Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
donderdag 9 maart 2017 om 09:15
Je moeder en P. zullen ook moeten wennen aan je nieuwe instelling. Door altijd klaar te staan was jij de dochter waar ze op konden rekenen. Dat daar nu, terecht, verandering in komt betekent dat er een stukje zekerheid voor hun wegvalt.
Ik vind het niet netjes dat ze je het kwalijk nemen, zeker niet gezien alles wat je voor hun doet, maar snap wel dat er zo gereageerd wordt. Verandering brengt weerstand met zich mee, helemaal als je altijd als steun in onzekere tijden hebt gefunctioneerd en dat nu ineens niet meer vormt. Dat betekent niet dat jij fout zit. Dit is geen 1+1=2.
Ik vind het ook niet erg netjes dat ze proberen je schuldig te laten voelen over een avondje uit. Als jij naar dat feestje wil dan moet je gaan, dat staat volledig los van wel of niet naar je zusje gaan.
Ik vind het niet netjes dat ze je het kwalijk nemen, zeker niet gezien alles wat je voor hun doet, maar snap wel dat er zo gereageerd wordt. Verandering brengt weerstand met zich mee, helemaal als je altijd als steun in onzekere tijden hebt gefunctioneerd en dat nu ineens niet meer vormt. Dat betekent niet dat jij fout zit. Dit is geen 1+1=2.
Ik vind het ook niet erg netjes dat ze proberen je schuldig te laten voelen over een avondje uit. Als jij naar dat feestje wil dan moet je gaan, dat staat volledig los van wel of niet naar je zusje gaan.
Well, that didn't work.
~An Autobiography~
~An Autobiography~
donderdag 9 maart 2017 om 09:27
Voel je niet schuldig LottL, laat je niets van dat aanpraten door je moeder of haar vriend.
Beiden hebben ook voor zichzelf gekozen door ofwel sloten te laten veranderen ofwel op hotel te gaan.
Jou nu afbranden siert ze beiden niet.
Laat het alsjeblieft los om zoveel voor je moeder en je zus te willen zorgen, werk in plaats daarvan aan je eigenwaarde en je zelfbeeld en kom rustig op voor jezelf en je eigen gevoelens.
Je wordt er emotioneel echt niet beter van om tegen wil en dank zo close met je moeder te willen blijven.
Op afstand kun je heus helderder denken, dus ik zou zeggen leg de focus op je studies en op het in balans brengen van je eigen gevoelens zonder extra ballast.
Beiden hebben ook voor zichzelf gekozen door ofwel sloten te laten veranderen ofwel op hotel te gaan.
Jou nu afbranden siert ze beiden niet.
Laat het alsjeblieft los om zoveel voor je moeder en je zus te willen zorgen, werk in plaats daarvan aan je eigenwaarde en je zelfbeeld en kom rustig op voor jezelf en je eigen gevoelens.
Je wordt er emotioneel echt niet beter van om tegen wil en dank zo close met je moeder te willen blijven.
Op afstand kun je heus helderder denken, dus ik zou zeggen leg de focus op je studies en op het in balans brengen van je eigen gevoelens zonder extra ballast.
donderdag 9 maart 2017 om 09:30
Misschien moet ik ook maar iets eerlijk opbiechten. Zelf heb ik sinds mijn 13e anorexia en ben sinds een jaar gestopt met therapie, ik wil het graag zelf doen. Dat ging een hele tijd goed, maar sinds een maand of 4/5 gaat het wat minder (door druk en prestatiedrang op de academie) en daalt mijn gewicht best snel. De afgelopen week heeft er fysiek en mentaal flink ingehakt en de AN heeft behoorlijk de overhand. Mijn moeder schrok gister toen ze me zag voor het ziekenhuis, maar zei er toen niets van. Gisteravond moest ik van haar wegen (ik laat haar hierin wel toe) en we schrokken allebei van het gewicht wat er sinds zondag af is. Toen ontplofte de bom helemaal.
Ik ben super bang dat wanneer ik naar de HA ga, ik weer onder toezicht kom van het ziekenhuis en dat wil ik echt niet. Daarom wil ik niet naar de HA of in therapie of wat dan ook. Mijn moeder bespreekt dit met mijn huisarts (daarom gevoel dat ze niet neutraal is), maar ze vindt ook dat het niet lang meer zo door kan gaan.
Zelf vind ik het wel meevallen, ik zit wel laag qua gewicht, maar niet levensbedreigend.
Nu gaat school super goed en doe ik allemaal leuke dingen en voel ik me echt wel gelukkig en ik wil niet dat therapie of ziekenhuiscontroles daar weer een onderdeel van worden.
De reden dat ik liever niet naar mijn zusje wil, is ook omdat ik zelf 3 jaar geleden op de IC aan de hartbewaking lag en het nare herinneringen oproept.
Ik voel me enorm schuldig naar mijn moeder dat ze nu met mijn zusje op de IC zit die ook aan de hartbewaking ligt, maar kan het niet opbrengen om daar naar toe te gaan.
P was ook boos en doelde op mijn dalende BMI toen hij zei dat ik mijn ma niet moet opzadelen met nog meer ellende en verdriet. Wat ik ook snap en helemaal niet wil. Maar dit is mijn manier van hiermee om kunnen gaan.
het is gewoon echt een kut situatie en ik voel me heel erg schuldig naar mam dat ze zich weer zo'n zorgen om mij gaat maken als ik in dit tempo blijf afvallen en het is ook niet dat ik dit wil, ik weet alleen niet hoe anders op dit moment.
Ik ben super bang dat wanneer ik naar de HA ga, ik weer onder toezicht kom van het ziekenhuis en dat wil ik echt niet. Daarom wil ik niet naar de HA of in therapie of wat dan ook. Mijn moeder bespreekt dit met mijn huisarts (daarom gevoel dat ze niet neutraal is), maar ze vindt ook dat het niet lang meer zo door kan gaan.
Zelf vind ik het wel meevallen, ik zit wel laag qua gewicht, maar niet levensbedreigend.
Nu gaat school super goed en doe ik allemaal leuke dingen en voel ik me echt wel gelukkig en ik wil niet dat therapie of ziekenhuiscontroles daar weer een onderdeel van worden.
De reden dat ik liever niet naar mijn zusje wil, is ook omdat ik zelf 3 jaar geleden op de IC aan de hartbewaking lag en het nare herinneringen oproept.
Ik voel me enorm schuldig naar mijn moeder dat ze nu met mijn zusje op de IC zit die ook aan de hartbewaking ligt, maar kan het niet opbrengen om daar naar toe te gaan.
P was ook boos en doelde op mijn dalende BMI toen hij zei dat ik mijn ma niet moet opzadelen met nog meer ellende en verdriet. Wat ik ook snap en helemaal niet wil. Maar dit is mijn manier van hiermee om kunnen gaan.
het is gewoon echt een kut situatie en ik voel me heel erg schuldig naar mam dat ze zich weer zo'n zorgen om mij gaat maken als ik in dit tempo blijf afvallen en het is ook niet dat ik dit wil, ik weet alleen niet hoe anders op dit moment.
donderdag 9 maart 2017 om 09:46
donderdag 9 maart 2017 om 09:54
De reden waarom ik het heb geschreven is zodat het eea misschien helderder is waarom ik bep. dingen wel of niet wil. Maar ik weet - ook al klinkt dat vast niet zo - wanneer ik een grens over ga en ik weet ook dat zodra ik me fysiek niet goed ga voelen, ik aan de bel trek.
In die zin weet mijn moeder ook dat ze me daarin kan vertrouwen en ik ben heel open en eerlijk naar haar sinds een jaar of 5. Anders zou ik me niet door haar laten wegen. En na gister ben ik me ook bewust dat dit niet de manier is en het niemand gaat helpen. Dus probeer vandaag het roer om te gooien.
Ik ken mijn eigen grenzen en weet wanneer ik daar overheen ga, dus daarin hoeft mijn moeder geen zorgen om mij te hebben.
In die zin weet mijn moeder ook dat ze me daarin kan vertrouwen en ik ben heel open en eerlijk naar haar sinds een jaar of 5. Anders zou ik me niet door haar laten wegen. En na gister ben ik me ook bewust dat dit niet de manier is en het niemand gaat helpen. Dus probeer vandaag het roer om te gooien.
Ik ken mijn eigen grenzen en weet wanneer ik daar overheen ga, dus daarin hoeft mijn moeder geen zorgen om mij te hebben.
donderdag 9 maart 2017 om 10:19
donderdag 9 maart 2017 om 10:23
Jeetje..enorm bedankt voor je reactie. Je geeft in zoveel dingen woorden aan wat ik zelf niet durf te zeggen, vinden of denken. Vooral wat mijn moeder betreft.
Je hebt in alles gelijk, jullie allemaal. Het is alleen dat ik de afgelopen dagen soms het idee heb dat ik echt compleet naast een gezonde realiteit heb geleefd al die tijd. Alles voor lief nam, mezelf op de laatste plek zet en mezelf letterlijk wegcijfer. Mijn hoofd draait overuren en ik overdenk alles.
Nu ik toch eerlijk bezig ben. Mijn moeder raakte destijds ongepland zwanger van mij en mijn vader wilde dat niet, hij heeft nooit naar mij omgekeken. Ze waren nog best jong en hun leven was niet ingesteld op een kind. Ik heb me altijd schuldig gevoeld dat ik bestond en nog steeds besta. Vooral door mijn vader.
En in die zin vind ik dat ik mijn moeder altijd in alles moet ontlasten en alles moet dragen omdat ik de oorzaak ben van een hele hoop ellendige gebeurtenissen.
Ze had ook voor abortus kunnen kiezen, maar dat heeft ze niet gedaan. Wat betekent dat ze mij graag wilde ondanks alles en dat ik als kind haar een hoop verschuldigd ben.
Dit is de voornaamste oorzaak van mijn anorexia, het feit dat ik besta en eigenlijk niet zou 'mogen' bestaan.
Daarom was ik als kind altijd lief, gehoorzaam, volgzaam, haalde ik goede cijfers, deed nooit iets wat niet mocht en zeker niet toen mijn zusje problemen begon te ontwikkelen. Mijn moeder wilde graag nog een kindje, ook voor mij zodat ik niet als enig kind zou opgroeien. In heel veel dingen heb ik het gevoel dat ik de oorzaak ben en dat alles heel anders had gekund als ik er niet was geweest. Dan was ze sowieso niet bij mijn vader gebleven, had ze mij niet gekregen en ook niet mijn zusje. Wellicht was haar leven een stuk fijner, gelukkiger en beter gegaan als ik er niet was geweest.
Je hebt in alles gelijk, jullie allemaal. Het is alleen dat ik de afgelopen dagen soms het idee heb dat ik echt compleet naast een gezonde realiteit heb geleefd al die tijd. Alles voor lief nam, mezelf op de laatste plek zet en mezelf letterlijk wegcijfer. Mijn hoofd draait overuren en ik overdenk alles.
Nu ik toch eerlijk bezig ben. Mijn moeder raakte destijds ongepland zwanger van mij en mijn vader wilde dat niet, hij heeft nooit naar mij omgekeken. Ze waren nog best jong en hun leven was niet ingesteld op een kind. Ik heb me altijd schuldig gevoeld dat ik bestond en nog steeds besta. Vooral door mijn vader.
En in die zin vind ik dat ik mijn moeder altijd in alles moet ontlasten en alles moet dragen omdat ik de oorzaak ben van een hele hoop ellendige gebeurtenissen.
Ze had ook voor abortus kunnen kiezen, maar dat heeft ze niet gedaan. Wat betekent dat ze mij graag wilde ondanks alles en dat ik als kind haar een hoop verschuldigd ben.
Dit is de voornaamste oorzaak van mijn anorexia, het feit dat ik besta en eigenlijk niet zou 'mogen' bestaan.
Daarom was ik als kind altijd lief, gehoorzaam, volgzaam, haalde ik goede cijfers, deed nooit iets wat niet mocht en zeker niet toen mijn zusje problemen begon te ontwikkelen. Mijn moeder wilde graag nog een kindje, ook voor mij zodat ik niet als enig kind zou opgroeien. In heel veel dingen heb ik het gevoel dat ik de oorzaak ben en dat alles heel anders had gekund als ik er niet was geweest. Dan was ze sowieso niet bij mijn vader gebleven, had ze mij niet gekregen en ook niet mijn zusje. Wellicht was haar leven een stuk fijner, gelukkiger en beter gegaan als ik er niet was geweest.
donderdag 9 maart 2017 om 10:32
quote:LotteL schreef op 09 maart 2017 @ 09:30:
Misschien moet ik ook maar iets eerlijk opbiechten. Zelf heb ik sinds mijn 13e anorexia en ben sinds een jaar gestopt met therapie, ik wil het graag zelf doen. Dat ging een hele tijd goed, maar sinds een maand of 4/5 gaat het wat minder (door druk en prestatiedrang op de academie) en daalt mijn gewicht best snel. De afgelopen week heeft er fysiek en mentaal flink ingehakt en de AN heeft behoorlijk de overhand. Mijn moeder schrok gister toen ze me zag voor het ziekenhuis, maar zei er toen niets van. Gisteravond moest ik van haar wegen (ik laat haar hierin wel toe) en we schrokken allebei van het gewicht wat er sinds zondag af is. Toen ontplofte de bom helemaal.
Ik ben super bang dat wanneer ik naar de HA ga, ik weer onder toezicht kom van het ziekenhuis en dat wil ik echt niet. Daarom wil ik niet naar de HA of in therapie of wat dan ook. Mijn moeder bespreekt dit met mijn huisarts (daarom gevoel dat ze niet neutraal is), maar ze vindt ook dat het niet lang meer zo door kan gaan.
Zelf vind ik het wel meevallen, ik zit wel laag qua gewicht, maar niet levensbedreigend.
Nu gaat school super goed en doe ik allemaal leuke dingen en voel ik me echt wel gelukkig en ik wil niet dat therapie of ziekenhuiscontroles daar weer een onderdeel van worden.
De reden dat ik liever niet naar mijn zusje wil, is ook omdat ik zelf 3 jaar geleden op de IC aan de hartbewaking lag en het nare herinneringen oproept.
Ik voel me enorm schuldig naar mijn moeder dat ze nu met mijn zusje op de IC zit die ook aan de hartbewaking ligt, maar kan het niet opbrengen om daar naar toe te gaan.
P was ook boos en doelde op mijn dalende BMI toen hij zei dat ik mijn ma niet moet opzadelen met nog meer ellende en verdriet. Wat ik ook snap en helemaal niet wil. Maar dit is mijn manier van hiermee om kunnen gaan.
het is gewoon echt een kut situatie en ik voel me heel erg schuldig naar mam dat ze zich weer zo'n zorgen om mij gaat maken als ik in dit tempo blijf afvallen en het is ook niet dat ik dit wil, ik weet alleen niet hoe anders op dit moment.
Lotte, ik ben bang dat jij jezelf nu enorm voor de gek aan het houden bent. Lees nu eens terug wat je net zelf schrijft (vooral de vetgedrukte zinnen).
Je hebt nu zo'n 12 jaar een levensbedreigende ziekte en het gaat nu gewoon niet goed met je. Je hebt een terugval. Je gewicht neemt razendsnel af en je zoekt de schuld daarvan in de omstandigheden (stress, drukte) i.p.v. dat je zelf verantwoordelijkheid voor jou eigen welzijn neemt. Je ziet zelf ook dat het fout gaat, maar je praat het direct weer goed en zwakt het af. Dat is niet OK. Als jij wil voorkomen dat je onder toezicht komt te staan, dan moet je laten zien dat jij de verantwoordelijkheid voor jouw gezondheid zelf kunt dragen, en dat betekent dat je zelf naar de huisarts gaat en zorgt voor hulp voordat anderen in moeten grijpen!
Misschien moet ik ook maar iets eerlijk opbiechten. Zelf heb ik sinds mijn 13e anorexia en ben sinds een jaar gestopt met therapie, ik wil het graag zelf doen. Dat ging een hele tijd goed, maar sinds een maand of 4/5 gaat het wat minder (door druk en prestatiedrang op de academie) en daalt mijn gewicht best snel. De afgelopen week heeft er fysiek en mentaal flink ingehakt en de AN heeft behoorlijk de overhand. Mijn moeder schrok gister toen ze me zag voor het ziekenhuis, maar zei er toen niets van. Gisteravond moest ik van haar wegen (ik laat haar hierin wel toe) en we schrokken allebei van het gewicht wat er sinds zondag af is. Toen ontplofte de bom helemaal.
Ik ben super bang dat wanneer ik naar de HA ga, ik weer onder toezicht kom van het ziekenhuis en dat wil ik echt niet. Daarom wil ik niet naar de HA of in therapie of wat dan ook. Mijn moeder bespreekt dit met mijn huisarts (daarom gevoel dat ze niet neutraal is), maar ze vindt ook dat het niet lang meer zo door kan gaan.
Zelf vind ik het wel meevallen, ik zit wel laag qua gewicht, maar niet levensbedreigend.
Nu gaat school super goed en doe ik allemaal leuke dingen en voel ik me echt wel gelukkig en ik wil niet dat therapie of ziekenhuiscontroles daar weer een onderdeel van worden.
De reden dat ik liever niet naar mijn zusje wil, is ook omdat ik zelf 3 jaar geleden op de IC aan de hartbewaking lag en het nare herinneringen oproept.
Ik voel me enorm schuldig naar mijn moeder dat ze nu met mijn zusje op de IC zit die ook aan de hartbewaking ligt, maar kan het niet opbrengen om daar naar toe te gaan.
P was ook boos en doelde op mijn dalende BMI toen hij zei dat ik mijn ma niet moet opzadelen met nog meer ellende en verdriet. Wat ik ook snap en helemaal niet wil. Maar dit is mijn manier van hiermee om kunnen gaan.
het is gewoon echt een kut situatie en ik voel me heel erg schuldig naar mam dat ze zich weer zo'n zorgen om mij gaat maken als ik in dit tempo blijf afvallen en het is ook niet dat ik dit wil, ik weet alleen niet hoe anders op dit moment.
Lotte, ik ben bang dat jij jezelf nu enorm voor de gek aan het houden bent. Lees nu eens terug wat je net zelf schrijft (vooral de vetgedrukte zinnen).
Je hebt nu zo'n 12 jaar een levensbedreigende ziekte en het gaat nu gewoon niet goed met je. Je hebt een terugval. Je gewicht neemt razendsnel af en je zoekt de schuld daarvan in de omstandigheden (stress, drukte) i.p.v. dat je zelf verantwoordelijkheid voor jou eigen welzijn neemt. Je ziet zelf ook dat het fout gaat, maar je praat het direct weer goed en zwakt het af. Dat is niet OK. Als jij wil voorkomen dat je onder toezicht komt te staan, dan moet je laten zien dat jij de verantwoordelijkheid voor jouw gezondheid zelf kunt dragen, en dat betekent dat je zelf naar de huisarts gaat en zorgt voor hulp voordat anderen in moeten grijpen!
donderdag 9 maart 2017 om 10:33
donderdag 9 maart 2017 om 10:33
Lieve Lotte, wat heb jij een hoop te dragen. En wat heb je een hoop schuldgevoelens in je, die er helemaal niet hoeven te zijn. En alle moeite die je doet om maar goed te maken dat je bestaat, ik word er gewoon verdrietig van voor jou. Lieverd, je moeder wilde jou graag. Ze heeft ervoor gekozen jou te krijgen en ik, als moeder, weet dat je dan niet verwacht dat je kind daar dankbaar voor is. Ik verwacht niet dat mijn kinderen iets naar mij goedmaken of doen, alleen maar omdat ik ze heb gekregen. Sterker nog, mijn rol als moeder is juist mijn kinderen verzorgen, ze op weg helpen in het leven en ze dan los te laten. En dan verwacht ik niet, dat ze mij ontzien, verzorgen of goedmaken wat ik voor ze heb gedaan. Dus de gevoelens die jij hebt zijn niet nodig. Alles wat jij jezelf oplegt van perfecte dochter zijn en alles goedmaken, is niet nodig.
Ik snap dat je niet onder controle wilt van het ziekenhuis. Maar ik hoop dat je ook ziet dat er dingen echt niet goed gaan bij je. Niet zozeer je anorexia, dat is een uiting. Maar in je hoofd maak je het jezelf echt heel moeilijk. Wat anderen hier ook al zeggen; een psycholoog kan je helpen hierbij. Heb je vanuit je eerdere opname contacten met een psycholoog? Zou je die kunnen benaderen?
Ik snap dat je niet onder controle wilt van het ziekenhuis. Maar ik hoop dat je ook ziet dat er dingen echt niet goed gaan bij je. Niet zozeer je anorexia, dat is een uiting. Maar in je hoofd maak je het jezelf echt heel moeilijk. Wat anderen hier ook al zeggen; een psycholoog kan je helpen hierbij. Heb je vanuit je eerdere opname contacten met een psycholoog? Zou je die kunnen benaderen?
donderdag 9 maart 2017 om 10:42
quote:LotteL schreef op 09 maart 2017 @ 10:23:
Nu ik toch eerlijk bezig ben. Mijn moeder raakte destijds ongepland zwanger van mij en mijn vader wilde dat niet, hij heeft nooit naar mij omgekeken. Ze waren nog best jong en hun leven was niet ingesteld op een kind. Ik heb me altijd schuldig gevoeld dat ik bestond en nog steeds besta. Vooral door mijn vader.
En in die zin vind ik dat ik mijn moeder altijd in alles moet ontlasten en alles moet dragen omdat ik de oorzaak ben van een hele hoop ellendige gebeurtenissen.
Ze had ook voor abortus kunnen kiezen, maar dat heeft ze niet gedaan. Wat betekent dat ze mij graag wilde ondanks alles en dat ik als kind haar een hoop verschuldigd ben.
Dit is de voornaamste oorzaak van mijn anorexia, het feit dat ik besta en eigenlijk niet zou 'mogen' bestaan.
Daarom was ik als kind altijd lief, gehoorzaam, volgzaam, haalde ik goede cijfers, deed nooit iets wat niet mocht en zeker niet toen mijn zusje problemen begon te ontwikkelen. Mijn moeder wilde graag nog een kindje, ook voor mij zodat ik niet als enig kind zou opgroeien. In heel veel dingen heb ik het gevoel dat ik de oorzaak ben en dat alles heel anders had gekund als ik er niet was geweest. Dan was ze sowieso niet bij mijn vader gebleven, had ze mij niet gekregen en ook niet mijn zusje. Wellicht was haar leven een stuk fijner, gelukkiger en beter gegaan als ik er niet was geweest.Jouw moeder heeft helemaal zelf heel bewust de keuze gemaakt om een kindje, en later zelfs een tweede, te krijgen. In die keuze heb jij op geen enkele manier een rol gespeeld. Je hebt het niet vooraf met haar besproken, je hebt jouw mening daar nooit over kunnen geven, helemaal niets. Jouw gevoel van verantwoordelijkheid voor die beslissing, en voor de gevolgen van die beslissing, is dus totaal misplaatst.
Nu ik toch eerlijk bezig ben. Mijn moeder raakte destijds ongepland zwanger van mij en mijn vader wilde dat niet, hij heeft nooit naar mij omgekeken. Ze waren nog best jong en hun leven was niet ingesteld op een kind. Ik heb me altijd schuldig gevoeld dat ik bestond en nog steeds besta. Vooral door mijn vader.
En in die zin vind ik dat ik mijn moeder altijd in alles moet ontlasten en alles moet dragen omdat ik de oorzaak ben van een hele hoop ellendige gebeurtenissen.
Ze had ook voor abortus kunnen kiezen, maar dat heeft ze niet gedaan. Wat betekent dat ze mij graag wilde ondanks alles en dat ik als kind haar een hoop verschuldigd ben.
Dit is de voornaamste oorzaak van mijn anorexia, het feit dat ik besta en eigenlijk niet zou 'mogen' bestaan.
Daarom was ik als kind altijd lief, gehoorzaam, volgzaam, haalde ik goede cijfers, deed nooit iets wat niet mocht en zeker niet toen mijn zusje problemen begon te ontwikkelen. Mijn moeder wilde graag nog een kindje, ook voor mij zodat ik niet als enig kind zou opgroeien. In heel veel dingen heb ik het gevoel dat ik de oorzaak ben en dat alles heel anders had gekund als ik er niet was geweest. Dan was ze sowieso niet bij mijn vader gebleven, had ze mij niet gekregen en ook niet mijn zusje. Wellicht was haar leven een stuk fijner, gelukkiger en beter gegaan als ik er niet was geweest.Jouw moeder heeft helemaal zelf heel bewust de keuze gemaakt om een kindje, en later zelfs een tweede, te krijgen. In die keuze heb jij op geen enkele manier een rol gespeeld. Je hebt het niet vooraf met haar besproken, je hebt jouw mening daar nooit over kunnen geven, helemaal niets. Jouw gevoel van verantwoordelijkheid voor die beslissing, en voor de gevolgen van die beslissing, is dus totaal misplaatst.
donderdag 9 maart 2017 om 10:56
Lieve Lotte, bedenk dat je onmogelijk alle ballen in de lucht kunt houden. Ga voor jezelf na wat nu belangrijk is en stel daar prioriteiten. Jijzelf moet op nr 1 staan. Op dit moment heb je misschien een terugval wat gezien de omstandigheden helemaal niet gek is. Het is wel aan jezelf wat je er mee doet en hoe je er mee omgaat. Begin met contact opnemen met die ene docent, en verder neem alsjeblieft een vriendin in vertrouwen. Draai het eens om, stel dat een vriendin in jouw situatie zou zitten. Zou je dan ook niet heel graag haar willen helpen en steunen? Gun jezelf die steun ook want je bent het waard !!!
.
donderdag 9 maart 2017 om 11:15
Lieve allemaal, heeel erg bedankt voor jullie reacties.. ga ze lezen en op me in laten werken vandaag.
Heb mn moeder inmiddels gesproken, er is nog wat wrijving maar grotendeels oke. ze heeft vanochtend ook de HA gebeld en een afspraak gemaakt voor morgenvroeg voor mij. Ga er samen met haar heen. was er eerst niet zo blij mee, maar het is goed. Ik weet ook dat ik mezelf totaal niet serieus neem in de AN en altijd doe alsof het beter gaat dan werkelijk is.
Ik zie het wel morgen, verwacht niet dat er iets ernstigs aan de hand is anders had ik dat wel gevoeld : )
Heb mn moeder inmiddels gesproken, er is nog wat wrijving maar grotendeels oke. ze heeft vanochtend ook de HA gebeld en een afspraak gemaakt voor morgenvroeg voor mij. Ga er samen met haar heen. was er eerst niet zo blij mee, maar het is goed. Ik weet ook dat ik mezelf totaal niet serieus neem in de AN en altijd doe alsof het beter gaat dan werkelijk is.
Ik zie het wel morgen, verwacht niet dat er iets ernstigs aan de hand is anders had ik dat wel gevoeld : )
donderdag 9 maart 2017 om 11:29
Toch nog 1 puntje: bedrieg jezelf niet met te denken dat er niets ernstigs aan de hand is.
Dat is er namelijk wel.
Met jou. Lichamelijk, emotioneel en geestelijk.
Ik bedoel dit echt niet cru, maar ontkennen is de helft van niet beter kunnen worden.
Sterkte en goede moed gewenst.
Ga je eigen demonen te lijf, je verslaat ze vast wel mits je je goed medisch en professioneel laat begeleiden.
Dat is er namelijk wel.
Met jou. Lichamelijk, emotioneel en geestelijk.
Ik bedoel dit echt niet cru, maar ontkennen is de helft van niet beter kunnen worden.
Sterkte en goede moed gewenst.
Ga je eigen demonen te lijf, je verslaat ze vast wel mits je je goed medisch en professioneel laat begeleiden.
donderdag 9 maart 2017 om 12:46
Lieve Lotte,
Wat een verhalen.
Ten eerste; het is niet jouw taak om je moeder gelukkig te maken of te ontzien. Ook niet omdat je ongepland was, je moeder (en vader!) hebben een bewuste keuze gemaakt. En samen hebben ze besloten nog een kindje te maken. Dus kan je vader nooit zo anti kind geweest zijn toch?!
Het spijt me dat je ouders je het gevoel hebben gegeven dat je iets moest compenseren, dat is diep treurig. Misschien hebben ze je (in hun ogen) simpelweg de waarheid verteld; ongepland zwanger en pa wilde het niet. Maar dat is een waarheid die een jong kind nog helemaal niet aan kan. Dat is een fout die zij gemaakt hebben en die een enorme impact op jouw leven heeft.
Daarna is hij vreemdgegaan en vertrokken, tja lullig maar dat gebeurd 80% van de mensen weleens dat ze op een zeker punt een partner treffen die hun bedriegt. Daar moet je/moeder niet heel je/jullie verdere leven door laten verpesten. Heeft je vader na de scheiding nooit omgang met jullie gehad?
Wat betreft je anorexia, het verbaasd me niet heel erg gezien je controledrang. Nu je die een beetje laat gaan wat betreft je moeders relatie en je zus haar leven, pas je het waarschijnlijk sterker toe op jezelf.
Ik zou zeker hulp zoeken voor je controledrang en anorexia, want je maakt je leven zoveel zwaarder dan nodig.
Oh en het staat je vrij om een eigen huisarts te zoeken he?! Waarom zou je dezelfde huisarts als je moeder houden?
Wat een verhalen.
Ten eerste; het is niet jouw taak om je moeder gelukkig te maken of te ontzien. Ook niet omdat je ongepland was, je moeder (en vader!) hebben een bewuste keuze gemaakt. En samen hebben ze besloten nog een kindje te maken. Dus kan je vader nooit zo anti kind geweest zijn toch?!
Het spijt me dat je ouders je het gevoel hebben gegeven dat je iets moest compenseren, dat is diep treurig. Misschien hebben ze je (in hun ogen) simpelweg de waarheid verteld; ongepland zwanger en pa wilde het niet. Maar dat is een waarheid die een jong kind nog helemaal niet aan kan. Dat is een fout die zij gemaakt hebben en die een enorme impact op jouw leven heeft.
Daarna is hij vreemdgegaan en vertrokken, tja lullig maar dat gebeurd 80% van de mensen weleens dat ze op een zeker punt een partner treffen die hun bedriegt. Daar moet je/moeder niet heel je/jullie verdere leven door laten verpesten. Heeft je vader na de scheiding nooit omgang met jullie gehad?
Wat betreft je anorexia, het verbaasd me niet heel erg gezien je controledrang. Nu je die een beetje laat gaan wat betreft je moeders relatie en je zus haar leven, pas je het waarschijnlijk sterker toe op jezelf.
Ik zou zeker hulp zoeken voor je controledrang en anorexia, want je maakt je leven zoveel zwaarder dan nodig.
Oh en het staat je vrij om een eigen huisarts te zoeken he?! Waarom zou je dezelfde huisarts als je moeder houden?
donderdag 9 maart 2017 om 13:30
donderdag 9 maart 2017 om 14:02
Lotte, zou het niet beter voor je zijn om alleen naar de huisarts te gaan morgen, zonder je moeder. Ik denk met je moeder erbij dat je óf weer je inhoudt om haar niet te kwetsen, óf je moeder de regie laat nemen terwijl jij nu zelfstandig aan het worden bent.
Ga alleen, vertel eerlijk je gedachten zoals je ze hier opschrijft. Als je het moeilijk vindt om te vertellen, print dan je laatste posts uit en neem ze mee. Ik hoop dat je inziet dat het niet goed met je gaat en dat je niet alleen professionele hulp nodig hebt, maar dat je die ook mag gebruiken. Jij bent het waard om geholpen te worden
Ga alleen, vertel eerlijk je gedachten zoals je ze hier opschrijft. Als je het moeilijk vindt om te vertellen, print dan je laatste posts uit en neem ze mee. Ik hoop dat je inziet dat het niet goed met je gaat en dat je niet alleen professionele hulp nodig hebt, maar dat je die ook mag gebruiken. Jij bent het waard om geholpen te worden
donderdag 9 maart 2017 om 14:24
Morgen is het wel beter als ze meegaat, ik zou bij de HA alles doen om te zorgen dat ze geen reden heeft tot zorg. Mam is een goede stok achter de deur om eerlijk te zijn.
Ik wil de AN heel erg graag loslaten, al zolang.. het is alleen zo zo zo moeillijk. Het aankomen, controle loslaten..
Vegeleken met een paar jaar terug gaat het nu heel goed. Ik voel me ook niet slecht en heb fysiek nergens last van.
Stiekem weet ik ook wel dat ik hulp nodig heb en dat die zogenaamde afspraken met mezelf geen waarde hebben. Ik zou stoppen op bmi 17, toen 16 en nu zit ik weer op 15.3. Maar die laatste 1.8 kg waren echt niet de bedoeling. Bmi 15 is voor mij wel de grens, daaronder begin ik me meestal slecht te voelen en verpest ik alles weet wat ik heb opgebouwd. Deze keer niet!
Ik wil de AN heel erg graag loslaten, al zolang.. het is alleen zo zo zo moeillijk. Het aankomen, controle loslaten..
Vegeleken met een paar jaar terug gaat het nu heel goed. Ik voel me ook niet slecht en heb fysiek nergens last van.
Stiekem weet ik ook wel dat ik hulp nodig heb en dat die zogenaamde afspraken met mezelf geen waarde hebben. Ik zou stoppen op bmi 17, toen 16 en nu zit ik weer op 15.3. Maar die laatste 1.8 kg waren echt niet de bedoeling. Bmi 15 is voor mij wel de grens, daaronder begin ik me meestal slecht te voelen en verpest ik alles weet wat ik heb opgebouwd. Deze keer niet!
donderdag 9 maart 2017 om 14:52
Lotte, je weet dit vast wel, maar ik vind dat je het nog eens moet horen. Bij een BMI van onder de 20 spreekt men al van ondergewicht. En bij een BMI van 15.3 is er zelfs sprake van een zeer verontrustend ondergewicht.
Je verlegt elke keer de grens. Waarom doe je dat? Je weet toch beter?
En je zegt dat jij je goed voelt, maar is dat wel zo? Voeding is niet alleen noodzakelijk voor een goed lichamelijk fuctioneren, maar ook voor een goed mentaal functioneren. En op dit moment heb jij het mentaal behoorlijk zwaar. Ik weet dat je de oorzaak/schuld daarvan bij de omstandigheden legt, maar feit blijft dat jij je nu niet krachtig en weerbaar voelt. Gezonde voeding kan je helpen om de problemen die op je pad komen veel beter de baas te zijn. Je hebt dus meer controle als jouw lichaam voldoende brandstof krijgt!
Je verlegt elke keer de grens. Waarom doe je dat? Je weet toch beter?
En je zegt dat jij je goed voelt, maar is dat wel zo? Voeding is niet alleen noodzakelijk voor een goed lichamelijk fuctioneren, maar ook voor een goed mentaal functioneren. En op dit moment heb jij het mentaal behoorlijk zwaar. Ik weet dat je de oorzaak/schuld daarvan bij de omstandigheden legt, maar feit blijft dat jij je nu niet krachtig en weerbaar voelt. Gezonde voeding kan je helpen om de problemen die op je pad komen veel beter de baas te zijn. Je hebt dus meer controle als jouw lichaam voldoende brandstof krijgt!
donderdag 9 maart 2017 om 15:05
Nummer-zoveel; ik weet dat ik op een ongezond en te laag gewicht zit. Waarom ik het steeds blijf verlagen? Tja, zolang het nog kan kan het. Het is een enorme dwang en moeten ook. Momenteel heb ik genoeg energie voor alles wat ik doe, mn sociale leven is super leuk en uiteten etc gaat ook prima. Ik leef het leven dat ik wil en daarnaast kan ik de AN toch nog houden. Dat is grootste gevaar denk ik. En daarnaast zit ik nu nog een kleine 10 kg boven mijn laagste gewicht Dus voorlopig hoef ik niet aan de sonde of in een rolstoel. Ik blijf ook eerlijk naar mijn moeder over alles, dat helpt ook om niet helemaal de verkeerde kant op te gaan.
Maar ja, ik weet dat het heel slecht is, maar ik voel me fysiek goed. Ik eet ook over het algemeen 6x per dag, alleen is mijn intake te laag en verbrand mijn lichaam snel. Val snel af maar kom ook snel aan.
Maar het is niet iets ernstigs zoals mijn zusje. Ik ga hier niet aan dood, zij misschien wel.
Maar ja, ik weet dat het heel slecht is, maar ik voel me fysiek goed. Ik eet ook over het algemeen 6x per dag, alleen is mijn intake te laag en verbrand mijn lichaam snel. Val snel af maar kom ook snel aan.
Maar het is niet iets ernstigs zoals mijn zusje. Ik ga hier niet aan dood, zij misschien wel.
