Psyche
alle pijlers
zoon (15) zegt transgender te zijn
donderdag 5 augustus 2021 om 10:04
Hallo allemaal.
Mijn zoon vertelde mij 2 weken geleden dat hij transgender is.
Hij wil graag een meisje zijn en weet dit nu zo'n anderhalf jaar.
4 maanden gelden is hij ook begonnen met het snijden van zichzelf, met name op zijn benen.
Ik had geen idee, en zag dit echt totaal niet aankomen.
Hij is altijd wel 'anders' geweest, maar ik kon er nooit mijn vinger opleggen wat het nou was.
Toen hij 9 was kreeg hij de diagnose 'asperger', dit verklaarde een hoop maar nog steeds bleef het gevoel dat er iets was knagen.
Als kind was hij altijd lief, rustig en bedeesd.
Ook vaak bangig, hield (en houdt nog steeds) niet van welke sport dan ook.
Er zat altijd 'niks in' om het zo maar te zeggen.
Maar toch vond ik hem wel altijd een 'jongen'.
Hij vond klussen leuk en bestudeerde autootjes en later vooral de ruimte en planeten.
Nooit heb ik ooit enige indicatie gehad dat hij meisjesdingen leuk vond, niet qua kleding, kleuren of speelgoed.
Ook het speelgoed van zijn zusje boeide hem niet.
Nu gamed hij vooral veel en houdt van trash metal muziek.
En nu zegt hij transgender te zijn, hij weet het zeker, hij wil niet alleen een meisje zijn, hij ís een meisje.
En ik weet niet wat ik er mee aan moet, ik zag dit echt niet aankomen.
De eerste dagen dat ik het wist was ik er ziek van, letterlijk ziek.
Ik zie het gewoon niet, ik zie niet het meisje in hem.
Ik weet inmiddels dat hij mijn kleren aan trekt, mijn jurkjes, bh`s , hempjes ed.
hij wil er eigenlijk niet over praten, maar toch zijn we naar de dokter geweest en zijn we doorverwezen naar een psycholoog, ook ivm het snijden wat hij doet.
het breekt mijn hart hem zo te zien worstelen met zichzelf.
En dan hoop ik dat het een fase is, of dat hij homo is, of anders travestie.
Het ene moment ben ik er oke mee, en denk ik, als het zo is dan is het zo, en het andere moment wil ik alleen maar huilen en wil ik dit gewoon niet.
Ik wil niet dat mijn zoon een dochter word.
niemand weet hier nog van, zelfs mijn man niet.
Zoon wil het vertellen als hij er aan toe is, maar ik wil er zo graag over praten, met iemand.
Omdat ik me er geen raad meer mee weet.
Hoe kan dit nou, heb ik signalen gemist?
Waarom wist hij dit niet eerder?
Waarom wist ik dit niet eerder.
Moet ik het tòch aan mijn man vertellen?
Mijn zoon is bijna 2 meter lang, hij word straks een heel heel lang meisje.
In sep heeft hij zijn intake gesprek bij de psycholoog, ik hoop zo dat hem dat helpt, dat het voor hem een opluchting is om er over te praten .
zijn er ouders die hier ook mee te maken hebben?
Die dit ook niet aan zagen komen?
Ik hoop dat het niet een al te warrig verhaal is geworden....
Mijn zoon vertelde mij 2 weken geleden dat hij transgender is.
Hij wil graag een meisje zijn en weet dit nu zo'n anderhalf jaar.
4 maanden gelden is hij ook begonnen met het snijden van zichzelf, met name op zijn benen.
Ik had geen idee, en zag dit echt totaal niet aankomen.
Hij is altijd wel 'anders' geweest, maar ik kon er nooit mijn vinger opleggen wat het nou was.
Toen hij 9 was kreeg hij de diagnose 'asperger', dit verklaarde een hoop maar nog steeds bleef het gevoel dat er iets was knagen.
Als kind was hij altijd lief, rustig en bedeesd.
Ook vaak bangig, hield (en houdt nog steeds) niet van welke sport dan ook.
Er zat altijd 'niks in' om het zo maar te zeggen.
Maar toch vond ik hem wel altijd een 'jongen'.
Hij vond klussen leuk en bestudeerde autootjes en later vooral de ruimte en planeten.
Nooit heb ik ooit enige indicatie gehad dat hij meisjesdingen leuk vond, niet qua kleding, kleuren of speelgoed.
Ook het speelgoed van zijn zusje boeide hem niet.
Nu gamed hij vooral veel en houdt van trash metal muziek.
En nu zegt hij transgender te zijn, hij weet het zeker, hij wil niet alleen een meisje zijn, hij ís een meisje.
En ik weet niet wat ik er mee aan moet, ik zag dit echt niet aankomen.
De eerste dagen dat ik het wist was ik er ziek van, letterlijk ziek.
Ik zie het gewoon niet, ik zie niet het meisje in hem.
Ik weet inmiddels dat hij mijn kleren aan trekt, mijn jurkjes, bh`s , hempjes ed.
hij wil er eigenlijk niet over praten, maar toch zijn we naar de dokter geweest en zijn we doorverwezen naar een psycholoog, ook ivm het snijden wat hij doet.
het breekt mijn hart hem zo te zien worstelen met zichzelf.
En dan hoop ik dat het een fase is, of dat hij homo is, of anders travestie.
Het ene moment ben ik er oke mee, en denk ik, als het zo is dan is het zo, en het andere moment wil ik alleen maar huilen en wil ik dit gewoon niet.
Ik wil niet dat mijn zoon een dochter word.
niemand weet hier nog van, zelfs mijn man niet.
Zoon wil het vertellen als hij er aan toe is, maar ik wil er zo graag over praten, met iemand.
Omdat ik me er geen raad meer mee weet.
Hoe kan dit nou, heb ik signalen gemist?
Waarom wist hij dit niet eerder?
Waarom wist ik dit niet eerder.
Moet ik het tòch aan mijn man vertellen?
Mijn zoon is bijna 2 meter lang, hij word straks een heel heel lang meisje.
In sep heeft hij zijn intake gesprek bij de psycholoog, ik hoop zo dat hem dat helpt, dat het voor hem een opluchting is om er over te praten .
zijn er ouders die hier ook mee te maken hebben?
Die dit ook niet aan zagen komen?
Ik hoop dat het niet een al te warrig verhaal is geworden....
donderdag 5 augustus 2021 om 11:50
Tsja, over het algemeen gedragen mensen zich vrij gender opgelegd. Als mijn zoon zegt een meisje te zijn zou ik het ook totaal niet zien aankomen, zou ik het enorm heftig vinden en echt niet staan te juichen met bh’tjes in mijn handen zoals de norm tegenwoordig schijnbaar is.Muurbloempje115 schreef: ↑05-08-2021 11:48Maar je interesses zeggen toch vrij weinig over je geslacht?
Zeker niet in combinatie met de ASS en het automutileren.
donderdag 5 augustus 2021 om 11:51
Heftig.
Ik heb dit vanaf de zijlijn meegemaakt bij een vriendin, haar dochter is nu haar zoon.
Ik lees nergens hoe oud jouw zoon is (of ik heb eroverheen gelezen). Edit.... 15 dus... Bij vriendin was haar dochter 14, inmiddels 18 en sinds vorig jaar officieel man. Maar dat is een langdurig project, inclusief veel gesprekken met psychologen.
Waarom durft hij het niet tegen zijn vader te vertellen, bang voor zijn reactie?
Ik heb dit vanaf de zijlijn meegemaakt bij een vriendin, haar dochter is nu haar zoon.
Ik lees nergens hoe oud jouw zoon is (of ik heb eroverheen gelezen). Edit.... 15 dus... Bij vriendin was haar dochter 14, inmiddels 18 en sinds vorig jaar officieel man. Maar dat is een langdurig project, inclusief veel gesprekken met psychologen.
Waarom durft hij het niet tegen zijn vader te vertellen, bang voor zijn reactie?
vivapimpelmees wijzigde dit bericht op 05-08-2021 11:54
2.40% gewijzigd
donderdag 5 augustus 2021 om 11:52
kijk eens naar de titel...vivapimpelmees schreef: ↑05-08-2021 11:51Heftig.
Ik heb dit vanaf de zijlijn meegemaakt bij een vriendin, haar dochter is nu haar zoon.
Ik lees nergens hoe oud jouw zoon is (of ik heb eroverheen gelezen). Bij vriendin was haar dochter 14, inmiddels 18 en sinds vorig jaar officieel man. Maar dat is een langdurig project, inclusief veel gesprekken met psychologen.
Waarom durft hij het niet tegen zijn vader te vertellen, bang voor zijn reactie?
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 5 augustus 2021 om 11:53
Het lijkt me logisch dat TO bij zichzelf nagaat of ze ìets had kunnen aan zien komen. Of dat nou in interesses lag of in iets wat haar kind heeft gezegd. Meteen overgaan naar 'mijn dochter' zou ik ook raar vinden, ten eerste is dat een enorme omschakeling en ten tweede zou ik ook eerst maar even aankijken hoe het bij de psycholoog gaat.
TO, er is hier ook een topic waar meerdere ouders van transgender kinderen zitten, misschien even kijken of je daar contact kan maken?
kinderen/ouders-van-lgbtqi-kinderen-ver ... ges/467137
TO, er is hier ook een topic waar meerdere ouders van transgender kinderen zitten, misschien even kijken of je daar contact kan maken?
kinderen/ouders-van-lgbtqi-kinderen-ver ... ges/467137
donderdag 5 augustus 2021 om 11:55
Dit. En ik vindt het hier zij, haar en dochter noemen echt zo opdringerig. Laat TO lekker haar eigen tempo bepalen ipv het door haar strot te duwen.AnAppleADay schreef: ↑05-08-2021 11:53Het lijkt me logisch dat TO bij zichzelf nagaat of ze ìets had kunnen aan zien komen. Of dat nou in interesses lag of in iets wat haar kind heeft gezegd. Meteen overgaan naar 'mijn dochter' zou ik ook raar vinden, ten eerste is dat een enorme omschakeling en ten tweede zou ik ook eerst maar even aankijken hoe het bij de psycholoog gaat.
TO, er is hier ook een topic waar meerdere ouders van transgender kinderen zitten, misschien even kijken of je daar contact kan maken?
kinderen/ouders-van-lgbtqi-kinderen-ver ... ges/467137
donderdag 5 augustus 2021 om 11:57
donderdag 5 augustus 2021 om 11:58
Zoon schrijft hier niet. Het respect zou voor TO moeten zijn, die nogal wat te verwerken heeft.Muurbloempje115 schreef: ↑05-08-2021 11:57Denk dat dit uit respect is richting zoon. Hij wil een meisje zijn, dus wordt er nu door sommige gepraat over 'haar'
donderdag 5 augustus 2021 om 11:58
Mijn zoon vertelde op zijn 21e dat hij vrouw wil zijn.
Ik heb dat wel aan zien komen, want al toen ie kleuter was riep hij dat.
Maar toen ik er nog es voorzichtig naar informeerde voordat ie ging puberen, zodat we evt puberteitsremmers konden inzetten, zei hij dat het niet meer zo was.
Nu is ie inmiddels 22, ook bijna 2 meter lang, en is ontzettend gefrustreerd dat ie het niet durfde toe te geven voordat ie ging puberen.
Hij staat op de wachtlijst bij de genderpoli van de VU. Wachttijd is door corona opgelopen naar minstens 2 jaar.
Oftewel: verwijt jezelf niet dat je het niet hebt zien aankomen, want al die 'signalen' zijn helemaal niet zo eenduidig.
En bespreek het pas met je man als je kind daaraan toe is.
Ik heb dat wel aan zien komen, want al toen ie kleuter was riep hij dat.
Maar toen ik er nog es voorzichtig naar informeerde voordat ie ging puberen, zodat we evt puberteitsremmers konden inzetten, zei hij dat het niet meer zo was.
Nu is ie inmiddels 22, ook bijna 2 meter lang, en is ontzettend gefrustreerd dat ie het niet durfde toe te geven voordat ie ging puberen.
Hij staat op de wachtlijst bij de genderpoli van de VU. Wachttijd is door corona opgelopen naar minstens 2 jaar.
Oftewel: verwijt jezelf niet dat je het niet hebt zien aankomen, want al die 'signalen' zijn helemaal niet zo eenduidig.
En bespreek het pas met je man als je kind daaraan toe is.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 5 augustus 2021 om 12:00
okkervil schreef: ↑05-08-2021 11:46Nou dit dacht ik ook. Vooral dat stukje over 'er zat niks in' daar niets ik wel even van knipperen. Denk je dat zij dat niet door heeft gehad. Je hebt haar bepaalde verwachtingen opgelegd die bij haar gender zouden horen en daar kon zij natuurlijk niet aan voldoen.
Verdiep je eens eerst in hoe het voor haar is.
Waarom die zoon meteen 'haar' en 'zij' noemen?
Ook best raar.
donderdag 5 augustus 2021 om 12:01
Nou dit. Fijn, jouw nuances, na een aantal gemene opmerkingen hier.Jufjoke schreef: ↑05-08-2021 11:35Ik lees het eerder als bezorgdheid ten opzichte van haar kind. Zich zorgen maken over wat er allemaal nog gaat komen. Vrij normaal in deze situatie.
Ik vind niet dat we hier moeten doen alsof de enige juiste reactie van to zou kunnen zijn: hoera, we gaan shoppen voor meisjeskleding!
To moet wennen aan het idee, zeker omdat ze het totaal niet aan zag komen.
Ik vind dat niet zo gek.
Och TO, wat een heftige tijd gaan jullie door
.Eigenlijk zou je dit met je man moeten kunnen delen. Dit is nu even te groot om alleen mee te dealen.
Het kan van alles zijn. Inderdaad ook een fase. Maar toch zou ik je zoon wel heel serieus nemen en er ook niet te veel op hopen dat het overwaait.
Ik zou er rekening mee houden dat hij gewoon uiteindelijk liever als vrouw door het leven gaat. En jij weet wat jou en je partner dan te doen staat: Hem onvoorwaardelijk steunen.
En dat kun je, echt. Alleen niet in je eentje. En wellicht ook niet zonder psychische hulp van buitenaf.
Dus, begin het acceptatieproces als het je lukt en kijk hoe je er zo veel mogelijk voor je zoon kunt zijn. En probeer ook zo veel mogelijk in contact te blijven met hem.
Voor jou is dit moeilijk, dat snap ik, echt.
Maar voor hem is het nog veel moeilijker. Het gaat namelijk over hem.
Sterkte,
Het is echt niet niks hoor.
donderdag 5 augustus 2021 om 12:08
Omdat je geen lichamelijke transformatie moet hebben ondergaan om transgender te zijn. Als zoon zegt zich als vrouw te identificeren dan kun je dat respecteren. Al wordt dat wel lastig als zij in het gezin nog niet "out" is.
donderdag 5 augustus 2021 om 12:10
Het komt veel voor bij mensen met autisme , mijn zoon gaat bijna met hormonen beginnen ,ik heb ook nooit iets gemerkt maar dat komt omdat hij pas in de spiegel ging kijken toen hij 22 was en toen niet tevreden was ,hij is heel lang al bezig met gesprekken en krijgt nu toch echt groen licht voor de grote stappen. En ja ik maak me ook zorgen om de toekomst ,hij heeft gelukkig prachtig mooi lang krulhaar ,maar is 1.93 ,ik kan m alleen maar steunen en luisteren en mee gaan naar afspraken ,ik noem m bij nieuwe meisjesnaam en zeg zij .Door autisme komen ze er best vaak laat achter.En ik hoop dat dit m gelukkiger gaat maken!!!
donderdag 5 augustus 2021 om 12:12
bedankt voor de reacties tot zover.
met 'er zit niks in' bedoel ik niks slechts.
Hij is gewoon zo rustig, nooit enthousiast of blij, toont nooit initiatief om iets te doen.
Alles moet uit hem getrokken worden.
Nooit is het antwoord een duidelijke ja of nee, nooit lijkt hij iets leuk te vinden, nooit wil hij iets doen.
Wellicht heeft dit te maken met zijn autisme?
Ik vind dat een lastig deel, omdat ik nooit kan opmaken hoe hij zich voelt, wat hij leuk vind, wat hij wil.
En praten doet hij niet, en dat maakt het voor mij zo lastig om te begrijpen hoe dit zo ineens kan.
Zijn lengte, tsja, dat is iets waar hij zelf ook heel erg mee zit, dit vertelde hij bij de huisarts.
Hij vind het verschrikkelijk om zo lang te zijn.
Tot nu toe was hij tegenover ons juist bijzonder trots op zijn lengte.
Zo verwarrend.....blijkbaar was dit uiterlijke schijn....
Maar ik snap wel dat hij het als meisje moeilijk vind om zo lang te zijn, ik zou het ook niet willen.
Ik kan hem nu nog niet omarmen als 'dochter'.
Hij wil dat niet, omdat nog niemand het weet.
Hij wil dat doen wanneer hij er klaar voor is.
Dat begrijp ik heel goed, maar ik probeer er wel rekening mee te houden, door minder vaak hem aan te spreken als 'jongen' maar ja, het gaat toch vaak automatisch.
Maar het moet ook niet te veel, hij is bang dat het opvalt.
Toen hij het mij vertelde heeft hij zo vreselijk gehuild, en ik huilde met hem mee.
Mijn hart brak.
Ik heb hem direct gezegd dat het oke is, dat hij mijn kind is en blijft en dat ik hoe dan ook van hem hou.
Ik heb hem ook eerlijk gezegd dat het ontzettend onverwacht kwam, en dat ik wel wat tijd nodig heb om het een plekje te kunnen geven.
Het is nogal wat.
Hij begrijpt dat wel, hij had zelf immers ook die tijd nodig.
Met het feit dat hij niet meisjes dingen deed vroeger, misschien verwoord ik dat wat verkeerd.
Er zijn kinderen dat dit al van jongs af aan weten en dit ook aangeven.
Soms met 7 of 8 jaar al, deze kinderen geven dan ook aan dat ze van het andere geslacht (willen) zijn, en groeien er zo ook in, net als de ouders.
Mijn zoon had dat niet, was dat maar zo geweest, ik denk dat het makkelijker zou zijn omdat je er in mee groeit.
Ik denk dat ik daarom juist zoek naar signalen die hem dat meisje maken die hij is.
Misschien omdat mijn dochter wel een meisje-meisje is?
Al hoewel ik dat zelf ook nooit was, ben ik gewoon zoekende, naar iets, ik weet niet zo goed waarnaar.
Zijn vader, ik denk dat hij net zo reageert als mij, ik verwacht niet dat hij er naar op reageert, en dat hij net als ik even tijd nodig heeft, maar wel goed reageert.
Ook hij wil dat zijn kind gelukkig is, en duidelijk is dat hij dat nu niet is.
de huisarts was van mening dat ik dit echt aan mijn zoon zelf over moet laten.
Hij moet er aan toe zijn om het te vertellen.
EN dat klopt, maar ondertussen weet ik niet waar ik het zoeken moet.
Ik ben met mijn zoon de stad in geweest, de dag nadat hij het heeft verteld.
Ik heb hem gezegd dat we samen wel eens konden kijken of hij iets leuks kon vinden, rokje oid.
Hij zag niks leuks.
Hij wil eventueel wel online kijken, maar is bang dat het pakket dan aankomt als zijn zusje of vader thuis is.
Ik heb gezegd dat ik dan wel zeg dat het voor mij is, maar dat wil hij niet.
zijn vader is overgens wel op de hoogte van het feit dat mijn zoon zichzelf snijdt.
Hij weet ook dat hij straks hulp gaat krijgen.
ik hoop dat ik het zo wat beter heb verwoord?
met 'er zit niks in' bedoel ik niks slechts.
Hij is gewoon zo rustig, nooit enthousiast of blij, toont nooit initiatief om iets te doen.
Alles moet uit hem getrokken worden.
Nooit is het antwoord een duidelijke ja of nee, nooit lijkt hij iets leuk te vinden, nooit wil hij iets doen.
Wellicht heeft dit te maken met zijn autisme?
Ik vind dat een lastig deel, omdat ik nooit kan opmaken hoe hij zich voelt, wat hij leuk vind, wat hij wil.
En praten doet hij niet, en dat maakt het voor mij zo lastig om te begrijpen hoe dit zo ineens kan.
Zijn lengte, tsja, dat is iets waar hij zelf ook heel erg mee zit, dit vertelde hij bij de huisarts.
Hij vind het verschrikkelijk om zo lang te zijn.
Tot nu toe was hij tegenover ons juist bijzonder trots op zijn lengte.
Zo verwarrend.....blijkbaar was dit uiterlijke schijn....
Maar ik snap wel dat hij het als meisje moeilijk vind om zo lang te zijn, ik zou het ook niet willen.
Ik kan hem nu nog niet omarmen als 'dochter'.
Hij wil dat niet, omdat nog niemand het weet.
Hij wil dat doen wanneer hij er klaar voor is.
Dat begrijp ik heel goed, maar ik probeer er wel rekening mee te houden, door minder vaak hem aan te spreken als 'jongen' maar ja, het gaat toch vaak automatisch.
Maar het moet ook niet te veel, hij is bang dat het opvalt.
Toen hij het mij vertelde heeft hij zo vreselijk gehuild, en ik huilde met hem mee.
Mijn hart brak.
Ik heb hem direct gezegd dat het oke is, dat hij mijn kind is en blijft en dat ik hoe dan ook van hem hou.
Ik heb hem ook eerlijk gezegd dat het ontzettend onverwacht kwam, en dat ik wel wat tijd nodig heb om het een plekje te kunnen geven.
Het is nogal wat.
Hij begrijpt dat wel, hij had zelf immers ook die tijd nodig.
Met het feit dat hij niet meisjes dingen deed vroeger, misschien verwoord ik dat wat verkeerd.
Er zijn kinderen dat dit al van jongs af aan weten en dit ook aangeven.
Soms met 7 of 8 jaar al, deze kinderen geven dan ook aan dat ze van het andere geslacht (willen) zijn, en groeien er zo ook in, net als de ouders.
Mijn zoon had dat niet, was dat maar zo geweest, ik denk dat het makkelijker zou zijn omdat je er in mee groeit.
Ik denk dat ik daarom juist zoek naar signalen die hem dat meisje maken die hij is.
Misschien omdat mijn dochter wel een meisje-meisje is?
Al hoewel ik dat zelf ook nooit was, ben ik gewoon zoekende, naar iets, ik weet niet zo goed waarnaar.
Zijn vader, ik denk dat hij net zo reageert als mij, ik verwacht niet dat hij er naar op reageert, en dat hij net als ik even tijd nodig heeft, maar wel goed reageert.
Ook hij wil dat zijn kind gelukkig is, en duidelijk is dat hij dat nu niet is.
de huisarts was van mening dat ik dit echt aan mijn zoon zelf over moet laten.
Hij moet er aan toe zijn om het te vertellen.
EN dat klopt, maar ondertussen weet ik niet waar ik het zoeken moet.
Ik ben met mijn zoon de stad in geweest, de dag nadat hij het heeft verteld.
Ik heb hem gezegd dat we samen wel eens konden kijken of hij iets leuks kon vinden, rokje oid.
Hij zag niks leuks.
Hij wil eventueel wel online kijken, maar is bang dat het pakket dan aankomt als zijn zusje of vader thuis is.
Ik heb gezegd dat ik dan wel zeg dat het voor mij is, maar dat wil hij niet.
zijn vader is overgens wel op de hoogte van het feit dat mijn zoon zichzelf snijdt.
Hij weet ook dat hij straks hulp gaat krijgen.
ik hoop dat ik het zo wat beter heb verwoord?
donderdag 5 augustus 2021 om 12:15
Ik vind het wel opmerkelijk dat zoveel transgenders autisme hebben. Hoe kan dat?
Wij hebben van de zijlijn te maken met een transitie, maar ik moet bekennen dat het mij niet heel erg verbaasde bij deze persoon. Het was de beste vriendin van mijn dochter, twee tomboys met dezelfde interesses voor ‘jongensdingen’. Mijn dochter is nog steeds een stoere meid maar haar beste vriend is een jongen. Een van 1,60 m, maar dat is totaal niet storend of een probleem. De aanloop ging ook heel natuurlijk. Zijn eerste kappersbezoek zonder ouders had hij zijn haar laten millimeteren. Ouders in zak en as (was nog ver voor de coming out), want met zijn kledingstijl leek hij nu helemaal niet meer op een meisje
Het kost even tijd, ook al sta je er helemaal achter en ben je ondersteunend, dan nog voelt het voor mij wel een beetje als verlies van een meisje dat ik al zo lang kende en kind aan huis is. Zelfs al is hij als persoon helemaal hetzelfde.
Wij hebben van de zijlijn te maken met een transitie, maar ik moet bekennen dat het mij niet heel erg verbaasde bij deze persoon. Het was de beste vriendin van mijn dochter, twee tomboys met dezelfde interesses voor ‘jongensdingen’. Mijn dochter is nog steeds een stoere meid maar haar beste vriend is een jongen. Een van 1,60 m, maar dat is totaal niet storend of een probleem. De aanloop ging ook heel natuurlijk. Zijn eerste kappersbezoek zonder ouders had hij zijn haar laten millimeteren. Ouders in zak en as (was nog ver voor de coming out), want met zijn kledingstijl leek hij nu helemaal niet meer op een meisje
Het kost even tijd, ook al sta je er helemaal achter en ben je ondersteunend, dan nog voelt het voor mij wel een beetje als verlies van een meisje dat ik al zo lang kende en kind aan huis is. Zelfs al is hij als persoon helemaal hetzelfde.
donderdag 5 augustus 2021 om 12:22
Het allerbelangrijkste is: praten met elkaar. Zonder verwijten, zonder boos te worden (beide kanten), maar met begrip voor elkaar. En hem serieus nemen. Het kan zijn dat hij na gesprekken echt transgender blijkt te zijn, het kan ook zijn dat hij homoseksueel en/of travestiet (of bijv nonbinair) blijkt te zijn.
Neem hem serieus en accepteer hem no matter what. Je gevoel mag er zijn, al vind ik het wel tricky aangezien je gevoel nu laat zien dat je hem niet voor 100% accepteert en dit vind ik heel erg kwalijk! Je stoot hem nu onbewust af (hij voelt je echt wel aan) en dat kan tot bepaald negatief gedrag leiden. Dat wil je niet...
Je hebt ooit zelf voor kinderen gekozen, daar hoort ook je kind volledig accepteren bij. Laat hem zijn wie hij wil zijn! (Vrij vertaald naar Frederique.)
Neem hem serieus en accepteer hem no matter what. Je gevoel mag er zijn, al vind ik het wel tricky aangezien je gevoel nu laat zien dat je hem niet voor 100% accepteert en dit vind ik heel erg kwalijk! Je stoot hem nu onbewust af (hij voelt je echt wel aan) en dat kan tot bepaald negatief gedrag leiden. Dat wil je niet...
Je hebt ooit zelf voor kinderen gekozen, daar hoort ook je kind volledig accepteren bij. Laat hem zijn wie hij wil zijn! (Vrij vertaald naar Frederique.)
donderdag 5 augustus 2021 om 12:26
Wat een achterlijke tekst.36andpregnant schreef: ↑05-08-2021 12:22
Neem hem serieus en accepteer hem no matter what. Je gevoel mag er zijn, al vind ik het wel tricky aangezien je gevoel nu laat zien dat je hem niet voor 100% accepteert en dit vind ik heel erg kwalijk! Je stoot hem nu onbewust af (hij voelt je echt wel aan) en dat kan tot bepaald negatief gedrag leiden. Dat wil je niet...
Je hebt ooit zelf voor kinderen gekozen, daar hoort ook je kind volledig accepteren bij. Laat hem zijn wie hij wil zijn! (Vrij vertaald naar Frederique.)
donderdag 5 augustus 2021 om 12:30
Maar voor TO is dit nog een hele stap misschien. En paar dagen geleden was het nog haar zoon.
Wij hoeven TO nu nog niets op te dringen. Zij praat nog over haar zoon, zodra zij dat verandert kunnen wij gaat daarin steunen.
donderdag 5 augustus 2021 om 12:31
Hij is nogal in de war en noemt het nu zo. Tot ie zelf vraagt om met haar en zij aangesproken te worden is het toch gewoon hij en hem? Hij vertelt het nog niet eens aan z’n vader en zus, wat moet to dan? Hem haar gaan noemen als ze één op één zijn?
Prima hoor, helemaal woke zijn maar als je als moeder niet meer even mag slikken omdat je kind en automutileert en z’n door jouzelf met veel zorg in elkaar geknutselde lijf wil veranderen dan weet ik het ook niet meer.
donderdag 5 augustus 2021 om 12:33
Dat grietje heeft dat helemaal niet gezegd joh. Dat heeft dr aandachtsgeile vader verzonnen.36andpregnant schreef: ↑05-08-2021 12:22Het allerbelangrijkste is: praten met elkaar. Zonder verwijten, zonder boos te worden (beide kanten), maar met begrip voor elkaar. En hem serieus nemen. Het kan zijn dat hij na gesprekken echt transgender blijkt te zijn, het kan ook zijn dat hij homoseksueel en/of travestiet (of bijv nonbinair) blijkt te zijn.
Neem hem serieus en accepteer hem no matter what. Je gevoel mag er zijn, al vind ik het wel tricky aangezien je gevoel nu laat zien dat je hem niet voor 100% accepteert en dit vind ik heel erg kwalijk! Je stoot hem nu onbewust af (hij voelt je echt wel aan) en dat kan tot bepaald negatief gedrag leiden. Dat wil je niet...
Je hebt ooit zelf voor kinderen gekozen, daar hoort ook je kind volledig accepteren bij. Laat hem zijn wie hij wil zijn! (Vrij vertaald naar Frederique.)
donderdag 5 augustus 2021 om 12:35
Bij ASS is er ook wel de vraag of het gevoel van anders zijn, de mogelijkheid van meer rigiditeit in het denken waardoor er behoefte is aan een duidelijk 'man of vrouw' en minder gender-typisch gedrag, leidt tot het gevoel dat er sprake is van genderdysforie.
Neemt niet weg dat het belangrijk is om dit gevoel te erkennen en goed te onderzoeken.
Neemt niet weg dat het belangrijk is om dit gevoel te erkennen en goed te onderzoeken.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
donderdag 5 augustus 2021 om 12:35
Nou ja joh, wat is dit nou voor idiote opmerking?
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
