Word ik ooit weer de oude? Depressie in het verleden.

Hey Cateau, ik kom even mijn ervaring delen met je vraag: of je de oude kunt worden na je depressie. Mijn ervaring is: ja en nee. Ik heb jaren geleden een behoorlijke depressie gehad waar ik voor behandeld ben met medicatie (citalopram) en therapie. Ik had een combinatie van cognitieve gedragstherapie en een hoop 'huiswerk.' Ik had de mazzel dat ik mee kon doen aan een promotieonderzoek van een student psychiatrie, en haar aanpak werkte goed voor mij. Ze heeft me ook vijf jaar gevolgd om te kijken of haar methode werkte bij mensen met een langdurige depressie. Ik kan met opluchting zeggen dat ik geen depressies meer heb gehad na de therapie. Ik heb de medicatie anderhalf jaar gebruikt en daarna voorzichtig afgebouwd. Ik was er voor de behandeling zo aan toe dat de arts me wilde laten opnemen. Dat wilde ik niet, omdat mijn kinderen toen nog jong waren en er niets van begrepen. Ik was er zo eentje die naar iedereen een lachend gezicht op kon zetten, heel goed kon acteren dat het allemaal wel goed met mij ging. Ondertussen was ik wel diep ongelukkig, en ik voelde me er ook nog schuldig over, want lieve man, leuke gezonde kinderen, huisje, boompje beestje. Man had net als ik geen leuke warme jeugd gehad, en ik voelde me verantwoordelijk voor zijn geluk. Niet piepen en dom doorgaan, met mij was alles goed.

Dat komt je natuurlijk een keer duur te staan, ik had veel te verwerken en dat kwam dubbel en dwars terug met het opvoeden van onze kinderen. Ik deed alles om er maar voor te zorgen dat zij gelukkig zouden zijn en een onbezorgde kindertijd zouden hebben. Ik cijferde me helemaal weg, zei nergens nee tegen, en kon niet eens kwaad worden als mensen mij kwetsten of teleurstelden. Ik lachte alles weg, maar niet heus. Ik sliep bijna niet, was altijd doodmoe, had er zelfs fysieke klachten van. Tot ik echt afknapte en ik als een balletje opgekruld op de keukenvloer lag te bibberen. De huisarts moest me een kalmerend middel geven om me gestrekt in bed te krijgen. Toen was het wel klaar met toneelspelen, en ik wilde er zelf ook echt voor gaan. Ik ben door een pittig traject gegaan, en ik kan oprecht zeggen dat ik weer gelukkig ben. Ik heb geleerd dat ik me kwetsbaar op mag stellen, dat niet iedereen me aardig hoeft te vinden en dat ik niet verantwoordelijk ben voor andermans geluk, alleen dat van mezelf.
Ook dat ik daadwerkelijk een reden heb gehad om zo diep in de put te komen, en dat ik het verdien om mezelf lief te vinden en lief gevonden te worden om wie ik ben, en niet om wat ik voor de ander doe.

Ik ben er ook zo eentje waarvan niemand zich kan voorstellen dat ik zo diep heb gezeten. Ik ben van nature een vrolijk en positief mens, en volgens mij ben jij dat ook Cateau. Ik gun jou ook dat je je positieve zelf weer terugvindt. Dat gaat je lukken, als je durft om je kwetsbaar op te stellen. Tis dat Rotterdam niet om de hoek ligt, anders bood ik mezelf aan om je mee op sjouw te nemen. Probeer toch om wat vaker naar buiten te gaan. Je hoort nu de vogels nog niet fluiten, maar echt: dat komt terug. Ik kan weer genieten, en heb mijn oude sprankel terug. Ik ben alleen wel wat weerbaarder geworden. Ik kan me ook niet zo snel voorstellen dat ik ooit weer zo depressief word, met alle inzichten die ik heb gekregen en omdat ik alle shit uit het verleden goed heb verwerkt.
Nou, wat een verhaal... Sorry dat het zo lang is geworden. Ik hoop dat je vooruit kunt met de geboden hulp. Je moet het zelf doen, maar in je eentje hoeft niet. Heel, heel veel succes en een virtuele knuffel. Natuurlijk ook voor de andere meeschrijfsters die ermee te kampen hebben!

Oh, zeker! Jij bent niet van het zwartkijkende soort. Maar accepteren dat het wel een dingetje is en dat het niet vanzelf het raam uitvliegt, vond ik nogal wat! Iedereen heeft bagage, en het is maar net hoe je ermee omgaat.
Ik weet dat er ook genoeg mensen zijn die ermee blijven worstelen, en dat lijkt me zo erg! Ik weet ook dat een pilletje slikken en therapie volgen niet altijd leidt tot een positief resultaat. En ik had het geluk dat ik een gezin heb, en dat waren mijn beste supporters. Die heb je echt nodig, probeer wat mensen om je heen te verzamelen die je in vertrouwen kunt nemen en die je steun kunnen bieden als je het nodig hebt. Vraag er ook om! Was voor mij zoooo'n drempel, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb en dankbaar voor de handvatten die me zijn aangereikt.

Cateautje schreef: ↑

12-02-2019 21:39

Dankjewel Gravin, voor je verhaal en je openheid, daar kan ik altijd iets mee.
Wel heftig hoor. Ben blij dat je dat achter de rug hebt.
Wat zijn wij mensen toch vreemde wezens hè.

Ja, ik ben van nature ook een heel luchtig en positief persoon, ik denk dat ik daarom zolang heb gewacht er iets mee te doen omdat ik het niet echt herkende als depressie ofwel dystymie. Ik dacht dat het iets anders was waar niets aan te doen valt, maar dat is een ander verhaal.

Komt goed met mij, al is het het laatste dat ik doe. Wedden?

Dystymie is juist vaak chronisch en dus helemaal niet zo makkelijk te genezen.

Cateautje schreef: ↑

12-02-2019 22:03

Ik ben er druk mee om een netwerk op te bouwen. Ik heb alleen één pechfactor, ik krijg nooit de kans om mijn verhaal te doen omdat de ander zijn/haar verhaal kwijt moet en mij gebruikt als microfoon. Dat is al mijn hele leven zo en heeft ervoor gezorgd dat ik erg gesloten ben geworden, dus dat is nog wel een dingetje.


Laatst iets wezen drinken met mijn eerste vriendje en hij had allerlei plannen met me om dagjes uit te gaan, maar hij heeft zijn levensverhaal aan me zitten vertellen en nu verneem ik niets meer van hem, bang dat ik ook een levensverhaal kwijt moet.
Zo gaat dat.

Als ik maar dagelijks naar buiten ga met iemand, dan komt het wel weer goed met me, dan onderneem ik weer van alles en dan komt het plezier ook wel weer terug.

Voor mij waren de gesprekken met m'n psych zo'n openbaring. Zo fijn om een uur lang gewoon over mezelf te mogen praten zonder dat 'n ander je steeds overruled met zijn/haar dingen.

Oh my, dat microfoonverhaal komt me bekend voor. Ik schijn dat ook uit te stralen, ik krijg ook binnen vijf minuten ieders levensverhaal te horen. Aan de ene kant vleiend dat mensen graag hun hart bij je uitstorten, maar dat kun je nu eigenlijk niet gebruiken, je hebt toehoorders nodig. Het contact met anderen is natuurlijk een beetje geven en nemen, en je mag gerust melden dat jij nu even een stevige schouder nodig hebt. Zijn ze van jou niet gewend, en je kunt niet verwachten dat ze het ruiken. Antenne uitzetten en en vragen aan de ander of je je verhaal mag doen. Niet? Dan weet je dat je bij die persoon niet te hoge verwachtingen moet hebben, want dan zul je teleurgesteld worden. Maar misschien verrassen mensen je ook! Moet je ze wel de kans geven...

Redbulletje, ik begrijp dat een chronische depressie heel naar is, en je zult mij ook niet horen juichen dat alle depressieve mensen goed geholpen kunnen worden, was het maar zo'n feest!
Maargoed, Cateautje wilde graag weten of je de oude weer kunt worden, en in mijn geval is dat gelukt. En daarmee wilde ik haar een hart onder de riem steken, zonder aan de mensen voorbij te gaan die lijden aan chronische depressies.

Dan zou ik van tevoren laten weten dat jij je verhaal kwijt wilt. Als dat niet mogelijk is, komen ze niet voor jou, maar alleen voor zichzelf. Van zulke mensen zou ik op gegeven moment toch afstand van nemen, dat werkt toch niet?

Okee, altijd vervelend om erachter te komen wie je vrienden wel en niet zijn, nu is het de kunst om mensen om je heen te verzamelen die niet gebakken zijn voor eenrichtingverkeer. ik merk dat me dat door de jaren heen steeds makkelijker af gaat. zuigers zul je altijd houden, maar daar kun je ook met een boog omheen.

Tuingravin schreef: ↑

13-02-2019 00:01

Okee, altijd vervelend om erachter te komen wie je vrienden wel en niet zijn, nu is het de kunst om mensen om je heen te verzamelen die niet gebakken zijn voor eenrichtingverkeer. ik merk dat me dat door de jaren heen steeds makkelijker af gaat. zuigers zul je altijd houden, maar daar kun je ook met een boog omheen.

Allereerst dankjewel voor het delen van jouw verhaal, ik herken er ook veel in.
Hier ook begonnen met grote schoonmaak qua 'vrienden', kan ook komen omdat ik nu mijn mond niet meer hou waar ik vroeger had gezwegen. Weet het wel zeker eigenlijk.

Ik heb zwaar de pest erin, wel gebeld door Impegno maar vroeg in de morgen, er was niks ingesproken en ik zet mijn tel. altijd op stil als ik ga slapen. Teruggebeld twee keer: voicemail. En morgen werkt ze niet dus weer langer wachten
Ben het méér dan zat.
Maar het doet me wel goed om hier te lezen, dat het zó slecht met je kan gaan (been there..) al was dat jaren geleden al, en dacht dat het zou blijven zoals nu.
Nou ja nog even tanden op elkaar en ik ga donderdag gewoon elk uur bellen en bedenk ik me nu: een sms sturen. Stom, had ik meteen moeten doen hoewel.. de voicemail moet ze natuurlijk ook afluisteren en toch niks gehoord. Geduld.. ik weet het maar ik ben ook teneergeslagen omdat het nu wel érg lang gaat duren. Ik zou vorige week maandag binnen 3 dagen gebeld worden en dat wordt dus donderdag op zijn vroegst. Balen, gelukkig dat dit topic er is, ik denk dat ik anders de moed had opgegeven en gezegd had: laat maar zitten ook.
Ik voel het alsof het persoonlijk bedoeld is, alsof ze denken mwoah, die kan nog wel wat langer wachten en bellen? ze merkt toch vanzelf wel dat ik wat anders te doen had. Een berichtje met: sorry het gaat wat langer duren had ik wel heel erg gewaardeerd. Zal ik ook zeggen tijdens het gesprek. Niet op boze toon maar gewoon, zodat ze snapt (snappen?) dat zoiets echt veel verschil kan maken voor sommige mensen.
Zo iemand als ik bv

Teatime maar weer, en ik ga nog een keer dit topic lezen mét alle reacties; goed om écht te beseffen dat ik niet de enige ben.

ps: blaffende chagrijnige mensen negeer ik volledig, zo vermoeiend dat volk en als ik er niet aan voorbij kan gaan zeg ik gewoon wat ik altijd zeg als ik geen zin heb in een praatje met iemand: HAAST, ander keertje weer. Of: geef je tel.nr. ik bel je zodra ik tijd heb.

Sterkte allemaal en bedankt voor het delen van ervaringen

Sadbuttrue: ik kan me voorstellen dat je teleurgesteld bent dat je nu moet wachten op hulp. Ik begrijp dat het zeer vervelend is dat je rekent op contact na toezegging, en dat je daar dan naartoe leeft.
Het hele hulptraject duurt tegenwoordig heel erg lang. Ik had geluk, mijn depressie was in een tijd dat die wachttijden veel minder waren en er nog niet zo was bezuinigd op ggz. Dus op het moment dat ik toegaf dat hulp noodzakelijk was, zat ik ook binnen een paar weken in een traject. Ik heb toen via de huisarts Citalopram gekregen en heb dat langzaam opgebouwd. De eerste paar dagen voelde ik me er niet lekker op, raar gevoel in mijn hoofd. Na een paar dagen kon ik beter slapen, en na een paar maanden kwam er wat meer orde in mijn hoofd vol kabaal en herinneringen die over mekaar heen buitelden. Mijn kop werd langzaam aan helderder, ik had minder last van hyperventilatie. Voor mij was het een goed hulpmiddel, al werd ik er wel wat 'vlakker' van.

Wat de therapie deed: me een enorme spiegel voorhouden. Ook kreeg ik te horen dat het feitelijk een wonder was dat ik na mijn jeugd niet in de goot was beland en erin was geslaagd om met mijn man, die ook geen goed voorbeeld had gehad, een functionerend gezin te vormen met kinderen die het in alle opzichten prima deden. Ik kreeg te horen dat ik een krachtige persoonlijkheid ben, een echte overlever. Zo had ik mezelf nog nooit bekeken, en dat deed me heel goed. Met die therapeut had ik ook meteen de eerste persoon te pakken die dwars door mijn theater heenprikte. Ik kon kwaad worden, zonder iemand anders te kwetsen. Lekker tekeer gaan over wat me was aangedaan. Het was zo'n opluchting! Ik was niet gek, ik was beschadigd. Het heeft me flink veel tijd gekost en heel veel oefenen om te leren dat het niet erg is om je muurtje te laten zakken. Niemand is perfect, en ik al helemaal niet. Het meest gekke is nog wel dat ik nu veel minder mijn best doe om vriendschappen te sluiten, het veel makkelijker gaat. Vroeger was ik een echte outsider, ik begreep andere mensen niet goed en was vooral bezig met hoe ik over zou komen en of ik wel aardig gevonden zou worden. Ik was doodsbenauwd voor afwijzing. Nu heb ik dat veel minder, ik vind mezelf best leuk en als iemand daar anders over denkt, soit.

Het zal zeker ook met ouder worden te maken hebben. Ik ga steeds beter in mijn losser wordende vel zitten, heb geleerd om wat meer schijt aan dingen te hebben, plat gezegd. Nee zeggen is een optie geworden, en zeggen dat ik iets niet leuk vind, ook.

Voor mij waren de sleutelbegrippen om een eind te maken aan de depressie: verwerken, vergeven, zegeningen tellen en beseffen dat ik er niet alleen voorsta, als ik maar anderen toelaat.

Het zal voor iedereen anders zijn, en je karakter speelt natuurlijk ook mee. Zo dicht mogelijk bij jezelf blijven is belangrijk, maar dan moet je wel weten wie je bent en wat je heeft gevormd tot wie je bent. En dat kan een hele klus zijn!

Sterkte voor jullie allemaal.

Oprechte vraag van meelezer die ook last heeft van altijd maar 'aan staan' naar anderen toe: hoe doe je dat, die antenne uitzetten?

Heel herkenbaar wat je schrijft, Cateautje. Ik kamp nu bijna een jaar met een zware depressie en heb ook nergens meer energie voor. Ik probeer het elke dag opnieuw en de ene keer gaat het beter dan de andere. Maar elke dag is een gevecht om te overleven.

Ik krijg nu meer psychische hulp en hopelijk gaat het me helpen.

Cateautje schreef: ↑

13-02-2019 12:10

Succes gewenst Coconuts.
Als je het volhoud brengt het je vast en zeker wat je wenst.

Het is een rotziekte!

Lief. Dank je. Ik hoop het ook.
Ik wens jou ook heel veel kracht toe om deze rotziekte te boven te komen.

Ik was net als jij heel vrolijk en genoot van de kleinste dingen. Dat is nu bijna helemaal weg. Maar ik blijf proberen dit te overleven.

Cateautje schreef: ↑

13-02-2019 12:14

Bizar weer hè. Moet nodig boodschappen doen, want geen kruimel meer in huis. Dat moest gister al, maar heb maar een pizza Calzone besteld, want ik was te moedeloos om te doen wat ik moest doen.
Vandaag moet het dan maar gebeuren, anders word ik straks doodgehongerd gevonden, half opgevreten door mijn pussycat.

Niet bizar, is de ziekte.

Probeer het vandaag opnieuw en zie het niet als falen dat het gisteren niet gelukt is.
Alleen boodschappen doen, verder niks. Dat helpt mij.

Elmervrouw schreef: ↑

13-02-2019 11:52

Sterkte voor jullie allemaal.

Oprechte vraag van meelezer die ook last heeft van altijd maar 'aan staan' naar anderen toe: hoe doe je dat, die antenne uitzetten?

Voor mij helpt vooral alleen zijn. Alleen thuis, alleen wandelen, geen radio/muziek aan, in de goede tijd van 't jaar deur open en heerlijk ontspannen bij de fluitende vogeltjes. Zelfs 'n huisdier binnenshuis zou voor mij teveel zijn. Toen mijn konijn 5 jaar geleden ziek was en ik 'm een paar dagen binnen hield stond ik daardoor zelfs 's nachts 'aan' terwijl het beestje amper geluid maakte.

Cateautje schreef: ↑

13-02-2019 12:18

Mij is op de valreep verteld dat hoe meer je onderneemt, hoe eerder je er vanaf bent. Had ik dat eerder geweten. Zit nu vast in mijn gewoonten.

Mij is juist verteld dat hoe meer je onderneemt je niet tot rust kunt komen en dat het uiteindelijk averechts kan werken. Maar dat je wel dingen moet blijven doen, maar op een lager pitje. Maar ik denk dat dat heel persoonlijk is.

Ik kwam met die antenne, omdat het verhaal zeer herkenbaar is. Het lukt niet altijd en het is een beetje oefenen geweest, maar ik kan me inmiddels behoorlijk afsluiten voor de signalen van anderen als ik dat wil. Met name door geen oogcontact te maken en geen praatje te beginnen. Doe ik dat wel, is het bingo. Dan zit ik binnen de kortse keren een levensverhaal aan te horen. Of beland ik met een wildvreemde die hulp vraagt in een situatie die ik eigenlijk niet wilde. Mensen die van de fiets vallen lijken dat ook altijd voor mijn voeten te doen, flauwvallers op evenementen, ze ruiken kennelijk dat ze bij mij in goede handen zijn. Vraag ik hoe het gaat met iemand, krijg ik nooit gewoon ‘goed hoor!’ als antwoord. Dus, als ik mijn kop er niet naar heb staan, vraag ik niks en sluit ik me zo goed mogelijk af. Ik heb zo’n via via kennis die op de gekste tijden belt. Ik heb haar naam en nummer in mijn telefoon staan, als ze belt zie ik meteen dat zij het is. Dan neem ik niet op, als ik geen zin heb om een uur kwijt te zijn met haar zeurverhalen. Man en zonen ook strikt verboden om te zeggen dat ik wel thuis ben als zij belt.

Als er echt stront aan de knikker is, sta ik wel klaar, maar in overleg en op een tijd die mij schikt.
In het openbaar vervoer of een terras heb ik altijd iets te lezen bij me en ben ik ‘niet aanspreekbaar’. Dat werkt wel goed.

Bij mensen waar het altijd eenrichtingverkeer is, gaat de stekker er uit. Ik vind het helemaal niet erg als het door omstandigheden even zo is dat die ander geen aandacht heeft voor mijn beslommeringen, maar het moet niet structureel zo zijn. Als dat gebeurt bespreek ik het, en verandert er niets, jammerdebammer.