Psyche
alle pijlers
Word ik ooit weer de oude? Depressie in het verleden.
zaterdag 2 februari 2019 om 21:20
Hallo allemaal,
Een paar jaar geleden heb ik in een depressie gezeten en dat heeft ruim anderhalf jaar geduurd.
Voordat ik in die depressie belandde was ik altijd overal positief over en had een enorme energie, maar hoe erg ik ook mijn best doe, ik ben nooit meer dezelfde geworden, ik ben een soort van neutraal, iemand geworden die nooit meer ergens met volle teugen van kan genieten.
Eén en ander heeft ook veel invloed op mijn dagelijks leven, want er komt niets meer uit me. Ten eerste duurt het vaak tot een uur of drie eer ik eens een keertje onder de douche stap, vooral nu het winter is en koud treuzel ik tot een punt dat het bijna niet meer hoeft. Ten tweede kom ik de deur niet meer uit. Waar ik dagelijks wel iets te doen had en er veel plezier in beleefde, zie ik nu het plezier er niet meer in. Het is al heel lang geleden dat ik voor het laatst de stad in ben geweest en de markt daar weet ik de weg al heel lang niet meer.
Ik had een Cinevillepas om onbeperkt naar de bios te gaan en in vier maanden ben ik één keer geweest, dus ik heb hem maar opgezegd.
Eigenlijk kom ik alleen maar buiten om boodschappen te doen en zelfs dat gaat met grote moeite.
Ik voel me niet depressief, maar leef wel alsof het wel zo is.
Mijn vraag: word ik ooit nog mijn oude zelf of moet ik er iets mee om dat te bereiken?
Zijn er ervaringsdeskundigen?
Een paar jaar geleden heb ik in een depressie gezeten en dat heeft ruim anderhalf jaar geduurd.
Voordat ik in die depressie belandde was ik altijd overal positief over en had een enorme energie, maar hoe erg ik ook mijn best doe, ik ben nooit meer dezelfde geworden, ik ben een soort van neutraal, iemand geworden die nooit meer ergens met volle teugen van kan genieten.
Eén en ander heeft ook veel invloed op mijn dagelijks leven, want er komt niets meer uit me. Ten eerste duurt het vaak tot een uur of drie eer ik eens een keertje onder de douche stap, vooral nu het winter is en koud treuzel ik tot een punt dat het bijna niet meer hoeft. Ten tweede kom ik de deur niet meer uit. Waar ik dagelijks wel iets te doen had en er veel plezier in beleefde, zie ik nu het plezier er niet meer in. Het is al heel lang geleden dat ik voor het laatst de stad in ben geweest en de markt daar weet ik de weg al heel lang niet meer.
Ik had een Cinevillepas om onbeperkt naar de bios te gaan en in vier maanden ben ik één keer geweest, dus ik heb hem maar opgezegd.
Eigenlijk kom ik alleen maar buiten om boodschappen te doen en zelfs dat gaat met grote moeite.
Ik voel me niet depressief, maar leef wel alsof het wel zo is.
Mijn vraag: word ik ooit nog mijn oude zelf of moet ik er iets mee om dat te bereiken?
Zijn er ervaringsdeskundigen?
woensdag 6 februari 2019 om 23:17
Wat fijn Cateautje, dat er nu iets in gang is gezet. Ik hoop dat je je snel wat beter gaat voelen.
Over Fluoxetine: daar kun je idd wat hyper van worden. Dat kan daarom "gevaarlijk" zijn bij een bipolaire stoornis. Mijn man slikt er daarom een antipsychoticum bij, en lithium uiteraard.
Ikzelf heb dat niet nodig, want ik ben nooit psychotisch geweest. Slik alleen een AD (citalopram) en ook lithium.
Ik snap nooit zo goed waar de weerstand tegen AD vandaan komt. Depressie (bij mij bipolaire depressie) is een ziekte. AD maakt je vlak, en dat is klote ja. Maar zonder AD en lithium was ik er waarschijnlijk niet meer geweest.
Therapie is uiteraard ook belangrijk.
Over Fluoxetine: daar kun je idd wat hyper van worden. Dat kan daarom "gevaarlijk" zijn bij een bipolaire stoornis. Mijn man slikt er daarom een antipsychoticum bij, en lithium uiteraard.
Ikzelf heb dat niet nodig, want ik ben nooit psychotisch geweest. Slik alleen een AD (citalopram) en ook lithium.
Ik snap nooit zo goed waar de weerstand tegen AD vandaan komt. Depressie (bij mij bipolaire depressie) is een ziekte. AD maakt je vlak, en dat is klote ja. Maar zonder AD en lithium was ik er waarschijnlijk niet meer geweest.
Therapie is uiteraard ook belangrijk.
woensdag 6 februari 2019 om 23:39
Fadetoblack
Ik vind het erg dat het bij jou zo heftig is en kan me voorstellen dat je ieder hulpmiddel aangrijpt om rechtop te blijven staan.
Ik heb dat allemaal niet. Het is hoogstwaarschijnlijk Dysthymie en dat is een stuk minder zwaar, hoewel erg levensbeperkend, maar ik denk dat het op te lossen is met de juiste hulp en niet met medicijnen.
Ik vind het erg dat het bij jou zo heftig is en kan me voorstellen dat je ieder hulpmiddel aangrijpt om rechtop te blijven staan.
Ik heb dat allemaal niet. Het is hoogstwaarschijnlijk Dysthymie en dat is een stuk minder zwaar, hoewel erg levensbeperkend, maar ik denk dat het op te lossen is met de juiste hulp en niet met medicijnen.
woensdag 6 februari 2019 om 23:45
Dat klinkt goed!
Gezond eten hoeft zeker niet veel tijd en moeite te kosten; leve het roerbakken van groenten, rijst erbij of nog niet eens: gewoon lekker op smaak maken en klaar.
Mijn soep bestond ook uit pompoen, knoflook, ui en flink wat kruiden en een paar Spaanse pepers, lekker pittig hou ik wel van zeker met dit weer.
Hebben ze je nog niet verteld of er een wachtlijst is? Hopelijk niet, of niet al te lang.. dat er hier wél een is weet ik maar ondertussen (ik verval in herhaling, sorry) helpt alleen het idee al. En dat ik niet de enige ben.
Blij dat ik niet veel ad heb geprobeerd en er na max. een half jaar mee stopte: ik heb toen niet zo goed uitgezocht wat het eigenlijk precies doet.. wel dat ik als ik stopte echt hele vervelende bijwerkingen had. Voor mij dus ook niet meer.
Wie weet hebben anderen er wel baat bij: ik doe het niet meer, punt uit. Merk nu dat ik ook had moeten gaan slapen na het eten eventjes, zit opeens om te vallen van de slaap terwijl ik toch heel goed geslapen heb vannacht
Iets met lavendelolie geprobeerd en dat werkte! Ik ga nu maar mijn bed opzoeken, vroeg voor mijn doen maar mijn bed schreeuwt mijn naam.
Slaap lekker, ik laat je zeker even weten als ze bij mij gebeld hebben voor die tel. intake. Nu nog even de rest van de pompoensoep in de vriezer zetten, verder heb ik ook alle klusjes gedaan die ik wilde doen. Ben erg moe, vast alle spanning van de laatste dagen die nu wegvalt. Alles is geregeld nu: ik merk nu pas hoeveel energie het me steeds kostte om nog 'normaal' te doen, gewoon de dagelijkse dingen.
Morgen hoef ik niks van mezelf heb ik me voorgenomen, lekker dagje niksen maar zonder schuldgevoel en denkend aan wat ik EIGENLIJK had moeten doen..
Trustuh
ps: ik reageerde hier op je vorige post, niet op die van de ad. Hier hetzelfde: echt zwaar depressief ben ik ook niet, daarom geen ad én omdat het bij mij echt niet veel goeds deed.
@ FadeToBlack: Dan maar een pammetje af en toe om te slapen en een fantastische behandelaar die me door de zwartste periode heengeholpen heeft... als het iemand wél helpt is het geweldig natuurlijk! Zou het ook niemand afraden: tijdens de depressie die ik had zei men ook: wat voor de één DE oplossing is valt bij een ander helemaal verkeerd; het is maatwerk!
Gezond eten hoeft zeker niet veel tijd en moeite te kosten; leve het roerbakken van groenten, rijst erbij of nog niet eens: gewoon lekker op smaak maken en klaar.
Mijn soep bestond ook uit pompoen, knoflook, ui en flink wat kruiden en een paar Spaanse pepers, lekker pittig hou ik wel van zeker met dit weer.
Hebben ze je nog niet verteld of er een wachtlijst is? Hopelijk niet, of niet al te lang.. dat er hier wél een is weet ik maar ondertussen (ik verval in herhaling, sorry) helpt alleen het idee al. En dat ik niet de enige ben.
Blij dat ik niet veel ad heb geprobeerd en er na max. een half jaar mee stopte: ik heb toen niet zo goed uitgezocht wat het eigenlijk precies doet.. wel dat ik als ik stopte echt hele vervelende bijwerkingen had. Voor mij dus ook niet meer.
Wie weet hebben anderen er wel baat bij: ik doe het niet meer, punt uit. Merk nu dat ik ook had moeten gaan slapen na het eten eventjes, zit opeens om te vallen van de slaap terwijl ik toch heel goed geslapen heb vannacht
Iets met lavendelolie geprobeerd en dat werkte! Ik ga nu maar mijn bed opzoeken, vroeg voor mijn doen maar mijn bed schreeuwt mijn naam.
Slaap lekker, ik laat je zeker even weten als ze bij mij gebeld hebben voor die tel. intake. Nu nog even de rest van de pompoensoep in de vriezer zetten, verder heb ik ook alle klusjes gedaan die ik wilde doen. Ben erg moe, vast alle spanning van de laatste dagen die nu wegvalt. Alles is geregeld nu: ik merk nu pas hoeveel energie het me steeds kostte om nog 'normaal' te doen, gewoon de dagelijkse dingen.
Morgen hoef ik niks van mezelf heb ik me voorgenomen, lekker dagje niksen maar zonder schuldgevoel en denkend aan wat ik EIGENLIJK had moeten doen..
Trustuh
ps: ik reageerde hier op je vorige post, niet op die van de ad. Hier hetzelfde: echt zwaar depressief ben ik ook niet, daarom geen ad én omdat het bij mij echt niet veel goeds deed.
@ FadeToBlack: Dan maar een pammetje af en toe om te slapen en een fantastische behandelaar die me door de zwartste periode heengeholpen heeft... als het iemand wél helpt is het geweldig natuurlijk! Zou het ook niemand afraden: tijdens de depressie die ik had zei men ook: wat voor de één DE oplossing is valt bij een ander helemaal verkeerd; het is maatwerk!
anoniem_648f5a0e87365 wijzigde dit bericht op 06-02-2019 23:51
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
13.62% gewijzigd
woensdag 6 februari 2019 om 23:56
Dat hoop ik ook Cateau! Dat je met goede therapie de weg naar boven weer vindt. En weer echt kunt "voelen".Cateautje schreef: ↑06-02-2019 23:39Fadetoblack
Ik vind het erg dat het bij jou zo heftig is en kan me voorstellen dat je ieder hulpmiddel aangrijpt om rechtop te blijven staan.
Ik heb dat allemaal niet. Het is hoogstwaarschijnlijk Dysthymie en dat is een stuk minder zwaar, hoewel erg levensbeperkend, maar ik denk dat het op te lossen is met de juiste hulp en niet met medicijnen.
donderdag 7 februari 2019 om 00:01
donderdag 7 februari 2019 om 00:54
Citalopram een aantal maanden gebruikt. Ging na de opstart met paar weken migraine goed. Ik kreeg minder trek en viel een kilo per week af. Helaas was die bijwerking er na 'n maand of 5 weer af en toen begon ik me als 'n malle te vergrijpen aan zoetigheid (als notoire hartige eter/snacker) Toen ben ik dus maar gestopt met die pillen. Geen bijwerkingen van 't stoppen trouwens.
Afgelopen november aan de Wellbutrin gegaan omdat dat stimulerend zou werken en dus niet op de eetlust. Ten eerste werd ik er nog nerveuzer van, zat de hele tijd tanden te knarsen en uiteindelijk kreeg ik er hyperventilatieaanvallen door. Dus na 8 weken ook weer exit.
Nu slik ik Tibolinia, een hormoonpreparaat. Als compensatie dat ik door eierstokverwijdering in de overgang zit. Hierdoor voel ik me wel ietsje weerbaarder, maar niet voldoende om tegenslagen te kunnen handelen en het stimuleert ook weer de drang tot snaaien. Als het weer licht wordt eind maart ga ik weer 'n poosje zonder proberen.
Afgelopen november aan de Wellbutrin gegaan omdat dat stimulerend zou werken en dus niet op de eetlust. Ten eerste werd ik er nog nerveuzer van, zat de hele tijd tanden te knarsen en uiteindelijk kreeg ik er hyperventilatieaanvallen door. Dus na 8 weken ook weer exit.
Nu slik ik Tibolinia, een hormoonpreparaat. Als compensatie dat ik door eierstokverwijdering in de overgang zit. Hierdoor voel ik me wel ietsje weerbaarder, maar niet voldoende om tegenslagen te kunnen handelen en het stimuleert ook weer de drang tot snaaien. Als het weer licht wordt eind maart ga ik weer 'n poosje zonder proberen.
vrijdag 8 februari 2019 om 00:05
Zo is dat! Blij hier wat steun te hebben gevonden. Vandaag gebeld door Impegno; helaas alleen om te vragen of ik wist dat er een wachtlijst was.. ja dus. IkFadeToBlack schreef: ↑07-02-2019 00:01@Sadbuttrue: maatwerk is het goede woord! En gezond eten is een must, net als buitenlucht en bewegen. En de structuur natuurlijk.
Depressie is klote, hoe licht of zwaar ook. We moeten elkaar maar een beetje steunen hier.
Ps. leuke nick heb je.... een titel van Metallica, net als die van mij.
Metallica!) 
Ook sprak ik vandaag iemand die vaak vervelende opmerkingen maakt; ik gaf haar dan altijd maar gelijk of zei gewoon niets. Helaas voor haar voel ik me echt beter en ging bij de eerste rotopmerking vriendelijk maar zeer vastberaden uitleggen dat ze onzin uit stond te kramen. En hield vol, waar ik normaal zou denken: ach, ze zal wel gelijk hebben, ik loop vast te zeuren
Maar ik was er opeens klaar mee en ging er vol tegenin. Boos dat ze was! En verbaasd ook volgens mij
Terwijl ik dit typte belde ze op
of ik het uit wil praten dit weekend nou ja zeg... de knop is echt om geloof ik 
(heb gezegd dat ze me mag bellen, geen zin om af te spreken; dat word me teveel)
Toch maar niet te vroeg juichen, ik denk zelf dat het even een opleving is omdat ik niet meer moedeloos zit te denken 'hoe moet dat nou verder' maar stappen heb ondernomen deze week.
Ben bv nu al zenuwachtig omdat er morgen 2 monteurs komen om iets te repareren in huis, bang dat ze (wéér) zeggen: daar ga ik niet over, bel nog maar een keer met de wbv en het zijn toch echt zaken die gemaakt moeten worden. Iets met elektriciteit, dat vind ik gevaarlijk als het niet goed werkt dus moet gewoon op mijn strepen gaan staan als ze het niet meteen repareren.
Komt vast wel goed maar ben er nu alweer zenuwachtig over en zie 35 beren op de weg, en nog een paar 'ja maar wat als..'
Heb gewoon al met al het gevoel alsof er wel degelijk een kans bestaat dat ik ooit weer écht de oude word, mss anders maar wel weer iemand die LEEFT! Toen ik vandaag buiten liep zag ik tussen allemaal dor, bruin gras een krokus die echt nét zijn blaadjes had geopend, een heel kleintje. Ik heb er een foto van gemaakt
Je zag hem amper maar hij was er wel en zo voel ik me nu een beetje. Hoe poëtisch nietwaar? 
anoniem_648f5a0e87365 wijzigde dit bericht op 22-02-2019 01:10
Reden: teveel info
Reden: teveel info
23.04% gewijzigd
vrijdag 8 februari 2019 om 00:13
Sterkte RB, de overgang heb ik gelukkig achter de rug, hoewel.. het begon redelijk vroeg bij mij qua leeftijd, had het nog niet eens door maar toen bleek dat ik wel in de overgang was hoopte ik eigenlijk dat het vanzelf beter zou gaan als ik dat gehad had.redbulletje schreef: ↑07-02-2019 00:54Citalopram een aantal maanden gebruikt. Ging na de opstart met paar weken migraine goed. Ik kreeg minder trek en viel een kilo per week af. Helaas was die bijwerking er na 'n maand of 5 weer af en toen begon ik me als 'n malle te vergrijpen aan zoetigheid (als notoire hartige eter/snacker) Toen ben ik dus maar gestopt met die pillen. Geen bijwerkingen van 't stoppen trouwens.
Afgelopen november aan de Wellbutrin gegaan omdat dat stimulerend zou werken en dus niet op de eetlust. Ten eerste werd ik er nog nerveuzer van, zat de hele tijd tanden te knarsen en uiteindelijk kreeg ik er hyperventilatieaanvallen door. Dus na 8 weken ook weer exit.
Nu slik ik Tibolinia, een hormoonpreparaat. Als compensatie dat ik door eierstokverwijdering in de overgang zit. Hierdoor voel ik me wel ietsje weerbaarder, maar niet voldoende om tegenslagen te kunnen handelen en het stimuleert ook weer de drang tot snaaien. Als het weer licht wordt eind maart ga ik weer 'n poosje zonder proberen.
Niet dus. Ook geen gevoel dat ik daardoor erg veranderd ben trouwens, uiterlijk niet en behalve nachtzweten weinig klachten gehad. Op eetlust had het ook weinig invloed. Zo zie je maar, echt iedereen is anders: ik ken ook vrouwen die echt niet zonder hormoonpreparaat konden anders waren ze van een flat afgesprongen van ellende.
Hopelijk komt er snel een hele warme lente, zomer én herfst: daar knappen de meeste mensen toch wel van op, de mensen die hier schrijven of meelezen hopelijk ook
vrijdag 8 februari 2019 om 21:58
Dankje Antoon.
Ik hang maandagmorgen ook gelijk in de foon om te vragen waar ze blijven.
Mijn reactie is gebaseerd op het feit dat ik er zo'n zat van heb om in deze situatie vast te zitten. Ik wil vooruit, maar heb zelf de kracht niet om het in mijn eentje te doen.
Vraag ik een keer om hulp, voor het eerst van mijn leven, moet ik maar afwachten. Dat steekt.
Maar goed, ik laat er niet mijn weekend door verpesten, dat vind ik zonde van mijn tijd en leven.
Ik hang maandagmorgen ook gelijk in de foon om te vragen waar ze blijven.
Mijn reactie is gebaseerd op het feit dat ik er zo'n zat van heb om in deze situatie vast te zitten. Ik wil vooruit, maar heb zelf de kracht niet om het in mijn eentje te doen.
Vraag ik een keer om hulp, voor het eerst van mijn leven, moet ik maar afwachten. Dat steekt.
Maar goed, ik laat er niet mijn weekend door verpesten, dat vind ik zonde van mijn tijd en leven.
vrijdag 8 februari 2019 om 23:09
Ze zouden binnen drie dagen bellen en het is nu een week. Ik heb zondagavond dat formulier ingevuld.redbulletje schreef: ↑08-02-2019 23:04De meeste psychologiepraktijken hebben 'n wachttijd van op z'n gunstigst een week of 5 (althans hier in de regio) Hoop dat er 'n snellere doorloop is in jouw stad Cateautje!
Mochten ze een wachttijd hebben, dan kan ik daarmee leven, maar die wachttijd begint wel na het intakegesprek, dus dat mag niet te lang gaan duren natuurlijk, anders word het een gebed zonder end.
vrijdag 8 februari 2019 om 23:30
@Sad: goed bezig! Hou je energie in de gaten 
@Cateau: helaas zijn wachtlijsten in de GGZ tegenwoordig normaal. Ik heb 5 maanden gewacht bij de "gewone" psychotherapeut, en moet nog een half jaar wachten bij de specialistische GGZ (waar ik nu 10 maanden op de wachtlijst sta).
Maar het verschilt per regio en per praktijk. Urgentie bestaat niet meer, tenzij het heel heel ernstig is.
Het is frustrerend, maar niet de moed opgeven hoor!
@Cateau: helaas zijn wachtlijsten in de GGZ tegenwoordig normaal. Ik heb 5 maanden gewacht bij de "gewone" psychotherapeut, en moet nog een half jaar wachten bij de specialistische GGZ (waar ik nu 10 maanden op de wachtlijst sta).
Maar het verschilt per regio en per praktijk. Urgentie bestaat niet meer, tenzij het heel heel ernstig is.
Het is frustrerend, maar niet de moed opgeven hoor!
vrijdag 8 februari 2019 om 23:42
Nee, hoeft niet.redbulletje schreef: ↑08-02-2019 23:27Dan is 't idd balen dat er nu weer 'n weekend overheen gaat.
Moest jij trouwens geen verwijzing van je huisarts hebben?
Het is overigens geen GGZpraktijk. Het is een instantie die mensen zoals ik weer in de running brengen. Het is niet zo dat ze therapie geven ofzo.
zaterdag 9 februari 2019 om 00:07
Tnx! En ja, doe ik ook hoor, alles is vandaag goed verlopen al kwamen de monteurs eerder dan afgesproken, moest ik nog een poos wachten toen de laatste weg was omdat hij gereedschap had laten liggen.. kwam pas uren later om het op te halen: ik was bekaf.FadeToBlack schreef: ↑08-02-2019 23:30@Sad: goed bezig! Hou je energie in de gaten
@Cateau: helaas zijn wachtlijsten in de GGZ tegenwoordig normaal. Ik heb 5 maanden gewacht bij de "gewone" psychotherapeut, en moet nog een half jaar wachten bij de specialistische GGZ (waar ik nu 10 maanden op de wachtlijst sta).
Maar het verschilt per regio en per praktijk. Urgentie bestaat niet meer, tenzij het heel heel ernstig is.
Het is frustrerend, maar niet de moed opgeven hoor!
Dus 2 uur liggen slapen begin van de avond en wat uit de vriezer geplukt om te eten.
Alleen een andere monteur komt dinsdag nog even maar dat is echt 5 minuutjes en weg. Daar maak ik me niet zo druk om, komt ook op een vaste afgesproken tijd, niet tussen 1 en 5 of zo zodat je een hele ochtend of middag zit te wachten, daar heb ik zo'n hekel aan!
Nog steeds zin in het concert, was eigenlijk bang dat ik vandaag spijt zou hebben en denken o nee... ik ga niet maar nee, ik verheug me er echt op en denk ook: het is pas in april. Nu een beetje duffig maar ik geef er gewoon aan toe. Goeie tip van degene die belde van Impegno: accepteer gewoon dat je je zo voelt, net alsof je griep hebt. Niets aan te doen, je doet je best als je gezond eet, rust neemt, naar buiten (doe ik allemaal al..) en verder is er geen wondermiddel: het kost gewoon tijd. Proberen positief te denken hoe moeilijk ook: stappen genomen om er iets aan te doen is al heel wat!
Geldt voor iedereen in deze situatie... het is een ziekte, geen luiheid. Dat deed me wel goed!
Cateautje ik snap je echt heel goed, nu wil je doorpakken ook en dan wordt je in de wacht gezet. Ik baal ook van de wachttijden maar blijf jezelf voorhouden dat de eerste stap -hulp zoeken- het moeilijkst is en die horde heb je genomen. Je bent niet langer aan het wachten tot het beter gaat maar hebt de touwtjes in handen genomen.
Mag je trots op zijn, en met dit topic heb je mij (en wie weet hoeveel meelezers!) i.i.g. enorm geholpen; dus je bent wel degelijk hele nuttige dingen aan het doen.
Ook zonder hulp van wie dan ook, ik hoop dat je dat ook zo voelt!
zaterdag 9 februari 2019 om 20:49
Dat vind ik echt heel jammer al begrijp ik helaas maar al te goed dát je dat niet zo voelt
Vandaag deed ik een kleinigheid voor 2 vrouwen die even in de shit zaten vlak voor de deur bij mij. Ik vroeg of ik iets voor ze kon doen; ze zeiden nee maar ik dacht toen ik wist wat er aan de hand was: jawel, en hielp ze uit de brand. Echt niks bijzonders, kleine moeite. Kostte me alleen een kwartiertje terwijl ik toch niet veel te doen heb en nog iets wat ik toch al in huis had.
Ze zeiden wel een 100 keer: wat ontzettend lief van je, en vroegen me een keer langs te komen voor een bedankje: ze wonen niet zo ver weg.
Ik vond het zwaar overdreven, ga ik ook niet doen. Wilde ook mijn huisnummer niet geven, ze wilden me iets komen brengen, onzin.
Nu ik jouw reactie lees denk ik: ja het was een kleine moeite maar ik besef nu dat het eigenlijk inderdaad best aardig van me was om te helpen: ik had ook door kunnen lopen.
Maar het VOELT niet zo.. ik snap je wel maar toch: je hebt me echt enorm geholpen en je hebt wél veel energie en tijd in dit topic gestopt.
Bij deze een virtuele bos bloemen, fles wijn of een doos bonbons.
Baal ook dat ik de telefonische intake nog niet heb gehad: ik hoopte zo dat ik daarvoor gebeld werdt toen ze alleen belden om te vertellen dat er een wachtlijst was..
Toen zakte ook de moed weer in mijn schoenen, maar probeer te blijven denken: die eerste stap is gezet, het gaat goedkomen. Want dat gaat gebeuren ook al duurt het mss nog even.
Hou vol Cateautje, hulp is onderweg, er komt een einde aan deze periode.. hoe weet ik ook niet maar het is anderen ook gelukt. Het is dus mogelijk!!
(dat zeg ik steeds tegen mezelf als een mantra, en lees dan het topic nog eens door..)
dinsdag 12 februari 2019 om 12:46
Impegno heeft gebeld en ik heb gelijk een intakegesprek gehad en ze heeft me toegezegd dat ik hulp krijg.
Ik kon kiezen tussen begeleiding en behandeling. Ik heb voor begeleiding gekozen, want praatjes vullen geen gaatjes.
Binnenkort krijg ik bezoek van het WMO en dan komt er ook gelijk een begeleider mee van Impegno en dan moet ik mijn verhaal nog een keer doen. Nou ja, het moet maar.
Ik ben blij dat het nu eindelijk in gang wordt gezet. Het zal me benieuwen.
Ik kon kiezen tussen begeleiding en behandeling. Ik heb voor begeleiding gekozen, want praatjes vullen geen gaatjes.
Binnenkort krijg ik bezoek van het WMO en dan komt er ook gelijk een begeleider mee van Impegno en dan moet ik mijn verhaal nog een keer doen. Nou ja, het moet maar.
Ik ben blij dat het nu eindelijk in gang wordt gezet. Het zal me benieuwen.
dinsdag 12 februari 2019 om 15:18
Ik heb bij Rotterdammers voor elkaar twee vragen gesteld. Eentje om me te helpen bij het sauzen van de woonkamer en een wandelmaatje voor twee keer in de week, dus nu maar afwachten of er reactie op komt.
Ik ben erg hyper over de woonkamer, er moet veel gebeuren eer het sauzen van start kan, dus het is een grote klus waar ik zelf ook het nodige moet doen. Maar goed, ik heb het gedaan en kan er niet meer onderuit.
Ik ben erg hyper over de woonkamer, er moet veel gebeuren eer het sauzen van start kan, dus het is een grote klus waar ik zelf ook het nodige moet doen. Maar goed, ik heb het gedaan en kan er niet meer onderuit.
