op werk ipv niet. Werkt bij mij in elk geval echt. Ik heb trouwens ook een dysthyme stoornis, die is al vastgesteld toen ik een tiener was en dus ook ASS en PTSS. Dus ja ik ben soms wel eens bang voor een terugval maar ik heb mezelf behoorlijk goed onder controle dus dat laat ik niet nog eens gebeuren.
Maar ja ik ben er wel elke dag bewust mee bezig, met de nazorg van mijn depressie zeg maar. Om ervoor te zorgen dat het niet nog eens gebeurt. Het lijkt me ook super lastig als je geen vaste dagbesteding hebt eerlijk gezegd. Ik werk dan wel parttime maar het geeft me ritme en iets te doen. Als ik de hele dag thuis zou zitten zou ik daar wel ellendig van worden.
Is er een mogelijkheid om iets te ondernemen Cateautje? Zoals vrijwilligerswerk of honden uitlaten of iets dergelijks? Bij oudjes langsgaan ofzo? Ik zeg maar wat hoor, maar dat je een beetje de sleur doorbreekt. Wel fijn dat je Balin hebt, katten zijn top tegen depressies.
Ik slik trouwens geen AD, heb ik ook maar eens gedaan toen mijn oma net overleden was en ik die PTSS stoornis kreeg. Een hele milde waar ik goed van sliep maar enorm suf van werd en zeker niet happy. Verder slik ik liever niets. Gezond eten heeft bij mij ook enorm veel effect gehad. Nu nog gaan bewegen ( lees sporten ) dat schijnt super te helpen maar ja ik ben net zo lui als mijn kat dus daar moet ik mezelf nog even een schop verkopen.
Oh en RB en alle anderen die zich rot voelen, sterkte ook voor jullie.
anoniem_304633 wijzigde dit bericht op 03-02-2019 09:40
1.23% gewijzigd
zondag 3 februari 2019 om 09:40
Oh das wel kut dat die in de winter niet je huis in komt. Gelukkig dan nog maar 'n weekje en hopen dat die grijze dagen snel ophouden!
zondag 3 februari 2019 om 09:43
Op dit moment moet ik ook nog met het verlies van mijn fijne psych dealen, dankzij een mooi staaltje hedendaagse bureaucratie van zijn instantie omdat die geen chronish traject wil faciliteren.Florette schreef: ↑03-02-2019 08:08Sterkte cateautje, goed dat je actie onderneemt. Heel erg dapper!
Redbulletje, jij hebt het ook zwaar zo te horen. Ik begrijp dat je voor je dysthemie naar je psycholoog gaat. Maar wat betreft je vader: dat lijkt me een ander proces, een rouwproces. En dat kan ook vreselijk zwaar zijn, maar heeft een ander handelingsplan dan een depressie. Gun jezelf de tijd om te rouwen.
En het weer zit ook niet mee, afgelopen maanden zijn overwegend bewolkt geweest, meer dan andere jaren. Ik verlang ook naar licht!
Sterkte voor iedereen die het nodig heeft...
zondag 3 februari 2019 om 09:47
Ah wat balen zeg.redbulletje schreef: ↑03-02-2019 09:43Op dit moment moet ik ook nog met het verlies van mijn fijne psych dealen, dankzij een mooi staaltje hedendaagse bureaucratie van zijn instantie omdat die geen chronish traject wil faciliteren.
Een psych hebben waar je je echt op je gemakt bij voelt is zo belangrijk. Ik neem aan dat je wel een vervanger krijgt? Hopelijk is die ook fijn.
zondag 3 februari 2019 om 11:30
Ik geloof niet dat het leven bergafwaarts gaat naarmate je ouder wordt, het ligt er maar aan hoe je in het leven staat. Ik denk dat wat Bulletje schrijft wordt gedreven door die depressie en ze het daarom niet meer van de zonnige kant kan zienAntoon69 schreef: ↑03-02-2019 04:55Jee Cato, rot om te lezen dat je door zo'n dal heen bent geweest. Ja als je ooit zo in de rats hebt gezeten is dat helaas vaak een zeer vormende ervaring. En ergens zit er ook een kern van waarheid in wat RB zegt, dat vanaf een bepaald moment in je leven dingen voornamelijk bergafwaarts gaan. Ik denk dat ik dat zelf eigenlijk wel geaccepteerd heb en er nu een soort sport van maak om van de laatste 30 jaar iets leuks te maken. Dat kan best hoor. Stukje bij beetje anders. Ik las een tijd geleden dat je best nog dromen hebt. Om bijvoorbeeld R'dam voor gezien te houden en ergens anders opnieuw te beginnen. En vooral geen kluizenaar te worden. Daar waak ik zelf ook voor. Levensvreugd zit voor mij uiteindelijk vaak in het contact met anderen.
Hoewel ik nu 57 ben, ben ik in mijn hart en hoofd een heel stuk jonger en ken de ervaring van het ouder worden eigenlijk niet. Misschien komt dat wel omdat ik geen ouderen om me heen verzamel waar ik me dan aan zou spiegelen.
Ik denk dat het de kunst is om in het heden te blijven staan en je niet bezig te houden met dat wat allemaal niet meer zou kunnen, daarom vind ik het ook de moeite waard om hulp in te schakelen en als zodanig weer wat van mijn leven te maken.
Uiteindelijk zit het allemaal in je hoofd en aldus ga je leven naar wat en hoe je denkt.
zondag 3 februari 2019 om 11:50
Het werkt vreemd dat gemoed van mij.
Ik koop van alles om mezelf buiten te vermaken. Heb wandelschoenen gekocht en 3 paar wollen sokken, met de intentie om eens flink de buitenlucht op te gaan snuiven en nu staan die schoenen daar maar te staan en ik doe er dus niets mee.
2 paar prachtige laarzen gekocht om de stad mee in te gaan en die liggen daar maar in die dozen.
Gister nog 2 bulksets sokken gekocht, omdat die zo lekker zijn in die laarzen.
Who am i kidding?
Op het moment dat ik de moed dreig te krijgen, ga ik op de bank liggen en val in slaap. IK heb ondertussen meer geslapen voor de rest van mijn leven en in plaats ik daarvan uitrust, word ik er alleen maar moe van. Heb vorige week ook besloten dat niet meer te doen en dat gaat goed, ik blijf nu de hele dag wakker.
Ik heb er zoooooo'n zat van, er moet echt iets gebeuren nu en mijn huisarts? Die neem ik eens goed te grazen zodat hij eindelijk eens gaat doen waar hij voor betaald wordt, die lamlul!
Ik koop van alles om mezelf buiten te vermaken. Heb wandelschoenen gekocht en 3 paar wollen sokken, met de intentie om eens flink de buitenlucht op te gaan snuiven en nu staan die schoenen daar maar te staan en ik doe er dus niets mee.
2 paar prachtige laarzen gekocht om de stad mee in te gaan en die liggen daar maar in die dozen.
Gister nog 2 bulksets sokken gekocht, omdat die zo lekker zijn in die laarzen.
Who am i kidding?
Op het moment dat ik de moed dreig te krijgen, ga ik op de bank liggen en val in slaap. IK heb ondertussen meer geslapen voor de rest van mijn leven en in plaats ik daarvan uitrust, word ik er alleen maar moe van. Heb vorige week ook besloten dat niet meer te doen en dat gaat goed, ik blijf nu de hele dag wakker.
Ik heb er zoooooo'n zat van, er moet echt iets gebeuren nu en mijn huisarts? Die neem ik eens goed te grazen zodat hij eindelijk eens gaat doen waar hij voor betaald wordt, die lamlul!
zondag 3 februari 2019 om 11:58
Ik kan 'gewoon' naar een andere instantie die wel chronisch aanbiedt. Voor hoelang 'chronisch' dan ook weer geldt in zorgverzekeringsland. Maar een klik met iemand krijgen gebeurt mij niet zo vaak en in dit geval stond ik er voor open. Nu ben ik weer m'n cynische zelf en heb ook geen zin om 2 jaar aan gesprekken te gaan herhalen met een nieuwe. Ik meld me overigens wel aan, denk daarbij vooral aan mijn WIA-belangen. Dan is het goed dat je 'n bataljon aan hulpverleners hebt waar je onder behandeling bent.
zondag 3 februari 2019 om 12:01
Je schrijft dat je wel goed reageert op zon. Is een paar dagen Spanje dan niet iets wat jou tijdelijk goed kan doen? Die bloesembomen, gonzende bijen, blauwe lucht en terrasjes waren voor mij wel echt heel fijn. Ondanks dat ik het gevoel niet lang vast kon houden nu ik weer terug ben.Cateautje schreef: ↑03-02-2019 11:50Het werkt vreemd dat gemoed van mij.
Ik koop van alles om mezelf buiten te vermaken. Heb wandelschoenen gekocht en 3 paar wollen sokken, met de intentie om eens flink de buitenlucht op te gaan snuiven en nu staan die schoenen daar maar te staan en ik doe er dus niets mee.
2 paar prachtige laarzen gekocht om de stad mee in te gaan en die liggen daar maar in die dozen.
Gister nog 2 bulksets sokken gekocht, omdat die zo lekker zijn in die laarzen.
Who am i kidding?
Op het moment dat ik de moed dreig te krijgen, ga ik op de bank liggen en val in slaap. IK heb ondertussen meer geslapen voor de rest van mijn leven en in plaats ik daarvan uitrust, word ik er alleen maar moe van. Heb vorige week ook besloten dat niet meer te doen en dat gaat goed, ik blijf nu de hele dag wakker.
Ik heb er zoooooo'n zat van, er moet echt iets gebeuren nu en mijn huisarts? Die neem ik eens goed te grazen zodat hij eindelijk eens gaat doen waar hij voor betaald wordt, die lamlul!
zondag 3 februari 2019 om 12:04
Zelfs de zon activeert mij niet echt, het is hooguit dat ik dan op mijn loggia ga zitten. Heb de hele afgelopen zomer binnen doorgebracht en dat terwijl het zulk prachtig weer was.redbulletje schreef: ↑03-02-2019 12:01Je schrijft dat je wel goed reageert op zon. Is een paar dagen Spanje dan niet iets wat jou tijdelijk goed kan doen? Die bloesembomen, gonzende bijen, blauwe lucht en terrasjes waren voor mij wel echt heel fijn. Ondanks dat ik het gevoel niet lang vast kon houden nu ik weer terug ben.
zondag 3 februari 2019 om 12:12
Maar jij zit ook wel 'gevangen' in een drukke stad. Buiten komen betekent bij jou gelijk de drukte in. Of is dat iets waar jij wel blij van kan worden?
Ik kom in de zomer ook niet veel in het openbare leven. Mij veel te druk als de vakantietijd is aangebroken. Ik maak m'n wandeling dan 's ochtends rond 6-7 uur (lekker stil in 't bos!) en hang verder 'n beetje in en rond huis rond. M'n opzetzwembad vorig jaar was wel 'n geslaagde actie met die hete zomer. Eindelijk kon ik afkoelen naar behoefte.
