Psyche
alle pijlers
zoon (15) zegt transgender te zijn
donderdag 5 augustus 2021 om 10:04
Hallo allemaal.
Mijn zoon vertelde mij 2 weken geleden dat hij transgender is.
Hij wil graag een meisje zijn en weet dit nu zo'n anderhalf jaar.
4 maanden gelden is hij ook begonnen met het snijden van zichzelf, met name op zijn benen.
Ik had geen idee, en zag dit echt totaal niet aankomen.
Hij is altijd wel 'anders' geweest, maar ik kon er nooit mijn vinger opleggen wat het nou was.
Toen hij 9 was kreeg hij de diagnose 'asperger', dit verklaarde een hoop maar nog steeds bleef het gevoel dat er iets was knagen.
Als kind was hij altijd lief, rustig en bedeesd.
Ook vaak bangig, hield (en houdt nog steeds) niet van welke sport dan ook.
Er zat altijd 'niks in' om het zo maar te zeggen.
Maar toch vond ik hem wel altijd een 'jongen'.
Hij vond klussen leuk en bestudeerde autootjes en later vooral de ruimte en planeten.
Nooit heb ik ooit enige indicatie gehad dat hij meisjesdingen leuk vond, niet qua kleding, kleuren of speelgoed.
Ook het speelgoed van zijn zusje boeide hem niet.
Nu gamed hij vooral veel en houdt van trash metal muziek.
En nu zegt hij transgender te zijn, hij weet het zeker, hij wil niet alleen een meisje zijn, hij ís een meisje.
En ik weet niet wat ik er mee aan moet, ik zag dit echt niet aankomen.
De eerste dagen dat ik het wist was ik er ziek van, letterlijk ziek.
Ik zie het gewoon niet, ik zie niet het meisje in hem.
Ik weet inmiddels dat hij mijn kleren aan trekt, mijn jurkjes, bh`s , hempjes ed.
hij wil er eigenlijk niet over praten, maar toch zijn we naar de dokter geweest en zijn we doorverwezen naar een psycholoog, ook ivm het snijden wat hij doet.
het breekt mijn hart hem zo te zien worstelen met zichzelf.
En dan hoop ik dat het een fase is, of dat hij homo is, of anders travestie.
Het ene moment ben ik er oke mee, en denk ik, als het zo is dan is het zo, en het andere moment wil ik alleen maar huilen en wil ik dit gewoon niet.
Ik wil niet dat mijn zoon een dochter word.
niemand weet hier nog van, zelfs mijn man niet.
Zoon wil het vertellen als hij er aan toe is, maar ik wil er zo graag over praten, met iemand.
Omdat ik me er geen raad meer mee weet.
Hoe kan dit nou, heb ik signalen gemist?
Waarom wist hij dit niet eerder?
Waarom wist ik dit niet eerder.
Moet ik het tòch aan mijn man vertellen?
Mijn zoon is bijna 2 meter lang, hij word straks een heel heel lang meisje.
In sep heeft hij zijn intake gesprek bij de psycholoog, ik hoop zo dat hem dat helpt, dat het voor hem een opluchting is om er over te praten .
zijn er ouders die hier ook mee te maken hebben?
Die dit ook niet aan zagen komen?
Ik hoop dat het niet een al te warrig verhaal is geworden....
Mijn zoon vertelde mij 2 weken geleden dat hij transgender is.
Hij wil graag een meisje zijn en weet dit nu zo'n anderhalf jaar.
4 maanden gelden is hij ook begonnen met het snijden van zichzelf, met name op zijn benen.
Ik had geen idee, en zag dit echt totaal niet aankomen.
Hij is altijd wel 'anders' geweest, maar ik kon er nooit mijn vinger opleggen wat het nou was.
Toen hij 9 was kreeg hij de diagnose 'asperger', dit verklaarde een hoop maar nog steeds bleef het gevoel dat er iets was knagen.
Als kind was hij altijd lief, rustig en bedeesd.
Ook vaak bangig, hield (en houdt nog steeds) niet van welke sport dan ook.
Er zat altijd 'niks in' om het zo maar te zeggen.
Maar toch vond ik hem wel altijd een 'jongen'.
Hij vond klussen leuk en bestudeerde autootjes en later vooral de ruimte en planeten.
Nooit heb ik ooit enige indicatie gehad dat hij meisjesdingen leuk vond, niet qua kleding, kleuren of speelgoed.
Ook het speelgoed van zijn zusje boeide hem niet.
Nu gamed hij vooral veel en houdt van trash metal muziek.
En nu zegt hij transgender te zijn, hij weet het zeker, hij wil niet alleen een meisje zijn, hij ís een meisje.
En ik weet niet wat ik er mee aan moet, ik zag dit echt niet aankomen.
De eerste dagen dat ik het wist was ik er ziek van, letterlijk ziek.
Ik zie het gewoon niet, ik zie niet het meisje in hem.
Ik weet inmiddels dat hij mijn kleren aan trekt, mijn jurkjes, bh`s , hempjes ed.
hij wil er eigenlijk niet over praten, maar toch zijn we naar de dokter geweest en zijn we doorverwezen naar een psycholoog, ook ivm het snijden wat hij doet.
het breekt mijn hart hem zo te zien worstelen met zichzelf.
En dan hoop ik dat het een fase is, of dat hij homo is, of anders travestie.
Het ene moment ben ik er oke mee, en denk ik, als het zo is dan is het zo, en het andere moment wil ik alleen maar huilen en wil ik dit gewoon niet.
Ik wil niet dat mijn zoon een dochter word.
niemand weet hier nog van, zelfs mijn man niet.
Zoon wil het vertellen als hij er aan toe is, maar ik wil er zo graag over praten, met iemand.
Omdat ik me er geen raad meer mee weet.
Hoe kan dit nou, heb ik signalen gemist?
Waarom wist hij dit niet eerder?
Waarom wist ik dit niet eerder.
Moet ik het tòch aan mijn man vertellen?
Mijn zoon is bijna 2 meter lang, hij word straks een heel heel lang meisje.
In sep heeft hij zijn intake gesprek bij de psycholoog, ik hoop zo dat hem dat helpt, dat het voor hem een opluchting is om er over te praten .
zijn er ouders die hier ook mee te maken hebben?
Die dit ook niet aan zagen komen?
Ik hoop dat het niet een al te warrig verhaal is geworden....
donderdag 5 augustus 2021 om 12:40
Steun je kind. Steun je kind. Steun je kind.
In alle opzichten, de weg die hij nog moet doorlopen is zo moeilijk en zwaar dat steun van de directe omgeving heel, heel belangrijk is. Zijn geluk als mens staat voorop. Of dat nou is als jongen of meisje. Je houdt van je kind. Onvoorwaardelijk.
Dat het voor jou moeilijk is en je met veel vragen zit is logisch. En de verwarring die het meebrengt mag er zijn. Dus zoek hulp. Maar laat vooral je kind voelen dat je 100% achter hem staat en laat hem zijn wie hij is. (Noot: ik zeg nu hij en hem omdat hij zelf, als ik het goed begrijp, voor de rest van de buitenwereld nog als een jongen wordt gezien.) Heel veel sterkte voor jou en je kind
.
In alle opzichten, de weg die hij nog moet doorlopen is zo moeilijk en zwaar dat steun van de directe omgeving heel, heel belangrijk is. Zijn geluk als mens staat voorop. Of dat nou is als jongen of meisje. Je houdt van je kind. Onvoorwaardelijk.
Dat het voor jou moeilijk is en je met veel vragen zit is logisch. En de verwarring die het meebrengt mag er zijn. Dus zoek hulp. Maar laat vooral je kind voelen dat je 100% achter hem staat en laat hem zijn wie hij is. (Noot: ik zeg nu hij en hem omdat hij zelf, als ik het goed begrijp, voor de rest van de buitenwereld nog als een jongen wordt gezien.) Heel veel sterkte voor jou en je kind
.
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
donderdag 5 augustus 2021 om 12:40
Ik lees dat in de OP.
De reactie daarna ziet er gelukkig iets anders uit, ik wilde alleen benadrukken dat ze hem volledig accepteert, omdat het aanvoelen van niet (geheel) geaccepteerd worden enorm pijn doet.
Maar ik heb gelijk dat nu praten met elkaar (en met een psycholoog) het allerbelangrijkste is.
donderdag 5 augustus 2021 om 12:42
Dan nog een intens achterlijke tekst.36andpregnant schreef: ↑05-08-2021 12:40Ik lees dat in de OP.
De reactie daarna ziet er gelukkig iets anders uit, ik wilde alleen benadrukken dat ze hem volledig accepteert, omdat het aanvoelen van niet (geheel) geaccepteerd worden enorm pijn doet.
Maar ik heb gelijk dat nu praten met elkaar (en met een psycholoog) het allerbelangrijkste is.
donderdag 5 augustus 2021 om 12:45
Had ook niet verwacht dat je in staat was tot enige zelfreflectie.
donderdag 5 augustus 2021 om 12:45
To zoals ik je bezorgdheid lees is veel vanuit je eigen beeld (ansich niet raar) maar het feit dat jullie dochter het heeft verteld geeft aan dat het gevoel wat zij draagt voor haar al een duidelijke plek heeft gekregen.
Het snijden is een schreeuw om aandacht in dit geval niet raar en goed dat er over gesproken word en ook professioneel.
Het komt goed TO echt, be supportive towards your kid...het valt allemaal op een plek ook voor jou.
(En ik ben niet direct betrokken in familiaire zin, maar heb dichtbij twee transities mee mogen maken en het geluk van deze mensen is zoveel waard echt waar!)
Het snijden is een schreeuw om aandacht in dit geval niet raar en goed dat er over gesproken word en ook professioneel.
Het komt goed TO echt, be supportive towards your kid...het valt allemaal op een plek ook voor jou.
(En ik ben niet direct betrokken in familiaire zin, maar heb dichtbij twee transities mee mogen maken en het geluk van deze mensen is zoveel waard echt waar!)
donderdag 5 augustus 2021 om 12:46
Hoe kom je hier nou bij? Dat hoeft helemaal niet zo te zijn.yourlocalhero schreef: ↑05-08-2021 12:45To zoals ik je bezorgdheid lees is veel vanuit je eigen beeld (ansich niet raar) maar het feit dat jullie dochter het heeft verteld geeft aan dat het gevoel wat zij draagt voor haar al een duidelijke plek heeft gekregen.
Het snijden is een schreeuw om aandacht in dit geval niet raar en goed dat er over gesproken word en ook professioneel.
Het komt goed TO echt, be supportive towards your kid...het valt allemaal op een plek ook voor jou.
(En ik ben niet direct betrokken in familiaire zin, maar heb dichtbij twee transities mee mogen maken en het geluk van deze mensen is zoveel waard echt waar!)
donderdag 5 augustus 2021 om 12:46
donderdag 5 augustus 2021 om 12:51
En ik vind eerlijk gezegd dat iedereen het geslacht mag hebben wat hij wil, alleen denk ik dat met wat minder rigide genderrollen er heel wat minder operaties uitgevoerd hoeven te worden. En wat minder jubelverhalen mag ook wel. Want ik ken ook een tweetal schrijnende verhalen van mensen die spijt hadden van hun transitie omdat dat niet ‘de grote oplossing’ was voor hun problemen.
Het is niet zo dat als je wat aanmoddert met je genderidentiteit een transitie altijd de oplossing is. Veel problematiek blijft daarna gewoon bestaan of wordt zelfs erger. Dat wordt iets te weinig besproken want dat is niet woke.
Ik zou daar wel angst voor hebben als het om mijn kind ging, los van dat ik iedereen z’n gender en identiteit gun zoals hij dat wenst.
Het is niet zo dat als je wat aanmoddert met je genderidentiteit een transitie altijd de oplossing is. Veel problematiek blijft daarna gewoon bestaan of wordt zelfs erger. Dat wordt iets te weinig besproken want dat is niet woke.
Ik zou daar wel angst voor hebben als het om mijn kind ging, los van dat ik iedereen z’n gender en identiteit gun zoals hij dat wenst.
donderdag 5 augustus 2021 om 13:05
Hoi TO, misschien dat mijn ervaring als trans persoon je kunnen helpen. Ik ben 23, ook autist en ik heb mijn moeder een half jaar terug verteld dat ik me geen vrouw voel. Deze gevoelens heb ik eigenlijk al sinds de basisschool, maar ik wist pas wat het was rond mijn vijftiende. Toen heb ik het eigenlijk weggestopt en ben ik een paar jaar later uit de kast gekomen als lesbienne. Ik draag nu eigenlijk al zo’n 2 jaar uitsluitend herenkleding, wat ik vanaf m’n 15e bewust mee ben begonnen. Als kind wilde ik al jongenskleding aan en m’n haren kort laten knippen, maar dit mocht in niet van mijn moeder. Ik draag het nu zo’n anderhalf jaar kort en loop sindsdien rond in een binder. Toch was mijn moeder uiterst verbaasd toen ik het vertelde en zei ze dat ze het echt niet zag aankomen. Ze heeft in de dagen erna duidelijk gemaakt dat ze het er moeilijk mee heeft, en heeft sindsdien ook heel wat kwetsende opmerkingen naar mij toe gemaakt. Opmerkingen als: “iedereen die te slim is wordt op een gegeven moment knettergek”, “je bent gewoon een vrouw en dat heb je maar te accepteren”, ik mag het mijn oma niet vertellen want volgens mijn moeder kan haar hart dat niet aan en constante opmerkingen over dat ik toch zo’n mooie meid ben of iets over m’n borsten.
Echt, ik begrijp dat het rouw op je dak kan vallen als ouder, maar alsjeblieft houd de negatieve gevoelens/teleurstelling voor jezelf. Je kind heeft het al zo moeilijk dat er zelfbeschadiging bij komt kijken en heeft nu echt een veilige omgeving nodig en jij bent die omgeving nu, want jij bent in vertrouwen genomen. De gevoelens van je kind komen nu even op plek 1 en wanneer kind het toestaat kun je jouw gevoelens met je partner delen. Het is echt heel moeilijk om te vertellen en als je je dan niet gehoord/gesteund voelt kan het echt jullie band beschadigen. Als ik denk aan mijn eigen moeder kan ik ieder moment in huilen uitbarsten en dat moet je echt niet willen.
To, heel veel sterkte in dit proces! Ik begrijp dat het moeilijk is voor jou als moeder, maar voor je kind is het nog een veel zwaarder proces waarin er al genoeg getwijfeld gaat worden aan zijn/haar identiteit.
Echt, ik begrijp dat het rouw op je dak kan vallen als ouder, maar alsjeblieft houd de negatieve gevoelens/teleurstelling voor jezelf. Je kind heeft het al zo moeilijk dat er zelfbeschadiging bij komt kijken en heeft nu echt een veilige omgeving nodig en jij bent die omgeving nu, want jij bent in vertrouwen genomen. De gevoelens van je kind komen nu even op plek 1 en wanneer kind het toestaat kun je jouw gevoelens met je partner delen. Het is echt heel moeilijk om te vertellen en als je je dan niet gehoord/gesteund voelt kan het echt jullie band beschadigen. Als ik denk aan mijn eigen moeder kan ik ieder moment in huilen uitbarsten en dat moet je echt niet willen.
To, heel veel sterkte in dit proces! Ik begrijp dat het moeilijk is voor jou als moeder, maar voor je kind is het nog een veel zwaarder proces waarin er al genoeg getwijfeld gaat worden aan zijn/haar identiteit.
donderdag 5 augustus 2021 om 13:05
Inderdaad.Solveig schreef: ↑05-08-2021 12:51En ik vind eerlijk gezegd dat iedereen het geslacht mag hebben wat hij wil, alleen denk ik dat met wat minder rigide genderrollen er heel wat minder operaties uitgevoerd hoeven te worden. En wat minder jubelverhalen mag ook wel. Want ik ken ook een tweetal schrijnende verhalen van mensen die spijt hadden van hun transitie omdat dat niet ‘de grote oplossing’ was voor hun problemen.
Het is niet zo dat als je wat aanmoddert met je genderidentiteit een transitie altijd de oplossing is. Veel problematiek blijft daarna gewoon bestaan of wordt zelfs erger. Dat wordt iets te weinig besproken want dat is niet woke.
Ik zou daar wel angst voor hebben als het om mijn kind ging, los van dat ik iedereen z’n gender en identiteit gun zoals hij dat wenst.
Daarom denk ik ook dat het goed is om niet meteen volledig naar 'dochter' te gaan.
Kind van TO zit in de knoop met zijn/haar genderidentiteit en moet dat nu gaan uitzoeken.
De kans is zeer realistisch dat hij/zij straks wèl als dochter wil worden aangesproken maar ik zou niet op de zaken vooruit lopen.
Laten weten dat alles goed is, van volledige transitie naar vrouw tot non-binair tot toch jongen blijven, lijkt me het belangrijkste.
donderdag 5 augustus 2021 om 13:11
bedankt ik zal eens gaan kijken!AnAppleADay schreef: ↑05-08-2021 11:53Het lijkt me logisch dat TO bij zichzelf nagaat of ze ìets had kunnen aan zien komen. Of dat nou in interesses lag of in iets wat haar kind heeft gezegd. Meteen overgaan naar 'mijn dochter' zou ik ook raar vinden, ten eerste is dat een enorme omschakeling en ten tweede zou ik ook eerst maar even aankijken hoe het bij de psycholoog gaat.
TO, er is hier ook een topic waar meerdere ouders van transgender kinderen zitten, misschien even kijken of je daar contact kan maken?
kinderen/ouders-van-lgbtqi-kinderen-ver ... ges/467137
ik zag er nog 2 mensen waren die hetzelfde doormaken.
Ik maak me zorgen om zijn toekomst, over hoe moeilijk het nog gaat worden voor hem.
Mocht het zover komen dat hij daadwerkelijk in transitie gaat, hoe zwaar zal die weg voor hem zijn?
Mijn zoon is zo onzeker, hoe zal hij om gaan met onbegrip en misschien rare opmerkingen?
Wij wonen in een piepklein dorpje, hij heeft geen vrienden en is altijd al een vreemde eend geweest.
Hij is vroeger veel gepest en durft de deur nouwelijks uit, hoe zullen mensen hierop reageren, wat gaan ze zeggen of doen, als hij eens buiten is of bij de bus staat te wachten.
hoe is jullie ervaring hiermee?
Naar aanleiding van enkele reacties betreffende mijn man heb ik het zojuist besproken met mijn zoon overhet wel of nog niet vertellen.
Hij wil het op zich wel vertellen, maar hij durft het gewoon niet.
hij weet ook niet zo goed waarom niet, misschien toch een beetje bang voor de reactie.
Ik heb gezegd dat ik het wel wil vertellen, en als hij daar niet bij wil zitten dat dat niet hoeft, maar dat het wel mag.
En dat ik het pas vertel als hij dat wil.
Hij gaf toe dat hij toch wel graag wil dat zijn vader het weet, maar ook dat hij het niet zelf wil vertellen maar er wel bij wil zijn.
Dus dat gaan we doen, samen.
En wat hem betreft mag het vandaag al wel.
Ik laat het nog even afhangen van hoe de dag verloopt.
Ik wil hem niet pushen, en misschien verandert hij nog van gedachten, dus ik weet nog niet hoe en wanneer.
Het leek hem wel op te luchten dat de beslissing van het vertellen is gemaakt.
Ik spreek vooralsnog nog steeds over hem en mijn zoon, dit omdat hij dat zelf wil, en omdat nog niemand het weet.
Hij heeft wel een meisjesnaam, en als hij er aan toe is en helemaal klaar is voor zijn nieuwe ik, dan word hij natuurlijk aangesproken met zij en zijn nieuwe naam.
Ik heb hem overgens ook eerder al gevraagd of hij misschien non binair is, dit was volgens hem niet zo.
Hij heeft er wel over nagedacht, maar dat is het niet, hij voelt zich gewoon een meisje.
Ik steun hem onvoorwaardelijk, maar ik heb het er wel moeilijk mee.
Dat is niet heel raar toch?
Ik vind ook dat dat best mag.
Ergens hoop ik ook dat het een fase is, dat tijdens de gesprekken blijkt dat hij niet transgender is, maar gewoon erg in de knoei zat met zijn geaardheid of wat dan ook.
Maar ergens diep van binnen weet ik dat dit het wel is, dat dit het is wat al die jaren dat gevoel is geweest waarvan ik dacht 'er is iets met hem maar wat?'
donderdag 5 augustus 2021 om 13:17
Het is ook heel logisch om je daar zorgen over maken. Een kwetsbaar, introvert, gepest en sociaal onhandige jongen wordt niet opeens een sterke sociaal vaardige extraverte jongedame. En ja een afwijkend uiterlijk in combinatie met lengte en duidelijk transgender zijn maken dat lastiger want wat afwijkt valt op. Is niet zoals het zou moeten maar wel zoals het is. Het maakt niet zozeer uit dat je opvalt maar wél hoe je daar zelf in staat, iemand die dat zelfverzekerd en luchtig brengt heeft geen last van afwijken van de norm. Maar als je dat niet bent is het moeilijk denk ik . Dus ik snap het gejubel van ‘trek hem een jurk aan en noem hem Marieke’ niet zo, zeker niet in een kleine gemeenschap waar je een tijd onderwerp van gesprek gaat zijn. Daar hoef je geen rekening mee te houden maar je moet er wel mee dealen
donderdag 5 augustus 2021 om 13:21
TO: ik plak even een stukje uit je reactie: 'Zijn vader, ik denk dat hij net zo reageert als mij, ik verwacht niet dat hij er naar op reageert, en dat hij net als ik even tijd nodig heeft, maar wel goed reageert.
Ook hij wil dat zijn kind gelukkig is, en duidelijk is dat hij dat nu niet is'.
Buiten het feit dat jullie in een hele moeilijke tijd zitten, deal jij er op dit moment als enige ouder mee. Je partner zal best aanvoelen dat er iets ernstigs speelt. Als ik de andere ouder zou zijn, zou ik dit echt willen weten en mee willen denken/praten en ik zou verdrietig zijn dat ik hierin niet gekend 'mocht' worden van kind. Kan je dit met je kind bespreken? Dat jij het graag met vader zou willen delen/kind geruststellen dat vader net als jij 'denkt'? Dat jullie samen beter kunnen 'luisteren/adviseren/helpen'?
Edit: ik lees net je volgende reactie.
Ook hij wil dat zijn kind gelukkig is, en duidelijk is dat hij dat nu niet is'.
Buiten het feit dat jullie in een hele moeilijke tijd zitten, deal jij er op dit moment als enige ouder mee. Je partner zal best aanvoelen dat er iets ernstigs speelt. Als ik de andere ouder zou zijn, zou ik dit echt willen weten en mee willen denken/praten en ik zou verdrietig zijn dat ik hierin niet gekend 'mocht' worden van kind. Kan je dit met je kind bespreken? Dat jij het graag met vader zou willen delen/kind geruststellen dat vader net als jij 'denkt'? Dat jullie samen beter kunnen 'luisteren/adviseren/helpen'?
Edit: ik lees net je volgende reactie.
oudblond wijzigde dit bericht op 05-08-2021 13:24
2.80% gewijzigd
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
donderdag 5 augustus 2021 om 13:22
Wat erg voor je dat je moeder je niet accepteert, en wat erg dat je niet jezelf mag zijn.denkruim schreef: ↑05-08-2021 13:05Hoi TO, misschien dat mijn ervaring als trans persoon je kunnen helpen. Ik ben 23, ook autist en ik heb mijn moeder een half jaar terug verteld dat ik me geen vrouw voel. Deze gevoelens heb ik eigenlijk al sinds de basisschool, maar ik wist pas wat het was rond mijn vijftiende. Toen heb ik het eigenlijk weggestopt en ben ik een paar jaar later uit de kast gekomen als lesbienne. Ik draag nu eigenlijk al zo’n 2 jaar uitsluitend herenkleding, wat ik vanaf m’n 15e bewust mee ben begonnen. Als kind wilde ik al jongenskleding aan en m’n haren kort laten knippen, maar dit mocht in niet van mijn moeder. Ik draag het nu zo’n anderhalf jaar kort en loop sindsdien rond in een binder. Toch was mijn moeder uiterst verbaasd toen ik het vertelde en zei ze dat ze het echt niet zag aankomen. Ze heeft in de dagen erna duidelijk gemaakt dat ze het er moeilijk mee heeft, en heeft sindsdien ook heel wat kwetsende opmerkingen naar mij toe gemaakt. Opmerkingen als: “iedereen die te slim is wordt op een gegeven moment knettergek”, “je bent gewoon een vrouw en dat heb je maar te accepteren”, ik mag het mijn oma niet vertellen want volgens mijn moeder kan haar hart dat niet aan en constante opmerkingen over dat ik toch zo’n mooie meid ben of iets over m’n borsten.
Echt, ik begrijp dat het rouw op je dak kan vallen als ouder, maar alsjeblieft houd de negatieve gevoelens/teleurstelling voor jezelf. Je kind heeft het al zo moeilijk dat er zelfbeschadiging bij komt kijken en heeft nu echt een veilige omgeving nodig en jij bent die omgeving nu, want jij bent in vertrouwen genomen. De gevoelens van je kind komen nu even op plek 1 en wanneer kind het toestaat kun je jouw gevoelens met je partner delen. Het is echt heel moeilijk om te vertellen en als je je dan niet gehoord/gesteund voelt kan het echt jullie band beschadigen. Als ik denk aan mijn eigen moeder kan ik ieder moment in huilen uitbarsten en dat moet je echt niet willen.
To, heel veel sterkte in dit proces! Ik begrijp dat het moeilijk is voor jou als moeder, maar voor je kind is het nog een veel zwaarder proces waarin er al genoeg getwijfeld gaat worden aan zijn/haar identiteit.
Ik ben in geen enkele manier teleurgesteld in mijn kind, absoluut niet.
Ik ben hartstikke trots op hem, en ik vind het ontzettend dapper dat hij mij dit heeft verteld, en dat heb ik hem ook gezegd.
Wel ben ik ook eerlijk dat ik het soms best wel moeilijk vind, niet alleen dat hij een meisje wil zijn, maar ook dat hij zichzelf pijn doet, dat hij zo worstelt met zichzelf.
Ik kan niet van het een op andere moment omschakelen van zoon naar dochter, ik zal daar niet om liegen.
Maar hij weet dat ik hem altijd steun, en dat hij mag zijn wie hij is.
Ik heb hem gezegd dat wij samen sterk staan, en dat als er wat is, dat ik er altijd ben, dat ik naast hem sta, en dat we samen sterk staan.
En dat mocht hij toch niet transgender zijn dat dat ook goed is.
Dat het niet gek is om te twijfelen of in de war te zijn.
Mijn zoon bespreekt wel alles met zijn internetvrienden, daar ben ik blij om. hij kan zijn ei kwijt en staat er niet helemaal alleen voor.
donderdag 5 augustus 2021 om 13:25
Solveig schreef: ↑05-08-2021 13:17Het is ook heel logisch om je daar zorgen over maken. Een kwetsbaar, introvert, gepest en sociaal onhandige jongen wordt niet opeens een sterke sociaal vaardige extraverte jongedame. En ja een afwijkend uiterlijk in combinatie met lengte en duidelijk transgender zijn maken dat lastiger want wat afwijkt valt op. Is niet zoals het zou moeten maar wel zoals het is. Het maakt niet zozeer uit dat je opvalt maar wél hoe je daar zelf in staat, iemand die dat zelfverzekerd en luchtig brengt heeft geen last van afwijken van de norm. Maar als je dat niet bent is het moeilijk denk ik . Dus ik snap het gejubel van ‘trek hem een jurk aan en noem hem Marieke’ niet zo, zeker niet in een kleine gemeenschap waar je een tijd onderwerp van gesprek gaat zijn. Daar hoef je geen rekening mee te houden maar je moet er wel mee dealen
Dit verwoord heel goed wat ik met een lange omweg ook probeer te zeggen!
donderdag 5 augustus 2021 om 13:29
Ik krijg tranen in m’n ogen van je reactie. Dit zal je kind altijd bijblijven en je hebt echt goed gereageerdperry7 schreef: ↑05-08-2021 13:22Wat erg voor je dat je moeder je niet accepteert, en wat erg dat je niet jezelf mag zijn.
Ik ben in geen enkele manier teleurgesteld in mijn kind, absoluut niet.
Ik ben hartstikke trots op hem, en ik vind het ontzettend dapper dat hij mij dit heeft verteld, en dat heb ik hem ook gezegd.
Wel ben ik ook eerlijk dat ik het soms best wel moeilijk vind, niet alleen dat hij een meisje wil zijn, maar ook dat hij zichzelf pijn doet, dat hij zo worstelt met zichzelf.
Ik kan niet van het een op andere moment omschakelen van zoon naar dochter, ik zal daar niet om liegen.
Maar hij weet dat ik hem altijd steun, en dat hij mag zijn wie hij is.
Ik heb hem gezegd dat wij samen sterk staan, en dat als er wat is, dat ik er altijd ben, dat ik naast hem sta, en dat we samen sterk staan.
En dat mocht hij toch niet transgender zijn dat dat ook goed is.
Dat het niet gek is om te twijfelen of in de war te zijn.
Mijn zoon bespreekt wel alles met zijn internetvrienden, daar ben ik blij om. hij kan zijn ei kwijt en staat er niet helemaal alleen voor.
. Gewoon in gesprek blijven over wat de wensen zijn van kind en hoe jullie daar samen naartoe kunnen werken, dan komt het echt wel goed!
donderdag 5 augustus 2021 om 13:30
Geheel mee eens.
Daarin volg ik mijn zoon, die zichzelf nog steeds als man ziet, zolang zijn baardgroei nog zo zichtbaar is.
Hij bepaalt het moment, niet het Viva-forum.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 5 augustus 2021 om 13:47
Ik reageer daarom niet op to in de woorden die ze gebruikt maar iemand die een andere reageerder aansprak op het al gebruiken van vrouwelijke voornaamwoorden.Solveig schreef: ↑05-08-2021 12:31Hij is nogal in de war en noemt het nu zo. Tot ie zelf vraagt om met haar en zij aangesproken te worden is het toch gewoon hij en hem? Hij vertelt het nog niet eens aan z’n vader en zus, wat moet to dan? Hem haar gaan noemen als ze één op één zijn?
Prima hoor, helemaal woke zijn maar als je als moeder niet meer even mag slikken omdat je kind en automutileert en z’n door jouzelf met veel zorg in elkaar geknutselde lijf wil veranderen dan weet ik het ook niet meer.
donderdag 5 augustus 2021 om 13:52
Bah, wat een reactie...
Je zal het maar meemaken als ouder.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 05-08-2021 14:34
Reden: quote verwijderd
Reden: quote verwijderd
11.39% gewijzigd
donderdag 5 augustus 2021 om 13:59
Ik vind het ook uiterst grof en onbehoorlijk. Ach, het moest haar zelf eens overkomen, zoiets. Dan weet ze waarschijnlijk niet hoe ze het heeft.
Maar ja, ik denk niet dat iemand echt nadenkt alvorens zoiets debiels te schrijven.
donderdag 5 augustus 2021 om 14:06
donderdag 5 augustus 2021 om 14:08
Zo is het voor veel niet. Breng het dan niet als dé wijsheid, zo misleidend.yourlocalhero schreef: ↑05-08-2021 14:06Wellicht niet bij iedereen, maar de mensen die ik mee heb gemaakt beschrijven als tegelijkertijd een schreeuw maar ook een tijdelijke relieve.
donderdag 5 augustus 2021 om 14:44
Ik heb alleen OT gelezen, maar wat vreselijk dat je zoon zich in zijn benen snijdt!
Ik denk gezien dit gedrag dat hij misschien beter af is met rustgevende medicatie, en een prikkelarme omgeving.
Ik zou zijn genderwens zeker respecteren, maar hou in je achterhoofd dat het hot schijnt te zijn op oa tiktok om een transgender te zijn . Je zoon zoekt naar een oplossing voor zijn problemen, maar is genderverandering misschien niet de oplossing voor hem.
Ik denk gezien dit gedrag dat hij misschien beter af is met rustgevende medicatie, en een prikkelarme omgeving.
Ik zou zijn genderwens zeker respecteren, maar hou in je achterhoofd dat het hot schijnt te zijn op oa tiktok om een transgender te zijn . Je zoon zoekt naar een oplossing voor zijn problemen, maar is genderverandering misschien niet de oplossing voor hem.
donderdag 5 augustus 2021 om 14:59
Je moet gewoon normaal doen.kerrie-79 schreef: ↑05-08-2021 11:45Wat is dit nou voor opmerking.Ze is geschrokken en moet het even verwerken lijkt mij niet meer als normaal.Maar blijkbaar moet je gelijk juichen en ontzettend blij zijn nou dat zou ik ook niet kunnen.Zou ik hem steunen absoluut maar mag je zelf ook even op adem komen ajb zeg!
Ik vind echt jammer dat er nog steeds ouders zelf zo denken, ik heb inderdaad gewoon medelijden met zo'n kind.
Als dat kwetsend is, prima. Daar zit ik in zulke gevallen echt niet mee.
anoniem_404927 wijzigde dit bericht op 05-08-2021 15:01
5.02% gewijzigd
