Psyche
alle pijlers
Word ik ooit weer de oude? Depressie in het verleden.
zaterdag 2 februari 2019 om 21:20
Hallo allemaal,
Een paar jaar geleden heb ik in een depressie gezeten en dat heeft ruim anderhalf jaar geduurd.
Voordat ik in die depressie belandde was ik altijd overal positief over en had een enorme energie, maar hoe erg ik ook mijn best doe, ik ben nooit meer dezelfde geworden, ik ben een soort van neutraal, iemand geworden die nooit meer ergens met volle teugen van kan genieten.
Eén en ander heeft ook veel invloed op mijn dagelijks leven, want er komt niets meer uit me. Ten eerste duurt het vaak tot een uur of drie eer ik eens een keertje onder de douche stap, vooral nu het winter is en koud treuzel ik tot een punt dat het bijna niet meer hoeft. Ten tweede kom ik de deur niet meer uit. Waar ik dagelijks wel iets te doen had en er veel plezier in beleefde, zie ik nu het plezier er niet meer in. Het is al heel lang geleden dat ik voor het laatst de stad in ben geweest en de markt daar weet ik de weg al heel lang niet meer.
Ik had een Cinevillepas om onbeperkt naar de bios te gaan en in vier maanden ben ik één keer geweest, dus ik heb hem maar opgezegd.
Eigenlijk kom ik alleen maar buiten om boodschappen te doen en zelfs dat gaat met grote moeite.
Ik voel me niet depressief, maar leef wel alsof het wel zo is.
Mijn vraag: word ik ooit nog mijn oude zelf of moet ik er iets mee om dat te bereiken?
Zijn er ervaringsdeskundigen?
Een paar jaar geleden heb ik in een depressie gezeten en dat heeft ruim anderhalf jaar geduurd.
Voordat ik in die depressie belandde was ik altijd overal positief over en had een enorme energie, maar hoe erg ik ook mijn best doe, ik ben nooit meer dezelfde geworden, ik ben een soort van neutraal, iemand geworden die nooit meer ergens met volle teugen van kan genieten.
Eén en ander heeft ook veel invloed op mijn dagelijks leven, want er komt niets meer uit me. Ten eerste duurt het vaak tot een uur of drie eer ik eens een keertje onder de douche stap, vooral nu het winter is en koud treuzel ik tot een punt dat het bijna niet meer hoeft. Ten tweede kom ik de deur niet meer uit. Waar ik dagelijks wel iets te doen had en er veel plezier in beleefde, zie ik nu het plezier er niet meer in. Het is al heel lang geleden dat ik voor het laatst de stad in ben geweest en de markt daar weet ik de weg al heel lang niet meer.
Ik had een Cinevillepas om onbeperkt naar de bios te gaan en in vier maanden ben ik één keer geweest, dus ik heb hem maar opgezegd.
Eigenlijk kom ik alleen maar buiten om boodschappen te doen en zelfs dat gaat met grote moeite.
Ik voel me niet depressief, maar leef wel alsof het wel zo is.
Mijn vraag: word ik ooit nog mijn oude zelf of moet ik er iets mee om dat te bereiken?
Zijn er ervaringsdeskundigen?
zondag 3 februari 2019 om 12:21
Nee, ik zit niet gelijk in de drukte, integendeel zelfs. Het is hier rustig en groen. Ik moet 20 minuten lopen om in de stad te komen en daar is het wel druk, maar dat deert mij niet, is wel gezellig zelfs, alleen kan ik er nu niet van genieten. 15 minuten de andere kant op zit ik in het bos.redbulletje schreef: ↑03-02-2019 12:12Maar jij zit ook wel 'gevangen' in een drukke stad. Buiten komen betekent bij jou gelijk de drukte in. Of is dat iets waar jij wel blij van kan worden?
Ik kom in de zomer ook niet veel in het openbare leven. Mij veel te druk als de vakantietijd is aangebroken. Ik maak m'n wandeling dan 's ochtends rond 6-7 uur (lekker stil in 't bos!) en hang verder 'n beetje in en rond huis rond. M'n opzetzwembad vorig jaar was wel 'n geslaagde actie met die hete zomer. Eindelijk kon ik afkoelen naar behoefte.
Weer 15 minuten een andere kant op een ik zit in een groot park en aan alle kanten kan ik winkelstraten opzoeken.
Meid, het is hier geen Amsterdam.
zondag 3 februari 2019 om 12:52
okee, gelukkig, dat klinkt nog niet zo verkeerd danCateautje schreef: ↑03-02-2019 12:21Nee, ik zit niet gelijk in de drukte, integendeel zelfs. Het is hier rustig en groen. Ik moet 20 minuten lopen om in de stad te komen en daar is het wel druk, maar dat deert mij niet, is wel gezellig zelfs, alleen kan ik er nu niet van genieten. 15 minuten de andere kant op zit ik in het bos.
Weer 15 minuten een andere kant op een ik zit in een groot park en aan alle kanten kan ik winkelstraten opzoeken.
Meid, het is hier geen Amsterdam.
zondag 3 februari 2019 om 13:09
Is het ook niet.
zondag 3 februari 2019 om 16:24
Wat goed dat je contact hebt opgenomen met een instantie want het klinkt inderdaad alsof je depressie of nooit helemaal is weg geweest of dat je er weer in zit wat naar voor je.
Ikzelf heb ook de diagnose dysthyme stoornis en dat vind ik soms best moeilijk. Ik wissel het af met "periodes van normale depressies" maar altijd is er een soort vlakke middelmatige stemming.
Voor mij werkt het om afspraken buiten de deur te maken. Ik doe vrijwilligerswerk, ze verwachten me op de sportschool (deze belt zelfs waar ik blijf als ik er niet ben), ik ben improvisatietheater gaan doen (en voor het groepsproces is het van belang dat ik er zo vaak mogelijk ben), ik heb een abbo op het zwembad genomen en ben te gierig om dan niet te gaan waar ik voor betaald heb en spreek regelmatig met vrienden en familie af.
Verder hou ik een bullet journal bij waar ik als doel heb iedere dag een groen kruisje te krijgen. Die krijg ik door:
- 8000 stappen te zetten op een dag
- te gaan zwemmen
- 10 km te fietsen
- naar sportschool te gaan
Dit maakt ook vaak dat ik wel naar buiten ga ik wil immers mijn groene kruisje halen. Soms zet ik de stappen in de woonkamer maar dat is ook beter dan op de bank hangen.
Ik slik wel diverse ad en die heb ik ook gewoon nodig om bovenstaande dingen te blijven volhouden. Ik ben 80-100% afgekeurd voor werk en ontvang dan ook een WIA.
Wat RB schrijft over de behandeling herken ik ook. Mijn therapie is gestopt omdat ik 3 maal op "de menzis lijst" stond. Daar stonden mensen op waarvan de menzis vond dat ze inmiddels wel klaar waren met de behandeling. Dus dat werd gestopt.
Ik had een woonbegeleider maar moest ineens 500 euro per 4 weken gaan betalen. Omdat mijn man ook een woonbegeleidster had moest hij ook 500 euro per 4 weken betalen. 1100 euro per maand dus hallo dat is mijn hele WIA uitkering. Daar zijn we dus ook mee gestopt.
Sinds begin dit jaar is het wettelijk geregeld dat de eigen bijdrage voor woonbegeleiding (vanuit WMO) nog maar 17.50 per 4 weken kost dus die heb ik gelukkig weer opgestart.
Hopelijk kan zij mij ook helpen met dingen als overzicht in huishouden, grenzen aanvoelen en aangeven, hoe om te gaan bij spanningen. Ook heeft ze aangegeven om met mij mee te kijken of er toch nog een vorm van therapie zinvol kan zijn.
Deze zomer ben ik extreem veel buiten geweest. Ik fietste soms wel 100 km op een dag, zwom heel veel in de recreatieplas, wandelde wanneer ik kon. Nu met dit weer lukt me dat allemaal minder goed. Wel heb ik 2 werkplekken aangenomen die rond de 15 km fietsen enkele reis zijn zodat ik iig 2 keer per week een stuk fiets.
Ik hoop dat de instantie idd contact met je opneemt en ik zou zeker een andere huisarts overwegen als ik jou was want het is wel belangrijk dat je iemand hebt waar je vertrouwen in hebt.
Ikzelf heb in Rotterdam heel veel gehad aan de delta maar ik meen dat die inmiddels van naam veranderd zijn maar dat is nog wel te vinden mocht de andere instantie niet de beste plek voor je te blijken zijn.
Ikzelf heb ook de diagnose dysthyme stoornis en dat vind ik soms best moeilijk. Ik wissel het af met "periodes van normale depressies" maar altijd is er een soort vlakke middelmatige stemming.
Voor mij werkt het om afspraken buiten de deur te maken. Ik doe vrijwilligerswerk, ze verwachten me op de sportschool (deze belt zelfs waar ik blijf als ik er niet ben), ik ben improvisatietheater gaan doen (en voor het groepsproces is het van belang dat ik er zo vaak mogelijk ben), ik heb een abbo op het zwembad genomen en ben te gierig om dan niet te gaan waar ik voor betaald heb en spreek regelmatig met vrienden en familie af.
Verder hou ik een bullet journal bij waar ik als doel heb iedere dag een groen kruisje te krijgen. Die krijg ik door:
- 8000 stappen te zetten op een dag
- te gaan zwemmen
- 10 km te fietsen
- naar sportschool te gaan
Dit maakt ook vaak dat ik wel naar buiten ga ik wil immers mijn groene kruisje halen. Soms zet ik de stappen in de woonkamer maar dat is ook beter dan op de bank hangen.
Ik slik wel diverse ad en die heb ik ook gewoon nodig om bovenstaande dingen te blijven volhouden. Ik ben 80-100% afgekeurd voor werk en ontvang dan ook een WIA.
Wat RB schrijft over de behandeling herken ik ook. Mijn therapie is gestopt omdat ik 3 maal op "de menzis lijst" stond. Daar stonden mensen op waarvan de menzis vond dat ze inmiddels wel klaar waren met de behandeling. Dus dat werd gestopt.
Ik had een woonbegeleider maar moest ineens 500 euro per 4 weken gaan betalen. Omdat mijn man ook een woonbegeleidster had moest hij ook 500 euro per 4 weken betalen. 1100 euro per maand dus hallo dat is mijn hele WIA uitkering. Daar zijn we dus ook mee gestopt.
Sinds begin dit jaar is het wettelijk geregeld dat de eigen bijdrage voor woonbegeleiding (vanuit WMO) nog maar 17.50 per 4 weken kost dus die heb ik gelukkig weer opgestart.
Hopelijk kan zij mij ook helpen met dingen als overzicht in huishouden, grenzen aanvoelen en aangeven, hoe om te gaan bij spanningen. Ook heeft ze aangegeven om met mij mee te kijken of er toch nog een vorm van therapie zinvol kan zijn.
Deze zomer ben ik extreem veel buiten geweest. Ik fietste soms wel 100 km op een dag, zwom heel veel in de recreatieplas, wandelde wanneer ik kon. Nu met dit weer lukt me dat allemaal minder goed. Wel heb ik 2 werkplekken aangenomen die rond de 15 km fietsen enkele reis zijn zodat ik iig 2 keer per week een stuk fiets.
Ik hoop dat de instantie idd contact met je opneemt en ik zou zeker een andere huisarts overwegen als ik jou was want het is wel belangrijk dat je iemand hebt waar je vertrouwen in hebt.
Ikzelf heb in Rotterdam heel veel gehad aan de delta maar ik meen dat die inmiddels van naam veranderd zijn maar dat is nog wel te vinden mocht de andere instantie niet de beste plek voor je te blijken zijn.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
zondag 3 februari 2019 om 16:25
Ow ja wat betreft je vraag of je ooit weer de oude wordt daar kan ik helaas geen antwoord op geven. Terugkijkend had ik al depressies vanaf ongeveer 10 jaar oud en vanaf 15de ben ik ook onder behandeling en slik ik ad.
Wel heb ik er beter mee om leren gaan, weet ik wanneer en waar ik om hulp kan vragen en duren de echte depressieve periodes korter wat het allemaal stukken dragelijker maakt.
Wel heb ik er beter mee om leren gaan, weet ik wanneer en waar ik om hulp kan vragen en duren de echte depressieve periodes korter wat het allemaal stukken dragelijker maakt.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
zondag 3 februari 2019 om 18:29
Bij mij wel. Alles komt dubbel zo hard bij me binnen. Nu ik aan de hormonen ben ipv antidepressiva ben ik weer wel iets weerbaarder.Dymphnatam schreef: ↑03-02-2019 17:05Gekke opmerking misschien. Kan het iets met de overgang te maken hebben? Iets hormonaals zeg maar.
zondag 3 februari 2019 om 18:40
Ze vroeg me waarom ik mezelf zo weinig waard vond en waarom ik er zo op stond om mezelf te saboteren. Ik besefte ineens dat die twee dingen oorzaak en gevolg waren. Ik zat mezelf te straffen vanwege fouten uit het verleden en waar ik dacht dat ik veel zelfwaarde had hield ik mezelf echt voor de gek. En ik combineerde die twee aspecten en strafte mezelf door al het goede te saboteren en mezelf te overtuigen dat ik het toch niet waard was om gelukkig te zijn. Ik moest boeten en de rest van mijn leven als een soort kluizenaar leven.
Mezelf vergeven kon ik niet. Tot dat moment dus. Het is lastig uit te leggen want ik ben nooit zo goed met precies opschrijven hoe ik het ervaren heb maar ze stelde gewoon precies de juiste vraag en ik kwam daardoor ineens tot nieuwe revelaties.
En ik kon mezelf vergeven. Liever zijn voor mezelf. Ik had genoeg geleden. Ik mocht er wel zijn.
De martelaar in me was eindelijk gestorven.
En van de een op de andere dag was het licht ineens weer terug in mijn leven. Heel fel en confronterend. Ik ging fluitend naar mijn werk, genoot weer van dingen waar ik me eerder alleen maar aan stoorde. Het liep ineens weer.
Ik zie het weer zonnig in voor mijn toekomst, ik ga niet alleen blijven de rest van mijn leven.
Mocht dat wel zo zijn trouwens dan red ik me ook wel, gelukkig kan ik heel goed alleen zijn en daar ook happy mee zijn.
zondag 3 februari 2019 om 18:44
Ik lees even mee. Herkenbare verhalen. Ik voel me eigenlijk al jaren zo. Dat is mijn 'normaal' zeg maar. Net nog wat meer gelezen over dysthymie.. ook zeer herkenbaar. Ik heb ooit, een jaar of 15 geleden AD gehad. Na een half jaar of zo weer mee gestopt.
Goed dat je actie gaat ondernemen, Cateau. Laat je wel goed voorlichten over AD. Ik heb er ooit wel baat bij gehad alleen het afkicken was afschuwelijk. Ik kroop echt als een gewond dier over de badkamervloer en wist niet waar ik het zoeken moest. Vandaar dat ik huiverig ben om weer naar de HA te gaan.
Goed dat je actie gaat ondernemen, Cateau. Laat je wel goed voorlichten over AD. Ik heb er ooit wel baat bij gehad alleen het afkicken was afschuwelijk. Ik kroop echt als een gewond dier over de badkamervloer en wist niet waar ik het zoeken moest. Vandaar dat ik huiverig ben om weer naar de HA te gaan.
zondag 3 februari 2019 om 18:47
zondag 3 februari 2019 om 18:49
Er is veel veranderd in die 15 jaar, er zijn nu medicijnen die niet van die nare verschijnselen hebben, dus ik zou toch maar eens een afspraak maken.Lady_Day schreef: ↑03-02-2019 18:44Ik lees even mee. Herkenbare verhalen. Ik voel me eigenlijk al jaren zo. Dat is mijn 'normaal' zeg maar. Net nog wat meer gelezen over dysthymie.. ook zeer herkenbaar. Ik heb ooit, een jaar of 15 geleden AD gehad. Na een half jaar of zo weer mee gestopt.
Goed dat je actie gaat ondernemen, Cateau. Laat je wel goed voorlichten over AD. Ik heb er ooit wel baat bij gehad alleen het afkicken was afschuwelijk. Ik kroop echt als een gewond dier over de badkamervloer en wist niet waar ik het zoeken moest. Vandaar dat ik huiverig ben om weer naar de HA te gaan.
zondag 3 februari 2019 om 18:57
Ik ben gewoon enorm hard voor mezelf en vergeef mezelf de kleinste fouten niet. Het zijn ook geen moorden die ik op mijn kerfstok heb hoor, meer andere dingen die mensen zoals jij en RB waarschijnlijk onbelangrijk zouden vinden. Ik wilde als kind al nooit fouten maken en ik kon het mezelf echt kwalijk nemen als ik me vergiste in mensen om me heen. Dan was ik boos op mezelf omdat ik het niet door had want ik kan zo goed mensen lezen dat ik maar een idioot was dat ze me om de tuin wisten te leiden. Zo voelde ik me dan.Cateautje schreef: ↑03-02-2019 18:47Wat een verhaal Madrid en wat loopt het mooi af.
Ik herken het voor mezelf ook niet, maar heb wel geleerd dat er best wel veel mensen zijn die met zo'n innerlijk debacle rondlopen.
In alle eerlijkheid snap ik er niets van, tenzij iemand een gruwelijke moord heeft gepleegd.
Ik heb qua depressie niet wat veel mensen hebben dat ik mijn bed niet meer uitkom en niet meer kan functioneren. Ik ging gewoon naar mijn werk, deed mijn huishouden, regelde alles gewoon op tijd en niemand merkte iets aan me.
Ik heb nooit huilbuien gehad en was nuchter genoeg om dingen gewoon te kunnen doen. Maar van binnen had ik het wel zwaar. Ik sprak er met niemand over, zelfs niet met mijn moeder. Ik los alles graag zelf op. Hulp accepteren vind ik maar zwak. Kracht en nuchterheid zijn belangrijk in mijn familie.
Ik denk wel dat die nuchterheid me gered heeft in die drie jaar.
Zo weinig eigenwaarde heb ik niet hoor, ik zit op zich prima in mijn vel maar er zijn er paar dingen die ik niet fijn vind aan mezelf en daar ben ik nu mee aan het werk. Iedereen die me ontmoet zegt altijd dat ze mijn zelfvertrouwen zo bewonderen. Ik heb gewoon een heel sterk pokerface haha.
Maar Cateau, een vraagje: is er iets dat je kan of wil doen als dagbesteding? Een passie of iets dergelijks dat je wat plezier en ritme kan geven?
zondag 3 februari 2019 om 19:08
Ik herken het zelf doen, daarom loop ik hier al zo lang mee rond, ik vind het ook erg moeilijk om hulp te aanvaarden, maar het kan echt niet meer langer.
Ik zou wel een wandelmaatje willen, die mij een schop onder mijn kont geeft door de telefoon, van ik ben er over een half uurtje, zorg dat je klaar bent.
Weet je, ik heb altijd alles alleen gedaan, heb zelfs geen hulp gehad bij het opvoeden van mijn autistische zoon. Sta altijd overal alleen voor, al vanaf mijn kindertijd, dus ik weet eigenlijk niet beter. Nu heb ik besloten dat dat anders moet, het is genoeg geweest.
Ik zou wel een wandelmaatje willen, die mij een schop onder mijn kont geeft door de telefoon, van ik ben er over een half uurtje, zorg dat je klaar bent.
Weet je, ik heb altijd alles alleen gedaan, heb zelfs geen hulp gehad bij het opvoeden van mijn autistische zoon. Sta altijd overal alleen voor, al vanaf mijn kindertijd, dus ik weet eigenlijk niet beter. Nu heb ik besloten dat dat anders moet, het is genoeg geweest.
zondag 3 februari 2019 om 19:18
Ik snap het, ik vind het ook niks om hulp te vragen. Dat is voor zwakkelingen ( in mijn strenge ogen dan ) en dat heb ik helemaal niet nodig. In mijn familie deal je gewoon zelf met je shit, niet piepen en weer opstaan.Cateautje schreef: ↑03-02-2019 19:08Ik herken het zelf doen, daarom loop ik hier al zo lang mee rond, ik vind het ook erg moeilijk om hulp te aanvaarden, maar het kan echt niet meer langer.
Ik zou wel een wandelmaatje willen, die mij een schop onder mijn kont geeft door de telefoon, van ik ben er over een half uurtje, zorg dat je klaar bent.
Weet je, ik heb altijd alles alleen gedaan, heb zelfs geen hulp gehad bij het opvoeden van mijn autistische zoon. Sta altijd overal alleen voor, al vanaf mijn kindertijd, dus ik weet eigenlijk niet beter. Nu heb ik besloten dat dat anders moet, het is genoeg geweest.
Ik was als kind ook altijd alleen en ben het ook gewend om weinig tot geen sociale contacten te hebben. Je weet dan inderdaad niet beter, maar het kan nog wel eenzaam zijn soms.
Al is het ook een soort safety net.
Het klinkt alsof je het zwaar gehad hebt en ik vind het echt heel knap van je dat je hulp gaat zoeken. Dat is een enorme stap voor iemand die alles zelf wil doen. Geef jezelf ook echt de credits daarvoor!
Oh en ik heb een wandelmaatje, mijn kat. We gaan geregeld een blokje om samen. Heel gezellig. Misschien kan je Balin meenemen.
Of een advertentie plaatsen hier? Of iets dergelijks. Wie weet ontmoet je iemand.
Het enige "foute" dat je kan doen is niets. Dan verandert er ook niets.
zondag 3 februari 2019 om 19:24
Ik vind hulp vragen niet echt voor zwakkelingen, maar ten eerste ben ik altijd op mezelf teruggeworpen en ten tweede weet en kan ik het altijd beter, maar dat is zo gegroeid door het altijd zelf te hebben moeten doen, daar leer je veel van en dan komt daar een levenloze prof die het je wel allemaal eens gaat vertellen, met de gedachten op een heel andere plek. Tja, daar kan ik niet tegen.
Balin durft het huis niet uit..
Balin durft het huis niet uit..
zondag 3 februari 2019 om 20:42
Zou het misschien kunnen zijn dat je een vitamine D-tekort hebt? Lusteloosheid en vermoeidheid is een van de symptomen...Je kunt dit eenvoudig laten testen via je huisarts, even bloedprikken. Is gemakkelijk te verhelpen.
Overigens bedoel ik niet dat dit het enige zou kunnen zijn dat speelt, maar wel een element dat je kunt aanpakken.
anoniem_357155 wijzigde dit bericht op 03-02-2019 21:45
10.84% gewijzigd
zondag 3 februari 2019 om 20:48
zondag 3 februari 2019 om 22:56
Vorig jaar bleek dat ik een vitamine D tekort had, dus de psychiater schreef een stootkuurtje voor. No way dat ik me daardoor beter ging voelen. Ik denk oprecht niet dat vitamine D helpt bij een ernstige depressie. Daarvoor heb je toch echt AD en therapie nodig.Cazandra schreef: ↑03-02-2019 20:42Zou het misschien kunnen zijn dat je een vitamine D-tekort hebt? Lusteloosheid en vermoeidheid is een van de symptomen...Je kunt dit eenvoudig laten testen via je huisarts, even bloedprikken. Is gemakkelijk te verhelpen.
Overigens bedoel ik niet dat dit het enige zou kunnen zijn dat speelt, maar wel een element dat je kunt aanpakken.
zondag 3 februari 2019 om 23:07
Slik je medicatie tegen de depressie?
Wat is er in je situatie veranderd na de depressie?
Waar lag de grondslag van je depressie?
Ik ben (denk ik) een tijdje depressief geweest, niet gediagnosticeerd of mij erbij laten helpen. Maar wel voor ongeveer 1,5 jaar opgestaan met buikpijn, alsof er recent iets ergs is gebeurd. Een constant somber gevoel, ondanks ik alles dacht te doen wat mij blij zou moeten maken. Het ging over toen ik bestuurlid werd bij een vereniging (had geen werk of opleiding) toen ging het ineens over.
Wat is er in je situatie veranderd na de depressie?
Waar lag de grondslag van je depressie?
Ik ben (denk ik) een tijdje depressief geweest, niet gediagnosticeerd of mij erbij laten helpen. Maar wel voor ongeveer 1,5 jaar opgestaan met buikpijn, alsof er recent iets ergs is gebeurd. Een constant somber gevoel, ondanks ik alles dacht te doen wat mij blij zou moeten maken. Het ging over toen ik bestuurlid werd bij een vereniging (had geen werk of opleiding) toen ging het ineens over.
maandag 4 februari 2019 om 00:20
https://www.rotterdammersvoorelkaar.nl/hulpaanbod/Hier vind je misschien iemand om mee te wandelen.
En er zijn vast ook wel organisaties bij je in de buurt die dat soort dingen doen. Zoek naar "maatjes".
En er zijn vast ook wel organisaties bij je in de buurt die dat soort dingen doen. Zoek naar "maatjes".
